Dag 6: Iguana Joe's en Mangel Halto

Eigenlijk wil ik mijn ritme van kwart over zeven op volhouden en ik ben om die tijd ook wakker. Eigenlijk heb ik iedere ochtend al de zonsopgang vanuit mijn bed gezien, want het is gewoon te warm in de kamer. Ik denk nog, dat het misschien mijn hormonen zijn, maar Rick klaagt er ook over. Voorheen hebben we nooit klachten over de airco hier gehad, vreemd.

Toch ben ik te slaperig om op te staan, dus blijf nog een half uurtje liggen. Rick heeft gisteravond al aangekondigd uit te willen slapen en de kinderen nemen die gelegenheid ook met graagte waar. Na koffie en een beschuitje met smeerkaas ga ik er dus alleen op uit.

Een van mijn favoriete plekken om te fotograferen hier zijn de vissersbootjes bij Hadicurari. Hier liggen de authentieke felgekleurde houten bootjes en hun netten en dat maakt voor leuke plaatjes. Via het strandpad loop ik erheen, dat is net iets makkelijker, koeler en sneller, dan het strand zelf. Bij het Holiday Inn houdt het helaas opeens op.

Er liggen meer bootjes vanochtend, dan ik me van vorige keren herinner. Als ik nu echt een professionele fotografe was, zou ik hier wel uren door kunnen brengen. Die tijd heb ik echter niet en roei met de riemen, die ik heb (leuke toepasselijke uitdrukking).

Op de terugweg vallen me de schaduwen van de palmbomen aan het strand op en ik probeer die te "vangen" in beeld. Dit hele eiland is zo kleurrijk en fotogeniek!

Bij het Hyatt hotel is de Kadushi bar, die gezonde smoothies en sapjes verkoopt. Katja en ik kochten daar een paar dagen geleden al een drankje en ik heb het warm. Ik kies weer de "For Your Eyes Only" cocktail: half sinaasappelsap en half het sap van een vers geperste winterpeen (het is een enorme wortel, die in vieren gedeeld moet worden!).

Het smaakt heerlijk en heeft lekker veel vitamines, want bij het restaurant eten wordt niet veel groens geserveerd (ook bij de Nederlandse restaurants hier valt het me tegen, hoeveel groente er bij de maaltijd komt). Over deze "cocktail" voel ik me helemaal goed!

Terug in het hotel tref ik iedereen nog in diepe rust aan. Ik klop op de deur van de kinderen en roep zachtjes Kai's naam. Die staat meteen op, want we hebben afgesproken naar de Westin Workout te gaan.

Daar doet Kai zijn Men's Health oefeningen en ik tien minuten cardio, tien minuten gewichten. Na drie kwartier zijn we klaar. Het is iedere keer wel heel druk in deze ruimte! Maar goed, dat hij vrij groot is, want meestal zijn alleen de stairmaster en een fiets open!

Intussen is Rick ook op en hij gaat in de zee zwemmen. Dat wil ik ook nog een van deze ochtenden doen. Als Kai en ik klaar zijn, is Rick dus nergens te bekennen. De meisjes zijn ook eindelijk op (volgens Katja is dit het langst, dat zij heeft geslapen sinds ze thuis in Virginia was). Rick heeft zeker twee kilometer in zee gezwommen, erg goed!

Via Facebook krijg ik een berichtje van een van onze buren, dat onze tuin een rotzooi is. Er waren gisteravond zware onweersbuien met waarschijnlijk tornado's erin. Zij denken, dat een ervan tussen ons huis en dat van onze buren langs is gekomen.

Een boom van het huis aan de overkant van de straat is door midden gesplitst en over de weg achter ons gevallen. Gelukkig heeft hij ons hek gemist. Dat moet inderdaad zwaar weer geweest zijn, want zoiets is zelfs met Isabel in 2003 niet voorgekomen. Ze hadden vijf uur lang geen electriciteit en daardoor is onze email server down. Ik denk niet, dat iemand, die hier meeleest mij zal emailen, maar als dat wel het geval is, dan kan ik die pas over een week lezen. Hopelijk zijn er in onze achtertuin geen bomen omgevallen!

Na nog even kort verkoeling gezocht te hebben in het zwembad, maken we ons klaar om naar Oranjestad te gaan. Mijn fototoestel vertoont na een nachtje slapen nog steeds kuren (waarom denken we toch, dat dat electronica ook "beter" zal maken?). Ik baal er enorm van, want een van de dingen, die ik hier zo leuk vind, is onderwaterfotografie.

