Nederlandse gast

Het was vandaag prachtig weer, warm, maar niet zo vochtig, wat meteen te zien was aan de mooie blauwe lucht. Rick, Kai en ik namen de gelegenheid waar om naar Whole Foods te lopen. We hadden niet veel nodig en het is een mooie wandeling.

Onderweg kwamen we langs maar liefst vijf kerken, allemaal verschillende denominaties. Gewoonlijk valt dat niet zo op, maar op zondag is het een drukte van jewelste rond de kerken. Bij sommigen moet de politie er zelfs bij aan te pas komen om het verkeer te regelen.

Na de wandeling maakten we ons natuurlijk klaar voor het zwembad. Nu is het nog niet saai, want iedereen gaat nog en het is er gezellig druk. Dat zal langzaam minder worden en in augustus is het er altijd erg rustig, ook wel omdat veel mensen dan op vakantie zijn, maar ook, omdat de glans er tegen die tijd vanaf is.

Rond half zeven kwam Ronald Verhoog hier. We lieten Mexicaans eten bezorgen en kletsten gezellig buiten op het deck. Hij wilde ook nog even een laatste blik in een Amerikaanse supermarkt werpen, dus namen we hem mee naar de grote Safeway hier vlakbij. Het was vreselijk gezellig! Morgen vliegt hij weer terug naar Nederland, het was duidelijk, dat hij het jammer vond, dat zijn vakantie er weer op zat!

Saskia nam deze foto van Ronald en mij

We vinden het altijd ontzettend leuk om Nederlandse gasten te ontvangen. Jammer, dat het eigenlijk maar zo weinig voorkomt. Het is ook heel goed voor de kinderen om verschillende mensen Nederlands te horen praten. Dus, wie er naar Washington komt is hier welkom!

Een leuke zaterdag

Na een lekker ontbijtje op het dek in het al warme ochtendzonnetje maakte ik me klaar om naar Tysons Corner Center te gaan.

Hier had ik om 11 uur afgesproken om Ronald Verhoog, met wie ik op verschillende Amerika forums heb gecorrespondeerd en die een vriend is van een vriend van ons (ja, ja, zo gaat dat) bij Starbucks te ontmoeten. We herkenden elkaar meteen van de foto's, die we op het internet hadden gezien.

Ronald tracteerde mij op een hazelnut iced latte en nam zelf een vanilla frappucino. We vonden een tafeltje in de drukte van de mall en hadden heel wat te bespreken. Hij heeft een heel interessante reis gemaakt dit keer en ik gaf hem suggesties voor dingen, die hij hier kon gaan zien. Als hij ze allemaal opvolgt, zal hij heel wat zien, maar misschien zien we dan morgenavond wel een heel moeie Ronald! Hij komt hier namelijk morgenavond eten.

Zijn eerste stop na de mall zou Great Falls National Park zijn. Dat had ik gisteren natuurlijk ook gezien en ik kon hem vertellen, dat de watervallen nu mooi te zien zijn. Soms is de rivier zo'n wilde, kolkende massa, dat je geen waterval ziet. Het waterniveau vind ik nu op zijn mooist, als er veel verschillende watervallen te zien zijn. Ik gaf hem een mooie route naar het park toe, langs de prachtige landgoederen van het stadje Great Falls.

Zelf bleef ik nog even bij de mall. Ik wilde een nieuwe bikini vinden en Water, Water Everywhere is een winkel met alleen maar dameszwempakken. Daar moest ik toch wel slagen! Gelukkig was de bediening er werkelijk fantastisch en gaf ze me goede suggesties voor de verschillende stijlen, die mij zouden staan. Terwijl je badpakken aanprobeert wordt je een kamerjas aangereikt, zodat je je, als je verder wilt zoeken, niet iedere keer helemaal aan hoeft te kleden. Het maakt het shoppen voor een badpak, wat ik meestal vreselijk vind, nog bijna leuk!

Gelukkig vond ik na zeker tien bikini's aangeprobeerd te hebben er eentje, die mij goed zat en die een leuk design had. Alle hulde aan het meisje, dat daar hielp, ze vroeg zelfs iedereen haar voornaam en onthield die dan ook! Ik heb haar uitbundig bedankt, want vriendelijke hulp is hier niet ongewoon, maar zij was ronduit fantastisch en dat zonder tips!

Bij Hecht's keek ik nog even bij de juwelen afdeling, want daar hadden ze een grote 50% off sale voor goud en zilver. Maar ik vond het nog te duur voor "zomaar", dus heb niets gekocht.

Het was vandaag Saskia's halve verjaardag. Natuurlijk moest daar werk van gemaakt worden, want Saskia vindt zichzelf erg zielig met een verjaardag twee weken voor Kerst en de rest van het jaar "niets". Dus nodigde ze haar vriendinnetje Laura uit voor een logeerpartij en daarvoor moesten natuurlijk films gekeken worden.

Dus namen Rick en ik haar voor Laura kwam naar Blockbuster en we huurden onder anderen The Son of the Mask en Are we there yet?.

Vervolgens haalden we bij Leslie's Pool Supplies een heel stel zwembrillen, want daar hebben we een chronisch tekort aan. Daar hadden ze ook leuke ballen en andere speeltjes voor in het zwembad, waar de kinderen zich vanmiddag goed mee vermaakt hebben.

Toen Laura kwam zijn we naar het zwembad vertrokken. Het water was heerlijk en ik heb een kilometer gezwommen. Opeens ben ik ook helemaal bij met mijn tijdschriften, nu ik toch snel een aantal uren per dag lig te luieren in een ligstoel daar.

Na de pizza togen we met zijn allen naar ons bioscoopje en keken The Son of the Mask. Het is een heel grappige film, maar ik vond de originele film veel beter!

Hazy, hot and humid

Dat is hoe het weer vandaag hier wordt genoemd. De weermannen spreken van een "soepige atmosfeer". Vochtig, met een hoofdletter, is het, maar ook erg warm. Washington is dan ook op een moeras gebouwd.

Saskia had vandaag pijama dag op school. Heerlijk! Ik zou het helemaal niet vervelend vinden als dat iedere dag mocht! Het scheelt ook tijd bij het klaarmaken.

Alleen al de wandeling naar Saskia's school was zo vochtig, dat ik helemaal zweterig thuiskwam. En ik had met Kirsten afgesproken om te gaan rennen op het W&OD pad!

Om half elf belde Kirsten, dat ze klaar was, ze was met hun hamster naar de dierenarts geweest. De hamster heeft $9,99 gekost en ze heeft net een operatie van $250 ondergaan! Ik vind het onvoorstelbaar, dat er dierenartsen zijn, die dat soort klein grut opereren. Maar ja, ze krijgen er dan ook goed voor betaald!

We begonnen om elf uur aan onze jog, want meer kan het niet worden genoemd in deze hitte. Gelukkig was het nog bewolkt, hoewel later de zon te voorschijn kwam en we echt moesten lopen in plaats van rennen, het was gewoon te warm en vochtig. We liepen het pad op en voelden ons meteen weer een met de natuur. Hoogtepunt van vandaag was de havik, die op een tak vlak bij ons eens lekker zijn verhaal ging houden. Prachtig!

Na een paar boodschappen gehaald te hebben bij Whole Foods haalde ik thuis Kai op om naar Great Falls Park te gaan. Het weer in Vienna was wel bewolkt, maar lekker en ik bedacht me, dat de watervallen waarschijnlijk heel mooi en rustig zouden zijn vandaag.

Dat bleek waar te zijn. Kai en ik hadden Brynna mee, die maar al te graag rond liep te snuffelen. Ook vandaag waren de reigers weer ruim aanwezig en ik kon Kai laten zien, hoe ze een visje vingen en hoe de anderen daar als rivalen op reageerden.

Het regende wel terwijl we daar stonden en eerst lieten we ons lekker nat regenen, het was tenslotte zo warm! Maar naderhand deden we toch maar onze paraplu's open om de zondvloed op te vangen! Terwijl we daar stonden met klaterende regen zagen we een Turkey Vulture zijn vleugels helemaal openen, alsof hij een bad aan het nemen was in de regen. Het was een prachtig gezicht, want deze vogels zijn enorm!

Na een tijdje bij de eerste uitkijkplaats te hebben gestaan, liepen we naar de tweede. Hier ontmoetten we een paar Koreanen, die vroegen of ik een foto van hun tweeen kon maken. Natuurlijk! Daarna wilde een van hen een foto van mij en Kai maken en maakte drie hele leuke foto's. Ik had mijn fototoestel dit keer niet mee, omdat het zo regende.

Kai en ik met Great Falls op de achtergrond


Bij thuiskomst was het weer helemaal opgeklaard en wilden Saskia en Katja naar het zwembad. Omdat de oefentijden van het zwemteam tot het einde van het schooljaar laat in de middag zijn, ontmoet ik zo ook een heel stel vriendinnen en kennissen, die ik al een jaar niet gesproken heb. Ik vind het zwembad op het moment dus erg leuk en gezellig. Bovendien was ik na al het rennen en in de hitte rondlopen wel toe aan een frisse duik!

Ik kletste gezellig met Patty, die ik al ken sinds Saskia een baby was en later met Kimberly, die met een Vlaamse Belg getrouwd is en dus wat Nederlands verstaat.

Om half zeven kreeg ik Saskia met moeite het zwembad uit. Katja was al naar huis, want die moest om 6 uur babysitten. Rick en ik hadden een "date" en Kai zou oppassen. Het is heerlijk om kinderen te hebben, die oud genoeg zijn om alleen thuis te blijven!!

Rick had een reservering gemaakt bij het Pacific Rim restaurant in Sterling. Dit restaurant (de naam zegt het al) heeft als thema de landen rond de Grote Ocean. De gerechten op het menu komen uit die landen, het decor is "Pacific" en een zangeres zingt Hawaiiaanse en andere deuntjes.

De filet mignon, die ik kreeg, was een van de zachtste in lange tijd! Hij smolt letterlijk op de tong. Als dessert bestelden we cherries jubilee, geflambeerde kersen op vanille ijs. To die for! (zoals we hier zeggen) Een groot succes, dus.

Schuldgevoelens

Liggend in het zwembad vanmiddag las ik een artikel in Woman's Day over hoe wij vrouwen ons schuldig voelen, als we tijd voor onszelf nemen. Hmm, op heterdaad betrapt, want daar had ik op dat moment ook wel even last van. Tenslotte is het wel heel lui, om zelfs zonder kinderen, die bezig gehouden moeten worden, in het zwembad te gaan luieren, zoals ik op dat moment deed.

Wat is dat toch? Die drang om altijd maar productief bezig te zijn en als je dat niet bent, voelen alsof je je van je node taken kwijt? Aan Rick ligt het in ieder geval niet, want die wil dat ik, als de kinderen er niet zijn, zoveel mogelijk plezier voor mezelf maak.

Op Saskia's school mogen ze deze week op allerlei grappige manieren verschijnen. Gisteren was het crazy hair day en liep iedereen met gekke kleuren haar. Vandaag mochten ze iets dragen, wat liet zien, wat ze later wilden worden. Saskia droeg haar gymnastiek pakje, want ze wil later een gymnaste worden. Morgen mogen ze in pijama naar school (heerlijk, ik wou dat dat iedere dag het geval was, ha ha!).

Terwijl Christine en ik door een zinderend Vienna liepen (gelukkig hebben we zoveel bomen, dat er heel wat schaduw is!) ging mijn mobieltje. Op Katja's school was de air conditioning nu echt kapot en ze had het zo warm, dat ze me smeekte alsjeblieft een schoon t-shirt en een korte broek langs te brengen. En inderdaad, eenmaal in het schoolgebouw brak het zweet me meteen uit! Arme kinderen en arme leraren!

In dit warme weer vind ik koken maar niks en Rick komt te laat thuis om de barbecue aan te maken (ik wil gas, hij zweert bij kolen), dus komt het op salades en ander koud voedsel aan. Dat smaakt toch het beste als het snikheet is.

