Onze webcam

Cul-de-sac Cam

zondag, maart 31, 2013

Heidelberg en vlucht naar huis

Zaterdag

Omdat wij gewend zijn met het geluid van een fan te slapen heb ik op reis altijd een .wav daarvan aan op mijn laptop.  Midden in de nacht ging die echter opeens uit en daar werd ik wakker van.  De batterij van mijn laptop was leeg en het badkamerlicht ging ook al niet aan.  Ik was er dus van overtuigd dat we stroomuitval hadden.

Alleen zag ik wel licht op de gang branden, dus dat was vreemd.  Ik was al half van plan naar de receptie te gaan om te vragen wat er aan de hand was, toen Rick ook wakker werd.  Hij loste het mysterie meteen op, want in dit hotel bepaalde de lichtschakelaar bij de deur de rest van de electricteit van de kamer.  Ik had die bij het naar bed gaan uitgezet, terwijl dat via een schakelaar verder in de kamer moest gebeuren. 

De fan ging weer aan en wij sliepen lekker verder.  We blijven wel ietsje langer liggen, maar om negen uur staan we beiden naast ons bed.  Rick lijkt zich gelukkig een stuk beter te voelen.  Saskia en Kai zijn zelfs al helemaal op en klaar en zitten aan het ontbijt.

Het is enorm druk in de eetzaal.  Duidelijk zijn veel mensen er voor Pasen op uit.  Dankzij Kai en Saskia hebben we nog net een tafeltje.  De serveersters kunnen het eten niet snel genoeg aangedragen krijgen.  Het smaakt allemaal weer prima, een goed begin van de dag.

Voor vandaag staat een excursie naar Heidelberg op het programma.  Dat is ongeveer 200 kilometer rijden en ik heb daar altijd al heen gewild.  Rick is er als kind regelmatig met zijn ouders geweest, maar herinnert zich alleen het kasteel.  Zoals hij zelf zegt was hij "knee high to a grasshopper" en dat kasteel is in zijn herinning gigantisch.

In Marburg is het weer wat sneeuwerig weer en om het vriespunt, maar naarmate we naar het zuiden rijden wordt het steeds warmer.  Op een gegeven moment is het zelfs 9 graden, het warmst dat we het deze vakantie hebben gehad!

Onderweg komen we langs Frankfurt en ook langs het vliegveld.  Handig, want zo weten we ongeveer hoeveel tijd we moeten uittrekken voor de rit daar naartoe morgenochtend.  Net voor Heidelberg komen we in een file te staan vanwege een ongeluk.  De GPS in de Audi weet dat echter (ontzettend handig!) en bij de eerste afrit leidt "zij" ons via een omleiding naar het stadje.

Dat overtreft mijn verwachtingen, al is het helaas wel erg bewolkt.  Prachtig, die oude huizen aan de rivier en het kasteel er bovenuit torend.  De fototoestellen werken dan ook meteen overtijd!

Omdat het alweer ruim lunchtijd is besluiten we eerst aan het grote plein een restaurant te zoeken.  De keuze valt op Cafe Cenmoro en dat is een goede.  Grappig is dat de serveerster meteen aan mij hoort dat ik uit Nederland kom.  Ik heb dus kennelijk geen Amerikaans accent in mijn Duits.


Op een paar menukaarten heb ik nu al Flammkuchen zien staan en hier hebben ze zelfs drie variaties.  Het is een soort heel dunne pizza met creme freche en die van mij komt met zalm en spinazie.  Kai heeft de Griekse variant met olijven en feta.  Rick heeft spijt er niet een besteld te hebben, want hij is niet weg van zijn spaghetti. 

De heel vriendelijke serveerster zorgt ervoor dat Saskia ook lekker eet.  Ze stelt de tomatensoep en een salade met veel verschillende groentes voor.  Opvallend is dat we het tot nu toe in Berlijn het moeilijkst vonden iets van Saskia's gading te vinden. 

Na de lunch beginnen we aan de stijle klim naar het kasteel.  En stijl is het met 9% helling!  Het kasteel is een interessante constructie van heel oude muren en ruines een "moderner" deel uit de 19e eeuw.  Zeer fotogeniek en we hebben prachtig uitzicht over Heidelberg en de Neckar rivier.

We betalen de 6 euro per persoon (4 euro voor Kai als student) om de binnenplaats te kunnen bekijken.  Ook dat is zeer de moeite waard, vooral het befaamde enorme wijnvat dat maar liefst 220.000 liter wijn kan bevatten (maar lekte en daardoor vrijwel niet daarvoor gebruikt is).


Na meer dan een uur rondgekeken te hebben, lopen we weer naar beneden.  Saskia wil nog graag Kinder Chocolade eieren meenemen voor wat vriendinnen, dus die zoeken we in de supermarkt.  Die eieren zijn nota bene illegaal in de VS vanwege de kleine speeltjes erin waar kleine kinderen in kunnen stikken.  Een regel waar vrijwel iedereen, die ik ken, heel boos over is, want die eieren waren niet alleen populair bij kleine kinderen.

Deze supermarkt heeft de eieren niet, dus Saskia koopt dan maar wat andere Kinder chocolade dingetjes.  Intussen is Rick op zoek naar een leuke Stein.  Hij heeft zoveel herinneringen van Heidelberg dat hij dat zijn souvenir van deze vakantie wil maken.   Het aanbod is ruim, dus we lopen van souvenirstandje naar souvenirstandje.

Kerkliefhebster die ik ben wil ik ook graag een blik werpen in de grote Heilig Geist kerk hier.  Ik heb gelezen dat deze ooit door zowel Protestanten als Katholieken werd gebruikt.  Ook hier zijn weer heel mooie gebrandschilderde ramen te zien.  Echt bekoren kan de kerk me niet, daar is hij een beetje te sfeerloos voor, vind ik.

Intussen heeft Saskia haar naam op een mininummerbordje gevonden.  Dat niet alleen, maar de namen van Katja en Kai zijn er ook.  Dit nummerbordje heb ik al met mijn naam in Berlijn gekocht.  Hier heeft Rick dus de "exotische" naam, want zijn naam hangt er niet. 

We kopen voor alle drie de kinderen zo'n bordje, want in de VS zitten hun namen er nooit tussen.  Het verbaast mij ook wel dat hier in Duitsland Saskia zoveel aanwezig is.  Dat lijkt me toch een echt Nederlandse naam.

Verder lopend naar de Alte Bruecke (oude brug) komen we langs Cafe Knoesel.  Het eerste cafe in Heidelberg is beroemd om zijn "studentenkus", een chocolaatje uit de 19e eeuw.  Het winkeltje naast het cafe verkoopt ze en Rick koopt er twee voor ieder van ons een (al heb ik geen trek, dus zal hem later proberen) en Saskia natuurlijk een voor Lawrence.

Bij het begin van de Alte Bruecke staat een bronzen beeld van een aap.  In mijn gids las ik dat je zijn spiegel aan moet raken om rijk te worden.  Nou, dat moeten wij natuurlijk allemaal even doen.  Saskia poseert er ook grappig mee en het beeld is duidelijk een hit bij de Japanse toeristen (ik vind het een gedrocht, maar goed).

We lopen de brug over en hebben weer mooi uitzicht op het stadje en kasteel.  Zo jammer dat het zo mistig is vandaag!  Wat moet dit mooi zijn als het zonnig weer met blauwe lucht is.  Zoals bij zoveel bruggen in Europa hangen hier ook weer sloten met de namen van geliefden erop.  Die gewoonte is, zover ik weet, nog niet overgewaaid naar de VS.

Na uitgebreid gefotografeerd te hebben ook aan de overkant van de rivier met de brug op de voorgrond, lopen we terug.  Rick maakt eindelijk een keuze van welke Stein hij wil.  Het wordt er een met o.a. het kasteel en wijnvat erop. 

Helaas is het dan nu alweer tijd om afscheid te nemen van Heidelberg.  Hier had ik wel langer willen doorbrengen, maar ja, deze reis is "op zijn Amerikaans" dus we hebben er even leuk van kunnen proeven.  Kai was eerst teleurgesteld dat we niet naar Rothenburg gingen (drie uur rijden vanaf Marburg dus te ver), maar is achteraf gelukkig blij dat het Heidelberg is geworden.

TIjdens de lunch verzuchtte Saskia dat ze wel weer in hetzelfde restaurant als gisteravond wilde eten.  We kijken elkaar aan en tot haar verbazing zijn wij daar allemaal ook voor te vinden.  De Gartenlaube is zo'n gezellig en traditioneel Duits restaurant, prima voor onze laatste avond hier.

De rit terug naar Marburg verloopt vlot en tot onze verbazing dwarrelen de sneeuwvlokjes hier nog steeds naar beneden.  We frissen ons wat op op de kamer en lopen dan naar het restaurant.

Daar is het op deze avond voor Pasen heel druk en we verwachten dat er geen plaats is.  Dan blijkt er nog een heel groot nieuwer gedeelte beneden te zijn.  Zo mogelijk is het hier nog gezelliger, letterlijk alles is van hout en overal Paaseieren als versiering.  Wij krijgen weer een "eckbank", die ons altijd aan Ricks ouders' eettafel doet denken.

Na het menu uitgebreid bestudeerd te hebben kan ik het niet laten hetzelfde als gisteravond te bestellen, de Jaeger schnitzel met verse champignonsaus.  Rick en Kai nemen beiden de bratwurst en Saskia de reden dat ze hier weer wilde eten: het gemengde groentesstoofpotje (waarvan ze mij de spruitjes geeft). 

