Onze webcam

Cul-de-sac Cam

dinsdag, augustus 31, 2010

Heel trots op Rick! (en naar New Jersey)

Rick is vanochtend al vroeg opgestaan, want hij heeft een vergadering in Washington. Zoals iedere ochtend leest hij tijdens zijn ontbijt zijn email en ik hoor opeens een luide kreet. Geschrokken loop ik naar de overloop, maar gelukkig is het een vreugdekreet!

In Aruba vertelde Rick mij al, dat hij het dit jaar enorm goed gedaan heeft voor zijn bedrijf en een aantal grote klanten heeft aangeworven. Hij hoopte op een goede evaluatie. Wat blijkt nu? Hij heeft het zo goed gedaan, dat hij een van de belangrijkste "awards", die het bedrijf aan hun hoogscorende medewerkers uitreikt, heeft gewonnen.

Wereldwijd zijn er maar een vijftigtal mensen, die deze award krijgen! Echt supertrots ben ik op hem, al is hij zijn bescheiden zelf, die meteen zegt het niet zonder de hulp van zijn team gedaan te kunnen hebben.

Wat de award precies inhoudt, vinden we pas later op de dag uit. We (ja, ik ook!!!!!) zullen op kosten van het bedrijf naar Monte Carlo worden gevlogen voor een paar dagen in oktober. Verder krijgt Rick nog een heel aantal dingen. Ik vind dit zo leuk voor hem en heel verdiend, want hij werkt zich altijd echt te pletter!

Als een heel blije Rick naar zijn werk vertrokken is, ga ik naar de sportschool. Ik heb me voorgenomen een half uur op de stairmaster te doen. Het is snik- en snikheet in de ruimte en ik krijg de dertig minuten bijna niet voor elkaar! De zon schijnt recht op me en buiten belooft het weer een hete dag te worden. Voor het eerst in lange tijd sta ik mezelf toe om het tempo wat te verlagen.

Thuis is Saskia ook al op en zelfs ingepakt. Zij gaat even met Cosmo wandelen, terwijl ik me klaar maak. Tegen elven rijden we de oprit af en halen Saskia's vriendin Laura op. Net als vorig jaar gaan de meisjes met mij mee naar Pats huis in New Jersey.

Het verkeer valt gelukkig alles mee, want er zijn allerlei wegwerkzaamheden in onze omgeving. Na een half uurtje verlaten we de Washington Beltway en rijd ik de I-95 naar het noorden op. Gelukkig is het hier een stuk rustiger, dan het stuk ten zuiden van ons, waar weer files staan hoor ik op de radio (dat nam ons meer dan vier uur om Kai naar Richmond te krijgen).

We schieten lekker op. De meisjes kijken naar The Office op Saskia's Zune en ik luister naar HLN op de satellietradio.

Daar hoor ik, dat de hele oostkust zich moet klaarmaken voor een eventueel "bezoek" van orkaan Earl. De hoop is, dat de storm ver genoeg ten oosten blijft, maar de kans bestaat, dat hij bij North Carolina gedeeltelijk aan land zal gaan en dan langs de druk bevolkte metropolen naar het noorden zal trekken.

Dat zou betekenen, dat de gebieden rond Washington, Baltimore, New York en Boston er ook last van zullen krijgen. Dit weekend is het Labor Day en miljoenen mensen zullen dit weekend naar de kust trekken voor een laatste paar stranddagen. Hopelijk zal het niet tot een massale evacuatie komen!

In het noorden van Maryland stoppen we bij het Chesapeake House om lunch te halen. De meisjes nemen hamburgers van Burger King en ik een broodje van Quiznos.

We hebben nu nog zo'n 75 mijl te gaan. Al gauw passeren we de Delaware grens en gaan over de mooie Delaware Memorial Bridge. De rest van de rit verloopt voorspoedig en na 3 uur en 10 minuten rijden we Pats oprit op.

Iedere keer, als ik hier aankom, valt me weer op, hoe mooi het hier is!
Hun log home (huis van boomstammen gemaakt) ligt in een (overwegend) dennenbos en aan een meer. Het is zo idyllisch, ik kan me voorstellen, dat Pat hier graag woont.

We kleden ons meteen in badpak en binnen het kwartier dobberen we in het meer. De temperatuur daarvan is verfrissend. Niet te koud en toch lekker verkoelend op deze hete, 36 graden, dag. De meisjes vermaken zich met de watertrampoline en Pat en ik dobberen op een luchtbed. Terwijl we zo in het water bijkletsen, komt er een schildpad vlak langs zwemmen, zo lief! Ik denk maar niet aan de mogelijke waterslangen, waarvan Pat zegt, dat ze ze vrijwel nooit zien.

De rest van de middag brengen we afwisselend zonnend en in het meer door. De meisjes genieten duidelijk ook. Dit is weer eens wat anders dan een gewoon zwembad!

Katie, Pats jongste dochter, en haar man Rob komen thuis en we eten buiten aan het meer. Rob heeft kip gegrild en daarbij heeft Katie heerlijke zelfgemaakte macaroni met kaas gemaakt en er is broccoli en watermeloen. Alles smaakt even lekker! Erbij drinken we een glaasje zelfgemaakte perzik sangria, die gevaarlijk naar meer smaakt!

Na het eten brengen Pat en ik Katie naar een kermis in de buurt. Saskia en Laura blijven liever thuis. Als we weer terug zijn, zet Rob allerlei lekkers klaar om ice cream sundaes mee te maken. Ik laat me tot wat ijs met caramelsaus verleiden.

De meisjes gaan lekker in de hot tub en wij kletsen verder. We hebben elkaar tenslotte al een paar maanden niet gezien. Ik laat Pat mijn foto's zien en zij mij die van haar, die ze hier in de buurt heeft genomen. De volgende keer hoop ik hier alleen op fotosafari te komen. New Jersey heeft zulke mooie plekken!

maandag, augustus 30, 2010

De laatste zomervakantieweek is begonnen

Wat het is, weet ik niet, maar ik heb vanochtend helemaal geen zin om op te staan. Ik ben eigenlijk allang wakker, maar stel het opstaan zo lang mogelijk uit. Als ik heel eerlijk ben, weet ik wel waarom, want ik heb absoluut geen zin om naar de sportschool te gaan of aan welke beweging dan ook te doen.

Dat is niet de bedoeling, want er staat een gewichtenroutine op mijn programma en de rest van de week zal ik niet zoveel tijd hebben om te sporten. Met heel veel wilskracht ga ik toch en doe een half uur cardio op de fiets en dan een half uur toch vrij intensief werken met gewichten. Natuurlijk ben ik na afloop blij, dat ik toch gegaan ben.

Saskia had vannacht Aoife te logeren. Tot Rick en mijn verbazing deelden de meisjes Saskia's (gewone eenpersoons)bed! Saskia heeft dan ook helemaal niet goed geslapen. Vanochtend had ze dan ook prompt hoofdpijn, waarvoor ik haar met Mineral Ice insmeerde.

Als ik thuiskom is Aoife al naar huis en heeft Mary Kate haar plaats ingenomen. De meisjes spelen Sims op de computer en wat ik ook probeer, ik krijg ze niet naar buiten. Het zwembad, dat eerst zo populair was, is nu "saai". Voor de tieners is het goed, dat volgende week de scholen weer beginnen.

Op het nieuws zien we, dat orkaan Danielle verschrikkelijk hoge golven en gevaarlijke stromingen veroorzaakt in de dichtstbijzijnde badplaatsen. In Virginia Beach moesten verschillende mensen gered worden. Als je die plaatjes dan ziet, is het net of je "Bay Watch" kijkt!

Vlak achter Danielle raast Earl over de Caribische eilanden. Ik sms Katja, dat ik blij ben, dat zij nu niet op St. Eustatius zit, want de orkaan komt recht over dat eiland! Ze schrijft terug, dat iedereen daar inderdaad alles heeft vastgezet en dat de vrijwilligers in opvangplaatsen slapen. Earl zou nog weleens naar weer hier kunnen brengen, als hij de verkeerde kant opdraait.


Het poppenwagentje, dat door de kleine meisjes hierboven is achtergelaten, is een welkom onderkomen voor Snickers

Voor mij is het zwembad nog zeker niet saai, integendeel! Met twee boeken (het laatste Amelia Peabody boek, dat weer lekker spannend is, en Major Pettigrew, die gewoon een nette Engelse gentleman is) loop ik naar de overkant. Alweer is het vrij rustig en ik installeer me op een ligstoel om te lezen.

Na zo'n drie kwartier, als de fluit gaat en alle kinderen het water uitmoeten, besluit ik baantjes te gaan trekken. Ik besluit zo snel als ik kan een kilometer te gaan zwemmen, dat is 40 baantjes. Helemaal blij ben ik, als ik het in 27 minuten haal, dat is zeker een persoonlijk record.

Nu heb ik dan ook een lekker ijsje verdiend, vind ik, en bij de volgende kinderpauze (wanneer de lifeguards ijs verkopen) kies ik een heel erg lekker Engelse toffee ijsje. Ik sta mezelf niet vaak toe om zoiets vettigs en zoets te eten, dus hapje voor hapje smaakt het goddelijk.

De middag gaat met lezen en af en toe in het water dobberen veel te snel naar mijn smaak voorbij! Tegen zessen loop ik huiswaarts en spring onder de douche. Saskia klaagt, dat ze honger heeft, en Rick, die net thuis is, gaat even hardlopen.

Het gemis van de twee oudsten is het duidelijkst rond het avondeten. Saskia moet er duidelijk aan wennen, dat wij nu haar gesprekspartners zijn. Ze doet het goed, hoor, maar ze is nog te jong om dat echt te waarderen (Katja en Kai zijn inmiddels wel zo ver).

Als ik de oven aandoe om Mandarin Orange chicken van Trader Joe's in te maken, merk ik, dat die helemaal niet opwarmt. Ik denk nog, dat ik de temperatuur wellicht verkeerd heb ingetoetst, maar dat is niet zo. Verder dan 172 graden Fahrenheit komt het niet en daarmee bak je geen kip.

Gelukkig kan dit gerecht ook in een bakpan worden gemaakt, dus dat doe ik dan maar. Ik probeer de onderste oven nog (we hebben twee in de muur gebouwde ovens), maar die toont hetzelfde probleem. Het ziet ernaar uit, dat we General Electric op bezoek moeten gaan krijgen, zucht!

Het is heerlijk buiten, warm, maar niet vochtig. Als de muggen er niet waren zou het perfect zijn, maar daarvoor hebben we Off!. Behalve de kip heb ik bruine rijst (die Saskia voor het eerst eet en lekker vindt, omdat ik heb gezegd, dat het witte rijst was) en spinazie voor Rick en mij en geraspte worteltjes voor Sas.

Zo samen zijn met ons geeft haar wel de gelegenheid haar angstjes over naar een nieuwe school gaan te uiten. Rick en ik hebben het (voor Saskia althans) verkeerd "geregeld", want Saskia moet telkens van school veranderen, als haar broer of zus een grote graduation heeft. Toen ze naar de middle school ging, begon Katja bij Virginia Tech en nu ze naar de high school gaat, verliet Kai het huis om naar VCU te gaan.

Misschien is het dus maar goed, dat ze nu alleen thuis is, want het is een hele stap, high school. Opeens zullen er meer dan 2000 studenten zijn en verschillende mensen bij iedere vak. Niet alleen "freshmen", maar ook sophomores, juniors en seniors, afhankelijk van het vak.

Voor iemand als Saskia, die zich al gauw druk maakt om veranderingen, heel wat. Gelukkig voor haar ziet het ernaar uit, dat Katja langer dan de vier jaar over haar college zal doen, waardoor Saskia's high school graduation tenminste alle benodigde aandacht zal krijgen.

Dit alles is nog tenminste een week weg, dus ik ga genieten van het rustgevende concert in de natuur hier. Het klinkt als een van die "witte" geluiden, zingende krekels en andere insekten. Heel tropisch allemaal, zo moeilijk voor te stellen, dat men alweer een koude winter voorspelt. Hopelijk klopt die voorspelling niet.


Een zwarte "zwaluwstaart" en een geeltje

zondag, augustus 29, 2010

Heerlijk rustig zomers weekend

Zaterdag

Mijn zus was van plan vanochtend om zes uur te vertrekken.  Rond die tijd word ik wakker, maar het is nog helemaal stil beneden.  Ik draai me nog eens om, voor hetzelfde geld heeft ze een slechte nacht met de kleintjes gehad en daarom besloten toch langer te slapen. 

Om half zeven is het nog stil, maar Rick staat op.  Op mijn vraag, wat hij gaat doen, antwoordt hij, dat mijn zus toch weg zal gaan rond deze tijd.  Ik wijs hem op de stilte beneden en hij gaat weer liggen.  Tegen zevenen is het dan toch zover, de stemmetjes komen naar boven. 

Binnen het kwartier staan we, na grote knuffels van alle kanten, op de oprit om uit te zwaaien, als de enorme GMC Yukon wegrijdt.  Ik moet toegeven, dat ik even een traantje moet wegpinken.  Ik ben zo gek op dit viertal en ze voelen zich zo thuis bij ons.   Hopelijk komt er gauw weer gelegenheid naar het noorden te gaan.