Dus haalde ik bij Whole Foods en Giant (met die fantastische self checkouts, waarom Safeway die niet heeft is me een raadsel!) de benodigdheden voor een lekker stokbroodje met kaas en ham en verse salade voor vanavond.

Nu ik zelf geen kleine kinderen meer heb, merk ik aan andere moeders, hoe vermoeiend dat was, vooral bij het winkelen. Vandaag heb ik twee keer een moeder met kleintjes geholpen, beide keren werd het met dankbaarheid aanvaard. Vroeger vond ik het zelf ook heel fijn, als iemand me met het inpakken en de kleintjes hielp. Ok, zo lang geleden is het ook weer niet, maar ik hoop wel dit te onthouden, zodat ik als oma ook nog begrijp hoe dat voelde.

En toen had ik om 13 uur al mijn huishoudelijke taken, inclusief het maken van een smoothie voor als de kinderen thuiskwamen (vers fruit, vanilla yoghurt en melk tot een shake gemixt), af.

Dus besloot ik mezelf te verwennen met een zwembad trip zonder kinderen. Als ik daar ben met de kinderen is er altijd wel eentje, die zich verveelt en waarmee ik dus moet gaan spelen. Zelf ben ik dol op baantjes trekken. Ja, dat is vreemd en raar. Maar tijdens het zwemmen concentreer ik me helemaal daarop, niets is ontspannender! Gewoon door het water klieven en banen tellen. Ik heb voor mezelf een doel van twee kilometer gezet, deze week. De helft daarvan is volbracht. Het uurtje, dat ik voor mezelf had was heerlijk!

Vienna Aquatic Club

Katja was doodmoe bij thuiskomst. Die had tot half drie vannacht aan een project voor Engels gewerkt en moest om half zes weer op voor school! Zulke uren had ik niet tot ik op de universiteit zat!

Een van, die laat zien, hoe competitie gericht veel mensen zijn!

Natuurlijk wilde Saskia na school ook naar het zwembad, dus trok ik er weer heen. Zij vond allerlei vriendinnetjes, dus ik zag haar niet, tot we weg werden gestuurd vanwege donder. Bij de eerste donderslag wordt het zwembad voor 45 minuten gesloten. Meestal is er in die tijd nog wel een donderslag geweest, dus het betekent gewoon gesloten voor de rest van de dag. Het is wel de makkelijkste manier om de kinderen mee naar huis te krijgen!

De zoveelste reality show kondigde zich vandaag aan: eentje waarin Tommy Hilfiger bepaalt, wie zijn "apprentice" wordt. Het hele concept is een copie van The Apprentice, maar het was toch wel grappig anders om te zien (de mode types zijn nu eenmaal "anders").

In dit artikel wordt van alles verteld over de Wereld Bank, waar mijn vader werkt en wij ook een stel kennissen hebben. Een gratis "abonnement" op de Washington Post is wel nodig.

Lazy days of summer

Soms vind ik het moeilijk om weer eens met iets origineels aan te komen in mijn blog. Vandaag was zo'n dag, niets aardverschuivends heeft plaatsgevonden en toch was het een heerlijke dag.

Het weer blijft voortreffelijk! Het kan voor mij niet warm genoeg. Jammer, dat de kinderen nog wel telkens naar school moeten, waar de air conditioning niet optimaal werkt en vooral op Katja's school is het echt zinderend heet in de lokalen. Toch weigert ze een korte broek te dragen. Pff, probeer maar eens in hitte van bijna 40 graden in een spijkerbroek te zitten en dan ook nog te leren!

Vanochtend had ik een gesprek met het hoofd van Saskia's school over de testresultaten van een paar weken geleden. Gelukkig is ze helemaal aan mijn kant en ziet in, dat Saskia meer nodig heeft, dan het invullen van formulieren, zoals nu. Iedere middag brengt ze weer een hele berg huiswerk mee, terwijl haar vriendinnetje Laura, die een andere lerares heeft, geen huiswerk heeft. Zo oneerlijk!

Christine en ik hebben vanochtend anderhalf uur door de hitte gelopen. Het is nu wel zo warm, 's ochtends vroeg al, dat je voornamelijk in de schaduw wilt lopen. De dieren zijn ook vroeg druk, we zagen konijnen en chipmunks. We liepen door het bos met een kabbelend beekje langs de weg, erg mooi. Je hoeft hier echt niet ver weg te gaan voor pure natuur.

Na de wandeling besloot ik mijn nagels te laten doen. Toen ik opbelde om een afspraak te maken, bleek het Vietnamese vrouwtje, waar ik meestal heen ga, niet meer daar te werken. Deze nail salons zijn Vietnamese eilandjes. De mensen daar spreken heel weinig Engels en dus zal ik wel nooit weten, waar ze heen is gegaan. Het antwoord vandaag was "she called and said she moved". Er was meteen een andere Vietnamese in haar plaats.

Degene, die mijn nagels vandaag deed, spreekt tenminste Engels. Dat vind ik toch wel zo gezellig, als je een beetje kunt kletsen. Nu ben ik daar lang niet zo goed in als mijn Amerikaanse "collega's". Ik sta er telkens versteld van, hoe die met zo'n beperkte mogelijkheid tot conversatie van alles van de families van de Vietnamese vrouwen lijken te weten! Ik moet ook wel tot mijn schaamte toegeven, dat zulke dingen me hoegenaamd niet interesseren. Natuurlijk vind ik het leuk, dat "T" nog een zoontje verwacht en ik mag haar ook heel graag. Maar verder gaat mijn interesse ook niet. Misschien ben ik, als Nederlandse, wel de oppervlakkige in het contact hier!

Ik merk dat wel vaker, vooroordelen tegen Amerikanen zijn vaak, dat ze "oppervlakkig" zouden zijn. Of ik ben heel Amerikaans, want ik ben dat ook, of Amerikanen, die vaak zich persoonlijke dingen over anderen herinneren, waar ik jaloers op ben, zijn helemaal niet oppervlakkig. In ieder geval heb ik weer mooi roze gelakte nageltjes en nette wenkbrauwen.

Omdat het zo warm was, droeg ik vandaag een makkelijke jurk zonder mouwen. Van alle kanten kwamen de complimenten op me af. Wat zie je er mooi uit, waar ga je naar toe, heb je iets bijzonders? Nee, het is gewoon een makkelijke jurk!

Bij het zwembad, waar Saskia na haar pianoles naar toe wilde, had ik er nog een heel gesprek over met mijn Chileense overbuurvrouw. Zij vertelde (en ze heeft een heel mooi figuur), dat ze zich in Chili dik voelde, want iedereen is daar dun en allemaal volgens de laatste mode gekleed. Er wordt nauwelijks gegeten en iedereen is met zijn/haar gewicht bezig. Terwijl ik zo naar haar luisterde en hoe ze helemaal niet blij met haar uiterlijk was, ondanks dat de meeste Amerikaanse vrouwen waarschijnlijk jaloers naar haar keken, werd het me duidelijk hoezeer we allemaal aan cultuur onderhevig zijn. En hoe verschillend die culturen zijn. Erg interessant, allemaal.

Met moeite kreeg ik Saskia om half acht het bad uit. Dat wordt nog wat, deze zomer! Ik had me toch een honger! Maar ja, het is ook wel lekker nog zo laat te zwemmen.

Geen juwelen, maar...

Het zomerse weer duurt voort, heerlijk! Ik zit om half negen lekker op het deck te typen met drie katten om me heen. Die hebben nu besloten maar buiten op de stoelen te gaan slapen, in plaats van binnen. Wel heb ik me helemaal met "deet" (Off) moeten insmeren, want de muggen en no-see-ums zijn hard in de weer en vinden mij bijzonder lekker.

De zon is bijna onder en de vogels zijn al een stuk rustiger. Zo af en toe zie ik een vleermuis uit de bomen fladderen en hoor ik een kikker kwaken. Straks, als het donker is, komen de vuurvliegjes te voorschijn, die voor mij echt "zomer" betekenen. De kinderen proberen die te vangen, het zijn fascinerende beestjes. Ik heb geen zin om naar binnen te gaan. De geluiden en sensaties van de natuur (en het typen op de laptop natuurlijk, ha ha) zijn even genoeg "tv".

Een aantal weken geleden had ik gelezen, dat de juwelen van Koningin Beatrix hier in het Corcoran Museum te bezichtigen zouden zijn tot 4 juli. Samen met Angele, die ik via het Alles Amerika forum heb "ontmoet" en die hier maar zo'n kwartiertje rijden vandaan woont, besloot ik die vandaag te gaan bekijken.

Om kwart voor tien kwam Angele naar ons toe en van hieruit liepen we naar de Metro. We konden het meteen goed met elkaar vinden en ik vind het altijd weer erg leuk om Nederlands te kunnen kletsen.

We wisten niet precies welk Metro station het dichtst bij het Corcoran museum was, dus stapten we bij Smithsonian uit. Altijd veilig en centraal gelegen. Het museum was ongeveer tien minuten lopen verderop, maar we hadden geen van beiden erbij stil gestaan, dat het wellicht een dag per week gesloten zou kunnen zijn. En, je raad het al, die dag was dinsdag!

Daar stonden we dan voor het museum waar ik al 21 jaar langs rijd en loop, maar nog nooit binnen was geweest. De massieve dubbele deuren waren hermetisch gesloten!

Wat nu? Gelukkig is Washington nu niet bepaald een saaie stad, dus keuze te over. We besloten over de Mall naar het American Indian Museum te lopen. Daar aangekomen vertelde ik Angele, dat ik de film nog nooit had gezien. Zij wel en ze vond hem zo mooi, ze wilde hem nog weleens zien.

De fonteinen voor het American Indian Museum, waarop we tijdens de lunch ook uitzicht hadden

We hadden 15 minuten voor het begin van de film en het was niet druk in het museum, dus we keken nog even rond in het "Our Universe" gedeelte. Prachtig, al die mythologie en tradities! Het is zo'n bijzonder museum, helemaal door de stammen zelf gedaan en ontworpen.

Het theater waar de film vertoond werd zelf was al interessant. In het midden stond een pilaar met vier witte kleden, dienstdoend als filmdoek. Daarboven was een koepelvormig plafond en daaronder een glasachtige "steen". Wij namen allemaal plaats op een trapvormige tribune.

De film was inderdaad prachtig, alles over het leven van de Indianen met de natuur. Niet alleen zagen we het op het doek, maar ook op het plafond en op de "steen". Heel indrukwekkend!

Na deze 13 minuten durende presentatie hadden we honger gekregen en gingen eten bij Mitsitum, het cafe in het museum, waar ik inmiddels dol op ben! Ik moest gewoon mijn Pacific salmon sandwich weer hebben met de venkel en vijgen salade. Angele koos de black bean soup. Als toetje namen we allebei de gefrituurde aardbeien, werkelijk verrukkelijk!

Toen we klaar waren was het alweer tijd om terug te gaan, Katja komt al om half drie thuis uit school! Angele bleef nog even wat drinken en we besloten het Corcoran volgende donderdag weer te proberen, dan moet het wel open zijn!

Zodra Saskia thuis kwam wilde ze naar de mall met Laura. De meisjes wilden een jongenszwembroek om allebei te dragen over hun zwempak. Gelukkig zijn alle zwemspullen nu helemaal afgeprijsd (ook zo idioot, de zomer is nog niet begonnen en je kunt al nauwelijks meer een badpak vinden!) en vonden we goedkope broeken.

Laura had maar $10 bij zich en de broek kostte $15, dus ik besloot die $5 maar te betalen. Maar Saskia wilde ook, dat ze dezelfde bikini zouden dragen en ik was niet van plan dat ook voor haar te kopen. Dus belde Laura haar vader op, want de bikini's waren minder dan de helft van de gewoonlijke prijs.

