Onze webcam

Cul-de-sac Cam

vrijdag, september 29, 2017

De herfst in huis en tuin gebracht

Enthousiast doet Rick de lamellen omhoog. "Wall to wall sunshine, welcome to Friday!", roept hij enthousiast. Nou, dat doet me wel opstaan natuurlijk.

Jammer genoeg is het maar twaalf graden, stukken kouder dan gisteren dus. Buiten ontbijten gaat dan ook niet lukken. Ik bak een paar eieren met Parmezaanse kaas en smul daar met een bak koffie en een glas wortel-mango sap van.

Terwijl ik eet rent Orion in de tuin.  Wat ik me niet realiseerde is dat de sproeiers net aanstonden en Orion komt met zwarte poten terug! Wat een ramp! Ik maak hem zo goed mogelijk schoon en laat hem niet op het tapijt.

Jammer genoeg laat hij als ik boven ga sporten een spoor achter op de trap.  Maar dat is makkelijk met tapijtreiniger schoon te maken. Tijdens het uur op de elliptical droogt Orion genoeg op gelukkig.

Nu het niet meer heel warm is vind ik het tijd om de zomerspullen op te ruimen en de herfstspullen naar beneden te halen. Orion "helpt" mee met versieren. Hij neemt mijn Thanksgiving Minnie en Mickey weg en denkt ook dat de vogelverschrikker een speeltje is. Uiteindelijk ziet het er toch weer heel gezellig uit.


De kleuren van de herfst vind ik, ondanks dat ik de zomer maar moeilijk kan laten gaan, prachtig. Zo warm en het licht in huis lijkt opeens ook te veranderen. Als ik binnen klaar ben hang ik ook de herfstvlaggetjes en deurhangers buiten op.

Dan gaat de telefoon en het is mijn oudste broer waar we net het afgelopen weekend waren. We hebben heel wat te bepraten en ik ben zo blij dat ik zo'n goede band met mijn broers en zus heb. Dat is ook een groot cadeau realiseer ik me. We blijven maar praten en als we ophangen is het al een uur geweest!

Net als woensdag maak ik een lekker zomerse lunch van een tosti met Goudse kaas en gazpacho. Het is intussen warm genoeg om buiten te eten. Dat blijft het voorlopig ook nog gelukkig. Ik zie ook nog maar weinig verkleuring van de bomen, ik denk dat het hoogtepunt nog wel een maandje op zich zal laten wachten.

Het is koel genoeg om Orion in de van mee te nemen en dat doe ik naar Michaels. Online heb ik gezien dat ze daar allerlei herfst en Halloween dingen hebben voor mijn Fairyville. Ik heb vanochtend de zomerspulletjes daar al uit gehaald.

Voor Orion zet ik alle ramen open, zo ziet hij ook eens wat anders. Bij Michaels vind ik de jack pot aan leuke Halloween versierinkjes voor mijn feeentuintje. Dat niet alleen, alles is ook nog eens met 40% korting. Met een tas vol vertrek ik.

Er is hier ook een tijdelijk pompoenbedrijfje. Daar verkopen ze ook chrysanten en voor een heel redelijke prijs. Ik koop twee potten met gele bloemen om voor ons huis te zetten. Ik reken af en krijg een stuk plastic om in de van onder de potten te leggen.

De vriendelijke verkoopster biedt aan ze in mijn van te zetten, maar ik vertel haar dat daar een hond is, die tegen haar zou blaffen. Zij heeft ook zulke honden zegt ze, maar ik kan het best zelf en sla haar aanbod vriendelijk af.

Thuis zet ik alle herfstspulletjes in Fairyville. Een heksje, pompoenen, vogelverschrikker, graven en meer, zelfs een pumpkin patch, zoals hier overal te zien is. Ze waren al vrij uitverkocht, helaas, want zoveel leuke dingen!


Het is inmiddels warm genoeg om achter op het deck te zitten. Ik heb zin om creatief bezig te zijn en maak een begin van een tekening met pompoenen. Uiteindelijk heb ik daar toch niet het geduld voor, maar dat komt vast snel.

Tegen vijven wordt het me te koud buiten en ga ik naar binnen. Rick vraagt waar ik wil eten en ik zeg California Shabu Shabu. Als Rick thuiskomt vertrekken we daar dan ook heen.

Dit vind ik zo'n lekker restaurant! Het is een Japanse fondue en ik kies weer de zalm en biefstuk (flinterdun gesneden). We krijgen een groot bord met groentes, twee sausjes en kokend water. Ik kies vandaag voor de tomatensoep en Rick voor de pittige misosoep.