Rick blijft op, maar ik ga terug naar bed, want ik ben doodmoe.  Tot mijn verbazing slaap ik zo nog tweeeneenhalf uur!  Rick heeft gelukkig inmiddels al koffie gemaakt, want dat heb ik duidelijk nodig.  We beginnen aan de opruiming, want we waren vergeten, hoe kleintjes allerlei speelgoed door het hele huis verspreiden.  Ik vind mijn Renaissance Festival draakje terug in de basement en een "Kelly" Barbie onder ons bed boven.

Precies op tijd kom ik bij Anytime Fitness voor de Resist A Ball klas.  Daar zie ik Mai Lan ook weer eens en tijdens de heel moeilijke oefeningen komen we er doorheen door bij te kletsen.  Mijn hemel, dit is een moeilijke klas!  Het lijkt allemaal zo makkelijk, als we eraan beginnen, maar na afloop trillen al mijn spieren!

Thuis heeft Rick tosti's gemaakt voor de lunch.  We hebben Goudse kaasjes uit Aruba meegenomen en voor mij heeft hij een tosti met sambal.  Het verbaast me, dat Rick heeft onthouden, dat dat mijn favoriet is.  Er gaat niets boven een ouderwetse tosti en gesmolten Goudse kaas.  Dat is een traktatie, die we hier niet vaak krijgen, dus het gaat er heel goed in!

Na de lunch maak ik me klaar voor het zwembad.  Saskia heeft het huis vol met vrienden en vriendinnen en Rick heeft allerlei klusjes te doen, dus ik ga alleen.  Het is tot mijn verbazing een stuk rustiger, dan gisteren.  Ik klets bij met Bets, die de hele zomer in een kamp in Michigan heeft gewerkt, en Serena, die ik ook al een maand niet heb gezien.  Daarna ga ik eens ouderwets zonnen (ingesmeerd, dat wel), want in de schaduw is het (voor mij) koel.

Rick komt even zwemmen en dan maken we ons klaar om naar de bioscoop te gaan.  Saskia heeft nog vrienden over en gaat, al wilde ze dat eerder wel, niet mee.  Wij gaan naar The Switch, wat een goede keuze blijkt te zijn.  Jennifer Aniston en Jason Bateman zijn geloofwaardig als stel en het verhaal is grappig.  Ik vind romantische comedies al gauw leuk, maar Rick is kritischer en vindt dit ook een goed verhaal.

Na afloop besluiten we een hapje te gaan eten bij Coastal Flats.  Voor een tafeltje is de wachttijd een uur, maar er zijn tafeltjes open in de bar, waar je zo kunt plaatsnemen.  Waarom mensen daar niet meer gebruik van maken is ons een raadsel, want er wordt ook niet (meer) gerookt. 

Terwijl we naar een vrij tafeltje lopen, horen we onze naam. Het zijn onze buren van twee deuren verderop, Ross en Jeanne, die net twee dagen geleden terug van hun zomer in Massachusetts zijn gekomen. Ze nodigen ons uit bij hen te komen zitten en we kletsen bij.

Helaas is de vader van Ross net donderdag overleden. Hij heeft duidelijk gewacht, tot zij vertrokken, want ze hebben de hele zomer aan zijn ziekbed gezeten. Morgen vliegen ze terug naar Massachusetts voor zijn begrafenis. Zwaar, hoor!

Ondanks dat wordt het een gezellig etentje. Cameron, hun vijftienjarige zoon, "dates" een van Saskia's beste vriendinnen Alexandra, dus het gesprek gaat veelal over tienerliefdes. Ik moet nog wennen aan de rol van "expert", wat veel tienerdingen aangaat. Omdat wij nu twee collegestudenten hebben, lijken veel vrienden en kennissen te denken, dat wij de wijsheid in pacht hebben. Helaas, was het maar zo.

Lang maken we het vanavond niet, we zijn alle drie erg moe.

Zondag

We slapen lekker uit, al lonkt de zon door de lamellen me al vroeg. Tegen negenen zijn Rick en ik klaarwakker. We rijden naar Starbucks om ontbijt te halen en eten dat in het zonnetje buiten op.

Alweer is het schitterend weer, maar wel warmer, dan de afgelopen dagen. Voor het eerst in zeker een maand ga ik met Mary Ellen een power walk doen. Zij zijn inmiddels ook op vakantie geweest, onder anderen naar het super deluxe Atlantis in de Bahamas. Wij zijn daar (door Ricks bedrijf betaald) ook een aantal jaren geleden geweest en het is er prachtig.

We hebben dus heel wat bij te kletsen en zonder moeite lopen we onze gewoonlijke vijf kilometer. Cosmo loopt enthousiast mee en laat zien, hoe slim hij is. Hij weet precies, waar de honden wonen. Grappig is, dat hij op sommig geblaf heel heftig reageert en op andere honden helemaal niet. Duidelijk bestaat er een hondentaal.

Het is wel erg warm, dus ik ben Mary Ellen dankbaar, als ze aanbiedt bij haar thuis een glas ijswater te drinken. Wat kan dat dan als nectar smaken! Na twee glazen neem ik weer afscheid en we spreken voor volgend weekend af.

Na nog een heerlijke tosti, helaas is het Goudse kaasje weer op, ga ik weer naar het zwembad. Ik wil er deze laatste week nog zoveel mogelijk gebruik van maken. Rick belooft, dat hij later zal komen. Alweer is het er vrij stil en vind ik zo een ligstoel onder een parasol.

Na even met Bets, die ook de laatste zwembaddagen zoveel mogelijk wil meemaken, gekletst te hebben, ga ik lezen. Iedere herfst wil ik iets nieuws proberen/leren en deze herfst is dat een boekenclub. Ik heb altijd vermeden lid te worden van zo'n club, omdat ik het moeilijk vind boeken te lezen, die anderen mij aanraden.

Zo'n club dwingt echter wel eens iets diepgaanders en anders te lezen en dit is een leuk groepje vrouwen, die, hoop ik, niet super fanatiek zijn en dus niet de zwaarste boeken zullen kiezen. Het boek van deze maand is Major Pettigrew's Last Stand en ik vind het tenminste leesbaar.

"Grappig", zoals Susan (de moeder van Charlie, Kai's kamergenoot) het aan mij bracht, komt bij mij na de eerste 120 bladzijden niet op als beschrijving, maar leesbaar is al heel wat. Begrijp me goed, ik lees veel en allerlei genres, maar ik lees als genot, dus heel verdrietige, zware, diepgaande etc. boeken gaan er bij niet zo goed in.

Om de een of andere reden heb ik de neiging een aversie te hebben tegen "goede boeken", die door anderen worden aangeraden. "Book clubs" zijn hier heel populair, ik weet niet, of dat in Nederland of Belgie ook zo is? Enfin, ik ga het proberen en het eerste boek valt zeker mee.

Al lezend (of tijdens het lezen) kijk ik naar mensen in het zwembad. Nooit saai! Ik zou willen, dat het langer openbleef, dan Labor Day, want het zal volgende maand nog warm genoeg zijn om te zwemmen.

Na een heel stuk te hebben gelezen zwem ik twintig baantjes (een halve kilometer) en als Rick komt zwem ik nog wat. Rick gaat weer naar huis, maar ik blijf nog lui zijn. Mary Ellen komt, we kletsen een uurtje en dan is het toch echt tijd naar huis te gaan.

Saskia heeft Aoife te logeren en wil niet mee uit eten, dus Rick en ik gaan samen naar Clare and Don's Beach Shack. Dat restaurant heeft zo'n heerlijk "strand" gevoel, een perfecte afsluiting van dit weekend!

Voor ons uit rijdt een ambulance met zwaailichten en sirene. Ze blijken precies naar Clare and Don's te gaan! Daar staat ook al een flinke brandweerwagen. Gelukkig is er geen brand in het restaurant, maar een gaste is onwel geworden. Zij wordt met zwaaiende sirene weggevoerd en dan mogen wij plaatsnemen. Onze serveerster is er een beetje van ondersteboven, maar niet, omdat de dame onwel werd, maar omdat haar zoon (?) zeker een kwartier niets deed!

Rick en ik delen de gefrituurde alligatorstaart, die erg lekker is. Als hoofdgerecht neem ik het voorafje Ceviche, wat een enorme portie is. Rick neemt de Beach-a-rito, die er ook erg lekker uitziet. Het is gewoon een heel leuk restaurant met een spontaan stel serveerders en serveersters. Mai, onze serveerster vanavond, is een heel leuk spontaan meisje.

Terug thuis zijn we precies op tijd voor de Emmy's. Wat een leuke show en ik ben helemaal blij, als mijn favoriet Jim Parsons van Big Bang Theory een Emmy krijgt. Een andere Emmy, die ik super vind, is die voor de Daily Show. Er zijn niet zoveel shows, waar ik warm voor loop, dus ik ben blij twee ervan in de Emmy's te zien (Glee ook, trouwens).



Een Painted Lady vlinder op onze vlinderstruik

zaterdag, augustus 28, 2010

Zwemmiddagje

Gek, hoe snel je het vroege opstaan van kleine kinderen vergeet!  Om zeven uur zijn Rick en ik alweer klaar wakker, dankzij twee hoge meisjesstemmetjes, die in mijn kamer naar de "kitty kat" komen kijken, die zich weer onder ons bed heeft verstopt.  Meike vindt er niets schattigs aan en laat onderaardse geluiden horen.  De meisjes worden daar allerminst door afgeschrikt, dus ik voorkom nog net, dat een poot met nagels uit schade kan aanbrengen aan een uitgestoken armpje.

Saskia moet naar de orthodontist, omdat twee van de plaatjes van haar beugels los zijn gegaan.  Rick biedt aan haar te brengen, zodat ik meer tijd met mijn zus heb, heel lief.  Hij maakt ook van de gelegenheid gebruik (wat hij al een tijdje heeft willen doen) om de tandarts te vragen, hoe en wat met Saskia's beugel.  Als het zo goed blijft gaan, mag die er deze herfst uit, vindt Rick uit.

Intussen kletsen mijn zus en ik over een lekker ontbijtje verder.  Onvoorstelbaar, hoeveel we elkaar te vertellen hebben.  Dat komt natuurlijk ook, omdat we een paar weken door wederzijdse vakanties niet bijgekletst hebben.  Dan maakt zij de kinderen klaar en gaat op bezoek bij een vroegere collegevriend.  Er wonen nog veel vroegere vrienden van mijn zus in dit gebied en meestal ziet ze er een of twee van, terwijl ze bij ons is.

Door alle regenberichten, die ik uit Nederland lees, durf ik het bijna niet te schrijven, maar het wordt vandaag zo mogelijk nog mooier weer dan gisteren.  Ik sta net in dubio, of ik naar de sportschool zal gaan of Cosmo voor een lange wandeling zal nemen, als Christine belt.  Beslissing genomen, ik bel Christine terug op mijn mobieltje en zo doen we "samen", meer dan duizend kilometer van elkaar verwijderd, een power walk van rond de 6 kilometer.

Kennelijk hebben wij erg lekkere dingen, want de kinderen hebben alweer een flinke bres in mijn gisteren gekochte voorraad geslagen!  Bij Whole Foods haal ik mini chocolate chip wafels, waar ze dol op zijn.    mijn zus heeft geen Whole Foods dichtbij, waar zij wonen, en ze is (net als ik) dol op hun multigrain sushi, dus die neem ik als verrassing voor ons mee voor de lunch.

Inmiddels zijn ze allemaal weer terug van een geslaagd bezoek en Saskia van de orthodontist.   We lunchen gezellig in het zonnetje op het deck en maken ons dan klaar voor het zwembad.  Mijn zus heeft met twee vroegere vriendinnen afgesproken, dat ze mee zouden gaan, maar een daarvan belt af, omdat ze voedselvergiftiging heeft. 

Meteen vraagt mijn zus, wat ook onmiddellijk in mij opkomt, of ze eieren heeft gegeten.  Er is hier een heel gedoe, omdat bijna 1500 mensen ziek geworden zijn van eieren met salmonella.  Al die eieren zijn van de markt genomen, maar mensen hebben ze natuurlijk nog wel in hun koelkast, als ze niet opletten.  De boerderijen, waar de eieren vandaan kwamen, schijnen heel slecht onderhouden te zijn geweest.  Maar de vriendin heeft geen eieren op, zegt ze.

De andere vriendin is een Duits-Amerikaanse, die in Muenchen woont, maar hier bij familie op bezoek is.  Zij komt met haar elfjarige dochter en veertienjarige nichtje en met zijn allen lopen we naar de overkant.  Na entree te hebben betaald voor de gasten, installeren we ons op de ligstoelen op het gazon. 

Helaas gaat de fluit voor "break", wanneer alle zwemmers onder de vijftien voor een kwartier het water uitmoeten, vrijwel meteen.  Voor de Duitse meisjes is dit natuurlijk iets heel ongewoons, deze "adult swim".  Wij moesten er, toen we in Virginia kwamen wonen, ook aan wennen.   Ik ben er nog steeds niet achter, wat er precies de bedoeling van is.  De een zegt, dat de lifeguards dan pauze krijgen, de anderen, dat de kinderen dan iets kunnen eten en drinken en een derde, dat de volwassenen dan het zwembad voor zichzelf kunnen hebben zonder spetterende kinderen.