Nu weet ik best, dat Amerikanen preuts zijn, soms tot het idiote. Zo moest het dochtertje van een Franse kennis van mij op haar derde een bovenstukje aan met zwemles! Zulke dingen vind ik dus te ver gaan.

Als Laura's vader had gezegd, dat ze geen bikini nodig had, of dat hij er nu niet voor wilde betalen, zou ik het heel normaal gevonden hebben. De reden, dat ze hem niet mocht, was echter, dat ze geen bikini's mocht dragen. Punt!

Saskia snapte daar helemaal niets van! Ze bleef maar vragen waarom en dat het een stomme regel was (oeps!). Natuurlijk had Laura daar geen antwoord op. Ik heb maar geprobeerd het wat te verzachten door te zeggen, dat iedere familie zijn eigen regels heeft en dat Laura misschien sommige van onze regels ook stom vond. Vraagt Saskia natuurlijk keihard "welke dan, wij hebben helemaal geen stomme regels". Tja!

Na de bikini's hebben we nog nieuwe gymschoenen bij Skecher's gekocht. Saskia hele leuke zwart-witte en ik een soort witte sandalen, waar ik mijlen op zal kunnen lopen, maar die toch leuk staan onder mijn capri's of shorts.

Saskia was me in ieder geval zeer dankbaar, ook al had Laura de bikini niet. Jongens shorts zijn in voor meisjes van hun leeftijd. Go figure!

Intussen is het donker en vliegen de vuurvliegjes op en neer. Het lijken wel kerstlichtjes in de dogwoods. Hoe zouden ze dat toch doen? Electriciteit in hun lijfjes?

Feeling hot, hot, hot!

Heerlijk, dit warme weer! De meeste mensen zijn het met me eens, maar vrijwel niemand begrijpt hoe lekker dit is voor mij. Het betekent veel minder pijn, mijn spieren reageren heel positief op warmte, ik voel me dan bijna gewoon!

Kai logeerde vannacht bij zijn vriendje Michael, maar we hadden afgesproken vanochtend een fietstocht te maken. Ik haalde hem om half tien op en om tien uur fietsten we weg. Het was inmiddels al een heel vochtige 32 graden. Kai was moe van zijn logeerpartij, maar een heel nieuwsgierig hert en een aantal snel kabbelende beekjes haalden die vermoeidheid gauw weg.


We liepen naar een van die beekjes en besloten daar met een picknick en sandalen terug te komen, zodat we in het water zouden kunnen. Om ons heen klonken kikker en insekten geluiden en Kai merkte op, dat het voelde alsof we in Louisiana waren, in plaats van Virginia! En inderdaad, het voelde ontzettend tropisch vandaag.

Bij thuiskomst vertrok Katja met drie vrienden en vriendinnen meteen naar het zwembad. Kai was zo moe na de fietstocht, dat hij ging slapen en Saskia en ik smeerden ons ook in om naar het zwembad te gaan.

Ik had allerlei plannen vanmiddag, maar eenmaal in het zwembad gaan de uren opeens in sneltreinvaart voorbij! Voor ik het wist was het 4 uur en moest ik toch echt naar huis om te douchen, want Katja had om 5 uur een kappersafspraak.

Saskia was al dagen nerveus, want ze moest een zwemtest doen om van de duikplank te mogen springen en om zonder mij in het zwembad te zijn. Vandaag heeft ze die test samen met haar vriendinnetje gedaan en ze draagt nu met trots een groene rubberen armband, die aangeeft, dat ze "groot" is. Trots, dat ze is!


Ons zwembad heeft geen snackbar en dus is het een lucratieve plek voor de Good Humor busjes, die door Vienna rijden. Vandaag merkten we de rivaliteit tussen die busjes!! Er stond een busje de hele tijd te wachten, maar hij had niet zoveel keuze als degene, die het zwembad in zijn route heeft. Ze gingen elkaar nog net niet te lijf! Gelukkig, want er waren heel wat kinderen om dat gade te slaan. Maar de woorden waren niet mis. De een zijn brood, ...

Katja's haar is erg leuk geworden, ze heeft voor het eerst in jaren weer een pony, maar dan een hele lange.


Vanavond heb ik heerlijk buiten zitten lezen. Ik lees het boek "Lamb" van Christopher Moore. Terwijl ik daar zat werd het donkerder en donkerder en om 7 uur moest ik naar binnen, want het begon goed huis te houden. Maar om de een of andere reden ontlopen wij altijd het ergste van de storm. Ik weet niet of dat is omdat we op een "berg" wonen, maar het is wel opvallend. Het werd vandaag dan ook bijna 100 graden (vind ik altijd zo warm klinken!).

In Aruba zoeken ze hard naar een 18 jarig meisje, dat al 4 dagen spoorloos verdwenen is. Dit is natuurlijk geen goed nieuws voor een eiland, dat erg afhankelijk is van het toerisme en dan vooral het Amerikaanse toerisme.

Een beter bericht was, dat er minder misdaden werden gepleegd in de VS in het afgelopen jaar. Dat er 50 minder moorden werden gepleegd in Washington was al heel goed nieuws!
Nog een verlate foto van Saskia en mij tijdens de picknick vorige week

Vakantiegevoel

Het is 22 uur en 32 graden! Heerlijk! Eindelijk is het echt zomerweer! En de voorspellingen zijn, dat dat de rest van de week zo zal zijn. Hoera!

Met deze temperaturen komt ook gelijk een vakantiegevoel. Ik wil, dat de zomervakantie nu begint! Niet over drie weken! Dit vierdaagse weekend is te makkelijk en om dan weer in het gareel te komen, bah. Maar we hebben nog een vrije dag te goed.

Vanochtend zijn Katja en ik door de hitte naar Michael's gelopen. Dat was zo'n drie kilometer en het was warm, met een hoofdletter! Maar goede oefening en Katja had Scrapbook dingen nodig voor Engels. Nu ben ik geen scrapbooker, dus ik heb nooit rondgekeken in die gangen. Maar, mijn hemel!! Je kunt er werkelijk alles vinden!! Ik zou er bijna van gaan scrapbooken, maar ik weet, dat ik daar geen geduld cq tijd voor heb. Katja vond in ieder geval wat ze nodig had.

Natuurlijk moesten we op een dag als deze naar het zwembad. Na de lunch ging het hele gezin. En ik ben waarempel drie keer het koude water in gegaan! Het was zo warm, dat dat zelfs lekker aanvoelde. Nog een paar dagen deze temperatuur en het water is lekker warm. We zijn allemaal een beetje verbrand, vooral Saskia heeft zo'n lichte huid, dat het moeilijk is dat tegen te gaan! Ik moet toegeven, dat me dat wat verontrust, want we zullen deze zomer nog heel wat zon zien.

Als afsluiting van deze heerlijke dag hebben we buiten gegeten op het terrasje van Sweetwater Tavern. De bediening was heel goed. Het was wat warm, maar dolgezellig en het eten was voortreffelijk.

Het Engelse projekt waarvoor Katja naar Michael's moest gaat over Griekse mythologie (specifiek de Odyssee). Hiervoor had ze een mythologie boek nodig en we reden naar Barnes and Noble dichtbij het restaurant om dat te vinden. Helaas waren zij net dicht om 7 uur en dus moesten we naar Borders, wat tot 9 uur open bleef. Het is toch heerlijk, dat je tot 9 uur op zondagavond nog in een boekenwinkel kunt rondneuzen! Katja zag haar vroegere Engelse lerares en vond het boek dat ze nodig had.

Vanavond heb ik mijn Canadese foto's online gezet (mijn broer wil geen familie foto's online, dus niets van hen). Die zijn hier te bekijken.

The little things in life

Het zijn echt de kleine dingetjes in het leven, die het zo bijzonder maken. Vandaag viel er veel te genieten.


Kattenvriendinnetjes

Er stond helemaal niets op het programma, dus lekker uitslapen en rustig opstaan. Rick lag nog te pitten toen ik al de vrouwen finale van de French Open stond te kijken, terwijl ik gewichten hief.

Net toen ik klaar was belde mijn moeder. Mijn vader en zij gaan volgende week een weekje naar Athene om haar verjaardag te vieren. Ik vind het leuk voor ze en een hele stap vooruit voor mijn moeder.

Het weer was vanochtend nogal bewolkt met zo af en toe zon en ik besloot Brynna en mijn fototoestel mee te nemen. Het licht was perfect voor bloemen foto's. Terwijl ik liep landde er een prachtig blauw vlindertje op mijn grote teen en bleef daar een tijdje rustig zitten. It's the little things in life. Misschien ben ik bijgelovig en zweverig, maar voor mij hebben vlinders te maken met degenen, die van ons heen zijn gegaan. Als ik een vlinder zie, denk ik aan mijn geliefde Oma. Christine heeft hetzelfde gevoel, denkend aan haar vader, dus misschien is het zo gek nog niet.

Ok, mijn tenen moeten opnieuw gelakt, maar het vlindertje is prachtig, toch?

De lentebloemen zijn inmiddels uitgebloeid, alles heeft het diepe groen van de zomer bereikt en de rozen, pioenrozen, lelies en andere zomerbloemen bloeien volop. Door de regen van gisteren zat op alle bloemen dauw, wat ze extra mooi maakte.

Lelie


Pioenroos






Patriottische brievenbus in de buurt

Vanmiddag klaarde het helemaal op en werd het lekker warm, 30 graden! Rick, Saskia en ik speelden voor op het pleintje badminton. Saskia kan dat al goed.

Daarna heb ik op het deck in een ruk mijn "steamy romance" uitgelezen. Nu moet ik dus weer aan de serieuzere lectuur. Maar zo'n flutselromannetje is ook weleens leuk.

Wat is het toch fijn om een basement te hebben. De afgelopen twee nachten heeft Kai een "sleepover" gehad met een vriendje. Ze verdwijnen naar de basement en we zien ze niet meer! Ze komen alleen boven om wat te eten of drinken. Nu heeft Saskia een vriendinnetje te logeren en alweer horen of zien we ze niet. Die basement slokt ze op! Maar er is dan ook van alles te doen daar: Saskia's Barbies, poppenhuizen en mijn "echte" poppenhuis, de X-box, een groot scherm tv en twee grote kasten, de ene vol met knutselspullen (we hebben een speciale knutseltafel staan beneden) en een vol met spelletjes en puzzels. Geen wonder, dat ze zich niet vervelen! Wat een uitvinding, die basement! Daar kan de kelder bij mijn grootouders, waar we vroeger eindeloos Donald Ducks lazen, niet aan tippen!

Vanavond heeft Rick alle kinderen meegenomen naar Madagascar. Kai en Saskia wilden het nog eens zien. Ik had dus even heerlijk het rijk alleen. Wat een genot!

Nu kijken we een zweverig programma op BVN, waarom is er nou nooit eens iets normaals te zien, daar!!

Filmdag!

Door de miezerige regen begaf ik me vanochtend vroeg naar de dokter. Het weer bevestigde hoe ik me voelde, want dit bezoek was een grote zelf overwinning. Vroeger had ik nooit moeite met doktersbezoeken, tot ik een dokter trof, die er op uit leek te bewijzen, dat er iets mis was met mijn gezondheid. Eindeloze testen, nerveus wachten op uitslagen, foute uitslagen, opnieuw testen, dreigementen van de dokter, noem maar op, ik ging weg bij die dokter en was het een paar jaar helemaal beu.

Maar de nadruk van de gezondheidszorg ligt hier zo op het preventieve en ieder tijdschrift, dat je leest, benadrukt hoe je toch ieder jaar onderzocht moet worden, dus heb ik schoorvoetend al maanden geleden deze afspraak met de dokter, die Kirsten ook ziet, gemaakt.

De dokter is een Argentijnse, iets jonger dan ik, en ze maakt deel uit van een grote praktijk. Allemaal dingen, die me aanstaan, want mijn vorige dokter was in de zestig en had een praktijk alleen, die bol stond van de advertenties voor cholesterol medicijnen en andere farmaceutische bedrijven. In de praktijk, die ik vandaag bezocht, was geen reclame te vinden.