Het is zo smakelijk en gezellig. Ik ben dol op dit restaurant en Rick is verbaasd dat het hier minder kostte dan bij de Italiaan gisteravond. Japans eten hoeft echt niet duur te zijn! En zo begint het laatste weekend in september, wat is deze maand voorbij gevlogen!
Hij houdt van zijn Lammie

donderdag, september 28, 2017

Een heerlijke dag voor een rondeiding

Alweer is het schitterend weer als we opstaan. Het waait wel heel hard en het is wat koeler dan de voorgaande dagen. Daarom eet ik mijn crumpet met kaas binnen en geniet van een sterke bak koffie. Rick neemt afscheid en vertrekt naar zijn werk.

Vanmiddag heb ik een rondleiding en vanochtend personal training. Voor Sharon me komt halen doe ik een half uur op de ARC trainer. Niet heel intensief, want vanmiddag moet ik ook een stuk lopen tijdens de rondleiding.


Sharon laat haar nieuwe auto zien, een Ford met alles erop en eraan. Haar vorige auto was net zo oud als mijn van, tien jaar. Ik zie nog geen reden mijn DRAAKJE in te wisselen, maar ik snap Sharons blijheid met haar nieuwe speeltje ook.

Het halve uur personal training gaat snel. Ik heb nog steeds spierpijn van dinsdag vooral in mijn schouders en ik heb vandaag een pijndag. Sharon is zo goed, ze weet welke spiergroepen wel goed gaan en welke te vermijden. Mijn schouders vooral voor dat laatste.

Verder hoef ik geen cardio te doen dus ga na de personal training huiswaarts. Daar laat ik Orion uit en maak me dan klaar om naar de stad te gaan.

Tegen twaalven rijd ik naar de metro en parkeer in de garage. De trein staat al klaar. Het is een nieuwe trein en zoveel meer modern dan de oude wagon! Ik mis wel de zoetgevooisde "Step back to allow customers to exit". Deze stem is compleet geautomatiseerd.

Een half uurtje later stap ik bij het McPherson Square station uit. Ik heb hier heel wat lunch gelegenheden, maar kies toch weer de Old Ebbitt Grill in de hoop dat ze hun BLT nog op het menu hebben.

Daar is het zoals gewoonlijk enorm druk. De hoofdbar zit vol dus ik loop naar achteren. Daar zijn nog een paar plaatsen open. Ik bestel de crabcake, die erg lekker is met een maissalade en gebakken aardappeltjes.

Rob, de veteraan in een rolstoel, die hier altijd zit roept mij naar hem toe als ik naar buiten stap. Hij is heel blij, want het lijkt erop dat hij eindelijk een eigen appartement zal krijgen volgende maand.

Rob is zo intelligent en zo open. Hij vertelt dat hij op het moment met een dronkenlap zijn kamer deelt, die iedere avond overgeeft.  Dat is toch geen leven nadat je niet meer kunt lopen omdat je voor je land gevochten hebt??? Ik vind het mensonterend dat hij hier moet bedelen!

Bij het McPherson Square station koop ik een flesje water en ga dan op mijn groepje van vandaag wachten. Ik maak kennis met een groepje vrienden uit omgeving Den Bosch. We lopen eerst naar de voorkant van het Witte Huis.

Daar mogen we niet tot het hek komen, maar hebben goed zicht op het huis. Ik vertel erover en het protest dat hier al 36 jaar zit. Thomas en Concepcion zijn overleden, maar nu zit er een andere man dag in dag uit.

Via de achterkant van het Witte Huis lopen we naar het Washington Monument. Het waait flink dus alle vlaggen daar wapperen vrolijk. Na mijn verhaal over de bouw van dit monument lopen we naar het Tweede Wereldoorlog monument.



Dat maakt zoals altijd veel indruk en is zeer fotogeniek. Hier is er herkenning voor het "Kilroy was Here" tekeningetje, want een oom, die ook militair is, maakt dat tekeningetje voor alle neefjes en nichtjes. Ik herinner het me ook wel uit mijn jeugd.

De "muur" van het Vietnam Veteranen Monument is altijd weer heel anders. Het is vandaag groepen dag, kennelijk, want we komen allerlei Aziatische en andere groepen tegen. Het waait hard en ik wijs T. een mooie foto met de vlag reflecterend in de muur.

Bij het Lincoln Memorial is de lift helaas door vandalisme buiten werking tot december. Heel jammer voor B. die dan niet naar boven kan. De rest loopt de trappen wel en het is toch altijd weer een indrukwekkend beeld en een prachtig uitzicht hierboven.

Het Koreaanse Oorlogsmonument blijft mijn favoriet. Vandaag is het er rustig en ik kan foto's nemen zonder mensen erin. Aan het begin van de rondleiding zeiden ze twee uur te willen lopen, niet meer.

Nu zijn er nog drie monumenten langs het Tidal Basin, maar zij willen liever verder met de Old Town Trolley waar ze kaartjes voor hebben. Daar is hier een stop voor dus we nemen afscheid. Gelukkig vonden ze het allemaal weer heel interessant.

