Onze webcam

Cul-de-sac Cam

dinsdag, augustus 10, 2010

Dag 10: Pedernales, grotten en Andicuri

Vanochtend moet het dan echt gebeuren, Katja's onderwater rescue diving examen. Omdat ik wel wil zien, hoe ze het zal doen en omdat ik graag een tweede kans heb om de prachtige queen angelvissen bij Pedernales te fotograferen, ga ik mee om te snorkelen. Rick en de andere twee kinderen gaan niet mee. Zij gaan liever de duinen bij de vuurtoren verkennen.

Adolfo, de baas van de duikschool, wordt Katja's examinator en Nina haar slachtoffer. Op de weg naar het wrak krijgt Katja nog een laatste les en dan is het tijd voor de praktijk. Nina gaat het water in en Katja moet haar redden, terwijl Nina wild om zich heenslaat. Dat is duidelijk niet makkelijk, maar het lukt Katja haar onder controle te krijgen en terug naar de boot te slepen.

De rest van de skills gebeuren nu onder water en pas later weer aan de oppervlakte, dus ik ga snorkelen. Een ouder Amerikaans paar kreeg het duiken niet onder de knie en is ook mee om te snorkelen. Duidelijk vinden ze het maar eng, ondanks, dat ze een zwemvest om hebben. Ik krijg de vrouw zover om naar de angelvissen te komen kijken, maar daarna zwemmen ze al meteen weer terug naar de boot.

Er zijn hier zeker vijf van de prachtige felblauw met gele vissen hier, die regelmatig heel dichtbij komen. Ik heb lekker lang de tijd om ze goed op de foto te proberen te zetten. Dat valt niet mee, want ze zijn nogal verlegen en heel beweeglijk. Het lijkt echter wel, of ze aan me gewend raken, want naarmate de tijd vordert komen ze steeds dichterbij. Hopelijk zijn de foto's gelukt!

Na zo'n drie kwartier komt Katja op me afzwemmen. Ze heeft haar skills goed gedaan en voor het schriftelijke gedeelte had ze 90%. Ze heeft haar rescue diving brevet dus behaald! Ik zie haar nog wel verder gaan, zodat ze ooit op een van de eilanden een tijdje als dive master kan werken.

Intussen horen we van Nina, dat De Palm Island vanmiddag gesloten is. Daar wilden we nu net heen. Dan moet dat morgen maar en het programma van morgen naar vanmiddag verplaatst.

Adolfo doet ook een duit in het programma omgooizakje, want hij verkondigt, dat Katja's nachtduik vanavond vanwege gebrek aan deelname geen doorgang kan vinden. Er is donderdag nog een nachtduik, maar dan hadden we een van de speciale restaurants gereserveerd, waar Katja ook heen wilde.

Vanaf de duikschool bel ik het restaurant. Helaas hebben ze voor vanavond niets meer rond zonsondergang, wat juist een van de redenen is, dat we dit restaurant kozen. We kunnen om acht uur wel terecht, dus dat reserveer ik dan maar. We kunnen rond zonsondergang aan de bar wat drinken voor het eten.

Rick is allerminst blij, als hij de veranderingen van plannen hoort, maar er is niets aan te doen. We zullen alles, wat we wilden doen, nog steeds doen, alleen een beetje anders. Moet toch ook kunnen op een vakantie.

Na weer een lekkere lunch bij Bugaloe gaan we op weg naar de grotten. Omdat Kai niet duikt, krijgt hij op een dag van de vakantie de keuze van wat we gaan doen. Dat is vrijwel altijd het eiland verkennen. Vanochtend zijn ze dus naar de duinen geweest en nu rijden we naar het Arikok Nationale Park om te gaan spelunken.

Sinds we hier voor het eerst waren is er een keurige weg aangelegd. Alleen zit er om de haverklap een diepe greppel om regenwater weg te laten lopen in, wat het erg schokkend en hobbelend maakt. Saskia, die wat last van wagenziekte heeft, wordt er niet lekker door.

Gelukkig komen we al gauw bij de Fontein grot aan. Hier in Aruba loop je gewoon de grotten binnen. Deze grot is vrij ondiep, maar heeft mooie stalactieten en stalacmieten. Als we er binnenlopen, zie ik net een vleermuis wegvliegen. Het stinkt er ook flink naar vleermuizen!

Wij hebben het al gauw gezien en gaan naar de tweede grot, de Quadirikiri. Onderweg stopt Rick om foto's te nemen van de tien windmolens, die hier in het afgelopen jaar zijn neergezet.

De Quadirikiri grot is veel groter. Er zitten gaten in het "plafond", die zonlicht doorlaten. Dat maakt voor leuk fotograferen. Misschien door het daglicht, maar de stalactieten en -mieten hier hebben verschillende kleuren, waaronder groen.

We lopen dieper de grot in naar een tweede kamer en kennelijk zijn er nog meer, want een gids komt naar buiten. Wij hebben echter geen zaklantaarn, dus houden het verkennen hierbij.

Inmiddels beginnen we de wegen hier in de binnenlanden van Aruba weer beter te kennen en we rijden zonder verkeerde afslagen naar het Andicuri strand. Volgens mij komen hier vrijwel geen toeristen. Het is dankzij Madi, dat wij het leerden kennen.

Andicuri is een kleine baai met een mooi zandstrand. Het ligt aan de Atlantische Oceaan kant van het eiland, waar de zee veel ruiger is, dan aan de westkant, waar wij logeren. Het is meestal ook niet aan te raden te gaan zwemmen bij de stranden aan deze kant, maar dit is een uitzondering.

