Nog een (iets minder) koude rondleiding en klaar met de Kerst (althans binnen)

Zaterdag

Net als gisteren ben ik veel vroeger wakker dan ik zou willen en kijk om de vijf minuten hoe laat het is.  Flapjack heeft volgens mij altijd door als ik wakker ben en komt op mijn buik liggen.  Dat is natuurlijk heel lekker warm en allerschattigst en ik voel me dan ook schuldig hem eraf te gooien als ik de staande klok beneden acht uur hoor slaan. 

Tijd om op te staan en ik raap mijn kleding voor vandaag bijeen.  Dat wordt weer mijn skibroek, maar dit keer ook lang ondergoed eronder, want dat was ik gisteren vergeten en wat had ik daar een spijt van!  Verder mijn Noorse Dale trui, die net nog wat warmer is dan mijn trui van gisteren, maar Rick heeft hem gisteren pas opgehaald van de stomerij.

De tenenwarmers gaan weer in mijn sneeuwlaarzen en we halen net als gisteren ontbijt bij Starbucks.  Als ik rondleidingen heb neem ik de kleinste Americano, want ik wil niet de hele tijd naar de wc moeten rennen.  Die is echter ook al heel snel op, helaas.

Keurig om half tien zijn we bij het McPherson Square station.  Dan gaat mijn mobieltje en ik zie dat het een Belgisch nummer is.  Het is inderdaad R., die meldt dat ze nu pas op de bus van het vliegveld naar de metro zitten en verwachten om kwart over tien pas op de afgesproken plek te zijn.

Oei, dat zou drie kwartier in de kou wachten betekenen.  Dat is niet goed voor mijn spieren, stilstaan is een heel ander verhaal dan lopen.  Rick stelt voor de Starbucks in te gaan, van daaruit hebben uitzicht op het metrostation. 

Tegen kwart over tien stappen we weer in de auto en rijden naar de hoek van het metrostation.  Een minuut of tien later zien we een groep uit het station komen, die er wel erg Europees uitziet.  Gelukkig ook wel lekker warm aangekleed, want daar was ik nog bezorgd over.

Inderdaad zijn het "mijn" zes Belgen.  Zij zijn net met een nachtvlucht uit Sao Paolo aangekomen waar het dertig graden was.  Wat een schok voor hen en ook nog eens met weinig slaap en wat jet lag, natuurlijk. 

De reden dat ze zo laat waren was de immigratie bij Dulles.  Die duurde wel twee uur!  Daarom willen ze ook op tijd weer terug bij het vliegveld zijn en moeten de bus van kwart voor twee vanaf Rosslyn terug naar het vliegveld halen.  Ik reken uit dat we dan ongeveer twee uur en een kwartier hebben om ze ruim de tijd te geven op tijd voor de bus te zijn.

Gauw bereken ik in mijn hoofd wat dan haalbaar is, want we willen natuurlijk niet in een sprint langs alles rennen, maar ook zoveel mogelijk zien.  Ik besluit dat het Tidal Basin of helemaal naar het Capitool, zoals ik eerst in gedachten had, omdat dit hun eerste voet op Amerikaanse bodem is, veel te lang gaat duren.

We lopen eerst naar de voorkant van het Witte Huis en wijs ook het kerkje van de presidenten aan, maar probeer er, om tijd te winnen, niet eens binnen te gaan.   Ik vertel over de geschiedenis van de stad en het Witte Huis dat er lang niet zo knalwit uitziet met de sneeuw op het gazon.

Het is koud, maar lang niet zo verschrikkelijk als gisteren.  Ik heb mijn hoofdband niet eens nodig, al probeer ik mijn sjaal in het begin zoveel mogelijk om mijn oren te winden.  Ook de electronische handverwarmers heb ik alleen in het begin nodig.  Ik denk ook dat het lange ondergoed en de Noorse trui veel bijdragen, want de anderen lopen zichtbaar te rillen.  Natuurlijk is het ook een enorme overgang van 30 graden naar -5!

Na de achterkant van het Witte Huis bewonderd te hebben lopen we naar de Mall.  Als eerste bezoeken we het Tweede Wereldoorlog Monument.  Dit ziet er op het moment een beetje somber uit.  De fonteinen zijn uit en er ligt nog wat sneeuw op de "eikenbladeren" en "maiskolven" van de kransen.  Zonder fonteinen vind ik dit monument lang niet zo mooi, maar het maakt op mijn gezelschap wel veel indruk.

