All you can eat crabs!

Met Mary Ellen heb ik afgesproken te gaan hardlopen en intussen onze laatste was voor de vakantie bij haar te draaien. Zodra ik buiten kom, slaat het me al uit! Het is niet eens zo warm als gisteren, maar zo ontzettend vochtig! De regen van vannacht heeft gemaakt, dat alles als een stoombad aanvoelt!

Gelukkig past mijn overvolle wasmand iedere keer in een keer in hun wasmachine. Wat zal ik blij zijn, als onze eigen machine weer werkt! We lopen zo'n twee mijl huffend en puffend hard en dan gaat het gewoon niet meer. Ik ben kleddernat van het zweet en als Mary Ellen zegt, dat ze niet meer kan, ga ik ook met plezier over in snelwandelen!

Met een schone was om te drogen kom ik thuis binnen. Saskia vertelt, dat ik een bliksem bezoekje van mijn broer en schoonzus uit Canada heb gemist! Zij waren dit weekend hier, maar met alle andere familieverplichtingen lukte het niet om ons te zien. Natuurlijk waren we teleurgesteld, maar begrepen hoe het soms te veel kan zijn, al die bezoekjes.

Des te jammerder, dat ik ze nu vanochtend misliep! Maar ja, ik had er geen idee van, dat ze langs zouden komen. Gelukkig zullen we elkaar op Labor Day weekend wel zien.

Saskia en Tabatha willen naar de mall en ik geef maar toe. Ze zijn duidelijk bezig aan een marathon samen zijn, want na onze vakantie is Tabatha misschien al verhuisd. Met wat geld voor Saskia om bij Victoria's Secret onderbroeken te kopen (ze hebben daar ook heel leuk (pre)teen ondergoed) zet ik ze bij Tysons Corner af.

Cosmo, die mee is gegaan, en ik rijden daarna door naar het hondenpark. Hij heeft wel wat beweging verdiend en op het moment is het moeilijk een goed ritme aan te houden, wat dat betreft. Door de hitte valt een heel lange wandeling af en er zijn zoveel andere dingen gaande, het hondenpark is dus ideaal.

Helaas is er niemand en na een kwartiertje besluit ik dan toch hem aan te lijnen voor een wandeling door Nottoway Park. Het is super vochtig en in de zon eigenlijk niet te harden, maar de paden van het park liggen voornamelijk in de schaduw.

We lopen een kilometer of drie en voor de tweede keer vandaag ben ik drijfnat. Bah! Nu zijn er wel een paar honden in het park en ik laat Cosmo er nog even los. Maar dan gaat mijn mobieltje en blijken de dames het alweer voor gezien te houden bij de mall!

Gelukkig is Cosmo al moe, dus hij gaat gewillig mee terug de auto in. Onderweg haal ik nog even gauw een Asian salad bij McDonald's voor mijn lunch, want ik voel mijn maag rommelen.

Thuis zijn de tieners inmiddels ook wakker en ik spoor alle drie de kinderen aan te werken aan het inpakken voor de reis. Katja is vandaag gelukkig vrij, want haar kamer en de badkamer zien eruit, alsof er een bom in is afgegaan! Kai probeert zijn slang te voeden, die niet wil eten en ook Saskia's kamer heeft hulp nodig. Zij heeft Tabatha om haar daarbij te helpen.

Met al het commentaar van de kinderen, de hitte en het feit, dat mijn laptop om onverklaarbare redenen Adobe Flash Player niet wil downloaden, waardoor de helft van de websites niet goed werken, voel ik mijn humeur pijlsnel in zuidelijke richting vertrekken! Even afstand nemen is nodig!

Gauw doe ik mijn badpak aan en loop naar het zwembad. Wat een luxe is dit toch! Ik zwem 40 banen en heb het gevoel er wel meer te kunnen doen. Ook kalmeert het om gewoon banen te tellen en nergens anders aan te denken. Maar de tijd dringt, dus ik douche snel en kleed me aan.

Vanochtend belde mijn jongste broer, Erik, om te vragen of zij hun kinderen vanmiddag bij ons konden laten, zodat ze zelf even konden gaan shoppen. Natuurlijk kan dat!

Om half vier komen ze aan en zien Kai en Katja voor het eerst in jaren (die waren er bij hun vorige bezoek hier niet). De kinderen kunnen het weer meteen allemaal heel goed vinden en met een gerust hart vertrekken Erik en Marina naar Tysons Corner.