Het geheel duurde anderhalf uur en nu moet ik op de uitslagen van de testen wachten. Al met al viel het reuze mee. Deze praktijk is maar vijf minuten van ons huis weg, makkelijker kan het niet! Bovendien accepteren ze onze verzekering, waardoor ik niets hoefde te betalen.

Het weer bleef somber en de kinderen hadden vrij, dus besloten we vanmiddag een filmmiddag te maken. Op tien minuten rijden van ons huis hebben we een theater met 12 zalen en de twee films, die we graag wilden zien, speelden daar ook.

Met Katja en Saskia ging ik naar de 13:10 show van "Sisterhood of the Traveling Pants". Katja had al een tijd geleden dit boek gelezen en de film is een echte "chick flick". We zaten dan ook alleen met tienermeisjes en hun moeders in het theater. Kai had geen zin om te komen en maar goed ook, hij had er niets aan gevonden.

De film was veel meer, dan ik ervan had verwacht. Er zaten echt diepgaande stukken in, zoals een moeder, die zelfmoord pleegde en hoe haar dochter pas veel later zichzelf toeliet om daarom te treuren. En een meisje, dat leukemie heeft, en later sterft. We zaten toen allemaal te sniffen. Het was geen oppervlakkige film, zoals sommige recente tienerfilms.

Helaas zaten er achter ons een paar mensen met een "large" popcorn en het geknauw en gekraak was niet van de lucht! Ik moest me enorm bedwingen om die zak niet uit hun handen te rukken! Mijn hemel, hoe irritant!! Maar ik heb me in kunnen houden, zij het met grote moeite.

Na afloop hadden we anderhalf uur voor de volgende show en bracht ik Katja thuis en haalde Kai op. Ik had tickets voor Madagascar om 16:20. Na weer een diet Coke en een Ben and Jerry's ijsje te hebben gekocht voor tijdens de film vonden we goede plaatsen. Dit keer zat het theater vol met ouders en jonge kinderen, die regelmatig luidkeels uitleg kregen over het hoe en waarom van de film. Sommige mensen denken echt, dat ze alleen in zo'n theater zitten!

Madagascar is een kostelijke film! En zo heerlijk kleurrijk! Het is natuurlijk geen diepgaand verhaal, maar zeker leuk om op een regenachtige middag te gaan zien. De pinguins waren de sterren vond ik.

Zo werd een druilerige middag nog erg leuk. Er zijn op het moment een heel stel leuke films uit en er komen er in de komende weken een heel stel meer. Zo zien we allemaal uit naar "Charlie and the Chocolate Factory" met Johnny Depp, die 15 juli uitkomt.

Rick heeft vandaag officieel te horen gekregen, dat hij teruggaat naar zijn oude positie bij Microsoft. Dit is iets wat hij al maanden wil en dus reden voor feest. Het betekent waarschijnlijk, dat hij weer vaker gaat reizen, maar het belangrijkste is, dat hij gelukkig is in zijn werk.

Om dat te vieren hebben we bij Cafe Renaissance gegeten. We worden daar alsof we familie zijn begroet. Vooral Saskia, de eigenaar van het restaurant is dol op haar. Aan iedere klant (meestal oudere mensen) vraagt hij, of ze Saskia geen prachtig meisje vinden en natuurlijk beamen ze dat allemaal. Arme Sas komt nu op de leeftijd waarop ze dat niet meer zo leuk vindt, maar stiekem voelt ze zich volgens mij toch gevleid.

Heerlijk nog drie vrije dagen te goed!!

Lekker lang weekend!

Om onverklaarbare redenen heeft Fairfax County public schools dit weekend vier dagen lang gemaakt, de kinderen hebben morgen en maandag vrij. En dat na vorig weekend een drie dagen weekend gehad te hebben, het kan niet op!

Heerlijk vind ik het: niet om zes uur wakker te hoeven worden, geen gesoebat om Saskia naar school te krijgen. Natuurlijk betekent het ook logeerpartijen en luide films in de basement, want wij blijven de zoete inval. Ik hoop, dat de kinderen zich dit met plezier herinneren, want zoveel vrienden in de buurt te hebben is toch wel bijzonder tegenwoordig.

Het was vandaag een bewolkte dag, maar de temperatuur was heel aangenaam. Perfect fietsweer, dus. Ik krijg weleens de vraag of ik er nu nooit genoeg van krijg hetzelfde pad telkens weer te fietsen. Nee, dus!

De wekelijkse wasbeurt van de brandweerwagens


Een mooi nieuw huis twee straten verderop

Ten eerste heb ik de keuze om in oostelijke of westelijke richting te gaan, de ene is allemaal natuur, de ander meer stads. Verder ziet het pad er iedere keer weer anders uit. Andere bloemen bloeien, andere mensen lopen of fietsen er en er zijn andere dieren te zien. Alleen al de mogelijkheid om een vos of een hert te zien maken het de moeite waard voor mij. Vandaag had ik geluk, ik zag ze allebei. Helaas te ver weg om te fotograferen. Ik genoot zoals gewoonlijk van mijn rit.

Antiques winkeltjes aan de hoofdstraat in Vienna


Op het W&OD pad

Toen ik thuiskwam belde Christine of ik zin had om lunch te gaan eten bij Artie's. Nou, natuurlijk had ik dat wel! We hebben er een heerlijke warme geitenkaas salade gegeten.

Op de terugweg vielen me eerst de mooi bloeiende papavers op en toen de lelijke politieke bordjes, die in tussenberm staan, met de namen van de goeverneurs en luitenant goeverneurs kandidaten erop. Op 14 juni worden de Democratische en Republikeinse primaries gehouden, dwz de voorverkiezingen, die bepalen welke kandidaat er voor elke partij in november op het stembiljet zal staan. In Virginia mag je, ongeacht je politieke voorkeur, in beiden meestemmen. En nu vervuilen de campagnes van die kandidaten onze wegen met hun lelijke bordjes.

En nu ik naar de Travel Channel, er is een programma over de beste stranden in de VS. Ik krijg meteen zin om naar het strand te gaan! Jammer, dat het nog een flinke rit hiervandaan is. Ooit wil ik aan het strand wonen!

Een sociaal dagje

Alweer scheen de zon uitbundig toen ik wakker werd. Het is toch zoveel makkelijker om de dag te beginnen, als het weer lekker is!

Saskia had vandaag haar school picknick en tot mijn schrik zag ik, dat ik beloofd had chocolate chip cookies bij te dragen! Die had ik dus niet gekocht. Saskia redde me door me eraan te herinneren dat ik nog een pak met Nestle Tollhouse cookie dough in de ijskast had liggen en dus stond ik om 8 uur vanochtend koekjes te bakken. Gelukkig kan het niet makkelijker, ze zijn al voorgesneden in gelijke stukjes en na 11 minuten in de oven zijn ze klaar.

Nadat ik Saskia had weggebracht, ging ik nog even terug naar huis om wat aan het huishouden te doen voor Kirsten zou komen om te rennen. Toen ik de vaatwasmachine aan wilde doen, gingen er allerlei lichtjes aan op het "computerized panel", maar verder gebeurde er niets. Oh no! Het laatste waar ik zin in had was alles in die machine met de hand af te wassen!

Gauw zocht ik het nummer van GE op en al redelijk snel kreeg ik een live persoon aan de lijn (eerst moet je door allerlei "if... then press one", "if...then press 4" enz.). Ze suggereerde om de circuit breaker (geen idee wat dat in het Nederlands is, het is hoe je electriciteit naar een bepaald deel van het huis afsluit) even uit te doen, zodat de computer terug wordt gezet naar normaal. Het was nog een uitdaging om die ene circuit breaker te vinden, die naar de vaatwasser loopt, want we hebben een gecompliceerd electriciteitsnetwerk in dit huis! Maar gelukkig werkte het en het water, dat de machine binnenliep klonk als muziek in mijn oren.

Op dat moment kwam Kirsten en hadden we nog zo'n 40 minuten om te lopen, voor we naar de picknick moesten. We hadden het erover, hoe ontzettend gewend we al zijn aan al die moderne gemakken als vaatwasmachines, drogers, microwaves en wat al niet meer! En onze kinderen zijn ronduit verwend! Ik kan me nog uren afwassen herinneren, of was ophangen.

Om tien voor half twaalf bereikten we het park, waar de picknick al in volle gang was. Ik moet toegeven, dat ik met de jaren steeds luier ben geworden met betrekking tot de jaarlijkse picknick. De eerste jaren deed ik bijna alle organisatie en daar komt heel wat bij kijken! Nu draag ik wat te eten bij en kom om met Saskia en haar vriendinnetjes te spelen. Voor je het weet word je opgeslokt in de vele vrijwilligersbaantjes op de school. Ik heb uiteindelijk voor mezelf een regel gesteld: ik help als het direct met mijn kind te maken heeft graag mee, maar de rest van mijn energie bewaar ik voor mijn eigen kinderen na school.

Vandaag had iemand badminton rackets en shuttles meegenomen en speelden Kirsten en ik met 10 kinderen badminton. Het viel me op, dat we de enige ouders waren, die daadwerkelijk met de kinderen speelden. De andere vaders en moeders kletsten met elkaar.

Op de terugweg liepen we met de hele groep terug naar school. Ik kletste met Niall, de vader van Saskia's vriendinnetje, die Iers is. We hadden het over de Europese grondwet, hij vroeg of ik al had gehoord hoe Nederland ging stemmen vandaag (toen dus nog niet).

Saskia kwam na de picknick met mij mee naar huis en haar vriendinnetje Laura werd door haar vader ook meegenomen. De dames bepaalden meteen, dat ze naar het zwembad wilden. Ik twijfelde wel wat, want Saskia hoest flink, maar heb toch maar toegegeven (iets wat mijn moeder vroeger zeker nooit gedaan zou hebben, hopelijk was ik geen onverantwoordde ouder en wordt ze niet zieker).

Om drie uur sprongen Kai, Saskia en Laura het water in. Ik hield het bij een ligstoel in mijn bikini met mijn achterstallige Margrieten. Heerlijk! Het was perfect weer, warm genoeg, maar niet te warm, zo'n 26 graden.

Naarmate de middag vorderde werd het drukker en begonnen de trainingen van het zwemteam. Hierdoor zag ik weer een heel stel kennissen, die ik een jaar niet gesproken heb. De opening van het zwembad is ook het begin van het super sociale seizoen, lekker langs de kant kletsen met vriendinnen, terwijl de kinderen zich vermaken.

Om 5 uur heb ik voor de kinderen pizza besteld, een makkelijk maaltje. Pizza Hut bezorgt bij het zwembad en Domino's ook. Ze doen goede zaken op die manier, de bezorgers rennen af en aan!

Helaas is het weerbericht voor morgen en vrijdag minder, maar we hebben zo al een lekker voorproefje van de komende maanden gekregen!

En even over echt afzien! Ik ben flink actief, maar dit lijkt me toch drie keer niets!

Komkommertijd

Het is komkommertijd op tv. De serie finales zijn voorbij, de kijkcijfers opgeteld en nu zijn het herhalingen en minder populaire shows, die we voorgeschoteld krijgen. Blech! Gelukkig hebben we meer dan 100 alternatieve keuzes voor NBC, ABC, FOX en CBS. Hoe kan het dan, dat ik op 100+ kanalen niets interessants vindt? Ik ben gewoon tv moe, denk ik.

Ik ben sowieso moe. Ik word oud. Vroeger reden we op vrijdagavond na ons werk weg op weg naar Canada en er zijn zelfs weekends geweest, dat we er alleen zaterdagmiddag en avond waren en zondag weer terug reden. Toen hadden we maar 10 vakantiedagen per jaar en wilden toch de hoogtijdagen van de familie meemaken.

