Over een voorspoedige terugreis

De zon schijnt weer vrolijk de kamer in en daardoor sta ik weer vroeger op dan ik had gedacht. Om kwart voor acht loop ik voor de laatste keer het ontbijt restaurant binnen. Inmiddels kennen ze mijn bestelling: koffie, 2 gepocheerde eieren en een gegrilde tomaat.

Mijn vlucht gaat pas om kwart over een dus ik heb nog een paar uur om me te vermaken. Ik ga op de schommelbank met zicht op het water zitten. Ik zie dit keer een heel grote groep gaan snorkelen. Dat is het enige waar ik teleurgesteld in ben deze week, maar hopelijk komt dat er bij een andere reis van.

In het zonnetje is het goed toeven en voor ik het weet is het tijd om mijn bagage naar beneden te krijgen. William helpt me daar goed mee en ik check uit. Een taxi is ook meteen gevonden en een half uur later ben ik bij het vliegveld.

Daar check ik mijn tassen in en moet dan een formuliertje invullen. Dat moet aan een beambte gegeven worden, die een stempel in mijn paspoort zet. Dan moet ik naar een andere beambte, die ook een stempel in mijn paspoort zet en het formuliertje houdt. Waar dit alles voor nodig is is mij en mijn medereizigers een raadsel.

Er is een afhaal restaurant in de terminal en daar hebben ze salades. Ik bestel de gegrilde kip salade, maar krijg dan te horen dat dat een half uur duurt! Alleen de kip kerrie kan ik zo meeneem. Dan bestel ik daar maar een portie van zonder rijst met bonen.

De kippenpoot en -dij vallen zo van het bot en de groente en bakbanaan smaken ook goed. Zo heb ik in ieder geval iets in mijn maag want aan boord is er niet veel soeps te krijgen.

We vertrekken keurig op tijd en dan zie ik Belize onder me wegglijden. Wat is de week hier voorbij gevlogen! Ik vind het zeker een land waar ik met Rick terug zou willen keren, want ik heb nog maar een heel klein gedeelte gezien van al het moois dat het land te bieden heeft.

Voor op schema landen we in Houston en met Global Entry ben ik zo door immigratie en douane. Vreemd idee dat alle mensen, die hier werken, dat zonder betaald te worden doen. Allemaal vanwege de sluiting van de regering. Echt heel erg voor ze, sommigen moeten naar de voedselbanken erdoor.

Blij dat alles zo soepel ging, want dat is weleens anders geweest hier in Houston, bestel ik aan de bar bij Ruby's Diner een bloody Mary met alles erop en een salade met bacon en blauwe kaas, want intussen heb ik weer flinke trek.

Ook mijn vliegtuig naar Washington vertrekt op tijd. Ik heb een raamplaats in Economy Plus, maar net voor vertrek komt een flight attendant me halen. Er blijkt een stoel open te zijn in eerste klas. Altijd fijn!

We krijgen telkens drankjes aangeboden en er is ook avondeten, maar dat sla ik af. Ik heb net die salade op en ik weet ook dat Rick thuis sashimi voor me heeft gehaald. We hebben nogal wat turbulentie als we Washington naderen, maar de landing is prima.

Al kleurend in mijn Happy Colors app gingen de vluchten lekker snel. Zaak is wel de app open te hebben en kleurplaten geopend te hebben voor de wifi wegvalt. Ik blijf het een ontzettend leuke app vinden.

In de terminal staat Rick me al op te wachten. Het is weer zo fijn hem te zien! Een week is precies lang genoeg op alleen op stap te gaan.

Dan komt er maar een van mijn tassen van de bagageband en we lopen naar het United kantoortje. Daar blijkt de andere koffer te staan en op dat moment krijg ik een sms van United dat die koffer met een eerdere vlucht mee was gegaan. Vreemd, maar gelukkig is hij er wel.

Orion is buiten zichzelf van blijdschap als hij mij ziet. Zozeer dat hij de hele keuken onder plast! Duidelijk hebben mijn mannen mij gemist en het is goed weer thuis te zijn!