Iedereen vermaakt zich prima, de kleintjes hetzij in het babybad, hetzij in het ondiepe gedeelte van het grote bad.  Saskia en Sn ontfermen zich over S en N, die nog niet kunnen zwemmen, zodat mijn zus en ik kunnen kletsen met Angie, die een interessant leven leidt.

Na de afgelopen paar voor ons koele dagen is het water ook wat koel, dus na een tijdje gaan we liggen opdrogen.  Ik heb een aantal tijdschriften meegenomen, dus laat mijn zus en Angie lekker herinneringen ophalen, terwijl ik ga lezen.  Tijdens een van de breaks halen we voor iedereen een ijsje en zo vliegt de tijd.

Tegen vijven nemen we afscheid van Angie en de meisjes en maken de goegemeente klaar voor het avondeten.  Het is heel fijn, dat Saskia er is, want die houdt, dit keer met Mary Kate, de kinderen zo goed bezig, dat mijn zus lekker kan ontspannen.  We hebben nog heel wat speelgoed in de basement en de Barbies zijn dit keer grote favoriet bij de meisjes.   Ook Scene It doet het goed bij de oudere twee en dat is ook leuk voor Saskia en Mary Kate.

Als Rick ook thuis is, vertrekken we naar Uno's, waar ik een tafel op hun terras heb gereserveerd.  Het wordt een heel gezellige maaltijd.  Ondanks, dat ze flink moe moeten zijn na al dat zwemmen, gedragen de kinderen zich voorbeeldig.  mijn zus en ik nemen, alweer, hetzelfde: de flatbread pizza met kreeft, feta, tomaat en spinazie.

Op de terugweg stoppen we nog even bij de CVS, waar de kinderen een dessert mogen uitzoeken, en mijn zus dingen koopt, waarmee ze het drietal morgen tijdens de lange rit terug naar huis hoopt bezig te houden.  Ik blijf het knap vinden, dat ze dit allemaal alleen met alle drie doet.  Ik had het haar niet nagedaan, denk ik, minimaal acht uur rijden in een keer is lang!

Thuis pakt mijn zus alvast zoveel mogelijk in, want ze wil zo vroeg mogelijk vertrekken om het strandverkeer in New Jersey voor te zijn.  Wat zijn die paar dagen samen weer omgevlogen!  Ik zie tegen het afscheid morgen op, maar we hebben deze dagen in ieder geval van elkaars gezelschap kunnen genieten.

De zwemfoto's staan hier.

donderdag, augustus 26, 2010

Great Falls en exotisch eten

Gisteravond werd het na middernacht voor de kinderen eindelijk sliepen.  Ik bleef op om mijn zus te steunen, dus hoopte vanochtend wat langer te kunnen blijven liggen.  Saskia en Shannon zijn echter al om kwart voor zeven op, want ze hebben vandaag "flight school", hun introductie bij de high school.  Stil gaat het allemaal niet, dus ik doezel wel, maar slapen, ho maar.

Zodra de meisjes vertrokken zijn, hoor ik kleine stemmetjes.  Al gauw lopen die kleine stemmetjes in onze kamer, want Meike de poes heeft bescherming gezocht onder ons bed.  Zij is duidelijk niet van kleine kinderen gediend, terwijl haar broer Snickers het zich allemaal laat welgevallen. 

Hoe ik ook probeer, van slapen komt absoluut niets meer, dus ik sta maar op.  Mijn arme zus blijkt een nog kortere nacht gehad te hebben, want S van twee werd al om vijf uur hongerig wakker.  "Mammie slaapt nog", vertelt Nvan vijf mij, als ik beneden kom (mijn zus en ik spreken Nederlands met de kinderen, maar haar kinderen spreken overwegend Engels terug).  Alleen reizen met drie kleintjes is heel vermoeiend, dus ik hoop, dat mijn zys nog even wat broodnodige rust krijgt.

Intussen vraag ik de kinderen, wat ze als ontbijt willen.  Dat wordt unaniem wafels.  We hebben alleen meergranen wafels, dus ik hoop, dat ze die lekker vinden.  Gelukkig gaat het er allemaal prima in.  S eet er zelfs bijna drie!  Dan gaat S van acht aan de Wii and de meisjes spelen (schattig!) met Barbies.  Ik geniet van het luisteren naar hun gesprekken.  S praat met haar tweeeneenhalf jaren enorm goed!

Als mijn zus ook wakker is, drinken we samen koffie en dan ga ik even naar de sportschool.  Daar doe ik een snel half uur op de stairmaster.  Tot mijn verbazing ben ik helemaal alleen om kwart voor tien, hoogst ongewoon.  Net als mijn boek uit is, is het halve uur voorbij. 

Helaas is dit het een na laatste boek in de Amelia Peabody serie.  De schrijfster is inmiddels 83, dus ik betwijfel, dat er nog nieuwe boeken komen.  Het is zo'n serie, waarbij je wilt blijven weten, hoe het met iedereen gaat voor de rest van hun leven.  Werd Amelia oud?  En haar man, de archeologische professor, die maar niet leek te verouderen?  Altijd heel knap, als een auteur haar personnages zo menselijk en echt maakt, dat je niet meer doorhebt, dat ze enkel in zijn of haar brein bestaan.

Al had ik gisteren bij de Giant al een heel aantal lekkernijen voor de kinderen gekocht, de wafels zijn alweer bijna op en de yoghurt en melk ook.  N wil graag mee om mij aan te wijzen, wat ze allemaal lekker vinden.  Onderweg krijg ik allerlei verhalen te horen, zo leuk, hoe de kinderen zich meteen weer zo thuis voelen met ons. 

Heerlijk ook, hoe N helemaal gebruik maakt van haar monopolie op de keuzes.  Ik krijg sterk de indruk, dat S en S het straks met haar favorieten moeten doen.  Zo verkiest ze de rozijnenbagels boven de gewone bagels en houdt bij hoog en laag vol, dat S. en S. die ook erg lekker vinden.  Voor de zekerheid neem ik toch ook maar een zak gewone bagels mee (die N uiteindelijk toch ook verkiest, als puntje bij paaltje komt).  Bij de self checkout kassa vindt madammeke het prachtig om de produkten te scannen. 

Mijn zus is net zo dol op Aziatisch eten, als ik, maar in hun buurt is er niet zoveel keuze.  Bij Pho Than Lang haal ik de vissoep voor ons voor de lunch.   Mijn zus vindt het net zo lekker, als ik.  Voor de kinderen zijn er bagels met cream cheese en kipnuggets.

Als iedereen gevoederd en gelaafd is, stappen we in de enorme GMC Yukon van mijn zus.  Cosmo gaat ook mee, want we gaan naar Great Falls.  Het is werkelijk schitterend weer, zonnig en warm, maar niet vochtig.  Het park is dan ook vrij druk, althans bij de uitkijkpunten.  De kinderen hebben nog nooit watervallen gezien en voor mijn zus is dit ook pas de tweede keer ooit in dit park na haar verhuizing naar de VS 27 jaar geleden.

Het water in de rivier staat erg laag en we zijn net op tijd om een drietal kayakkers over de rotsen te zien klimmen.  Een van de toeschouwers vertelt ons, dat we net hebben gemist, dat ze over een van de watervallen naar beneden gingen.  Dat had S helemaal prachtig gevonden.  Sowieso is dit uitje helemaal perfect voor hem. Hij is duidelijk, net als Kai op die leeftijd, gek op de natuur (Kai is het trouwens nog, vanwaar zijn keuze voor Environmental Science als major).

Na de verschillende uitkijkpunten te hebben bezocht, lopen we de makkelijkste "hike", waarbij de kinderen nog wel lekker op rotsen kunnen klimmen.  Onderweg komen we langs de ruines van de sluizen van het Patowmack Canal, een project, dat nog door George Washington werd gestart.  Daar moet ook geklommen worden en S vindt het leuk om van de hoogste stenen te springen.  Dat is ongeveer zijn lichaamslengte.  N wil ook springen, maar dan wel in de armen van haar moeder.  S waagt zich er niet aan. 

De kleintjes kunnen bijzonder goed wandelen, dat was met onze drie wel anders!  Als we bij het bezoekerscentrum terugzijn, trakteert mijn zus op een ijsje.  Dan neemt zij de kinderen het bezoekerscentrum in, wat ook erg interessant is, terwijl ik met Cosmo buiten wacht.  Die laatste krijgt intussen natuurlijk ook weer allerlei aandacht, waaronder van een Park Ranger.

Thuis zijn Shannon en Saskia er weer om de kinderen bezig te houden.  De "flight school" was saai, volgens Saskia, maar ze heeft wel zin in high school.  S en N vinden de twee tieners prachtig!  Saskia ontfermt zich over Stefan en doet Wii spelletjes met hem en Shannon neemt N naar de basement om met Barbies te spelen.  Echt lief, hoe ze met de kinderen omgaan.

Mijn zus en ik installeren ons op het deck in het zonnetje.  S blijft bij ons met haar Barbies (van Saskia of Katja ooit), waarvan een geen hoofd meer heeft.  Tot mijn verrassing krijg ik ook opeens een heel grote knuffel van dit kleintje.  Tenslotte zien we elkaar een of twee keer per jaar en op deze leeftijd verwacht ik niet, dat S mij nog herinnert.  Kennelijk is er iets vertrouwds in ons.  Wat zou ik graag willen, dat we dichter bij elkaar woonden!

Terwijl mijn zus S baadt, die eruit zag als een getatoeeerde zeeman, nadat ze zichzelf in de auto met stiften had "gekleurd", maak ik avondeten voor S en N.  Die vallen aan op de kip nuggets met rijst en worteltjes, buitenlucht maakt zeker hongerig!  Na hun eigen (McDonald's door Rick meegebrachte) eten ontfermen Saskia en Shannon zich weer over de twee oudsten.  Zo fijn voor mijn zus, want nu kan zij S in alle rust naar bed brengen.

Als S slaapt, laten we de anderen oppassen en gaan mijn zus en ik samen eten.  Ik wil haar avontuurlijke smaak weleens echt testen en stel Sushi Yoshi voor.  Dit gezellige restaurant ligt aan het historische straatje van Vienna en we kunnen meteen plaatsnemen aan de sushi bar.  De rest van het restaurant zit vol. Het is niet voor niets erg populair, vooral bij Aziaten zelf.

Dit restaurant "werkt" anders, dan andere sushi bars.  Je kunt hier de sushi of sashimi per stuk bestellen, waar het elders altijd in paren komt.  Verder kun je de meeste rollen of heel of half bestellen of als handrol.  Dat geeft de kans op meer proeven en dat doen wij dan ook.

Mijn zus probeert van alles, dat ze nog nooit heeft gegeten.  Voor mij is de gegrilde roggenvin (van hun Japanse "tapas" menu) nieuw en we vinden die beiden heerlijk!  Ook probeert zij de rauwe garnaal met gefrituurd garnalenkopje en vindt het lekker.  Verder neemt ze een hapje van mijn zeeegel, wat ze ook lekker vindt.  Een zus naar mijn hart is het (niet alleen qua eten natuurlijk).

Als ik mijn bord met sashimi en rolls krijg voorgezet, zou het zo in een tijdschrift kunnen!  We hebben de sushi chef bezig gezien en het worden allemaal kleine kunstwerkjes.  Ik houd niet van koken, maar sushi chef ziet er zo creatief uit, dat zou ik wel willen leren.  Alles ziet er zo mooi uit! 

Naast dat mooie bord krijg ik een gefrituurd skelet van de sashimi makreel voorgeschoteld.  Het smaakt werkelijk heerlijk, maar de kop vind ik wat eng.  Ik vraag aan de dichtstbijzijnde sushi chef, of het de bedoeling is, dat ik die ook eet.  Hij antwoordt bevestigend, maar maant me wel voorzichtig te zijn en kleine hapjes te nemen, want het kan hard zijn.  Tot mijn verbazing vind ik het lekker, tot het een beetje zacht wordt van binnen.   Toch eet ik het allemaal op.


Mijn zus vond het een schitterende ervaring, zo leuk om dit te delen.  Rick gaat ook wel mee, maar meer om mij plezier te doen.  mijn zwager vertelt haar ook meteen over de telefoon, dat hij dol is op sushi, maar niet denkt die dingen te gaan proberen.  Het is gewoon ook heel leuk om zo samen even te kunnen relaxen.  Misschien wel zo speciaal, omdat het maar zo weinig voorkomt.

Het is helemaal rustig thuis.  Sasha slaapt nog en de andere twee vermaken zich prima met Saskia en Shannon.  mijn zus maakt ze gauw klaar voor bed en gaat zelf ook slapen.  Ik ben ook erg moe en zal het niet laat maken.   Morgenvroeg zal ik vast weer snel kleine stemmetjes horen!

Familie foto's van vandaag staan hier.

woensdag, augustus 25, 2010

Een huis vol, weer

Saskia heeft vannacht bij Shannon gelogeerd, dus Rick en ik hebben het huis voor onszelf.  We ontbijten samen en dan vertrekt Rick naar zijn werk.  Gedurende het schooljaar zal dit veel vaker voorkomen, want Saskia zal voor dag en dauw naar de schoolbus moeten.