Nog steeds zijn de golven flink en staat er een sterke stroom, maar zolang je kan staan zit je goed. Er zijn een aantal Arubaanse jongens met surfboards aanwezig. Wij spelen meer dan een half uur in de golven. Vooral Rick en Kai vinden het heerlijk en gaan naar het gedeelte, waar de golven zwaarder binnen komen rollen.

Saskia vreest na een koprol in een hoge golf, dat er een stukje van haar ondertanden is afgekomen. Daarna heeft zij er niet zoveel zin meer in. Katja en ik vinden het wel lekker, maar wij dragen contactlenzen en er zit veel heel fijn zand in het water. Op een gegeven moment moet ik er gewoon uit, omdat mijn ogen als schuurpapier aanvoelen.

We laten Rick en Kai nog even ravotten, terwijl wij op het mooie zand wat afdrogen. Het voelt heel avontuurlijk hier met het verlaten woestijnlandschap achter ons en de woeste zee voor ons.

Kai komt dan ook helemaal enthousiast uit het water. Dit gaat voortaan ieder jaar op ons lijstje, verkondigt hij. Ik ben blij, dat hij ook eens echt laat zien genoten te hebben. Als hij zo enthousiast is, wil dat heel wat zeggen.

Terug in het hotel gaan Katja en ik meteen naar boven om te douchen. Wij willen die zandkorrels uit onze ogen wassen! De anderen volgen al snel en we maken ons klaar om naar de Flying Fishbone te gaan. Ondanks, dat onze reservering pas om acht uur is, willen we er voor zonsondergang zijn.

Onderweg treffen we nogal wat verkeer en het ziet ernaar uit, dat het een bewolkte zonsondergang zal worden. Ik vraag Rick langs een strand te parkeren, zodat ik alvast wat foto's kan nemen. Juist door de vele wolken is het vanavond weer erg kleurrijk.

Bij het restaurant lijkt het erg druk, maar we blijken meteen al een tafeltje te kunnen krijgen. Prima, want we hadden niet bepaald zin om tot acht uur te moeten wachten. De zonsondergang blijkt toch weer heel mooi en we maken de nodige foto's.

De bediening in dit restaurant is meestal erg goed, maar vanavond treffen we iemand, die zich nauwelijks laat zien. De Nederlandse jongen, die de waterglazen vult, doet dat echter heel erg goed. Rick merkt op, dat de serveerder daar wel een voorbeeld aan mag nemen, wat de jongen doet glunderen.

Wijselijk, want ik ken hun porties, bestel ik twee voorgerechten. De gazpacho met tempura reuze gamba's "vooraf" en de crabsalade met appel als "hoofdgerecht". Daar krijg ik geen spijt van!! Het is heerlijk en ik heb nog wat plaats voor hun overheerlijke desserts.

De anderen hebben zowel een voorgerecht, als een hoofdgerecht en hebben er, mede omdat er heel wat tijd tussen de twee zit, moeite mee hun hoofdgerecht op te krijgen. Zij willen echter ook dessert, dus eten zoveel als ze op kunnen. We zien ook mensen met "doggy bags" vertrekken, maar dat is met de visgerechten van Rick en Katja geen optie. Die bederven in deze hitte meteen.

We besluiten een drietal desserts met zijn vijven te delen. We kiezen de witte chocolade mousse (te zoet voor mij en ook de anderen vinden het matig), pure chocolade mousse (om je vingers bij af te likken!) en Nederlandse appeltaart. Die laatste is nieuw voor de anderen en ik was vergeten, hoe lekker die is. Ze zeggen wel "As American as Apple Pie", maar die apple pie, hoe lekker ook, haalt niet bij de Nederlandse appeltaart!

In ieder geval was het eten weer voortreffelijk en de ambiance ongeevenaard. De bediening liet te wensen over, want Rick kreeg ook niet precies, wat hij had besteld, maar dat mocht de pret niet bederven. Eten bij dit restaurant blijft een bijzondere ervaring (al zullen we er niet gauw in het water gaan zitten, zoals sommigen vanavond!).

Op de terugweg is er helemaal geen verkeer, dus we zijn alweer snel terug bij het hotel. De kinderen gaan een film kijken op tv en Rick en ik computeren wat. We zouden allemaal meer energie willen, want het casino lokt of een drankje bij Bugaloe, maar we zijn er te moe voor.

Foto's van vandaag staan hier (minus de prachtige zonsondergang, die ik er straks bij zal zetten en Bianca de ringfoto volgt nog, hij staat er toch niet bij, zie ik).

4 reacties:

Petr@ zei

Wat leuk dat Kai zo enthousiast is over jullie nieuw ontdekte strand. Grappig toch, het verschil tussen kinderen uit hetzelfde gezin?! De meisjes laten duidelijk merken wat ze leuk vinden en Kai geniet meestal in stilte.

Prachtige foto's weer.

Bianca zei

Dat ziet er waanzinnig uit hoor dat Flying Fishbone ! alleen van de foto krijg je al vakantiegevoel !

Gefeliciteerd Katja !

En prachtige foto's weer hoor, het is daar echt veel mooier dan ik dacht.

Ingrid en Michael zei

Met een pijnlijke mond omdat de tandarts net een kies heeft getrokken, zit ik nu wel heerlijk te genieten van je vehalen. Heerlijke foto's van zon, zee(leven), strand, mooie kleurtjes ontspannend familie. Wel paar spannende momenten toen je er een paar dagen geleden alleen op uit ging. Gelukkig dat die man zo aardig was.
Leuke foto van jou en Rick aan het tafeltje op het strand, leuke outfit heb je aan (de bovenkant die ik kan zien dan).
Veel plezier nog.

Kristel Holsbeek zei

prachtige fotos