Met vijf kinderen (Kai, Saskia, Tabatha, Juliette en Rens) loop ik niet veel later naar het zwembad. Katja blijft thuis om te pakken en op Cosmo te passen.

Eenmaal daar aangekomen heb ik werkelijk geen omzien meer naar ze! De meisjes vermaken zich met zijn drieen prima, Saskia vertaalt driftig van het Nederlands naar het Engels, zodat Tabatha en Juliette (die bijna 8 is) elkaar kunnen verstaan. En Kai vermaakt zich heel erg met Rens van vijf, die meteen dol is op die grote neef.






De lol straalt ervan af!



De hele tijd waren we bang voor donder, maar die bleef uit!

Zo krijg ik de gelegenheid gezellig met de bekenden in het zwembad te kletsen en vooral ook veel foto's van de neefjes en nichtjes te nemen. De tijd vliegt en ik moet ze om kwart voor zes echt aanmanen, dat het tijd is om naar huis te gaan.

Tegelijk met Marina en Erik lopen we weer binnen en iedereen doet iets droogs aan. Rick komt ook thuis en om kwart over zes vertrekken we (wij met alle kinderen in de van) naar ons restaurant van vanavond.

Twee weken geleden vertelden Erik en Marina, dat ze zo graag de plaatselijk Chesapeake Bay specialiteit zouden eten: Blue crabs. Nu wil het geluk, dat er hier vlakbij een heuse "crabshack" is: Captain Pell's.

Dichter bij de Bay heb je talloze van dit soort tentjes, maar in ons gebied is dit de bekendste en beste. Als we er parkeren ruiken we al de (niet zo plezierige) lucht van gegeten crabben.

Het restaurant is heel simpel: tafel met bruin papier erop, een fles met azijn en een fles met Old Bay seasoning en stoelen, natuurlijk. Op het menu staan verschillende dingen, maar waar de meesten voor komen zijn de "all you can eat" crabben. Het zachte gehamer om ons heen is daar getuige van.


Dit restaurant is eigenlijk gewoon een belevenis en zo ervaren Erik en Marina het ook. Dit vind je enkel in Maryland en Virginia, zoals je zulk soort restaurants voor kreeften enkel in de kustplaatsjes van New England vindt. Hier geen fancy schmancy, het gaat om het eten.


Wij bestellen wat clams en calamari vooraf, maar daarna gaan de volwassenen (met uitzondering van Rick, die de King Crab Legs bestelt) voor de "all you can eat" ($30 per persoon). De kinderen krijgen kipnuggets en Kai bestelt een crabcake sandwich (al heel gedurfd voor hem!).


Voor Katja is dit de eerste keer, dat ze zo crab eet. Het valt nog niet mee om zo'n beest te ontleden! Gelukkig zijn Erik en ik pro's en leren het haar. Al gauw ligt er een berg uitgeplozen crabben voor ons en is de schaal leeg.

Na drieeneenhalve schaal (Marina en Katja hebben al een tijdje genoeg en Erik en ik gaan nog even door) houden we ermee op. Het is dan niet eens, dat je je buikje rond hebt gegeten, maar meer, dat je genoeg hebt van het gepluis. Toch hebben de blue crabs veel en vooral lekker vlees. Een all you can eat crab shack bezoek moet eigenlijk deel zijn van een bezoek aan de DelMarVa (Delaware, Maryland en Virginia).

Iedereen heeft nu wel zin in iets zoets, maar Captain Pell's heeft geen desserts. We besluiten Erik en Marina en de kinderen te laten kennis maken met Coldstone Creamery.

We doen ons allemaal tegoed aan een van hun lekkere combinaties en voor iedereen is het teveel! De volgende keer bestel ik een kinderijsje, dat is misschien precies genoeg!


De nichtjes kunnen het heel goed met elkaar vinden

En dan is nu het moment van afscheid gekomen. Eerder vroegen mensen of ik daar geen moeite mee heb. Ja, nu is het moeilijk, want we weten in de verste verte niet, wanneer we elkaar weer zullen zien. Het is makkelijker met de broer en zus, die op dit continent wonen, daar kunnen we heen rijden.

Maar een vliegticket naar Nederland met zijn vijven of voor hen hierheen met zijn vieren, dat doe je niet zo eventjes. Het is dus even slikken, maar we kunnen terugkijken op bijzondere en leuke herinneringen met elkaar.