Tijdens het eten bespreken we Kai's plannen.  Als wij niet waren gekomen was hij met zijn groep op een studiereis naar Berlijn gegaan.  Wij hadden onze vliegtickets en alles al geboekt toen we dat te weten kwamen, dus gelukkig was zijn coordinatrice bereid voor Kai een uitzondering te maken.  Anders had het ons handen vol met geld gekost de tickets te veranderen.

Neemt niet weg dat Kai begrijpelijk gemengde gevoelens hierbij heeft.  Natuurlijk wilde hij ons dolgraag zien, maar een reisje naar Berlijn om ook de andere studenten beter te leren kennen had hij ook graag gemaakt.  Dat niet alleen, maar iedereen is dus weg deze Paaszondag en -maandag.

Als ik dan ook voorstel dat hij een treinreis naar Keulen of Luik of zo kan maken, zie ik Kai's ogen oplichten.   Daar heeft hij wel oren naar!  Terug op de kamer kijken we naar treinschema's en Luik is wel erg ver met zo'n vijf uur, maar Keulen goed te doen.

Rick stelt voor dat Kai naar een hostel zoekt en er overnacht.  Zo te zien maakt dat Kai's Paasweekend helemaal goed.  Aangezien Kai van het Marburg station zal vertrekken blijft hij vannacht ook nog bij ons in het hotel logeren.  Rick rijdt hem even heen en weer naar zijn kamer om de nodige spullen op te halen.

Later dan ik zou willen liggen we in bed, want niet alleen moeten we morgen vroeg op om onze vlucht in Frankfurt te halen, we verliezen ook een uur omdat de zomertijd in Europa ingaat. 

Zondag

Gisteravond dacht Rick niet dat zijn telefoon zich automatisch zou aanpassen aan de zomertijd.  Daarom stelde hij de wekker in op Griekse tijd, een uur voor op Duitsland, dus.  Nou, de telefoon wist wel degelijk dat het zomertijd was en wekt ons om zes uur, voor ons gevoel vijf uur, gaap!

Gelukkig kunnen we nog een uurtje doordoezelen, maar ik voel me als een zombie als ik opsta!  Rick is door al het geregel voor Kai nog niet klaar met inpakken, dus ik ga met Saskia en Kai alvast ontbijten.  In tegenstelling tot gisteren is de ontbijtzaal om deze tijd op Paasochtend vrijwel leeg.

Het is zeker niet de eerste keer dat we Pasen niet thuis hebben gevierd.  Integendeel, door de schoolvakanties zijn we heel vaak op de terugweg van een vakantie geweest.  Vroeger zorgde ik er dan toch voor dat de kinderen iets Paasachtigs kregen, maar daar zijn ze nu te oud voor.

Toch is het chocolade Paashaasje wat naast ons bord ligt een leuke geste van het hotel.  Ik moet zeggen dat we zeer te spreken zijn over de Marburger Hof.   Dit was het enige hotel waar het ontbijt inbegrepen was en ook nog eens heel erg goed.  Beter dan het 7 euro ontbijt in Muenchen en bijna net zo goed als het 16 euro ontbijt in Berlijn.  

Na het ontbijt is het opschieten geblazen want onze geplande vertrektijd van acht uur gaan we niet halen.    Om kwart over acht is alle bagage beneden in de garage.  Terwijl Rick en de kinderen die inladen, ga ik uitchecken.  Wat is deze week voorbij gevlogen en wat hebben we het leuk gehad!

Helaas is het nu dan ook zover dat we Kai naar het station rijden en daar weer afscheid van hem nemen.  Hij gaat met de trein naar Keulen en zal in een jeugdherberg verblijven op een zaal.  Ik ben trots op hem, want hij doet dat toch allemaal maar in zijn eentje.  Ik ben heel benieuwd hoe hij Keulen gaat vinden.  Die stad staat in mijn herinnering gegrift als erg mooi en leuk, net als Aken, maar dat is alweer decennia geleden.

Toch even hard slikkend, want we zullen Kai nu tot half juni niet zien, rijden we door de lichte sneeuw naar het vliegveld van Frankfurt.  Ik denk (en hoop!) dat dit de laatste sneeuw zal zijn die wij dit seizoen zullen zien.  Al zijn de temperaturen in ons gebied nog steeds lang niet zo lekker als vorig jaar, het kwik nadert tenminste de tien graden nu.

We bereiken het vliegveld in recordtijd, dus ruim drie uur voor ons vertrek.  De Sixt huurauto inleveringsruimte is snel gevonden en gelukkig is er niets mis met de auto.  Ik moet zeggen dat ik deze Audi een superauto vond!  Hij zal altijd een speciaal plekje in mijn hart houden als eerste auto, die ik in decennia in Europa reed.

Nu is het uitvogelen waar op dit gigantische vliegveld we in moeten checken.  Er staan allerlei borden naar letters van het alfabet, maar geen idee waarvandaan United vertrekt.  Gelukkig is er een website met die informatie en we moeten naar B. 

Dan zien we wel aanwijzingen en vinden de balie vrijwel meteen.  Eerst moeten we weer die stomme vragen beantwoorden.  Is onze bagage altijd bij ons geweest, hebben we iets van iemand anders aangenomen, hoe lang hebben we onze computers al in bezit?  Alsof terroristen eerlijk gaan antwoorden bij zoiets.  Daarna gaat het inchecken heel snel, we zijn tenslotte vrijwel de eersten hier.

We hebben nog een paar uur en winkelen wat.  Rick heeft nog euro's over en eindelijk vinden we de Kinder chocolade eieren, die Saskia wilde hebben.  Ik koop lipbalm van Prada in verschillende smaken.  Hun kleding kan ik me niet veroorloven, maar lipbalm wel.  Ik ben benieuwd.  Saskia neemt vruchtensalade mee voor in het vliegtuig en Rick en ik een broodje, die van mij met Parma ham en rucola.  

Het aan boord gaan wordt hier in Frankfurt heel efficient gedaan.  Zoals altijd hebben we een boarding groep op onze instapkaarten staan, in ons geval 2.  Er zijn vijf groepen en iedereen moet achter het bord met zijn nummer gaan staan.  Deze 777 zit propvol dus dit is een heel goede manier om iedereen op tijd in zijn stoel te krijgen.

Wij hebben Economy Plus (gelukkig!) en de middenrij van drie.  Dat is vreemd voor mij, omdat ik gewend ben aan het raam te zitten en naar buiten te kunnen kijken.  Nu zien we helemaal niets, want we zitten ook nog eens boven de vleugel.

Net voor het aan boord gaan bemerkte ik dat mijn (oude) Kindle nu echt de geest heeft gegeven.  Ik heb de nieuwe aan Saskia geleend en vrees dus zonder leesvoer acht uur door te moeten.  Gauw laad ik wat boeken uit mijn archieven op mijn Kindle app op mijn telefoon.

Dat blijkt allemaal niet nodig.  Er is een uitgebreid prive entertainment system aan boord.  Films, spelletjes, tv shows, noem maar op.  Ik had me zo voorgenomen mijn blog te schrijven, maar dat komt er niet van.  Ik zet mijn koptelefoon op en geniet van tv shows, die ik anders nooit kijk, waaronder Shark Tank.

De lunch wordt geserveerd en ik krijg mijn Kosher maaltijd.  Dat ga ik veranderen, want die arme Joden krijgen werkelijk heel onappetijtelijke dingen voorgeschoteld!  Ik ben blij met mijn van het vliegveld meegebrachte broodje!    Om de een of andere reden krijgt Rick ook een Kosher maaltijd, die hij helemaal niet wil. 

Gelukkig voor ons is er een Joods paar aan boord, die geen Kosher maaltijden hebben gekregen.  Kennelijk hebben zij heel wat stennis geschopt, want de flight attendant komt ongeveer smeken of wij onze snack aan hun willen geven.  Nou ja, ik ben niet Joods, dus vooruit.  De gewone snack blijkt eigenlijk best lekker te zijn.  Ik ga voortaan maar weer "gewoon" eten in het vliegtuig.

Voor ik het weet is het tijd om te landen.  Sommige Amerikanen noemen tv de "boob tube", d.w.z. je wordt er helemaal ingezogen.  Dat was tijdens deze vluch zeker het geval voor mij.  De minuten en uren leken wel weg te smelten!

Met de people mover worden we naar de internationale terminal gebracht en sluiten aan in de rij voor immigratie.  Ondanks dat er meerdere vliegtuigen zijn aangekomen gaat dat verrassend snel.   Ook de bagage komt meteen van de band en we laden de tassen op twee karretjes.

Nu komt het langzaamste deel van deze reis.  Er staat een gigantische rij voor de douane!  Waarom weet ik niet.  Als we de beambte eindelijk bereiken werpt hij een blik op ons formulier en beveelt ons dan door te lopen. 

Met deze menigte zijn we bang dat er een enorme rij voor taxi's zal staan.  Dat valt mee en we krijgen meteen een grote SUV toegewezen.  De chauffeur en Rick laden in en dan zie ik het, mijn handbagage tas is er niet bij!  Daarin zitten mijn laptop en de Nederlandse paspoorten, oei!

Wetend hoe moeilijk het is om weer achter de douane te komen raak ik even serieus in paniek.  Rick, mijn ridder, belooft het allemaal goed te maken en gaat terug naar binnen.  De taxichauffeur belooft, heel aardig, te wachten.