We nemen dus afscheid en ik loop naar het Franklin Roosevelt Memorial om daar even Pokemon Go te spelen.  Er zijn ook andere spelers en ik vang heel wat Pokemon. Op een gegeven moment komt er ook een Park Ranger, die heel interessant vertelt over het monument. Ik vind het fijn dat ik eigenlijk niets nieuws leer, dat zegt wat over mijn kennis ervan.

Eigenlijk wil ik niet helemaal terug naar de metro lopen en denk een Uber te roepen. Maar dan zie ik een paar Lime Bike fietsen staan en besluit dat eens te proberen. Ik heb daarvoor wel een Android app nodig en ben blij dat ik mijn Samsung mee heb.

Dit bedrijf verhuurt fietsen van waar ze staan. Je neemt er een en zet die dan weer waar fietsen gestald mogen worden bij je bestemming. Ik rijd naar het Smithsonian station en zet de fiets terug waar twee andere fietsen staan. Later zie ik dat ik ze ook zo bij het metrostation had kunnen laten, het voelt nog wat raar, maar wat een uitvinding!

De trein komt net aan als ik het perron oploop en alweer is het een nieuwe trein. Gelukkig heb ik een zitplaats want het wordt al gauw druk. Op een gegeven moment komt een jongeman binnen, die zijn muziek heel vals meezingt Ik heb zin hem een stomp te geven!

Eindelijk zijn we terug in Vienna en kunnen de sardientjes de trein weer uit. Ik zoek mijn van op en kom vijf minuten voor Rick thuis. Orion laat ik meteen uit in de tuin, want voor hem is bijna zes uur in zijn bench heel lang.

Rick maait de voortuin en dan gaan we naar Pazzo Pomodoro voor ons avondeten. We nemen de kazen en prosciutto en nemen meer dan de helft daarvan mee naar huis. Rick neemt een pizza en ik de trenette al nero, de zwarte pasta door inkt van de inktvis en zongedroogde tomaten en gamba's. Heerlijk!

Thuis kijken we de laatste afleveringen van de Big Bang Theory. Het seizoen is weer goed begonnen! Het is bijna weekend en daar kijken we naar uit!

woensdag, september 27, 2017

Voorlopig laatste echt zomerse dag

Gelukkig hoeft Rick vanochtend niet zo vroeg op. Hij gaat met Orion om half acht naar beneden en ik doezel nog wat door.  Als zij weer boven komen sta ik om kwart over acht ook op. Het weer is vandaag weer heel zomers, hoogst ongewoon voor eind september, maar ik klaag niet!

Rick schenkt mij een kop koffie in en vertrekt dan naar zijn werk. Orion en ik gaan het deck op en ik maak een crumpet met geitenkaas voor mijn ontbijt. Het is verleidelijk lekker in het zonnetje te blijven zitten.


Zin om binnen te sporten heb ik zeker niet dus ik besluit op de plaats hard te lopen op het deck. Zo mis ik geen minuut van dit spectaculaire weer. Orion houdt me geduldig gezelschap, af en toe zijn tuin verdedigend tegen de buurhonden.

Als ik 9000 stappen bijeen heb neem ik Orion mee voor zijn wandeling.  Ik gooi telkens snoepjes voor hem uit, die ook in het gras terechtkomen en dan moet hij er naar zoeken. Hij vindt het prachtig!

Omdat we nog rozemarijn brood overhebben van gisteravond besluit ik naar Whole Foods te gaan om te kijken of ze nog gazpacho hebben. Met dit warme weer is dat zo lekker.  Gelukkig is het er nog en ik koop ook gelijk ingredienten voor het avondeten.
Overal is het "herfst, fall, pompoenen", maar ik heb dat gevoel nog helemaal niet

Op de terugweg stop ik nog even bij Rite Aid om mijn medicijnen op te halen. Ik vind het eigenlijk ergerlijk dat ik ze iedere maand moet halen terwijl het recept al jaren niet is veranderd.  Maar het is niet anders, de apothekers kennen mij inmiddels zeker met al mijn en Orions pillen!

Thuis maak ik een tosti met rozemarijn brood en Goudse kaas, heerlijk! Een bakje gazpacho erbij en het is een perfecte zomerse lunch. De tosti is zo eenvoudig, maar hapje voor hapje een delicatesse! 

De Souper Girl gazpacho is mijn favoriet, helemaal gepureerd dus echt soep. Ze hadden ook een meer traditionele gazpacho met stukjes tomaat en andere groentes dus ik moest even nadenken welke ik wilde.