Vroeger (en ik voel me nu heel oud, ha ha) reden we tot na middernacht door, in Marathon NY stopten we dan bij de "Three Bear Inn", een ultra goedkoop (nu nog $29 per nacht, $25 met coupon!) motelletje met een leuke naam, maar vreselijke bedden. Toen Katja er eenmaal was en ik een keer vers bloed op de lakens vond, was de charme daarvanaf!

Toen logeerden we bij Ana Maria's ouders in Kingston, een prachtig plaatsje aan Lake Ontario, en werden volgestopt met allerlei lekkers. We leerden, dat, als je je bord leeg eet, er automatisch meer wordt opgeschept door Grieken. Als je wat eten liet liggen, werd dat als teken gezien, dat je genoeg had gehad.

Ah, memories! Nu realiseer ik me hoe bijzonder het is, dat mijn schoonzusje Grieks-Canadees is. Dat brengt weer zo'n andere cultuur in onze familie. Ik ben blij, dat ik vroeger het Griekse alfabet heb geleerd, want bij hun thuis kan ik tenminste de woorden lezen, begrijpen is weer iets anders!

Maar dat is allemaal vroeger, nu ben ik oud en moe na de lange rit, ha ha. Vandaag was het opruimen geblazen en natuurlijk eindeloos wassen.

Saskia werd met een blafhoest wakker en had koorts. Ik ben vanmiddag met haar naar de dokter gegaan, want er heerst een nare bronchitis. Hij vond haar longen wat rasperig klinken en gaf alvast een recept voor antibiotica mee. Ik moet haar gadeslaan en als de hoest met donderdag niet beter is, de antibiotica beginnen.

Zij vindt het vreselijk, want ze wilde naar het zwembad en dat mocht nu niet. Het is inderdaad heerlijk weer en het zwembad was erg druk (hoewel het water vast nog ijzig koud is!). Maar ja, ze zal tot het weekend moeten wachten.

Zelf heb ik na het opruimen mijn laptop mee naar buiten genomen en heb op het deck Nederlands-Engelse vertalingen gedaan, terwijl Saskia de eindeloze "worksheets" van school invulde. Nog 24 dagen en het is zomervakantie, ik kan niet wachten!

Een dag in de auto

Om kwart over zeven slopen Rick en ik de hotelkamer uit om nog even naar de Parlementsgebouwen te gaan om foto’s te maken bij daglicht. De kinderen konden zo nog even doorslapen.

Helaas werkte het weer niet mee en miezerde het, waardoor we saaie witte lucht op de achtergrond zullen hebben. Oh well! Natuurlijk klaarde het zodra we in het hotel terug waren op! Het was leuk even op een doordeweekse dag door het centrum te lopen. Je hoort dan een mix van Frans en Engels en mensen rennen naar hun werk op gymschoenen en in mooie pakken, dat is dus niet anders, dan in Washington. Nog een overeenkomst tussen de twee hoofdsteden is, dat ze geen van beiden een “skyline” hebben, ook al zijn er wel wolkenkrabbers in Ottawa, ze tekenen het centrum niet zoals in andere steden het geval is.

Verder houden de vergelijkingen wel op. Washington DC is in de twintig jaar, dat ik er woon, uitgegroeid tot een miljoenen metropool (met Baltimore), Ottawa is nog een relatief kleine stad. Het spitsverkeer vanochtend was een verademing vergeleken bij wat wij inmiddels gewend zijn! Mijn broer doet er tien minuten over naar zijn werk, eenzelfde afstand in de ochtendspits in Washington zou drie keer zo lang duren! In alle opzichten doet de Canadese hoofdstad erg Brits aan, terwijl de Amerikaanse hoofdstad zich bij de planning in alle bochten heeft gewrongen om zo min mogelijk te lijken op het land, waarvan de onafhankelijkheid met zoveel moeite werd verkregen.

Ik vind Ottawa een erg leuke stad en hij lijkt me zeer leefbaar (met uitzondering misschien van de strenge winters). En vanwege betere economische kansen en dichter bij zijn familie zijn zou mijn broer graag terug naar de VS verhuizen, maar verder heeft hij het hier ook prima naar zijn zin.

Na weer twee heel goede ervaringen met Hampton Inn kan ik die keten van harte aanraden! Vooral de gratis krant (waar groot op de voorpagina stond “France says “NO” to unity in Europe”) en het gratis ontbijt ’s ochtends is veel beter, dan in de meeste hotels in die prijsklasse. We lieten het ons vanochtend ook weer goed smaken en om half tien reden we de parkeergarage uit en begonnen aan de lange rit terug. De terugreis is altijd een hele beproeving, want dit keer rijden we in een keer door, dus een lange dag in de auto.

De rit naar de grens verliep voorspoedig, maar bij de Thousand Islands brug moesten we wachten vanwege een file bij de grens. Dat beloofde niet veel goeds! Het was intussen stralend weer geworden en Rick was ook wel nieuwsgierig naar het uitzicht van de toren. We namen dus weer de 40 seconden durende lift naar boven en waren daar warempel weer samen met een paar Nederlanders, terwijl er verder niemand was! De vrouw daarvan merkte op, dat je Nederlanders ook overal vindt, nou, dat kan ik alleen maar beamen!

In de verte konden we Boldt Castle zien staan (tenminste, we zagen het dak). Dit kasteel werd door Mr. Boldt gebouwd voor zijn vrouw, waar hij dol op was. Toen zij voor het af was overleed, heeft hij het kasteel nooit afgemaakt. Jaren geleden hebben we het vervallen kasteel vanuit een boot gezien. Nu is het helemaal opgeknapt en is er een museum.

We hebben de souvenirs kunnen weerstaan dit keer, hoewel ze leuke zeepsteen figuurtjes verkopen en sweaters met Canadese scenes erop gedrukt, maar die waren me net iets te duur!

De wachttijd bij de grens bleek gelukkig vreselijk mee te vallen en met een “Hi folks!” en een verbasteren van de namen van de kinderen door de douane beambte werden we weer in de VS welkom geheten.

Het grootste gedeelte door Upstate New York heb ik gereden. Rond twee uur zijn we in Cortland gestopt om bij Arby’s lunch te eten. Daar hebben ze “Market Fresh” sandwiches, klinkt heel gezond en Rick en Katja dachten die te bestellen. Tot ze de lijst met nutritional information lazen en zagen, dat in elk van die “gezonde” sandwiches meer dan 700 calorieen zat!!! We hebben het toen maar met een barbecue roast beef sandwich gedaan. Wat een misleidende naam, zeg!

Bij Wilkes Barre, Pennsylvania, komen we in een van die onweersbuien terecht, waarin je gewoon niet door kunt rijden, zo hard regent het! Ontzettend gevaarlijk! Het spektakel van de bliksem en donder is ook erg spannend, gelukkig zitten we wat dat betreft veilig in de auto! Mijn hemel, wat kan het hier een noodweer zijn, zeg! Arme Rick, het is zo stressvol om door deze zondvloeden te rijden!

Overal liggen hier langs de kant dode herten. Dat is wel een angst van mij, dat er eentje in volle vaart voor ons de weg op rent, want dan is niet alleen het hert dood, maar heeft je auto ook op zijn minst enorme schade!

Bij Frackville, Pennsylvania, wordt er gewaarschuwd voor 13 mijl constructie, waarbij een van de twee rijbanen zal zijn afgesloten. Gezien het drukke verkeer besluiten we de rondleiding te nemen, die door een lieflijk deel van de staat leidt, met overal bloeiende margrieten. We zien zelfs nog opeens een prachtige bald eagle opvliegen uit de struiken! De eerste, die ik ooit in het wild heb gezien.

Even later rijden we langs allerlei militaire tanks en vliegtuigen door Fort Indiantown Gap Military Reservation. Na zo’n 10 mijl kwamen we weer op de snelweg terecht.

Bij Harrisburg vonden we al gauw de 15 terug. We zouden wel over de interstates naar huis kunnen gaan, maar Memorial Day is bij uitstek een weekend waarin iedereen naar het strand gaat en de interstates staan dus vast met mensen, die terug komen van “the beach”. 15 is te westelijk daarvoor en ook nog eens heel mooi en vierbaans.

We hadden inmiddels honger gekregen, dus gingen we rond Gettysburg zoeken naar een restaurant. Ik had wel zin in een wijntje, na de lange zit, dus geen fast food dit keer. Eerst vonden we een Perkins Family restaurant en namen automatisch aan, dat ze ook wijn en bier (voor Rick) zouden serveren. Niet dus!! We namen er een drankje en vertelden de serveerster toen, dat we toch hadden besloten elders te eten. Ze hadden best een lekker menu, maar wij "lushes" wilden nu eenmaal een lekker alcoholisch drankje bij onze maaltijd. De hele rekening was $3,39, maar we voelden ons slecht, dus gaven haar $20, een 500+% tip. Ach ja, ze kwam maar niet terug om wisselgeld te brengen en wij hadden haast, dus lieten we het maar zo.

Even verderop vonden we een Ruby Tuesday’s met volle bar. Het werd een dol gezellig avondmaal en tot Rick en Katja’s plezier hadden ze een “smart eating” menu, waarop alle calorieen, vet grammen, carbohydraten en vezel grammen werden weergegeven. We hebben allemaal heerlijk gegeten. Ook de salad bar was voortreffelijk. We hebben een aantal Ruby Tuesday’s in ons gebied, daar moeten we ook maar weer eens heen. Even terzijde, de serveerder leek op een vroeger vriendje van mij en Katja vond hem ook errug leuk, we hebben eenzelfde smaak!

Het laatste stukje naar huis regende het en hadden we langzame West-Virginians voor ons, dus het duurde langer dan we hoopten.

Maar om klokslag 10 uur liepen we ons huis weer binnen en werden enthousiast begroet door de katten, die het nooit zo leuk vinden om het rijk alleen te hebben. Het is altijd een hele ruk, die 955 kilometer in een dag! Om het in Europees perspectief te plaatsen is dat ongeveer net zo ver als van Amsterdam naar Lyon. Het voelt vreemd, net alsof we heel lang weg zijn geweest en toch was het maar net iets meer dan 72 uur!

Upper Canada Village

Om 9 uur vanochtend stonden we rustig op, het was tenslotte zondag! Ik had me nog voorgenomen in het fitness centrum te gaan sporten, maar was daar uiteindelijk toch te lui voor!

Na een lekker, alweer inbegrepen, ontbijtje beneden, met ei en sausage, yoghurt, vers fruit en allerlei brood, reden we naar het huis van mijn broer. Onderweg tankten we benzine, voor CA$0,658 per liter. Omgerekend is de benzine hier dus eigenlijk minder duur dan bij ons! (de Amerikaanse dollar is ongeveer 20% duurder dan de Canadese)

In het winkeltje bij het station kochten we nog wat Canadese snacks. Rick is dol op dill chips en de kinderen op Smarties en Aero (Bros) repen. Katja kocht een aantal Canadese tiener tijdschriften.

Het plan vandaag was om naar Upper Canada Village te gaan. Dit is een groot openlucht museum met huizen van de late 18e eeuw uit dit gedeelte van Canada. De ambachten worden ook nog zoals toen uitgeoefend daar.

Het was ongeveer een uur rijden vanuit Ottawa en wij kregen ons 4 jarige nichtje, Athena, in de auto, terwijl Saskia met mijn broer meereed. Athena leert 4 talen op haar jonge leeftijd: Engels, Grieks (mijn schoonzusje), Nederlands (mijn broer) en Frans (vanwege de Quebecois kinderopvang). Ze spreekt alleen Engels, maar ze verstaat de andere talen allemaal prima, ik heb haar op haar Frans getest vandaag!

Onderweg reden we door boerenland. Ottawa zelf is vrij klein en de stad is nog niet ver uitgebouwd, dus al gauw rij je door vlak en leeg landschap. Het doet eigenlijk wel wat Nederlands aan, enorme velden met koeien, alleen veel groter, dan de Nederlandse weilanden. De website voor dit gebied werd bij ieder plaatsbord geadverteerd.

