Inpakdagje

Rick en ik hebben beiden niet lekker geslapen (allebei sinusproblemen, grrrrr!), dus we blijven wat langer liggen. Ik hoor het al aan de zingende vogels dat het vandaag weer een lenteachtige dag gaat worden. Mijn lichaam zal zeker niet aangepast zijn aan de Nederlandse temperaturen.

Saskia heeft vandaag weer vrij van school (einde kwartaal) en zij en ik eten samen ontbijt. Saskia een enorme bak Cheerios met yoghurt en ik mijn twee gepocheerde eieren met kaas en Tabasco.

Dan moet Saskia naar haar oppasbaantje. Ze had gisteren gezegd dat ze kon, maar wil nu eigenlijk helemaal niet. Ik laat haar het niet afzeggen, want dan had ze gisteren moeten zeggen dat ze niet kon. Nu rekenen die mensen op haar. Na afloop is ze toch blij gegaan te zijn, want ze kreeg maar liefst $11 per uur. Daar kan ze weer heel wat Bath and Body Works dingen voor kopen, ha ha.

Intussen ga ik naar de sportschool en doe daar een uur op de crosstrainer. Het is dat ik morgen niet kan sporten, anders was lang met Cosmo gaan wandelen met dit prachtige weer. Ik neem hem wel mee voor een wandeling, maar maar voor vijf kilometer.

Het is tijd om de tassen, die ik mee naar Nederland wil nemen, tevoorschijn te halen. Ik neem twee grote duffels mee, maar zie dat de oudste, die we al jaren hebben, een flinke scheur heeft. Met hoe men bagage behandeld op de vliegvelden zie ik zo'n "grappige" reclame voor me, waarin mijn tas helemaal kapot op de band ligt met al mijn spullen eruit.

In overleg met Rick besluit ik dan maar een nieuwe tas te gaan kopen. Bij Macy's is er een uitverkoop, dus ik rijd naar Fair Oaks Mall.

Er zijn hier twee Macy's (ja, echt), maar ik ga naar de originele. Ik weet precies waar de bagageafdeling is daar, precies naast de ingang, dus heel handig. Ik weet ook al welke tas ik wil, namelijk de groene versie van degene, die we al in oranje hebben.

Thuis zijn de schoonmaaksters binnen bezig, wat mij een prima excuus geeft om buiten te gaan lezen. Het is inmiddels maar liefst 19 graden! Wauw, deze januari was wel een van de warmste, die ik me in lange tijd kan herinneren (het record voor vandaag staat op 21 graden, dus het is niet heel ongewoon). Tot mijn verbazing zie ik een witte vlinder, dat op 31 januari!

Terwijl ik zit te lezen mag Cosmo ook mee naar buiten. Ik ben nog steeds zo blij met een hond, die echt bij mij wil zijn (vooral omdat ik snoepjes bij me heb, maar goed). Onze vorige hond Brynna ging er, zodra de voordeur openging, als een pijl vandoor, waardoor ze een keer gescalpeerd werd door een Jeep (en het overleefde, want ze werd twaalf).

Cosmo gaat nooit verder dan twee tuinen bij me vandaan. Vanmiddag doen we een spelletje met stukjes Beggin Strips. Ik gooi een stukje de tuin in en Cosmo gaat het zoeken. Zelfs als hij niet ziet, waar het valt, is hij daar verbazend goed in. Duidelijk is het reukorgaan van een hond sterk ontwikkeld!

Als de zon achter de huizen is verdwenen ga ik inpakken. Mijn tassen zitten vol warme dingen, zelfs mijn lekkere fleece pijama met de sneeuwpopbroek gaat mee. Lekker bij de open haard straks bij Petra, die zij zo te lezen vaak aanhebben.

Nu krijg ik er nu helemaal zin in, want dit is best een bijzondere reis voor mij. Voor het eerst met maar weinig familiebezoek en veel tijd met Petra en leuke nieuwe ontmoetingen (en een wederzien met een vriendin, die ik al sinds mijn studentenjaren niet meer heb gezien, hoi Marianne!). Het is ook voor het eerst dat ik alleen naar Nederland kom sinds 1994, toen ik kwam om afscheid van mijn lieve oma's te nemen.

Rick is de volgende met sinusproblemen, hij voelt zich er erg moe door. We bestellen Friends Kabob voor het avondeten. Daarna lekker bankhangen met zijn drietjes. Mijn zus belt via Skype, wat ze net nieuw heeft, en het is weer leuk haar, D en S te zien, zeker ook voor Rick en Saskia. We bellen ook meteen Katja, die net online komt. Dit is voor het eerst in jaren dat Katja en mijn zus elkaar gesproken hebben. Lang leve de moderne technologie!

Een blog zonder foto is saai, dus hier onze knuffel nog eens

Een beetje een saaie maandag

Saskia heeft vandaag vrij van school, dus we slapen een beetje uit. Ook weer niet zoveel, want Rick moet wel naar zijn werk. Hij en ik ontbijten samen en dan vertrekt hij.

Veel energie heb ik niet, want mijn neus doet nog steeds pijn en daardoor heb ik de halve nacht niet geslapen. Ik ben er inmiddels achter dat het een reactie op de neusspray, die ik voorgeschreven heb gekregen, is. Met zoutoplossing spoelen brengt wat verlossing. Ik hoop van harte dat het woensdag een stuk beter is, zo niet weg!

Gek genoeg helpt de personal training sessie met Sharon. Als ik aankom zegt zij dat ik ook erg verstopt klink, maar na afloop is dat weg. Weer een voordeel van sporten. Ik volg de gewichtentraining, zoals meestal, op met een half uur op de crosstrainer.

Omdat dit boek ook alweer opschiet, koop ik de volgende twee delen ook maar gelijk op Amazon. In het vliegtuig zal ik vast veel lezen (het voelt nog zo onwerkelijk dat ik woensdag weer over de oceaan ga vliegen).

Saskia wacht me thuis op met de vraag of we naar Marlowe Ink kunnen om haar navel piercing te laten veranderen. Dat kan ze zelf nog niet na twee maanden, maar de professionals wel. Ik geef toe en we rijden naar Old Town Fairfax alleen om uit te vinden dat de winkel op maandag pas om 13 uur opengaat. Hoe on-Amerikaans!

Onverrichterzake rijden we dus terug naar Vienna. Nu ik dan toch in het centrum ben, besluit ik mijn (denk ik) laatste boodschap voor de reis te doen. Om de een of andere reden kunnen Rick en ik nergens de Europese stekkers, die we naar Italie meehadden, vinden. Die heb ik toch echt voor mijn laptop en telefoon nodig. Gelukkig brengt Radio Shack uitkomst.

Een paar deuren verderop is Manhattan Bagel en Sas en ik hebben trek. Gelukkig voor haar hebben ze ook vegetarische keuzes, want daar lijkt ze toch serieus in. Ik vind het wel gezellig zo even samen, want met al die vrienden en vriendinnen krijgen we Saskia niet vaak alleen.

Mona heeft gezegd dat ik gewoon binnen kan wippen om mijn uitgroei te laten verven. Daar maak ik dankbaar gebruik van. Mona zelf neemt vandaag geen klanten, dus laat haar andere kapster Lauren de kleur aanbrengen. Lauren doet ook Mona's haar, dus wij kletsen intussen bij.

Om de uitgroei gratis te laten doen moet ik met een nat hoofd naar huis. Anders kost het zomaar $35! Gelukkig is het niet koud en thuis foehn ik het droog.

Inmiddels is Jimmy er ook en ik stel voor terug naar Marlowe Ink te gaan. Morgen wil ik de dag vrij hebben om in te pakken (en van het lenteweer te genieten voor ik de Nederlandse diepvries inga). Jimmy gaat mee om dit heuglijke feit te aanschouwen.

Dit keer zijn ze wel open, maar zijn er ook een heel aantal wachtenden voor ons. Ik had nooit gedacht dat ik zo vaak in een tattoe winkel zou zijn! Onze kinderen zijn wat dat betreft heel anders, dan Rick en ik. Ik kijk iedere keer mijn ogen uit, niet alleen om de klanten, maar meer om de medewerkers, die stuk voor een lopend kunstwerk zijn.

Saskia kiest een leuke versiering. Hoe noem je zoiets in het Nederlands? Hier is het een belly ring, terwijl de meesten geen ring zijn. Trots kijken zij en Jimmy er na afloop naar in de spiegel. Wat een wereld van verschil met mijn generatie, mijn ouders vonden zelfs gaatjes in de oren ordinair. Jimmy heeft trouwens ook een piercing in zijn oor, met een blauwig iets erdoorheen.

Rick komt lekker vroeg thuis en stelt een etentje samen voor. De keuze valt op Chef Geoff's. Daar is het op maandagavond halve prijs voor een fles wijn, zoals bij meerdere restaurant in de omgeving. We bestellen een lekkere fles Italiaanse "bianco". Wat overblijft kan met kurk er weer op mee naar huis.

We delen een voorafje van biefstukspiesjes, erg smakelijk. Als hoofdgerecht neem ik tonijnbiefstuk met gember, zeewiersalade en een rijstcake op een citrussaus en wasabi. Het wordt heel mooi gepresenteerd en smaakt net zo super.


Ook Rick geniet van zijn biefstuk met Gouda grits. Ja, je leest het goed, er zit Goudse kaas door de griesmaal, wat "grits" zo ongeveer is. Rick is dol op de Nederlandse kazen en al ieder gerecht daarmee bestellen. Hij vertelt me dat het raar voelt om de Amerikaanse uitspraak van "Ghoedah" aan de serveerder door te geven. Rick is nu zo gewend aan de Nederlandse uitspraak, maar ja, die verstaat niemand hier.

Nog twee nachtjes en dan is het zover. Ik ben heel benieuwd hoe ik Nederland ga ervaren na meer dan zes jaar weg. Ik zie er in ieder geval erg naar uit!

Over dierentuinen, parades en autoshows

Zaterdag

We slapen voor ons doen enorm uit, tot tien uur maar liefst. Saskia is al op en ook Kai laat zich zien. Reden voor Rick om een Starbucks ontbijt voor te stellen. Daar is Kai dol op en hij is tenslotte "eregast" dit weekend.

Eergisteren is Rick naar de San Diego dierentuin geweest en heeft kennelijk nu de smaak te pakken. Het is weer prachtig weer en hij komt van Starbucks terug met het voorstel naar de National Zoo te gaan.

Kai wil liever nog verder zijn muziek componeren en Saskia heeft allerlei plannen met Jimmy en anderen, maar ik ben er meteen voor te vinden. Ik ben al meer dan een jaar niet meer naar de dierentuin geweest. Nieuwe batterijen in onze camera's en we gaan op weg.

We blijken absoluut niet de enigen te zijn, die op dit idee zijn gekomen. Het is flink druk, vooral met gezinnen met kleintjes. Gelukkig vinden we nog wel een plekje op de dichtstbijzijnde parkeerplaats. Rick heeft optimistisch alleen een trui aan, maar ik ben blij met mijn jas, want er staat een koude wind.

Mijn FONZ (Friends of the National Zoo) lidmaatschap is verlopen en daarmee is parkeren gratis. Entree voor deze dierentuin wordt er niet geheven, maar het parkeren kost een flinke duit. Ik koop dus een nieuw lidmaatschap, me vast voornemend dit jaar meerdere keren te gaan. Intussen gaat Rick toch maar zijn jas halen, het is toch kouder dan hij dacht.

Als eerste lopen we naar de "grote katten", de tijgers en leeuwen. Vorig jaar zijn er zes leeuwen geboren, die nu net een jaar zijn. Ik wilde ze zo graag klein zien, maar dat is er niet van gekomen. Gelukkig zitten ze nog wel bij elkaar, maar dat gaat binnenkort veranderen. Dan gaan de mannetjes apart van de vrouwtjes. Hun mooie verblijf zit wel vol met zeven grote leeuwen!

Door het weer waarschijnlijk zijn de dieren lekker actief. We zien hoe de leeuwen speels zijn, maar de mannelijke tijger, Guntur, komt prachtig dichtbij ons langs de rand van zijn gracht lopen. We fotograferen hem een tijdje en daar zitten heel mooie plaatjes tussen.

