National Portrait Gallery en National Museum of American Art

Na mijn ontbijt haast ik me naar de sportschool. Vanochtend heb ik maar tijd voor een half uur cardio, want ik heb in Washington afgesproken met Irene.  Ik ben intussen in Sacre Bleu van Christopher Moore begonnen en tot nu toe is mijn evaluatie: ietwat bizar.  Maar ik ben nog maar aan het begin en moet er vast nog even inkomen.

Thuis geef ik Cosmo een snelle wandeling en loop dan naar de metro.  Het is alweer erg zonnig weer en iets minder koud dan het geweest is.  Er worden voor dit weekend zelfs bijna lenteachtige temperaturen voorspeld.

De trein staat al klaar en iets meer dan een half uur later stap ik uit bij Metro Center.  Irene en ik hebben bij de uitgang van Macy's op 13th en G Streets afgesproken.  Of was het nu op 12th and G?  Voor de zekerheid loop ik maar zo'n beetje tussen de twee hoeken heen en weer.  Geen straf, want de etalages zijn voor Kerst versierd met speciale Washingtonian taferelen.

Na een minuut of tien zie ik Irene aan komen lopen.  We bespreken eerst waar we zullen gaan lunchen.  Er is ruime keuze aan restaurants hier in Penn Quarter/Chinatown.  Het wordt Matchbox.  Dit restaurant is erg populair, dus we moeten even wachten op een tafeltje. 

Daarna is het kiezen uit allerlei lekkers geblazen.  Ik weet dat we vanavond ook Italiaans gaan eten, dus hoe lekker de pizza met vijgen en gorgonzola ook klinkt, ik houd het bij een crab met avocado salade.  Die is werkelijk heerlijk en precies genoeg voor een lunch.  Ook Irene kiest iets lichts, de tonijn tartaar, die er ook bijzonder lekker uitziet.

Met volle buiken lopen we een uurtje later naar het mooie gebouw waar de National Portrait Gallery en het National Museum of American Art in gehuisvest zijn.  Deze twee musea zijn onder een dak gehuisd en horen bij het Smithsonian museumcomplex, maar zijn verder twee aparte musea met verschillende leiding en curatoren.

Natuurlijk zijn ze, zoals alle Smithsonian musea, gratis te bezoeken.  Wij beginnen op de begane grond en lopen zo de drie verdiepingen af.  In de National Portrait Gallery bekijken we o.a. een interessante tentoonstelling over Amelia Earhart, die 75 jaar geleden boven de Grote Oceaan verdween. 

Ook de portretten van de presidenten vind ik iedere keer weer interessant.  Vooral die van John F. Kennedy, die modern geschilderd is, Richard Nixon, die door Norman Rockwell is geschilderd en Bill Clinton, die uit allerlei figuurtjes bestaat en van veraf bekeken moet worden.  Het valt ons op dat er nog geen portret van Obama hangt.  Wellicht komt dat pas na zijn presidentschap.

In het kunstmuseum vind ik vooral de bovenste verdieping het interessants.  Daar hangt onder anderen een enorme neon kaart van de Verenigde Staten met daarin allemaal televisieschermpjes met beelden, die voor iedere staat uniek zijn.

Na zo'n anderhalf uur hebben we het meeste gezien.  Dit museum is zeer de moeite waard, dat is zeker.  Het gebouw zelf is ook erg mooi.  We kijken nog even in de leuke winkel rond, maar vinden niets echt van onze gading.

Tijd voor mij om terug naar de metro te lopen.  Irene heeft het geluk dat ze in de stad woont en dus een leuke wandeling naar huis kan maken.   Bij Federal Triangle hoef ik maar een paar minuten op mijn trein te wachten en een half uurtje later stap ik weer in de heel andere wereld van Vienna uit.

Thuis bel ik meteen Fairfax Imports op om te vragen hoe het met mijn van gesteld is.  Ik wil absoluut die Dodge Grand Caravan huurauto niet ook het weekend houden!  Gelukkig is het antwoord dat het DRAAKJE rond half vijf klaar zal zijn. 

Gauw rijd ik naar Enterprise om de huurvan in te leveren.  Daar moet ik een kwartiertje wachten voor ik een lift naar Fairfax Imports kan krijgen.  Dat wordt een allerminst saai kwartier!

