University of Virginia

Mijn doel om om tien uur 's avonds naar bed te gaan en dan fris en fruitig weer voor achten op te staan lukt helaas nog niet zo erg. Ik vrees, dat de wekker van kwart over zes volgende week weer als een koud glas water zal werken. Aan de andere kant denk ik bij mezelf: neem het er nog even van, want de volgende volle week vrij is pas weer met de Kerst!

Om kwart over acht belt Mary Ellen, het hardlopen gaat haar vandaag niet lukken. Ik vind het wel best, want Katja en ik moeten al vrij vroeg weg. Ik neem Cosmo en mijn acht pond gewichten mee voor een wandeling van een half uur, dat moet voor vandaag (althans voor mij, van Kai en Saskia verwacht ik, dat ze Cosmo vaker uitlaten) maar genoeg zijn.

Net na tienen vertrekken Katja en ik richting Charlottesville. Doel van vandaag: een bezoek aan de University of Virginia. Oorspronkelijk was ons plan om James Madison University te bezoeken, maar daar was de rondleiding vandaag of vol, of er was geen. En dan heeft het echt geen nut om te gaan, want aan gewoon wat gebouwen zie je niets.

Voor we weg gaan, drukt Katja me haar kleine cameraatje in de hand. De mijne is stuk en ze wil niet, dat ik weer met mijn enorme SLR rondloop.

De weg naar Charlottesville is, nadat we de interstate 66 hebben verlaten, prachtig. Door het heuvelachtige landschap van Centraal Virginia loopt het, langs oude plaatsjes, zoals Madison. We zien koeien, die je in ons gebied nauwelijks ziet en glooiende maisvelden.


Althans, ik zie ze en geniet ervan, Katja heeft haar neus in het boek "How to read Literature like a Professor", dat ze voor Engels moet lezen. Het moet wel een heel saai boek zijn, want het meisje, dat alles los en vast leest, worstelt zich erdoorheen.

We komen langs de grootste wijngaard in Virginia, Prince Michel, en het landgoed van James Madison, Montpelier, dat we een aantal jaren geleden bezochten.

Eigenlijk is de weg naar Charlottesville idioot makkelijk: interstate 66 tot de afslag voor route 29 (het Seminole Trail) en dan gewoon rechtdoor, tot je aan je linkerhand de parkeergarage van UVA ziet!

Net na twaalven, ongeveer twee uur na vertrek en 101 mijl (iets meer dan 160 km), rijd ik er binnen. We vinden met gemak een parkeerplaats en lopen de trap omhoog naar de universiteit.

Onderweg vraag ik een jongen, of hij hier bekend is, want wij moeten in het NH theater zijn. Maar daar heeft hij nog nooit van gehoord. We hebben de tijd, want de introductie begint pas om een uur, maar het is toch fijn om te weten, of je in de buurt bent van je bestemming.

Bovenaan de trap is het opeens een drukte van jewelste. Links ligt de "Book Store" (waar veel meer dan boeken worden verkocht) en tegenover ons duidelijk een van de eetgelegenheden. Maar waar dat NH theater is weten we nog niet.

Er worden t-shirts verkocht en ik spreek gewoon een van de jongeren daar aan. Gelukkig "vertaalt" die "NH" meteen goed met Newcomb Hall en dat is het gebouw, waar we tegenaan kijken!

Dat mag wel wat duidelijker op de website, want welke leek weet nu, dat NH voor Newcomb Hall staat? De jongen vertelt ons ook, dat we in het cafetaria kunnen lunchen. De magen rommelen, dus daar hebben we wel oren naar.

Door de massa studenten, die nu ook lunchpauze hebben, werken we ons naar binnen.

Chaos tijdens de lunch

Wat een verschil met Mary Washington op maandag, hier is het een complete food court, als in een mall. Er is o.a. Pizza Hut, Chick Fil A, een stand met kalkoen en dergelijke, een gezondheidskraampje met allerlei smoothies, sandwiches, salades en sushi!

Katja en ik gaan, net als een heel aantal andere studenten, trouwens, voor de sushi en een flesje Lipton Diet Green Tea. Heel gezond dus en we eten het buiten aan een tafeltje op. Ik kijk mijn ogen weer uit, want de jongeren hier zien er weer anders uit, dan bij Mary Washington. Ik merk aan Katja, dat ze hier minder enthousiast is, maar ik zeg haar een "open mind" te houden.

Feit is, dat we op maandag zo'n positieve ervaring hebben gehad, die moeilijk te overtreffen is. Na het eten hebben we nog zeker een half uur, voor de introductie begint. We vinden eerst de balzaal, waar we moeten zijn en gaan dan naar de boekenwinkel. Daar kiest Katja een jogging broek en een t-shirt met UVA logo's. We gaan die later pas kopen, anders loopt ze er de hele tijd mee te zeulen.


De balzaal

Terug in de balzaal zitten er al mensen te wachten. De groep is niet veel groter, dan die bij Mary Washington, tot mijn verbazing. Er zitten dit keer wel een aantal kinderen van buiten de staat bij.

