Jack Daniel's Distilleerderij

Alweer de laatste ochtend dat ik in "Hotel Glover" wakker word.  Dit verjaarscadeau voor Christine was zeker net zo leuk voor mij als voor haar!  Ik neem me voor het vaker te doen.  Al is het in januari natuurlijk overal dor en kaal, er is nog meer dan genoeg te bezichtigen en verkennen.

Na ons ontbijt van yoghurt en vers fruit gaan we aan het sporten.  Christine wil graag een gewichtenroutine aan haar schema toevoegen en ik laat haar mijn aangepaste dubbele Max Capacity Training zien.  Daarbij gebruik ik gewichten en doe combinatie oefeningen als squats met biceps curls, lunges en triceps etc.  Die routine duurt 32 minuten en is precies goed voor vandaag.

Dan is het gauw douchen en inpakken voor mij.  We laden de bagage in de auto en gaan op weg naar Tennessee.  Christine stelt de Garmin in op de Jack Daniel's distilleerderij in Lynchburg.  Die lijkt ons zeer interessant en een goede excursie om nog even voor ik weer wegvlieg te doen.

Wat Garmin doet weten wij niet, maar de zoetgevooisde stem zendt ons over allerlei (wel erg pittoreske) landweggetjes.  We zien op een gegeven moment een dode koe liggen en Christine meldt het aan een paar Amish landwerkers.  Ja, zij zijn zich bewust van de dode koe. Brrr, wij vonden het maar een akelig gezicht!

Na allerlei bochtige weggetjes zegt de Garmin opeens dat we op onze bestemming zijn.  Hm, nee, dus, we staan midden op het platteland!  Gauw zoek ik de distilleerderij op mijn telefoon app op en gelukkig zijn we er maar vijf mijl vandaan.

We parkeren de auto en krijgen kaartjes voor de volgende rondleiding.  Daar moeten we nog een half uurtje op wachten.  We kijken eerst even in het winkeltje dat natuurlijk whiskey verkoopt (hoewel hier niet zo natuurlijk, want eigenlijk is dit een "droge" county waar geen alcohol verkocht mag worden, er moest een speciale wet aangenomen worden om bij de fabriek wel whiskey te mogen verkopen).  De flessen zijn enorm duur en Rick en ik drinken geen whiskey, dus ik koop niets.

De rest van de wachttijd besteden we met het lezen van de interessante geschiedenis van deze oudste whiskey distilleerderij in de Verenigde Staten (1859).

Jack Daniel zelf was absoluut de belangrijkste figuur, die het allemaal is begonnen.  Zijn whiskey won in 1904 de internationale competitie bij de Wereldtentoonstelling in St. Louis en daarmee werd hij internationaal bekend.

Jack overleed vrij jong en liet de distilleerderij na aan zijn neef, Lem Motlow, die hem heeft gemaakt tot wat het nu is.  Door de prohibition heeft de produktie dertig jaar stilgelegen, maar Lem hield het bedrijf toch gaande door niet-alcoholische dranken te produceren.

Pas in 1938 werd er hier weer whiskey gebrouwd.  Tot de dag van vandaag wordt alle whiskey hier in Lynchburg gedistilleerd, er zijn geen andere fabrieken.  Als we alles in het museumpje gezien hebben komt onze gids ons ophalen.

Zijn ouders hadden humor en noemden hem Jesse James, in ieder geval een makkelijk te onthouden naam.  Jesse laat ons zien waar de houtskool wordt gemaakt waar de whiskey doorheen drupt voor het in de vaten gaat.  We zien dat druppen, hoe de vaten worden gemaakt, de verpakkers, die iedere fles keuren op juiste verpakking voor ze ze in de dozen doen en meer.

Ze maken hier alles wat met de Jack Daniel's whiskey te maken heeft, zelfs hun eigen houten vaten.  Elk vat wordt maar een keer gebruikt en daarna doorverkocht.  Het is wel duidelijk dat ze whiskey hier heel serieus nemen.

Na drie kwartier zijn we na een ontzettend interessante rondleiding weer terug in het bezoekerscentrum.  Het is al na enen dus we lopen via een bruggetje het centrumpje van Lynchburg in.  Hier vinden we Southern Perks en bestellen er warme sandwiches.  Heel erg lekker zijn die!

Bij de Jack Daniel's souvenir winkel koop ik nog een steak saus voor Rick om toch een souvenir mee te brengen.  Dan zoeken we Christine's auto weer op en vertrekken richting het vliegveld van Nashville.

De weg erheen is mooi en zonder oponthoud komen we anderhalf uur later aan bij de vertrekhal van United. Ik neem afscheid van Christine, hopelijk zien we elkaar deze zomer weer als zij naar DC komen.  Het waren in ieder geval enorm leuke dagen.

Mijn vlucht vertrekt pas over drie uur en het inchecken en de veiligheidscontrole verlopen vlot.  Ik neem een tafeltje in La Hacienda, een Mexicaans restaurant, en ga wat computeren.  Een uur voor vertrek bestel ik Mexicaanse garnalen taco's, die voor een vliegveldrestaurant heel lekker zijn.

Als ik bij de gate zit te wachten is er van alles gaande met de vlucht naar Houston, want zeven passagiers daarvan zijn te laat.  Ik raak aan de praat met de jongeman naast me, want we vinden het bijzonder dat ze de vlucht vertragen voor die mensen.

Een ander vliegtuig moet zelfs bij een andere gate geparkeerd worden, omdat die mensen er nog niet zijn.  Uiteindelijk komt de laatste passagier buiten adem aangerend.  Waar die mensen dan allemaal waren is een raadsel.

De jongeman vertelt dat hij naar Roanoke moet en ik zeg dan natuurlijk dat Katja daar woont.  Hij woont in Blacksburg en is ook een ex-Virginia Tech Hokie.  Ik sms Katja dat ik met een leuke ex-Hokie zit te kletsen en zij vraagt zijn naam voor het geval ze hem kent.  Dat is niet zo, maar toch een  grappige ontmoeting.

Mijn stoel in het vliegtuig is in de eerste rij dus ik haal mijn Kindle uit mijn tas en laat die verder in het ruim zetten.  De vlucht naar Washington verloopt heel voorspoedig en we landen bijna een half uur vroeger dan het schema!  Ik was even vergeten dat we hier buiten op onze tassen moeten wachten en had mijn jas in mijn tas gestopt.

Het vriest in Washington en ik weet niet hoe gauw ik mijn tas van de kar moet trekken om mijn jas eruit te halen!!  In de terminal is het gelukkig weer behaaglijk warm.  Bij de bagage claim staat Rick me al op te wachten en mijn tas is er ook meteen.

Thuis word ik enthousiast begroet door Cosmo.  We drinken nog wat, kijken wat tv en zoeken dan ons bed op.

Meer foto's van Jack Daniel's staan hier