Over een zomerse dinsdag

Als ik om half zeven voor het eerst mijn ogen opendoe is Ricks kant van het bed leeg. Hij blijkt zoveel schouderpijn te hebben gehad dat hij maar in een ligstoel beneden verder is gaan slapen. Dat hielp wel wat maar het is hoog tijd dat hij verlichting van die schouderpijn krijgt! Donderdagochtend ziet hij zijn orthopedist weer.

Om half acht sta ik op. Rick heeft de koffie al aan het pruttelen en ik besmeer mijn laatste Noorse cracker met brie en heb daar twee mini komkommertjes bij. Gelukkig zijn de Noorse crackers op Amazon.com te krijgen en ik bestel de laatste pakjes. Ze zijn werkelijk heerlijk!

Als Rick naar zijn werk vertrokken is gaan Orion en ik naar boven. Daar zoek ik de elliptische machine weer op voor een uur erop "hardlopen". Intussen komt de zon tevoorschijn en als ik weer beneden kom is het 21 graden.

Orion en ik gaan op het deck zitten genieten (nou ja, in Orions geval liggen) van het "bos" om ons heen en alle geluiden van zingende vogels, die daaruit komen. De bloemen op het deck dragen bij aan dit gevoel.

Terwijl ik daar zit hoor ik opeens een bekend zoemend geluid. Jawel, hoor, een van de kolibrietjes is er weer en drinkt dankbaar van de nectar in de voeder bij ons raam. Zij komt een paar keer terug, maar ik zie ook een andere kolibrie langskomen. Jammer genoeg maakt die rechtsomkeert als Orion naar buiten komt. Nu is de zomer echt in aantocht!

Voor ik het weet loopt het tegen enen en ga ik douchen. Ik heb een nieuw topje aangekregen van Modlily wat precies goed is voor vandaag. Langzamerhand kan de zomerkleding aan al wordt het nog niet constant zo warm als vandaag. 

Als ik klaar ben ga ik Vienna in. Daar haal ik eerst wat boodschappen van de Giant. Dan bestel ik via de app mijn gewoonlijke salade van Panera. Die eet ik op het deck op en het blijft een van mijn favorieten. Slechts 160 calorieen, maar de kip en edamame maken dat er heel wat proteine en vezels inzitten.

Tijd om van het lekkere weer te gaan genieten, ik ga in mijn hangmatstoel zitten lezen. Dan belt mijn zus en we praten gedurende het uur dat zij terug van haar werk rijdt bij. Zodra ik afscheid heb genomen van mijn zus belt Christine.

De hibiscus"boom" op het deck is zo mooi!

Met haar klets ik meer dan twee uur! Er is ook zoveel gaande in onze levens. Vooral dat van hen want hun huis staat op de markt en er is veel animo voor. Hopelijk verkopen ze het voor een goede prijs en dan zal Christine naar Austin, Texas, verhuizen. Chuck zal niet veel later volgen als hij met pensioen gaat.

Rick is intussen thuisgekomen en gaat de voortuin maaien. Dan maakt hij het avondeten. Vanavond hebben we ons kipgerecht in tomatensaus met paprika, ui, champignons en olijven over bloemkoolrijst. Het smaakt zoals altijd prima.

Mijn "verkoudheid" blijkt toch hooikoorts te zijn. Ik voel me stukken beter na medicijn daarvoor in te hebben genomen. Gelukkig want dat betekent hopelijk dat het niet lang zal duren nu de meeste bomen klaar zijn met bloeien.

We hebben hier iedere dag een "high pollen alert" op het moment. Mijn buurvrouw Lorraine is daar echt ziek van, geen medicijn helpt haar. Ik had er nooit last van, maar de afgelopen jaren steeds meer.

Wat een heerlijke dag was het vandaag! Langzaamaan zal het iedere dag zo zijn, maar zover zijn we nog niet.

Over Kai's verjaardag en een rustige maandag

Rick heeft weer veel schouderpijn en staat al om half zeven op. Eigenlijk ben ik ook al wakker, maar doezel nog een uurtje verder. Toch sta ik voor mijn doen ook vroeg op om half acht.

Het is vandaag Kai's 27ste verjaardag. Onvoorstelbaar, in mijn gedachten is hij nog dat schattige kleine jongetje. We wensen hem via Facebook Messenger een heel fijne verjaardag en zijn van plan hem vanmiddag op te bellen via WhatsApp. Tegenwoordig hebben de kinderen liever geld dan een verjaarscadeau dus Kai krijgt een kleinigheid op zijn rekening gestort.