Niet veel later belt Rick dat hij geluk had een een United Airlines agente trof, die de tas zou gaan halen.  Het duurt en duurt en ik voel me schuldig naar de taxichauffeur.  Die blijft vriendelijk en ik beloof hem een grote fooi.  Na ongeveer een half uur komt Rick triomfantelijk met mijn tas naar buiten.  Oef, opluchting!

Een half uurtje later zijn we thuis.  Het weer is wat somber, maar de narcissen bloeien en de magnolia bijna.  Ik zie de kersenbloesems nog niet in volle bloei zijn volgende week, ben ik bang.  Maar wie weet wordt het opeens lekker en komen ze opeens uit.

Saskia vertrekt meteen naar Lawrence.  Rick en ik bestellen ons "Paas"maal van Friends.   Wat heb ik vis gemist in Duitsland!   Ik heb in tijden niet zoveel vlees gegeten als de afgelopen week.  Begrijp me goed, het was lekker, maar veel zwaarder dan ik gewend ben te weten.

We hebben, ondanks de gezondheidsperikelen, een erg leuke week gehad.  Rick merkte nog op dat hij ondanks het vele rijden blij is Muenchen en Berlijn gezien te hebben. Ik ben van dezelfde mening en vond het een heel interessante reis.  Ook weet ik dat er nog veel meer te zien is, dus als Kai zich ook echt in Duitsland gaat vestigen (wat ik stiekem natuurlijk niet hoop) hebben we nog veel meer te bekijken tijdens bezoeken an hem.

zaterdag, maart 30, 2013

Marburg en Braunfels

Rick voelde zich gisteravond weer helemaal ziek, dus ik was bang voor een doorwaakte nacht.  Voor Rick blijkt dat later wel het geval te zijn geweest, zijn gezondheid niets goeds doende.  Ik heb echter heerlijk geslapen.  Iedereen klaagt over de harde matrassen, dus misschien is mijn kussen, waar ik bijna helemaal op lig, wel mijn redding.

Nadat ik mijn douche heb genomen wek ik de kinderen.  Rick komt langzaam ook tot leven en maakt zich klaar om te gaan ontbijten.  Als wij beiden klaar zijn, kloppen we op de deur bij de kinderen.  Na langdurig kloppen is er geen reactie, dus we bedenken ons dat ze misschien al aan het ontbijten zijn.

 
Ons uitzicht

In de eetzaal zien we ze inderdaad meteen zitten.  Kai heeft Rick hierover een sms gestuurd, die hij niet op heeft gemerkt.  Het ontbijt hier zit bij de kamerprijs inbegrepen en geen wonder dat het goede recensies krijgt op Trip Advisor en Booking.com.  Er is van alles!  Bijna net zoveel als het 16 euro kostende ontbijt in het hotel in Berlijn.

Zelfs Saskia kan eindelijk iets anders dan een ontbijtreep eten, want ze bieden hier soya melk.  Ik ben blij haar eens een gewoon lekker gezond ontbijt te zien eten!  Ons smaakt het ook bijzonder goed.

Vanochtend gaan we Marburg verkennen en dan vooral het kasteel.  Dat vergt een flinke klim naar boven.  Vannacht is er een laagje sneeuw gevallen, maar nu schijnt er een waterig zonnetje.  Het kasteeel is indrukwekkend en biedt mooie uitzichten over het stadje. 

De eerste vesting hier stamt uit de 13e eeuw en het huidige kasteel voornamelijk uit de 17e eeuw.  Helaas hebben we geen blauwe lucht, maar fotograferen er toch lustig op los.

Als we weer naar beneden lopen zien we een grote rode schoen staan.  Dat is de schoen van Assepoester.  Verspreid door het stadje staan referenties aan sprookjes van Grimm.  De gebroeders studeerden hier aan dezelfde universiteit als Kai van 1802 tot 1804. Het huis waar zij woonden zagen we gisteren al.

Ook zagen we gisteren al (maar had ik dat met mijn slaperige hoofd niet door): de Wolf en de Zeven Geitjes, de Kikkerkoning, de Dappere Kleermaker (die zeven vliegen tegelijk doodsloeg, die vliegen hangen aan twee gebouwen) en het huis van Hans en Grietje.  Vandaag komen daar dus deze schoen bij en even later de zeven dwergen van Sneeuwwitje.

Intussen is de zon weer verdwenen en dwarrelen er sneeuwvlokjes naar beneden.  Laten we wel wezen, we zijn het er allemaal over eens dat sneeuw beter is dan regen.  Maar koud is het wel en na tevergeefs naar nog een Grimm sprookje gezocht te hebben zijgen we neer in Cafe am Markt voor een warm drankje.

Rick en ik nemen een capuccino, Kai een koffie en Saskia thee. Eten bestellen we niet, want we hopen bij Cafe Vetter te lunchen. Daar blijkt echter dat het voornamelijk ontbijt is wat ze serveren en dat hebben we al op. 

Dit is ook een Konditorei, dus veel lekkere Paasdingetjes te koop.  Kai heeft zijn oog op een chocolade en nougat Paasei met zijn naam erop.  Dat lijkt mij ook leuk, want ik heb mijn naam al in de etalage zien liggen.  Saskia twijfelt of Lawrence ook zo'n ei leuk zou vinden, maar neemt de veilige weg en koopt een zakje truffels voor hem.  De eieren van Kai en mij duren twintig minuten om te maken, dus we spreken af ze later vandaag op te halen.

Saskia voelt zich alweer helemaal niet lekker.  Ik ga hier niet in details treden, maar het heeft te maken met hormonen.  Ze baalt echt want wilde graag mee vanmiddag.  Ook geeft ze ruiterlijk toe heimwee naar huis en haar vriendje te hebben, maar de pijnen maken dat juist erger.  Ik heb erg met haar te doen.

Rick geeft haar wat van zijn ibuprofen waar hij zo ongeveer op leeft deze dagen.  Hopend dat die snel zal helpen gaan Rick, Kai en ik lunchen aan de overkant van het hotel bij Cafe Journal.  Saskia wil natuurlijk niet mee en eet een van haar repen als lunch.

Het cafe blijkt erg gezellig en zeer lokaal te zijn.  Niets toeristisch hier, wat altijd leuk is.  De bediening is ook heel erg aardig.  We bestellen onze drankjes en bestuderen dan het menu.   Ik zie iets vissigs staan en dat moet het voor mij worden: tosti (hier toast genoemd en de kaas er bovenop gesmolten) met tonijn, ui en kaas.  Ook de andere twee nemen "toasts".  Erg lekker allemaal!

Na de lunch lopen we weer naar boven om te kijken hoe het met Saskia gaat.  Zij voelt zich nog steeds allerminst lekker.  Wij krijgen haar dan ook geenszins mee. Jammer, maar ik heb genoeg ervaring met krampen dat ik weet dat daarmee langdurig moeten lopen en staan geen pretje is.  Bovendien ben ik gevoelig op het feit dat je nu eenmaal niet kunt zien hoe een ander zich voelt en vroeger werd dat voor mij veel te vaak genegeerd.

Zonder Saskia gaan we dus op pad.  Op Trip Advisor heb ik gelezen over Braunfels en het kasteel daar.  Ik las ook dat er veel Nederlandse meesters hangen, dus ben zeer geinteresseerd.  Het is bovendien een sprookjesachtig kasteel om te zien wat Rick en Kai er ook toe aantrok.

Voor we daarheen gaan wil Kai nog even wat huiswerk ophalen van zijn kamer.  Zo zien wij ook hoe hij woont.  Het is ongeveer een kwartier buiten Marburg in een flatgebouwtje in het dorpje Wehrda.  Hij heeft een leuke, ruime kamer met wastafel en verder is alles gedeeld met anderen. 

Net als we weer buiten komen, komt Kai's Duitse lerares aanlopen met een opdracht voor hem.  We maken kennis en zij heeft niets dan lof voor Kai en wat een goede student hij is.  Dat geeft natuurlijk een trots gevoel.  Kai heeft ook al gezegd het heel moeilijk te gaan vinden weer in Richmond te moeten wennen.  Ik zie hem echt wel permanent in Duitsland wonen.

De rit naar Braunfels bedraagt ongeveer zestig kilometer en Rick rijdt die, ondanks mijn aanbod dat voor hem te doen.  Hij voelt zich duidelijk helemaal niet lekker, maar wil het negeren om toch zoveel mogelijk uit deze reis te halen.

Na een kleine drie kwartier komen we in het dorpje aan.  Het is nog even zoeken waar het oude centrum en kasteel zijn, want de wegbewijzering laat zeer te wensen over.  Uiteindelijk vinden we het en parkeren op de parkeerplaats het dichtst bij het centrum.

Het oude stadje is weer heel mooi met 17e eeuwse fachwerkhause en op de achtergrond het kasteel.  Helaas is het zulk heiig en sneeuwerig weer dat foto's zeker niet zijn wat we zouden kunnen zien.  We lopen naar boven en bekijken het kasteel van buiten.

Dan zie ik dat er om vier uur (of moet ik "zestien uur" schrijven, de Duitsers houden heel sterk vast aan de 24 uurs klok, een van de schoonmaaksters moest zelfs omrekenen van vier Uhr naar sechzehn Uhr) een rondleiding door het kasteel is.  Die willen wij wel meemaken.  Helaas is het wel in het Duits, de Engelstalige rondleiding hebben we net gemist.

