Een heel koude en gure, maar leuke rondleiding

Toch wel opgewonden om mijn eerste rondleiding dit jaar te gaan doen ben ik al vroeg wakker.  Ik rol nog een aantal keren om en sta dan maar op.  Rick volgt niet veel later en als ik na mijn douche beneden kom staat de koffie al klaar.

Wetend dat het vandaag ijskoud met een harde wind gaat worden heb ik mijn skibroek en een dikke trui aan.  Daarover mijn warmste jas, handschoenen en das en hopelijk gaat dat me warm genoeg houden.  Idioot gewoon dat dat alles op 21 maart nodig is!  Ik kan me niet heugen wanneer het voor het laatst zo laat in maart nog zo koud was.

Rick zet me af bij de metro waar er prompt wordt omgeroepen dat er door een probleem bij een station verderop vertraging is.  Kennelijk is die flink want het perron staat propvol.  Ik heb L. niet om een telefoonnummer gevraagd, dus de enige communicatie mogelijk is email.  Ik betwijfel dat ze die nog lees, maar toch stuur ik er maar een om te zeggen dat ik misschien verlaat ben.

Gelukkig komt net als ik op zend gedrukt heb de trein eraan.  Iedereen stapt opgelucht.  Ik heb de mazzel dichtbij een deur te staan en loop als eerste de wagon binnen. Hoera, een zitplaats!  Heel veel anderen moeten hier bij het beginstation al staan. 

Het wordt dan ook gaandeweg enorm druk en mensen staan hutje mutje.  Bij East Falls Church roept de machinist zelfs om dat de trein vol is en men moet wachten op de volgende trein een paar minuten achter ons.  Dat heb ik alleen bij grote evenementen weleens meegemaakt.

Opgelucht zie ik bij aankomst in het Smithsonian station dat het vijf voor half tien is en we hadden om half tien afgesproken.  Helemaal goed, dus.  Ik zie een dame alleen staan wachten die wel Nederlands zou kunnen zijn.  En jawel, het is L. We maken kennis en gaan dan op pad.

Het is me al vrijwel meteen duidelijk dat dit een gezellige dag gaat worden.  Het is toch altijd even afwachten, vooral als het om een andere persoon gaat.  Het moet dan toch wel klikken en dat doet het vandaag zeker, ik voel me meteen op mijn gemak bij L.

Boven de grond worden we bijna omgewaaid door de koude wind.  L.  heeft zelfs haar handschoenen vergeten, brrr.  Alhoewel mijn handen ook zelfs met handschoenen koud worden. 

We stoppen eerst even in het Smithsonian Castle voor een pit stop.  Ondanks het winterse weer is het Cherry Blossom Festival hier in Washington van start gegaan.  Dat was al in het metrostation te zien waar vrolijke roze kersenbloempjes op de kaartjesmachines zijn geplakt. Ondanks het winterse weer zijn er ook heel wat toeristen daarvoor.

Bij het American Indian Museum hebben we het al zo koud dat L. voorstelt er koffie te gaan drinken.  Alleen zijn we er nog voor de openingstijd van tien uur.  Er staan al heel wat mensen te wachten.  Als we dachten dat ze medelijden zouden hebben met de koukleumende klanten buiten hadden we het mis.

Net na tienen worden de deuren eindelijk geopend en dat neemt nog even tijd in beslag.  Dan volgt er wel een net "bedankt voor het wachten" en mogen we eindelijk de warmte in.  Nog even de tassen laten nakijken voor de veiligheid en we lopen naar het cafe.

Dat ziet er helemaal open uit, maar er is niemand om te serveren.  Dan lopen we naar achteren naar het Mitsitam restaurant, maar dat is nog gesloten.  Na even vragen of er ook iemand in het cafe helpt komen er twee mensen aan.  L. bestelt een capuccino en ik een americano, wat feitelijk volgens mij drie expresso's bij elkaar zijn. 

Na voldoende opgewarmd te zijn lopen we verder.  Ik vertel over het Capitool en dan gaan we naar binnen bij de Library of Congress.  Dit gebouw verveelt me werkelijk nooit.   Om er binnen te komen moeten we door een strenge controle omdat er tegenwoordig een tunnel tussen de bibliotheek en het Capitool loopt (al is daar ook weer controle).