Bij het "Think Tank" gebouw, een soort museum van binnen, zitten drie orang utans buiten. Ze mogen tussen elf en twee over draden ver boven onze hoofden gespannen van het apenhuis naar deze Think Thank slingeren. Helaas voor ons zijn ze nu duidelijk niet van plan zich ook maar enigszins in te spannen.

De volgende stop is het reptielenhuis. Rick vindt dit interessant, maar ik heb niet zoveel met koudbloedige dieren. Hoewel ik de reuze leguaan wel mooi vind en sommige slangen ook. Lang besteden we hier niet.

Met het mooie weer zijn alle apen buiten, dus ook de gorilla's. Ook zij zijn lekker actief. Kibibi, het tweejarige vrouwtje, komt dichtbij genoeg om haar een aantal keren goed op de foto te zetten. Zo'n peutergorilla is nog zo lekker klein! Ik kan er geen genoeg van krijgen en Rick moet me praktisch meeslepen.

Ook bij de panda's hebben we geluk. Mei Xiang, het vrouwtje, zit heerlijk een vrucht te eten, helemaal vooraan in haar buitenverblijf. Alweer een fotografisch genoegen, ze is zo schattig! Wat zijn panda's toch leuke dieren.

Via de olifanten en otters zijn we aan de top van de enorme heuvel, waar deze dierentuin op is gebouwd, aangekomen. Onze magen rommelen inmiddels en het Zoo Bar Cafe ligt tegenover ons aan Connecticut Avenue.

Rick bestelt een barbecue pork sandwich. Dat is mij te zwaar, dus ik bestel een kop kalkoen en groentesoep. Die is dan wel weer erg licht, want het is meer bouillon dan kalkoen en groente. Goed voor de lijn, zullen we maar denken.

Na het eten lopen we de dierentuin weer in. We hebben de cheetahs en zebra's nog niet gezien. Al staat er op een van de bordjes dat zebra's te groot zijn voor cheetahs om te eten, lopen de katten te ijsberen voor het hek van de gestreepte paarden. Daar zijn de zebra's kennelijk niet van gediend en komen briesend op de cheetahs afrennen. Die zijn daar natuurlijk absoluut niet van onder de indruk.

Nu hebben we de meeste dieren gezien. Er worden allerlei nieuwe dingen gebouwd, waaronder een nieuw verblijf voor de zeehonden en zeeleeuwen en een nieuw olifanten en giraffen verblijf. Het is toch wel heel bijzonder dat we hier zo gratis naar binnen kunnen, want het is een mooie tuin.

Na nog een stop bij tijgers en leeuwen lopen we terug naar de auto. Thuis treffen we Saskia met acht vrienden en vriendinnen in haar kleine kamertje aan! Dat die allemaal passen! Zij gaan met zijn allen naar Vienna om bij een van de restaurants daar te eten.

Kai heeft wel zin om bij Artie's te eten. Dit restaurant is enorm populair en als ik om vijf over half zes bel om onze naam op de lijst te laten zetten is er al een uur wachttijd (als we er aankomen hoor ik de hostesses al anderhalf uur geven)!

Hun eten is dan ook erg goed en niet duur. Ik smul van mijn gerookte zalmsalade met asperges. Rick neemt de varkenshaas, die hij ook duidelijk zeer smakelijk vindt. Kai neemt de kaasburger en ik steel een paar van zijn frietjes, die ook heerlijk zijn.

Saskia's groepje heeft intussen de weg naar ons huis en de hot tub weer gevonden. Twee van Saskia's vriendinnen blijven logeren. Kai en Rick gaan een X-Box spel spelen en ik vermaak me met Words with Friends op Facebook. Wat een heerlijke dag was dit!

Zondag

In de winter vind ik het hier zo fijn hoe bijna iedere dag de zon schijnt met een diepblauwe lucht. Zo ook weer vandaag en we staan wat vroeger op, ook omdat Kai vanochtend terug naar Richmond gaat.

Rick neemt weer bestellingen op en gaat naar Starbucks voor ons ontbijt. Dit keer neem ik weer eens de spinaziewrap, erg lekker. Terwijl Saskia's vriendinnen nog uitslapen, eten wij gezellig met zijn viertjes ontbijt.

Dan is het helaas alweer tijd om afscheid van Kai te nemen, want hij moet op tijd terug zijn voor zijn bandrepetitie. Hij komt woensdagavond weer even thuis voor een doktersafspraak vroeg op donderdag, maar dan ben ik al op reis.

Rick heeft alweer een leuk plan voor vanmiddag. Lunch en daarna de Autoshow in het Washington Convention Center. Vooral als hij oppert bij Zaytinya te gaan lunchen ben ik helemaal om!

Zo rijden we voor de tweede keer dit weekend naar de stad. We kunnen parkeren onder het Renaissance hotel en lopen dan naar Zaytinya. Dit blijft een van mijn favoriete restaurants hier. Vooral hun volkoren couscous met groente, champignons en harissa bouillon is super. Zelfs Rick, die gewoonlijk niet van couscous houdt, vindt het lekker.

De rest van de gerechten laat ik Rick uitkiezen. Hij komt hier tenslotte minder vaak, dan ik. Het worden gamba's in een lichte citroensaus, gedroogde biefstuk en pita's gevuld met lam en groentes. Alles smaakt even goed. Jammer dat we niet dichterbij dit restaurant wonen.

Op weg naar het Convention Center zien we dat de straten zijn afgezet en we horen muziek. We vallen met onze neus in de Chinese Nieuwjaarsparade in Chinatown! Die is erg kleurrijk, dus we lopen er gauw heen. We staan toevallig op een heel goede plek, waar ze net de bocht om komen. Met de Chinese boog op de achtergrond heb ik hopelijk wat goede foto's.

De autoshow is ontzettend druk. We beginnen met de Amerikaanse merken en zijn onder de indruk van de 2013 Ford Fusion, die electrisch is. Rick moet echt eens aan een nieuwe auto gaan denken, want de BMW kost telkens heel veel in reparaties. Hij is echter zo verknocht aan die auto dat het moeilijk voor hem is iets vergelijkbaars te vinden.

Electrische auto's zijn zeker de toekomst, vrijwel ieder merk heeft er een prototype van. Wel interessant dat we binnen afzienbare tijd onze auto's thuis zullen opladen.

In een andere gigantische zaal zijn de Europese merken vertegenwoordigd. Hier vinden we ook Niall, die met de metro is gekomen. We kijken rond en vooral de mannen gaan in auto's zitten en proberen dingen uit. Ik moet toegeven dat inmiddels voor mij de ene auto er net zoals de andere uitziet.

Tot we bij de echte luxe merken komen. Er staan een paar mooie Jaguars. Bentley heeft me nooit kunnen bekoren, maar een leuke Lotus zou goed op onze oprit staan (droom gerust verder, Petra!). De Lamborghini's slaan echter alles! De zilverkleurige zou mijn droomauto zijn, maar ja, die kost zoveel als een huis zo ongeveer.

Nu hebben we het allemaal gezien en lopen terug naar de auto. We geven Niall een lift terug naar huis. Met alles wat gaande was in de stad staan we al gauw in de file, want iedereen gaat naar huis. We zien wel weer een prachtige zonsondergang.

We zetten Niall af bij zijn auto, die hij bij het metrostation had geparkeerd. Ook dit was weer een heel erg leuke dag en vanavond is er een nieuwe episode van Once Upon A Time, zeker onze favoriete serie op het moment.

Cosmo en Meike, beste vriendjes
Foto's van de tijger en panda's staan hier.

Foto's van de parade en autoshow staan hier.

Weer warm weer

Als ik opsta, zie ik opeens een flits. Mijn brein is nog niet genoeg wakker om me te realiseren dat dat bliksem is. De donder volgt vrij snel en meteen heb ik een nerveus hijgende Cosmo tegen me aanstaan.

Het onweert flink door en op de thermometer zie ik dat het zestien graden is! Wild weer, dus alweer. Gelukkig is het onweer over, als ik naar de sportschool moet, want ik vind het zielig om Cosmo zo bang alleen te laten.

Sharons core trainingklas is weer erg goed. Ik gebruik nu 15 pond gewichten voor de meeste oefeningen. Dat is verreweg het zwaarst van de klas, want de meesten gebruiken 5 of 8 ponders. Sharon leest veel over gewichtheffen en zei dat zwaardere gewichten beter zijn, maar ze krijgt de andere dames niet zo ver die te proberen.

Na afloop ga ik nog een half uur, wat door mijn boek drie kwartier wordt, op de crosstrainer. Dan schijnt de zon inmiddels en is het zo warm dat ik een lekker stuk met Cosmo ga wandelen. Ik hoef niet eens een jas aan (ja, dat gaat volgende week in Nederland erg koud voelen, want mijn lichaam is daar niet aan gewend)!

Intussen doen mijn kaakholtes zo mogelijk nog meer pijn dan gisteren. Bij Walgreens ga ik nu toch maar de antibiotica halen. De apotheker beaamt dat het nu wel erg lang duurt en vertelt dat hij veel klanten heeft gehad die twee keer antibiotica nodig hadden om van hun sinusitis af te komen.

Nu ik dan toch in Vienna ben, ga ik ook maar even langs Whole Foods voor wat boodschappen. En tja, het is lunchtijd, dus ik neem een lekkere sushi rol. Alleen hebben ze helaas de multigrain rijst niet meer, alleen bruine en witte. Hopelijk komt die wel weer terug, want die is zo lekker!

Het is inmiddels 18 graden en dan kan ik natuurlijk niet binnen blijven. Ik ga voor in de zon zitten lezen voor de zoveelste keer deze winter. Het valt me op dat de vogels ook al erg de lente in de bol hebben, getuige het vele gezang in de bomen.

Tegen tweeen komt een bekende groene auto de cul de sac inrijden. Kai komt dit weekend thuis om wat muziek op te nemen met zijn drumstel. Gisteravond laat zag ik hem op MSN en vertelde hem dat ik hem miste. Dan heb ik goed nieuws, schreef hij, want ik kom morgen thuis! Leuke verrassing weer. Hij vertelt het enorm druk te hebben met school en band, vandaar dat we nauwelijks van hem horen. Helemaal goed, natuurlijk.

Mijn nagels hebben weer hard een beurt nodig, dus Thu maakt ze weer helemaal netjes. Nu ik de Gelish heb, moet ik wel heel korte nagels hebben, want ze zijn nog steeds niet helemaal uitgegroeid na de zijden nagels. Als de nagels langer zijn brokkelen ze daardoor snel af. Ik ben blij dat ik nu weer gewoon mijn eigen nagels heb, hoe mooi ik de zijden ook vond.

Saskia heeft gisteren besloten zoveel mogelijk vegetarisch te gaan eten. Leah, Katja's vriendin, doet dat ook en heeft een website met recepten. Saskia heeft me een lijstje met ingredienten gegeven voor een van die recepten. Ik ga ze bij Safeway halen en bedenk me dat het nog maar een jaar geleden is dat Saskia absoluut geweigerd zou hebben edamame of baby portobella paddestoelen te eten!

Tegen zessen belt Rick op van Dulles Airport dat hij ook weer in Virginia is. Voor hem is het ook een totale verrassing dat Kai er is. We gaan met zijn drieen naar Glory Days om te eten. Natuurlijk hoef ik het menu niet eens in te kijken, de Vermonter sandwich is mijn vaste keuze.

Ziet het er niet heerlijk uit?

Saskia is met Jimmy's familie meegeweest naar Petsmart, waar een hondenadoptie wordt gehouden iedere vrijdag. Ze hebben inderdaad een puppy van zo'n dertien weken uitgekozen, dus Saskia zal daar wel veel tijd gaan doorbrengen. Jimmy's moeder zet haar af bij Glory Days, zodat ze ook met ons kan meeeten.

Het is fijn weer even zo met zijn viertjes te zijn. Alleen Katja mist dan nog (erg), maar hopelijk zien we haar na mijn Nederlandse reis ook weer een keer.

Een nieuwe Fitbit

Nog een ochtend, verzuchten Saskia en ik. Daarna heeft zij een vierdaags weekend. Vier dagen geen wekker om half zes voor haar en geen wakker worden van de radio in de badkamer voor mij.

Als Saskia met Jimmy naar school is vertrokken, blijf ik nog een tijdje liggen. Ik voel me nog steeds niet beter, mijn oren doen ook bij tijd en wijlen pijn. Als dat zaterdag nog zo is ga ik het antibiotica recept toch gebruiken.