De dag begon bewolkt, maar tegen de tijd, dat ik klaar ben om naar de sportschool te gaan, laat de zon zich weer volop zien.  Wat een verschil maakt dat toch.  De wereld ziet er meteen weer zoveel vrolijker uit! 

Het is vandaag weer tijd voor gewichten en ik neem Saskia's Women's Health boek mee.  Ik begin met een half uur op de stairmaster en doe dan een paar programma's uit het boek.  Er staan duidelijke plaatjes bij en alle spieren komen aan bod.  Voor ik het weet is er anderhalf uur voorbij en dat is weer genoeg voor vandaag.

Sinds het drukke weekend heb ik nog geen tijd gehad om boodschappen te doen en mijn zus en kinderen komen vanmiddag.  Bij Giant pak ik een van de scanners en werk mijn lijstje af.  Zo'n scanner is zo handig en maakt het boodschappen doen zelfs leuk, vind ik.  Deze winkel heeft nu ook, als enige in onze omgeving, een weegschaal, waar je bonnetjes voor fruit en groente kunt afdrukken.

Als mijn zus komt, wil ik ook wat lekkere dingen voor de kinderen hebben.  Ik besluit vanavond een pastamaaltijd voor Rick en de kinderen te maken en zalm en spinazie voor mijn zus (die helemaal dezelfde smaak heeft, als ik) .  De zalm heb ik gisteren bij Whole Foods al gekocht.

Saskia is inmiddels ook thuis en meteen komen Laura en Alexandra ook.  Waarom was ik in 's hemelsnaam bang, dat het nu heel stil in huis zou blijven?  Onze jongste is de meest sociale van de drie, nota bene.

Het is inmiddels werkelijk voortreffelijk weer, dus ik ga buiten zitten lezen.  Halverwege de middag pak ik mijn fototoestel om de vlinders op onze struiken voor vast te leggen.  Ik zie een paar "dansen" en probeer die te fotograferen, maar dat valt allerminst mee!   Het worden wel grappige foto's, maar meer voor de fouten, dan het mooie.


Als ik net weer buiten zit te lezen, gaat de garagedeur open en daar is het gezin uit Massachusetts.  Het is alweer acht maanden geleden, dat we elkaar gezien hebben, dus het wordt een grote knuffelpartij.  De kinderen voelen zich meteen thuis en spelen met de Wii, op onze "speeltuin", op de trampoline en met Barbies.  Ondertussen kletsen mijn zus en ik gezellig bij buiten op het deck.

Rick komt thuis en we eten lekker buiten.  De kinderen genieten van de eenvoudige spaghetti met IKEA gehaktballetjes maaltijd.  Saskia heeft ook IKEA's speciale saus daarbij gemaakt en farfalle pasta.  mijn zus is het met mij eens, dat de Whole Foods zalm verrukkelijk is.

Terwijl Saskia en Shannon (die hier de komende twee nachten logeert, omdat haar moeder een operatie moet ondergaan) de kleintjes bezighouden, kletsen mijn zus en ik onder het genot van een glaasje wijn verder.   Het is leuk om te zien, hoe de kinderen zich hier thuisvoelen.

Het naar bed gaan wordt even moeilijk, want alle drie de kinderen willen bij mijn zus in de logeerkamer slapen  (N wilde eerst bij Saskia en Shannon slapen).   De leeftijdsverschillen zijn iets anders, maar in veel opzichten doen mijn nichtjes en neef me enorm aan onze kinderen denken.  Mijn zus heeft dat ook, ze kijkt naar ons als voorbeeld, hoe hun gezin over twaalf jaar zou kunnen zijn.

De post bracht mijn, hopelijk gemaakte, Olympus onderwater cameraatje terug vandaag, dus ik hoop heel wat foto's te maken morgen.   Alle drie de kinderen hebben een hoog knuffelgehalte, precies, wat ik nodig heb nu.  Het zullen een paar heerlijke dagen worden!

Wij hebben meer dan genoeg slaapplaats, nu Katja en Kai's kamers ook leeg zijn, maar de kinderen willen dichtbij hun moeder slapen.  Gelukkig hebben we ook een uitklapsofa in de recreation room naast de logeerkamer, waar we de twee oudere kinderen installeren.  Ik lees een paar Gouden boekjes voor aan Natalya van vijf, ik was vergeten, dat we die nog hadden.  De kinderen zijn oververmoeid en ik herinner me die dagen nog.  Mjn arme zus!  Hopelijk wordt het snel rustig.

dinsdag, augustus 24, 2010

"Rust"dag

Sinds we terug zijn uit Aruba lijkt de warmte wat uit de zomer te zijn gegaan. Soms is dat wel lekker, maar eigenlijk wil ik dat helemaal niet! Dan wordt het zwembadwater te koel voor mij en voelt het teveel als herfst. Maar goed, ik mag niet klagen, als ik het Nederlandse weerbericht zo lees!

Vandaag belooft vooral een bewolkte en voor onze zomer koele dag te worden met maar 24 graden. Ik ben doodop van de afgelopen week en blij, dat er vandaag eens niet zoveel op het programma staat. Gelukkig valt het met de pijnen wel erg mee, want meestal protesteren mijn spieren hard tegen zoveel uren in de auto.

Saskia heeft Shannon te logeren gehad en wil nu ook graag, dat die meegaat naar de sportschool. Ik neem (terecht) aan, dat Sharon daar geen bezwaar tegen zal hebben. Na even bijgekletst te hebben, want Sharons twee oudsten vertrekken eind deze week allebei naar college, neemt zij de meisjes onder haar hoede. Ik krijg de indruk, dat ze het leuk vindt om met Saskia te werken.

Zelf hijs ik me op de stairmaster. Die stel ik in op intervals op niveau 9, hoger dan gewoonlijk. Het is afzien en enkel en alleen met behulp van mijn boek lukt het me het niveau niet omlaag te doen! Na een half uur stel ik hem wat lichter in, maar stap toch door.

Shannon en Sharon proberen intussen Saskia (wat is met alle "S" namen, ik voel me buitengesloten met mijn saaie "P"!) over te halen om "crew" te gaan doen in high school. Dat is roeien, wat ik vroeger ook voor Triton in Utrecht deed (absoluut niet hoog in de competitie, overigens).

Hier gebeurt dat wel in beduidend beter weer, dan destijds in Nederland, maar het vergt ook heel veel tijd van de deelnemers. Iedere middag training tot zes uur en hele weekenden weg voor wedstrijden.

Saskia lijkt (heel egoistisch van mij gelukkig) niet bijster geinteresseerd. Zij herinnert zich Kai's football jaar en hoe hij er nooit was. High school sporten zijn dan wel gratis, maar ook heel intensief. Je moet er maar net de motivatie voor hebben.

Bij Whole Foods haal ik een aantal nodige boodschappen en proef weer een aantal heerlijke dingen. Deze supermarkt mis ik toch wel het meest, als ik aan het reizen ben.

Na de lunch komt Laura voor het eerst in een paar maanden om mij een massage te geven. Al voel ik me redelijk goed, zij vindt knopen in mijn spieren, waarvan ik het bestaan zelfs niet wist. Het is goed om de massages bij te houden, weet ik, want die strakke spieren gaan me straks met kouder weer weer parten spelen. Ik zet dus meteen de volgende massage ook op de agenda, al heb ik een hekel aan dat uur pijnlijden.

Al weken proberen Claudia en ik een tijd te vinden, dat we beiden open zijn om met de honden naar het hondenpark te gaan. Vanmiddag is het eindelijk zover. Onze zomer is inderdaad enorm druk geweest en we hebben dus heel wat bij te kletsen.

Grappig is het om het verschil aan energie in de honden te zien tijdens een koele dag. De afgelopen maanden liepen ze maar een beetje of gingen zelfs, in Cosmo's geval, gewoon onder een van de bankjes liggen. Vandaag, het is tenslotte veel koeler en bewolkt, hebben ze allemaal een "bee in hun bonnet". Ze rennen en springen, Cosmo zelfs zo hoog, dat het een uitroep van alle aanwezigen ontlokt, dat het een lieve lust is.

Na een uurtje is Cosmo dan ook ronduit uitgeput. We lopen terug naar Claudia's huis en ik loods een vermoeide Cosmo de van in. Het was fijn weer eens bij te kletsen met mijn "oudste" vriendin hier. We hebben samen heel wat meegemaakt en dat maakt haar een heel dierbare vriendin, al zien we elkaar niet meer zo vaak, als toen we buurvrouwen waren.

In een leeg huis kom ik terug en dat is voor het eerst in een aantal maanden. Opeens voel ik het gemis van de twee oudsten. Ook al zat Kai niet boven, ik hoorde hem wel altijd de basgitaar spelen in de basement. Katja zat of hier met haar laptop, of ze had vrienden of vriendinnen hier. Saskia is altijd duidelijk aanwezig, maar ook zij is vanmiddag met Shannon op pad. Het is vreemd stil in huis.

Toch voelt het goed. Cosmo ligt aan mijn voeten en Meike naast me op de stoel. De oudsten zijn, waar ze willen zijn, en ook Saskia lijkt niet aangedaan door haar enig kind status. Dat brengt innerlijke rust. Ik computer wat en lees wat en vind de rust eigenlijk heerlijk, want ik ben gewoon moe.

Rick emailt, dat Saskia bij Shannon blijft eten vanavond en waar wil ik dan gaan eten. Hoera, weer een avond, dat ik niet hoef te koken. Het zal de oplettende lezer(es) niet ontgaan zijn, dat ik daar op zijn zachtst gezegd niet dol op ben.

De keuze valt op Maple Ave restaurant. Dit heel kleine (zo'n tien tafeltjes) restaurant is populair, dus we zijn blij meteen een plek te krijgen. Hun menu verandert vaak en is vrij klein. Ze kopen allemaal lokale produkten in, dus het gaat om wat dit seizoen voorradig is.

Rick heeft even moeite met iets te vinden, dat hij lekker vindt. We bestellen allebei de garnalen met grits, die met een Aziatische "twist" worden geserveerd. Zeer smakelijk.

We eten met mes en vork en leggen die dwars op ons bord neer, zoals gewoonlijk, om te laten zien, dat we klaar zijn. Zoals bij zoveel Amerikaanse restaurants worden die vork en mes apart gelegd voor het volgende gerecht, hoe vies ook. Ik merk op tegen Rick, dat me dat toch verbaast. Zo duur kan het afwassen van een vork en mes toch niet zijn, dat je niet een nieuw bestek kunt geven bij iedere gang? Natuurlijk, 's lands wijs, 's lands eer, maar sommige dingen verbazen me tot de dag van vandaag. Rick ziet mijn kant er natuurlijk helemaal niet van.

Als tweede gerecht heeft Rick de gegrilde kipsalade besteld, die hij heerlijk vindt. Ik heb de tonijn "special", die veel te doorgekookt voor mijn smaak wordt geserveerd. De Zuid-Amerikaanse serveerder kan ik nauwelijks verstaan, maar hij zei toch echt, dat de tonijn "seared" (bijna rauw) zou zijn. Ik houd niet van gekookte tonijn, dus stuur het terug.

Tot mijn verrassing komt de chef, Tim Ma, zelf naar me toe met een tonijn "tataki" (rauwe tonijn). Hij verontschuldigt zich, dat de tonijn niet was, wat ik ervan verwachtte. Hij wil, dat we de beste ervaring hebben hier, dus hoopt, dat de tataki wel naar wens is. Dat is die zeker, erg lekker en ik geniet van elk hapje!

Rick wil nog graag een ijsje gaan eten en haalt mij (die niet zo'n ijsliefhebster is) over mee te gaan. Waar je me wel heel blij mee maakt en Rick weet dat, is een in butterscotch gedoopt ijsje van Dairy Queen. Die bestel ik dus ook en ieder hapje smelt op de tong. Rick neemt de equivalent met chocoladesaus.

Grappig is, dat butterscotch een van de weinige "typisch" Amerikaanse smaken is, die ik heerlijk vind. Een beetje zoutige en boter caramelsmaak heeft het, moeilijk uit te leggen. Daarentegen kan ik na al die jaren wintergreen of root beer nog steeds niet waarderen.

Thuis treffen we Saskia en Shannon aan en Saskia gaat daar logeren. Zo zijn Rick en ik opeens samen vanavond. Heel vreemd voelt het, na de drukke afgelopen maanden. Maar ook lekker rustig (het moet echter niet te lang duren!).

We kijken zijdelings naar America's Got Talent en vinden het grappig, dat er een Brit in de jury zit. Een echt talent hebben we nog niet kunnen ontdekken, die lijken enkel uit het Verenigd Koninkrijk te komen. Hier hebben we zangers (mwah), dansers (mwah) en goochelaars (mwah). Ik ben benieuwd wie zal winnen.

