Een culinair dagje

Rick moet super vroeg op en ik word daar wel wakker van.  Hij doet Orion in zijn bench zodat ik door kan slapen.  Het is maar donker buiten dus ik heb wat moeite wakker te worden tegen half negen.

Inderdaad hoor ik de regen op het dak klateren, balen.  Klagen mag ik echter niet, want ik ken mensen in de omgeving van Houston, die of geevacueerd zijn en veel, zo niet alles, kwijt zijn of die drie dagen aan huis gekluisterd zijn. Daarbij is dit ene regendagje niets vergeleken.

Alleen vervelend dat het altijd weer tot een pijndag wordt, hoe goed ik me de afgelopen dagen ook voelde. Ik maak weer mijn gewoonlijke crackers met geitenkaas en een glas groentesap als ontbijt.  Na Orion naar buiten te hebben gelaten neem ik hem mee naar boven.

Daar begin ik aan een interval routine op de elliptical.  Orion gaat zodra ik begin liggen slapen, zo schattig.  Hij is altijd mijn schaduw.  Als ik opsta, staat hij op, als ik naar de wc ga gaat hij mee, als ik douche ligt hij naast de douche.  Zo'n trouw vriendje, ik zou het lege nest stukken moeilijker vinden zonder hem!

Een uur later heb ik 9000 stappen bijeen, de andere duizend krijg ik er vandaag wel bij.  Ik maak me snel klaar en laat Orion in de stromende regen uit.  Het is ook maar een graad of achttien, heel koud voor augustus hier.  Het is een vreemde zomer tot nu toe, dan weer heel heet en dan weer veel koeler dan gewoonlijk.

Vrijdag vroeg Kathryn opeens of ik vanmiddag open zou zijn voor lunch in de stad.  Ik had een kappersafspraak, maar die is natuurlijk makkelijk verzet, dus ik antwoordde positief.  Nu ben ik daar extra blij om, want met dit weer is een gezellig etentje helemaal leuk.

Kathryn komt me om kwart over twaalf ophalen.  We rijden naar McLean waar Wayne ons opwacht.  Wayne is een goede vriend van Kathryn, die investeerder is in de restaurants van (van origine Spaanse) chef Jose Andres, een van de meest gerenommeerde chefs van Washington.

Wayne rijdt ons naar Washington en parkeert vlak voor het restaurant op zijn speciale parkeerplaats.  We gaan vanmiddag naar China Chilcano waar Kathryn en ik al heel lang heen wilden. Wayne wordt als een koning binnengehaald en wij mogen meegenieten.

We krijgen de beste tafel en meteen een bakje met Peruviaanse mais, heel lekker.  Wayne laat ons zien hoe het restaurant in elkaar zit.  Het is een mix van Peruviaans met Aziatisch en zo is ziet het er ook uit.  Het is werkelijk prachtig en Wayne vertelt dat het vijf miljoen dollar kostte om in elkaar te zetten!

Het is een heel bijzonder decor met Peruviaans zowel als Aziatisch

Voor mij is dit allemaal super interessant. Ik houd zelf helemaal niet van koken, maar ben een echte "foodie", zoals bloglezers zullen weten. Het hele restaurantgebeuren fascineert me.  Een beroemde chef is voor mij net zo, zo niet meer, bijzonder om te ontmoeten als een bekende acteur of actrice.

Wayne bestelt eten voor ons en dat is allemaal onvoorstelbaar goed!  Kathryn en ik krijgen een pisco sour drankje, super lekker!  We delen als eerste een ceviche, daarvan zou ik bakken op kunnen.  Ook krijgen we chips van bakbananen met een zoete aardappel dipsaus, verslavend!

Het volgende gerecht is paksoi met paddenstoelen, zo lekker!! De Concolon, een rijstbowl met varkensvlees en allerlei andere ingredienten, enorm smakelijk.  De serveerster maakt het aan onze tafel klaar en de vele smaken erin zijn super.  Het doet me een beetje aan de Koreaanse bibimbap denken.

Het gesprek vloeit intussen en ik leer heel wat over het restaurantleven van de kant van een investeerder.  Wayne heeft ook veel gereisd en reist nog.  Hij is net terug uit Noorwegen en Schotland en gaat binnenkort naar Ibiza.

Als laatste krijgen we een dessert, pisco ijschips met eiwit "room" en een pudding eronder.  Allemaal even lekker!  Ik wil Rick zeker ook meekrijgen naar dit restaurant.  Heel bijzonder is dat Wayne ons trakteert, hij krijgt een grote korting hier, maar toch! Ik bedank hem hopelijk genoeg, want dit was echt alsof er een engeltje op mijn tong piste!

We lopen door de regen nog naar Jaleo, gelukkig hebben Kathryn en ik paraplu's en deelt Kathryn die met Wayne.  Jaleo is het eerste Jose Andres restaurant dat Rick en ik hebben geprobeerd en we waren meteen verkocht.  Zaytinya blijft mijn favoriet.

We maken kennis met de manager van Jaleo en ik ben kennelijk ietwat bijzonder als enige Nederlandstalige gids in de stad. De Amerikanen vinden dat althans. Misschien is het dat ook wel, gezien hoeveel Nederlanders hier wonen.

Wayne rijdt ons terug naar McLean en daar nemen we Kathryn's negentien jaar oude Mercedes, die ze Margaret noemt, terug naar Vienna.  Kathryn zet mij thuis af en ik bedank haar en we zullen elkaar ongeveer halverwege volgende maand weer zien.  Wat een leuke middag was dit!

Orion wacht me geduldig op en ik laat hem even buiten in de regen rennen.  Zin in een wandeling heb ik niet. Orion vindt wel een buurkat om achteraan te rennen.  Binnen trainen we de muilkorf en op zijn matje zitten als de deurbel gaat. Orion is een voorbeeldige leerling tot er echt iemand voor de deur staat.

Rick komt thuis en stelt voor bij Pazzo Pomodoro te gaan eten.  Daar vinden we nog twee vrije stoelen aan de bar. Tot mijn heel grote genoegen staat Trenette al Nero op hun specials menu.  Het is mijn favoriete gerecht hier wat van het gewone menu is gehaald.  Volgens Jimmy komt het daar weer op, hoera!

Die pasta is dus gemaakt met inktvisinkt en wordt geserveerd met zongedroogde tomaten en gamba's.  Ik smul er weer van en zal nu ook weer grager naar dit restaurant gaan.  Kortom, dit was een culinair dagje. 

Wij kijken verder tv en zullen het niet laat maken, want Rick moet morgen ook weer heel vroeg op. Hopelijk knapt het weer op, de meest ongewone augustus is het dit jaar!