De rest van de middag geniet ik gewoon van dit ongewone weer. Ik voel me nog steeds moe en dut wat in mijn hangmatstoel. Binnenkort zal ik daar weer een bedekking over moeten doen om hem te beschermen tegen winterweer. Ik heb op het moment erge moeite met de overgang van zomer naar herfst. Hopelijk komt dat nog, want meestal vind ik de herfst hier wel leuk.
Mijn heel zomerse uitzicht

Als Rick thuiskomt maken we samen het avondeten. Ik kook de gramigna pasta, die ik uit Bologna heb meegenomen, die we met pesto eten, en maak de satesaus van een pakje Conimex uit Canada geimporteerd.  De "heirloom" (meerdere kleuren en vormen) tomaten, olijven en verse augurkenplakjes heb ik al voor Rick thuiskwam tot een salade gemaakt.

We genieten er buiten van, de muggen vinden mij niet meer lekker nadat ik me vol heb gespoten met Off!. Het smaakt heel goed en we zien vleermuisjes overvliegen. We hebben genoeg te bespreken en dat is ook altijd belangrijk een keer per dag.

Vanavond is het weer voeten omhoog en morgen heb ik een drukke dag met rondleiding. De twee na laatste tot dusver dit jaar. Ik heb er zin in!


dinsdag, september 26, 2017

Genieten van de zomerse temperaturen

Voor Rick gaat de wekker heel vroeg, want hij heeft vandaag training. Ik draai me nog een aantal keren om en sta om half negen op. Het is weer prachtig zonnig weer.

Eigenlijk is het te droog, want de orkanen halen alle vochtigheid weg en daaraan hebben we ook de warmte te danken. Maria ligt voor de kust van North Carolina. Ik voel me er stukken beter bij dus vind het wel prima.

Buiten op het deck geniet ik van een crumpet met gerookte zalm, koffie en een glas groentesap. Orion houdt me graag gezelschap. Ondanks het warme weer zijn de eerste tekenen van de herfst wel te zien. Er liggen al heel wat bladeren op het gras en de bomen verkleuren langzaam, al is alles nog overwegend groen.

De afgelopen dagen heb ik niets aan sporten gedaan, tijd dus om naar Anytime Fitness te vertrekken. Voor de personal training doe ik een half uur cardio. Dan heeft Sharon een intensief half uur voor me met gewichten. Het is ook therapeutisch want ze wil natuurlijk alles van het weekend weten. Het helpt te horen dat ik echt niet onredelijk was.


Na afloop doe ik nog een half uur cardio en ga dan weer huiswaarts. Orion gaat graag mee voor zijn wandeling. Daarna rent hij met de honden van de buren langs de hekken. Zo krijgt hij heel wat lichaamsbeweging!  Ik hoop hem als het koeler wordt toch naar wat meer interessante plekken te nemen.

Voor mijn lunch haal ik een zelf samengestelde salade van Chop't. Ze willen dan altijd zo'n grote bak geven, die mij teveel is. Ik heb liever de "bowl", die kleiner is. De medewerkster snapt er niets van maar doet wat ik vraag.

Behalve spinazie, die de basis vormt, doe ik er tomaat, regenboogworteltjes, linzen en quinoa, gepikkelde boontjes en blauwe kaas in.  Als dressing een klein beetje tzatziki, wat alweer met verbazing wordt gedaan. Ik houd er niet van dat een salade enkel naar de dressing smaakt.

Op het deck geniet ik ervan en van het weer. Ik pak mijn Kindle en lees verder in de eindeloze biografie over Isabella van Castilie. Ik heb 359 pagina's gelezen en dat is 51% van het boek.  Eerlijk gezegd weet ik niet zeker of ik het uit ga krijgen, maar het is wel heel interessant ook met omliggende geschiedenis.

Opeens gaat de deurbel en ik wijs Orion zijn mat.  Dat doet hij braaf, maar als ik de deur voor de TruGreen man open racet Orion naar buiten en blaft agressief tegen de man! Niet wat ik wil hebben! Gelukkig is de man aan honden gewend en krijg ik Orion al snel naar binnen.

De man geeft me een heel verhaal over insecten op onze struiken en hoe ze die voor $50 per keer (5 tot 8 keer) kunnen verwijderen. Wij vinden dat allemaal weggegooid geld want die beesten komen zo weer terug. Ik zeg dus heel ouderwets dat mijn man deze beslissingen maakt en de man vertrekt.

Mijn hangmatstoel zit zo lekker dat ik er even in wegdoezel. Denkelijk heeft het weekend toch meer energie gevergd dan ik dacht, want ik ben vandaag heel moe. Rick ook en hij komt vroeg naar huis. Onderweg heeft hij avondeten gehaald van Whole Foods.

Jammer genoeg zijn de muggen met dit warme weer ook nog ruim aanwezig. Nu het vroeger donker wordt is het een muggenfeest buiten. We eten dus binnen om niet lek geprikt te worden. De zalm met worteltjes en erwtjes en rozemarijn brood is een heerlijk maal.
Hij zou ook wel een hapje willen!