April is Kai's maand in onze fotokalender

Rick vertrekt naar zijn werk en dan zijn Orion en ik weer samen alleen. Ik maak mijn ontbijt van de Noorse cracker met alle zaden, brie daarop en twee mini komkommertjes. De door Rick gezette koffie smaakt daar goed bij.

Sharon sms-t dat ze tien minuten verlaat zal zijn, maar ik rijd toch op mijn gewoonlijke tijd naar Anytime Fitness. Daar doe ik mijn uur op de ARC trainer, een soort crosstrainer. Maar goed dat ik op tijd ben gegaan want Sharon staat klokslag tien uur toch voor mijn neus. Haar vorige afspraak ging niet door.

Tijdens het halve uur gewichten vertelt Sharon over haar nieuwste klant, die MS heeft. De medicijnen van die vrouw zijn vrij recentelijk veranderd en nu is ze bijna verlamd. Zo erg! Sharon vindt het zwaar werk maar wil de vrouw toch graag helpen.

Eigenlijk wil de vrouw Sharon iedere dag laten komen maar dat vindt Sharon te zwaar. Begrijpelijk. Dan ben ik opeens dankbaar dat ik "maar" fibromyalgie heb. Ik weet tenminste dat de ziekte niet erger zal worden.

Voor we het weten is het half elf en doe ik mijn minuut planken. Dan ga ik al Pokémon Go spelend af en toe huiswaarts. Daar wacht Orion me geduldig op en we gaan even de tuin in, maar dat is me te koud bezweet en al. Orion heeft toch niet veel zin want hij heeft binnen een van zijn favoriete botjes.

De grote witte en paarse azalea van de buren is zo mooi, ik kan het niet laten er meer foto's van te nemen

Het is vandaag dus een stuk koeler dan de andere dagen en ondanks de zonnige voorspelling bewolkt met af en toe zon. De weersvoorspelling voor deze week verandert constant. Iedere keer dat ik op mijn Weatherbug app kijkt is het weer anders. Kennelijk is de lente extra moeilijk te voorspellen.

Het is alweer lunchtijd en ik besluit eens iets nieuws te gaan proberen. Bij Zoe's Kitchen hebben ze bloemkoolrijst bowls met feta, tzatziki en een soort Israelische pesto. Ik bestel hem met een zalm spiesje en het super lekker! Die houd ik erin.

Orion is mee omdat het niet zo warm is en wacht geduldig op  me in de van. Iedere keer dat ik terugkom krijg ik allemaal hondenzoentjes van hem. Mijn maatje!

Bij de Suntrust bank breng ik mijn verdiensten van de afgelopen maanden om op mijn rekening te laten zetten. Rick vindt het altijd onverantwoordelijk dat ik met zoveel geld in mijn tas rondloop en daar heeft hij gelijk in. Ik zou het vaker moeten doen, maar goed, nu staat alles keurig op de bank.

Op mijn boodschappenlijstje heb ik dingen van Giant en Whole Foods nodig. Ik begin met Giant en dan Whole Foods. Eenmaal weer thuis merk ik dat ik een blikje champignons ben vergeten te kopen. Het stond op de lijst dus dom, dom, dom. Het is voor morgen dus ik kan het dan ook even halen.

Na het vele lopen van de afgelopen dagen heb ik even rust nodig. Ik bel Kai via WhatsApp en ben blij te horen dat hij voor zijn verjaardag uit eten gaat met vrienden van zijn muziekgroep. Hij klinkt gelukkig en dat is fijn.

De rest van de middag kijk ik onder anderen The King and I, waar ik gisteravond aan begonnen was, af. Het is de originele film met Yul Brynner en die vind ik verreweg de beste. Ik was wel vergeten dat het einde nogal verdrietig is. Vroeger hadden de Amerikanen kennelijk minder moeite met zielige eindes van films.

Als Rick thuiskomt maken we avondeten. Ik maak de verschillend gekleurde mini tomaatjes, olijven en augurk salade. Daar hebben we krabcakes en bloemkoolpuree bij. Het smaakt allemaal weer prima.

De komende dagen krijgen we zomerse temperaturen, ik kijk ernaar uit!

Over een weekend vol rondleidingen

Zaterdag

Mijn verkoudheid zet helaas toch door en ik word verstopt wakker. Toch blijf ik Zicam nemen in de hoop dat het niet lang gaat duren. Verder neem ik wat medicijnen in om me beter te voelen. Op zich is het niet de ergste verkoudheid, die ik ooit gehad heb, maar ik moet dit weekend twee rondleidingen doen dus zaak om me optimaal te voelen.