Rick belt al vroeg (voor hem dan) uit San Diego. Hij was daar vanochtend op het nieuws! Ik zoek al de hele dag naar de video, maar helaas staat die volgens mij niet op de site van Fox News daar. Misschien krijgt Rick het later nog toegestuurd. Dat zou wel zo leuk zijn, zo vaak wordt hij niet live geinterviewd voor het nieuws.

Bij de sportschool is de stairmaster nog steeds buiten werking. Wanneer die gemaakt zal worden weet de luilak, die in het kantoortje werkt, niet. Dat is het enige nadeel van zo'n kleine, eigenlijk best slecht gerunde, sportschool. Dat en de hygiene, waar ze het niet zo nauw mee nemen. Maar het sociale aspect trekt me teveel om naar een grotere keten te gaan.

Dan maar weer de crosstrainer, waar ik een half uur van intervals op doe. Omdat ik zo hard bezig ben, check ik mijn Fitbit niet tussendoor. Na het halve uur flink zweten ben ik dan ook benieuwd hoe het met mijn stappen staat.

Alleen...niets verschijnt, als ik op het knopje druk! Wat ik ook probeer, hij blijft zwart. Ik ben er echt wel aan verslaafd, duidelijk, want ik baal enorm! Vanochtend werkte hij nog prima. Ik vraag me af of het de batterij kan zijn en houd het tweede half uur op de crosstrainer voor vandaag voor gezien, zodat ik dat thuis kan gaan testen.

Even ben ik opgelucht, als ik het batterijtje wel zie verschijnen. Alleen, de batterij is niet leeg en als ik op het knopje druk gebeurt er nog steeds niets. Wel registreren mijn nummers op de website, dus duidelijk is het knopje stuk.

Fitbit geeft een jaar garantie, dus ik vul hun formulier voor mankementen in. Ze beloven binnen drie dagen te reageren. Wat? Minstens drie dagen zonder Fitbit, hoe ga ik dat overleven?

Intussen email ik Rick om te vragen of hij toevallig de bon nog heeft. Dat is het geval, hij heeft hem zelfs in zijn email en zendt hem mij toe. Volgens hem moet ik gewoon naar de Microsoft Store teruggaan en kijken of ze er daar wat aan kunnen doen.

Daar heb ik een hard hoofd in, want die knop is door hen niet te maken en het is al ver na de dertig dagen dat je iets terug kunt brengen. Toevallig wilde ik al naar de Microsoft Store om een koptelefoon te kopen en wie niet waagt, die niet wint, dus op naar Tysons Corner rijd ik.

Bij de winkel word ik meteen vriendelijk geholpen. De koptelefoon heb ik snel uitgekozen en intussen kijkt een technisch persoon naar de Fitbit. Hij heeft natuurlijk ook al gauw door dat daar niets aan te doen is. Ik verwacht dus dat hij gaat zeggen dat ik Fitbit ervoor moet benaderen (het is twee maanden en een week na aankoop).

Bijna geloof ik mijn oren dus niet, als hij zegt dat hij mijn leven makkelijk gaat maken. Eigenlijk is het ver over de periode, maar hij neemt de stukke Fitbit toch terug en geeft mij er een nieuwe voor in de plaats. Wauw! Ik ben best gewend aan goede klantenservice in dit land, maar dit is wel heel erg schappelijk! Ik bedank hem meerdere malen en met een glimlach van oor tot oor loop ik terug naar de van.

Saskia heeft weer eens geen appels meer en ik wil een aantal reismaat toiletspullen kopen. Bij Safeway hadden ze daar vroeger een ruim assortiment van, maar nu ik ze nodig heb natuurlijk niet meer. Ik neem dan de appels maar mee en loop naar de CVS ernaast.

Daar hebben ze ruime keuze aan miniprodukten, allemaal bekende merken ook nog. Een blik op mijn horloge laat zien dat het opeens al half drie is! Ik heb nog geen lunch gegeten en had ook geen trek, maar nu rammelt mijn maag opeens flink.

Bij Starbucks is vrijwel alles uitverkocht, dus ik loop naar de Quizno's. Daar eet ik eigenlijk vrijwel nooit (terwijl Rick er dol op is) en weet nu weer waarom. Ik bestel een "bullet" met tonijnsalade en dat is een nogal kleffe hap. Waarschijnlijk ben ik verwend door Manhatten Bagel en Panera, die beiden erg lekkere tonijnsalade en brood hebben.

Tot mijn verbazing is Saskia nog niet thuis. Ze blijkt na school te zijn gebleven om haar fotografieprojekt af te maken. Saskia vindt de donkere kamer erg leuk, maar de fotografielerares niet, dus helaas wil ze daar volgend jaar niet mee door. Het is langzamerhand weer de tijd om haar vakken te gaan kiezen. Ze wil dolgraag weer Duits doen in plaats van Latijn, maar zal daarvoor naar een andere school moeten bussen. We zullen zien.

Opeens krijg ik een telefoontje of ik Saskia en haar vrienden bij Dairy Queen op kan hlalen. Het is begonnen met regenen, dus ze willen niet naar huis lopen. Gelukkig hebben we een van, want ze is met vier vriendinnen en een vriend.

We hebben het er in de auto over dat het Virginia Congres alweer besloten heeft dat de scholen niet voor Labor Day (begin september) mogen openen. Dit onder invloed van de pretparken en strandtenten en dergelijke, want die zouden dan inkomsten missen.

Maakt niet uit dat studenten in deze staat minstens een week minder tijd krijgen om hun AP materialen te leren in vergelijking met andere staten. Die examens zijn landelijk op dezelfde dag in mei. Ik kan me soms erg opwinden over de "lobby" hier. Geld is belangrijker dan goede resultaten in het onderwijs.

Saskia en ik bestellen Chinees vanavond. Dit restaurant maakt hun gerechten ook gestoomd, dus perfect. Het is erg lekker en leuk om samen te eten. Dan komen de verhalen ook altijd los. Saskia overweegt nu om vegetarisch te worden of liever "pescatarisch", schaaldieren mogen dan wel, want ze eet al nauwelijks vlees. Dat doet mij met de ogen knipperen, want vroeger was biefstuk zo ongeveer het enige vlees dat zij at.

Het is alweer de laatste avond voor Rick thuiskomt. Ik kan echt niet wachten! Soms mis ik hem meer dan anders en dit keer, misschien omdat ik vorige week zelf ook weg was, is het een "meer" week. Rick vermaakt zich in ieder geval in San Diego, want plaatste allerlei foto's uit de dierentuin daar.

Over foto's gesproken, ik vind het steeds meer een uitdaging om een goede zwartwit foto te maken. Vooral op dagen als vandaag, wanneer ik eigenlijk "nergens" kom. Dan maar weer eentje van hier binnen, kristallen:

Kaakholteproblemen terug

Nadat het aanvankelijk beter leek te gaan, kreeg ik eergisteren weer erge last van mijn kaakholtes. Ik negeerde het maar en nam de neusspray, die de dokter had voorgeschreven netjes door. Ook vanochtend word ik weer wakker met pijn.

Soms gaat het na het sporten beter, dus ik doe een uur op de crosstrainer bij de gym. Dit keer helpt het niet en ik besluit er dan toch maar weer naar te laten kijken, want ik wil eraf zijn voor ik naar Nederland vertrek.

Wonder boven wonder kan ik om half twee bij de dokter terecht. Onderweg stop ik bij Plaka Grill, want ik heb enorme zin in hun avgolemono soep. Ik ben niet de enige, die dit restaurant goed vind, het is er propvol. Ik moet zo lang op mijn soepje wachten dat ik me naar de dokter moet haasten.

Gelukkig ligt deze praktijk ook midden in Vienna. Ik hoef niet lang te wachten en krijg een van Nurse Practitioners te zien. Dat vind ik wel fijn, want die grijpen meestal niet meteen naar de antibiotica. Ook dit keer is dat het geval.

Ze schrijft me eerst een sterkere neusspray voor, die ik in combinatie met Sudafed moet nemen. Ze wil dat ik eerst kijk hoe ik me hierbij voel. Omdat ik vertel naar Nederland te gaan vliegen volgende week geeft ze me een recept voor antibiotica mee, die ik alleen mag vullen als ik me zaterdag nog niet beter voel. Maar hopen dat dat wel het geval is dan!

Nu ik toch in Vienna ben, ga ik nog wat dingen van mijn lijstje voor de reis doen. Bij Whole Foods haal ik Jetzone, het homeopatische middeltje tegen jet lag. Dit keer ga ik het ook op de terugreis slikken, want na Italie had ik hier thuis ergere jet lag, dan in Rome.

De manager van onze Suntrust bank belde vanochtend dat mijn euro's zijn aangekomen. Die moet je hier een paar dagen van tevoren bestellen. Het is duur om in Nederland te pinnen met onze debit card, dus ik wilde alvast wat cash meenemen. Wat zijn euro's toch mooi in vergelijking met dollars, al zijn de nieuwere dollarbiljetten tenminste wat kleuriger.

Als laatste ga ik naar Hudson Trail Outfitters. Hier heb ik jaren geleden mijn favoriete (reis)toilettas gevonden. Die gebruik ik niet alleen op reis, maar ook dagelijks, dus mijn oude valt bijna uit elkaar en zou nog een reis niet overleven. Gelukkig verkopen ze dat merk nog steeds en ik neem een leuke blauwe mee.

Intussen is het weer heel aangenaam en zonnig weer. Ik nader het einde van de tweede mystery in de Emma Lord serie van Mary Daheim. Ik neem een Diet Coke en ga buiten voor het huis in de zon lezen. Deze boeken lezen ook weer zo heerlijk weg!

Saskia komt later thuis, want ze heeft haar "mentie", zoals ze het meisje noemt, gehad op de basisschool. Dit vrijwilligerswerk vindt Saskia duidelijk leuk. Het zal straks ook goed staan op haar college aanvragen. Jimmy komt ook vrijwel meteen hierheen, wel gezellig dat ze hier zijn, in plaats van bij hem thuis.

Intussen is het me vandaag dus weer niet gelukt om een flinke wandeling met Cosmo te maken. Ik speel daarom maar een half uur met hem in de tuin met zijn vieze eendje. Mijn zwartwitte foto van vandaag is ook een portret van mijn viervoetige vriendje.


Cosmo heeft het, als Rick er niet is, heerlijk, want mag dan naast mij in bed slapen. Hij weet feilloos dat dat niet mag als de baas er wel is. Ik vind het zo gezellig dat warme hondenlijf tegen me aan. Dat gaat vanavond vroeg gebeuren, want ik wil per se snel beter worden!

Opeens weer lenteachtig

Al om half zes hoor ik Saskia onder de douche. Wat dat betreft is zij heel anders dan haar zus, die zo lang mogelijk bleef liggen en daardoor ook regelmatig haar schoolbus miste. Saskia heeft die nog nooit gemist en geeft zichzelf ook kennelijk geen extra tijd in bed nu Jimmy haar wat later op komt halen. Gevolg is wel dat ze iedere middag doodmoe is.

Zodra Saskia is vertrokken, draai ik me weer om en probeer de slaap weer te vatten. Ik heb het afgelopen jaar gemerkt dat genoeg slaap ook erg helpt met mijn pijnniveaus. Ik hoop dus nog altijd dat ze het belschema van de high schools later gaan maken. Daar gaan nog steeds stemmen over op. Het is ook gezonder voor de tieners, die "nachtuilen" zijn.

Na mijn ontbijt van gepocheerde eieren ga ik naar Anytime Fitness met het plan een half uur op de stairmaster te doen. Pas als ik erop stap zie ik het papier: "Out of Order". Nee, toch! Ik vraag al jaren om een tweede stairmaster en van anderen weet ik dat zij dat ook hebben gedaan. Maar die vraag werd nooit beantwoord, dus nu is er geen stairmaster. Grrrr!!

Nu ik hier toch ben ga ik dan maar op de crosstrainer, waarvan er nog een open is, en stel die op zo zwaar mogelijk in. Alleen staat een van de fans recht op me hier. Ik word bijna weggeblazen en ik kan er niet bij om het te veranderen. Ik moet toegeven dat ik zin heb om eens hard te gaan gillen! Ik moet al al mijn zelfdiscipline oproepen om te gaan sporten en dan wil ik het ook gewoon gedaan krijgen!

