Trans Siberian Orchestra

Rick moet vanochtend naar Chicago voor de dag, dus vertrekt al vroeg.  Saskia heeft een "late" dag vandaag, dus als ik om half negen opsta verwacht ik haar naar school te brengen.  Alleen is ze in geen velden of wegen te bekennen!  Ik bel haar mobieltje en dan blijkt dat Rick haar heeft gezegd dat ik geen zin zou hebben haar weg te brengen, dus is ze maar gaan lopen.

Onzin, natuurlijk, ik heb helemaal geen problemen met Saskia naar school brengen, dus waar Rick dat vandaan heeft?  Omdat Sas zich niet helemaal top voelt, haal ik haar op waar ze is en breng haar verder naar school.  Op zich is het best te lopen, een kilometer of twee, maar met zo'n zware boekentas en niet lekker voelen natuurlijk minder prettig.

Na mijn Griekse yoghurt en een paar fikse koppen koffie ben ik klaar voor de sportschool.  Ik ben van plan een half uur intervals op de Stairmaster te gaan doen en ben teleurgesteld als die al bezet is.  Gelukkig is de vrouw, die erop staat, net klaar.  We zijn het erover eens dat het balen is als je je iets hebt voorgenomen en het toestel dan bezet is.  We vinden ook dat er een tweede Stairmaster moet komen, maar mijn smeekbedes daarom zijn (nog) niet beantwoord.

Halverwege mijn sessie op de mechanische trap gaat mijn mobieltje.  Ik zie aan het nummer dat het Lofty Salon is. Aangezien ik daar vanmiddag een massage heb geboekt, zet ik de machine maar even stil en beantwoord de telefoon.  Matthew blijkt ziek te zijn, dus de massage moet verzet worden.  Al heb ik er hard een nodig, toch ben ik er niet rouwig om.  We gaan vanavond uit en de massage maken me altijd erg moe.

Inmiddels schijnt de zon en na mijn intervals afgemaakt te hebben ga ik naar huis om Cosmo op te halen.  Die heeft ook wel weer eens een lange wandeling verdiend.  Onderweg maak ik meer foto's van versierde huizen.  Sommigen wat kitsch, anderen juist mooi en smaakvol.  Het maakt een wandeling door de wijk wel zo leuk in ieder geval.

 

 

Na een uur zijn we weer terug en rijd ik naar Whole Foods.  Onvoorstelbaar, het is woensdag en ik ben er deze week nog niet geweest, bijna ongekend!  Ik haal de nodige boodschappen en van hun salade bar voor mijn lunch, lekker veel vitamines.  Er speelt een man Kerstliedjes op zijn saxofoon in hun cafe, al luisterend smul ik van de bijzondere salades.

De rest van de middag doe ik het rustig aan en om tien over vier brengt Saskia me naar de metro.  Rick zal pas tegen half zeven terug zijn uit Chicago en hij zal mij ontmoeten in het Verizon Center.  Ons concert begint om half acht, dus hopelijk zal hij dat net halen.

Toevallig is mijn vriendin, die in Manila woont, ook in Washington.  Eerst dacht ze geen tijd te hebben om elkaar te zien, maar zij heeft een opening in haar schema tussen haar vergaderingen en diner en ik kan vroeger naar de stad komen.  We hebben om vijf uur afgesproken bij de Point of View Lounge in het W Hotel.

Saskia brengt me naar de metro en de trein staat al klaar.  Alleen wordt er omgeroepen dat er vertraging is vanwege een treinmankement een paar stations verderop.  Die vertraging duurt meer dan een kwartier, dus ik Facebook M-A dat ik waarschijnlijk wat laat zal zijn.  Eindelijk vertrekken we en om klokslag vijf uur stap ik uit bij McPherson Square.

Gelukkig is het hotel maar een paar blokken lopen, dus heel laat ben ik niet.  In de lobby wacht ik op de lift en dan zie ik Adam Richman van Man vs. Food aan komen lopen.  Hij ziet er in het echt niet bepaald gezond uit, al dat vette eten kan dat ook niet zijn.  Toch grappig om opeens zo'n bekende tv persona te zien.

