Dag 11: De Palm Island

Bij het wakker worden bedenk ik me, dat ik dit jaar nog niet naar Eagle Beach heb gewandeld. Dat is ongeveer twee kilometer verderop en de bekende divi divi bomen, die op zoveel foto's van Aruba staan, staan daar. Rick is ook al op, dus gaat met me mee.

Onderweg komen we langs de vrolijk gekleurde adirondack stoelen aan het strand en daar moet ik natuurlijk ook weer foto's van maken. Rick wacht gelaten en neemt zelfs een foto van mij fotograferend, hi hi.

De divi divi bomen staan er gezond bij. Dat is weleens anders geweest, want een aantal jaren geleden hebben vandalen het ene boompje veel schade toegericht. Gelukkig lijkt het zich hersteld te hebben.

We fotograferen naar hartelust en kennelijk is dat besmettelijk, want opeens komt er een heel leger mensen met fototoestellen. Er stoppen zelfs auto's langs de kant. "Goed idee!", roept een Amerikaan ons toe.

Wij lopen verder een stukje Eagle Beach op. Het zand hier is zo mogelijk nog witter en fijner en zachter, dan dat van Palm Beach! Dit is een veel rustiger strand en er liggen een aantal schildpadden nesten aan. Het is altijd een mooie wandeling.

Terug in het hotel maak ik Kai wakker. Na zijn ontbijt gaan we een gewichtenroutine doen beneden. Saskia heeft een Women's Health boek gekocht, waar allerlei combinaties in staan. Ik vind het heerlijk om voorbeelden te hebben en voor ik het weet is er drie kwartier voorbij. Ook Kai is dan klaar en we vinden Rick in het zwembad.

De meisjes hebben allebei snorkel"problemen", dus we stoppen bij Windie's om die te verhelpen. Saskia's klip werkt niet meer goed en gelukkig is er een losse nieuwe te krijgen, want goede snorkels zijn best duur. Katja is die van haar al duikend in zee verloren, dus zij moet wel een nieuwe.

Dan is het tijd voor onze jaarlijkse excursie naar De Palm Island. Dit eiland heeft een mooi waterpark en lekker "all inclusive" eten en drinken, maar voor ons is de aantrekkingskracht het snorkelen met de enorme blauwe papegaaienvissen.

Na kaartjes gekocht te hebben en een armband omgekregen te hebben (die van Saskia met "no alcohol" erop), nemen we het bootje naar de overkant. We zijn de enigen op het bootje, maar eenmaal op het eiland merken we, dat we allerminst de enigen zijn! Zo druk hebben we het nog niet meegemaakt.

Rick wil per se op het houten dek een stoel vinden, maar alles is bezet. De kinderen en ik vinden stoelen verderop in het zand. Veel keuze is er niet!

Ook de restaurants zitten vol, maar in het verste vinden we een tafeltje met uitzicht op zee. Katja, Kai en ik nemen van het buffet, waar ik vooral de Arubaanse vissoep en de grouper met Creoolse saus erg lekker vind. Rick en Saskia gaan op de Amerikaans/Nederlandse toer en nemen een hamburger met friet met mayonnaise.

De drukte deert mij verder niet, want de voornaamste reden, dat ik dit eiland zo bijzonder vind, bevindt zich in het water. Het is hier heel ondiep en er zwemmen de mooiste papegaaienvissen rond, waaronder enorme blauwe.

Na het eten gaan we dus meteen het water in. Al gauw horen we allerlei getoeter van de kant. Het blijkt voor ons te zijn. De lifeguard zwaait, dat we terug moeten komen. We moeten een zwemvest aan en mogen niet verder, dan de boeien. De hele middag horen we dan ook irritant getoeter, omdat mensen daar niet naar luisteren.

Het is ook vrij overdreven, want op de meeste plekken kun je gewoon staan, als dat nodig mocht zijn. Wij vinden het vooral jammer, dat je niet verder weg mag zwemmen, want daar is het juist het mooist. Enfin, ik doe braaf mijn vestje aan, want ik wil snorkelen. De anderen hebben er geen zin in, dus gaan in het waterpark spelen en, in Saskia's geval, lezen.

Zoals ieder jaar vermaak ik me prima met foto's nemen van de kleurige vissen. Opeens is er anderhalf uur voorbij en ik ga er uit om even wat te drinken en lezen. Gelukkig krijg ik Rick en Katja er weer in te gaan, want samen snorkelen is veel leuker.

We nemen "Snorkel Snax" mee en al gauw heb ik enorme papegaaienvissen om me heen, die met hun "tanden" van de tube eten. Kostelijk! We vermaken ons zo goed, dat het voor we het weten vijf uur is en we het water "uitgetoeterd" worden.

Het bootje brengt ons weer terug naar het vasteland. Op de weg terug gaan we naar Super Food om onze "grote" inkopen te doen. Dat wil zeggen, de Nederlandse lekkernijen, die we mee terug naar huis willen nemen. Daaronder veel Pickwick thee, tijgernootjes, sambal, Slankie, hagelslag en veel meer. We nemen er altijd een extra tas voor mee.

Vanuit de hotelkamer kijken we naar alweer een schitterende zonsondergang. Daar krijg ik nooit genoeg van! Ooit hoop ik ergens aan een westkust te wonen en daar eindeloos veel zonsondergangen te kunnen zien.

Het restaurant van vanavond is Papiamento. Onze naam staat niet op de lijst, ondanks, dat ik gisteren gereserveerd heb. Dat geeft gelukkig niet en we krijgen een tafel dichtbij het zwembad. Dit restaurant ligt bij een oude cunucu met een schitterende tuin.

We zitten onder gigantische bomen, waarvan Katja vraagt, of ze echt zijn. Rick antwoordt, dat we hier niet in Disney World zijn, ha ha! Zoals altijd is het eten ook voortreffelijk. Katja en ik nemen de "Neptune", kreeftestaart, garnalen en mahi mahi op een steen gegrild. In plaats van de citroenboter hebben we de pittige papayasaus gevraagd. Super lekker allemaal!

Katja en Rick hebben nog energie om naar Bugaloe te gaan, waar een salsa avond is. De rest blijft op de hotelkamer tv kijken. Katja en Rick zijn vrij snel weer terug, want er was niemand, die ze kenden.

Foto's van vandaag (inclusief ring, Bianca ;)) staan hier.