Behalve koeien zagen we ook llama boerderijen, prachtig vonden de kinderen die! Alle velden zagen geel van de paardenbloemen en overal waren de mooie rood-witte Canadese vlaggen te zien. Ana Maria vertelde me, dat die vlag pas sinds 1965 in gebruik is, daarvoor was de vlag de Britse Union Jack.

Na een uurtje kwamen we in Morrisburg aan en besloten, omdat het lunchtijd was, bij Tim Horton's te gaan eten. Nu dacht ik altijd, dat dat een donut shop was, zoals Dunkin Donuts in de VS, maar het bleek dat hun menu veel uitgebreider was. We aten er een heerlijke kipfilet sandwich en de kinderen aten chili en soep.

Twee kilometer verderop reden we Upper Canada Village binnen. Na het entreegeld betaald te hebben liepen we een dorpje van twee honderd jaar geleden in. We zagen er onder anderen een smid aan het werk en een schoolgebouwtje met een lokaal. In het schooltje stond een mevrouw, die van alles wist over scholing in die tijd. Na even met haar gepraat te hebben vonden we uit, dat haar ouders Nederlands waren en in de jaren 50 naar Canada geemigreerd waren. Zijzelf sprak nog heel goed Nederlands, ook al hadden haar ouders dat haar nooit geleerd. Grappig toch!

De kinderen genoten en vonden ook de wolmolen prachtig, waar ze stukjes schapenwol kregen. In het "hotel" tracteerde mijn broer ons op een echte Engelse tea met scones, cream, jam en natuurlijk thee. Heerlijk! En de kinderen vonden het prachtig!

De hele tijd, dat we er waren dreigden onweersbuien. We hoorden onheilspellende donder in de verte, maar ze kwamen niet over ons heen. Volgens mijn broer had dit te maken met de St. Lawrence rivier, die daar loopt. Die is nog zo koud, dat de lucht afkoelt en daardoor onweer geen kans heeft. Mooie theorie, maar in ieder geval hielden we het droog!

Om half zeven waren we terug in Ottawa en bestelden we Grieks eten van een nabijgelegen restaurant. Mijn schoonzusje is Grieks-Canadees (wie de film "My Big Fat Greek Wedding" heeft gezien "kent" haar, ze is precies als de hoofdpersoon in die film en mijn broer haar aanstaande!) en dus weet ze waar de beste Griekse restaurants zitten.

We hebben nog een paar uur gezellig gekletst en op een gegeven moment werden we door de kinderen naar buiten geroepen, want er waren twee wasbeertjes in de tuin! Toen ik met mijn fototoestel naar buiten rende waren ze inmiddels de boom in gevlucht en van bovenuit zag je de gemaskerde snoetjes ons gadeslaan. Heel grappig!

Om tien uur waren de kinderen echt uitgeput en was het tijd om afscheid te nemen. Het moeilijke is altijd, dat we niet weten, wanneer we elkaar weer zullen zien. De jongste kinderen huilden en ik moest ook weer even slikken. Het is wel moeilijk zo ver uit elkaar te wonen! Wie had dat vroeger ooit gedacht! Maar we troosten onszelf met de gedachte, dat we de afstand tenminste met de auto kunnen overbruggen.

Morgen gaan we vroeg op pad, richting the good old U.S. of A.!

Gearriveerd

Terwijl Rick de van tussen een betonnen vangrail en een in razende snelheid voortdenderende 18-wieler uit Quebec door maneuvreert, geniet ik van de “robust” koffie van de Hampton Inn (tenminste, nu we weer voorbij dat gevaarte zijn!). Het is lekkere donkere koffie, precies goed. Het valt me op, dat dat er steeds meer in komt, vroeger was alle koffie in restaurants en hotels slootwater.

We hebben vannacht heerlijk geslapen, ongewoon voor mij in een hotel! Ik werd met schrik om 8 uur wakker, maar we zijn intussen zo bereisd, dat we binnen de 35 minuten allemaal klaar waren en de baggage op een karretje hadden! Niet gek voor een familie van vijf met twee tieners, die gewoonlijk hun bed niet uit te branden zijn!

De Hampton Inn heeft een gratis, vrij uitgebreid ontbijt met fruit, yoghurt, cereal, verschillende broodsoorten, sausage patties en ei. Saskia, Kai en ik aten er lekker van, maar Rick en Katja wilden een Egg McMuffin van McDonald’s, omdat ze weten, wat daar precies inzit voor hun dieet.

De McDonald’s was twee mijl verderop in het stadje (hoewel, ook deze stad is over de jaren flink gegroeid) Scranton. Scranton is een oud koolmijnenplaatsje. Ook zijn er ski resorts in de buurt in de mooie bergen eromheen. Ik vind het een erg leuke plaats. De huizenbouw is hier anders dan bij ons en dan heb je echt een beetje het gevoel in een ander land te zijn.

Na Scranton rijden we door prachtig landschap, donkergroene bergen, met op de voorheuvels boerderijen met silo’s en rode schuren. Maar voornamelijk is dit niemandsland, alleen maar bos. Ik probeer me altijd al het wild, dat daarin vertoeft, voor te stellen: beren, coyotes, herten, noem maar op, maar natuurlijk ook slangen en teken. Het is hier zo ongerept, mijlen en mijlen of dicht woud, als je er binnen kijkt is het donker, zo dicht staan de bomen op elkaar. I-81 loopt hier tussen die heuvels door, de weg is verbazingwekkend vlak, gezien het landschap. We praten erover hoe het zou zijn om hier te wonen. Wat een verschil met ons volgebouwde Northern Virginia!

Precies om tien uur rijden we de staat New York binnen. Saskia vraagt of we naar de American Girl winkel kunnen, die in New York City is. Rick antwoordt, dat we wel erg ver daarvandaan zijn. Hoe ver dan? Nou, toch zeker 3 uur rijden, want het is 175 mijl weg. New York is een grote staat!

Leuk van deze weg is, dat de steden allemaal ongeveer een uur van elkaar vandaan liggen. Dat maakt aftellen makkelijk. We zijn nu voorbij Binghamton, Syracuse zullen we over een uur bereiken, dan Watertown en uiteindelijk de Canadese grens. Ondanks veel recreatieverkeer (RV’s, auto’s, die boten voorttrekken e.d.) is het niet druk op de weg en Rick rijdt dan ook, kuch, ietsje harder dan de maximum snelheid van 65 mijl per uur.

Tot onze opluchting is het buiten droog, hoewel bewolkt, want in onze herinnering regent het in dit gebied vrijwel altijd als wij er doorheen rijden!

Rick heeft geluk, want we gebruiken dit keer een GPS systeem, waardoor we geen plaats voor een radar detector hebben. We zijn al twee keer met flinke vaart langs een State Police trooper gereden, maar kennelijk hebben ze het vandaag niet op Rick gemunt! Het zou niet de eerste keer zijn, dat we een ticket krijgen in New York State, terwijl we in al die jaren nog nooit ergens anders betrapt zijn op te hard rijden.

Iedere keer als we langs de weg koeien of schapen zien wijzen de kinderen die enthousiast aan. Vroeger was een koe voor mij zo’n heel gewoon iets, maar zij zien natuurlijk vrijwel nooit boerderijdieren. Er zijn in dit gedeelte van New York heel veel melkboerderijen en overal liggen kuddes zwart witte koeien.

De natuur loopt hier beduidend achter in vergelijking met bij ons. Het groen aan de bomen is nog het prille lichte groen en in de bermen bloeien bloemen, die bij ons al uitgebloeid zijn.

Net voor Syracuse rijden we het gebied van de Onondaga indianenstam binnen. Deze stam maakt deel uit van de Iroquois confederatie, de groep Indianenstammen, waarvan vaak wordt gezegd, dat zij de democratie hebben uitgevonden. Even verderop staat een lelijk bord, groen met handgeschreven witte letters, waarop de Onondaga “murderers en rapists” worden genoemd en wordt gezegd, dat ze door de goeverneur van New York worden beschermd. Dat bord staat er al vele jaren en we verbazen ons er iedere keer weer over, dat dat zomaar kan!

Syracuse (prachtige naam!) is een oude stad met een fabriek midden in de stad. Maar de architectuur is interessant, verschillende oude gebouwen met gebeeldhouwde voorgevels staan in het centrum. I-81 loopt er dwars doorheen.

Ik draai mijn raam zo af en toe open en probeer foto’s te maken van het landschap. Maar we rijden zo snel, dat ik de kwaliteit betwijfel en het ware karakter van dit wijdse landschap is moeilijk op foto’s vast te leggen.

Na Syracuse laten we de bergen achter ons. Het landschap wordt vlakker, moerassig en zo mogelijk nog leger. Dit is het “Finger Lakes” gebied, het Oneida meer is vlakbij.

Rick was toe aan een break, dus heb ik tussen Syracuse en de Canadese grens gereden. Het landschap net voor de Canadese grens is nogal saai, tot je bij het Thousand Islands gebied komt. Die duizenden eilandjes in de St. Lawrence rivier zijn prachtig en heel populair bij watersporters. In de VS betaal je tol voor twee bruggen over de rivier, waarvanaf je heel mooi uitzicht hebt over het gebied.

Bij de grens moesten we een half uur wachten, het was er het drukst, dat ik het ooit gezien heb, maar we waren ook relatief laat in vergelijking met andere jaren. De auto voor ons zat vol met bumperstickers en het was interessant om te zien hoe de Amerikaanse douane iedere boot, die binnenkwam, grondig inspecteerde. Zo leek het wachten niet zo lang. Bovendien geniet ik altijd van het samenzijn met Rick en de kinderen, onze gesprekken zijn zo leuk.

De Canadese douane beambte stelde me de geijkte vragen: Waar komen jullie vandaan? Waar gaan jullie heen en waarom? Hoe lang blijven jullie? Heb jullie cadeaus mee? Alcohol, tabak? En binnen twee minuten mochten we door en reden we Ontario binnen.

Net na de grens is er een wisselkantoor, souvenirswinkels en een skydeck toren, die over het Thousand Island gebied uitkijkt. Terwijl Rick geld wisselde, kochten Kai (die er altijd wel voor te vinden is, als ik iets wil doen) en ik tickets om naar boven te gaan in de toren. Het is redelijk mooi weer vandaag en 24 graden, dus we liepen helemaal naar boven naar het buiten observatiedeck. Daar hadden we een heel mooi onbelemmerd 360 graden uitzicht over dit prachtige natuurgebied.

Veel tijd namen we er niet voor en na een paar (hopelijk mooie) plaatjes geschoten te hebben gingen we weer naar beneden. Bij de tweede brug over de St. Lawrence ben ik ook uitgestapt en ben een stuk de brug opgelopen om foto’s te nemen.

Na de brug draaien we de Canadese snelweg 401 op in de richting van Montreal. Het is 2 uur en we hebben honger, maar er is maar weinig te vinden langs de weg. Ottawa is nog 115 kilometer weg, dus te ver om daar helemaal heen te rijden. Grappig altijd, dat we nu opeens weer het metrisch systeem gebruiken.

Bij Brockville, “City of the 1000 Islands”, vinden we het restaurant “Swiss Chalet”, een rotisserie en grill. We hebben er een heerlijk maal van rotisserie kip en groentes. Echt een aanrader, deze keten!

De 401 is hier niet erg interessant, voor een mooie weg is het beter de parallel lopende Thousand Islands Parkway te nemen, maar die schiet voor ons niet genoeg op vandaag. Net voorbij Brockville nemen we de afslag voor de 416, de snelweg naar Ottawa, die pas een paar jaar klaar is. Jarenlang leidde een langzame weg met stoplichten naar de hoofdstad van dit land! De snelweg schaaft zeker een half uur van de reistijd af.

Het landschap blijft nogal saai, eindeloos bos, veel berken en dennebomen, toch anders dan bij ons, waar de bomen dichter en groter zijn. De lucht ziet er dreigend uit, hopelijk houden we het droog, ook morgen, want er is iedere dag regen in de voorspellingen. Vanwege de saaiheid lees ik mijn achterstallige Margrieten maar. Nog een uurtje en we zijn er (eindelijk!).

