Dag 3: Paardrijden en doktersbezoek

Een vroege ochtend vandaag, want om kwart over acht worden we al opgehaald door het busje van Rancho La Ponderosa. Daar hebben we vorig jaar ook paardgereden en dat is prima bevallen. Rick heeft er dit jaar niet zo'n interesse in, maar de kinderen willen dolgraag en ik ook. Een goede activiteit dus om te doen, terwijl hij hier nog niet is.

In alle jaren, dat we op het eiland komen, hebben we nog nooit de struisvogelboerderij bezocht. Ook daar is Rick nooit in geinteresseerd en ik wel, dus het is perfect, dat we daar te paard heenkunnen.

Na allemaal een formulier te hebben ingevuld met onze naam en andere informatie, lopen we naar de paarden. Het blijkt, dat wij vieren de enigen zijn, die de tour met struisvogelboerderij hebben gereserveerd. We krijgen dus feitelijk een prive tour en ik kreeg ook nog $10 per persoon van de prijs, omdat we hier vorig jaar ook al waren. Daarmee kost het maar $5 duurder om de boerderij erbij te hebben, dan de gewone rondleiding!

Pedro wordt onze gids en we krijgen ieder een paard toegewezen. Zoals altijd moeten we de namen van onze paarden onthouden, want zo adresseren de gidsen ons. Ik krijg dit keer Ministro, Katja Martini, Kai Libertado en Saskia Sammy. Als we in het zadel zitten, vertrekken we meteen.

Een jaar geleden had ik nog nooit op een paard gezeten en dit is al de derde keer! Ministro blijkt een nogal bangig paard te zijn. Hij is bang van een paar blaffende zwerfhonden en ik moet hem goed in bedwang houden. Even later wil hij per se niet verder, als we langs een vuilniswagen moeten. Dan merk je pas goed, dat je op een dier met eigen wil zit!

Een uur lang lopen we door het prachtige woestijnlandschap van Aruba. Alle vegetatie hier heeft doorns, de acacia's (waar Ministro zo af en toe graag van eet) en de cactussen. In de verte zien we de diepblauwe oceaan.

Toen we aankwamen bij de ranch regende het, maar dat was gelukkig niet van lange duur. Wel is het nog bewolkt, wat het weer zeer aangenaam maakt om te paardrijden. Tegen de tijd, dat we bij de struisvogelboerderij aankomen, schijnt de zon echter weer, wat de temperatuur aanzienlijk verhoogt.

In het restaurant van de boerderij drinken we, in afwachting van de gids, water en Katja, Kai en ik delen een zakje struisvogel biltong (gedroogd vlees). Het is pas tien uur, maar we moeten gewoon iets "struisvogel" eten. Het menu van het restaurant is interessant, misschien leuk om er eens te gaan lunchen.

Met nog een Nederlandse moeder en haar zoontje gaan we even later op de "tour". We zien emu's, maar daar hebben we in ons gebied ook boerderijen van. Ik maak de anderen attent op het typische "drum" geluid, dat die vogels maken.

Dan gaan we naar de struisvogels. In iedere omheining staan een mannetje en een vrouwtje. De mannetjes zijn prachtig, gitzwart met witte veren aan hun vleugels. De vrouwtjes (wat is dat toch?) zijn bruin. De gids vertelt in het Nederlands en mompelt nogal, dus zelfs de andere Nederlanders en ik verstaan niet alles. Saskia verstaat er niets van, dus ik "vertaal" het voor haar.

Bij een van de omheiningen staan een aantal jonge struisvogels en die mogen we ieder om de beurt voeren. Dat brengt meteen weer herinneringen aan ons bezoek aan het safaripark in Virginia terug, waar we dubbel lagen om deze dieren. Ik beloof Katja, dat we daar binnenkort ook eens met haar naartoe zullen gaan.

Na de broedmachines en de grootte van een struisvogelei te hebben gezien (daar zitten zoveel als 24 kippeneieren in), mogen we de baby struisvogeltjes zien. Zoals babies van vrijwel elke diersoort zijn deze ook weer schattig.