De Halloween shows zijn weer begonnen en ik kijk naar de Halloween Baking Championship. Echt leuk waar de bakkers mee te voorschijn komen! Dit weekend gaan wij waarschijnlijk versieren. Dan wordt het ook wat koeler, want nu heb ik nog helemaal geen herfstgevoel.

maandag, september 25, 2017

Dag 4 Canada: De terugreis

Ondanks dat ik toch best teleurgesteld was gisteravond heb ik goed geslapen. Het is weer even een nieuwe realiteit maar daar raak ik steeds sneller aan gewend. Rick is al op en staat onder de douche.

Intussen pak ik mijn spullen weer in. We zijn van plan om uit te checken en dan te gaan ontbijten. Als ik ook gedoucht heb sjouwen we de spullen naar beneden en gaat Rick de van halen. Ik check intussen uit.

Het is even spannend of Rick ook inderdaad met de van terug zal komen, want al is de garage waar we parkeerden 24 uur per dag open er stond ook dat er niet de hele nacht geparkeerd mocht worden. Gelukkig zie ik Rick even later voor rijden. Het kostte $17,50 versus $40 bij het hotel! De moeite waard dus.

We rijden naar de Byward Market en vinden met gemak een parkeerplaats. We gaan ontbijten bij Zak's Diner. Daar bestellen we beiden de Pacific eggs Benedict met gerookte zalm. We hoeven er geen bonen en aardappels bij waardoor de serveerster zegt ons misschien een korting te kunnen geven.


De koffie hier is lekker en Rick heeft jus d'orange. Als het gerecht komt zien we gepocheerde eieren op spinazie, maar geen zalm. De serveerster heeft "Florentine" in plaats van "Pacific" gehoord.  Geen probleem, ze brengt een schoteltje zalm en we hebben er bonus spinazie bij. Het smaakt heel goed!

Op mijn telefoon zie ik een Pokemon, die ik nog niet heb, bij de Beavertails stand. Terwijl Rick afrekent ga ik die vangen en dat lukt. Dan lopen we nog even door de markt en vind ik het zo jammer dat ik niet een bakje wilde bosbessen mee kan nemen de VS in!


Dan beginnen we aan de terugrit. De weg van Ottawa naar de St Lawrence rivier, de 416, is heel saai! Eenmaal op de 401 moeten we een omleiding doen door Brockville aan de rivier. Wat een leuk plaatsje is dat! Echt wel een bezoekje waard volgende keer!

We rijden nog even door een Starbucks drive thru want we voelen ons allebei slaperig. Die ijskoffies maken ons gelijk goed wakker!

Net voor de grens betalen we tol voor de Canadese brug over de Thousand Islands. We parkeren de van even en lopen de brug op voor een uitzicht over een deel van dit mooie gebied. De verleiding is groot hier een cruise te maken maar daar hebben we natuurlijk geen tijd voor.



Andere keren hier zijn we de uitkijktoren opgegaan, maar de brug is genoeg voor vandaag. Ook de grote souvenirwinkel slaan we over. Bij de grens is er maar een auto voor ons en treffen we een vriendelijke beambte. Binnen vijf minuten zijn we weer in de VS en ik bedenk me dat ik best wat bosbessen mee had kunnen nemen. Maar je weet maar nooit.

Intussen heeft DRAAKJE een drankje nodig en wij ook. We stoppen weer bij Watertown net als op de heenweg. Nu besluiten we tot een uur door te rijden en dan naar een lunchplek te gaan zoeken.  We zijn dan Syracuse al voorbij en rijden eigenlijk wat niemandsland binnen.

Eindelijk zien we een Subway. De man voor mij bestelt daar een salade en ik zie dat je van iedere "sub" een salade kan maken. Dat wordt mijn keuze en die is ontzettend lekker! Dat ga ik vaker doen! Rick heeft weer een dubbele flatbread.

We rijden en rijden, deze weg is wel erg mooi met glooiende landschappen. We komen langs Marathon waar we heel vroeger altijd logeerden bij de Three Bear Inn op weg naar Canada. Heel goedkoop tot we daar vlekken op de lakens zagen. Het bestaat nog steeds en op Trip Advisor lezen we dat mensen er nog steeds niet graag slapen.

Als we de grens met Pennsylvania overgaan hebben we nog precies 300 mijl (480 km) te gaan. Ik praat bij met mijn zus en speel Candy Crush Saga. Rick en ik snoepen ook van de dropjes, die ik zaterdag kocht.

Drop is gevaarlijk voor mij, als ik het eenmaal begin te eten blijf ik doorgaan! Rick houdt vooral van zachte zoute drop. Ik heb tikkels, munten, visjes, griotten, schoolkrijt en meer. Thuis heb ik nog potten vol want zo vaak eet ik het uiteindelijk niet.