Rick vindt het prima, Kai en ik kunnen de hoogtepunten wel uitleggen aan hem.  We kopen dus kaartjes en Marcus wordt onze gids.  Waarschijnlijk omdat het Goede Vrijdag is, is er een grote groep voor de rondleiding. 

Marcus vraagt of iedereen Duits spreekt.  Rick heeft ons geinstrueerd niets te zeggen, maar de dame, die ons de kaartjes verkocht, vertelt hem dat Rick geen Duits spreekt.  Kai heeft zich echter opgeworpen te vertalen en nog iemand anders spreekt alleen Spaans, maar daar is ook een familielid vertaler voor (heel ergerlijk blijkt later).

Op de buitenplaats mogen we nog fotograferen, maar eenmaal binnen niet meer.  Begrijpelijk, dat is in de VS meestal ook het geval omdat het om prive bezittingen gaat.  Als eerste lopen we de enorme ridderzaal binnen.  Echt zoals je het in een middeleeuws kasteen voorstelt.

Iedereen moet speciale sloffen aan om de oude parketvloer te beschermen, maar er zijn er niet genoeg.  Wij moeten dus maar voorzichtig zijn, zegt Marcus.  Ik vraag me serieus af wat dat betekent.  We gaan echt niet die vloer beschadigen, lijkt me.

Marcus vertelt interessant  over de waperuitrustingen.  Vooral die van de ridder te paard maakt indruk op mij.  Dat paard draagt toch maar even meer dan honderd kilo ijzer op zich, zijn uitrusting en die van de ridder meegerekend!  Het ziet er zeker mooi uit.  Eigenlijk zou ik best door de tijd willen reizen en dat tijdperk willen zien.  Wel als jonkvrouwe of ridder, wel te verstaan, en ook meteen weer terug kunnen reizen.

In de volgende kamers zien we inderdaad de uitgebreide collectie schilderijen en andere kostbare bezittingen van de Solms-Braunfels familie.  Al in de eerste zaal vertelt Marcus dat de grootste koninklijke connectie van deze familie die met de Oranjes is.  Amalia van Soms was gravin hier en moeder van Willem van Oranje (Willem I, die met Mary, Queen of Scots, trouwde).

Hierna zien we nog van alles wat met de Nederlanden en Oranjes te maken heeftt.  Daaronder zelfs een Rembrandt schilderij en een prachtig Delfts Blauw bord uit de 18e eeuw.  Het is een heel interessante rondleiding en ik kan gelukkig het meeste ervan volgen.  Ik vertel Rick dan ook meer dan Kai

Op het laatst zien we de portretten van de laatste generaties kasteelbewoners.  De laatste erfgenaam trouwde een katholieke Italiaanse en hun zonen zouden Protestants (als hun vader) en dochters Katholiek (als hun moeder) worden opgevoed. 

Het paar kreeg enkel dochters, dus de familie werd katholiek en helaas hield met hen ook de familienaam op,.  Als ik het verhaal goed heb begrepen is het kasteel nog steeds prive bezit van de afstammelingen.

Warm was het zeker niet daarbinnen, dus we zijn alle drie verkleumd.  Rick is moe en koud en vraagt mij terug te rijden.  Geen probleem!  Alleen zendt de GPS ons via een andere route terug.  Ik snap maar niet wat "zij" bedoelt in Wetzlar en moet drie keer hetzelde rondje rijden.  Net als in Ground Hog Day, waar de dag telkens weer opnieuw gebeurt!

Eenmaal terug in Marburg zet Rick Kai en mij af.  Wij lopen zo snel mogelijk om nog voor sluitingstijd onze Paaseieren met eigen naam op te halen.  Dat lukt gelukkig goed.  Rick gaat parkeren en later horen we dat dat niet in de parkeergarage onder hotel was, want die was vol.  Rick moest op de parkeerplaats van een nabije supermarkt parkeren.  Wel gratis, dus dat scheelt 7 euro.

 
De Paaseieren
 
Rick en Saskia zullen ons bij het restaurant voor het avondeten ontmoeten en Kai maakt daarvoor de perfecte keuze.  De Gartenlaube is gezellig en echt Duits in een mooi vakwerkhuis, Alles binnen is van hout en versierd voor Pasen.  Heel erg gezellig, dus.

Het menu is echt Duits, maar er is ook een pannetje met gemengde groentes wat Saskia heerlijk vindt.  Kai bestelt een kaassoep en een plaatselijk gerecht wat er lekker, maar heel zwaar uitziet.  Rick en ik nemen beiden schnitzels.  Rick Wiener en ik Jaeger met champignonsaus, daarbij krijgen we lekkere aardappelkroketjes.
 
Saskia met haar bananenbiertje

Alles smaakt erg lekker, al is het allemaal veel zwaarder dan ik gewend ben.  Zelfs de visgerechten hier zijn zwaar.  Ik doe dus maar gewoon mee voor deze week, maar ik ben nu eenmaal geen vleeseetster.  Rick daarentegen is hier helemaal in zijn element qua voedsel.  We delen dit keer ook een dessert, want we moeten toch Apfelstrudel gegeten hebben.  Ik neem een hapje en Rick de rest, erg lekker!

Terug in het hotel gaat Rick al snel slapen.  Kai en Saskia kijken in het Duits nagesynchroniseerde Simpsons en andere Amerikaanse series.  We gaan op tijd slapen, zodat we helemaal van onze laatste volle dag in Duitsland kunnen genieten morgen.

vrijdag, maart 29, 2013

Rit naar Marburg

Om kwart over vijf word ik wakker en denk Saskia te horen huilen.  Rick wordt tegelijkertijd wakker en inderdaad zit er een zielig hoopje mens op het bed tegenover het onze.  Ze heeft zo'n erge hoofdpijn vanuit haar nek dat ze niet eens kan liggen.

Rick geeft haar een van zijn ibuprofen tabletten en gaat dan op mijn bevel weer zijn bed in.  Hij heeft zijn rust hard nodig.  Ik probeer van alles met Saskia van koude natte doeken tot massages.  Eindelijk lijk ik de triggerpoint in haar nek te hebben gevonden en ontspant ze genoeg dat ze ophoudt met huilen. 

Liggen lukt echter nog steeds niet, dus ze vraagt of ze Lawrence op mag bellen tot de pijnstiller gaat helpen.  Dat vind ik prima en ga terug naar bed. Een half uurtje later hoor ik Saskia de kamer weer binnenkomen en we gaan nog een uur of twee verder slapen.

Eigenlijk had ik om acht uur op willen staan, maar dat lukt me na die nachtelijk escapade niet.  Om half negen hijs ik me toch echt uit bed, want we hebben vandaag zo'n vijf uur rijden naar Marburg voor de boeg.  Na mijn 100-10 routine wek ik Rick ook voorzichtig.  Saskia ligt natuurlijk nog in diepe rust.

Wij maken ons klaar en wekken voor we ontbijt gaan eten Saskia.  We willen namelijk direct na het ontbijt op weg, aangezien we al flink achter op schema liggen (gisteren was dat Rick en mijn schema, na vannacht duidelijk enkel mijn schema).

Met genoegen zie ik dat Rick veel meer eetlust heeft dan gisteren en een flinke portie van zijn ontbijt opeet.  Ik bestel dit keer de "fisherman's friend" met gerookte zalm en roerei.  Dit is werkelijk een heel lekker cafe en de kosten bedragen veel minder dan het buffet in het hotel. 


Terug in de kamer is Saskia klaar om te gaan en we nemen de tassen mee naar de auto.  Terwijl Rick en Saskia inladen ga ik boven uitchecken.  Dit was een fijn hotel, Tryp Mitte, maar ondanks de vier sterren vonden wij het hotel in Muenchen vriendelijker en prettiger.  

Rick begint met rijden en via Checkpoint Bravo (destijds van Oost-Duitsland West-Berlijn in) rijden we de stad uit.  Nu bevinden we ons dus in voormalig Oost-Duitsland.  Er is echter nergens meer te bekennen wanneer we ons weer in het toenmalige westen bevinden.  Duidelijk is het land echt weer helemaal eenheid. 

Het weer laat wat te wensen over.  Het is bewolkt met motsneeuw en de zoutspray van de auto's voor ons maakt dat Rick constant de voorruit moet wassen.  Intussen kijk ik op de kaart of er nog interessante plaatsjes zijn om tussendoor te stoppen.

Eerst dacht ik dat we langs Eisenach zouden komen, de geboorteplaats van Johann Sebastian Bach en waar ook Wartburg, een van de mooiste kastelen volgens onze gids, te zien zou zijn.  Dit kleine stadje heeft zoveel geschiedenis dat ik er bijna voor om zou willen rijden.  Toch wagen we het er maar niet op, want onze GPS leidt ons voorbij Maagdenburg richting Hannover.

Van de A2 gaan we de A7 richting Kassel op.  Kassel roept bij mij "Stau" op, er staat me bij dat we daar vroeger vaak in de file hebben gestaan.  Gelukkig is er tot nu toe niets mis met het verkeer.  Het is ook lunchtijd, dus we zoeken naar een Autohof.

Die vinden we bij Rhueden.  Daar is een McDonald's en daar hebben we natuurlijk geen zin in.  Er is ook een Taverne en die blijkt authentiek eten uit deze omgeving te hebben.  Verbazingwekkend genoeg is er ook een heel lekkere pasta met groentes voor Saskia.  Waar we in Berlijn zo naar zochten vinden we nu zomaar hier langs de Autobahn!

