Een drukke dag in Washington

Alweer heeft het diep gevroren en ik vrees dat we de mooie bloei van de kersenbloesems moeten gaan missen.  Hoeveel ervan nog gaan bloeien is helemaal de vraag want dit is in de 105 jaar dat de National Park Service het bijhoudt nog nooit voorgekomen.

Bijtijds sta ik op en nog op tijd om Rick een goede dag te wensen.  Kai en Bea hoor ik beneden al bezig.  Ik stuur de honden de tuin in waar Orion gelukkig lekker met zijn vriendinnetje Mia heen en weer rent.

Als ontbijt maak ik weer gepocheerde eieren met kaas en salsa.  Kai en Bea maken een soort muesli.  Tijd voor sporten heb ik vandaag niet, maar ik weet zeker dat ik genoeg beweging in de stad ga krijgen.

Tegen tienen rijden we naar de metro.  Ik heb Lorraine hiernaast gevraagd om de honden halverwege de dag even uit te laten.  Dat doet zij gelukkig  graag. Wat een geluk dat we zulke fijne buren hebben!

Na tienen komen er allerlei parkeerplaatsen vrij in de parkeergarage.  Wij komen er tien voor tien aan en er staat dat je voor tienen weggesleept kan worden.  Dat risico wil ik niet lopen dus we wachten tot een paar minuten voor tien.  Dan vind ik het veilig genoeg om te gaan.

We halen de trein van kwart over tien en om vijf voor elf stappen we uit in de stad. We lopen naar de Library of Congress en tegen de tijd dat we daar aankomen doet mijn gezicht pijn van de ijzige wind.  Ook Kai en Bea zien er verkleumd uit, net als iedereen om ons heen.

De bibliotheek is zoals altijd een enorm succes.  We beginnen met de grote leeszaal, bekijken Thomas Jeffersons bibliotheek en de twee vijftiende eeuwse bijbels.  Bea is helemaal onder de indruk van de Gutenberg bijbel.  Ik merk echt dat ik twee leergierige mensen meeheb, ze zijn overal zo in geinteresseerd!

Opeens zie ik een deur openstaan, die voorheen altijd dicht was.  Het blijkt die naar het voormalige kantoor van de Bibliothecaris te zijn (nu hebben we voor het eerst een Bibliothecaresse). Het is werkelijk prachtig met schilderingen en houtsnijdingen, erg leuk om te zien.

Als laatste bekijken we de oude kaarten en gaan dan naar beneden.  Daar maken we even een pit stop en gaan dan de winkel in.  Ik koop er een kaart, die ik aan een internetvriendin heb beloofd te sturen.  Bea koopt ook kaarten en sokken met Jane Austen erop. Kai vind ook wat dingen van zijn gading.  Het is dan ook een erg leuke winkel.

We wagen ons weer de kou in en bekijken het Supreme Court van buiten.  Kai en Bea hebben heel veel wensen maar merken nu al dat ze zelfs in die drie weken niet alles kunnen zien.  De lezing in het Supreme Court slaan we dus over.

Via Pennsylvania Avenue waar we absoluut geen bescherming tegen de wind genieten lopen we rillend naar 7th Street.  Bea wilde graag Chinatown zien, die hier niet veel voorstelt.  De boog is echter wel heel mooi en de grootste buiten China.

Ook zijn er nog wat Chinese restaurants over en bij een ervan Tony Cheng's vragen we een tafeltje.  Het is er erg Chinees, zowel de bediening als de mensen  die er zitten te eten.  Altijd een goed teken hoewel ik de bediening niet erg vriendelijk vind.

Het eten is wel lekker.  Ze hebben lunch specials, die met een kopje soep komen.  We bestellen alle drie verschillende gerechten zodat we kunnen delen.  Ik heb de Hunan garnalen, Bea de how chung lo mein (een soort bami met groentes en verschillende vleessoorten) en Kai de altijd populaire General Tso's kip.

Als soep neem ik de hot and sour soep, de anderen de wonton soep.  Als die komt is de soep wel lekker maar had ik toch liever de wonton soep gehad, de hot and sour is me te dik.  Ik ben verwend door "ons" Chinese restaurant in Vienna, die verreweg de beste hot and sour soep waar dan ook heeft.

Als het eten komt is mijn gerecht best lekker en dat van Bea ook, maar we vechten (bij wijze van spreken) om Kai's General Tso's.  Achteraf gezien hadden we daar twee van moeten nemen en een ander gerecht. Toch smaakt het allemaal prima en na gelachen te hebben om onze fortune cookies (die van mij zegt dat God mij alles zal geven wat ik wil en Bea krijgt drie fortunes in haar koekje) reken ik af.