De eerste keer dat ik door het poortje loop, piep ik.  "Go back, Ma'am", roept de politieagent me toe.  Ik moet mijn horloge, armband en schoenen uitdoen.  Schoenen?  We zijn toch niet op het vliegveld?  Eigenwijs doe ik alleen mijn horloge en armband uit, maar ik piep weer!

Geergerd krijg ik van drie agenten "Shoes!" toegeroepen.  Ok, dan, vooruit, schoenen uit, als enige in de hele groep!  En inderdaad, weg is het piepje.  Een aardige agent laat me op het scherm zien waar het ijzer zit in mijn Dansko schoenen.  Hij zegt dat de meeste klompen ijzer hebben.  Verklaart natuurlijk de stijve zool.

Al is het druk in het gebouw, lang hoeven we niet te wachten om de grote leeszaal te bekijken.  Iedere keer als ik hem zie neem ik me voor er ook eens een boek voor aan te vragen, maar dat komt er maar niet van (oftewel, ik vergeet het zodra ik weer buiten sta).

Na de nodige foto's verlaten we het lekkere warme gebouw weer.  Langs het Supreme Court gebouw wat nog steeds in de steigers staat en het Capitool lopen we naar Pennsylvania Avenue.  Om L. ook een wat levendiger gedeelte van de stad te laten zien slaan we 7th Street in naar Chinatown.

Dat is tegenwoordig een gezellige buurt met veel restaurants en winkels, een aantal interessante musea en natuurlijk het Verizon Center.  Een Chinatown zoals in New York of San Francisco is het hier allang niet meer.  In de jaren vijftig verlieten de meeste Chinezen dit gedeelte van de stad, maar alles heeft nog Chinese tekens en er is een vijftal originele restaurants over.  En natuurlijk de Chinese boog, de hoogste buiten China.

Volgende stop is St. Patrick's Church, het oudste kerkje in dit gedeelte van de stad.  Het is een vrij eenvoudig katholiek kerkje met vooral mooie gebrandschilderde ramen.  De beelden van Jezus zijn overdekt met rode kleden.  Weet iemand die bekend is met het katholieke geloof waarom dat is?

In het vliegtuig op weg hierheen heeft L. de film Lincoln gekeken.  Daardoor vooral ook is Ford's Theatre interessant voor haar.  Aan de overkant is het huis waar Lincoln overleed en daar staat ook weer een schoolgroep voor.  De schoolreisjesperiode is duidelijk begonnen en ik heb met sommigen van de kinderen te doen.  Die hebben duidelijk niet op dit weer gerekend en lopen in korte rokjes en broeken te koukleumen.

Mijn maag begint intussen te rommelen, dus ik ben blij dat we nu naar de Old Ebbitt Grill lopen.  Daar krijg ik van Tony een flinke "hug" en moeten we even wachten op een tafeltje, maar Tony zorgt ervoor dat dat niet lang is. 

De bediening is hier altijd heel goed en zo ook vandaag.  Onze Diet Cokes (Cola Lights) zijn nooit leeg, zoals de meeste restaurants hier krijg je eindeloos gratis "refills" van frisdranken hier.  Ik bestel de frittata met allerlei groentes en L. de crabcake met zoete aardappel en broccoli.  Het smaakt allemaal weer helemaal prima.

We zijn ook zo in gesprek dat we zomaar anderhalf uur over de lunch doen.  Op een gegeven moeten we toch weer terug de kou in en dat is het nog steeds, absoluut niet opgewarmd terwijl wij binnen waren, helaas. 

Als eerste bezoeken we het St. John's kerkje "van de presidenten".  Sinds 1816 en president Madison heeft iedere president hier een dienst bijgewoond.  Het is ook een erg mooi, typisch laat 18e eeuws/begin 19e eeuws Episcopal (het Amerikaanse Anglikaans) kerkje met veel glas in lood.  En het is er lekker warm!

Bij het Witte Huis neemt L. onder anderen een foto van het vrouwtje dat er al 31 jaar zit te protesteren.  Ze zit er toch maar weer in de kou.  Dat je zo overtuigt van iets kunt zijn, het is te bewonderen.  Ik herinner me van vroeger nog hun grote borden met "REPENT OR BURN".  Dat vond ik (dertig jaar geleden) wel wat eng.  Nu zijn ze meer een toeristenattractie dan een serieus protest, hoewel zij dat zelf natuurlijk niet vinden.