Rick is allang op als ik om acht uur naar beneden kom. Hij heeft zijn ontbijt volgens zijn dieetregels al op en we gaan naar Starbucks voor onze koffies. Ik bestel mijn ontbijt van Panera, weer eens iets anders. Zoals altijd krijgt Orion daarvan tot zijn grote genoegen het brood.

Dan ga ik op de plaats hardlopen en Rick gaat met de blazer de oprit en het deck te lijf. Beiden liggen dik bezaaid met esdoorn helikoptertjes. Het is vechten tegen de bierkaai want het waait hard en ieder helikoptertje dat Rick wegblaast wordt vervangen door een nieuwe. Rick houdt er dan ook al gauw mee op.

Het is ondanks de harde wind schitterend weer met een knalblauwe lucht en zo'n 20 graden. Bij de brandweerkazerne wordt de jaarlijkse Taste of Vienna gehouden. Daar zijn een heel aantal plaatselijke restaurants aanwezig en we gaan er lunchen.

We waren eerst bang dat er geen gerechten zouden zijn die in ons dieet passen, maar dat valt mee. We hebben zelfs keuzes. We eten een paar kipspiesjes van twee verschillende restaurants, een met Thaise kruiden en een met Filipijnse barbecue saus.

Dan nemen we een summer roll van Viet Aroma en gaan tevreden weer huiswaarts. Jammer genoeg kwamen we vandaag geen bekenden tegen wat in vorige jaren wel het geval was. Alleen Victor van de Vienna Vintner waar we eergisteren waren is er en ik ga even zeggen hoe lekker ik de rose, die we donderdag kochten vind.

Thuis maken we even een pit stop en dan brengt Rick mij naar de stad. Het verkeer is vreselijk slecht dus ik ben blij dat we een uur de tijd hebben genomen. Ik heb nog net genoeg tijd om een flesje water te kopen voor ik mijn gezelschap om twee uur zal ontmoeten.

Dat zou bij het standbeeld van Markies de Lafayette zijn, maar tot mijn ongenoegen zie ik dat Lafayette Park is afgesloten. De Japanse premier blijkt op bezoek te zijn bij Trump. De Japanse vlag hangt ook uit bij de Blair Mansion, het verblijf van bezoekende staatshoofden tegenover het Witte Huis.

Gauw zend ik S. een berichtje dat ik ga wachten op de hoek van Pennsylvania Avenue en 15th Street. Met mijn zombie verkoudheidshoofd was ik compleet vergeten dat er eigenlijk drie hoeken van Pennsylvania Avenue en 15th Street zijn. Ik loop gauw naar de hoek waar zij staan en dan vinden we elkaar al snel.

S. ken ik van de Wereldvrouwen Facebook groep dus erg leuk om elkaar in persoon te ontmoeten. Met haar zijn haar man M., die Portugees is maar vloeiend Nederlands spreekt. Haar zoon M. loopt stage in Boston en V. en zijn vriendin F. zijn er ook bij.

We lopen eerst de heuvel weer op naar de voorkant van het Witte Huis. Van hieruit is er maar beperkt zicht op het huis en het is druk! Er zijn een doedelzakspeler en een aantal protesteerders tussen de drommen toeristen.

Een beetje weg van al het lawaai vertel ik over de geschiedenis van het Witte Huis. Dan lopen we verder naar de achterkant wat ook nog een hele tippel is. Halverwege houdt de Secret Service ons tegen en zien we de stoet van premier Abe bij het Witte Huis aankomen.

Als we bij het verre uitkijkpunt voor de achterkant van het Witte Huis foto's maken komt een Secret Service agent ons vertellen dat we nu weer dichterbij kunnen komen. We hebben geen zin om terug te lopen dus zetten onze tocht voort naar de monumenten.

Bij het Washington Monument vertel ik over de grappige geschiedenis daarvan. Je zou het niet zeggen als je de eenvoudige obelisk (de hoogste ter wereld overigens) ziet, maar het heeft wat voeten in de aarde gehad om het ding te bouwen.

Langs het huisje van de sluiswachter waar hij begin 19e eeuw met zijn 13 kinderen woonde lopen we naar het Tweede Wereldoorlog monument. Dat blijft indrukwekkend, bombastisch vinden sommigen het, maar ik vind dat het prachtig gedaan is.