Tot slot een mooie reclame voor "mijn" staat, Virginia.  Het motto is al vele jaren "Virginia is for lovers" en dit filmpje past daar goed bij (laat me even weten, als je komt, ik leid graag rond):

maandag, augustus 23, 2010

Eerste schooldag voor Katja

Na een goede nacht word ik om half negen gewekt door een sms-je van Rick. Hij herinnert mij eraan, dat ik nog kwartjes voor Katja's wassen moet halen. Ik lag al een tijdje te doezelen, dus dit is het goede moment om op e staan. Ik vind alleen in een hotelkamer slapen toch ook altijd wel erg eenzaam, moet ik zeggen.

Terwijl ik me aankleed, probeer ik me een vakantie alleen voor te stellen. Ik kan goed alleen zijn en dingen ondernemen, maar zo'n hotelkamer vind ik een beetje deprimerend. Nu ligt dit hotel natuurlijk ook niet in een spannend gebied, al is het uitzicht op de heuvels wel mooi.

Katja heeft tot elf uur les, dus ik begin met een half uur op de crosstrainer in de fitnesskamer van het hotel. Het is een mooie kamer met twee lopende banden, twee crosstrainers, een fiets en een heel aantal gewichten. Dit is een vrij nieuw hotel, dus alles is in prima staat. Mijn boek helpt me het halve uur door te komen.

Het ontbijt in het hotel loopt tot tien uur en als ik klaar met sporten ben is het bijna kwart voor tien. Ik zie er netjes genoeg uit, dus besluit maar meteen te gaan ontbijten. Ik ben de enige in het restaurant, waar een buffetje wordt geserveerd. Ik bestel een eiwit omelet met verschillende groentes en geniet van de lekker sterke koffie, die wordt geserveerd.

Boven neem ik een snelle douche, pak in en check uit. Ik vraag nog even naar een kamer voor 9 oktober, want dan hebben we kaartjes voor een football wedstrijd hier. Dat weekend moet er echter voor minimaal twee nachten gereserveerd worden voor $239 per nacht! Ik dacht het niet! Dan maar wat verder weg logeren!

Op mijn GPS in de van voer ik SunTrust in. Dat is onze bank en daar kan ik kwartjes voor Katja halen. Het dichtstbijzijnde filiaal blijkt in een Kroger te liggen. Ik word heel aardig geholpen door Stephanie en met vier rollen kwartjes ($40) vertrek ik weer.

Inmiddels loopt het tegen elven, dus ik rijd richting de Virginia Tech campus. Ik heb helemaal niet op de drukte van de eerste schooldag gerekend! Mijn hemel, de studenten lijken wel mieren! Van alle richtingen komen ze en kijken niet links of rechts voor ze oversteken. Ik bel Katja en zeg haar bij de boekenwinkel op me te wachten. Het duurt nog zeker een kwartier voor ik daar ook ben!

Zoals altijd valt het me op, hoeveel spullen er met het Virginia Tech logo of in oranje-bordeaux rood te krijgen zijn. Bij VCU was er kleding en een paar stickers en magneetjes. Hier kun je het zo gek niet bedenken of er staat Virginia Tech op. Van servies tot babykleding tot hondenaccessoires, alles is er! Ik hoor er ook een paar oudere dames, die hier vele jaren geleden studeerden (de universiteit stamt uit 1872 en is oud voor Amerikaanse begrippen) over.

Als Katja haar benodigdheden voor school heeft afgerekend, verklaart zij zin in lunch te hebben. Haar eerste klas was om acht uur, dus ze heeft flinke trek. Ik kan ook best wat eten, want het omelet was heel licht, ds vraag haar waar. Katja kiest Cabo Fish Taco, waar ik nog niet heb gegeten.

Het is voortreffelijk weer, dus we nemen een tafeltje buiten op het terras. Al mensenkijkend valt het me op, dat werkelijk iedereen in oranje of donkerrood is gekleed. Zelfs oudere mensen, die een oranjekleurige blouse aanhebben of een donkerrode korte broek. Ook onze parasols zijn oranje en de servetten bordeaux rood. Men steunt de lokale universiteit hier zeker!

Katja en ik bestellen, zoals wel vaker, hetzelfde. De mahi mahi taco's zijn zeer smakelijk! Ik krijg er een nopalito salade bij, met kikkererwten en cactus. Voor dat laatste bestel ik het. In ieder geval is het allemaal heerlijk.

Terug bij het appartement halen we Cosmo op en neem ik een zak met overtollige kleding van Leah mee terug naar huis. Dan is het alweer tijd om Katja naar haar volgende klas te brengen. Dat neemt veel meer tijd, dan ik had gedacht, alweer, omdat de studenten als mieren oversteken. Katja haalt haar klas ternauwernood en ik ben een uur (!) kwijt met enkel door de campus te rijden.

Om vijf voor half twee ga ik officieel op weg naar huis. De I-81 staat bekend om zijn vrachtwagens en inderdaad zijn er vandaag heel wat. Ik herinner me opeens, hoe die enorme bakbeesten mij de eerste keer, dat we in de VS reisden, enorm intimideerden. Natuurlijk had ik toen mijn rijbewijs (Nederlands, voor iemand wat zegt) nog niet zo lang. Toch ben ik na al die jaren nog steeds erg voorzichtig rond die achttienwielers.

Het weer wisselt van zonnig tot bewolkt en een enkele paar spetters. In Harrisonburg stop ik om benzine te tanken, naar de wc te gaan (zowel Cosmo, als ik) en koop ik mijn gewoonlijke snack onderweg: jerky. Hier is alles paars en geel en de mascotte de buldog, want JMU is hier gevestigd. Stiekem had ik Kai hier graag gezien, maar de sfeer van de school past niet bij hem. En ja, iedere school heeft een bepaalde sfeer.


De rest van de route verloopt lekker snel, mede omdat ik onderweg allerlei telefoontjes pleeg. Ik klets met mijn zus, die halverwege deze week hier zal zijn. Pat is op het moment in Colorado, maar halverwege volgende week mogen we bij haar komen logeren. Richards Computer geeft me het heuglijke nieuws, dat, na meer dan drie weken, mijn laptop eindelijk is gerepareerd.

Tegen zessen rijd ik onze oprit weer op en wordt door Rick begroet, alsof we jaren weg zijn geweest. Cosmo is ook helemaal blij met zijn vrijheid hier. Ik ben werkelijk op, vooral lichamelijk. Hoe komt het toch, dat vier uur gewoon stil op een plek zitten zo vermoeiend is?

Saskia heeft pijn aan haar tanden, omdat haar beugel vandaag is bijgesteld. Zij wil dus graag pasta eten. Rick bestelt van Pizza Hut, pasta voor de meisjes (Shannon logeert hier vannacht) en pizza voor ons, die flink pittig is! Lang zal ik niet opblijven!

zondag, augustus 22, 2010

College verhuizingen

Zaterdag

Rick zet de romance van gisteren nog even voort en serveert mij een Starbucks ontbijt op bed. Heel lief, want we moeten vrij vroeg op en dat gaat zo wat makkelijker. Kai en Saskia komen ouderwets op het bed erbij zitten om te eten.

Het is alweer heel wat jaren geleden, dat ze iedere weekendochtend bij ons in bed kwamen. Zoals wel vaker schiet me de vraag, of ik er toen wel genoeg van heb genoten, door het hoofd. Vast wel, want de herinneringen zijn dierbaar.

Veel tijd om te relaxen hebben we niet, want er is nog heel wat te doen, voor we naar Richmond kunnen vertrekken. Kai heeft als verhuistijd van 9 tot 2 gekregen en we rijden om kwart over tien eindelijk weg.

Dat maakt mij wat nerveus, want de vorige keer, dat we op zaterdag uit Richmond terugkwamen, stond het verkeer in zuidelijke richting muurvast. Rick denkt, dat het allemaal wel mee zal vallen, maar helaas krijg ik gelijk en niet zo'n beetje ook!

We nemen een sluipweg naar de interstate om het gewoonlijk ergste gedeelte te vermijden. Ik rijd met Kai mee en Saskia zit bij Rick in de van. Op de radio hoor ik, dat de interstate 95 tot Fredericksburg vaststaat. Fredericksburg is gewoonlijk een uur rijden bij ons vandaan en met file wordt dat al gauw drie uur!

We besluiten dan maar route 1 te nemen, die parallel loopt aan de interstate. Dat blijkt geen goed alternatief. Het staat hier ook muurvast en om de haverklappen zijn er rode lichten. Na een uur zijn we het gebied rond Washington nog niet eens uit!!! Ik bel Rick en we besluiten dan toch de interstate maar op te gaan.

Daar schuifelen we voort en zien de tijdslimiet van twee uur steeds dichterbij komen. Wat er zal gebeuren, als we later in Richmond aan zullen komen, weten we niet. Laten we zeggen, dat de gemoederen zich wat verhitten, want Rick en ik maken ons daar beiden zorgen over. Het voelt werkelijk, alsof we gevangen zitten in onze auto's in de file en dat komt de humeuren niet ten goede!

Het hoogtepunt komt, als ik echt erg naar de wc moet en Rick me door de telefoon toebijt, dat we daar geen tijd voor hebben! Meteen heeft hij daar spijt van en stelt voor om bij een McDonald's te stoppen en dan gelijk ook snel lunch te bestellen. De van blijkt ook hard benzine nodig te hebben en zonder kom je niet ver.

Na een hamburger en wat frietjes zijn we allemaal ook meteen weer in een beter humeur. Het zal toch niet zo zijn, dat ze ons, als we iets te laat zijn, weer terug naar huis zullen zenden?! Eindelijk is het verkeer ook opgelost en om tien voor half drie, na meer dan vier uur (gewoonlijk neemt het minder dan twee uur), komen we in Richmond aan.

We vinden Kai's dormitory gebouw al gauw en hebben geluk, dat er net een plek vrijkomt voor de deur. We zetten Kai's spullen op de stoep en ik blijf erbij, terwijl de anderen de auto's gaan parkeren. Ik kijk mijn ogen uit. Het is weer zo heel anders, dan bij Virginia Tech twee jaar geleden.

Nieuwe studenten en hun ouders lopen af en aan en aan de overkant in het park is er een soort welkomstkermis gaande. De muziek daar is zo luid, dat we eroverheen moeten gillen. Een VCU studente van het welkomstcommittee komt vragen, of ik hulp nodig heb. Het lijkt allemaal goed georganiseerd.

Als Kai en Saskia terugkomen, gaan ze binnen Kai's sleutel ophalen. Dan krijgen ze een enorme rijdende kar mee om de spullen in te doen. Kai heeft beduidend minder mee, dan Katja, en die kar is superhandig! We hoeven maar twee keer op en neer en alles staat boven.

Kai's kamer ligt op de zevende verdieping en heeft mooi uitzicht over o.a. het park. Charlie mag morgen pas komen (het verhuizen gaat per achternaam) en dat maakt het eigenlijk wel makkelijker. De kamer is lang en vrij nauw en met twee gezinnen zou het een gedoe zijn geweest.

Er staan een stapelbed, twee bureaus, twee ladenkasten en twee hangkasten in de kamer. Kai kiest het onderbed en het bureau en kasten het dichtst bij het raam. We pakken uit en geven alles een plaatsje.

Al gauw wordt duidelijk, dat er o.a. meer verlengsnoeren nodig zijn. Ook proberen we een poster op te hangen en dat lukt maar niet op deze muur. We maken een lijstje en lopen naar de campus boekenwinkel. Onderweg zien we allerlei leuke restaurantjes en winkeltjes. We hebben allemaal dorst en bestellen een smoothie (die van mij groene thee met bosbessen) bij Tropical Smoothie Cafe.

De campus boekenwinkels verkopen veel meer, dan alleen boeken. Saskia en ik kiezen een VCU trui uit en ik neem een paar stickers voor op de van mee. VCU heeft lang niet zoveel logo spullen, als Virginia Tech, helaas. De kleuren zijn goud met zwart, best aantrekkelijk, en de mascot is een ram.

Ook de benodigdheden voor de kamer vinden we vlot (al lukt het absoluut niet om die poster op te hangen!) en Kai haalt zijn van tevoren bestelde tekstboeken op. Nieuw dit jaar is het huren van boeken, wat heel wat dollars scheelt. Omdat Kai boeken huurt, mag hij een gratis t-shirt van de klantenservice ophalen.

Het loopt inmiddels al tegen zessen en de magen beginnen te knorren. Kai en Saskia hebben nog niet zo lang geleden een aflevering van Man vs. Food gezien, die in Richmond speelde. Daarvan herinneren ze zich Buz & Ned's Real Barbecue, wat maar een paar kilometer verderop blijkt te liggen.

Dit is het soort restaurant, waar je niet heen zou gaan, als je niet zou weten, dat het goed is. Er staan een aantal picknicktafels onder een open tent, maar de rij wachtenden toont, dat het een populaire plek is. Het eten wordt in mandjes geserveerd en iedereen eet met zijn handen. Het contrast met het enorm sjieke restaurant van gisteren doet me bijna hardop lachen.

Dat lekker en goed eten niet duur hoeft te zijn, laat dit restaurant goed zien. Niet voor niets is het zo populair. Ik bestel de kipspiesjes met komkommer ui salade en hush puppies (gefrituurde maisballetjes, heerlijk!). Het smaakt allemaal even lekker. Aan de tevreden gezichten van de anderen te zien, bevalt het hen ook erg goed.