Opeens schrikt Rick. Het lichtje van te weinig benzine is aangegaan en we hebben nog maar twintig mijl te gaan. Gelukkig is daar meteen een Sheetz.  Daar kopen we ook nog een paar flesjes water, want die drop maakt dorstig.

Dan beginnen we aan het laatste stuk en wonder boven wonder komen we in geen enkele file te staan. De tegenliggende helft staat vast, maar wij hebben nergens last van. Na precies tien uur rijden komen we bij Taco Bamba in Vienna aan.

Daar gaan we eerst aan de bar binnen zitten, maar de airconditioning en muziek staan keihard. Het is heerlijk buiten dus zodra daar een tafeltje openkomt verhuizen we daarheen. De tostada's zijn weer ontzettend smakelijk en Ricks taco's zien er ook goed uit.

Vijf minuten later zijn we thuis. Lorraine komt net naar buiten en wil weten hoe het gegaan is. Nou, niet zoals ik hoopte dus. Orion komt naar buiten rennen en is super blij ons te zien! Hij is binnen ook helemaal happy en knauwt lekker op zijn hoefje. Gisteren was hij een jaar bij ons en wat heeft hij zich in mijn hart gewurmd. Ik ben dol op het dier!

Zo zijn we weer terug van een lang weekend weg. Niet heel lang van nu gaat dat weer gebeuren, want Rick wil natuurlijk graag naar Michigan om zijn oom te condoleren en zijn vader te zien. Ik wil dan graag mee. Maar voor nu zijn we even lekker thuis en gaan de voeten omhoog om te ontspannen na de lange rit.

zondag, september 24, 2017

Dag 2 en 3 Canada: Familieweekend in Ottawa

Zaterdag

Rick en ik hebben lekker geslapen en staan om acht uur op.  We maken ons klaar en zien uit het raam van het hotel dat er een Tim Horton's op de hoek ligt. We gaan bij deze Canadese keten ontbijt halen.

We bestellen beiden de English muffin met ei, kaas en wat zij back bacon noemen. In de VS kennen we het als Canadian bacon grappig genoeg. Het is veel minder vet dan gewone bacon, meer net als ham. Het smaakt ons buiten op hun terrasje prima.


Het gaat mij dit weekend niet lukken om te sporten, maar om toch wat beweging te krijgen en mijn spieren wat losser te maken besluiten we een wandeling te gaan maken. Ons hotel is midden in het centrum van Ottawa en we lopen naar de Houses of Parliament.
Canada is dit jaar 150 jaar oud

Die zijn mooi en erachter is er een uitgestrekt uitzicht over de rivier en een deel van de stad.  We lopen een stuk door het centrum. Het valt ons op dat de stad echt gegroeid is sinds we er zes jaar geleden waren. En al zeker sinds we er bijna dertig jaar geleden voor het eerst kwamen! Hetzelfde geldt voor Washington, trouwens.
Dan is het tijd om naar mijn broers huis te gaan. Daar zijn mijn ouders ook en mijn moeder doet de deur open. Mijn vader is er ook en Ana Maria mijn schoonzus. Mijn broer, Berend-Jan, is een fietstocht aan het maken.

We nemen lekker koud water mee naar buiten en gaan zoveel we kunnen onder de parasol zitten. Het loopt namelijk tegen de dertig graden dus in de zon is het te warm. We kletsen gezellig bij.  Mijn zeventienjarige nichtje Athena komt er ook bij. Het kleine meisje van voorheen is ook alweer bijna volwassen!

Hier vlakbij is een Nederlandse winkel en daar willen Rick en ik graag heen.  Ze zijn morgen gesloten dus Ana Maria brengt ons er in haar leuke Mini heen. Mijn ouders en Berend-Jan zijn vanochtend al geweest dus blijven thuis.

Rick drinkt altijd Pickwick thee dus slaat daar een heel aantal doosjes van in. Ik dacht niet veel mee te zullen nemen, maar voor ik het weet hebben we een flinke tas vol spullen bijeen!  Koffie, kandijkoek, snoepjes, drop, tijdschriften, sambal, satesaus en zelfs haringen, die we morgen soldaat gaan maken.

Terug bij de familie maken we broodjes voor de lunch. Voor mij een stuk stokbrood met prosciutto, kaas en tomaat, erg lekker! We hebben er ook lekker verse olijven bij. Buiten in hun mooie tuin smaakt het extra goed, alsof we op vakantie zijn.

Mijn broer stelt voor om naar het huis (zeg maar gerust landgoed) van de Gouverneur Generaal te gaan. Dat is de afgevaardigde van de Britse koningin hier in Canada. Iedereen past in onze van dus Rick wordt de chauffeur.

