Onze webcam

Cul-de-sac Cam

zondag, augustus 08, 2010

Dag 7: Oranjestad en snorkelen

De meisjes en Rick gaan vanochtend op een twee tank duik naar de Zuidkust van Aruba. Dat betekent, dat ze pas tegen enen terug zullen zijn. Kai wil lekker blijven uitslapen en rusten, maar ik ga erop uit. Dit is de perfecte kans om eens lekker ongestoord in Oranjestad te gaan fotograferen.

Na mijn beschuitje met smeerkaas stap ik in de auto. Er is een omleiding en ik kan niet via de directe weg naar de stad. De omweg is eigenlijk nog leuker, want zo zie ik dingen, zoals een prachtig kerkhof, waar ik stop om wat plaatjes te schieten. De graven liggen hier veelal boven de grond en zijn kleurrijk met allerlei (zijden en plastic) bloemen.

Eenmaal in Oranjestad zie ik nog een schattig geel kerkje. Bij het postkantoor parkeer ik de auto. Er is geen toerist te bekennen, dus ik zie de mensen wel een beetje kijken, als ik met mijn camera met Mickey Mouse band uitstap. Tegenover het postkantoor zie ik de universiteit van Aruba liggen, een mooi geel met wit gebouw.

Bij het kerkje ligt nog een Katholieke begraafplaats en daarnaast de Protestantse begraafplaats. De graven verschillen nauwelijks, allemaal zijn ze even mooi en bloemrijk. Op sommigen zijn de namen van de overledenen met de hand in klei geschreven.

Na de nodige foto's rijd ik verder en het is even zoeken om de hoofdweg langs het water weer te vinden. Daar zijn nog een aantal plekken open op de parkeerplaats bij het marktje. Ik loop de stad in, die nog heel erg stil is. Er zijn bijna geen toeristen, enkel mensen, die er wonen.

Na de toeristische juwelenzaken en andere "duty free" en souvenirswinkels kom ik opeens op de lokale winkelstraat. Voor de winkels zetten leveranciers standjes met uitverkoop en ik zie, hoe het "gewone" leven hier zo'n beetje is.

In de zijstraatjes voel ik me soms een beetje erg opvallend met mijn fototoestel, zo overduidelijk toerist. Hier zie je ook, dat, al is Aruba voor een Caribisch eiland vrij welvarend, er ook de minder bedeelden wonen. Sommige huisjes hebben enkel een deur en een paar ramen.

Bij een straatje zie ik een interessant "gebouw" staan, maar het ziet er verder nogal louche uit, dus ik twijfel, of ik er wel in wil lopen. Die twijfel is niet onterecht blijkt, als een aardige Arubaan naast mij komt rijden en me adviseert daar niet alleen te gaan lopen. Hij vraagt, wat ik er wil en ik wijs het kegelvormige gebouwtje aan om te fotograferen.

Heel vriendelijk biedt hij aan naast me te rijden, zodat ik het veilig kan bereiken. Ik neem het aanbod aan, maar weet eerst niet, wat ervan te denken. We bevinden ons een straat achter de hoofdstraat, zo erg kan het toch niet zijn?

Het blijkt wel "zo erg". Allerlei nogal vermergelde mensen komen op me af en vragen, wat ik aan het doen ben. De man in de auto zegt, dat ze me zouden blijven volgen, als hij er niet zou zijn. Ik geloof het graag en voel me allerminst op mijn gemak!

Gauw knip ik een foto van het gebouwtje, dat wel een interessante geschiedenis heeft, zo vertelt de auto meneer. Vroeger was dit een oven, waar men de verf, die voor de huizen werd gebruikt, in maakte. Ook op de hoek van die straat staan nog wat enge figuren en ik ben blij met mijn beschermer.

Die heeft intussen door, dat ik Nederlands spreek, dus we kletsen nog even verder en hij laat me trots de gerestaureerde monumentenhuizen zien. Dan neem ik afscheid van mijn naamloze ridder en bedank hem heel hartelijk voor zijn vriendelijkheid.

Dit was weer even genoeg avontuur voor mij, dus ik loop terug naar de auto. Bij het marktje koop ik een leuke pareo, rood met felgekleurde papegaaien, om om te knopen naar het zwembad of het strand. Om de een of andere reden ben ik degenen, die ik thuis heb, vergeten en dit kost maar $10.

Op de terugweg stop ik bij Super Food en haal daar een schuimrubber koelbox om morgen mee naar de Natural Pool te nemen. Ook neem ik een fles zonnebrandspray mee, want we gaan verbazingwekkend snel door onze voorraad heen.

Kai blijkt de hele ochtend in de kamer te hebben doorgebracht en verveelt zich dood. Eigenlijk wil ik even computeren, want op het midden van de dag is de internet connectie het best. Maar ik heb medelijden met hem en maak me dus gauw klaar voor het zwembad.

Na even zwemmen is het alweer tijd om Rick en de meisjes te ontmoeten bij Bugaloe. Hun duiken zijn goed gegaan, maar Saskia had bij de laatste toch oorpijn. Zij wil nu eeen paar dagen niet duiken. Jammer, maar ze heeft er nu ook al zes duiken opzitten, dus zo erg is het niet.