De Reflecting Pool reflecteert vandaag niets want het waait flink. Ik heb mijn haar omhoog gedaan en heb een hoofdband aan, want als ik ergens een hekel aan heb is het als mijn haar constant in mijn gezicht waait. S. heeft daar ook last van en houdt het met haar zonnebril in toom.

Het Vietnam Veteranen Monument vindt iedereen indrukwekkend in zijn eenvoud. Het is overal heel druk, zo ook hier. Er zijn vrijwilligers, die vragen beantwoorden. Ik vraag of er nog nieuwe namen bij zullen komen dit jaar, maar daar weet de beste man geen antwoord op. Ik ga het morgen weer vragen.

Van verre wijs ik het Nederlands carillon aan waar Rick en ik volgende week weer zullen zijn voor de Dodenherdenking ceremonie. Dat blijft een bijzonder iets en dit jaar is het op zaterdag en kan Rick het dus ook meemaken.

Ook bij het Lincoln Memorial wemelt het van de mensen. Er zijn ook groepjes in gala kleding geklede jongeren, die foto's maken voor hun prom. Halverwege de trappen wacht ik op mijn groepje zodat zij mij makkelijk terug vinden. Zij bekijken Lincoln op zijn troon en de speeches, die in de muren gebeiteld zijn.

Het Koreaanse Oorlogsmonument is mijn favoriet en daar is zeker S. het met me eens. Er is ook zoveel symboliek in dit monument en ik ben de Koreaanse oorlogsveteraan, die me alles uitlegde, daar nog altijd dankbaar voor.

We steken over naar het Tidal Basin en hier besluiten we niet helemaal omheen te gaan lopen. Vanuit het Martin Luther King Jr. Memorial is het Jefferson Memorial heel goed zichtbaar dus ik vertel erover van verre.

Dan lopen we nog door het uitgebreide Franklin Delano Roosevelt Memorial. Helaas staan de fonteinen hier uit omdat de ruimte met alle elektronica, die ze aandrijft onder water is komen te staan deze winter. Alles moet gemaakt worden dus dat zal wel even duren. Heel jammer want de fonteinen maken het monument af.

Nu lopen we naar de rivier en roepen daar Ubers. Die van mij komt eerder dan de hunne want zij hebben een XL nodig. Ik neem dus afscheid en vind het leuk om tenminste met S. nog via Facebook contact te zullen houden.

De Uber chauffeuse is een jonge vrouw en erg aardig. Samen lukt het ons het nogal verwarrende verkeer in Washington te navigeren. Iets voor zes uur zet zij mij af bij Birch and Barley. Rick is hier al en we krijgen een tafeltje buiten.

We delen een paar overheerlijke gevulde eieren met krab en zeeegel. Dan neem ik twee voorafjes, het koeienhart tartaar en de bietensalade. Rick heeft de biefstuk. Alles smaakt heel goed! De bediening is ook heel attent.

We zijn dus zeer te spreken over dit restaurant tot we de rekening krijgen. Ik had twee glazen Sauvignon Blanc en Rick een biertje. Mijn wijntjes kostten op het menu $15 per glas (duur, ik weet het) en op onze rekening opeens $18. Ook Ricks biertje staat op het menu voor $10 en op onze rekening is het $12.

Natuurlijk laten we dit aan onze serveerster weten. Met de belasting erbij hadden we dus bijna $9 teveel betaald! Zij komt niet veel later terug met haar verontschuldigingen en de aangepaste rekening. Ik laat het er niet bij zitten, $9 teveel vragen vind ik gewoon diefstal, gelukkig merkten we het. Ik vraag haar of we de manager kunnen spreken.

Die komt niet veel later en heeft als excuus dat de menu's nog de oude zijn. Tja, dat is ons probleem toch niet en $9 teveel vragen vind ik niet "een beetje" zoals hij dat brengt. Dan zegt hij dat hij Ricks biertje van de rekening heeft gehaald om het goed te maken. Dat is dan weer heel schappelijk en als hij al die excuses niet had proberen te maken was het daarmee afgedaan.

Waarschijnlijk is het omdat ik jarenlang met veeleisende en soms moeilijke Amerikaanse klanten heb gewerkt als reisagente. Een grote regel: de klant wil niet weten waarom je een fout maakte, maak het gewoon goed door ze tegemoet te komen met een kleinigheid.

Rick heeft zijn auto op een parkeerplaatsje vlakbij kunnen parkeren. Heel fijn want ik heb vandaag meer dan genoeg gelopen. Al het verkeer van eerder vandaag is opgelost en zo'n twintig minuten later zijn we weer thuis.