De historische plaatsjes langs het Rideau Canal, waar we langskomen, krijgen we alleen op de bordjes te zien, die liggen achter de bomen verscholen. Niet ver van Ottawa komen we in een flinke onweersbui terecht, horen en zien vergaat ons! Het landschap is hier zo vlak, we zagen de bui letterlijk al mijlen van te voren hangen.

We besluiten de toeristische weg langs het Rideau Canal te nemen en dan wordt het gelukkig weer droog. Overal zien we Tim Horton’s, een Canadese donuts keten. De huizen zien er hier weer heel anders uit, de bouwstijl doet Engels aan. Gelukkig helpt de GPS ons goed de weg vinden, want het is nogal een labyrinth met weinig wegwijzers.

Als we de stad binnenrijden regent het nog steeds, dus we besluiten maar niet naar de Parliament gebouwen te gaan, maar in plaats daarvan meteen bij het hotel in te checken. Weer een Hampton Inn, we krijgen onze Hilton punten zo wel binnen. Deze is helemaal nieuw en we krijgen een enorme kamer met kitchenette toegewezen. Prima!

Nadat we alle baggage boven hebben gebracht rijden we naar het huis van mijn broer en schoonzusje. Zij wonen in een voor Nederlandse begrippen vrij groot huis midden in de stad. Ze hebben een lekkere barbecue met enorme steaks klaargemaakt en als we gegeten hebben is het buiten droog.

We besluiten alsnog naar de Parliament Buildings te gaan en daar vanaf Parliament Hill de zonsondergang te bekijken. De gebouwen zijn prachtig met hun koperen daken. Ze doen erg Brits aan. Vanaf de heuvel hebben we mooi uitzicht over de rivier en de rest van Ottawa.

Tot groot genoegen van de kinderen en mij zagen we vlakbij eerst een konijntje en daarna een grote marmot, die gras zat te eten. Even verderop had iemand een opvang van de wilde katten op de heuvel opgezet en daar zat een wild wasbeertje zomaar het kattenvoer op te peuzelen. Hij trok zich van de mensen om hem heen helemaal niets aan!

Na een uur daar te hebben rondgelopen nam mijn broer ons mee voor een heerlijk Italiaans ijsje. Ottawa is een heel gezellige stad met allerlei terrasjes en restaurantjes. Het doet erg Europees aan. Het weer was helemaal opgeknapt, dus iedereen zat buiten.

Het ijsje smaakte prima en inmiddels was het alweer 22 uur. Bedtijd voor de kleintjes dus! Saskia blijft vannacht bij hun logeren en de rest van ons keerde naar het hotel terug. Morgen rond 10 uur zien we ze weer.

Op weg naar Ottawa

Uiterst benieuwd werd ik vanochtend wakker, we zouden de resultaten krijgen van de cognitive ability testen, die Saskia twee weken geleden bij George Mason University had gedaan. Om 9 uur ontmoetten we het meisje, dat de test afnam. Ik zal in dit blog niet over de specifieke resultaten uitwijden, maar het was een grote opluchting om te vernemen, dat Saskia geen noemenswaardige zwaktes toont en zelfs op sommige gebieden ver boven het gemiddelde scoorde. Ook haar manier van werken kwam er erg positief uit. Geen zorgen over haar academische capaciteiten, dus, het is nu wel duidelijk, dat deze lerares gewoon geen goede match voor haar was.

Ons doel was om direct nadat de kinderen uit school kwamen op pad te gaan richting de Canadese grens en dat lukte aardig. Ik zal proberen tijdens de rit zo af en toe indrukken op te schrijven.

Om kwart over drie reden we weg en tot Leesburg was er geen verkeer. Leesburg is echter zo’n plaats, die twintig jaar geleden heel klein was en helemaal het platteland er omheen, maar nu is een van de snelst groeiende steden in dit gebied met bijbehorend verkeer. En stil staan we dus. De enorme witte Toyota Sequoia voor ons heeft een synchronized swimming sticker op de achterklep en ze zijn duidelijk katholiek, te lezen aan de school sticker (“my child is an honor student at Paul VI Catholic high school”), ze hebben een mooi nummerbord met de vuurtorens van Virginia. Ik vermaak me in zulke gevallen altijd met het lezen van nummerborden en stickers, want wat dat betreft is er genoeg te zien! Raadseltje bijvoorbeeld, wat zou het nummerbord KRRPDM betekenen? Het zou Carpe Diem kunnen zijn, maar waarom dan twee keer R?

Eenmaal buiten de stad is het landschap prachtig, glooiende heuvels met hoog gras en bomen en zo af en toe een zwarte stier, die in de schaduw de warmte probeert te ontlopen. Er zijn hier geen nette weilandjes met sloten, zo af en toe staan er hekken, dat zullen de grenzen van de bedrijven wel zijn. Overal zie je grote roofvogels rondcirkelen.

Zo af en toe passeren we een wijngaard, er zijn er in dit gebied heel wat, je kunt er rondleidingen krijgen en hun wijnen proeven. Het klimaat aan de zuidkant van de heuvels leent zich uitstekend voor allerlei verschillende soorten druiven. Hierdoor is Virginia een van de grootste wijnproducerende staten.

Door de lange file moet iedereen naar de wc en we stoppen even in Luckettsville bij een oud benzinestation. Er is natuurlijk maar een wc, dus het duurt even voor we allemaal aan de beurt zijn geweest. Intussen komt er een vrouw binnen met hoge nood. Dat laat ze duidelijk blijken, maar wij hebben haast, dus we laten haar niet voor gaan, een beetje gemeen misschien, maar ze begrijpt het en begint een praatje. Zij is onderweg naar Penn State en komt uit Arizona. Als wij vertellen, dat we op weg naar Ottawa zijn, vraagt ze honderduit over Canada. Zo gaat het wachten lekker snel en zitten we al gauw weer in de auto.

Een paar mijl later en eindelijk uit de file rijden we via Point of Rocks de Potomac Rivier over, de staat Maryland binnen, een “historical marker” vertelt ons, dat Maryland oorspronkelijk deel uitmaakte van Virginia. Een CSX goederen trein rijdt onder ons door, de treinen hier zijn ongelooflijk lang, je ziet de laatste wagon niet eens! Ik geniet van het uitzicht, het is hier zo mooi! Langs de weg staan allerlei kraampjes, waar je kersen en aardbeien kunt kopen en zo af en toe is er een “Antiques” winkel. Een grote sport onder Amerikanen is antique shopping. Lees: oude snuisterijen winkeltjes afzoeken naar antieke meubeltjes. Niet mijn smaak, maar de winkeltjes zijn een typisch deel van het landschap hier.

De weg, die we tot Harrisburg, Pennsylvania reden heet hier in Maryland de Catoctin Scenic Byway, US Route 15. In Maryland kom je door het oude plaatsje Frederick. Eenmaal voorbij Frederick opent het landschap zich weer op en zien we grote boerderijen met de typische rode schuren en enorme silo’s. We kunnen ver kijken over het glooiende landschap, geel van de boterbloemen, met in de verte dichtbeboste heuvels, het is prachtig weer en ik geniet. Zo vind ik ook auto rijden heerlijk!

We komen langs het prachtige Cunningham Falls State Park en Catoctin Furnace Historic Trail. De Catoctin Mountain National Recreation Area is een prachtig natuurgebied, waar veel Washingtonians vakantie huisjes hebben. Jammer, dat we niet even kunnen stoppen, maar we hebben al zoveel tijd verloren in Leesburg, dat we nu even goed door willen stomen tot etenstijd.

Even later begroet een groot bord ons “Welcome to Pennsylvania”, de tweede staat al, nog een en we zijn in Canada! Meteen is de maximum snelheid ook tien mijl hoger, dus dat schiet lekker op. Ik zoek intussen online een restaurant bij Hazleton op, zodat we niet hoeven te zoeken. Lang leve het internet!

Bij Gettysburg duiden borden de Burgeroorlog slachtvelden aan, het is moeilijk voor te stellen, dat het hier zo’n gruwelijke scene was, bijna 150 jaar geleden! Ook valt het op hoeveel RV’s we inhalen, het is duidelijk het eerste “vakantie”weekend van het seizoen! Grappig is ook, dat de plaatsnamen in dit deel van Pennsylvania Duits klinken: East Berlin, Heidlersburg, het is hier “Pennsylvania Dutch Country”, er wonen veel Amish en Mennonieten en afstammelingen van Duitse kolonisten.

Bij Harrisburg, de hoofdstad van Pennsylvania, die heel mooi aan de Susquehanna rivier ligt, gaan we de Interstate 81 op en neem ik het stuur van Rick over tot we een restaurant gaan zoeken in de buurt van Hazleton.

In Hazleton hebben we gegeten bij Damon’s Grill. We moesten 25 minuten wachten op een tafel en dronken ondertussen een drankje aan de bar (Rick en ik tenminste). Katja ging op een van de barstoelen zitten en werd meteen gesommeerd om op te staan, want ze was geen 21. Het eten was erg lekker, zelfs de Weight Watchers onder ons vonden iets, dat in hun dieet paste, een filet mignon met gepofte aardappel en salade.

We zullen vannacht in de Hampton Inn in Scranton logeren. Dit is ongeveer halverwege de rit, morgen nog zo'n 6 uur rijden. Het hotel is netjes, we hebben een ruime kamer met twee dubbele bedden en een extra bed.

Tranen in de gymzaal

Om half negen liepen Rick en ik Saskia's school binnen om met Dr. Isaacson, in de wandelgangen Dr. I (Eye) genoemd, te gaan praten. Dr. I. is het hoofd van Saskia's school en ik had haar een lange brief geschreven over onze zorgen om de druk, die de lerares op de kinderen uitoefende met betrekking tot de SOL testen.

Het gesprek verliep bijzonder goed, ik heb er geen slecht woord over te zeggen. Dr. I. was sympathiek en het volledig met ons eens. Mrs. Draggon (die haar naam eer aandoet) heeft tegen de instructies van bovenaf in al die pakketten met testen meegegeven aan de kinderen. Ze verzekerde ons, dat dit haar ontglipt was en dat de andere derde klas leraren dit niet hadden gedaan (niet dat dat ons hielp!). Dit alles stemde me optimistisch over de komende drie jaar voor Saskia. Dr. I. kent ons nu, weet welke lerares wij het liefst voor haar hebben volgend jaar en gaat er werk van maken, dat Saskia school weer leuk gaat vinden. Wat willen we nog meer!

Saskia had vandaag eigenlijk een schoolreisje naar het George Washington Masonic Memorial, maar voelde zich vanochtend niet lekker, dus die bleef thuis. Ik vermoed, dat ze niet wilde, omdat ik niet meeging (mocht niet van Mrs. Draggon, die wij schertsend de "Draggon lady" noemen), want ze voelde zich tegen lunchtijd alweer helemaal de oude.

Na het gesprek met Dr. I. heb ik met Kirsten bijna 10 km gerend. Het was gelukkig weer heerlijk weer, bijna dertig graden.

Na de lunch zijn Saskia en ik gaan genieten van een ijsje op het terrasje bij Coldstone Creamery. Hun Sweet Cream gemengd met caramel is to die for! Saskia nam pepermunt ijs, ik weet niet of je dat in Nederland kunt krijgen, maar het is ook erg lekker, vooral met stukjes chocola erin. Ik blijf het hilarisch vinden, dat de ijsscheppers opeens in gezang uitbarsten. Ik las ook, dat als je daar een baan wilt hebben, je tijdens het interview een liedje moet zingen! Een interview heet dan ook een "audition"!

Over auditions gesproken, door mijn Bunco avond gisteren heb ik de finale van American Idol gemist. Het was spannend, want beide kandidaten waren erg goed. Carrie Underwood won, een country zangeres, ik ben benieuwd hoe ver zij het zal schoppen.

