Dag 3 Seattle: Over een gezellig lunch en glassculpturen

Net als de afgelopen dagen word ik om zeven uur wakker van Ricks wekker. Hij maakt zich klaar en ik blijf nog even liggen. Om kwart voor acht sta ik op en kleed me in sportkleding.

Vandaag staat er een crumpet op mijn ontbijtlijstje. Ik loop naar The Crumpet Shop waar ik het menu niet eens hoef te bekijken. Ik weet dat ik de green egg and ham crumpet wil met een plak tomaat erop. Verder een mok van hun heerlijke koffie en het is smullen geblazen.

Het is wonder boven wonder droog en de zon komt soms zelfs even tevoorschijn. Het is wel waterkoud, maar ik besluit toch weer met een lange wandeling mijn stappen bijeen te krijgen. Dit keer neem ik het pad langs het water.

Dat is leuk met een aantal pieren met vertier en verder een drukke haven. Voor mijn gevoel gaat het vergaren van de 10000 stappen sneller dan gisteren, maar ik blijk er dezelfde tijd over gedaan te hebben, bijna anderhalf uur.

Bij de Starbucks beloon ik mezelf weer met een lekkere nitro brew. Een van de dingen, die ik minder fijn vind hier in Seattle zijn de vele daklozen. De meesten zijn mentaal niet goed of duidelijk verslaafd. Soms worden ze ook opdringerig.

Als ik naar de kassa loop om mijn koffie te bestellen, zie ik zo'n verslaafde man op de grond voor de vitrine liggen. De barrista's kunnen hem niet zien dus andere klanten en ik maken hen erop attent. De manager, een jonge vrouw, komt om de man te vragen te vertrekken.

Dat doet hij niet meteen en ik ben even bang dat hij haar aan gaat vallen. Dan komt er een andere, ook dakloze, man binnen, die zijn maat mee naar buiten loodst. De manager is heel vriendelijk en brengt beiden een koffie. Dit is ook de reden dat steeds meer restaurants een code voor hun toiletten hebben, die je alleen krijgt als je er iets nuttigt.

Ik loop ook nog even langs de beruchte kauwgom "muur" (meer dan een muur zit vol kauwgom). Kunst of goor? Ik vind het beiden.

Terug in het hotel neem ik een snelle douche en loop dan terug naar Pike Place Market. Bij het bronzen varken daar ga ik op Kelly wachten. Haar "ken" ik al meer dan 23 jaar via het internet. Haar oudste dochter en Saskia zijn beiden in december 1995 geboren. Kelly komt met de bus uit Takoma en we hebben bij dit varken afgesproken.

De vorige keer dat ik Kelly zag, ik meen drie jaar geleden, had ze flink overgewicht. Sindsdien is ze veertig kilo afgevallen (ze is ook nog eens een stuk kleiner dan ik). Ik herken haar dan ook niet meteen, maar zij mij gelukkig wel.

We gaan lunchen bij het Soundview Café in de markt. Dat heeft mooi uitzicht over de Puget Sound en online zag ik een lekker menu. Na wat wikken en wegen ga ik voor de bowl met zalm cioppino, die ook veel groente bevat. Kelly neemt de ook erg lekker uitziende St. Jacobsschelpen met champignons.

We hebben absoluut geen moeite de conversatie gaande te houden. We praten (natuurlijk) over de kinderen, onze eigen hobbies en werk en heel veel over huisdieren. Kelly vertelt ook interessant over Tacoma. Die stad is hier (voor Amerikaanse begrippen) dichtbij, maar ik ben er nog nooit geweest.

Voor we het weten is het half twee en moet Kelly terug naar haar bushalte. Die is op weg naar mijn hotel dus we lopen nog even samen daarheen. Dan nemen we afscheid en ik bedank Kelly dat ze de uur lange busrit voor mij heeft gemaakt. Het was erg gezellig!

Terug in het hotel laad ik mijn telefoon even op zodat ik er foto's mee kan maken. Dan loop ik naar het monorail station wat schuin tegenover de Westin ligt. Daar betaal ik $5 voor een retourkaartje en wacht dan tien minuten tot de trein komt.

Het ritje naar het park rond de Space Needle duurt net iets meer dan twee minuten en is verreweg de makkelijkste manier om hier te komen. Ik heb het een keer gelopen maar kreeg het gevoel dat het niet de veiligste buurt was om alleen doorheen te wandelen.

Blauwe lucht!

Vanmiddag is mijn bestemming het Chihuly Glass Museum. Dat is vaste prik als ik in Seattle ben en iedere keer zie ik weer nieuwe dingen. Ik neem ruim de tijd voor ieder kunstwerk. Om drie uur ga ik naar een korte uitleg over het Perzische plafond zoals de kamer met een plafond vol glaskunstwerken wordt genoemd. Erg interessant!

Een kwartiertje later woon ik buiten in de kou een glasblaasdemonstratie bij. Twee vrouwelijke glasblazers maken een meerkleurige kom. Een ervan, de assistente, vertelt boeiend over het hele proces, van het creeren van de meerdere kleuren glas tot het maken van de bowl met verschillende gereedschappen. Ik blijf het een fascinerend ambacht vinden.

Inmiddels ben ik verkleumd van het buiten stilzitten. Het is wel zonnig, maar er staat een ijskoude wind, die overal doorheen blaast. Ik bekijk de glassculpturen in de tuin dus rillend en ben er snel klaar mee.

Door en door koud loop ik terug naar de monorail, die net voor mijn neus wegrijdt. Dat betekent tien minuten wachten, brr! Terug in de hotelkamer doe ik de verwarming dan ook omhoog. Ik ontspan een uurtje op bed en ga dan weer met mijn laptop naar de hotel lobby.

Onder het genot van een bloody Mary schrijf ik dit blog vlak naast de open haard. Ik heb vandaag veel foto's genomen. Ik zet daar een aantal van in dit blog maar niet allemaal anders scrollen jullie je rot. Degenen, die mijn Facebook vrienden zijn, kunnen ze daar bewonderen.

Tegen zevenen roep ik een Uber om me naar Japonessa Cocina te brengen. Rick heeft een happy hour en zal me daar ontmoeten. Ik heb twee plaatsen aan de sushi bar gereserveerd en dat is maar goed ook want het restaurant is helemaal vol.

Rick laat op zich wachten en ik bestel een warme sake en een miso soep terwijl ik op hem wacht. Als hij er eenmaal is bestellen we beiden sushi rollen met komkommer in plaats van rijst. Wat zou ik willen dat de Japanse restaurants in ons gebied dat ook deden! Het is zo lekker en veel lichter dan met rijst. Dit restaurant was een goede keuze en gaat ook op het "te herhalen" lijstje.

Met een Uber zijn we gauw weer terug in het hotel. Ik kijk terug op een heel leuke dag! Morgen alweer de laatste volle dag hier. Deze week vliegt voorbij!