Na het eten zetten we Kai af bij zijn dorm. Nu is het grote moment van officieel afscheid dan gekomen. Het is niet eens de afstand, maar meer het feit, dat er weer een fase van Kai's leven is afgesloten, dat het emotioneel maakt. Gelukkig houd ik het dit keer droog.

Op de terugweg komen we nog twee keer even stil te staan, maar het gaat een heel stuk sneller, dan de heenweg, goddank! Ik bel Charlie's moeder, Susan, die me daar erg dankbaar voor is.

Een leuke bijkomstigheid is voor mij, dat ik nu meer contact met haar zal hebben. Ik heb het altijd goed met Susan kunnen vinden en de afgelopen weken hebben we opeens meer tijd (ook onafhankelijk van de jongens) samen doorgebracht. Uiteraard zijn zij erg benieuwd naar de kamer, waar de jongens het komende jaar zullen wonen.

Tegen tienen zijn we thuis. Paul, Leah's vader, heeft op Cosmo gelet, die de dag in de achtertuin heeft doorgebracht. Paul komt ook meteen wat spullen brengen, die ik morgen voor Leah mee naar Blacksburg zal nemen. Ik duik bijna meteen mijn bed in, want morgen is het weer een drukke dag.

Zondag

Om de een of andere reden zijn zowel Rick, als ik al vrij vroeg wakker. Rick staat op, maar ik dwing mezelf te blijven liggen. De rust heb ik hard nodig en krijg die al liggend, al slaap ik niet per se.

Volgens mij heeft Rick Starbucks gemist in Aruba, want als ik beneden kom, heeft hij daar alweer een ontbijtje van klaarstaan. Ik vind hun spinaziewrap heerlijk en deze barrista maakt ijskoffies, die bijna een chocoladesmaak hebben. Heel lekker!

Katja heeft me een lijst van spullen, die ik mee moet nemen, gestuurd. Ik laad, met behulp van Rick, de van in. Dit jaar hebben de meiden een appartement op de begane grond, dus onze oude Weber grill gaat ook mee.

Christine belt en ik klets met haar, terwijl ik een half uur op de crosstrainer boven doe. Zo heb ik tenminste wat beweging vandaag. Slechts vijf minuten later, dan mijn planning, vertrekken Cosmo en ik om vijf over elf naar het zuidwesten van onze staat. Een beetje bang voor slecht verkeer ook deze richting op ben ik wel, maar gelukkig blijkt die angst ongegrond.

Cosmo is, zoals altijd, een prima reisgenoot. Het weer is afwisselend zonnig en bewolkt en bij Front Royal krijgen we een flinke bui over ons heen. Net als mijn maag begint te rommelen voor lunch wijst ook de benzinemeter naar het zuiden.

Op zoek naar een geschikte plek om te stoppen, arriveer ik in Woodstock. Een groot bord verkondigt, dat dit plaatsje uit 1752 stamt. Het is duidelijk niet dezelfde "Woodstock" van het befaamde concert. Toch vind ik het wel grappig om hier te stoppen.

Terwijl de van wordt "gelaafd", laat ik Cosmo uit in het gras naast het benzinestation. Hij heeft veel bekijks, maar trekt zich daar niets van aan. Als we de parkeerplaats weer afrijden, zie ik een Subway in het winkelcentrum aan de overkant. Even overweeg ik, of ik Cosmo wel in de van kan laten, maar het is niet zo warm en bewolkt, dus ik waag het erop.

Het kippenbroodje met buffalo saus gaat er goed in en we beginnen aan de rest van de 200 mijl (320 km) naar Blacksburg. Die verlopen zonder verder oponthoud en ik geniet, zoals altijd, van de schoonheid van de Shenandoah Vallei en de bergen van zuidwest Virginia.

In Blacksburg rijd ik even door de Wendy's drive thru, want ik verga van de dorst. Ik bestel een *medium* diet Coke zonder ijs en krijg me toch een tijl met soda! Ik vraag me af, hoe groot de large dan wel niet is!

Bij Katja's appartement wordt Cosmo het hartelijkst begroet. Gelukkig bedenkt mijn oudste ook al snel, dat ik er ook nog ben en ik krijg een flinke knuffel. We ontladen de van en laten de honden (Leah heeft Diego permanent bij zich wonen, nu) op de "hondenheuvel" ravotten. Cosmo heeft dat, na vier uur in de auto, echt nodig.

Een van de dingen, die ik mee heb genomen, is een ladenkast van IKEA. Rick heeft gereedschappen meegegeven en Katja en ik beginnen met volle moed met het in elkaar zetten. IKEA zou IKEA niet zijn, als er niet tenminste een paar verwarrende elementen in de uitleg zouden staan. Katja hoort me, tot haar hilariteit, voor het eerst keihard het "F" woord uiten. Maar na iets meer dan twee uur staat er een keurig ladenkastje voor haar kleding.

Tijdens het "werken" bespraken we onze avondetenplannen al. Ons beider favoriete eten is sushi en er is een nieuw sushi restaurant in Blacksburg. Eerst rijden we naar de Hilton Garden Inn, waar ik vannacht zal logeren. Ik check in (en krijg een "welkom terug" te horen, goed, dat ze daar hier op letten) en we brengen mijn bagage naar boven.

Dan rijd ik in Katja's kevertje mee naar Sake House. Er is hoegenaamd geen atmosfeer in dit restaurant! Er staan kale tafels met zilverkleurige stoelen. Ze hebben ook een terrasje en het is heerlijk buiten, dus we kiezen daarvoor. We hebben zijdelings uitzicht op de mooie bergen hier.

Het restaurant mag dan geen atmosfeer hebben, maar hun sushi is super! We krijgen een paar heel kleurige en bijzondere combinaties en de individuele stukken zijn ook heerlijk. Bij mij kunnen ze al niet meer mis, als er rauwe garnalen met hun gefrituurde kopjes op het menu staan. En ja, die kopjes zijn echt heel erg lekker!!!

Op de terugweg wil Katja langs de Kroger om boodschappen te doen. Deze keten hebben we niet in onze buurt en het is een mooie supermarkt. Ik ben echter zo moe, dat ik bij het karretje blijf, terwijl Katja rondrent en haar spullen koopt. Voor op de hotelkamer, want ik heb zin in iets zoets, neem ik een zakje Goldfish s'mores mee. Dat is iets, dat ik nog niet eerder ben tegengekomen.

Katja zet me bij het hotel af, waar ik dit blog schrijf en tv shows kijk, die verder niemand thuis leuk zou vinden. Ik denk ook na over dit weekend en vind het toch best moeilijk om de kinderen allemaal zo ver van elkaar en van ons te hebben. Ik zie nu al uit naar de volgende vakantie samen!

Foto's van dit weekend staan hier.

zaterdag, augustus 21, 2010

Tweeentwintig jaar getrouwd alweer!

"Happy anniversary, Love!", zijn Ricks eerste woorden vanochtend. Tweeentwintig jaar geleden regende het, maar dat deed niets af van de prachtige trouwdag, die we beleefden. Van de echt Amerikaanse ceremonie in de kerk met zes bruidsmeisjes en -jonkers tot de limousinerit langs de monumenten van Washington, ik herinner me het nog zo goed. Onvoorstelbaar, dat dat alweer bijna een kwart eeuw geleden is!

Vandaag is Kai's laatste dag thuis en er zijn nog heel wat dingen te doen voor we morgenochtend naar Richmond vertrekken. We beginnen de dag met sporten. Ik doe Sharons gewichtenklas en Kai werkt zijn eigen programma af. Daarna nog een kwartiertje stairmaster voor mij en we zijn weer klaar voor vandaag.

Als we schoon zijn, rijden we naar Tysons Corner . Het is vandaag Rick en mijn huwelijksverjaardag en ik heb bedacht hem met een externe flits voor zijn fototoestel te verrassen. Die wil hij al heel lang hebben. Bij Penn Camera hebben ze hem gelukkig op voorraad.

In de mall beginnen we bij Old Navy. Daar hebben ze grappige boxershorts voor $8 per stuk. Kai kiest er vijf uit en vindt er verder niets van zijn gading. Bij het afrekenen blijkt de computer bevroren te zijn en onze transactie blijft hangen. Het duurt zeker een kwartier voor het is opgelost. Voor het ongemak geeft de manager ons $5 korting, heel netjes!

Bij Coastal Flats strijken we neer voor de lunch. Moeilijk te geloven, dat dit Kai's laatste lunch van de zomervakantie is alweer! Kai bestelt een kipsandwich en ik hun verschrikkelijk lekkere Yucatan garnalencocktail. Die is een maaltijd op zichzelf, heerlijk pittig en licht.

Na de lunch gaan we kleren kopen voor Kai. Ik wilde wel, dat dat voor ons vrouwen zo makkelijk ging. Hij kiest drie boeken en vier t-shirts uit bij PacSun (het vierde shirt is gratis en een van de broeken halve prijs) en probeert ze niet eens aan. Klaar is Kai!

Kai's oude high school backpack is helemaal stuk, dus bij The North Face kiest hij een eenvoudige zwarte rugzak met veel ritsen. Ik zie er een heerlijk zachte jas. Als het weer kouder wordt, ga ik die aanproberen.

Door alle drukte en ik denk toch ook emoties van de afgelopen week, voel ik me pijnlijk vermoeid. Dat kunnen we niet hebben, want Rick en ik hebben vanavond een bijzonder en romantisch diner gereserveerd.

Er zit niets anders op, dan eraan toegeven, dus ik ga "even" liggen. Ruim drie kwartier later schrik ik wakker van Cosmo's geblaf. Dat was dus hard nodig en ik voel me ook een heel stuk beter. Eigenlijk zou ik veel vaker 's middags even moeten rusten.

Als Rick thuiskomt, doffen we ons op voor ons avondje uit. Rick is dolblij met de flits en ik krijg "officieel" het ringetje, dat we in Aruba uitzochten, waar ik maar naar blijf kijken, zo mooi vind ik het.

Rick heeft Kai als "chauffeur" ingehuurd, die ons in Ricks auto naar Alexandria brengt. Daar zijn nogal wat veranderingen in de afritten van de interstate aangebracht, waardoor we opeens over de brug Maryland binnenrijden. Oeps! Gelukkig kunnen we vrij snel omkeren en vinden het restaurant in Old Town Alexandria dan zonder problemen.

Rick heeft een tafeltje voor ons gereserveerd in de "tasting room" van Restaurant Eve. Dit restaurant staat als een van de beste in de omgeving bekend. De Ierse chef "tovert" volgens het verhaal met ingredienten. Het staat allang op ons verlanglijstje en vanavond gaan we het dus meemaken.

Het restaurant is gevestigd in een van de historische panden in Alexandria en is heel sfeervol ingericht. Zodra we zitten krijgen we een bordje met heel kleine canape's voorgezet, die onvoorstelbaar lekker blijken te zijn. Dat begint al goed!

We bestellen allebei een cocktail van de lijst met allerlei ongewone keuzes. Ik houd niet zo van heel zoete drankjes en kies er een met meloen en komkommer, die lekker fris smaakt.

Op het menu (waarop voor ons "Happy Anniversary, Petra and Rick" is gedrukt) is er keuze van vijf, zeven of negen gangen. Wij gaan allebei voor de vijf gangen, wat ons meer dan genoeg lijkt. Daarbij krijgen we ook nog een verrukkelijke amuse bouche en zwarte bessen sorbet tussendoor.

Rick verrast me door de caviaar en kreeft voor mij te bestellen. Die kosten wat meer, maar hij weet, hoe dol ik daar op ben. Rick geeft er niet om, die is meer een vleesliefhebber.

Als het caviaargerechtje komt eet ik de eitjes met heel kleine hapjes, maar op een gegeven moment zijn ze helaas toch op. Mijn hemel, wat is dat lekker! Rick heeft een gerecht met komkommer, dat er ook zeer artistiek en smakelijk uitziet.

De tweede gang is kreeft voor mij en halibut met een superlekkere champignonbouillon voor Rick. Als vleesgerecht hebben we allebei de antiloop gekozen. Die wordt met een wortelpuree en mini worteltjes geserveerd.

Hier gaat het even mis, want ik had hem heel "rare" (bijna rauw) besteld en krijg hem bijna doorbakken. Niet getreurd, er wordt een nieuw stukje gemaakt, wat precies is, zoals ik had gehoopt.

Dan is het alweer tijd voor het dessert. We kunnen eerst kiezen uit vier verschillende soorten kaas. Rick neemt de Zwitserse kaas en ik Shropshire, wat een blauwe kaas is. Die wordt geserveerd met een stukje vijg, honing en walnoten, alweer een bijzondere en heerlijke combinatie.

Helaas, helaas zijn we nu bij het laatste gerecht beland en Rick belt Kai om ons weer op te komen halen. Als zoet dessert hebben we allebei de pot de creme besteld, ook alweer goddelijk lekker! Voor we weggaan krijgen we nog een scones mix cadeau voor onze huwelijksdag.

Deze maaltijd was een hele belevenis. Zelden heb ik zo lekker gegeten en alles zo mooi gepresenteerd gezien. Terecht, dat dit restaurant zo hoog aangeschreven staat! Ook de bediening is super, we werden als hooggewaardeerde gasten behandeld en de persoonlijke attenties, zoals het menu en "Happy anniversary" op de chocola bij het dessert, maakten het helemaal perfect.