Goddank gaat er van de crosstrainer achter mij net iemand weg. Dankbaar ontsnap ik de "wind" en kan dan eindelijk mijn halve uur volmaken. Een half uur, want de rest van mijn beweging wil ik buiten krijgen.

Cosmo wacht me al op met zijn favoriete (en heel vieze) eendenspeeltje. Dat moet ik de hele tijd gooien, zo schattig. Zo krijgt hij op slechte weerdagen ook wat beweging binnenshuis. Vandaag is dat niet nodig, want ik lijn hem aan voor een lange wandeling.

Het is heerlijk weer! Een graad of 13 en volop zon, die in deze tijd van het jaar toch nog heel warm voelt. We lopen meer dan vijf kilometer, heuvel op en heuvel af, zodat ik alle goals van mijn Fitbit haal.

Onderweg poseert een mannelijk cardinaaltje heel netjes voor me. Ze zingen hun typische liedje nog niet. Het is nu een soort "tsk, tsk" geluid dat ze maken. Ik vind deze vogeltjes zo prachtig, vooral in de grijze winterse natuur.


Ook kom ik onderweg twee geparkeerde schoolbussen tegen. Ik probeer daar mijn dagelijkse zwart-wit foto te maken. Op sommige dagen is dat makkelijker dan andere. Toch vind ik dit een leuk thema. Het is jammer dat ik nu weinig in Washington kom, want de architectuur daar leent zich perfect voor zwartwit.


Een blik op Saskia's kamer doet me bijna weer gillen! De grond is niet te zien en het is niet duidelijk welke was schoon en welke vies is. Flapjacks kattenbak laat ook ernstig te wensen over. Ik zend haar een boze sms op school, waar tot mijn verbazing meteen antwoord op komt. Gelukkig een heel berouwvol antwoord, want het is natuurlijk gewoon een lieve tiener, die het met de hygiene niet zo nauw neemt.

Na mijn lunch ga ik dan toch maar even naar Giant om extra wasmiddel en kattengrit te halen. Het is toch wel heel vreemd om op 24 januari opeens weer zonder jas te kunnen lopen!

Thuis ga ik dan ook voor het huis in de zon zitten lezen. Zo is januari en "de winter" goed te doen, vind ik. Die paar koude dagen lukken nog wel, als er dan zo'n warme tussendoor komt. De hele oostkust heeft tot nu toe een milde winter, ook bij mijn zus in Massachusetts was het na een sneeuwerig weekend weer lekker vandaag.

Jimmy brengt Saskia thuis en zij gaat meteen aan haar was, gelukkig, want dat zal uren nemen met alle baddoeken. Het einde van het kwartaal nadert en er zijn nog een aantal opdrachten, die Laura en Saskia voor fotografie moeten voldoen. Vandaag is daar de perfecte dag voor. Ze moeten "panning" en scherptediepte oefenen. Ik geen wat aanwijzingen en daar luisteren ze wel naar. Hopelijk krijgen ze een goed cijfer.

Rick belt uit San Diego, waar het nota bene niet veel warmer is dan hier. Hij stelt voor dat ik sushi voor mezelf ga halen op deze "zomerse" dag. Prima idee! Ik bestel mijn gewoonlijke viseieren met kwarteleitjes erop, hand rol en groente rol bij Yama. Heerlijk!

American Idol is weer begonnen en de voorrondes zijn altijd mijn favoriet. Ze zijn vanavond in San Diego en de dochter van Jim Carrey zingt mee. Ze is goed, dat wordt interessant.

Daarna volgt de State of the Union speech van President Obama. Zou dit zijn laatste zijn? Als het aan mij ligt niet. Geen van de Republikeinse kandidaten heeft ook maar iets dat mij aanspreekt. Dit gaat een van de weinige verkiezingen zijn dat ik geen moment hoef na te denken wie mijn stem zal krijgen.

Het is ontroerend en bijzonder om Gabrielle Giffords daar te zien. Zij werd vorig jaar neergeschoten en het is een wonder dat ze nu zover is. Het is altijd grappig om te kijken naar de gezichtsuitdrukkingen. De president heeft toch wel een aantal belangrijke dingen voor elkaar gekregen, waar hij veel applaus voor krijgt (Osama Bin Laden, troepen weg uit Irak). Ik vind het in ieder geval een heel goede speech.

(en ik vind reacties stiekem nog altijd heel erg leuk, dus schroom niet!)

Een mistige maandag

Eigenlijk hadden we allemaal half verwacht dat de scholen vanochtend laat zouden beginnen. Er is een "freezing rain advisory" en de Federale regering raadt zijn medewerkers aan pas om elf uur te komen. Het is spekglad en er zijn allerlei ongelukken.

Maar Fairfax County Public Schools beginnen, helaas voor Saskia, op tijd. Later vertelt ze dat de parkeerplaats een ijsbaan was, waardoor er allerlei ongelukken gebeurden.

Door de verlate start van de regering wordt Ricks belangrijke presentatie vanochtend in Washington uitgesteld tot volgende week. Fijn voor hem, want hij wilde meer voorbereidingstijd. Fijn voor mij, want nu kunnen we samen ontbijten.

Om kwart over negen, als we beiden vertrekken, is de temperatuur net boven het vriespunt en de wegen weer goed te begaan. Gelukkig, want ik vind rijden met gladheid doodeng.

Sharon wacht me al op bij Anytime Fitness. Een paar dagen geleden postte mijn vriendin Petra een video van vijf minuten "planken" op Facebook. Ik vertel Sharon daarover en natuurlijk merkt zij dan op dat ik dat vast ook kan. Dat niet alleen, maar ze wil me dan ook filmen.

Dat trekt ook de aandacht van andere aanwezigen. De "vijf minuten plank" houdt in: een minuut "gewoon" planken, een minuut zijplank, een minuut "tummy tucks", een minuut andere kant zijplank en een minuut planken met rechte armen. Het is een enorme uitdaging, maar het lukt me. Na afloop krijg ik zelfs applaus, ha ha! Hier het filmpje:


Daarna laat Sharon me ook nog eens twee minuten in een squat tegen de muur zitten. Mijn spieren voelen na het uur als pudding! Toch ga ik nog een half uur op de crosstrainer staan. Zo krijg ik mijn stappen. Buiten is het nog steeds ijzig en heel mistig, een lange wandeling met Cosmo zit er dus niet in.

Voor Rick naar het vliegveld vertrekt gaan we samen lunchen. We kiezen Natta Thai, ons favoriete Thaise restaurant hier in Vienna. Ik bestel hun lekker Tom Yum soep en dumplings. Rick smult van zijn kerriegerecht.

Thuis pakt Rick in en dan is het weer tijd voor afscheid. Hij gaat tot en met vrijdag naar San Diego, de geluksvogel! Gelukkig ben ik niet lang alleen, want Saskia en Jimmy komen me na school gezelschap houden. Althans, ze zijn in het huis, echt gezelschap heb ik van Cosmo en Meike.

De dieren zijn toch al, zoals gewoonlijk, een groot vermaak. Arme Meike wordt belaagd door Flapjack, Snickers steelt een stuk brie uit mijn hand en Flapjack en Cosmo gaan opeens spelen. Ik kan me zo voorstellen dat alleenstaande mensen zich met dieren omringen!


Als avondeten bestel ik een pizza met feta, wilde paddestoelen en zoete ui van Zpizza. Ik ben zo blij deze zaak ontdekt te hebben. Alles is organisch en gezond voor je. De combinaties zijn ook nog eens heel erg lekker.

Zo gaan Saskia en ik de eerste nacht van vier met zijn tweeen in. Ik vind het gezellig dat zij bij mij beneden blijft om haar huiswerk te doen (en zeg haar dat ook). Over een paar jaar ga ik dat wel erg missen, nog maar niet aan denken!


Gaap!

PS. Het enige dat uit Katja's huis gestolen is, is hun X-Box. Het kan nog iemand geweest zijn, die ze kennen, of een van hun deuren zat niet op slot, want de politie zag geen teken van professionele inbraak.

IJzig weekend

Zaterdag

Voor de tweede ochtend achtereen word ik wakker van de sneeuwschuivers, die langsrijden. Een blik naar buiten laat een, niet voorspelde, witte wereld zien. Er is eerst sneeuw en dan ijs gevallen, dus het is spiegelglad. Ik heb duidelijk het koude weer mee naar het zuiden genomen.

Rick werpt zich vanochtend op als mijn persoonlijke "barista" (de naam voor de medewerkers van Starbucks). Hij maakt een lekkere misto met caramelsiroop en een broodje met ham, kaas en ei voor ons ontbijt. Het gaat er goed in.

Met dit gladde weer ga ik nergens heen en is met Cosmo wandelen ook geen optie. Ik parkeer mezelf dus op de crosstrainer voor een uur. Gelukkig boeit mijn boek en gaat de tijd relatief snel.

Zoals iedere zaterdag halen we lunch bij Quizno's (Rick) en Manhattan Bagel (voor mij). Het is een ware glijbaan buiten. Ik ben dankbaar voor Ricks steunende arm, want ben als de dood voor gladheid sinds ik op mijn 21ste mijn enkel ernstig gebroken heb op "zwart ijs".

Zonder kleerscheuren eten we lunch. Saskia heeft inmiddels weer een hele groep vrienden en vriendinnen hier. Zo leuk vind ik dat ze hier graag willen zijn. Ik wilde vroeger altijd "het huis" zijn, waar mijn vrienden het liefst heenkwamen, maar wij woonden daarvoor te ver af. Ik ben heel blij dat dat voor onze kinderen wel gelukt is.

Rick en ik hebben zin om het grijze, koude weer even te ontsnappen. We wilden de film "We Bought A Zoo" nog zien. Dat blijkt een prima keuze te zijn. Het is een lach en een traan en een mooi verhaal over het gezin, waarvan de vrouw en moeder recentelijk is overleden, dat een vervallen dierentuin koopt. Een aanrader is deze film.


Eenmaal thuis maken we een prachtige zonsondergang mee. Hieronder een van de foto's, de rest staat hier.


Met haar groepje gaat Saskia bij Panera eten. Rick en ik rijden door naar de Lebanese Taverna. Daar krijgen we meteen een tafeltje en smullen van de "mezza". We nemen heel lekkere pittige worstjes, mijn favoriete kibbeh nayeh (rauwe lamstartaar), spinaziecakejes en voor Rick een lamsvleesgerecht.

De hele groep tieners is inmiddels weer terug bij ons thuis. Saskia en een drietal van haar vriendinnen halen Rick over de hot tub open te doen. Daar gaan ze nog tot laat in de avond in (zo laat dat Rick ze om een uur eruit moet bonjouren). Ze blijven dan ook gelijk maar logeren. Lang leve de basement!

Zondag

Na lekker uitgeslapen te hebben, gaat Rick ons wekelijkse Starbucks ontbijtje halen. De dames zijn intussen ook op en voorzien van cereal door Saskia. Een voor een worden ze door hun ouders opgehaald.

Het is nog steeds berekoud met temperaturen onder het vriespunt. Rick strooit zou op de stoep voor ons huis en die achter ons huis, waar morgen de schoolkinderen moeten lopen.

Dan nemen we Cosmo mee voor een wandeling door de ijzige buurt. Veel mensen hebben niets aan hun stoepen gedaan, dus ik loop vooral op de weg. In het Southside Park lopen we over een laag ijs, maar door de zachte ondergrond zakken we er doorheen. Cosmo vindt dat maar wat leuk en dartelt heen en weer.


Rick komt opeens met de mededeling dat hij wel pho wil proberen voor de lunch. Hij moet toch bij Microcenter zijn en Pho Thang Long ligt daarnaast. Hij is wel benieuwd naar die soep, waar Katja, Kai en ik zo gek op zijn. We eten in het restaurant en Rick bestelt de soep met biefstuk, ik met vis. Hij is het erover eens dat het perfect eten voor een dag als vandaag is en nog gezond ook.

Door het ijzige weer komt Peapod vandaag de boodschappen niet bezorgen. Ze hebben pas dinsdag weer een bezorging, dus we halen wat benodigdheden bij de Safeway.

Dan hoeven we nergens meer heen en ik kleed me na mijn douche lekker in mijn sneeuwman fleece broek. De haard gaat aan en Rick begint aan de chili voor vanavond. Hij gebruikt daar het lekkere recept van zijn moeder voor. Binnen de kortste keren ruikt het hemels.


