Dag 6 Wenen en Boedapest: Buda verder verkennen en de Synagoge bezoeken

Alweer worden we rond kwart over acht wakker en zijn goed uitgeslapen. We maken ons klaar voor het ontbijt dat ook vandaag weer lekker vers is. We smullen er in ieder geval beiden van.

Dan gaan we weer op pad. We lopen naar de brug en steken over op weg naar de prachtige St. Mattias kerk. Daar waren we gisteren al even, maar die is (dubbel en dwars) een extra kijkje waard.

 

We klimmen de heuvel op, die echt niet zo laag is als onze gids gisteren deed denken. De uitzichten maken alles goed en voor we het weten zijn we waar we willen zijn. We gaan eerst even van het uitzicht op Pest genieten.

Voor de kerk staat een bouwwerk met torentjes wat naar verluid vroeger een vismarkt was. Van hieruit hebben we prachtig zicht. Het weer is ook schitterend. Wat hebben wij een geluk gehad daarmee deze week!

Na de nodige foto's kopen we kaartjes voor de St. Mattias kerk. We nemen er ook kaartjes voor de rondleiding in de toren bij. De kerk is werkelijk schitterend van binnen! Heel bijzonder met allemaal schilderingen en nisjes met nog meer schilderingen. Hier kijken we met gemak een half uur rond en langer als we geen reservering voor de toren hadden gehad.

 

 

Om elf uur gaan we daarin naar boven. Het zijn 197 treden naar het uitkijkpunt, maar onderweg stoppen we drie keer. Een keer voor een korte historie over de toren en twee keer om de klokken te bewonderen. Helaas zijn er maar twee echt oud, deze kerk heeft ook in de Tweede Wereldoorlog flink te lijden gehad.

Het uitzicht boven is schitterend! Het weer werkt natuurlijk ook erg mee, maar wat een mooie gebouwen staan er in deze stad. Na de nodige foto's gaan we weer naar beneden en zijn blij deze kerk goed bezocht te hebben.

Gisteren vertelde de gids iets over een labyrint grot en die lijkt ons wel interessant. We lopen erheen maar het blijkt een vreemde toeristenattractie te zijn. Niets voor ons dus en we gaan dan maar wat drinken bij een van de cafeetjes. Die hebben tenminste ook een gratis toilet.

Na de dorst gelest te hebben lopen we naar beneden. Daar is nog een heel mooie kerk, maar die is helaas gesloten. We hebben een restaurantje met Langosh op het oog en gaan daarheen op weg. Het ligt wel een half uur lopen verderop!

Er is hier ook een bikeshare en we besluiten eens te kijken of we misschien een fiets mee kunnen nemen. Jammer genoeg lukt dat niet, het blijft mijn adres weigeren. We besluiten dan toch maar te gaan lopen.

Alleen komen we opeens aan de verkeerde kant van een afzetting terecht. Kai duikt er onderdoor en ik probeer dat ook, maar verlies mijn evenwicht en kom op mijn knie neer. Het doet even pijn, maar dan kan ik gewoon door, dus ik besteed er niet veel aandacht aan.

We lopen de brug over en zien daar een metrostation. We nemen de metro tot dichterbij het restaurant, het Drum Cafe. Dat ligt er vlakbij inderdaad en blijkt een gezellig cafe te zijn. Ze hebben hier keuze uit allerlei langosh (een soort gefrituurd brood).

Kai neemt de traditionele met kaas en zure room en worst. Ik vind zure room niet zo lekker dus kies de camembert met bessenjam. Het is veel lekkerder dan ik had verwacht en ook niet zo zwaar als het lijkt.

Na de lunch gaan we naar de op een na grootste synagoge ter wereld. De grootste staat in New York, deze is de grootste van Europa. De architectuur is bijzonder, want het doet Moors en Byzantijns aan. Ook is de vorm niet traditioneel en lijkt meer op een kerk dan een synagoge.