We lopen verder, af en toe heel voorzichtig, want er zijn flinke ijzige plekken, helemaal niet mijn ding!  De volgende stop is het Vietnam Memorial.  Ook hier is het uitkijken met lopen, maar de "muur" is van zwart graniet en het is er, zoals altijd, een stuk warmer dan elders.  Ook weer erg indrukwekkend met besneeuwde kransen en van verre (zie foto) zie je enkel wat zwarte driehoeken.

Dit is het Vietnam Veterans Memorial in zijn geheel

Bij het Lincoln Memorial is het weer een drukte van jewelste.  Hier moet duidelijk iedereen, die Washington bezoekt, geweest zijn, kou of geen kou.  Het Koreaanse monument vind ik vandaag het mooist met de sneeuw op de struikjes en standbeelden.  De mogelijkheid om sneeuwfoto's te maken is dan weer een groot voordeel van deze koude rondleidingen (en het leuke gezelschap natuurlijk, ook vandaag weer).

Langs de Reflection Pool lopen we naar het Washington Monument.  Hier bespreken we hoe nu verder, want de tijd schrijdt met rasse schreden voort.  Mijn plan was naar het Smithsonian Station te lopen, zodat ze ook van verre nog het Capitool kunnen zien.

Hun metrokaartjes zijn echter retour McPherson Square en Smithsonian kost misschien meer.  Ik merk dat ze liever weer terug naar McPherson Square gaan dus dat wordt het.  De afstanden van waar we zijn naar de stations verschillen niet veel.

We lopen langs het Washington Monument en als ik daarover vertel zie ik dat de barst in de steen aan de westkant bovenin nog steeds zichtbaar is.  Die hebben ze dus gerepareerd, maar het zal altijd een herinnering aan de aardbeving zijn. 

Ook op de terugweg naar het McPherson Square station kunnen we aan de andere kant van Pennsylvania Avenue tenminste de koepel van het Capitool zien.  Omdat ik vind dat je geen bezoek kunt brengen aan deze stad zonder een beetje over dat gebouw te leren, geef ik ze een verkorte versie van mijn gewoonlijke verhaal erover.

Precies om kwart voor een hebben we de hele cirkel rond en zijn terug bij McPherson Square.  Nu hebben ze een vol uur voor de bus vertrekt en hopelijk ook nog even tijd om wat te eten te kopen in Rosslyn.  Ik benijd ze absoluut niet, twee nachtvluchten achtereen, ik moet er echt niet aan denken!

Na afscheid te hebben genomen strompel ik naar de inmiddels veel bezochte Starbucks aan de overkant.  Strompel, want ik heb zo te voelen een blaar op de hielen van beide voeten.  Duidelijk kan ik geen mijlen lopen in deze sneeuwlaarzen.  Ik voelde gisteren al het begin van een blaar aan mijn linkerhiel, maar nu zijn beide hielen niet blij.

Zodra ik Rick een sms heb gestuurd dat ik klaar ben, bestel ik een lekkere passion thee.  Die zijn echter altijd zo heet dat ik prompt mijn verhemelte verbrand, stom!!  Ik speel op mijn telefoon tot Rick voorrijdt.

We hebben besloten even snel bij Cosi aan de andere kant van het park lunch te gaan eten, maar ik heb zo'n pijn aan mijn hielen dat ik er zelfs niet heen wil lopen.  Rick rijdt ons erheen en vindt gelukkig een parkeerplaats vlak naast het restaurant.

De Tandoori sandwiches smaken heel erg goed, maar op hun menu zie ik ook al etend een heel lekkere zalmsalade staan.  Die ga ik een volgende keer bij dit restaurant bestellen.

Wij rijden naar huis waar Rick de oprit en stoep schoon gaat maken.  Alles is ijs, dus het neemt nogal wat tijd.  Intussen berg ik de Kerstversieringen van de trap weg en ruim verder alles, behalve de boom in de woonkamer, op. 

Rick en Kai hebben gisteren ook al veel gedaan.  Nu staat dus alleen de mooie boom hier nog, morgen gaan we die aftuigen en ik ga hem missen.  Rick en ik grapten nog dat we hem zouden willen bevriezen en volgend jaar weer zo naar voren halen. 

Na de voeten een middagje rust te hebben gegeven, stelt Rick voor een nieuw restaurant in Tysons Corner uit te proberen.  Hij kent BJ's al uit Colorado en dit is hun eerste restaurant aan de oostkust.  Kai gaat ook mee, maar Saskia vond niets lekker veganistisch op hun online menu, helaas.