De footballwedstrijd tussen de Baltimore Ravens en New England Patriots gaat aan en we beleven een heel Amerikaanse middag. Wij zijn helemaal voor de Ravens, aangezien Baltimore hier dichtbij ligt.

Het is een spannende wedstrijd, maar helaas winnen de Patriots op het allerlaatste moment. Toch leuk om gekeken te hebben. De Patriots zijn nu het eerste team in de Superbowl (ik ben er dat weekend niet, want dat is het weekend van de Alles Amerika bijeenkomst).

De chili smaakt ontzettend lekker, precies het goede "comfort food" voor zo'n luie zondag. Saskia en Jimmy zijn vanmiddag gaan schaatsen in Reston en hebben ook flinke trek. Het is voor het eerst dat hij bij ons eet. Het is zo'n gewone, gezellige jongen, geen wonder dat Saskia zo dol op hem is.

Rick en ik hebben vandaag echt van elkaars gezelschap genoten. Hij gaat morgen weer voor de hele week op reis, helaas. Gelukkig worden er wel weer flink warmere temperaturen voorspeld voor volgende week. Dat maakt het altijd lichamelijk een stuk makkelijker voor mij.

Intussen heeft Katja ook weer een avontuur meegemaakt. Er is ingebroken bij hen. Katja lag te slapen en de rest was niet thuis. O.a. de X-Box van een van haar huisgenoten werd meegenomen. Het idee dat Katja daar sliep, terwijl er werd ingebroken, niet prettig! Waarom kan zij nu niet een week gewoon niets gaande hebben?

Wakker met een witte wereld

Het geluid van sneeuwschuivers wekt me al vroeg. De zon schijnt de kamer binnen, maar als ik de gordijnen open lacht me inderdaad een witte wereld toe. Er werd ongeveer vijf centimeter voorspeld en dat is er ook gevallen. Het is dus mooi zonder voor problemen te zorgen.

D is alweer bezig met lekkere lattes voor ons maken en verkondigt trots dat hij de "troepen" al aan het werk heeft gezet. Dat blijken S en N te zijn, die de oprit schoon aan het maken zijn. Hij traint ze duidelijk al jong! De kinderen vinden het ook duidelijk leuk om te doen, alleen krijgt het maken van een sneeuwheuvel om af te glijden al gauw prioriteit boven het schoonmaken van de oprit.

Met enige moeite krijgt D zijn drietal de auto in. Ik neem gauw afscheid. Hopelijk kunnen ze deze zomer ook naar ons toekomen. De twee oudsten hebben helemaal de leeftijd voor veel van de bezienswaardigheden in Washington.

Mijn zus gaat aan het werk en ik doe boven op mijn kamer een Max Capacity trainingsessie. Ik vind ze ideaal op reis, als ik niet makkelijk naar een sportschool kan. Als ik beneden kom wacht er een heerlijke croissant met kaas en ham, die D uit de stad mee heeft genomen. Het is maar goed voor mijn lijn dat ik niet langer blijf, mijn zwager en zus zijn (ook) echte lekkerbekken!

Layla heeft boven geduldig naast me liggend gewacht tot ik klaar was met mijn oefeningen. Die gaat mij nog missen! Ik lijn haar aan voor een wandeling door besneeuwd Newburyport. Dit keer neem ik weer andere straatjes naar het centrum en zie weer allerlei schattige huisjes. Een langslopende vrouw ziet me fotograferen en merkt op dat er vele mooie plaatjes te vinden zijn. Nou, dat is zeker!

Mijn zus houdt vandaag een uurtje eerder op met werken, dus ik zorg ervoor dat ik om elf uur bepakt en bezakt beneden zit. We rijden nog even naar Plum Island, waar we de vuurtoren bezoeken. Vuurtorens zijn ook zoiets, waar ik altijd foto's van moet maken.

Dan is het alweer tijd om S op te halen. Ik kan me voorstellen dat mijn zus haar dagen vindt vliegen! We eten lunch bij de Purple Onion, hun bijzonder lekkere tomatensoep en een halve rosbiefsandwich.

Om op tijd terug te zijn voor S en N moet mijn zus me vroeg bij het vliegveld afzetten. We gaan dus na de lunch meteen op weg. Zonder oponthoud bereiken we Boston Logan Airport en dan is het moment van afscheid alweer aangebroken. Concrete plannen zijn er nog niet, maar ik heb goede hoop dat we hen deze zomer weer zullen zien. Dat maakt het afscheid toch wat makkelijker.

Binnen de kortste keren ben ik weer ingecheckt en ga door de veiligheidscontrole. Na al het gedoe van laarzen, jas en riem af heb ik twee uur voor het boarden zal beginnen. Er is een leuk cafeetje, waar ik een tafeltje neem en een diet Coke bestel. Ruim de tijd om mijn blogs te schrijven en foto's op te laden, dus.

Het vliegtuig zit vol en ik kom naast een spraakzame man uit Florida te zitten. Hij zegt zin te hebben terug te gaan naar de warme temperaturen daar. Dat kan ik me helemaal voorstellen!

Express heb ik een raamstoel aan de A kant van het vliegtuig genomen. Nu heb ik heel mooi zicht op Boston uit de lucht en een uurtje later op Manhatten en de wolkenkrabbers van New York. Alleen landen we helaas vanuit het zuiden, waardoor ik Old Town Alexandria goed kan zien, maar niet de monumenten van Washington. Ach, je kan niet alles hebben.

Rick staat me al op te wachten en het is weer heel fijn hem te zien. Hij stelt voor onderweg een hapje te gaan eten en de keuze valt op La Cote D'Or in Arlington. We hebben al jaren niet meer bij dit intieme Franse bistrootje gegeten.

Als voorafje krijgen we een heerlijk kopje bouillon. Daarna heeft Rick de gerookte zalm en ik een kop wortel-gember soep, die werkelijk voortreffelijk smaakt! Als hoofdgerecht delen we de crepes Florentine en met wilde champignons. Alles is even lekker en dit restaurant gaat op ons lijstje favorieten.

Rick heeft wel zin in iets zoets en daarvoor gaan we langs Pastry Xpo. Hier hebben ze ook de lekkerste maccarons, dus daarvan neem ik een bakje mee.

Saskia heeft weer een aantal vrienden over, maar komt me wel een knuffel geven. Ook van mijn viervoetige vriendjes krijg ik een uitbundige verwelkoming. Het is goed om weer thuis te zijn, maar ik mis de familie in Newburyport ook alweer. Het is toch altijd heel dubbel.

Foto's van vandaag staan hier.

Dagje historisch New England

Nadat hij de kinderen naar school heeft gebracht, maakt D een heerlijke latte voor mij. Mijn zus heeft een moeilijk project op haar werk, dus is al begonnen.

Layla volgt mij alweer als een schaduw. Ik kleed me dik aan en lijn haar aan. Het is gelukkig iets minder koud (met de nadruk op "iets"), omdat er vandaag niet veel wind staat. Eerst lopen we richting de Joppa Flats.

Daar hoop ik de adelaars te zien, die de dame bij Audubon er dinsdag had gespot. Op het ijs zie ik een vogel met een witte kop. Enthousiast maak ik een foto, maar ingezoemd zie ik dat het een doodgewone meeuw is. Duidelijk gaat het hem wat adelaars betreft dit bezoek niet worden.

Hier aan het water is het toch wel erg fris, dus ik loop de buurt weer in. Dit keer ga ik de andere kant op en zie al gauw het bordje voor Newbury. Dat plaatsje is een van de oudsten hier en werd in 1635 gesticht. Newburyport is meer dan honderd jaar "jonger".

Deze "High Street" blijkt vol te staan met historische panden uit de achttiende eeuw (de oudste uit 1670). Je kunt van buiten zien, hoe de vloeren verzakt zijn.

De kerk is wel nieuwer, maar het kerkhof erbij niet. Veel van de oudste graven zijn niet meer te lezen. Op een grafzerk uit 1733 lees ik dat degene, die er ligt, op 20 januari 1733 op 40 jarige leeftijd is overleden. Dat is morgen 279 jaar geleden! Ik probeer me voor te stellen hoe het leven er hier in die tijd uitzag.

Intussen zoek ik ook naar roze en blauwe huizen naast elkaar. Een Facebook vriendin van me "verzamelt" daar foto's van. Ik vind het altijd leuk daaraan mee te helpen. Ik had mijn zus al gevraagd of zij die combinatie ergens wist te staan, maar dan blijkt weer hoe je eigen omgeving zo gewoon wordt, dat dingen niet opvallen. De eerste roze-blauwe combinatie staat nota bene in de straat achter hen, waar ze vrijwel dagelijks doorheen rijdt.

Als ik terug ben is mijn zus ook klaar met werken. We gaan S van haar schooltje halen en dan lunch halen bij Tendercrop Farm in Newbury. Mijn zus laat me ook wat andere historische plekjes daar zien. Wat is New England toch mooi!

We nemen de lunch mee naar huis. Mijn zus en ik hebben een heerlijke kop garnalen en mais chowder. De romige chowders zijn ook helemaal van dit gebied. Deze is ook lekker pittig en precies goed met dit koude weer.

Na het eten stappen we weer in de auto, waar S promt in slaap valt. We rijden door schattige oude plaatsjes, zoals Rowley en Ipswich. Volgens mij steek ik mijn zus ook een beetje aan met mijn enthousiasme voor de geschiedenis van dit land. Ze neemt zich voor zich er meer in te verdiepen.

Hier in de buurt ligt ook een van de grote "estates" van het begin van de 20e eeuw, het Crane Estate. Het was het zomerverblijf van de industriele magnaat Richard Crane Jr. uit Chicago en zijn familie.

We moeten $5 betalen om het landgoed op te mogen. Het grote landhuis ligt boven op een heuvel met schitterend uitzicht op de zee en het omliggende land. Naar verluid vond Mrs. Crane hier echt helemaal niets aan. Onvoorstelbaar! Ik stap een paar keer uit voor foto's, want S slaapt nog en het huis valt toch niet te bezoeken in de winter, helaas.

Inmiddels begint de tijd alweer te dringen. We haasten ons terug naar Newburyport om de twee oudsten van school te halen. Die zijn helemaal opgewonden, want we gaan vanmiddag wel "tuben". Mijn zus heeft een Groupon voor de heuvel van het Amesbury Sports Park.

Het mag dan niet zo hard waaien vandaag, de temperatuur is flink onder het vriespunt. Ik ben dus blij dat ik een sneeuwbroek en dikke skihandschoenen kan lenen. Een gezin dat in zo'n klimaat met veel sneeuw woont is duidelijk ruim voorzien wat dat betreft.

We kiezen een band en nemen dan de lopende band lift naar boven. Voor mijn zus, N en S is dit de eerste keer zo "sleeen". Iedereen vindt het fantastisch, zelfs kleine S. Keer op keer gaan we naar boven, maar na vijf keer heb ik het wel gezien, door de opspattende sneeuw doet mijn gezicht pijn.

Na een paar (hopelijk) leuke foto's te hebben genomen, ga ik naar binnen. Daar bel ik even met Christine, die vandaag jarig is. Al vrij snel hebben de anderen er echter ook genoeg van. Zodra de zon onderging werd het nog kouder. In ieder geval was het een leuk middagje lekker buiten zijn.

Thuis maken we ons klaar om uit eten te gaan. De kinderen vinden dat prachtig. We gaan naar Michaels Harborside, waar ze duidelijk ook op kinderen berekend zijn. Die krijgen een kleurplaat en krijtjes en zijn al gauw druk bezig.

Het eten is er ook heel erg lekker. Mijn zus en ik hebben veelal dezelfde smaak en houden ervan een paar voorafjes te nemen, in plaats van een hoofdgerecht. We delen de calamari, een salade met feta en walnoten en ontzettend lekkere sushi tonijn met zeewiersalade. Ds scallops en salade met pistaches ziet er ook goed uit. Dit geeft me ook eindelijk even de kans om echt met hem bij te praten, want dat lukte met de drie drukke kinderen om ons heen nog niet.

De kinderen zijn moe van het buiten zijn en gaan gewillig naar bed. Dat geeft ons de kans om thuis nog door te kletsen en voor we het weten is het bijna middernacht! Tijd voor bed, dus, het is alweer de laatste nacht hier voor mij.