Zin om naar buiten te gaan hebben we niet, maar we doen het toch maar.  Bea heeft laten weten ook graag Ford's Theatre waar Lincoln werd vermoord te zien.  Aan de overkant daarvan is het huis waar hij overleed. Bij beiden staan rijen om binnen te komen.  Voor het huis vind ik dat altijd wat onzinnig want het meubilair is niet origineel en dus zie je een soortgelijk bed als waar de president in overleed.

Dakloze Jezus voor een katholieke kerk

De gargoyles aan die kerk spugen ijs

Wij lopen verder langs de FBI, geen mooi, maar wel een interessant gebouw omdat het toch een deel van de regering met een interessante geschiedenis huist.  Ten tijde van J. Edgar Hoover was de FBI toch wel erg belangrijk. Nu nog steeds, maar op een andere manier.

Bij de National Archives staat er geen rij dus we gaan naar binnen om de Onafhankelijkheidsverklaring, Constitutie en Bill of Rights (eerste tien veranderingen aan de Constitutie) te bekijken.  We moeten even wachten en luisteren naar de vermakelijke agente, die de regels duidelijk maakt.

Dan mogen we gaan kijken en alweer lezen Kai en Bea veel meer dan ik ooit heb gedaan hier.  Ook goed voor mij, want ik wist niet dat Rhode Island de Constitutie niet heeft ondertekend of dat er eigenlijk twaalf veranderingen in de Bill of Rights waren.  De documenten zelf heb ik al zo vaak gezien maar het blijft bijzonder dat die dit land deden ontstaan.

We can do it!

Onze laatste stop is het American Indian Museum.  Ik heb al door dat Bea perfect is voor Kai, zij wil ook alles lezen en bekijken.  Mijn voeten zijn inmiddels helemaal niet meer blij, want ik heb mijn sneeuwlaarzen aan die geen steun bieden.  Ik ga dus zoveel mogelijk zitten en laat Bea en Kai hun ding doen.

Kaart van kralen met de staten in volgorde van staat worden, als je tussen de strepen kijkt zie je de stammen van de oorspronkelijke bewoners. 

Er zijn leuke filmpjes met Indiaanse folkore over hoe sterren zijn ontstaan e.d.  Die zijn leuk om te kijken en ik vermaak me prima.  Na meer dan een half uur denk ik dat Kai en Bea wel klaar zullen zijn met de tentoonstelling, maar zij zijn nog niet eens halverwege.  Prima, ik kijk wel de tweede serie filmpjes.

Jammer genoeg is dit de enige echt interessante tentoonstelling in dit museum.  Ik vind dat ze zoveel meer zouden kunnen doen!  En de andere leuke tentoonstelling is weg plus de films worden niet meer gespeeld.  Echt jammer, het restaurant is hier dan ook de trekpleister en terecht.

Voor het museum dichtgaat kijken we nog in de winkel.  Ik koop een paar leuke kersenbloesem oorbellen en Kai een boek en Bea een kaart. Dan lopen we weer naar buiten en terug naar de metro.  Ik moet toegeven dat ik flink "op" ben.  We hebben dan ook heel wat gezien!

Lorraine sms-t dat zij de honden al eten heeft gegeven, de schat.  Ik zou willen dat wij iets terug konden doen, maar zij willen daar nooit iets van weten. 

Het is heerlijk dat het om half zeven nog steeds licht is voor mij om naar huis te rijden. Rick is ook net thuis en we frissen ons even op.  Dan gaan we naar de Cheesecake Factory voor ons avondeten.

Daar hebben ze nu calorieen achter elk gerecht staan en ik zou er bijna gillend weglopen.  Gelukkig is er ook een "skinnylicious" menu met lichtere gerechten.  Ik kies de zalm rolletjes en de tomaat en kaas flatbread, heel lekker! 

De andere genieten ook van hun eten, maar Bea en Kai zijn vooral hier voor de cheesecake.  Zij gaan in de vitrine kijken welke ze willen.  Bea bestelt de red velvet en Kai een gecompliceerde met chocola, kokosnoot en meer.  Ik waag me aan de salted caramel, maar neem daar maar een paar hapjes van en neem de rest mee naar huis.  De anderen doen dat ook.

Op mijn stoel ben ik zo blij mijn voeten omhoog te doen!  Hopelijk hebben we de erge kou nu gehad want mijn sneeuwlaarzen bieden niet genoeg steun voor tien kilometer lopen. Kai gaat Orion weer trainen, helemaal goed, en Cosmo krijgt van Rick een wandeling.

Hoe leuk ik het ook vind het is met dit koude weer ook best heel wat voor mij om te blijven doorgaan.  Maar het gaat nog, al heb ik heel wat pijn.  Hopelijk stort ik binnenkort niet opeens helemaal in, maar ach, ik ben zeer gewend om de pijnen te negeren, vandaag ook weer.