Kai staat ons al op te wachten en dan moeten we terug naar de realiteit. Morgenochtend willen we vroeg weg en er moet nog flink wat ingepakt worden.

vrijdag, augustus 20, 2010

National Museum of Natural History (Internetontmoeting)

Zoals zo vaak na een regenachtige dag begroet mij vanochtend een prachtige felblauwe lucht en zonneschijn. Twee jaar geleden zag ik erg tegen deze dag, dat Katja weer naar school gaat, op. Denkelijk om het onbekende en het haar opeens thuis moeten missen. Inmiddels weet ik, dat we vrijwel dagelijks internet contact hebben en onze relatie eigenlijk verstevigd is in die paar jaar.

Gisteravond sloot Rick een weddenschap met Katja af, als ze voor tienen zou vertrekken, zou ze $10 van hem krijgen. Trots houdt ze om half tien, als ze bepakt en bezakt klaar staat om weg te rijden, haar hand op. Kom maar op met die $10, Dad! Lachend overhandigt Rick haar het biljet. Onze dralende tiener is veranderd in een punctuele twintiger!


Een nestje van deze vogels (volgens het internet een soort specht, de Common Flicker) moet net zijn uitgevlogen, want er zaten er vier op ons klimrek!

Als we Katja uitgezwaaid hebben, gaat Rick naar zijn werk. Ik sta op het punt naar de sportschool te gaan, waar ik eigenlijk bar weinig zin in heb, als Christine belt. Ik zie meteen mijn "get out of jail" kaart. Zij doet een powerwalk en ik lijn Cosmo gauw aan voor hetzelfde.

Al kletsend kies ik een heuvelachtige route van ongeveer vijf kilometer door de buurt. Veel liever loop ik hier in het lekkere weer, dan op de stairmaster bij de sportschool! Bovendien gaat al kletsend de tijd ook snel voorbij. Ik zou alleen willen, dat ik Christine zou kunnen helpen tegen de eenzaamheid, die ze daar voelt. Het lukt haar maar niet een leuk sociaal netwerk op te bouwen.

Saskia moet oppassen bij de buren, die verdient op het moment geld als water daarmee. Kai is zijn kamer aan het opruimen, want zijn tijd thuis is ook nog maar beperkt. Ik heb een lunchafspraak in Washington, dus maak me gauw klaar en loop naar de metro.

De trein staat al klaar en dit keer stap ik pas bij Capitol South uit, dat is een ritje van ongeveer drie kwartier. Ik heb met bloglezeres Jacqueline en haar man en dochter bij het George Hotel afgesproken en dat station is daar het dichtst bij.

Het hotel ligt aan de andere kant van het Capitool, dichtbij Union Station (dat ook een metro station heeft, maar ik had geen zin om over te stappen) en op de kaart lijkt het vrij dichtbij. Dat valt nog tegen! Zelfs na al die jaren vergis ik me nog in de afstanden in deze stad. Pas na ongeveer twintig minuten lopen loop ik de lobby precies op de afgesproken tijd van een uur binnen.

Jacqueline en gezin zitten al te wachten en na het voorstellen, vraag ik, waar ze willen lunchen. Ik ken deze buurt niet zo goed, dus heb mijn Facebook vrienden om ideeen gevraagd. Een daarvan was de Capital City Brewing Company en die ligt heel dicht bij dit hotel. Dat wordt het dus.

Bij de balie vraag ik nog even, waar het precies is en het blijkt om de hoek te liggen, naast het Postal Museum (waar ik ook nog nooit ben geweest). Leuk weetje over deze plaatselijke keten is, dat ze de eerste "brew pub" in Washington waren na de "prohibition" (toen alcohol verboden was).

We krijgen meteen een tafeltje in het gezellige restaurant. Het is toch altijd even gokken, of iets, dat door anderen wordt aangeraden, ook de moeite waard is. Dit is echt Amerikaans en de helft van ons gezelschap bestelt een Cesar salad. Jacqueline neemt de buffalo kipsalade en ik de peer met gegrilde kip salade. Alles smaakt even lekker zo te zien.

Zoals wel vaker "klikt" het meteen, al hebben we elkaar nooit eerder ontmoet. We zijn allemaal afkomstig uit het midden van Nederland en zeer bekend met Utrecht, dus daar vinden we ook overeenkomsten.

Jacqueline had me, na het lezen van een blog over Kai's acne, geschreven over de slakkenslijmcreme, die haar dochter met veel succes daarvoor gebruikte. Ze bood aan er een paar potjes van voor mij mee te nemen. Saskia gaat die nu proberen. Bedankt, Jacqueline!!

Na de lunch (alweer bedankt, Jacqueline, ik vond het erg gezellig!) lopen we langzaam naar het Natural History Museum. Onderweg komen we langs het gebouw van de International Brotherhood of Teamsters.

Jacqueline's man vraagt me, wat een teamster is en daar moet ik het antwoord op verschuldigd blijven. Ik weet slechts vaag, dat het iets met vervoer te maken heeft en het doet me aan Jimmy Hoffa denken. De website legt het allemaal beter uit.

Dan lopen we langs een monument, dat ik nog niet eerder heb gezien, het Japanese-American World War II Memorial. Ik grap tegen Jacqueline, dat zij denken, dat ik hen op een rondleiding meeneem, maar het is eigenlijk omgekeerd.

Het is alweer even geleden, dat ik echt in het (dit jaar honderd jaar oude) Natural History Museum heb rondgelopen. Ik ben bij de vlindertuin geweest, maar heb de rest van het museum al een tijd niet bekeken. Jacqueline's dochter heeft Night at the Museum 2 gezien en herkent dus vooral de grote olifant in het midden.

We lopen door de zoogdierententoonstelling, die prachtig is. Daarna bezoeken we het nieuwste gedeelte, dat ik ook nog nooit heb gezien, over de evolutie van de mens. Er is zoveel informatie, je zou hier dagen door kunnen brengen!

Van daaruit lopen we de oceaantentoonstelling binnen, ook daar weer heel veel informatie. Maar een bezoek aan het Natural History Museum is niet compleet zonder een blik op de prachtige Hope diamant. Daar is het ook flink druk met vooral druk fotograferende Japanners. De enorme blauwe diamant, die uit zijn originele ketting is gehaald (zo had ik hem nog niet eerder gezien), is ook wel erg mooi.

In het juwelengedeelte is het zo druk, dat we dat maar even laten. In plaats daarvan lopen we door de geologieafdeling. Hier zien we hoeveel aardbevingen er in de wereld plaatsvinden en allerlei verschillende soorten steen. Ook dit gedeelte is weer heel mooi opgezet met veel interactieve, leerzame stukken.

We zien de mooiste kristallen en eindigen dan weer bij de juwelen. Daar zien we het helderste kristal ter wereld, dat 48 kilo weegt (als ik het me goed herinner). Na deze tentoonstelling is het genoeg geweest voor dit museum.


De tijd begint ook te dringen voor het metrospitsuur, dus buiten neem ik afscheid. Mijn Smithsonian station is vlakbij en zij moeten de andere kant op. Gelukkig vinden zij Washington erg mooi en bestaat er een grote kans, dat ze volgend jaar of het jaar daarop terugkomen. Dan hoop ik ze ook wat van de omgeving te laten zien, aangezien ze hier geen auto huren.

Op de terugweg zijn de treinen verrassend leeg. Ik heb meteen een zitplaats. Naast me zit een dame, die duidelijk verkouden is (of allergisch, want ik voel mijn neus ook kriebelen). Het gehaal en gesnotter maken me misselijk en ik ben blij, als ze uitstapt! Laat er nu een man voor in de plaats komen, die nog erger is! Als het niet te erg opvalt, ga ik ergens anders zitten, ik kan met dat "lawaai" niet lezen.

Thuis is Saskia nog steeds aan het oppassen en Kai is bezig aan een marathon basgitaarsessie. Ik installeer me op het deck met de Off! clip on. Die helpt echter dit keer helemaal niet. Die rotbeestjes bijten me nog steeds!

Vanavond past Saskia weer op. Rick vindt, dat Kai, net als Katja voor ze naar school gaat, mag kiezen, waar we gaan eten. Kai heeft niet zoveel speciale cuisines, waar hij dol op is, als Katja, en bovendien verhuist hij naar een grote stad en niet naar zo'n klein dorp, als Blacksburg. Maar ik denk te kunnen raden, wat hij vanavond kiest, en heb gelijk, het wordt de Cheesecake Factory.

We moeten even op een tafeltje wachten, maar zitten dan mooi aan het raam. Ik bestel de verse gegrilde artisjokken, die erg lekker bereid zijn. Als hoofdgerecht probeer ik iets nieuws te zoeken, maar kan het niet laten toch, zoals altijd, de Luau salade te bestellen. Dat is zo'n lekkere combinatie van smaken.


De salade, waarvan ik nog niet eens de helft opkan!

Nu ben ik even benieuwd. Als jullie uit eten gaan, probeer je dan altijd iets nieuws, of merk je, dat je toch telkens weer hetzelfde neemt? Bij sommige restaurants heb ik echt mijn favoriete maaltijd, waarop toch telkens weer mijn keuze valt.

Moe van alweer een drukke, maar leuke, dag ga ik al vroeg naar bed.

woensdag, augustus 18, 2010

IKEA

Het is alweer lang geleden, dat we flinke regen hebben gehad. Als midden in de nacht "de natuur roept" (vind ik altijd een prachtige Amerikaanse uitdrukking) hoor ik het plenzen. Het regent zo hard, dat ik het zelfs over het geluid van onze plafondventilator hoor en dat gebeurt niet vaak!

Net als ik weer in slaap ben gevallen, horen we Cosmo hoesten. Rick sluit hem in de badkamer op, want hij denkt, dat hij gaat overgeven. Zo klinkt het voor mij niet en als Cosmo begint te piepen, laat ik hem onze kamer weer in. Daar gaat hij rustig liggen, dus wij proberen weer in slaap te komen.

Ongeveer een uur later gebeurt het toch, Cosmo geeft over en natuurlijk op ons tapijt. Rick mompelt een "I told you so" en draait zich weer om. Ik voel me schuldig, dus ga beneden spullen halen om het op te ruimen. Het is pas half zes, gaap!

Denkend, dat dit het wel moet zijn, want hij ligt er weer erg rustig bij, laat ik Cosmo maar weer voor ons bed slapen. Dom, dom, dom! Net glijd ik Dromenland weer binnen, als ik hem weer hoor "hoesten". Ik sprint mijn bed uit en trek hem de badkamer in. Daar hoor ik hem overgeven en daarna is het stil. Ik laat hem dus daar en probeer nog wat extra slaap te krijgen.

Kennelijk lukt dat, want ik droom me te pletter en word met een schok veel te laat om tien voor negen weer wakker! Saskia heeft personal training om half tien en Kai wil ook mee. Gauw wek ik hen en eten we ontbijt.

Cosmo lijkt inmiddels weer beter, maar heeft de hele badkamer ondergekotst. Gelukkig biedt Rick aan het op te ruimen, omdat ik de nachtelijke taken op mij nam. Op mijn nuchtere maag lukt me dat echt niet!

Op het nieuws zien we vreselijke overstromingen op Beulah Road hier in Vienna. Gelukkig hoeven wij niet zo ver te rijden en is het inmiddels bijna droog. Cosmo wil niet naar binnen, dus ik laat hem in de tuin, als we naar de sportschool vertrekken. De radar ziet er vrij rustig uit.

Sharon neemt Saskia onder haar hoede en ik ga fietsen. Kai doet zijn routine. Ik moet zeggen, dat ik het heel leuk vind om zo met mijn kinderen te gaan sporten. Ik zie, hoe Saskia Sharon van alles vertelt over onze vakantie in Aruba.

Het lukt mij vandaag niet echt mijn hart in het sporten te krijgen. Na tien minuten op de fiets zie ik, dat het buiten weer plenst. Meteen denk ik aan Cosmo en probeer Katja op te bellen, die na herhaalde pogingen haar mobieltje (de huistelefoon beantwoordt ze al bij definitie niet) niet opneemt. Ik troost me met de gedachte, dat Cosmo niet smelt en er in ieder geval geen donder is, waar hij doodsbang voor is (in dat geval was ik naar huis geracet).

Daarna probeer ik de stairmaster, maar ben te moe, dus verplaats ik me naar de cross trainer. Na twintig minuten daarop waag ik me aan een gewichtenroutine, maar ook dat lukt vandaag niet echt. Saskia heeft rugpijn, dus het laatste kwartier kletsen Sharon en ik meer bij, dan dat we sporten. Moet ook eens kunnen.

Kai is intussen serieus bezig met zijn routine en nog niet klaar, als Saskia en ik dat wel zijn. Ik ga terug op de fiets en lees mijn boek. Saskia is erg moe en zit, zonder te peddelen, op de fiets naast mij.