Dan is de rondleiding voorbij en wacht Pedro ons weer op bij de paarden. We rijden terug via de goudmijn, waar we, wat ons betreft, niet af hoeven te stappen. Die hebben we vorig jaar al uitgebreid bekeken. Later blijkt dit een heel goede beslissing te zijn!

Bij een van de natuurlijke bruggen aan zee maakt Pedro foto's van ons vieren en op het strand ernaast ook. Dan gallopperen we terug de heuvels in. Ik maak me een beetje zorgen om Saskia, want die lijkt dat allemaal een beetje eng te vinden. Toch doet ze het prima.

Achter ons is mij de loodgrijze lucht al opgevallen en Katja maakt me er ook op attent. Pedro krijgt een telefoontje van de ranch, dat er opgeschoten moet worden. Ik voel me een ware cowgirl, zo vliegen we door de woestijn en later over de weg! Saskia klamt zich vast aan het zadel en blijft gelukkig zitten.

We kunnen de regen niet helemaal voor zijn en worden flink nat. Maar het breekt pas echt los, als we weer terug zijn bij de ranch. Als we bij de goudmijn waren afgestapt, hadden we er middenin gezeten!

We wachten het ergste weer af en worden dan weer met hetzelfde busje terug naar de hotels gebracht. Onderweg klets ik met een gezin uit Ohio, die hier voor het eerst zijn. Ze vragen me de oren van het hoofd. Ik voel me gewoon een reisgids voor Aruba!

Het weer blijft bewolkt en Katja wil dolgraag bij de Paddock lunchen. Doordeweeks is parkeren daar nogal een probleem, dus ik stel als voorwaarde, dat ik een makkelijke parkeerplek kan vinden. Laat er nu in de parkeerplaats naast het restaurant precies een vrij komen! Het heeft zo moeten zijn.

Niet, dat eten bij de Paddock een straf is, want ze hebben er heerlijke broodjes! Ik kies een broodje carpaccio met rauwe ossehaas en saus, super lekker! Saskia houdt het bij een tosti en Kai vindt de tosti Paddock met van alles erop lekker. Katja neemt de burger met ananas en kaas.

Katja heeft haar St. Eustatius t-shirt aan en de serveerster merkt dat meteen op. Het blijkt, dat zij ook net uit St. Eustatius naar Aruba is gekomen. Duidelijk heeft ook zij een zwak voor het eiland (Katja ook, ondanks haar tropische storm avontuur). Ze blijken een heel aantal dezelfde mensen te kennen. Zo toevallig!

Inmiddels regent het weer, dus we nemen lekker de tijd. We zitten hier toch aan het water. Saskia ziet zelfs een paar tropische vissen. Tegelijkertijd maakt ze zich ook zorgen.

Haar oor doet af en toe pijn en ze is bang, dat het ontstoken is en dat ze morgen weer niet zal kunnen duiken. Twee jaar geleden was dat ook al het geval. Ik beloof haar in het hotel de dokter te laten bellen. Een half uurtje later zegt ze, dat het waarschijnlijk toch niets is, maar ik vind het beter om nu te gaan. Het is toch geen mooi weer en als er iets is, kan ze er meteen medicijnen voor krijgen.

Het hotel verwijst ons naar dezelfde dokter, waar Saskia twee jaar geleden heenging, en ze heeft nu spreekuur. Haar praktijk ligt in het Sun Plaza complex, dichtbij de Super Food.

Er zijn drie patienten voor ons, maar dat gaat vrij snel en binnen het halve uur zijn we aan de beurt. Ook dit consult gaat weer in het Nederlands, goed voor Saskia's taalontwikkeling. Nu we hier zonder Rick zijn, lijken we veel meer Nederlands te spreken, grappig.