Rick neemt een plaatselijke worst met zuurkook waarvan ik de naam ben vergeten.  Ik houd het bij en tosti Hawaii.  Die smaakt zeer goed en komt met een grote rauwkost salade.  We smullen dus alle drie.  Probeer in de VS eens zo'n goed restaurant bij een "rest stop" te vinden.  Daar moet je toch meestal echt wel weg van de interstates om echt lekker te kunnen eten.

Nu komt voor mij de vuurdoop.  Om Rick rust te gunnen ga ik het stuur overnemen.  Al ben ik sinds mijn emigratie al vele malen terug in Europa geweest, ik heb er na mijn 18e niet meer achter het stuur gezeten.  We hebben een automaat en het rijden op de Autobahn deed me denken aan de interstates in de VS, dus ik ga ervoor.  Ik heb ook geen moeite met hard rijden, dus dat scheelt.

Eerlijk gezegd had ik niet verwacht het zo leuk te vinden en niks engs eraan!  Ik ben kennelijk wel een beetje een snelheidsduivel (in de VS ook, hoor). Mijn maximum snelheid wordt ongeveer 180 km/u en dan word ik nog constant ingehaald.  Onvoorstelbaar en het voelt helemaal niet alsof ik race (later zegt Rick dat hij 220 km/u ging, altijd baas boven baas, maar dat zou me te snel zijn)..

Een plaatsje wat heel interessant klonk onderweg is Hann.Muenden.  Dat ligt 11 kilometer van de Autobahn verwijderd midden in de Harz.  Het is een dorpje met vrijwel alleen middeleeuwse vakwerkhuisjes.  De dichter von Humboldt vond het het mooiste dorpje ter wereld.

Dat moeten wij dus wel gaan zien.  Met gemak vind ik een parkeerplaats dichtbij het centrum.  Saskia is net in slaap gevallen, dus haar laten we in auto (ze weet dat we weg zijn, hoor, we laten niet zomaar een slapend kind achter in de auto).

Rick en ik nemen onze fototoestellen mee en maar goed ook.  Wat een prachtig Middeleeuws dorpje is dit!  Allemaal verschillend gekleurde vakwerkhuizen, de ene na de andere.  Wat had ik hier graag langer willen blijven.  Maar Kai sms-t intussen dat hij klaar is en we rijden verder naar Marburg.

Van de A7 draai ik de A49 op.  Na zo'n twintig kilometer moet ik de afslag voor B3 nemen en dat is een langzame weg.  Wel ook een mooie weg, want we komen door allerlei dorpjes en plaatsjes met boerderijen en vakwerkhuisjes.

Om een uur of vier bereiken we Marburg.  Dit is een veel groter stadje dan we hadden verwacht.  Ons hotel, de Marburger Hof, is al gauw gevonden.  Rick parkeert de auto tijdelijk op de taxi stand en we zeulen de bagage naar binnen.

Na het inchecken blijkt dat onze kamers in het aangrenzende gebouw zijn.  We moeten de lift nemen, een lange gang door lopen en een verdieping omhoog en voila.  Erg gerieflijke, hoewel kleine, kamers zijn het.  Kai, die ook net hier aankomt, en Saskia delen er een, Rick en ik de andere.

Saskia stort meteen neer op het bed, maar Rick, Kai en ik gaan de auto parkeren in de garage en daarna naar de supermarkt. Het helpt dat Kai hier bekend is.  Zijn Duitse lessen heeft hij praktisch tegenover het hotel. 

De garage is ook weer een beleving, want Rick moet op een soort eiland parkeren. Als de garage te vol wordt kunnen ze onze auto dan omhoog hijsen en er een andere onder zetten.  Het zijn wel heel nauwe plekken, dus Rick heeft wat moeite na het parkeren uit de auto te komen.

Bij de supermarkt kopen we wat repen voor Saskia, wat wijn voor mij en bier voor Rick.  Ik heb ook wel zin in een pittige snack en zie paprika chips.  Zo vaak lees ik dat Nederlanders in Amerika die zo missen.  Ik dus niet, maar ik heb ze dan ook al vele jaren niet op.  Ik vind de bbq chips in Amerika ook prima, al geef ik de voorkeur aan andere smaken (dill pickle, mmmm!).

Kai en ik besluiten de smaken eens te vergelijken.  Hij vindt paprika ook lekker, maar zijn voorkeur gaat uit naar bbq.  De mijne lichtelijk naar paprika.  Heel verschillend zijn ze niet, maar toch.  Misschien is het waar je mee opgegroeid bent.  Al heb ik die hang naar per se paprika niet, misschien ook omdat ik chips met gewoon zout het lekkerst vind.  En dat nog niet eens vaak.

Saskia is intussen ook wat uitgerust en met zijn vieren lopen we het historische gedeelte van Marburg in.  Het sneeuwt zachtjes en dat past eigenlijk heel goed bij de omgeving.  Ik wist niets over deze plaats voor Kai er ging studeren, maar heb intussen wel door dat het een letterlijk sprookjesachtig stadje is.

Bij het inchecken al kregen we ons "sprookje" voor vanavond in een enveloppe toegereikt.  De gebroeders Grimm studeerden namelijk aan dezelfde universiteit als Kai en veel van de prenten in hun sprookjesboeken stammen uit Marburg.  Bovenop de heuvel wijst Kai ons zelfs de toren van Repelsteeltje.  Mijn vader vooral was dol op deze sprookjes, dus ik ben ermee opgegroeid als voorleesverhaaltjes.

Het stadje is ook echt sprookjesachtig, er is geen ander woord voor.  Het is helemaal op heuvels gebouwd en de huizen kleurrijk en mooi. Ik zie een winkeltje dat bier "steins" verkoopt en die wilde Saskia voor Lawrence meenemen. Er staat een plaatje van Marburg op, dus helemaal goed.

Kai wil ook graag wat lekkernijen meenemen voor Pasen en we weten niet of die winkels morgen op Goede Vrijdag open zullen zijn (blijkt van wel).  Bij een winkel vissen we net achter het net, want ze zijn gesloten.  Bij de andere koopt Kai een zakje bonbons en ook Saskia vindt lekkernijen voor haar vriendinnen.

 
Net als in de sprookjes (veel van de Grimm plaatjes komen uit Marburg)
 
Kai neemt ons nog een stuk mee naar boven om te laten zien hoe de huizen hier bovenop elkaar zijn gebouwd. In de gids las ik dat sommige huizen alleen van boven te bereiken zijn.  Het is in ieder geval allemaal heel erg mooi, ik heb het gevoel door een sprookje te lopen en had dat niet verwacht!

Inmiddels is het tijd voor het avondeten en na het bekijken van menu's waar Saskia verrassend veel kan vinden, valt de keuze op Cafe am Markt.  Heel vriendelijke bediening hier!  Saskia en ik delen een gele paprika met rode paprika mousse soep.  Die is fantastisch lekker!

Als hoofdgerecht nemen Rick en ik beiden de gekruide varkenshaas medaillons met spinazie en rozemarijn aardappeltjes.  Dat smaakt ook allemaal even goed.  Kai heeft de Wienerschnitzel, die er zoveel meer lekkerder uitziet dan die van mij twee avonden geleden!  Saskia's gerecht is vegan, spaghettie met groentes, pesto en pijnboompitten.  Iedereen smult!

Intussen is het buiten ook echt gaan sneeuwen. Door het witte spul lopen we terug naar het hotel.  Rick gaat nog even kijken of hij een biertje kan kopen bij de supermarkt, die zogenaamd tot 22 uur opens zou zijn,  Maar ja, het is morgen Goede Vrijdag (een feestdag die we in de VS niet eens kennen), dus de supermarkt is vroeg dicht.  Gelukkig voor Rick heeft de hotel minibar wel zo'n biertje.

We kletsen met zijn allen nog even na op onze kamer en dan gaan Saskia en Kai naar hun kamer.  Rick en ik zoeken ook snel onze bedden op.  Al met al toch weer een heel leuke dag en ik heb eindelijk weer eens in Europa gechauffeerd, voor mij een grote mijlpaal.

woensdag, maart 27, 2013

Geschiedenis museum en shoppen

Aangezien zowel Rick als Saskia gisteravond half ziek was, durf ik pas om kwart over negen wat lawaai te maken al lig ik al een tijdje wakker.  Rick zei gisteren dat hij absoluut tot negen uur wilde slapen, maar ook weer niet de hele dag Berlijn wilde missen.

Saskia heeft nog steeds buikpijn en wil vanochtend tenminste in de hotelkamer blijven.  Rick en ik gaan eerst tegenover het hotel ontbijten.  Het hotel ontbijt kost 16 euro en zoveel eten wij gewoon niet bij elkaar, hoe lekker het ook is.  Ik dacht altijd te lezen dat het ontbijt inbegrepen zat bij de meeste Europese hotels, maar dat is onze ervaring hier in Duitsland dus niet.

Aan de overkant van ons hotel bevindt zich een koffietentje dat ontbijt serveert.  Ik bestel een (heel erg lekkere!) kop koffie en Rick een latte.  Als ontbijt neem ik het "kaasontbijt".  Ik krijg een groot bord voorgeschoteld met verschillende kazen, groentes, fruit en een gekookt ei.  Smaakt net zo goed als het eruit ziet.