De rondleiding is heel interessant en de gids neemt ons ook mee naar buiten naar het kerkhofje met de slachtoffers van de ghetto. In het parkje staat ook de Boom van het Leven met nog meer Tweede Wereldoorlogsslachtoffers erop. Verder zijn er nog gedenkmonumenten voor mensen, die de Joden hielpen.

Wij nemen de metro weer terug naar het centrum waar we in de grote souvenirwinkel Paprika kijken. Kai vindt er een leuk cadeautje voor Katja en ik neem wat voor de paprika voor de buren mee. Ik wilde echter ook graag een potje met de typische gepekelde groentes meenemen.

Buiten neemt Kai ook nog een schoorsteen cake. Dat is een soort pannenkoek die op een spit wordt gebakken. Hij is dan ook hol van binnen. Die van Kai wordt in chocolade suiker gerold en ik heb er ook een stukje van. Erg lekker, maar veel te veel na de langosh lunch, hoewel Kai hem helemaal op krijgt.

Die gepekelde groentes  hebben ze alleen in de overdekte markt dus we lopen daarheen. Gelukkig is er nog net een standje open, die ze heeft. Intussen doen mijn benen enorme pijn, maar Kai wil nog graag naar een boekenwinkel aan de overkant van de brug.

Gewend als ik ben maar door te bijten doe ik dat nog, maar ik moet de tranen terugbijten van de pijn die iedere stap me doet. En ik moet straks nog terug ook! Gelukkig hebben ze in de boekenhandel stoelen waar ik meteen in ga zitten om op Kai te wachten. Jammer genoeg vindt die ook nog eens niet wat hij zocht (een boek om Hongaars te leren).

Als ik opsta weet ik wat de meeste pijn veroorzaakt, mijn rechterknie. Die is helemaal opgezwollen en pijnlijk. Kennelijk was er toch meer aan de hand dan alleen een stoot tegen mijn knie vanochtend. Dat wordt leuk terugreizen morgen!

Onderweg zien we een apotheek en ik koop wat ibuprofen. Terug in het hotel leg ik mijn knie hoog en vraag aan Kai of hij ijs kan halen uit het restaurant. Dat helpt wel, maar we hebben alleen plastic zakken om het in te doen en die lekken al gauw.

Kai wil nog heel graag de brug en het parlementsgebouw verlicht zien. Ik zou eerst met hem meegaan, maar dat lijkt me nu geen goed idee. Kai gaat er dus alleen op uit, terwijl ik in de kamer rust. Ik heb er ook vandaag 20000 stappen opzitten en maar liefst 79 trappen! Geen wonder dat mijn lichaam protesteert!

Als Kai terugkomt laat hij mij prachtige foto's zien. Echt jammer dat ik niet mee kon, maar gelukkig gebeurde dit aan het einde van de vakantie. Ik hoop alleen dat die knie snel heelt, want ik ga over iets meer dan twee weken de natuur in met Chris voor lange wandelingen.

We besluiten op onze laatste avond weer bij Rustico te gaan eten. Daar was het gezellig en bovenal vond ik mijn eten (bouillon met groente en vlees en lever met lekkere bijgerechten) zo lekker. Dat krijg ik thuis nergens. Kai smult weer van de goulash soep.

De muzikanten herkennen ons van gisteren en spelen vandaag een bekend Hongaars deuntje voor ons. Ik heb allerlei kleingeld over dus ik geef dat als fooi. Een mooie gelegenheid om daarvan af te komen want wat moet ik met al die forint muntjes.

Terug in het hotel vraag ik om meer ijs. Jammer genoeg lekt dat ook al gauw het zakje uit. Hopelijk gaat rust helpen anders moet ik misschien aan een rolstoel geloven morgen, want einden over het vliegveld lopen zal moeilijk worden. Echt balen dit! Maar ja, het is niet anders.

Morgen wordt het ook weer afscheid van Kai nemen. Dat zal even slikken zijn, maar gelukkig komt hij in juli alweer naar huis. We hebben in ieder geval veel herinneringen om op terug te kijken van deze week!