Ten eerste hoor ik de medewerkster de zus van iemand, die een auto heeft gehuurd, bellen.  Die dame krijgt te horen dat haar zus haar huurauto al ver na de afgesproken inleveringsdatum heeft gehouden en een rekening van meer dan $700 heeft. 

De afspraak was dat de auto voor lunchtijd vandaag teruggebracht zou worden, maar die is er dus nog steeds niet.  Als de auto morgen voor sluitingstijd niet terug is, gaan ze hem als gestolen bij de politie aangeven.  Lijkt me dom om een auto te huren en die dan te stelen.  Het verhuurbedrijf heeft toch al je informatie, zou je denken.

Verder zit er een andere dame in de wachtkamer.  Zij wacht op een huurauto, want wilde de eerste niet, omdat hij zwart was.  Ook iets nieuws voor mij, dat de kleur van de auto wat uitmaakt.  Niet veel later komt de medewerker met de tweede auto.  Die gaat het echter ook niet worden, want die heeft nummerborden uit New Jersey. 

Tja, andere huurauto's hebben ze op het moment niet. De vrouw wordt boos en blaft de medewerker toe dat hij haar dan maar naar huis moet brengen, tegen mij hoofdschuddend zeggend: "This company isn't what it used to be".  De medewerker kondigt aan dat hij ons beiden dan wel weg kan brengen en vijf minuten later stap ik, inwendig nog nalachend om de bizarre eisen van die vrouw, bij Fairfax Imports uit.

Mijn van is keurig schoon en ziet er goed uit.  Het is heerlijk er weer in te kunnen rijden.  Wat een verschil met die Dodge tank, deze van lijkt wel over de weg te glijden in vergelijking!

Woensdag is in Vienna een nieuw Italiaans restaurant geopend, Pazzo Pomodoro.  Rick had gisteren het menu al meegenomen en aan de hand daarvan besloten er vanavond te gaan eten.  We gaan vroeg, want verwachten dat het erg populair zal zijn.  Nou, dat is zeker het geval, want zelfs om half zes zijn alle tafeltjes bezet.

Gelukkig vinden we nog wel twee stoelen aan de gezellige bar.  Daar kunnen we ook van het complete menu bestellen.  Aan de bar zitten is ook altijd wel zo gezellig, want iedereen kletst met elkaar.  Tot mijn vreugde zie ik Aperol staan en bestel meteen een Aperol Spritz.  Ik moet de barman wel even uitleggen wat dat is en dan is het genieten.  Rick neemt een limoncello martini, die hij ook erg lekker vindt.

We bestellen eerst een bord met drie verschillende soorten prosciutto en een bakje met gemengde olijven.  Intussen zien we ook een aantal bekenden met wie we bijkletsen.  Dit wordt vast een restaurant, waar we ook af en toe gewoon voor een gezellig drankje heen zullen gaan.

Door de prosciutto heb ik geen zin meer in een heel hoofdgerecht, dus ik bestel de drie verschillende soorten bruschetta met salade als "hoofdgerecht".  Rick neemt een pizza, waarvan ik ook een hapje neem, want die is ongelooflijk lekker!  Het restaurant heeft daar dan ook een speciaal uit Italie overgebrachte oven voor.

Intussen zijn we in gesprek met een man, die al vele jaren hier in Vienna en omgeving gewoond heeft.  Hij is zelf restauranteigenaar en weet heel wat over de restaurants in de omgeving en hun geschiedenis.  Rick en hij zijn het erover eens dat het enige wat Vienna nog mist een leuke Ierse pub is.  Er schijnt een oud gebouw afgebroken te worden en de man weet ons te vertellen dat de nieuwe eigenaar daarvan precies dat hoopt te bereiken.

Pazzo Pomodoro is in ieder geval zeker een plek waar we vaker gaan komen!  Thuis haalt Rick Saskia op en gaan ze samen naar Skyfall.  Ik ben niet zo dol op James Bond films, dus blijf met Cosmo op mijn voeten lekker ontspannen de Kerstfilm van vanavond op Hallmark channel kijken.

Foto's van vandaag, ook wat Kerstverlichting van ons en mensen in de buurt, staan hier (Facebook voor Hilde) of hier (Photobucket voor Tineke).