 
 
Kan het niet draaien, maar zo zag het eruit
 

Rick heeft de vleeswaren equivalent van mijn ontbijt, maar ik maak me zorgen om hem.  Hij ziet er niet goed uit en eet nauwelijks.  Hij staat er echter op dat hij wel mee wil vandaag.  Hij zegt gewoon heel slecht geslapen te hebben. 

In de kamer halen we onze fototoestellen en vragen Saskia nogmaals of ze mee wil.  Dat is niet het geval en we beloven haar dan na de lunch op te halen.  Gelukkig hebben we gisteren genoeg proviand voor haar ingeslagen.

Rick wil liever met een taxi dan openbaar vervoer en dat snap ik wel.  We nemen dus een taxi naar het Deutsches Historisches Museum.  Althans ik neem maar aan dat een taxichauffeur hier weet waar dat is, maar dat blijkt niet het geval.  Hij wordt heel geergerd als ik het adres niet weet, want er zijn "so verdammt viele" musea.  Gelukkig vind ik het adres op mijn telefoon.

Dan nog zet hij ons af voor het Altes Museum, niet het Historische museum.  Maar goed, het is dichtbij dus ik zeg er verder niets van en betaal.  We zijn hier ook naast de Dom en besluiten een kijkje binnen te gaan nemen.  Dat kost echter 7 euro en vooral omdat je niet naar boven de koepel inkan vandaag laten we dat maar gaan.

Bij het Geschiedenis Museum betalen we 8 euro en krijgen een stickertje als kaartje.  We geven onze jassen af bij de garderobe (Rick vraagt wat dat betekent en dan bedenk ik me opeens wat een logisch woord het is) en lopen naar boven voor de oudere geschiedenis van voor 1918.
 
Pestmasker

Onvoorstelbaar hoe die geschiedenis vooral om het aanwinnen van land ging.  Nederland speelt ook af en toe een rol in dit museum, vooral na de eenwording in de 18e eeuw.  Bovendien zie ik een aantal Nederlandse kunstenaars voorbij komen met historische schilderijen.

Ricks aandacht gaat echter vooral uit naar de tijd van Hitler en erna.  Na een uur lopen we dus naar beneden om het moderne geschiedenisgedeelte te bekijken.  Ik moet toegeven dat ik alles over de Tweede Wereldoorlog gewoonlijk systematisch vermijd.  Daar ligt teveel familiezeer en ik heb moeite met het zien van foto's van Hitler, o.a.

In een stad als Berlijn kun je er echter niet omheen en ik dwing mezelf mee te gaan door de tentoonstelling over Nazi Duitsland.  De echt nare beelden vermijd ik zoveel mogelijk en beperk me tot het lezen van de teksten over de gebeurtenissen. 

Rick neemt enorm de tijd voor alles en op een gegeven moment wordt het me te veel.  Hij mag van mij nog alle tijd ervoor nemen, maar ik heb dorst en wil weg uit deze omgeving.  Wel lees ik nog even alles over Oost-Duitsland en vooral de tijd dat de Muur naar beneden kwam.  Opeens is Rick daar ook, ook hij heeft genoeg nare beelden gezien.  Wat een wispelturige geschiedenis heeft dit land toch!

Eigenlijk zou ik heel graag met iemand, die in het toenmalige Oost-Duitsland heeft gewoond, praten.  Hoe is het om nu "opeens" in een Westers en open land te wonen?  En waar zijn al die Stasi mensen, die de bevolking zo bang maakten dat je niet eens wist of je je beste vriend kon vertrouwen?  Nergens lezen we wat er daarmee is gebeurd.  Kennelijk wonen die gewoon vrolijk verder?

We hebben beiden dorst en ik heb ook trek.  We lopen terug naar de Hackescher Markt waar we gisteren de gids ontmoetten.  Hier is een heel aantal restaurants en vandaag heeft Rick zin in curry wurst. 

Vivolo heeft die en eigenlijk niet veel andere lunchgerechten, dus ik bestel ook maar een worst.  Als drankje daarbij neem ik een Berliner Weisse Rot biertje.  Als het avondeten was geweest had ik tapas besteld, maar bij andere tafels zie ik grote porties staan.  Ach, we komen maar een keer in Berlijn en die kerrieworsten zijn wel erg lekker.

Omdat Rick zich niet lekker voelt en vooral erg moe is, willen we ons autocontract met Sixt veranderen, zodat ik ook die auto mag besturen.  Gisteren hebben we gezien dat er een Sixt kantoor vlakbij de Brandenburger Tor is.  Daar besluiten we heen te lopen. 

Dat valt nog niet mee, want alweer staat er een bijtende wind en eigenwijze Rick gaat tegen de wandelinstructies van mijn telefoon (en mij) in.  We lopen via de Oranienburgstrasse naar Friedrichstrasse. 

Dat is wel een interessante route, want we komen langs de mooie synagoog met heel veel geschiedenis, natuurlijk.  Deze werd tijdens de Kristallnacht in brand gestoken en in 1943 gebombardeerd.  "Laat ons niet vergeten" staat er op het plakkaat dat de geschiedenis beschrijft.  Van de 170000 Joden in Berlijn in 1933 waren er na de oorlog hoogstens 8000 over.

Verderop komen we langs een bizar gebouw met allerlei graffitti en rare kunst.  Het blijkt het Tacheles gebouw te zijn.  Het lijkt een alternatief gebouw voor allerlei kunstenaars te zijn uit de beschrijving.  Wij krijgen er een beetje een "unheimisch" gevoel bij.  Dat past ook vast bij wat men ermee wil bewerkstelligen.

Nu komen we weer op de drukke Friedrichstrasse terecht, maar verder weg van de Brandenburger Tor dan we gewild hadden.  Gelukkig lopen we nu de heuvel af en hoeven niet om de haverklap restaurant menu's te bekijken, dat scheelt in tijd.

Onderweg lopen we wel een Bio Markt binnen om nog wat ontbijtrepen voor Saskia te kopen.  Het gaat zo wel goed, ze eet ontbijt en lunch op de kamer en dan avondeten met ons.  Maar wat is het hier moeilijk veganistisch te eten!  Saskia klaagt volgens mij nooit meer over de restaurants in onze omgeving!

Bij de Sixt blijkt dat ik mijn paspoort moet laten zien om tweede bestuurder te mogen worden.  Logisch, maar Rick noch ik dacht daar vanochtend bij het weggaan aan.  Onverrichterzake verlaten we de winkel dus weer.  Het loopt al tegen drieen dus we nemen een taxi terug naar het hotel.

Daar treffen we Saskia klaar om op pad te gaan aan.  Zij voelt zich duidelijk een stuk beter.  Het plan is om naar de KaDeWe te gaan om te shoppen.  Behalve de zoektocht naar het veganistische pizza restaurant maandagavond zal dit de eerste keer zijn dat we west Berlijn in gaan.

Intussen ben ik echter nog steeds geen medebestuurster van de auto en ik maak me genoeg zorgen om Ricks gezondheid dat ik dat echt wel wil worden.  We nemen de auto, die Rick, na weer wat moeilijk gedraai, want een wel zeer nauwe garage, bekwaam naar buiten rijdt.

Er zijn heel wat Sixt kantoren, maar wij kennen nu eenmaal die bij de Brandenburger Tor.  Het is ook niet zo moeilijk daar even te parkeren, dus we besluiten daar terug te gaan.  Terwijl Rick en Saskia wachten zorg ik ervoor dat ik nu ook op het contract sta als bestuurster. 

Misschien zal het niet nodig zijn, maar ik denk wel dat ik Rick morgen zal moeten afwisselen achter het stuur, zodat hij wat rust krijgt.  Dat zal dan voor mij voor het eerst in meer dan dertig jaar zijn dat ik in Europa zal rijden.  Om de een of andere reden lijkt mij dat makkelijker hier in Duitsland, dan in Nederland.

De GPS staat ingesteld op parkeergarage 1 van het KaDeWe en dat bereiken we snel.  We lopen het gigantische warenhuis binnen en ik leid Rick en Saskia naar de zesde verdieping, die naar verluid allerlei lekkers heeft.

Maar eerst stoppen we op de vijfde verdieping, die met het speelgoed.  Saskia ziet meteen een schattige, maar grote, Steiff olifant, maar die is wel flink prijzig.  Gelukkig zijn er ook kleinere, die beter te betalen zijn.  Alle drie de kinderen hebben met hun geboorte en een jaar een Steiff dier gekregen en koesteren die nog altijd.

Boven op de delicatessenafdeling vindt Saskia lekkere chocola voor Lawrence's familie.  Wij kijken verder onze ogen uit, zoveel lekkers!  Rick vindt het zelfs beter dan Harrod's in Londen en dat zegt wat.  We mogen ook een hapje heerlijk stokbrood met superlekkere camembert proeven.  Al met al zijn we hier een stuk langer dan gedacht.

We besluiten het warenhuis te verlaten en te kijken wat er verder buiten nog is.  Dat is heel wat, dit is echt het winkelgedeelte van Berlijn.  Saskia is op zoek naar een Bayern Muenchen t-shirt voor een van haar vrienden, dus we gaan een aantal sportzaken in, maar die hebben dat niet.  De souvenirswinkels ook niet, daar is alleen I hart Berlin spul te vinden.