Als we er aankomen zetten we mijn ouders en Berend-Jan en Ana Maria bij de ingang af en gaan Rick en ik op zoek naar een parkeerplek. In ons gebied zouden we voor zoiets heel ver weg moeten parkeren, maar hier vinden we een straat verderop al plek.

Dan treffen we de anderen in de schaduw bij een picknicktafel aan. Mijn moeder voelt zich jammer genoeg te moe om door het huis te gaan lopen. Mijn vader houdt haar gezelschap en wij beloven niet lang weg te blijven.

We moeten door een korte veiligheidscontrole en lopen dan door de prachtige zalen! In een ervan staan perfect gedekte tafels en leren kinderen hoe ze servetten moeten vouwen.  In de volgende spelen violisten mooie muziek. De laatste is bijzonder en mooi en lijkt wel een tent.



Vervolgens lopen we de grote tuin binnen. Daar staan allemaal standjes met herfstlekkernijen om te proeven en zien we een man een ijsbeeld maken. We nemen een aantal lekkernijen mee voor mijn ouders. Na een snelle wandeling door de mooie kas is het even zoeken hoe we terug bij mijn ouders kunnen komen. Die proeven dankbaar de meegebrachte hapjes.

Rick gaat de van halen en Berend-Jan leidt hem naar een leuk restaurant aan het Rideau kanaal, Canal Ritz. Daar krijgen we eerst een tafeltje met veel zon ondanks dat we om schaduw vroegen, maar als BJ met parasols gaat sjouwen komt de manager en biedt ons een heel fijne tafel in de schaduw.

We genieten van drankjes en een bord met charcuterie en kaas. Dat laatste is heel lekker en het uitzicht op het water is altijd leuk. De anderen denken allemaal een zwarte zwaan te zien en ik kijk en kijk, maar zie er geen. Het blijkt een zwaanvorm in een vlonder te zijn. We moeten er flink om lachen.

Terug bij het huis zitten we nog even te kletsen met drankje en hapje als we geritsel in de druivenranken horen.  Het blijkt een jonge wasbeer te zijn, die absoluut niet bang is voor ons. Hij  (of zij) gaat eerst even lekker zwemmen in BJ's fontein en daarna geniet hij (of zij) van de druiven. Het is een schattig diertje, zo nieuwsgierig ook.
Dan gaat BJ aan het grillen van de zalm en mais. Ook komt er een salade met net in de tuin geplukte tomaten (mijn broer heeft de groene vingers die ik absoluut niet heb), komkommer en vijgen.  Het is smullen geblazen en heerlijk zo zomers buiten eind september!
Het loopt al tegen negenen als we klaar zijn en Rick en ik nemen afscheid tot morgen.  Ik ga in het hotel ontspannen want heb veel pijn.  Rick gaat weer naar de Bier Markt voor een biertje. Dan zoeken we ons bed op.

Zondag

We slapen weer lekker uit tot een uur of half negen en maken ons dan klaar om op pad te gaan. Eigenlijk willen we een ander ontbijt proberen en gaan naar The Second Cup.  Dat blijkt echter een mindere Starbucks te zijn waar we de keuze aan ontbijt broodjes niet zo bijzonder vinden.

We lopen dan toch maar naar Tim Horton's aan de overkant waar ik dezelfde English muffin als gisteren bestel en Rick een met worst.  Bij de Starbucks halen we ijskoffies en gaan dan weer een wandeling maken.

Het valt ons op dat er allemaal politieagenten vanuit het hele land in hun mooiste uniformen lopen. Bij de Houses of Parliament blijkt een ceremonie te zijn voor gevallen politieagenten en later een parade. Er is heel wat volk op de been en we weten nu waarom de hotels zo vol zaten.

Wij lopen naar de Byward markt waar allerlei standjes met verse groentes en fruit staan. Zo gezellig! We kijken ook naar de verschillende restaurants hier om er mogelijk vanavond te eten. Veel ervan vinden wij heel leuk, maar waarschijnlijk mijn ouders niet.




Op de terugweg naar het hotel kopen we een bakje wilde bosbessen, de kleine zoals ik ze uit mijn jeugd herinner. Die gingen we altijd plukken en ik heb ze hier in Noord-Amerika nog nooit gezien. Ook nemen we een bakje met "grondkersen" mee, heel kleine zoete kersjes, die wij niet eerder gezien hebben.

We zien nog het staartje van de politiekorpsen parade en vinden vooral de uniformen zo mooi. Uit Newfoundland lijken het zelfs wel Engelse bobbies. We blijven even kijken en lopen dan terug naar het hotel.

Onze van hebben we vannacht gratis op straat kunnen parkeren en we rijden naar het huis van mijn broer.  Die opent de deur in zijn zwembroek en kondigt aan dat ze gaan zwemmen.  Het is tegen de dertig graden dus zeker goed weer daarvoor.