Daar ga ik zoveel mogelijk rusten want morgen moet ik weer energie hebben om de hele dag een gezin rond te leiden. Hopelijk helpen alle heel goede anti-verkoudheidsmedicijnen daarbij.

Zondag

Gelukkig voel ik me vanochtend ondanks een wat verstopte neus stukken beter dan gisteren. Het lijkt erop dat de Zicam zijn werk goed doet. Daar ben ik natuurlijk heel blij om.

Het heeft vannacht geregend, maar het is gelukkig weer droog. Wel is de voorspelling kans op buien. Het is ook maar 13 graden dus ik doe mijn donzen jasje aan en neem voor de zekerheid een paraplu mee.

Na bij Starbucks onze koffies en egg bites te hebben gehaald brengt Rick me naar Washington. Vanwege het heel slechte verkeer gisteren hebben we een uur genomen om daar te komen. Nu is er helemaal geen verkeer dus komen we veertig minuten te vroeg bij het Smithsonian kasteel aan.

Eerst ga ik even een flesje water kopen in het kasteel en dan spelen we Pokémon Go tot het tijd is mijn gezelschap van vandaag te ontmoeten. Die zitten al te wachten als ik aan kom lopen. Ik maak kennis met M. en A. en hun kinderen J. (14) en M. (11). Ze hebben er allemaal duidelijk zin in, leuk!

Het is bewolkt en drupt af en toe maar er komt blauwe lucht aan, zie ik. We lopen naar het Washington Monument waar van de toiletten gebruik wordt gemaakt. Ik krijg zoveel vragen en we zijn zo in gesprek dat ik hier helemaal vergeet mijn gewoonlijke verhaaltje over het monument te houden.

Niet getreurd, bij het Tweede Wereldoorlog Monument is er een bankje met goed zicht op het Washington Monument en terwijl iedereen dankbaar zit houd ik alsnog mijn praatje. Ook leg ik de symboliek van het Tweede Wereldoorlog Monument uit en zoals altijd maakt het indruk.

We lopen er doorheen en nadat ik het "Kilroy was here" tekeningetje heb laten zien maken we foto's bij de Reflecting Pool. Vandaag is het bijna windstil en de weerspiegeling mooi. Ook is er een familie eenden met schattige kleintjes.

Bij het Vietnam Veteranen Monument vraag ik weer aan een vrijwilliger of er dit jaar namen zullen worden toegevoegd. Hij antwoordt dat er net als vorig jaar geen nieuwe namen bij zullen komen. Het aantal namen blijft dus 58318.

Het is vandaag niet zo druk als gisteren dus er kunnen mooie foto's genomen worden in het Lincoln Memorial zonder andere mensen erop. Ik vind hun enthousiasme erg aanstekelijk. Daarom blijf ik de rondleidingen zo plezierig vinden. Iedere keer dat mensen dit moois voor het eerst zien stemt dat mij ook gelukkig om hier zo vaak te mogen komen.

Via het Koreaanse Oorlogsmonument lopen we naar het Martin Luther King Jr. monument.Van daaruit lopen we rond het Tidal Basin door het Franklin Delano Roosevelt Memorial en dan naar het Jefferson Memorial.

Intussen is het helemaal zonnig en een aangename temperatuur. Ik doe in ieder geval mijn jas uit. We gaan terug naar de bewoonde wereld en bekijken daar de achterkant van het Witte Huis. Daar mogen we vandaag wel dichtbij komen.

Inmiddels rommelen de magen, althans die van mij wel. Ik leid iedereen naar Potbelly Sandwich Works waar we een tafeltje op hun terras nemen. De anderen nemen broodjes en ik een salade. Alles valt in goede smaak en we blijven hier een tijdje zitten.

Opeens zie ik dat kleine M. ook Pokémon Go speelt. Ik speelde dat stiekem ook bij het Franklin Roosevelt Memorial en dat hadden ze al gezien, vertelt A. Daar moesten de kinderen erg om lachen, maar M. en ik worden Pokémon vrienden en sturen elkaar pakjes.

Als we verder gaan is het opeens weer bewolkt. Bij de voorkant van het Witte Huis zijn allerlei protesten gaande. Volgens mij is Trump niet thuis en trekt hij zich toch niets aan van het gepeupel. Een man is wel heel grappig met een kartonnen Trump die een speen in zijn mond heeft.