Foto's van vandaag staan hier en hier.

Strand en avondje uit

Na een lekkere nacht in mijn riante king bed op zolder eten we met zijn allen ontbijt. D heeft lekker pecan-bananenbrood gehaald en maakt verse lattes (met een melkhartje erop) voor mijn zus en mij. Het gaat er goed in.

D brengt de kinderen naar school en daarna gaan hij en mijn zus aan het werk. Beiden werken van huis. Ik ga naar boven en doe twee Max Capacity Trainingen achter elkaar. Dat voelen mijn spieren wel, mijn armen trillen aan het einde.

Daarna kleed ik me dik aan, want er staat een straffe wind, die de gevoelstemperatuur ver onder nul maakt. Ik lijn Layla, mijn viervoetige schaduw hier, aan, neem mijn fototoestel mee en ga door het historische stadje wandelen.

Newburyport is zo pittoresk. Alle houten gekleurde huisjes met leuke deuren zijn zo vrolijk. Sommigen hebben plakkaten van hun leeftijd, daterend van zo ver terug als 1680. Grappig is dat deze bouw niet zoveel verschilt van de coloniale bouw in oude stadjes in onze buurt, zoals Alexandria.

Layla loopt vrolijk mee. We lopen naar het gezellige centrum en dan terug, eerst langs het water, maar dat is me al gauw te koud. Het is er wel prachtig met allemaal watervogels en ijsafzetting. Tussen de huizen is de wind echter een stuk minder.

Na een uurtje en heel wat stappen op mijn Fitbit en verrassend veel heuvels, te zien aan het aantal "trappen" dat ik heb gelopen, zijn we weer terug. Mijn zus is ook net klaar met werken.

Tijd om kleine S van haar schooltje te halen. Het is een lekker bijdehand meiske met een flinke woordenschat voor een bijna vierjarige. Ze heeft allerlei vragen voor mij, want zij is de enige van de drie, die zich mij niet herinnert.

We nemen lunch mee van de Purple Onion. Voor mij een superlekkere "hot and sour" tomatensoep en een halve sandwich met ham en kaas op meergranenbrood. We eten het thuis op en voeren S haar lunch.

Een goede vriendin van mijn zus heeft aangeboden vanmiddag op S te passen, zodat wij samen op pad kunnen. Wij besluiten dan Layla mee te nemen en een lange strandwandeling te gaan maken op Plum Island. We lopen een kwartiertje met de wind mee, wat nog te doen valt. Dan bereiken we de rand van het reservaat, waar geen honden mogen en keren om.

Dat valt vies tegen, de wind gaat door merg en been en we krijgen beiden oorpijn. We laten ons plan een paar uur te lopen maar gauw varen. In plaats daarvan gaan we naar Deer Island, waar de Audubon mensen ons gisteren vertelden dat er adelaars (bald eagles) te zien waren.

We parkeren de auto en lopen het eiland op tot we goed zicht over de Merrimack rivier hebben. Echter, er is geen adelaar te bekennen. Later lees ik online dat er dit jaar, waarschijnlijk door de mildere winter, veel minder zijn gezien, dan vorig jaar. Ik heb dit keer geen geluk met de vogels, geen sneeuwuilen of adelaars, helaas.

Het is inmiddels alweer tijd om de kinderen op te halen. Mijn zus heeft een Groupon voor een tubing park in Amesbury, dus we kleden iedereen in sneeuwkleding. Dat heeft nogal wat voeten in de aarde met drie moeie kleintjes, maar na een half uurtje zitten we dan allemaal in de auto.

Nog een half uurtje later zijn we bij het sportpark met de glijbanen. Alleen zien we er geen mens. Ik weet ook niet hoe lang we het gaan uithouden, want de wind waait nog steeds hard en het is ijs- en ijskoud. Binnen zien we aanvankelijk niemand en dan komt een medewerker aanlopen. Die verkondigt dat er vandaag een prive groep was en ze verder gesloten zijn.

Dat is natuurlijk een enorme teleurstelling voor de kinderen (ik moet stiekem toegeven opgelucht te zijn). We beloven ze morgenmiddag direct na school terug te gaan. Hopelijk is het dan minder winderig en vroeger in de middag, zodat we het langer uit gaan houden. We leggen alle sneeuwspullen alvast in de auto en hopen dat er morgen dan niets tussen zal komen.

Mijn zus maakt avondeten voor D en de kinderen. Zij en ik vertrekken, als D klaar is met zijn werk, voor een avondje uit. We beginnen met eten bij hun favoriete sushi restaurant, Hana Japan. Het wordt weer heerlijk en zo gezellig om nu weer eens in persoon eindeloos bij te kletsen.

Na het eten neemt mijn zus me mee naar 10 Center Street, waar we een tafeltje naast de open haard krijgen. We bestellen beiden een warm drankje. Voor mij koffie met kahlua en mijn zus neemt warme chocolademelk.

Voor we het weten is het tien uur en vallen onze ogen bijna toe na de lange dag. Na nog een snel telefoontje aan Rick duik ik mijn bed in. De tijd vliegt hier ook weer!

Foto's van vandaag staan hier.

Naar Newburyport

Het gezellige getik van de regen wekt me vanochtend. Althans, zo in bed is het gezellig, maar straks als ik er met mijn tassen doorheen moet niet meer. Saskia neemt afscheid en gaat met Jimmy mee naar school. Ik pak nog wat laatste dingen in en sla een yoghurtje met een kop koffie naar binnen. Rick heeft al ontbeten.

Mijn vlucht naar Boston vertrekt om half elf, maar we moeten rekening houden met het beruchte Washingtonian spitsuur. Het is wel de shuttle, die ieder uur gaat, maar ik wil hem toch liever niet missen. Om half negen rijden we van huis weg. Op de I-66 geldt nog de HOV (High Occupancy Vehicle) en er moeten tenminste twee mensen in de auto zitten.

Desondanks komen we toch in de file terecht en ben ik blij dat we de extra tijd hebben genomen. Met iets meer dan een uur voor vertrek komen we bij Reagan National Airport aan. De US Airways shuttle heeft een eigen ingang, waar ik afscheid neem van Rick. Gelukkig is de regen inmiddels opgehouden, dus mijn tas en kussen zullen niet nat worden.

Het inchecken gaat werkelijk razend snel. Het is duidelijk dat ze hier voornamelijk met zakenmensen, die haast hebben, te maken hebben. Ook de veiligheidscontrole verloopt soepel. Al is al het gedoe met schoenen en jas uit veel ingewikkelder in de winter, want ik draag laarzen en een lange jas. Ik moet door een van de roentgenmachines en kan dan door naar de gate.

Ook het boarden gaat heel soepel. Ik krijg een raamplaats en verder niemand naast me. De vlucht is allerminst vol. Helaas vertrekken we niet in de richting van Washington, zodat we de mooie gebouwen niet uit de lucht kunnen zien. Al gauw vliegen we boven de wolken, dus van de rest van de oostkust is niets te zien.

Bij ons drankje krijgen we zowaar een zakje pretzels, waar ik dankbaar om ben, want mijn yoghurtje is allang weer verteerd. Later zal ik er helemaal dankbaar om zijn. Voor ik het weet wordt de landing alweer ingezet. Waar we in de auto negen uur over doen wordt per vliegtuig slechts anderhalf uur. In Boston ziet het er koud uit en er ligt wat sneeuw.


Mijn zus moet haar jongste nog uit school halen, dus ik ga op mijn gemak mijn bagage halen. Zij wonen ongeveer een half uur rijden van het vliegveld af, dus ik pak mijn Kindle en ga lezen (en mensen kijken, ook altijd een leuk tijdverdrijf). We hebben afgesproken samen te gaan lunchen, maar mijn zus komt in de file terecht en is er pas om half twee. Nu zegen ik die pretzels in het vliegtuig dus helemaal!

Kleine S, die intussen ook alweer bijna vier is, ligt achterin te slapen. Eenmaal in Newburyport rijden we dus gauw door de drive thru van Panera. Wat smaakt dat als ambrosia! Wat is dit toch altijd een leuke plaatsje met al zijn typisch New England huizen.

Al gauw is het tijd om de twee oudste kinderen van school te halen. Zevenjarige (wat een echt schoolmeisje is zij alweer) N gaat met een vriendinnetje mee naar huis. We zetten negenjarige S, die flink de lucht in is geschoten sinds ik hem voor het laatst zag, af bij een vriendje en dan zijn we weer alleen met S.

Er zijn adelaars in dit gebied en mijn zus will bij Audubon vragen, waar we die het beste kunnen gaan zien. We krijgen een paar locaties aangewezen, die we morgen willen bezoeken. Aan de overkant is het Parker River National Wildlife Refuge.

We kijken even in het interessante bezoekerscentrum rond en zien daar dat de “snowy” uilen er op het moment zijn. Het is miezerig weer, maar we besluiten toch even de weg af te rijden in de hoop een van die mooie dieren te zien. Het is een prachtige natuurgebied, maar we zien alleen maar watervogels en meeuwen.

We halen S weer op en N wordt thuisgebracht. De kinderen zijn dolblij met de kleurboeken en gaan meteen aan de gang. Dan spelen we een spelletje Boggle. Wat een verschil maakt anderhalf jaar bij kinderen van deze leeftijden toch.

Het is weer erg leuk ze allemaal te zien. Ik ben blij dat ik dit reisje heb gepland.

Foto's van vandaag staan hier.

Dr. Martin Luther King Jr.'s Birthday

Brrrr, het is koud geweest vannacht! Dat zeg ik niet gauw, maar bij het opstaan is het 15 graden in onze kamer. Rick doet dan toch de verwarming maar even aan, die we boven eigenlijk haast nooit gebruiken. Saskia heeft bij Kaylee gelogeerd, dus we zijn samen thuis.

We ontbijten samen en dan vertrekt Rick naar zijn werk. Helaas krijgt hij feestdagen, zoals vandaag Dr. Martin Luther King's birthday, niet vrij. De scholen zijn wel uit, vandaar Saskia's logeerpartij.

Voor ik naar de sportschool ga, breng ik Katja's ski's naar Leah. Zij gaat vanavond terug naar Blacksburg en Katja was ze hier thuis vergeten. Wanneer ze die ski's gaat gebruiken, weet ik niet, maar ze zitten daar dichtbij een skiheuvel. Het moet alleen even langer koud blijven voor goede sneeuw.

Sharon wacht me al op en heeft vooral flink zware beenoefeningen voor me in petto. Het is enorm druk met high school en college studenten en natuurlijk mensen, die vandaag wel vrij hebben. We moeten dus regelmatig schipperen met waar we de oefeningen doen, want dit is maar een klein sportschooltje. Na afloop voelen mijn benen als pudding!

Door mijn leuke boek wordt het gewoonlijke halve uur op de crosstrainer zomaar een uur! Dan belt Saskia of ik haar op kan halen. Ik ben zo in mijn boek dat ik even vergeten ben dat ze niet op school zit. Ik vraag haar hoe ze zich voelt, waarop ze verbaasd "goed" antwoordt. Oh ja, Saskia is nog bij Kaylee, natuurlijk.

Eigenlijk had ik meteen door willen gaan met boodschappen doen, maar het is ook erg koud buiten, dus misschien toch maar beter om niet bezweet door te gaan. Thuis kijk ik ook naar het weerbericht voor Newburyport en dat ziet er koud uit! Ik leg alvast wat spulletjes klaar, maar wat zijn winterkleren toch dik! Hopelijk past het straks allemaal nog met mijn enorme kussen.

Als ik weer in de van stap, zie ik dat de benzinemeter op rood staat. Al heb ik helemaal geen zin om in de vrieskou te tanken, ik doe het toch maar. Vorige keer reden we opeens met "0 miles to empty" op de snelweg, dus dat wil niet weer. Bij de Shell krijg ik 30 cent korting met mijn Giant kaart, toch handig telkens weer.

Morgen vertrek ik dus naar mijn zus in Massachusetts. Ik zag op mijn blog dat het al bijna anderhalf jaar geleden is dat we elkaar zagen! Wat vliegt de tijd toch. De kinderen zullen alweer flink veranderd zijn. Ik wil wat leuks voor iedereen meebrengen en ga daarvoor even in Vienna shoppen.

Bij Whole Foods haal ik een lekkere doos Lake Champlain chocolaatjes voor mijn zus en zwager. Dit zijn verreweg de lekkerste bonbons in Amerika.

