"Rust"dag

Sinds we terug zijn uit Aruba lijkt de warmte wat uit de zomer te zijn gegaan. Soms is dat wel lekker, maar eigenlijk wil ik dat helemaal niet! Dan wordt het zwembadwater te koel voor mij en voelt het teveel als herfst. Maar goed, ik mag niet klagen, als ik het Nederlandse weerbericht zo lees!

Vandaag belooft vooral een bewolkte en voor onze zomer koele dag te worden met maar 24 graden. Ik ben doodop van de afgelopen week en blij, dat er vandaag eens niet zoveel op het programma staat. Gelukkig valt het met de pijnen wel erg mee, want meestal protesteren mijn spieren hard tegen zoveel uren in de auto.

Saskia heeft Shannon te logeren gehad en wil nu ook graag, dat die meegaat naar de sportschool. Ik neem (terecht) aan, dat Sharon daar geen bezwaar tegen zal hebben. Na even bijgekletst te hebben, want Sharons twee oudsten vertrekken eind deze week allebei naar college, neemt zij de meisjes onder haar hoede. Ik krijg de indruk, dat ze het leuk vindt om met Saskia te werken.

Zelf hijs ik me op de stairmaster. Die stel ik in op intervals op niveau 9, hoger dan gewoonlijk. Het is afzien en enkel en alleen met behulp van mijn boek lukt het me het niveau niet omlaag te doen! Na een half uur stel ik hem wat lichter in, maar stap toch door.

Shannon en Sharon proberen intussen Saskia (wat is met alle "S" namen, ik voel me buitengesloten met mijn saaie "P"!) over te halen om "crew" te gaan doen in high school. Dat is roeien, wat ik vroeger ook voor Triton in Utrecht deed (absoluut niet hoog in de competitie, overigens).

Hier gebeurt dat wel in beduidend beter weer, dan destijds in Nederland, maar het vergt ook heel veel tijd van de deelnemers. Iedere middag training tot zes uur en hele weekenden weg voor wedstrijden.

Saskia lijkt (heel egoistisch van mij gelukkig) niet bijster geinteresseerd. Zij herinnert zich Kai's football jaar en hoe hij er nooit was. High school sporten zijn dan wel gratis, maar ook heel intensief. Je moet er maar net de motivatie voor hebben.

Bij Whole Foods haal ik een aantal nodige boodschappen en proef weer een aantal heerlijke dingen. Deze supermarkt mis ik toch wel het meest, als ik aan het reizen ben.

Na de lunch komt Laura voor het eerst in een paar maanden om mij een massage te geven. Al voel ik me redelijk goed, zij vindt knopen in mijn spieren, waarvan ik het bestaan zelfs niet wist. Het is goed om de massages bij te houden, weet ik, want die strakke spieren gaan me straks met kouder weer weer parten spelen. Ik zet dus meteen de volgende massage ook op de agenda, al heb ik een hekel aan dat uur pijnlijden.

Al weken proberen Claudia en ik een tijd te vinden, dat we beiden open zijn om met de honden naar het hondenpark te gaan. Vanmiddag is het eindelijk zover. Onze zomer is inderdaad enorm druk geweest en we hebben dus heel wat bij te kletsen.

Grappig is het om het verschil aan energie in de honden te zien tijdens een koele dag. De afgelopen maanden liepen ze maar een beetje of gingen zelfs, in Cosmo's geval, gewoon onder een van de bankjes liggen. Vandaag, het is tenslotte veel koeler en bewolkt, hebben ze allemaal een "bee in hun bonnet". Ze rennen en springen, Cosmo zelfs zo hoog, dat het een uitroep van alle aanwezigen ontlokt, dat het een lieve lust is.

Na een uurtje is Cosmo dan ook ronduit uitgeput. We lopen terug naar Claudia's huis en ik loods een vermoeide Cosmo de van in. Het was fijn weer eens bij te kletsen met mijn "oudste" vriendin hier. We hebben samen heel wat meegemaakt en dat maakt haar een heel dierbare vriendin, al zien we elkaar niet meer zo vaak, als toen we buurvrouwen waren.

In een leeg huis kom ik terug en dat is voor het eerst in een aantal maanden. Opeens voel ik het gemis van de twee oudsten. Ook al zat Kai niet boven, ik hoorde hem wel altijd de basgitaar spelen in de basement. Katja zat of hier met haar laptop, of ze had vrienden of vriendinnen hier. Saskia is altijd duidelijk aanwezig, maar ook zij is vanmiddag met Shannon op pad. Het is vreemd stil in huis.