Dan beginnen we aan onze tocht langs Pennsylvania Avenue. Soms zien de wolken er erg dreigend uit, maar het blijft droog. En dan klaart het tegen de tijd dat we bij het Capitool aankomen weer helemaal op. Het begint ook hard te waaien wat welkom is want in de zon is het warm.

In de botanische tuin zoeken we de wc's even op en merkt A. op dat het wel bijzonder is dat zoveel hier gratis is. Dat is het zeker en ik geniet daar ook heel veel van. Het is een groot goed.

We gaan Capitol Hill op, iedere keer weer een klim na de hele dag lopen. Voor het Capitool vertel ik over de geschiedenis daarvan en dan ook maar gelijk over de Library of Congress en het Supreme Court (Federaal Hooggerechtshof) aan de overkant.

 

Dit alles zittend op een bankje voor het Capitool. Mijn rondleiding is nu voorbij aangezien de Library of Congress op zondag gesloten is. We praten nog wat na op dat bankje tot Rick me op komt halen. Dan nemen we afscheid, maar ook dit keer kunnen we weer via Facebook contact houden.

Rick heeft ook een drukke dag gehad. Hij heeft wat boodschappen gedaan, maar voornamelijk zijn MRI voor zijn linkerschouder gehad. Ik ben benieuwd wat er uiteindelijk uitkomt en welke schouder het eerst geopereerd moet worden.

Thuis ontspannen we ons even en bedenken dan wat we voor het avondeten willen doen. Dat wordt Jaipur, het Indiase restaurant vlakbij. Rick en ik smullen van hun "saag", de spinazie met veel kruiden. De mijne met de Indiase kaas paneer en Rick neemt die met lamsvlees. Altijd weer een heerlijk maal.

En zo is het weekend alweer voorbij. Het was weer super "mijn" stad te laten zien. Het verveelt werkelijk nooit want alles is zo groots. Weekends gaan wel veel te snel, zeker met rondleidingen beide dagen.

Over een doktersbezoek en stroomuitval

Orion zeurt om zes uur dat hij naar beneden wil. Rick gaat met hem mee en het blijkt dat Orion voornamelijk dorst heeft. Ik heb keelpijn en ben dus bang dat ik verkouden ga worden. We doezelen nog wat door, maar om tien over zeven zijn Rick en ik allebei klaar om op te staan.

Om die verkoudheid de kop in te drukken doe ik meteen Zicam in mijn neus. Vorige keer hielp dat Rick en mij om onze verkoudheid tot een minimum te houden. Hopelijk gebeurt dat nu weer. Ik heb de komende dagen rondleidingen en die snotterend doen is niet ideaal op zijn zachtst gezegd. Het is ook best fysiek veeleisend, dus Zicam doe je job!

Snel maak ik mijn ontbijt, weer koffie, cracker met brie en mini komkommers. Dan neem ik afscheid van Rick en Orion en rijd naar mijn endocrinoloog voor mijn jaarlijkse bezoek. Daar moet ik een paar formulieren invullen.

Al gauw word ik naar achteren geroepen en neemt een verpleegkundige mijn bloeddruk (helemaal goed, hoera!) en gewicht op. Ook dat laatste is een stuk minder dan vorig jaar en de verpleegkundige feliciteert mij met het gewichtsverlies.

Dokter Poola-Kella is er eveneens van onder de indruk. Ze zegt dat mijn schildklier medicijn misschien bijgesteld moet worden vanwege dat gewichtsverlies, maar ik hoop het niet want ik voel me nu prima. Ik had dezelfde sterkte toen ik dit gewicht voorheen had dus we zullen zien. Volgende stap is bloed afnemen en dan ben ik binnen het kwartier weer voor een jaar klaar met dit doktersbezoek.

Thuis besluit ik op de plaats hard te lopen. Ik voel me nogal verpieterd, waarschijnlijk ook omdat er slecht weer aankomt. Iets meer dan een uur later heb ik tenminste mijn 10000 stappen bijeen. Het zullen er vandaag niet veel meer worden.

De zon komt nog even tevoorschijn en Orion en ik genieten er wat van op het deck. Dan is het weer tijd om me op te frissen en vervolgens lunch te gaan eten bij Viet Aroma. Isabella weet mijn bestelling al. Met een mogelijke verkoudheid is deze kip pho helemaal lekker.

De lucht ziet er al dreigend uit met bliksem in de verte als ik bij Walgreens meer Zicam koop en wat botjes en dergelijke voor Orion bij de Petco ernaast. Onderweg naar huis begint het inderdaad harde druppels te regen en tegen de tijd dat ik de garage binnenrijd stortregent het.