Saskia heeft ook een nieuw paar jeans nodig en daarvoor gaan we nota bene (na H&M afgekeurd te hebben) naar Levi's.  Daar vindt ze de perfecte broek, maar jee wat is kleding duur hier!  Ik grap met haar dat ze van nu af aan gewoon bij Levi's in Tysons Corner kan winkelen voor de helft van de prijs.  Kleding is in de VS toch echt wel heel veel goedkoper, ik snap nu waarom mensen een extra tas meenemen.

Bij de Adidas winkel heeft Saskia nog meer geluk.  Daar vindt zij een Bayern Muenchen t-shirt voor een van haar vrienden.  Intussen heeft zij cadeautjes voor het merendeel van haar vrienden en vriendinnen, alleen nog niet voor Lawrence, het vriendje.  Dat komt vast wel.

We hebben inmiddels trek gekregen en Rick wil graag in deze omgeving eten.  We zien een straat met allerlei restaurants en bekijken de menu's of er iets veganistisch op staat.  Natuurlijk zijn er weer de Italiaanse restaurants, maar ik wil niet iedere avond pizza en pasta eten als we in Duitsland zijn.  We eten sowieso niet bij de lekkerste restaurants vanwege Saskia's veganisme.

Gelukkig is er even verderop Ribs 'n More. Ok, laten we wel wezen, zeker niet mijn keuze, maar ze hebben een veggie burger, zijn niet Italiaans, dus ok.  Ik heb al bedacht dat ik hier in Duitsland geen avondmaal ga hebben waar ik echt weg van ben. 

We krijgen dus een tafeltje en Saskia en ik bestellen de wortel-gember soep.  Die is erg lekker.  Saskia neemt dus die veggie burger en Rick een filet biefstuk.  Ik heb zin in vis en bestel de zalm.  Wat voor zalm dat is weet ik niet, maar hij is droog en niet echt lekker.  Leer het eens, Petra!  Neem biefstuk in een vleesrestaurant.  Maar ach, het vult de maag.

Na het eten lopen we naar de Vodafone winkel waar Rick heel goed geholpen wordt.  Saskia kon telkens niet sms-en met haar vriendin de VS.  Geen wonder, want Rick had geen tegoed daarvoor gekocht. Hij koopt de tegoeden en met een happy tiener en man lopen we terug naar de KaDeWe.


Saskia wil nog graag een van de Lindt Paashaasjes, want hun pure chocolade haasje is vegan.  Onderweg stop ik even bij de Pandora balie om te kijken of er een speciale bedel voor Berlijn is.  En jawel, hoor, er is een bedel met de Brandenburger Tor!  Die koopt Rick dan ook heel lief voor mij en de verkoopster doet hem al aan mijn armband.

Boven treffen we Saskia met het pure chocolade Lindt konijntje.  Tot Rick en mijn genoegen is er ook een wit chocolade versie van.  We kopen de konijntjes en zijn dan klaar met winkelen.  Op de terugweg rijden we langs de verlichte Brandenburger Tor en ik probeer foto's te nemen vanuit de auto.

Natuurlijk hadden we veel te weinig tijd hier om Berlijn echt te verkennen.  Het is ook winter en ijzig koud, dus dat vormt de meningen ook.  Morgenvroeg vertrekken we hier en ik moet zeggen dat ik me zeer vermaakt heb, maar niet "verliefd" ben geworden op deze stad. 

Lange wandeltocht door koud Berlijn

Na heerlijk geslapen te hebben, ben ik om acht uur wel klaar om op te staan.  De andere twee denken daar duidelijk niet hetzelfde over en liggen nog in diepe rust.  Toch heeft Rick gisteren gezegd per se om negen uur aan de ontbijttafel te willen zitten en hebben we een rondleiding op het oog, die om half elf zal beginnen.

Om half negen begin ik dus maar met mijn oefeningen, hopend wat leven in de brouwerij te brengen.  Het enige resultaat is dat het dekbed over het hoofd wordt getrokken.  Dat belooft niet veel goeds!  UIteindelijk herinner ik Rick aan zijn negen uur uitspraak en staat hij met tegenzin op.

Rick heeft al weken last van zijn onderrug en de matras in dit bed is zo hard als een steen.  Mij deert het waarschijnlijk door mijn kussen minder, maar Saskia klaagt ook over veel pijn.  Zij voelt zich sowieso helemaal niet lekker en blijft liever in de hotelkamer. 

Als de huishoudster aan komt kloppen haal ik ergens ver weg uit mijn brein dat "ziek" "krank" is en vraag haar om vier uur vanmiddag terug te komen.  Ik moet wel weer even wennen aan de 24 uurs klok hier, want het meisje moet even denken en zegt dan "sechzehn Uhr" en gelukkig is dat goed.  In de VS heet dat "military tme" en ik ben natuurlijk ook tweetalig in "military time" en "AM/PM".

Rick en ik vertrekken naar beneden voor het ontbijt.  Dat is een buffet en ziet er best lekker uit, maar later zien we dat het 16 euro per persoon kostte!  Dat halen wij er niet uit en we nemen ons meteen voor de komende ochtenden elders te eten.  Saskia heeft echter geen Clif repen meer en moet toch ook ontbijten.  Voor wij uit het hotel vertrekken kopen we dus ook nog een ontbijt voor haar.

Omdat Rick zich ook niet optimaal voelt nemen we een taxi naar Hackescher Markt.   Daar moeten we voor het Weihenstephaner restaurant verzamelen (daar maken we ook gebruik van de toiletten en zien de mooie historische kelder, hier zou ik wel willen eten, maar ja, niets zelfs vegetarisch op het menu).  We zijn wat vroeg, dus lopen nog wat rond bij dit station, maar al gauw zien we ook andere mensen bij het bord staan en sluiten aan.

Onze gids, Alex, is een student, die me eigenlijk wel aan Kai doet denken (al zie ik Kai dit niet gauw doen).  Hij komt uit North Carolina (nota bene een buurstaat van ons!) en heeft Duits gestudeerd en doet nu een Masters studie hier in aan de universiteit hier in Berlijn.  Zijn Duitse uitspraak klinkt voor mijn een beetje getrainde oor erg goed, net als die van Kai. 

We lopen om te beginnen naar het Museum Eiland.  Dan merken we al dat Alex er flink de pas in gaat zetten en er weinig gelegenheid tot fotograferen zal zijn.  Alex vertelt interessant over de verschillende musea op het eiland en dan racen we verder. 

Om foto's te nemen moeten we of het merendeel van zijn uitleg missen, of gauw gauw wat plaatjes nemen en achter de groep aanrennen.  Dat laatste doen Rick en ik vooral.  We lopen dan ook meestal helemaal achteraan in de groep en moeten soms flink aanpoten om het bij te houden.  Ik maak me in ieder geval allang niet meer zorgen om mijn hoeveelheid beweging vandaag!

We lopen langs de musea en ik zou ze dolgraag allemaal bezoeken, maar met een tiener en een niet zo musea beluste man denk ik niet dat dat gaat gebeuren.  Hoewel, tot mijn verbazing toont Rick zich zeer geinteresseerd voor het Deutsches Historisches Museum.  Wie weet gaan we dat morgen bezoeken.  Onder het motto "iets is beter dan niets" neem ik daar genoegen mee.

Vrijwel naast dat museum bezoeken we een monument dat op het moment voor alle slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog is.  Het beeld binnen het gebouw stelt een moeder, die haar dode zoon vasthoudt, voor.  Brok in mijn keel, want wat een mooi beeld!  Een gat in het dak laat regen en sneeuw door. 

Volgens Alex is dat om te laten zien dat oorlog noch weer zich bezighoudt met de gevoelens van de mensen.  Al is er geen officiele verklaring, ik vind dat wel een mooie.  Dit monument is er allang en had verschillende betekenissen, de moeder en zoon is de laatste invulling.

De volgende stop vervult mij met een zeer naar gevoel.  Mijn familie was niet Joods, maar wel enorm getroffen door de Tweede Wereldoorlog.  Iets wat tot de dag van vandaag heel dichtbij nog doorwerkt.  Reden waarom ik veel dingen, die met de geschiedenis van de oorlog te maken hebben, bewust vermijd, teveel nare herinneringen.

Op het plein waar we nu staan werden op 10 mei 1933 boeken geschreven door andersdenkenden, waaronder natuurlijk alle Joodse schrijvers, maar ook anderen, zoals Ernest Hemingway, verbrand door NS studenten.

Er staat hier geen groot monument voor, maar herdacht wordt het wel door middel van vier gedenkplaten in de grond, die een spreuk uit 1820 van Heinrich Heine laten lezen.  In mijn woorden: op het verbranden van boeken volgt het verbranden van mensen.  Helaas helemaal passend voor deze daad.

Verderop op het plein, de Bebelplatz, is ook een doorzichtige glasplaat waardoor je enkel witte en lege boekenplanken ziet.  Daarop zouden dus de verbrandde boeken kunnen staan.  Hiervoor heeft Alex een mooie uitleg, al is die niet officieel.  Het is als een litteken en ook dat wil je verborgen houden, al is het na wat beter kijken wel zichtbaar.

We lopen via Unter den Linden verder.  Die laan stelt mij echt teleur!  Ik had iets heel moois Champs Elysees achtigs verwacht.  Natuurlijk zijn de bomen nu kaal, maar die "Linden" zijn maar karig hier.  Er is heel veel constructie gaande, daar zal het wel door komen.