Voor de lunch kies ik dit keer een broodje frikandel. Die heb ik al jaren niet op en vind ik veel lekkerder, dan een kroket (ik houd niet zo van ragout). Hij wordt met kerriesaus en uitjes geserveerd en ik proef ieder hapje zo goed mogelijk. Toch jammer, dat vleesprodukten niet mogen worden geimporteerd naar de VS.

Katja vertrekt meteen na de lunch weer naar de duikschool. Als alles goed gaat, is dit haar laatste duik voor ze haar rescue diving brevet zal halen. Ze zal allerlei "skills" moeten doen, zoals een missende duiker vinden en een in paniek zijnde duiker redden.

Kai en Saskia willen lekker in het zwembad spelen met de nieuwe volleybal, die Kai kocht. Rick en ik gaan snorkelen bij Arashi. Dit blijft toch wel mijn favoriete snorkelplek, al is Mangel Halto eigenlijk mooier. Arashi en Malmok zijn rustig en heel ondiep, waardoor je dichtbij de vissen bent.

Vandaag zien we ook veel meer, dan toen ik hier een paar dagen geleden met Kai was. Zo zie ik opeens een inktvis onder me vandaan schieten. Die zie je eigenlijk nooit zwemmen. Ze verstoppen zich snel onder een rots. Zo ook deze, ik heb geen tijd er een foto van te maken en als Rick er is, heeft hij zich al helemaal onder een rots verstopt.

Er is voor mij bijna niets ontspannender, dan zo in het aquarium van de natuur te drijven. Je weet ook nooit, wat je tegenkomt (en ja, ik weet het, Karin, duiken is nog mooier). We snorkelen zo'n anderhalf uur en dan krijgt Rick het koud.

Op de parkeerplaats staat een karretje, waar je "snow cones" kunt kopen in allerlei smaken. Ik heb daar enorme zin in en herinner me van vorig jaar, dat Saskia er ook gecondenseerde melk op kreeg. Ik bestel passievruchten smaak met die melk erop en het is verrassend lekker!

Inmiddels is Katja ook terug van haar duik en heeft haar brevet nog niet. Iemand aan boord ging hyperventileren, dus er was geen tijd om haar proeven te doen. Nu moet ze het dinsdagochtend weer proberen.

Voor het avondeten kiezen we na rijp beraad om weer naar Cafe Rembrandt te gaan. Het eten daar was voortreffelijk en Rick heeft er nog nooit gegeten. Ook vanavond wordt het weer een succes. Wij verkiezen dit restaurant voortaan over Bingo!, dat naar onze mening achteruit is gegaan en de bediening daar is nooit erg attent.

Bij Cafe Rembrandt hebben ze het prima voor elkaar. Vrolijke en attente bediening, super goed eten voor redelijke prijzen en lekker buiten zitten. Dit keer neem ik de filet mignon met groene pepersaus en dat is ook helemaal geen verkeerde keuze!!!

Na een lekkere en vooral gezellige maaltijd gaan we op zoek naar de 080 (kengetal van Nijmegen) bar. Daar zijn we door een van de dive masters uitgenodigd op het verjaarsfeestje van zijn vriendin. Het loopt tegen negenen, maar duidelijk zijn we veel te vroeg. Het feest zal pas rond half elf beginnen. Dat is ons te laat, dus we keren terug naar het hotel.

Daar halen we de casino chips uit de safe en gaan ons geluk beproeven. Dat is beduidend minder, dan vorige keer. Kai verliest zelfs zijn hele $100 weer (hij zet ook wel wat roekeloos in, maar dat is de les om te leren). Katja en ik doen het nog het best en vertrekken tenminste met wat winst. In ieder geval hebben we weer een paar uur leuk gespeeld met zijn vieren.

Foto's van Oranjestad vandaag staan hier, onderwaterfoto's volgen later.

5 reacties:

Anja zei

Mooie kleurrijke foto's heb je gemaakt. Wat vriendelijk van die Arubaan dat hij naast je bleef rijden.Het kengetal van Nijmegen is inmiddels 024.

Petr@ zei

Heerlijk om even een paar uurtjes alleen had om te fotograferen. Zo hoef je even geen rekening te houden met anderen en kun je rustig je gang gaan. Wel fijn dat die meneer met je is meegereden. In je eentje in die straat was geen fijne ervaring geweest, denk ik!

Nina zei

Fijn zo'n reddende engel, lief van die man!! Weet je dus ook weer waar je beter niet kunt komen...

cloggie68 zei

Grappig dat ze 080 inderdaad niet hebben veranderd in 024... dat is toch al heel wat jaartjes zo! Bij de Uni van Aruba kom ik wel eens voor mijn werk, mooi gebouw he. Wel goed dat je een 'beschermheer' had gevonden tijdens je fototocht!

Anoniem zei

Schitterende foto's heb je weer,
ik heb ook iets met hele oude objecten of gebouwen, leveren toch mooie plaatjes op.
Wel akelig zo'n straatje waar je wel in wil lopen maar toch je twijfels hebt.
Wat had je gedaan, als die man niet naast je was komen rijden met zijn advies.

Groetjes Wilma