Alles ligt bezaait met esdoorn "molentjes"

Veel tuinen hebben enorme azalea struiken, zo mooi!

Het onweert ook flink en de stroom flikkert. Dan gaat die uit en dan na een kwartier weer aan. Ik ben opgelucht tot het weer flikkert en dan uit blijft. Overal in huis piept het als de stroom uit is. Ik word er een beetje gek van, maar Orion is rustig zolang ik bij hem ben dus ik wacht de storm maar af.

Gelukkig niet zo bang voor onweer als Cosmo, zolang ik er maar ben

Net als het wat opklaart en ik helemaal genoeg van alle piepjes hebt flipt de stroom weer aan. Dominion Energy belt keurig op om te vragen of we onze elektriciteit weer hebben. Ze bedanken me ook voor mijn geduld. Nou graag gedaan, ik had niet veel keuze, maar toch netjes.

Rick komt vroeg uit zijn werk en we gaan naar de gezellige bar van Pazzo Pomodoro. Daar zijn we oude bekenden en hebben het geluk dat er net een stel weggaat. Jonna en Cindy zorgen heel goed voor ons.

We beginnen met een voorafje van gehaktballetjes in marinara saus. Dan neem ik het kalfsvlees gevuld met prosciutto en fontina kaas en gegrilde groentes. Rick kiest de varkenskarbonade ook met gegrilde groentes. Het gaat er goed in, dit gerecht ga ik vaker bestellen.

De vrouw naast mij vraagt om een Aperol Spritz. Cindy aan de bar weet eerst niet wat dat is. Dan geeft ze een champagne glas met een beetje Aperol en verder prosecco. Mijn buurvrouw is er niet van onder de indruk en vindt het te bitter.

Als Jimmy, de eigenaar, langskomt vertel ik hem dat een Italiaans restaurant een goede Aperol Spritz hoort te maken. Hij stuurt gelijk de hoofdbarman naar mij toe om het recept te horen (Rick vertelt me later dat dat gewoon op de Aperol fles staat).

Toch blijft het een leuk en gezellig buurt restaurant, ondanks de veel te dure en niet goede Aperol Spritz. We gaan dan ook voldaan naar huis en daar kijken we tv tot het bedtijd is. Ik blijf hopen dat mijn verkoudheid niet doorzet. So far so good.

Over een dierenartsenbezoek en een keurige Orion

Om half acht houd ik mijn bed wel voor gezien. Naar de badkamer lopend zie ik Orions verbandje op de grond liggen. Het wondje ziet er nog goed uit maar omdat het op zijn Achilles pees is glijden de randen uit elkaar. Ik bel meteen de dierenarts om een afspraak te maken.

Na mijn ontbijt van cracker met brie en mini komkommertjes rijd ik naar Anytime Fitness. Het is bewolkt, maar een zeer aangename temperatuur. Met wat moeite, want het is altijd zo ontzettend saai, volbreng ik mijn uur cardio.

Nog 13 minuten en een seconde te gaan

Sharons halve uur personal training gaat ook snel. We hebben het over vriendschappen want een van haar vriendinnen verweet haar dat ze slechts een keukeneiland vriendin is. Sharon komt vaak naar haar toe en dan praten ze bij aan het keukeneiland van die vriendin. Sharon begrijpt niet wat daar verkeerd aan is.

We bedenken dat we inderdaad verschillende dingen doen met vriendinnen. Zo is Sharon mijn personal training vriendin. We zijn ongeveer dezelfde leeftijd en twee keer per week praten we  al jarenlang over persoonlijke dingen met elkaar, terwijl ik gewichten doe. Met andere vriendinnen doe ik weer andere dingen.

Als ik klaar ben haast ik me naar huis. Daar heeft Orion zijn verband alweer van zijn poot gehaald. Ik verbind het weer en maak me dan klaar om naar Reston te gaan. Daar heb ik met Rick, die inmiddels net geland is uit Atlanta, afgesproken te gaan lunchen.

Bij het Microsoft gebouw parkeer ik de van en Rick komt al snel naar beneden. We wilden bij Clyde's op hun terras gaan eten, maar tot onze verbazing is dat gesloten. Het is niet vanwege het weer want het is zonnig en zo'n 23 graden.

De andere restaurants hebben hun terrassen wel open en wij vragen een tafeltje bij The Counter, een hamburger restaurant. We bestellen beiden de bison burger op sla en met allerlei dingen erop en erbij. Het smaakt werkelijk voortreffelijk! Ik ben niet dol op hamburgers maar bij dit restaurant zijn het lekkernijen.