Pas als we Friedrichstrasse oversteken wordt het interessanter.  Ik schrijf niet "mooier", want dat vind ik de gebouwen van de Franse en Amerikaanse ambassades dichtbij de Brandenburger Tor (1793) niet.  Toch vertelt Alex er interessant over.  Vooral de rivaliteit tussen Frankrijk en Pruissen en het kijken van het beeld op de Brandenburger Tor naar de Franse ambassade en dat al een paar eeuwen lang spreekt tot de verbeelding.

Dat beeld heette voor Napoleon kwam en zijn leger het beeld stal "Irena" voor "vrede".  Toen de Pruisen het beeld terug veroverden werd die naam veranderd in "Victoria" (overwinning).  Sindsdien kijkt zij naar de Franse ambassade, die al sinds 300 jaar op die plek is gevestigd.

Aan deze "Pariser Platz" staat ook het prestigieuze Adlon hotel.  Dat zegt ons helemaal niets tot Alex vertelt dat dit hotel was waar Michael Jackson zijn baby boven de straat liet bungelen.  Dat verhaal kent iedereen.

Vervolgens lopen we door naar het Holocaust Monument.  Ik had daarover gehoord, maar geen idee wat me voor te stellen.  Het is veel groter dan ik had verwacht en veel soberder.  Net als bij de andere monumenten vertelt Alex dat er geen officiele interpretatie is. 

Er liggen 2711 blokken en ieder blok is anders.  Daarmee denkt Alex dat de ontwerper de verschillen tussen de mensen heeft willen aangeven. Hij nodigt ons uit er doorheen te lopen, maar waarschuwt dat het heuvelachtig is en een blok ijs tussen de granieten blokken.  Ik zie een paar mensen vallen en met mijn Dansko klompen aan besluit ik het er niet op te wagen en Rick ook niet.

Desondanks ontgaat de betekenis van dit monument ons niet.  Het is overweldigend, grauw, somber en enorm zo midden in de stad. Allemaal emoties die met gedachten aan de Holocaust komen.  Alex heeft nog een goede uitleg voor de eindeloosheid, dat was hoe de Joden, die er middenin zaten, de Holocaust zagen.  Aan de grenzen van het monument is er letterlijk geen einde aan zicht.


Vanaf hier hebben we ook redelijk goed zicht op de Reichstag, het gebouw van het Duitse parlement.  Ook dit heeft weer allerlei geschiedenis, het huidige gebouw stamt uit de jaren 90, maar natuurlijk was het altijd al de zetel van het parlement, behalve tijdens de verdeling van het land, toen Bonn de hoofdstad van het westen was.

Met een hoofd vol nieuwe en ook oude, die ik vergeten was, Duitse feiten is het tijd voor een korte lunchpauze.  De nadruk op "korte", want Alex geeft ons maar twintig minuten.  Er zijn hier een aantal tentjes met de Duitse "fast food". 

Nu ik hier dan toch ben wil ik ook wel een "curry wurst" proberen.  Gek genoeg heeft Rick daar geen zin in en besteld een kebap, die hij thuis ook zo vaak heeft.  Nu weet ik helemaal dat hij zich niet helemaal lekker voelt!

Precies op tijd of eigenlijk een beetje laat, want laten we wel wezen, wie kan lunch bestellen, eten en ook nog een toiletbezoek in twintig minuten voor elkaar krijgen?  Hoe leuk en interessant ik de rondleiding ook vind, ik bedenk me de hele tijd dat ik toch het liefsf prive rondleidingen doe.

Wellicht kan ik anders, zoals Alex, een flinke groep rondleiden, maar Rick heeft moeite zijn verhaal te volgen, omdat hij zijn stem niet verheft en achteraan staand hoort Rick hem dus niet.  Er is vrijwel geen gelegenheid tot fotograferen of je moet achter de groep aanrennen en het is onmogelijk de groep bij elkaar te houden.

Dat laatste kan Alex duidelijk ook niets schelen.  Het is aan ons hem bij te houden en hij loopt snel!  Maar ja, voor 12 euro per persoon mag je niet klagen. Onze groep bedroeg meer dan dertig personen, na de lunch haakte ongeveer de helft af.  Geef mij dan maar een gezellige dag met een klant!  Die mensen leer ik dan ook wat beter kennen en heb met velen nu nog contact.

De eerste stop na de lunch is bovenop de plek waar Hitler en Eva Braun op 30 april 1945 zelfmoord pleegden.  Onder ons was een enorm  complex van bunkers waar Hitler,  toen het allemaal niet meer zo goed ging, onderdook.  Het was letterlijk een halve stad onder de grond.  Nu is die zoveel mogelijk afgebroken om vooral geen plek om Hitler te verheerlijken over te hebben.

Wij lopen verder en komen langs het ministerie van financien.  Dit is een van de weinige overgebleven gebouwen van Nazi architectuur.  Alex stopt hier ook omdat het een voorbeeld is van de laatste drie tijdperken.  Er is een overduidelijk propagandistische muurschildering overgebleven uit het Oostduitse regime.  Hier werd ook het eerste grote protest tegen dit regime gehouden en daar hangen gedenkfoto's van.

Af en toe zien we een al dan niet door een kunstenaar versierd stuk Muur staan.  In de stad staan nog drie langere stukken muur op hun oorspronkelijke plek.  Een daarvan is vlak voor het ministerie van financien. 

Alex vertelt over een succesvolle ontsnapping naar het westen van dat gebouw over de muur.  Een medewerker van de regering gooide een touw met bijl van het dak over de muur en ontsnapte zo. De bewakers dachten waarschijnlijk dat geen gewoon mens het zou durven vanaf dat gebouw te ontsnappen en dat het een oefening van de Stazi was.  De man, zijn vrouw en negen jarig zoontje leefden verder gelukkig in Beieren.

Hoeveel mensen precies ontsnapt zijn is niet bekend.  Als je ontsnapte wilde je dat niet aan de grote klok hangen uit angst dat de Stasi erachter kwam.  Die maakte dan je familie en bekenden het leven zuur omdat die wellicht geholpen hadden.

Bij Checkpoint Charlie gaan we niet naar het checkpoint zelf, maar blijven er een stukje vanaf staan terwijl Alex vertelt.  Dat is jammer, maar de rondleiding eindigt niet ver ervandaan op de Gendarmenmarkt met zijn mooie gebouwen.  Daar bedanken we Alex vriendelijk, geven hem een fooi en lopen terug naar Checkpoint Charlie.

Rick herinnert zich nog een oude foto van zijn ouders daar decennia terug dus wil er ook echt wel naar toe.  Eerst lezen we de interessante tentoonstelling over de geschiedenis van de Muur, die aan panelen langs de straat hangt.  Wat een verschil in leven toch tussen de mensen in het westen en die in het oosten van de stad. 

Na foto's van Checkpoint Charlie (niet met de fake soldaat die voor geld poseert, overigens) te hebben genomen, gaan we opwarmen in de Starbucks.  Het is grappig om hier waar tot 1989 niets was en al zeker niets capitalistisch een McDonald's en een Starbucks te zien. 

Eindelijk weer een beetje warm lopen we terug naar de Brandenburger Tor.  Ook daar kregen we nauwelijks de kans foto's te maken.  Wel jammer dat de voorkant ervan nu tegenlicht is, maar het licht op de achterkant is juist erg mooi.

In een souvenirswinkeltje gaan we even kijken voor een Bayern Muenchen t-shirt voor een vriend van Saskia.  We kunnen echter niet voor haar beslissen welke ze wil geven, dus kopen maar niets.  Wel vinden we een EU nummerbordje met mijn naam erop en een kleurige sleutelhanger met Saskia's naam.  In de VS komen onze namen nooit voor, dus helemaal leuk.

We besluiten terug naar het hotel te lopen.  Dat lijkt helemaal niet ver op de kaart, maar dat valt tegen.  Onderweg checken we restaurantmenu's in de hoop iets te vinden voor Saskia.  Dat valt absoluut niet mee.  In een tapas restaurant stelt de serveerder zelfs voor ons kind maar te zeggen gewoon te eten, ha ha.  Dat gaat niet lukken want dan eet ze nog liever niets.

Bij een drogist kopen we potloden voor Saskia die daarmee haar meegebrachte huiswerk wil maken.  Bij een groene winkel kopen we zakjes met noten en veganistische repen.  En vlakbij het hotel vinden we eindelijk een restaurant waar de serveerster precies weet wat veganistisch eten is en maar liefst vier zulke gerechten op het menu heeft staan.

Intussen voelt Rick zich ook helemaal niet lekker.  Ik vraag me af of die twee een terugslag hebben van het harde werken de afgelopen weken.  Rick is helemaal verkleumd en neemt een bad om op te warmen, iets wat hij anders nooit doet. 

Daarna lopen we naar het restaurant.  Ik ben zo dom om Wiener schnitzel in een Italiaans restaurant te bestellen.  Die is helemaal door gefrituurd en niet erg lekker.  De andere twee vinden hun gerechten wel smakelijk, dus ik heb gewoon de verkeerde keuze gemaakt. 

De bediening is super aardig en ik maak nog een lang praatje met die serveerster helemaal in het Duits.  De jarenlange strenge Duitse lessen vroeger op de middelbare school werpen nu eindelijk hun vruchten af, want ik verbaas me over hoeveel woorden ik nog blijk te kennen.

Terug in het hotel gaan de andere twee meteen slapen.  Hopelijk zijn ze morgen wat beter.  Ik ben blij dat we vandaag die rondleiding hebben gedaan, want de dingen, die ik hier per se wilde zien, hebben we bezocht.