Regenachtig White Oak Canyon Trail

Voor degenen, die nieuwsgierig zijn en het nog niet bij de reacties van gisteren hebben gelezen, de eerste abstracte foto was van de lampen boven de bar bij Ozzie's.  De tweede was een gedeelte van het Coca Cola logo on een doos met 12 blikjes Coke Zero.

Zodra Kai vrij kreeg van school merkte hij op dat hij graag nog eens het White Oak Canyon Falls trail zou willen lopen, net als vorig jaar.  Deze week moest dat er dan van komen, want volgende week vertrekken we naar Florida.  Het leek om te beginnen de hele week mooi te worden en dus hadden we de hike voor morgen gepland.

Alleen zag ik gisteren op het weerbericht dat er voor morgen 80% kans is op regen- en onweersbuien.  Met onweer wil ik beslist niet buiten in de natuur zijn en de rest van de dagen deze week zijn er al plannen.  Dat liet dus vandaag als enige optie. 

Alweer worden we met zonnig en heel warm weer wakker.  Ik eet mijn gepocheerde eieren en mijn door Rick al gebrouwde koffie buiten op.  Daarna maak ik Kai wakker, want ik wil wel bijtijds op pad naar de Shenandoah.  Er is opeens ook weer een kans op onweer daar in het westen en dat wil ik absoluut voor zijn.

Terwijl ik boven een half uur cardio op de crosstrainer doe, denk ik dat Kai zijn Max Capacity doet.  Hij neemt echter overal flink de tijd voor en pas tegen elven kunnen we op pad.  Ik heb de radar angstvallig in de gaten gehouden en zie een aantal onweersbuiten ten zuidwesten van waar wij willen gaan wandelen.  Gelukkig lijken die niet onze kant op te komen, dus ik hoop er maar het beste van.

We stoppen bij Whole Foods om wat proviand te kopen voor een picknick.  Het worden gezonde repen, bison jerky, minikaasjes, verschillende bessen en pure chocolade.  Natuurlijk hebben we ook meer dan genoeg water mee, ook voor Cosmo.

Dan gaan we eindelijk op weg.  Eerst nemen we de I-66, die voor de verandering rustig is.  Daarna draai ik bij Warrenton de 29 op en vervolgens nemen we de 211 naar het westen.  Dit vind ik altijd zo'n mooie weg!  Er liggen allerlei wijngaarden en boomgaarden aan.  Ook zijn er allerlei standjes langs de weg en kun je zelf fruit plukken, bosbessen op het moment.

Naarmate we dichter bij de bergen komen betrekt de lucht ook steeds meer.  Op de thermometer in de auto zie ik dat het ook telkens koeler wordt.  Na bij de ingang mijn pas te hebben laten zien moeten we nog zo'n zestien kilometer rijden naar het begin van het pad.  Hier zijn we ook op het hoogste punt van Skyline Drive, 1121  meter.

Omdat het bij ons zo warm was, ben ik gekleed in een (fel oranje) t-shirt en korte broek.  Het is echter maar 17 graden hierboven!  Gelukkig heb ik heen baddoek meegenomen, die ik dan maar als sjaal gebruik.   Onderweg zagen we in de verte flinke buien, maar hier is het nog droog. 

Na de lunch besluiten we het er dus maar op te wagen.  Het pad loopt eerst naar beneden en ik voel me voor het eerst een beetje ongemakkelijk tijdens een "hike".  We zijn hier zo compleet alleen in de natuur en ik maak me toch wel zorgen om onweer.  Ik probeer die gedachtes van me af te zetten en te genieten van de prachtige natuur om me heen.  Het enige geluid zijn zingende vogels en het "chip" geluid van de chipmunks.

Ongeveer anderhalve kilometer naar beneden begint het te regenen.  Ik heb een paraplu mee, dus dat is het probleem niet, maar ik heb geen idee of dit het begin van een onweersbui is.  Verder trekken naar de waterval, die minstens nog eens anderhalve kilometer verder naar beneden is, durf ik niet.  Vooral ook omdat de terugweg helemaal naar boven loopt en dus langer zal nemen.  Na wat overleg besluiten we terug naar de van te keren, better safe than sorry.

Cosmo lijkt van alles te ruiken, maar mist het grootste wild ooit.  Op een gegeven moment kijk ik naar rechts en zie nog geen drie meter van me af een hert staan.  Ze staat vrijwel helemaal achter een boom, vandaar dat Cosmo haar waarschijnlijk niet zag.  Ik fluister Kai toe door te lopen en fotografeer het hert dan in alle rust.  Dat fotograferende in fel oranje geklede mens doet haar absoluut niets en ze eet rustig door.  Dat was toch wel weer heel bijzonder!

Teleurgesteld dat we niet verder konden lopen, komen we bij de van terug   Het is inmiddels opgehouden met zachtjes regenen, dus we zijn blij met de droogte binnen.  Gelukkig hebben we nog geen donder gehoord.  Ik zou echt niet met onweer in het woud willen lopen.  Er is absoluut geen schuilplaats en het kan zeker hier in de bergen enorm huishouden. 

Verder naar het noorden weet ik nog een leuke wandeling naar een waterval, die veel korter is.  Ik stel Kai voor te kijken of we die kunnen gaan doen, denkend dat het daar wel droog zal zijn.  Ondanks de regen is de rit langs Skyline Drive prachtig.  Alles is een diep groen en de bloemen zijn op de diverse hoogtes allemaal anders.

Helaas regent het ook bij het begin van het andere pad nog flink.  Kai heeft geen zin om dat te lopen, dus ik rijd door.  Bij Front Royal verlaten we het nationale park.  De rit over de I-66 gaat vlot en de temperatuur loopt gestaag op.  Tegen de tijd dat ik vlakbij ons huis weer uitstap is het weer 30 graden.  Wat een verschil!

Dat uitstappen gebeurt bij de Giant.  Ik laat Kai met Cosmo in de auto en ga ingredienten halen om taco's te maken.  Dat is altijd een lekker makkelijk en zomers gerecht.  Rick had nog gehakt over van hun hamburgers gisteren, dus ik haal verse salsa, kaas en tortilla's. 

Thuis wacht me een leuke verrassing.  Bloglezeres Naomi heeft me een pakketje gestuurd met wel heel erg Hollandse spulletjes, behalve de Suske en Wiske, die natuurlijk Belgisch is.  Er zit een Nederlands en een oranje vlaggetje in, maar waar ik het meest blij mee ben is het armbandje met echt Nederlandse kleuren en bedeltjes.  Ik zag dat al eerder en vind het super er nu een te hebben!  Heel, heel hartelijk bedankt, Naomi! 

Het tweede pakketje dat op de stoep op mij wacht zijn mijn nieuwe Teva sandalen.  Helaas heb ik een paar van de sandalen, die ik een maand of zo geleden kocht, terug moeten brengen.  Alleen het paar van Keen is echt goed voor de rondleidingen.  Ik heb een heel oud Teva paar, waar ik ook heerlijk op loop, dus daar heb ik de nieuwe generatie van besteld.  Ik ben benieuwd.

De taco's smaken prima en hier is de regen (nog) niet gearriveerd, dus we eten buiten.  Na het eten belt Christine van uit Los Angeles, waar ze net een week vakantie hebben gehouden.  Ze hebben genoten, maar zijn klaar om naar huis te komen.  Grappig te horen dat veel van hun ervaringen de onze waren.  Een leuk gebied om te bezoeken, maar niet "Amerika" en een groot contrast tussen "haves" en "have nots".

Foto's van vandaag staan hier.