Arme Kai werd aan het begin van dit semester onaangenaam verrast: hij moest 6 maanden zingen in het schoolkoor. Ieder semester krijgen de kinderen twee "electives", op een formulier mogen ze hun voorkeuren van 1 tot 8 nummeren, maar er wordt niet gegarandeerd, dat ze hun eerste keuzes ook krijgen.

Helaas voor Kai kreeg hij zijn laatste keuze toegewezen (vast omdat er weinig jongens kiezen om in het koor te zingen). Nog erger voor hem was, dat hij vanavond mee moest zingen in het lente concert van het koor. Oh, wat wilde hij graag, dat we een excuus zouden verzinnen, zodat hij niet hoefde te gaan!

Maar ik kon niets bedenken en dus liep hij om half acht keurig in wit overhemd, zwarte broek en vlinderdasje met zijn klasgenoten de gymzaal binnen. Zijn gezicht sprak boekdelen en ik weet zeker, dat hij niet kon wachten weer uit dat nette pakje te stappen!

Rick en ik hebben ons tijdens het anderhalf uur durende concert vreselijk vermaakt met kijken naar de lerares! De zanglerares, Miss Harrison, is een flamboyant persoon, die duidelijk dol is op haar werk. Ze danste en maakte wilde armbewegingen en bleef maar zeggen hoe gek ze was op onze kinderen.

Als er niet zoveel te zien was geweest, wat ouders en kinderen betreft, was ik in slaap gevallen! Waarom de liedjes, die voor dit soort concerten worden uitgekozen, altijd de meest saaie, droevige en serieuze ballades moeten zijn, is me een raadsel! Waarom geen leuk moderne liedjes, die de kinderen ook aanspreken? Meer dan de helft van hen stond daar met een gezicht alsof ze net een citroen op hadden.

Toen de verschillende koren eindelijk allemaal bij elkaar kwamen staan voor de laatste twee liedjes, waarbij de ouders ook mee zouden moeten zingen, begon Miss Harrison opeens onbedaarlijk te huilen! Het zangprogramma wordt volgend jaar stopgezet op Kai's school (schandalig, dat vind ik ook) en dus is er geen baan meer voor haar na 8 jaar trouwe dienst. Ze wordt overgeplaatst naar een lagere school in de buurt. Luid huilend zong ze het lied "Smile" van Charlie Chaplin mee met de hele zaal, het arme mens! Ik had echt met haar te doen!

Daarna zong iedereen nog vol verve "God Bless America" (wat me altijd weer aan 11 september doet denken en alle emoties van toen, de tranen prikken dan toch weer even, vreemd genoeg) en toen konden we eindelijk huiswaarts keren. Ik denk, dat er voor Kai geen zangcarriere is weggelegd!


Het enthousiasme straalt ervan af bij Kai

Algen in de vijver

Vorig jaar heeft Rick een heel nieuw vijvertje laten aanleggen in onze tuin. Er werd ons verteld, dat we hier helemaal geen onderhoud aan zouden hebben (aan onze vorige vijver was er ontzettend veel onderhoud), het zou een ecosysteem op zichzelf zijn. De vissen voeden zich met de algen en planten, de planten met de uitwerpselen van de vissen en het water enzovoorts. Maar nu hebben de algen het geheel dus overgenomen en we weten niet, hoe we die moeten verwijderen. Natuurlijk wil je geen gif gaan gebruiken, want dan gaan de vissen en planten dood. Dus de vijververkoopplaats maar eens opgebeld. Hopelijk vragen ze geen handenvol geld om hun zelf onderhoudende vijver weer op te schonen!!

Onkruid heeft hier sowieso een fantastische voedingsbodem. Het zijn vooral onschuldige grassen en "tulip" bomen, die te pas en te onpas groeien. Maar je kunt niet zonder handschoenen te werk in de tuin, want er zijn planten, die je wekenlang pijn kunnen bezorgen. Poison Ivy is daar een van.

Onze achterburen laten hun beagle Dave de hele dag buiten rondrennen. Het is een schat van een hond en heel sociaal. Ik word er gek van, want de helft van de middag staat hij voor hun achterdeur te janken om binnen te mogen. Als de kinderen uit de schoolbus thuis van school komen krijgt hij echter alle aandacht en is het even stil. Minder is, dat bij dat hek ook poison ivy uitbundig groeit. Vooral met rokken en shorts aan komen blote benen daar al gauw mee in aanraking. Ik heb Kai en Katja dus gauw gewaarschuwd, want een onschuldig aaien van dat schattige hondje kan urenlang pijn en narigheid veroorzaken! De Nederlandse brandnetel is er een lieverdje bij, dit spul krijg je niet uit je kleren en blijft zich verspreiden als je het aanraakt. Drie glimmende blaadjes is waar je voor moet uitkijken en je vindt ze hier op de meest ongewone plekken.

Christine en ik liepen anderhalf uur door Vienna vanochtend. We hadden heel wat te bepraten, vooral over de scholen van de kinderen. Nu heb ik al 10 jaar een kind op de openbare school hier, maar het is wel erg veranderd sinds Katja 9 of 10 was! En niet ten goede van de kinderen!

Voor lange reizen zorg ik altijd, dat we een stel nieuwe video's te kijken hebben onderweg. Onze van heeft nog een VCR, helaas hebben we geen moderne dvd speler genomen, destijds. Aan de andere kant zijn video's nu goedkoper. Zo kocht ik 10 (vooraf gespeelde) video's voor $40 bij Hollywood Video vandaag. Hopelijk zijn die 15 uur kijkplezier genoeg om de kinderen bezig te houden tijdens de rit naar Canada dit weekend. Ik weet nog hoe ik vroeger zeker $100 uitgaf aan kleine niemendalletjes om ze toch vooral stil te houden tijdens die ellenlange reis. Het is nu ze wat ouder zijn makkelijker, maar het zal nog een hele rit zijn.

Vanavond heb ik Bunco gespeeld met 11 vriendinnen. Iedere keer als ik ga is het weer hartstikke gezellig en het eerste jaar was ik lid van de vaste kern. Maar het was me te veel om zo'n avond te organiseren, dus nu behoor tot de "subs" (substituten). Het blijft een leuk spel en ook erg leuk om met iedereen te kletsen. Een van de vrouwen is Vlaams, dus daar kan ik het bij voorbaat goed mee vinden. Een spelletjesavond is sowieso leuk, iedere keer neem ik me dan weer voor ook meer te organiseren. Nu het zomer wordt is dat ook makkelijker.

In het kort uitgelegd is Bunco een dobbelsteen spel, waarbij je drie tafels van 4 spelers hebt. Bij iedere ronde krijgt een speler en zijn partner punten vanwege gegooide nummers. Het begint bij 2. Als je een twee gooit heb je een punt en dan mag je nog een keer tot je geen twee meer gooit. Dan mag de volgende. Het doel is om 21 keer 2 te gooien in die ronde. Als je 3 tweeen gooit heb je een "Bunco" en win je. Als een team 21 of Bunco heeft, heeft dat team gewonnen en worden er nu 3-en gegooid, met dezelfde regels. Er zijn nog wat andere regels, die het wat interessanter maken, maar dat is de basis. Het is dus zo simpel, dat je lekker kunt kletsen en toch spelen.

Toverballen, gillende Vietnamezen en Las Vegas foto's

Kennen jullie ze nog? Die harde snoepjes waar je op zoog en die je telkens uit je mond nam om te kijken welk kleurtje ze nu weer hadden? Saskia had vandaag net zoiets, Gobstoppers genoemd. Heerlijk!! Brings back memories!

Zoals op de webcam wel te zien was heeft het hier vandaag heerlijk gesausd. En groen, dat het overal is! Het lijkt echt of de regen het groen in de natuur verdiept. Ook komen met regen de regenwurmen (hee, zouden ze daarom zo heten?) tevoorschijn en liggen er honderden op de oprit. Ik moet bekennen een paar moorden gepleegd te hebben met mijn autobanden, helaas!

Voor het eerst in lange tijd heb ik mijn elliptical machine boven weer eens gebruikt. Ook goed voor mijn spieren, want de beweging daarop is heel anders dan rennen of lopen, dus ik voelde mijn benen goed. Met kijken naar de Today Show van NBC kwam het halve uurtje wel om. Daar toonden ze leuke Vaderdag cadeaus. Wat dacht je van een brandijzer met zijn initialen om in steak of hamburger to branden (hopelijk alleen daarvoor gebruikt!). Dat en een cowboyhoed lijken me wel wat voor mijn vader!

When the weather gets rough, the tough go shopping, toch? Dus ontmoetten Christine en ik elkaar eerst voor lunch bij California Pizza Kitchen (ja, waar ik gisteravond ook heb gegeten, gelukkig is hun menu uitgebreid). Daar bestelden we hete thee (moet je er hier bij zeggen, anders krijg je iced tea) en een salade, hoewel deze waiter dat de ergste klanten vindt.

Na het eten liepen we naar Ann Taylor Loft, waar een grote lente uitverkoop werd gehouden. Ik vond er een leuke capri voor maar $18, gewone prijs $50. Leuk koopje dus!

Kai heeft donderdagavond een uitvoering van het schoolkoor, waar hij dit semester bij hoorde tegen wil en dank. Hij vroeg nog, of we niet iets anders konden doen die avond, zodat hij een excuus heeft niet mee te hoeven doen. Maar ik wil hem wel eens zien zingen, ha ha. Hij moet daarvoor een wit overhemd en een zwarte nette broek hebben, die hij natuurlijk niet had. Dus op naar Sears in Fair Oaks Mall en daar vond ik beiden voor ieder maar $15. Maar wat vind ik Sears toch een vreselijke winkel! Ze hebben alle polyester kleren, waar ik een hekel aan heb, goedkopere kleding hoeft toch niet zo lelijk te zijn?

Terwijl ik daar was, besloot ik mijn nagels ook maar weer eens te laten doen. Ook dit nagelsalonnetje wordt door Vietnamezen gerund, die hebben er hier het monopolie op! Het begon aardig genoeg, een van de redenen waarom ik weleens naar deze ga, is omdat ze lekker snel zijn. Ik heb er een hekel daar een uur te zitten, want ze spreken geen woord Engels!

Ik betaalde met een credit card en gaf een royale tip daarop. Toen ik mijn nagels zat te drogen begint die vrouw opeens door mijn tas te rommelen!! Zogenaamd om mijn sleutels te zoeken. Nu heb ik een cijferslot op de auto en laat soms mijn sleutels in de auto liggen (om hem te starten moet je een speciale combinatie kennen, dus gestolen kan hij zo niet worden). Ik zei haar dat en terwijl ik het zeg begon ze mijn cash te tellen! "You can pay me cash", zei ze. Ik antwoordde, dat ik die voor andere dingen nodig had, de brutaliteit! Aan de ingang van hun salon hebben ze allemaal credit card logo's hangen, dus waarom dat gezeur om cash?

Toen mijn nagels droog waren zei ik gedag en liep de winkel uit. Tot mijn consternatie rende de vrouw me gillend achterna, alsof ik een dievegge was, roepend "I want my cash, I need my money!". Ik dacht echt, dat ze gek geworden was. Kennelijk was ze vergeten, dat ik al met een credit card betaald had. Ik schaamde me te pletter, want iedereen keek natuurlijk. Ik ben heel ijzig weer naar binnen gelopen, heb het credit card bonnetje op haar tafeltje in haar gezicht gezwaaid en ben hoofdschuddend weer naar buiten gelopen. Daar zal ik voorlopig niet terugkeren!!

Saskia is nu klaar met haar SOL testen, hoera! Om dat te vieren hebben we een Slurpee gehaald bij Seven Eleven. Katja heeft haar laatste test morgen, niets te vroeg, want haar humeur lijdt er ook ernstig onder!

Verder heb ik de hele avond besteed met Las Vegas foto's online te zetten en die zijn nu hier en hier te bezichtigen!