Voor de kinderen ga ik bij Michaels kijken. Iets creatiefs heeft altijd succes. Ik kies een paar heel leuke kleurboeken, die net als glas in lood zijn, en stiften. Daar kunnen ze weer even mee bezig.

Opeens voel ik mijn maag knorren. Ik ben helemaal vergeten lunch te eten! Rick wordt altijd boos als ik hem dat vertel, maar soms, als ik veel aan mijn hoofd heb, vergeet ik te eten. Toch onvoorstelbaar voor iemand, die zoveel van eten houdt, als ik!

Bij Starbucks laat ik een mozzarella en tomaat sandwich opwarmen. Ik neem er een lekkere hete (blaren in mijn mond heet, oei) passiethee bij. Het is gezellig hier, dus ik eet het in het cafe op.

Gelukkig lijkt alles in mijn tas te passen. Mijn kussen neemt echter altijd enorm veel plaats in. Het is niet echt reisvriendelijk, maar het garandeert mij minder pijn, vooral als ik in vreemde bedden slaap.

Na een koude wandeling met Cosmo, want die zal hij de komende dagen vrees ik niet krijgen, laat mijn Fitbit 14969 stappen, 13 trappen en 9,41 mijl (bijna 16 kilometer) zien. Nu is mijn energie echter ook wel op, ik merk nog steeds de gevolgen van de sinusitis.

Rick komt thuis en biedt aan om alleen naar La-Z-Boy te gaan om onze meubelen te bestellen. Daar ben ik hem zeer dankbaar voor. Rick is dol op Indiaas eten (ik ook, hoor, maar niet zo erg als hij) en komt met onze favoriete gerechten van Bombay Bistro terug.

Het meubilair zal over zes tot acht weken bezorgd worden. We zullen ook het tapijt en de tafels vervangen. Ik kan echt niet wachten om deze kamer op te knappen. De tafels vallen uit elkaar, mijn stoel is gescheurd en heeft dus dat "gat", de andere stoelen hebben scheuren, die we maar met kussens verbergen. We kunnen dus niet wachten deze kamer weer met trots te tonen, want hier is waar we onze gasten voornamelijk ontvangen.

Op Facebook kwam ik dit artikel tegen. De voorspelling van een journalist in 1911 over hoe de wereld er in 2011 uit zou zien. Er staan toch een aantal accurate voorspellingen bij. Ik zou niet weten hoe het er in 2111 uit gaat zien (als de wereld dan ueberhaupt nog bestaat).

Ook doe ik nog steeds mee (en hopelijk voor de rest van het jaar) aan een foto per dag. Mijn blog daarvoor staat hier. Vandaag is het een abstract.

Casino feest

Zaterdag

Rick en ik slapen tot bijna tien uur uit. Schandalig lang, eigenlijk, maar we hebben de rust kennelijk beiden nodig. Saskia is zo in haar schoolritme dat het haar niet meer lukt uit te slapen. Ze zegt al om half acht te zijn opgestaan. Dat wij langer slapen dan de kinderen komt niet vaak voor!

Na een rustig ontbijtje plant ik mezelf op de crosstrainer boven. Rick is zo dapper om buiten te gaan hardlopen. De temperatuur is maar net boven het vriespunt en dat is mij veel te koud! Langer dan een kort wandelingetje met Cosmo wil ik mij er niet in bevinden. Het uur sporten gaat lekker snel, want ik heb weer een leuk boek.

Rick stelt voor om met zijn drieen lunch te gaan halen in Vienna. Saskia rijdt erheen en dat gaat niet zonder de nodige adrenaline door de aders van Rick en mij! Op de parkeerplaats vergeet ze dat de versnelling op achteruit staat en schiet naar achter. De remmen piepen, zo hard moet ze erop trappen. Goddank raakte ze de auto achter haar net niet of nog erger liep er niemand net achter haar auto!

Eigenlijk vind ik dat Rick haar ook wel heel snel op moeilijkere stukken weg laat rijden. Het is een moeilijke beslissingen, want op een gegeven moment heeft ze de buurtstraatjes wel door en is het tijd voor hogere snelheidslimiewegen. Alleen zijn die hier vrijwel allemaal vierbaanswegen, dus dan krijg je gecompliceerde dingen als van baan verwisselen. Enfin, de auto is nog heel, al is arme Saskia zich ook rotgeschrokken en laat nu Rick maar even verder rijden.

Als de sandwiches verorberd zijn, zetten ze mij af bij Lofty Salon. Mona is op vakantie, maar heeft gezegd dat Carmen mijn kleur wel kan doen en mijn pony bijknippen. En inderdaad, dat doet Carmen erg goed. Ze foehnt mijn haar zelfs veel leuker en vlotter, dan Mona dat altijd doet. Ik ga proberen het zelf ook zo te krijgen, maar dat zal wel moeilijk zijn.

Intussen zijn Rick en Saskia naar Tysons Corner gegaan. Daar koopt Rick ook zijn eerste panty ooit. Nee, niet voor zichzelf (gelukkig), maar ik heb een ladder in mijn laatste en moet er vanavond een aan. Mijn hemel, ik had niet verwacht dat dit zo'n moeilijke taak zou zijn voor hem! Ik heb de maat en kleur gegeven, maar nog moest er een medewerkster aan te pas komen. Gelukkig heeft die hem wel goed geadviseerd.

Thuis pakken we in voor een nachtje weg. Het Microsoft "Kerst"feest is vanavond. Inmiddels is dat een traditie om het in januari te houden, wat wij wel leuk vinden. Het wordt een casino feest in het Lansdowne Resort in Leesburg. Omdat dat drie kwartier rijden is, hebben we besloten er na het feest te overnachten. Saskia blijft thuis en krijgt Kaylee te logeren.

Het resort ligt prachtig met uitzicht op de Potomac rivier en het Blue Ridge gebergte. Het is vooral bekend om zijn golfbaan, die er nu natuurlijk maar ijzig koud bijligt. Rick is hier al eerder geweest, maar voor mij is het de eerste keer.

Na de auto aan de valetmeneer te hebben afgegeven, checken we in. We krijgen een mooie kamer op de vierde verdieping met een king bed en uitzicht over de golfbaan. Het is nog te vroeg om ons mooi aan te kleden, dus we besluiten een drankje te gaan drinken in de bar. Daar is het erg gezellig en we raken aan de praat met het stel naast ons, die mijn Windows telefoon zien en daar meer over willen weten.

Opeens is het drie kwartier later en haasten we ons terug naar de kamer. Gelukkig duurt het niet lang om ons te verkleden en op te maken. Ik draag mijn groene cocktailjurk en Rick zijn beige pak.

Beneden is het meteen te zien, waar het feest is. Op een enorm scherm bij binnenkomst staat het logo van Microsoft. We worden eerst op de foto gezet en krijgen daarna lekkere hapjes aangereikt. De hors d'oeuvres varieren van pittige gamba's tot miniquiches met geitenkaas en paprika, heel lekker! Zelfs Rick, die zegt niet van geitenkaas te houden, neemt een tweede ervan.

Al gauw zien we een aantal bekenden. Rick stelt mij ook voor aan een nieuwe teammember, Sean. Hij is ook een beetje een "bekende Amerikaan", want hij speelde de PC in een paar van de reclames van Microsoft. Natuurlijk moet ik een foto maken van deze "celebrity", die daar hartelijk om moet lachen.


"I'm a PC" Sean

Om een uur of zeven staat het buffet klaar. We hebben gelukkig al een paar stoelen bezet aan een van de tafels, want er blijken veel te weinig zitplaatsen te zijn. Heel veel mensen moeten staand eten.

Het eten vind ik erg lekker, vooral de kleine bordjes met een stukje gerookte zalm, garnalen met grits en werkelijk de zachtste biefstuk, die ik ooit heb gegeten. Ook de desserts, mini taartjes en mousses, zijn precies wat ik erg kan waarderen.

Intussen zijn de speeltafels ook open en speelt er een live band. Rick haalt ons "geld", $25000 per persoon maar liefst! Jammer, dat het niet echt is! We vinden nog een paar stoelen aan een van de Blackjack tafels en spelen maar.

Helaas is de muziek zo ontzettend luid dat we moeten schreeuwen om ons verstaanbaar te maken, dus veel conversatie is er niet. Om tien uur zegt de jongen, die voor dealer speelt, opeens dat dit de laatste hand is. Wij zijn verbaasd, want op de uitnodiging stond dat het feest tot middernacht zou duren. Hij houdt echter vol en we geven onze chips terug.

We denken nog even een hapje dessert te eten, maar ook dat is al opgeruimd. Ze zijn zeer efficient daarin hier! Rick ging tijdens het eten even een drankje halen en voor ik het wist hadden ze zijn ongegeten stuk biefstuk al weggeruimd!

Buiten de grote zaal is de muziek iets minder en we hebben een lang gesprek met een van Ricks collega's, die Keniaans is, en haar man, die Deens is. Vooral hij en ik hebben een interessante conversatie over onze emigraties.

Tegen elven lopen we de zaal weer binnen en zien tot onze verbazing dat alle speeltafels nog bezet zijn. Ik vraag wat chips van "onze" dealer terug en hij verontschuldigt zich dat hij het mishad met de tijd. Ach, geeft niet, zo kunnen we toch nog een paar rondjes spelen.


Precies om middernacht houdt de band ermee op en nemen wij ook meteen afscheid. Boven gaat het licht al heel snel uit, want ik vooral ben doodop. Toch was het weer een erg leuk feest, zoals ieder jaar eigenlijk wel en ik was blij me goed genoeg te voelen om te gaan.

Zondag

We hebben tussen half tien en tien uur ontbijt in de kamer besteld, denkend dat we dan lekker uit kunnen slapen na de late avond. Alleen heeft men in dit resort besloten dat het ok is om op zondag om acht uur al door "housekeeping" luid op kamerdeuren te laten kloppen!!

Enorm irritant is het! Niet alleen klopt ze op onze deur, die we niet open doen, maar op alle deuren in de gang. We hebben geen van beiden geweldig geslapen en ik was eigenlijk net pas in slaap. We denken dat ze na een ronde is vertrokken, maar een half uur later is ze terug! Dit keer doet Rick wel de deur open en krijgt het verwijt dat hij dan "Do Not Disturb" had moeten ophangen. Hij merkt terecht op dat dat weinig had uitgemaakt, want wij horen haar bij al onze buren ook kloppen.

Enfin, zo goed en zo kwaad als het gaat, doezelen we verder tot er door room service op de deur wordt geklopt. De koffie is lekker sterk en de gepocheerde eieren met toast gaan er goed in. Dit resort heeft zeker een goede keuken!

Dan is het alweer tijd om in te pakken en uit te checken. Op de terugweg gaan we langs La-Z-Boy om naar meubilair voor onze family room te kijken. Wat er nu staat valt letterlijk uit elkaar. De veren van mijn stoel zijn bijvoorbeeld kapot en ik zit in een soort gat.

Hoog tijd voor vervanging, dus, en er is dit weekend een goede "sale" van 25% korting. We worden heel goed geholpen door de manager en denken een keuze gemaakt te hebben. Thuis moeten we nog even opmeten, maar het ziet er erg goed uit.

Het is intussen al lunchtijd geweest en de magen knorren. Naast de meubelwinkel is een nieuwe drive thru Starbucks, waar we ieder een van hun artisan sandwiches bestellen. Die gaat er heel goed in!

Katja sms-t "CRAZY NIGHT!!!!" en ik weet dat ze dienst had bij het Christiansburg Rescue Squad (24 uur dit keer!), dus vraag haar waarom. Het blijkt dat ze een dronken bestuurder moesten redden op de I-81. De man was op de een of andere manier uit zijn auto geslingerd en er zeer slecht aan toe.

Ze hebben hem (eigenlijk had het per helicopter gemoeten, maar het weer was te slecht daarvoor) naar Roanoke gebracht (40 minuten verderop), want daar is een goede trauma afdeling. Katja is er duidelijk van ondersteboven. Haar captain denkt niet dat de man het gaat halen. Gelukkig verwondde hij niemand anders in zijn dronkenschap. Dat zullen beelden zijn geweest, die lang op Katja's netvlies zullen blijven. Ik blijf het knap vinden dat ze dit werk kan doen.