Rick stelt voor mij als vervroegd verjaarscadeau een waterdicht cameraatje te geven. Dat vind ik een heel goed idee, want ik wil er eigenlijk allang een, in plaats van zo'n grote waterdichte hoes om een gewoon toestelletje.

Bij Boolchand, de grootste electronicazaak op het eiland, hebben ze de Olympus Stylus Tough 8000. Vooral dat "tough" lijkt mij bij mij te horen, want mijn fototoestellen krijgen nogal wat te verduren. Dit toestelletje is waterdicht tot 10 meter diep en bestand tegen schokken en heel koude temperaturen. Ik krijg het mee met een al opgeladen batterij, dus kan het meteen gebruiken.

Inmiddels is het lunchtijd en bij Iguana Joe's krijgen we een gezellig tafeltje. Bij dit restaurant bestel ik altijd de Keshi Yena, een typisch Antilliaans gerecht met kip, rozijnen, olijven en gesmolten Goudse kaas. Heel machtig is het, maar oh zo lekker!

Intussen speel ik met mijn nieuwe fototoestelletje, dat allerlei mogelijkheden heeft! Gelukkig kan ik het ook meteen in het water uitproberen, want na de lunch gaan we snorkelen.

Eerst stoppen we bij Super Food om wasmiddel voor Katja te kopen. Daarna zetten we haar af bij de Quickie Lickie laundromat om haar was te doen. Dat is na meer dan een maand hard nodig. Ze heeft geen schone draad meer om aan te trekken. Na het wassen kan ze terug naar het hotel lopen.

De rest van ons gaat op zoek naar Mangel Halto, waar het prachtig snorkelen schijnt te zijn. Een aantal jaren geleden zijn we hier ook geweest, maar vonden het toen een beetje een enge buurt. Volgens de eigenaresse van Windie's zou het erg verbeterd moeten zijn. Inderdaad staan er een aantal palapa's en is er een vlonder gebouwd met een trapje het water in.

Het advies was om naar de gele boei te zwemmen, want daar begint het rif. Dat valt nog niet mee, want we moeten flink tegen de stroom opzwemmen. Maar die moeite wordt inderdaad ruimschoots beloond! Het is hier, na De Palm eiland, het mooiste snorkelen, vinden wij.

We zien schitterende papegaaien- en vlindervissen, trompetvissen en Kai vindt een aantal conch schelpen. Saskia vindt het na een half uurtje te moeilijk om tegen de stroom op te boxen en gaat terug. Rick, Kai en ik houden het nog een tijdje vol. Daarna gaan we nog even de mangroven in, die langs de kant groeien. Een schitterende plek is dit! Daar gaan we vaker heen, als het enigszins lukt.

Op de terugweg stoppen we eerst bij de DA drogist om voor Katja anti-klit spray te kopen. Gisteravond heb ik haar wel een half uur moeten pijnigen om haar haar enigszins te ontwarren. Wat een bonk klit was dat!

Daarna halen we nog wat spullen bij Super Food en tot mijn vreugde zie ik, dat ze Drop Shot hebben! Daar neem ik meteen twee flessen van mee, eentje voor hier en eentje om mee naar huis te nemen.

Na een snelle duik in het zwembad maken we ons snel klaar om uit eten te gaan. We willen graag de zonsondergang bij Pincho's zien. Helaas blijkt, dat we toch beter een reservering hadden kunnen maken, want ze hebben pas om half negen weer tafeltjes vrij. We besluiten aan de bar een drankje te bestellen en toch hier de zonsondergang te bekijken.

Dom genoeg heb ik alleen mijn oude fototoestelletje mee. Het leek in het hotel weer te werken, maar blijkt toch raar te doen met automatisch inzoemen en dan geen foto's kunnen nemen. Gelukkig hebben Katja en Rick wel werkende camera's mee. De zonsondergang is weer prachtig, we hebben dit jaar tot nu toe geluk daarmee (vorig jaar waren er nogal wat bewolkte avonden).

De magen beginnen nu toch wel te rommelen. Na wat overleg valt de keuze op Marina Pirata als alternatief. Gelukkig is er hier wel een tafeltje vrij en we genieten van de authentieke Arubaanse cuisine hier. Ik heb grouper Arubaanse stijl en die smaakt, alsof hij net uit zee komt. Dat is ook waarschijnlijk zo, want als Rick vraagt, welke vissen lokaal worden vervangen, antwoordt de ober verontwaardigd: "Allemaal, natuurlijk!"

Vrij laat zijn we pas weer op de hotelkamer en iedereen is moe. Lang blijven we nooit op, hier in Aruba. Rick en de meisjes gaan morgenochtend vroeg ook weer duiken, dus hebben hun slaap hard nodig.

Foto's van vandaag staan hier.