De Point of View lounge ligt op het dak van het hotel en heeft prachtig uitzicht over het Witte Huis en Washington Monument.  M-A. zit al aan ons tafeltje.  We hebben elkaar alweer een paar jaar niet gezien, maar het is meteen weer als vanouds.  We bestellen een drankje en een paar tapas.  M-A. heeft straks nog een diner, maar ik bestel genoeg voor mijn avondeten.  Het wordt gegrilde tonijn, een garnalen gerecht en heel lekkere gestoomde broodjes met kip.

Voor we het weten is het kwart over zes.  We rekenen af en lopen nog even naar de Nationale Kerstboom en de staatboompjes.  Nu is het ook de zesde nacht van Hanukkah, dus verderop staat ook de grote menorah met zes "kaarsjes" aan.  De Kerstboom is mooi versierd en niet zo klein als de vorige.  Eromheen rijdt een treintje en is een dorpje gebouwd.  Erg sfeervol is het allemaal.

Na de nodige foto's lopen we naar Constitution Avenue in de hoop een taxi te bemachtigen.  M-A moet naar Georgetown en ik de andere kant op.   Er stopt al snel een taxi, die M-A neemt.  Snel nemen we afscheid, blij dat we deze anderhalf uur even bij konden kletsen.

Mij lukt het niet om een taxi te laten stoppen.  De een na de ander rijdt me voorbij.  Net begin ik te bedenken dat ik misschien beter kan gaan lopen, als er een pedicab aan komt rijden.  Ik vraag hem hoeveel het zal kosten naar het Verizon Center.  Hij antwoordt $12, omdat het vandaag 12/12/12 is. 

Dat heb ik er wel voor over, dus ga zitten met een lekker warme deken op mijn benen.  De cabby stelt zich voor als David en vertelt pas een maand in Washington te zijn.  Ik vertel hem van mijn rondleidingen en hij vraagt of ik hem er een kan geven onderweg.  Ik wijs hem dus de bekende gebouwen en vertel wat anecdotes.  Bij het Verizon Center rekenen we af en geef ik hem $20, want dit is een zwaar beroep en ik was vandaag pas zijn tweede klant!

Precies bij de goede ingang loop ik binnen, want de sectie waar onze zitplaatsen zijn is vlakbij.  We hebben stoelen met goed zicht op het podium.  Net als ik zit sms-t Rick dat hij aan is gekomen uit Chicago en nu in de taxi zit.  Vijf minuten voor de aanvang van het concert loopt hij binnen!  Precies goed gepland, dus.

De Kerstmuziek van het Trans Siberian Orchestra is al jaren mijn favoriet.  Ik vind het dus fantastisch ze nu eens live te kunnen zien.  Ze stellen dan ook absoluut niet teleur!  We krijgen de musical "The Lost Christmas Eve" te zien.  Bijkomend mooi punt is dat ze voor ieder verkocht kaartje een dollar aan de voedselbank van Washington geven.  Met duizenden kaartjes verkocht een goede zaak, natuurlijk.

The Lost Christmas Eve is het verhaal over een gedesillusioneerde man, die zijn vrouw verliest tijdens de bevalling en zijn zoon is daardoor gehandicapt.  Met behulp van een engel vindt hij het Kerstgevoel weer terug.  De muziek is prachtig en de zangers en zangeressen hebben van die stemmen waar ik kippenvel van krijg! Verder is het een spektakel van licht.

Mijn favoriete liedje:


Na een uur of twee, die veel te snel voorbij is gevlogen, is de musical klaar, maar het concert nog niet.  Rick moet echter morgen weer vroeg op pad om helemaal naar New Jersey te rijden, dus we besluiten te vertrekken aangezien het al tegen tienen loopt.

We nemen een taxi naar Reagan National Airport en halen daar Ricks auto op.  Thuis rollen we meteen ons bed in na deze drukke, maar superleuke dag.

Meer foto's van de avond staan hier.

Meer filmpjes van liedjes hier.