De rest van de middag gaat de haard aan en blijven we lekker thuis rommelen. Ik ben toch wel doodop van gisteravond, dus veel komt er niet uit mijn handen. Vanavond lekker voor de tv hangen, Once Upon Time kijken en dan op tijd naar bed!

Doktersbezoek en afscheid van de twee oudsten

Midden in de nacht word ik wakker en slikken voelt alsof er twintig messen in mijn keel steken. Wat drinken helpt niet en dat doet me vrezen dat ik "strep" heb, bacteriele keelontsteking. Dat heb ik al vaker gehad en voelt precies zo.

Nu moet ik dus wel aan de dokter geloven, terwijl ik zo had gehoopt dat te vermijden. Ik bel de Urgent Care Center en hoor dat ze om negen uur opengaan. Na snel een yoghurtje gegeten te hebben, ga ik er om half negen al heen om een van de eersten te zijn.

Tot mijn verbazing staan er al een aantal auto's met niemand erin. Ik loop dus naar binnen en sinds 1 januari blijken ze om acht uur open te gaan. Mijn voordeel, want ik ben niet de enige, die opgebeld heeft voor de uren. Ik ben dus vrijwel meteen aan de beurt.

Nancy, de verpleegster, verkondigt trots dat ze hier al vijftien jaar werkt. Ze is bijzonder aardig en krijgt zelfs mijn bloeddruk (ik heb wat ze hier noemen "white coat anxiety") heel ver omlaag. Ze doet de heel vervelende "strep test" en dan wacht ik op de dokter.

De strep test blijkt negatief, dus de keelontsteking is viraal. Ik blijk echter een fikse oorontsteking te hebben, de dokter verbaast zich erover dat ik daar geen erge pijn aan heb. Verder constateert ze een sinusitis. Vooral omdat ik me na een week juist slechter voel, besluit ze antibiotica te geven. Het wordt een "Z pack", twee tabletten vandaag en dan de komende vier dagen een tablet.

Met een recept daarvoor en voor een neusspray ga ik naar Walgreens. Terwijl de apotheker bezig is die te vullen, haal ik bij Starbucks een passie thee. Ik doe er honing in op aanraden van de verpleegster.

Rick belt hoe het is en ik vertel hem de diagnose. Eigenlijk wilde ik na het ophalen van de medicijnen direct door naar de sportschool, maar ik moet Rick beloven vandaag rust te nemen. Nou, vooruit, want eigenlijk heb ik helemaal geen energie om te sporten.

Kai staat net op als ik thuiskom, Katja volgt niet veel later. Ze gaan hun laatste wasjes draaien en inpakken. Zorro en Flapjack buitelen er tussendoor als nieuwsgierige kittens. Die twee gaan elkaar nog missen!

Katja stelt pho voor als lunch, ook goed voor mij. Daar zeg ik nooit nee tegen en Kai vindt de kip pho lekker. We eten gezellig met zijn drieen lunch en ik probeer niet te denken over hoeveel ik ze weer ga missen. Ik ben gewoon zo dankbaar voor zo'n stel leuke kinderen en probeer me juist bevoorrecht te voelen dat we zo'n fijne tijd met elkaar kunnen hebben. Toch prikken de tranen telkens wel. Zal ook mijn gammele lichamelijke staat wel zijn.


Zorro en Flapjack moeten ook afscheid nemen

Na de lunch komt de technicien van Lenovo voor mijn laptop. Hij ziet meteen dat het de fan is, die het probleem is. Gelukkig heeft hij daarvan een extra in zijn van, dus kan hem meteen maken. Ook typ ik nu op een prachtig keyboard met alle letters erop. Toch fijn zo'n extra garantie, die heb ik wel nodig, want ik gebruik deze pc heel erg veel.

Al veel te snel voor mijn smaak is het moment van afscheid aangebroken. Saskia komt met Jimmy ook even gedag zeggen tegen haar broer en zus. Ik zwaai ze uit en kijk kennelijk toch een beetje verloren, want Katja rolt haar raam naar beneden en vraagt of ik huil. Natuurlijk niet, lach ik terug. En dan zijn ze vertrokken, niet zeker wanneer we ze weer zullen zien.

Binnen loop ik verloren rond, blij met mijn viervoetige vriendjes. Rick e-mailt ook "I'll miss the kids", dus ik ben niet alleen met mijn gevoelens. Een maand hier thuis was wel weer echt als gezin leven. Nu zijn we weer met zijn drietjes. Of eigenlijk steeds vaker Rick en ik met zijn tweeen. Gelukkig genieten we na bijna 25 jaar nog erg van elkaars gezelschap.

Zo komt Rick enthousiast thuis met het plan om naar een nieuwe Britse pub te gaan. Saskia eet bij Jimmy thuis, dus we zijn met zijn tweetjes. We zijn al een paar keer langs de Public House No. 7 gereden en het zag er leuk uit.

Van binnen is het dat ook zeker. Heel gezellig en het menu is helemaal Brits. We delen een pig in a blanket als voorafje. Mijn hoofdgerecht is de special, gegrilde tonijn met linzen. Niet echt typisch Brits, maar als er linzen zijn, bestel ik het. Rick neemt de traditionele Sunday roast beef dinner, een helemaal Brits gerecht.


Hier wil ik wel weer terugkeren. Er staan nog veel meer lekkere dingen om uit te proberen op het menu. Deze pub is ook een stuk dichterbij, dan die in Upperville, waar we vorige week waren. Het blijft leuk om nieuwe restaurants van allerlei verschillende cuisines te ontdekken. Alleen een Nederlandse ontbreekt nog hier (en nee, niet aan ons besteed er een te beginnen).

Stukke laptop en laatste avond met de collegestudenten

Nog steeds word ik met een kriebelhoest en beetje pijnlijke keel wakker. Daar baal ik enorm van, maar verbeeld me toch dat het ietsje beter gaat. Dat gammele gevoel is in ieder geval weg. Ik heb na een verkoudheid heel gauw een voorhoofdsholteontsteking, maar nu niet de pijn die daar meestal bijkomt. Ik besluit het nog even aan te zien.

Als ontbijt maak ik een paar gepocheerde eieren met geraspte kaas en Tabasco. Die heb ik alweer een tijdje niet op, want Kai gebruikte telkens mijn magnetron eikokers en ik was te lui ze te wassen. Vandaag is er een schoon en het smaakt weer heerlijk. Een paar sterke koppen koffie erbij en ik kan er weer tegenaan.

Zoals iedere ochtend lees ik tijdens het eten mijn e-mail, Facebook en het Alles Amerika forum. De afgelopen weken merkte ik al dat mijn laptop opeens zo eens per dag zichzelf uitzette. Nu heb ik dat wel eerder gehad met vorige laptops, maar het lukte me goed mijn hoofd in het zand te steken en hem rustig weer aan te doen en verder te werken.

Vandaag vindt mijn Thinkpad het echter welletjes geweest. In een tijdsbestek van een kwartier gaat hij drie keer uit. Na de derde keer weigert hij ook Windows te vinden en krijg ik al bij het opstarten allerlei foutmeldingen. Daar valt dus niet meer op te werken.

Gelukkig kent Rick mijn geschiedenis met deze machines, want ik gebruik ze heel veel voor heel veel schrijven e.d. Hij heeft er destijds dus een extra garantie op genomen, waarbij ze zelfs hier thuis de computer zullen komen maken.

Na wat heen en weer gebel met IBM zal dat dus morgen gebeuren. Ieder nadeel heb zijn voordeel, zei Johan Cruijff, en wat een wijsheid is dat. Nu kan ik namelijk ook meteen mijn keyboard laten vervangen en weer zien of ik een "K" of een "L" typ. Alleen kunnen ze tussen 8 en 17 uur komen, een idioot lange periode. Gelukkig zal er wel eerst gebeld worden, want ik hoop Sharons klas te doen.

Inmiddels is de ochtend al ver gevorderd en is de temperatuur buiten zeer aangenaam met elf graden. Tijd voor een wandeling, afgewisseld met de heuvels af hardlopen, met Cosmo. Die is daar altijd helemaal voor te vinden.

Een kennis van mij een paar straten verderop vertelde me vorig jaar al dat zij een nieuwe Aussie pup hadden. Ze wilde graag dat Cooper en Cosmo kennis maakten, maar dat was er tot nu toe nog niet van gekomen. Toevallig komt zij net haar deur uit met Cooper, als Cosmo en ik aan komen lopen.

De honden maken kennis en Cooper wil dolgraag met Cosmo spelen. Die begint echter echt een bezadigde hond te worden. Hij wil Cooper wel even plezieren, maar heeft er al gauw genoeg van. Coopers vrouwtje en ik kletsen een tijdje, terwijl de honden gewoon naast elkaar zitten. Wat zijn blue merle Aussies toch mooi! Ik zou best een tweede willen, maar dat wordt toch te duur, plus Cosmo is zo helemaal mijn maatje.


De rest van de wandeling probeer ik zoveel mogelijk heuvels te lopen. Daarbij probeer ik andere honden te vermijden. Het is donderdagochtend, maar een verrassend aantal honden worden uitgelaten op deze tijd! Vienna heeft zeker heel wat honden, in tuinen ook! Cosmo luistert wel iets beter, maar hij heeft de gentle leader nog steeds nodig, zodat ik hem makkelijk onder controle kan houden.

Katja en Kai kiezen Noodles & Co voor de lunch, wat ik zonder jas ga halen. Buiten in de zon eten we het op. Dit is alweer hun een na laatste lunch hier van deze vakantie. Het leek gisteren dat ze voor Kerst thuiskwamen!

Na de lunch blijf ik buiten zitten lezen. Iedere keer deze maand als het warm genoeg hiervoor was, dacht ik dat het wel de laatste maal zou zijn. En ziehier, op 12 januari wordt het weer 16 graden! Ik bedenk me dat een hele winter met deze temperaturen heerlijk zou zijn, maar aan de andere kant zijn deze dagen juist zulke cadeautjes, omdat het eigenlijk veel kouder zou moeten zijn.

In de tussentijd draaien de wasmachine en droger zonder ophouden. Zowel Katja als Kai heeft een berg was, waar je "u" tegen zegt! Beiden willen morgen op tijd vertrekken, dus het is even aanpoten vanmiddag.

Als de zon weer achter de huizen is gezonken ga ik met tegenzin naar binnen. Tijd om me op te frissen, want daar heb ik de tijd nog niet voor willen nemen. De meisjes doen hetzelfde. Katja heeft vanavond een date met een jongen, die ze in New Orleans heeft ontmoet. Hij wil haar meenemen naar een steak restaurant

De rest van ons gaan naar Kai's keuze van restaurant voor zijn laatste avond hier. Dat werd Gordon Biersch. Dit is niet mijn favoriet en van Saskia ook niet, want veel van hun gerechten zijn erg calorierijk en niet onze smaak.

Saskia neemt de steaktips van hun slankere menu. Ik kies weer eens de kreeft en garnalen taco's en de serveerster wil niet aannemen dat ik daar verder niets bij hoef, dus ik neem dan maar de gestoomde groentes erbij (in plaats van de bruine bonen en rijst). Dat bijgerecht heeft vrijwel geen calorieen, maar smaakt ook naar niets, maar goed, ik neem er een paar happen van. De volgende keer worden het weer de taco's zonder bijgerecht.


Broer en zus nog even samen

Intussen heeft Rick gezien dat mijn telefoon niet goed werkt. Ik heb me al afgevraagd, waarom mijn foto's opeens niet meer draaien. Dat werkt dus op mijn telefoon niet (meer). Gelukkig is er nu de Microsoft Store, waar we de telefoon hebben gekocht. Binnen het kwartier is het gemaakt, toch handig. Het was ook niet saai om te wachten, want allerlei electronica hier om mee te spelen.

Katja belt dat haar date toch niet doorging. Ze baalt enorm, want had graag met ons meegegaan en met zijn allen gegeten. Wij natuurlijk ook, maar ja, niets aan te doen. Ze gaat nu dan maar naar het verjaarsfeestje van een vriendin. Haar date moest laat werken en woont ook nog eens ver weg, dus het is (gelukkig) geen kwade wil van zijn kant.

Toegegeven kan ik in de winter echt genieten van de tv. Vanavond is er een nieuwe Big Bang Theory en Sheldon is weer helemaal in vorm. Het blijft mijn favoriete sitcom!