De dokter vindt Saskia's oor "rommelig", maar het is niet ontstoken. Ze ziet dus geen reden, dat Saskia morgen niet zou kunnen duiken. De opluchting is van het gezicht van mijn meisje af te lezen! Ze wil dit duikbrevet zo graag! De dokter schrijft oordruppels voor, die een verdere ontsteking moeten voorkomen.

Als ik wil betalen blijkt men geen credit cards aan te nemen. Ik heb alleen nog wat klein geld contact, dus loop naar de Super Food om cash uit de atm te halen. Die werkt voor mij niet, voor een Nederlander achter mij wel, die ook nog eens vriendelijk helpt, maar ook voor hem komt er op mijn kaart geen geld uit.

Dan maar naar de volgende supermarkt, daar staat een atm van een andere bank. Opgelucht zie ik daar wel de dollar biljetten uitrollen, want wat ik anders had gedaan, weet ik niet. Saskia als onderpand geven? Ik denk niet, dat die daar erg blij mee zou zijn.

Met het recept rijden we naar Eagle botica. Daar krijgen we de druppels vrijwel meteen mee en vindt Saskia ook een zakje met kokosnoot M&M's. Ik proef er een van, maar ze zijn me veel te zoet.

Het is al na vijven, als we bij het hotel terug zijn. Het weer is inmiddels wat beter en we treffen Katja en Kai aan het zwembad. Aangezien we onze badpakken ook aanhebben, kunnen we er meteen inspringen. We nemen een drankje en lezen wat en dan is het tijd om naar boven te gaan.

Het blijft nogal bewolkt, maar toch is de zonsondergang mooi gekleurd. Het is zo'n luxe er nergens voor heen te hoeven, maar het gewoon vanaf ons balkon te kunnen zien. Ik kan niet wachten tot Rick ook van deze ongekende luxe kan gaan genieten.

Er zijn zoveel goede restaurants op dit eiland, dat het moeilijk kiezen is. Ik vind het vooral leuk om de Nederlandse plekjes te bezoeken. Een daarvan is Cafe Rembrandt, dat dit jaar hoog op mijn lijstje staat. Het ligt binnen loopafstand van ons hotel, dus zeer gunstig, aangezien ik niet in het donker kan rijden.

We vinden een tafeltje op het terras en het restaurant stelt allerminst teleur. De bediening is supervriendelijk en we krijgen flinke porties voor zeer redelijke prijzen.

Na loempia's als voorafje te hebben gedeeld, neem ik na veel wikken en wegen de varkenshaas. Die is zo zacht, dat je hem met een vork zou kunnen snijden! Katja neemt nasi goreng, die met kroepoek, loempia en sate wordt geserveerd. Een enorme portie, die ze lang niet opkan. Ook Kai is zeer te spreken over zijn kipschnitzel met jaegersaus. Saskia houdt het bij uiensoep. Dit restaurant gaat op onze "must eat" lijst!

Op hun menu zag ik ook een dropshot staan. Die heb ik nog nooit geprobeerd, dus ik bestel er een. Helaas hebben ze die niet meer, maar de buren, Cafe de Pijp, wel. Na het eten gaan Katja en ik daar dus even een dropshot halen. Volgens mij vindt men ons wat vreemd, maar ach, dat moet dan maar.

De dropshot smaakt in ieder geval heerlijk en de eigenaar vertelt me, dat ze die op het eiland ook verkopen, alleen koopt hij ze meestal allemaal op. Hij raadt me aan donderdag naar Super Food te gaan, dan schijnen ze ze te hebben. Ik ga het zeker proberen!

Terug in het hotel gaat Katja met Leah skypen op de gang, want de kamer heeft slecht internetbereik. Ze hebben elkaar nauwelijks gesproken de afgelopen maand, dus hebben heel wat bij te kletsen. Laat zullen we het niet maken, want Katja moet morgen om acht uur bij de duikschool aanwezig zijn.

Foto's van vandaag staan hier. Ik probeer altijd te reageren op jullie opmerkingen, maar het internet hier is heel erg traag