Voor mij is hun "enlightened" menu extra interessant.  Ze hebben zelfs cocktails met minder calorieen en ik bestel een "guilt-free Cosmo", niets te maken met onze hond, maar wel erg lekker en fris. 

Rick en ik delen een paar bruschetta hapjes als voorafje.  Ongewoon voor ons bestellen we ook hetzelfde hoofdgerecht, de Marokkaanse zalm van het "Enlightened menu".  Het is heerlijk, ik kan niet anders zeggen.  De zalm is perfect bereid, lekker veel kruiden en verse groentes.   Kai vindt zijn gerecht ook erg lekker.

Moe van de afgelopen dagen plant ik me thuis in mijn stoel.  Mijn uitzicht is nog een avond onze mooie Kerstboom.  Ook al heb ik een strenge regel dat Kerst voor 6 januari op moet worden geruimd, althans binnen, ga ik deze boom wel missen.  Het is echt de mooiste boom, die we in jaren gehad hebben, en hij houdt zijn naalden ook nog steeds. Ik heb er dus nog maar eens een laatste foto van genomen.

Zondag

Dat ik moe was van al het in de kou lopen blijkt wel als ik pas om half tien met schrik wakker word!  Rick is volgens mij allang op, al heb ik hem niet horen opstaan.

Buiten miezert het en het ziet er grijs en somber uit.  Er was een ijzelwaarschuwing, maar van ijs is gelukkig niets te bekennen.  Na de stroomuitval van een paar weken geleden daardoor hebben we daar heilig ontzag voor.  Een beetje sneeuw, leuk, een beetje ijs mag wegblijven en dat deed het vandaag gelukkig ook.

Rick en ik gaan, met de bestelling van Kai ook op zak, Vienna in om ontbijt te halen.  De koffie komt van Starbucks, want ik wil mijn venti Americano met zes shots en Rick zijn skinny hazelnoot latte.  De sandwiches gaan we echter bij Panera halen, want zelfs Rick heeft geen zin in drie Starbucks ontbijtsandwiches achter elkaar.  De power ontbijtsandwiches van Panera zijn mijn favoriet.

Na gezellig ontbeten te hebben begeven Saskia en ik ons naar boven om te sporten.  Saskia doet een hardloopinterval op de loopband en ik een interval op de elliptical.  De mannen beginnen intussen aan het aftuigen van de Kerstboom. 

Tot mijn verbazing ligt die zelfs al buiten op de stoep als ik klaar ben met mijn sportroutine!  De versierselen moeten nog wel weggeruimd en ik help Rick met de juiste versieringen in hun eigen Hallmark doosje te doen.  Het gaat voor mijn gevoel sneller dan andere jaren en na een uurtje is de family room weer keurig.

De sneeuwpoppen en hartjes staan er weer

Panera heeft weer hun heerlijke boerenkool, bonen en gerookte worstsoep en die heb ik vanochtend meegenomen om als lunch te eten.  Deze soep is perfect voor een kille, regenachtige dag als vandaag.

Eerst dachten we vanmiddag nog een film te gaan pakken, maar hebben daar eigenlijk toch geen zin in.  Liever besteden we deze laatste middag van de Kerstvakantie met lekker lummelen thuis.  De twee weken zijn omgevlogen, maar het was vooral fijn om een hele twee weken te hebben. 

Andere jaren begonnen de scholen alweer op 2 januari.  Die tijd ligt nu voorgoed achter ons, want de collegestudenten krijgen altijd een veel langere vakantie.  Kai hoeft dan ook pas volgend week terug naar school te gaan.

Na de laatste aflevering van Boer Zoekt Vrouw gekeken te hebben, lees ik de grappige reacties op het Viva forum en de verschillende recensies van o.a. Afzeikteevee.wordpress.com, Recensiekoning.nl en nynkekijkttv.tumblr.com.  Die vind ik nog leuker dan de afleveringen zelf, wat een humor!  Ik moet er hardop om lachen af en toe.

Kai en Rick vermaken zich intussen met het vliegen van hun voor Kerst verkregen helicoptertjes.  Je haalt de jongen toch ook echt nooit uit de man!  Ik bonjour ze wel naar beneden, want word gek van het zoemende geluid, izegrim dat ik er ben.

Als avond eten bestellen we van Curry Mantra 3, lekker warm en kruidig Indiaas eten.  Morgen nog een redelijk "warme" dag en dan gaan we de diepvries weer in met temperaturen die ik me zo laag niet kan herinneren hier!

De rest van de foto's van de besneeuwde monumenten staan hier