In hun tuin staat een bovengronds zwembad en Rick leent een zwembroek van mijn broer, toevallig hebben zij dezelfde maat. Ana Maria en ik helaas niet dus Ana Maria gaat ook zwemmen en ik ga enkel tot mijn knieen in het (koude!) water.

Mijn ouders komen ook naar buiten maar voor hen is het water veel te koud! Na een paar foto's komt iedereen het water uit en gaan we de lunch voorbereiden.

Die is op zijn zachtst gezegd ongewoon. Rick en ik hebben gisteren bevroren haringen gekocht bij de Nederlandse winkel en een uitje op de markt. We hebben dus allemaal anderhalve haring met ui.  Sommigen, maar ik niet, eten daar nog een broodje bij.

Dan komt de hazelnoottaart ter ere van mijn verjaardag op tafel. Daar eten we ook een stukje van en dat is mijn lunch met de lekkere bosbesjes. Daarvan ga ik morgen nog een bakje kopen om mee naar huis te nemen. De grotere bosbessen hebben lang niet zoveel smaak!

Mijn ouders kunnen niet veel lopen dus we besluiten een ritje in een dubbeldekker bus door Ottawa te gaan maken. Berend-Jan en Ana Maria hebben dat ook nog nooit gedaan en zo leer je eens wat over de stad. Dit is een hop on hop off, maar wij nemen gewoon de rondleiding zonder uit te stappen wat iets goedkoper is.

De gids is duidelijk een Franse Canadees, maar hij spreekt ook goed Engels. Gek genoeg kan ik soms zijn Frans beter volgen want hij spreekt zo snel! We zitten boven in de bus en hebben goed uitzicht over alles.

Dit museum lijkt precies op het Amerikaans Indiaanse museum in Washington en blijkt ook dezelfde architect te zijn (een Amerikaanse Indiaan)

Het is een anderhalf uur durende rit en erg interessant. We leren hoe Ottawa de hoofdstad is geworden en van alles en nog wat meer. Het is een mooie stad en omgeving en wij vinden het zeer de moeite waard om te doen. Ook omdat ze je best naar verre plekken brengen.  Wij stapten niet uit, maar dat kun je op een kaartje de hele dag doen als je wil.


Eenmaal terug bij het eindpunt gaan we een drankje drinken bij D'Arcy McGee's Irish pub. Die D'Arcy McGee is in deze straat doodgeschoten en zijn doodshand ligt hier bij binnenkomst. Best luguber, maar dat was de gewoonte in Victoriaanse tijden (eigenlijk zelfs het dodenmasker).

Binnen is het niet luguber en genieten we van koele drankjes. Ana Maria en ik nemen weer een cider, dit keer Strongbow, die van Heineken blijkt te zijn tot onze verrassing.  Rick en Berend-Jan hebben een biertje en mijn ouders wijn.

Na afloop gaat de rest Athena en een vriendinnetje ophalen en Rick en ik gaan ons even opfrissen in het hotel. Wij nemen een Uber naar het restaurant van vanavond, de Craft Beer Market. Wij komen er als eersten aan en Ana Maria had een tafeltje buiten gevraagd.

Die krijgen we maar is onder een luidspreker met harde muziek en het is toch nog te warm buiten. We vragen dus toch maar naar binnen te gaan. Daar is de muziek bijna net zo hard, maar niet zo erg als buiten en er is airconditioning, want voor 24 september is het heel warm buiten met dertig graden!

We delen een grote bak nacho's en dan is mijn ahi poke bowl super lekker. Anderen hebben kip sandwiches, vistaco's en kip flatbreads. Iedereen lijkt tevreden met hun keuzes, ik in ieder geval zeker!
Genoeg voor acht personen
De Ahi poke bowl is licht en lekker

De meisjes zijn vroeg klaar en nemen afscheid om naar Nisha's huis te gaan. Wij blijven nog met een drankje zitten en Rick en ik zijn onder de indruk van het geduld van de serveerster. Zij blijft vriendelijk wat er ook gebeurt. Rick steekt haar dan ook een extra $20 toe.

Het afscheid gaat niet zoals ik gehoopt had, maar eigenlijk niet verwonderlijk. Ik heb het geprobeerd. Mijn grenzen worden niet gerespecteerd door mijn ouders dus we weten allemaal weer waar we aan toe zijn.

We hopen zo snel mogelijk terug te komen voor een ontspannen tijd met mijn broer en schoonzus hier, want aan Ottawa en hen zal het niet liggen.

Rick en ik nemen een Uber terug naar het hotel en ontspannen ons lekker. Morgen gaan we aan de terugweg, maar hopen hier eerst nog wat rond te lopen.