Thuis blijkt Katja wel op te zijn en Cosmo droog en wel binnen. Saskia moet deze week op de poezen van haar vriendin Shannon passen en een van die twee is gisteravond niet binnen gekomen. Saskia zit daar erg mee in en het was een van de redenen, dat ik zo slecht heb geslapen. Ik bleef de hele tijd die arme poes in de kletterende regen buiten zien.

Met Saskia ga ik naar Shannons huis en daar wacht het jongere katje ons al op. De oudere kat is echter nergens te bekennen en zo te zien is het eten, dat Saskia voor haar buiten liet staan, ook niet aangeraakt. We roepen Omi's naam, maar natuurlijk zonder succes.

Natuurlijk vindt Saskia dit heel naar. We hopen dus, dat Omi in de komende paar dagen toch weer op komt dagen. Niets onvoorspelbaarder, dan een kat, vertel ik Saskia, die dat maar half wil geloven.

Met de drie kinderen rijd ik naar IKEA bij Potomac Mills, zo'n half uur verderop. Alle drie zien ze uit naar de lunch daar, dus we lopen meteen naar het restaurant. Duidelijk zijn we niet de enigen, want er staat een flinke rij. Waar anders eet je ook lunch voor minder dan $5?

De kinderen nemen alle drie de gehaktballen met puree en lingonbessenjam. Ik vind het moeilijk kiezen tussen de garnalensandwich en de gravad lax. Het wordt de laatste, vooral met de Zweedse knackebrod is het een grote traktatie. We smullen en zijn dan klaar om te gaan winkelen.

Katja heeft een ladenkastje nodig, dus we lopen dat gedeelte in. Meteen al vindt ze een mooie bruine, die bij de rest van haar kleuren past, voor maar $59,99. Nu kunnen we naar de Marketplace met alle kleine benodigdheden. We slagen goed, Kai vindt zelfs een leuke kleurige poster en Katja een wok (ze maakt veel roerbakgerechten) voor $5. IKEA heeft echt ongelooflijke prijzen, zelfs voor ons Amerikanen.

Het is gelukkig (want geen pretje om met harde regen op de interstates te rijden) nog droog, als we terugrijden. Katja, Saskia en ik hebben flinke hoofdpijn, waarschijnlijk het weer, want de wolken "wegen" zwaar. Saskia wil thuis rusten, maar Katja en ik willen onze nagels laten doen. Kai merkt opgelucht op, dat hij nooit hoofdpijn heeft. Lijkt mij heerlijk!

We stoppen even thuis en daar bemerkt Katja, dat een zak met haar schoenen is verdwenen. Tot mijn schrik realiseer ik me, dat ik die gisteren ook mee naar de Thrift Shop heb genomen. Ze stonden bij Katja's zakken met afgedankte kleding, dus ik nam vanzelfsprekend (althans in mijn brein) aan, dat de schoenen er ook bijhoorden. Dat bleken dus haar gymschoenen, trekschoenen en mooie slippers te zijn, oeps!!

Gauw bel ik de winkel, maar de zak met schoenen is er niet meer. We mogen langskomen om te kijken, of we ze nog in de winkel liggen. Dat doen we dan ook meteen en Katja ziet haar trekschoenen in het rek, maar de rest niet.

We mogen nog achter de schermen zoeken, maar ook daar vinden we de andere drie paar niet. Argh!!! Ik beloof Katja een nieuw paar slippers en gymschoenen. In ieder geval zijn de andere schoenen nu bij minder bedeelden terechtgekomen, zo erg is dat ook weer niet.

Mijn nagels zien er na Aruba niet uit en Katja wil die van haar ook netjes, voor ze terug naar school gaat. Zoals Rick zou zeggen, heb ik een monster gecreeerd, want door mij zijn de meisjes ook geinteresseerd in nagelsalons geraakt. Na een uurtje zijn onze nagels weer perfect.

Vanavond is dus Katja's laatste zomervakantieavond thuis. Aan haar dus de keuze van restaurant en wat kan het ook anders, dan een restaurant met sushi worden. Sweet Ginger heeft nog net een tafeltje voor ons en hun sushi en sashimi is weer heerlijk!!

Katja gaat meteen door met inpakken. Zij hoopt morgenochtend voor tienen te vertrekken, want ze moet om kwart voor vijf morgenmiddag alweer werken. Het wordt een interessant weekend voor mij. Eerst zaterdag Kai verhuizen, terug naar huis en dan zondag naar Blacksburg, want Katja heeft geen plaats in haar kevertje voor alles, wat terug moet.

Vanavond kijken we naar Master Chef met Gordon Ramsay, erg leuk.

Over de arrestatie van een paar dagen geleden vonden we het volgende uit:
Arrest- Warrant Service 10-9017
900 Block Ware Street, SW
August 16 12:50 p.m.
An alert citizen notified police regarding unlicensed solicitors going door to door.

Sergeant Taylor located the individuals and identified them all. After checking for outstanding warrants, Sergeant Taylor learned that one of the subjects had 4 outstanding warrants on file from Montgomery County, Maryland.

Justin Clayton Walker, 21, of Brandy Road in Culpeper, Virginia was arrested based upon the outstanding warrants. He was then transported to the Fairfax County Adult Detention Center. The other involved subjects were given verbal warnings regarding a Solicitor’s License in Vienna.

dinsdag, augustus 17, 2010

Pffff!!! (zucht van verlichting, omdat ik eindelijk kan zitten!)

Bijtijds sta ik op en maak een afspraak met de dokter voor Katja, die zich al een paar weken niet lekker voelt.  Ze hoest en proest en heeft rare uitslag.

Na het ontbijt haast ik me naar de sportschool om een snel half uur op de stairmaster te doen.  Ik heb alweer een boek van de Amelia Peabody serie uit en ben meteen weer in het volgende boek.  Helaas heb ik nu bijna de hele serie gelezen, nog maar twee boeken te gaan.  Gelukkig heeft deze auteur veel geschreven onder verschillende pseudoniemen, hopelijk zijn haar andere series ook zo leuk.

De dokterspraktijk ligt op de tweede verdieping en we zijn keurig op tijd.  Alleen werken de liften nauwelijks en staan we zo tien minuten te wachten.  Opeens zijn we te laat voor onze afspraak en we besluiten de brandtrap te nemen.  Tenslotte is het maar een verdieping hoger. 

Op de tweede verdieping komt die trap in de kinderartsenpraktijk uit, maar die deur zit op slot en er is niemand te zien.  Wat nu?  Weer naar beneden, wachten op een lift, die niet komt, of wachten tot er hier iemand langsloopt, die ons ziet.  Ik besluit flink hard op de deur te kloppen en er komt net iemand langslopen.  Via deze onorthodoxe manier zijn we dus eindelijk present.

Katja is zeker een van de oudste patienten van deze praktijk en er zijn een aantal heel kleine babietjes aanwezig.  Dan merk ik wel, dat ook Katja wat moederlijke gevoelens begint te krijgen, want we oh-en en ah-en tegelijkertijd.   Een kindje is maar een week oud, wat ongelooflijk klein nog!  Je vergeet toch wel, hoe klein zo'n pasgeborene is.

Vandaag ziet Katja een nieuwe, vrij jonge nurse practitioner, Kathy, die ook een graduate van Virginia Tech blijkt te zijn.  Het is duidelijk vreemd voor haar om met de patient te praten, in plaats van met de ouder, want ze vraagt mij allerlei dingen, die Katja makkelijk zelf kan beantwoorden. 

Omdat Katja al een paar weken hoest en in het buitenland is geweest, moet ze een tuberculose test krijgen.  Verder is het nu wel duidelijk, dat het arme kind allergisch is voor haar poes Sushi.  De poes na meer dan tien jaar opgeven is geen optie.  Katja krijgt dus Nasonex, een neusspray tegen allergie, voorgeschreven en zal Claritin of Zyrtac moeten slikken.  Echt balen voor haar!

Na de tuberculose test voelt Katja zich opeens weer duizelig.  Dat gebeurt bijna iedere keer na een prik of bloed afnemen.  Ze is er niet meer bang voor, maar kennelijk haar lichaam wel.  We blijven even in de wachtkamer wachten, tot de duizeligheid voorbij is.  De vorige keer overviel het haar, terwijl ze autoreed, na een bloedafname.  Ik druk haar op het hart voortaan altijd even een kwartiertje te wachten, voor ze gaat rijden, na zoiets.

Bij het Merrifield postkantoor, wat op onze terugweg ligt, verscheep ik mijn nieuwe Olympus cameraatje.  Omdat het zo nieuw is, koop ik er ook een verzekering bij.  Die kost maar $5 en ik wil toch wel mijn geld terug, als het om de een of andere reden kwijtraakt.

Terwijl Rite Aid Katja's recepten vult, gaan wij samen lunchen.  De keuze valt op Pho n More, ook goed voor Katja's verstopte neus.  Hun "Typhoon" soep, die we allebei bestellen, is werkelijk heerlijk!  Een pittige bouillon met garnalen, inktvis, visballen en een exotische paddestoel.  Van al mijn gezinsleden is Katja de enige, die hier ook van kan genieten.  Ik ga dat weer missen straks!

We halen Kai op en rijden met de lijsten naar Target.  Katja neemt haar eigen wagentje en voor Kai's spullen hebben we er zelfs twee nodig!  Alles lijkt goedkoop (en is het op de keeper beschouwd ook), maar jee, wat telt dat aan!  Ik heb serieuze "sticker shock" bij de kassa!   Om wat geld te besparen neem ik een Target credit card, die ons 10% korting geeft.  Dat is wel nodig.  Maar goed, de lijsten zijn vrijwel afgewerkt, dat scheelt.


Het wordt ons wel makkelijk gemaakt met specifieke collegespullen langs de kanten

De volgende stop is Costco.  Hier haalt Katja keukenrollen en toiletpapier voor hun appartement.  Ook nemen we een enorme doos met Milkbones voor Cosmo mee, want vijftien pond kost $8,99 en dat is echt wel heel erg goedkoop.   Al winkelend proberen we de lekkere hapjes, een van de redenen, waarom ik Costco nog te doen vind. 

Net op tijd voor Sushi's dierenartsenafspraak zijn we terug.  Ik herinnerde me vandaag opeens, dat deze poes een hondsdolheidsinenting moet hebben.  Dat is bij de wet verplicht en die van haar is verlopen.  Aangezien ze met Katja mee terug naar school gaat, moet dat of vandaag of morgen gebeuren.  Gelukkig kunnen we om vijf uur terecht.

We treffen een aardige nieuwe dierenarts, Jeff Jones, die tevreden is over Sushi's gezondheid.  Sushi ondergaat het onderzoek gelaten.  Intussen krijgt Katja een serieuze allergieaanval.   Haar ogen zwellen op en ze niest onophoudelijk.  Als we nog twijfelden, waar ze allergisch voor is, is die twijfel nu helemaal weg.  Het arme kind is na meer dan tien jaar opeens zwaar allergisch voor haar eigen poes!

Met een miserabele Katja en waarschijnlijk, na drie prikken (hondsdolheid, leukemie en distemper), ook miserabele Sushi rijd ik naar huis.  Onderweg breng ik nog wel even de vier zakken uit Katja's kamer naar de Thrift Shop.  Die is eigenlijk dicht, maar de dames doen de deur gelukkig nog wel even voor mij open en bedanken voor onze bijdrage.  Grappig is, dat degene, die hun gastenboek voor mij tekende, onze vroegere buurman is, die ik al vele jaren niet heb gezien.

Eindelijk zijn we thuis en blijven we thuis.  Ik ben doodop, wat een dag!  Meteen geef ik Katja Benadryl en we gaan buiten zitten, weg van de kattenharen.   Echt helpen doet het volgens mij niet, hopelijk gaan de andere medicijnen wel verschil maken, want na tien jaar je poes weg moeten doen is natuurlijk echt verschrikkelijk.


Sushi naast de langste kassabon, die ik ooit heb gehad

Het is lekker warm buiten en niet zo vochtig.  Helaas niet van lange duur, want voor morgen wordt harde regen voorspeld.  Dat ik een wandelende barometer ben, merkte ik vanmiddag weer, toen ik bij Target opeens heel erge pijn in mijn schouders, nek en hoofd kreeg.  De luchtdruk moet veranderd zijn, toen.

Rick heeft zijn eerste dag van werk er ook weer opzitten.  Hij rijdt op de terugweg langs Tequila Grande en wil daarvan avondeten meenemen.  We doen allemaal onze bestelling.  Er staan een aantal nieuwe dingen op het menu, waaronder pittige tilapia fajitas.  Die moet ik proberen en het smaakt werkelijk voortreffelijk!

Leah komt nog even langs met Diego, die ze straks weer mee naar school zal nemen.  Diego kan niet goed met Sushi omgaan, dus Katja vindt dat maar zeer matig.  Katja heeft wel zin om weer naar school te gaan, maar tegen het appartementleven ziet ze volgens mij weer op, al zegt ze dat niet met zoveel woorden.

Saskia is de hele middag bezig geweest met haar kamer opruimen, dus aan het einde van de week zullen de kamers van de kinderen keurig zijn.  Nu die van Rick en mij nog (en het kantoortje en de basement en en en).  In ieder geval ben ik zeer tevreden met hoe de kinderen zich op hun kamers hebben geworpen.

En nu is het voor allemaal tv hangen, want de energie is op!