Aan de achterkant van het Witte Huis mogen we om de een of andere reden niet tot aan het hek komen.  Van heel ver weg zien we dus de moestuin, die Michelle Obama met schoolkinderen aanlegde.  Wel jammer dat we niet dichterbij mochten, maar niets aan te doen.

L. is elf jaar geleden ook al een keer in Washington geweest en volgens mij is de stad in die tijd enorm gegroeid, ook qua toeristische attracties.  Daaronder zijn de monumenten, die sindsdien zijn gebouwd.  Het Tweede Wereldoorlog Monument was er toen bijvoorbeeld nog niet.  Helaas zijn alle fonteinen vandaag uit en daardoor vind ik het monument minder indrukwekkend.

Ook het Washington Monument wordt nu minder mooi.  Ze zijn bezig de steigers aan te brengen om de beschadigingen door de aardbeving in 2011 te maken.  Dat gaat allemaal tot 2014 duren, helaas.

Bij de Vietnam Muur komen we weer allemaal schoolkinderen tegen.  Het moet gezegd dat ze allemaal respectvol stil zijn.  Er zijn vlaggetjes en er liggen brieven aan gesneuvelde soldaten van basisschoolkinderen.  Die brieven worden doorgestuurd aan de familie.

In het Lincoln Memorial worden we weer even wat warmer, want wat is het ongekend koud op deze tweede lentedag!  Je ziet het ook aan iedereen, niemand voelt zich er lekker bij.  Ik troost me maar met de gedachte dat ik tenminste wel een goed ingepakt ben, hoewel de wind zonder bescherming door mijn haar en tegen mijn gezicht waait.

Na het Koreaanse monument steken we over naar het Martin Luther King Memorial.  Daar ben ik benieuwd of de controversiele spreuk "I was a drum major..." al weg is, maar dat is niet het geval.  Nu vraag ik me af wanneer dat gaat gebeuren.

De kersenboompjes langs het Tidal Basin zijn inderdaad nog lang niet in bloei.  Alleen bij een paar bomen in het Franklin Roosevelt Memorial, verwijderd van het water, zien we al wat kleur in de knoppen.  Wel jammer voor alle toeristen die hier de komende week vooral zijn om de bloesems te zien.  Gelukkig heeft L. ze de vorige keer hier al gezien dus het is geen grote prioriteit voor haar.

Bij het Jefferson Memorial besluiten we niet naar boven te gaan.  Daar zal het nog tochtiger zijn en we zijn gewoon moe.  Teruglopend naar de Mall wordt het werkelijk heel erg koud.  De wind gaat door merg en been en ik ben blij als er weer gebouwen zijn om een beetje te beschermen.

L. had geen handschoenen en minder kleding dan ik, dus ik ben onder de indruk dat zij het allemaal volhield!  Bij het Smithsonian metrostation geven we elkaar een hug en beloven Facebook vrienden te worden.  Dat vind ik altijd fijn, want na zo'n intensieve dag samen is het leuk contact te houden.  Zo heb ik nog leuk contact met een aantal van mijn klanten van de voorgaande jaren.

Saskia sms-t dat ze naar Lawrence gaat, dus zij kan mij niet van het station halen.  Rick is nog op zijn werk, dus in Vienna neem ik een taxi, want ik heb het zo koud!  Zelfs na een half uur thuis zit ik nog te rillen.  Dan bedenk ik me dat ik van Annette een Snuggie heb gekregen.  Perfect!  Het helpt meteen.

Rick belt dat hij onderweg naar huis en zin heeft in Indiaas eten.  Dat vind ik prima, want lekker heet en warm in het restaurant.  We gaan naar Jaipur en ik bestel de spinazie met Indiase kaas.  Die is nogal pittig en eindelijk voel ik me weer eens warm!

 

Het smaakt ontzettend lekker!

Het is allemaal erg lekker en gezellig met Rick.  Ik moet toegeven dat ik hier zo in slaap zou kunnen vallen!  Thuis verkleed ik me meteen in pijama en doe mijn Snuggie weer aan.  Toch was het weer heel leuk iemand onze mooie stad te laten zien.   Ik weet niet wanneer mijn volgende blog zal zijn, maar hopelijk hebben we wifi in alle hotels in Duitsland.

Foto's van vandaag staan hier.