Toch voelt het goed. Cosmo ligt aan mijn voeten en Meike naast me op de stoel. De oudsten zijn, waar ze willen zijn, en ook Saskia lijkt niet aangedaan door haar enig kind status. Dat brengt innerlijke rust. Ik computer wat en lees wat en vind de rust eigenlijk heerlijk, want ik ben gewoon moe.

Rick emailt, dat Saskia bij Shannon blijft eten vanavond en waar wil ik dan gaan eten. Hoera, weer een avond, dat ik niet hoef te koken. Het zal de oplettende lezer(es) niet ontgaan zijn, dat ik daar op zijn zachtst gezegd niet dol op ben.

De keuze valt op Maple Ave restaurant. Dit heel kleine (zo'n tien tafeltjes) restaurant is populair, dus we zijn blij meteen een plek te krijgen. Hun menu verandert vaak en is vrij klein. Ze kopen allemaal lokale produkten in, dus het gaat om wat dit seizoen voorradig is.

Rick heeft even moeite met iets te vinden, dat hij lekker vindt. We bestellen allebei de garnalen met grits, die met een Aziatische "twist" worden geserveerd. Zeer smakelijk.

We eten met mes en vork en leggen die dwars op ons bord neer, zoals gewoonlijk, om te laten zien, dat we klaar zijn. Zoals bij zoveel Amerikaanse restaurants worden die vork en mes apart gelegd voor het volgende gerecht, hoe vies ook. Ik merk op tegen Rick, dat me dat toch verbaast. Zo duur kan het afwassen van een vork en mes toch niet zijn, dat je niet een nieuw bestek kunt geven bij iedere gang? Natuurlijk, 's lands wijs, 's lands eer, maar sommige dingen verbazen me tot de dag van vandaag. Rick ziet mijn kant er natuurlijk helemaal niet van.

Als tweede gerecht heeft Rick de gegrilde kipsalade besteld, die hij heerlijk vindt. Ik heb de tonijn "special", die veel te doorgekookt voor mijn smaak wordt geserveerd. De Zuid-Amerikaanse serveerder kan ik nauwelijks verstaan, maar hij zei toch echt, dat de tonijn "seared" (bijna rauw) zou zijn. Ik houd niet van gekookte tonijn, dus stuur het terug.

Tot mijn verrassing komt de chef, Tim Ma, zelf naar me toe met een tonijn "tataki" (rauwe tonijn). Hij verontschuldigt zich, dat de tonijn niet was, wat ik ervan verwachtte. Hij wil, dat we de beste ervaring hebben hier, dus hoopt, dat de tataki wel naar wens is. Dat is die zeker, erg lekker en ik geniet van elk hapje!

Rick wil nog graag een ijsje gaan eten en haalt mij (die niet zo'n ijsliefhebster is) over mee te gaan. Waar je me wel heel blij mee maakt en Rick weet dat, is een in butterscotch gedoopt ijsje van Dairy Queen. Die bestel ik dus ook en ieder hapje smelt op de tong. Rick neemt de equivalent met chocoladesaus.

Grappig is, dat butterscotch een van de weinige "typisch" Amerikaanse smaken is, die ik heerlijk vind. Een beetje zoutige en boter caramelsmaak heeft het, moeilijk uit te leggen. Daarentegen kan ik na al die jaren wintergreen of root beer nog steeds niet waarderen.

Thuis treffen we Saskia en Shannon aan en Saskia gaat daar logeren. Zo zijn Rick en ik opeens samen vanavond. Heel vreemd voelt het, na de drukke afgelopen maanden. Maar ook lekker rustig (het moet echter niet te lang duren!).

We kijken zijdelings naar America's Got Talent en vinden het grappig, dat er een Brit in de jury zit. Een echt talent hebben we nog niet kunnen ontdekken, die lijken enkel uit het Verenigd Koninkrijk te komen. Hier hebben we zangers (mwah), dansers (mwah) en goochelaars (mwah). Ik ben benieuwd wie zal winnen.

Tot slot een mooie reclame voor "mijn" staat, Virginia.  Het motto is al vele jaren "Virginia is for lovers" en dit filmpje past daar goed bij (laat me even weten, als je komt, ik leid graag rond):