Voor ik op weg ging gaf ik Orion al zijn kalmerende medicijnen voor de dierenarts, hopelijk werken die. We rijden naar Town & Country Animal Hospital. Daar vraag ik om een muilkorf want Orion kan die van ons nog steeds van zijn snuit krijgen. Dat is met die van de dierenarts niet mogelijk hoezeer Orion het ook probeert.

Dokter Katsur weet dat Orion zo bang is en maakt het consult niet langer dan nodig. Als eerste zegt ze dat ik het juist heb gezien. Omdat de wond op de pees is zou het maanden duren voor hij zou helen. Ze stelt dus een paar hechtingen voor.

Ook ziet ze kennelijk hoe schuldig ik me voel want ze vertelt een verhaal over hoe haar moeder hun hond in het oor knipte en dat ze regelmatig patienten met dergelijke verwondingen te zien krijgt. Dat maakt dat ik me wel wat beter voel.

Dr. Katsur geeft Orion een verdoving en dan brengen wij hem naar de operatiekamer. Terwijl hij onder zeil is willen ze ook de klitten wegscheren en inentingen geven, die nodig zijn. Dan hoeven wij niet weer terug daarvoor aangezien het zo stressvol is voor Orion (en ons) om bij de dierenarts te zijn.

Over een uur kunnen we Orion naar verluid weer ophalen. Rick en ik besluiten dat door te brengen met wat Pokémon Go spelen in Vienna en ook eindelijk de Vienna Vintner eens te bezoeken in hun "nieuwe" (13 maanden oude) locatie.

De eigenaar, Victor, kennen we al vele jaren en hij geeft ons trots een rondleiding. Het is werkelijk super wat hij van dit oude stenen huis heeft gemaakt. Dit is een van de twee overgebleven woonhuizen aan de hoofdweg van Vienna. De ene is de Vienna Inn en de andere de Vienna Vintner.

We hebben het ook weer over de hot topic in Vienna, het moderniseren van de stad. We zijn een stad tussen Tysons wat een nieuwe wolkenkrabber stad wordt en andere commerciele locaties, zoals Mosaic District. Vienna kan het zich niet veroorloven in de jaren zestig te blijven steken, maar tegen die vernieuwingen komt veel protest. Victor is het met ons eens, de innovaties zijn nodig.

Intussen loopt het al tegen vijven en we hebben nog steeds niets van de dierenarts vernomen. Ik bel eens op en het blijkt dat een dierenartsassistente nog bezig is met Orion uit te kammen. We kunnen hem na zessen ophalen.

Dat betekent dat Rick Orion op moet halen want ik heb om half zes mijn maandelijkse happy hour bij Red Galanga. Rick zet me daar af en de host weet al meteen dat ik altijd met een groepje kom. Hij vraagt hoeveel er vanavond komen en dat zijn er behalve mij maar twee.

Carolyn is nieuw in de groep en komt als eerste. Ik ken haar al vele jaren, maar na de basisschool van de kinderen heb ik haar niet vaak meer gezien. Ik mocht haar altijd graag en die klik is er meteen weer.

Niet veel later volgt Kirsten met wie ik gisteren nog in Alexandria was. Het gesprek is meteen geanimeerd over van alles en nog wat. Rick vroeg laatst of we het vooral over onze kinderen hebben aangezien dat voor de meesten de reden is dat we elkaar kennen. Maar eigenlijk gaat het daar maar heel weinig over. We hebben gelukkig ook allemaal eigen levens.

Kirsten en Carolyn bestellen van het happy hour menu maar dat is allemaal met rijst of gefrituurd. Ik neem dus het sashimi diner wat altijd heel mooi in een boot wordt gepresenteerd. Voor we het weten is het na zevenen en nemen we afscheid.

Rick komt me met Orion ophalen en ik verwachtte een geschoren hond terug te krijgen. De reden dat het zo lang duurde voordat Orion klaar was is dat dankzij een dierenartsassistente in plaats van scheren al zijn klitten uitgekamd zijn. Hij is zoveel dunner! Ik ga proberen het bij te houden ook al vindt Orion kammen vreselijk.

Rick heeft nog meer last van zijn schouders nadat hij in Atlanta ook nog tegen een paal aanliep met zijn "goede" (al moet die geopereerd worden) schouder. De arme man heeft zoveel pijn! Hopelijk kan hij vannacht beter slapen want zijn hotelbed was keihard. Ik heb zijn kant van het bed extra goed opgemaakt vanochtend.