Greg Roberts, de assistent dean of admissions van de universiteit, spreekt ons toe. Ik vind, dat hij een prettige stijl heeft. Hij verdeelt zijn praatje in onderdelen en na elk van die onderdelen kunnen we vragen stellen. Om het helemaal weer te geven zou iedereen hier in slaap hebben, maar voor ons is het interessant.

Katja is er vrijwel van overtuigd, dat deze school niet haalbaar is voor haar. Deze school staat nummer 23 in de lijst van "Top Universities" bij USNews. Zoals Katja's counselor het uitdrukte zoeken ze hier naar de kinderen, die niet alleen een 4.0 GPA hebben, maar ook bij wijze van spreke een onderkomen voor daklozen in hun achtertuin hebben gebouwd.

Nu krijg ik van deze dean niet het gevoel, dat het zo hard van stapel loopt en ik zeg Katja, dat ze moet leren zichzelf te verkopen. Overal om me heen zie ik intelligente kinderen denken, dat ze eigenlijk niets waard zijn, want die en die doet meer. Moeilijk, hoor, dit competitie gerichte systeem, hoewel aan de andere kant zeer leerzaam.

Ook hier weer leer ik nieuwe dingen en Katja ook. Zo kan ze aan de leidster van de Relay for Life een "recommendation" vragen, die meetelt bij het toelatinsproces. De dean weerhoudt zich ervan te zeggen, welk GPA een student moet hebben om in aanmerking te komen, omdat iedere school verschillend is.

Dat vind ik fijn om te horen, want in Fairfax County zijn de regels heel wat strenger, dan in andere gebieden in Virginia, weet ik. Na een uur en heel veel informatie worden we voorgesteld aan Jacklyn uit Connecticut.

Zij is een vierde jaars studente Engels en gaat ons rondleiden over de campus. Met de rondleiding bij Mary Washington vers in onze herinnering verwachten we er heel wat van. Wat de twee scholen in ieder geval gemeen hebben, is het "honor system", ook hier moeten studenten zweren niet te liegen, stelen of spieken. Een overtreding en ze worden van school gestuurd! Oef!

Het is buiten bewolkt en benauwd en Jacklyn verzucht tegen mij, dat ze hoopt, dat het niet gaat regenen. In ieder geval is het niet zo warm, als het zou kunnen zijn als de zon geschenen had. Om te beginnen lopen we naar de "Freshman" (eerstejaars) dorms. Op de website had ik al gelezen, dat we daar niet in zouden mogen.

Jacklyn vertelt, dat er geen airconditioning is en dat alle Freshman in een gebied bij elkaar wonen (bij Mary Washington was het meer gemengd met de ouderejaars, wat Katja vooral erg leuk vond).

Bij de dorms

De volgende stop is een plein met zicht op het stadion, waar de grote (vooral football) wedstrijden worden gespeeld. Wij moeten helaas naar de wc, dus missen het verhaal, dat Jacklyn hier afsteekt.



Op mij komt het allemaal heel massaal over en ik zou me, hoe mooi het ook allemaal is, hier niet thuis voelen. Maar ja, het is niet mijn ervaring, maar die van Katja, natuurlijk, dus ik vertel haar die gevoelens niet.

Grappig is, dat overal met krijt geschreven boodschappen staan. Oproepen tot een pot luck dinner, meedoen met een a capella groepje, religieuze groepen, van alles en nog wat staat geschreven op de trap treden en stoepen.

Bij de grote bibliotheek, waar de weg druk is en er veel bouwwerkzaamheden zijn, vraagt Katja mij zelf, wat ik ervan denk. Ik houd het neutraal, want ik vind het wel een mooie universiteit en het feit, dat Thomas Jefferson hem heeft gesticht is wel heel bijzonder.

Katja is er niet van gecharmeerd, zij ziet zichzelf hier niet. Dat dacht ze van tevoren al, maar ik vond het belangrijk, dat ze daar zeker van was. Ze zegt zachtjes, dat ze misschien toch meer iemand voor een kleinere school is.

Voorzichtig breng ik naar voren, dat Michigan State (waar Rick heen ging en Katja ook interesse voor toonde) nog veel groter is. Daarvan vindt ze het bijzonder, dat je een semester in Nederland kunt gaan studeren, maar inderdaad, ze ziet, dat zo'n massieve school toch even wennen is. Deze bezoeken aan verschillende scholen zijn heel goed, vooral nu het schooljaar begonnen is, zo ziet ze hoe ze zelf rond zou kunnen lopen.

Intussen vertelt Jacklyn over de geheime societeiten van deze universiteit. Er zijn er velen, meer dan 25 schat men, maar het precieze nummer is onbekend, want ze zijn tenslotte geheim. Maar de grootste drie laten wel tekens achter, waaronder "graffiti" voor de bibliotheek. Dit is een leuk verhaal, dus ik herhaal het hier, want het is ons (Nederlanders) zo onbekend!

De "secret societies" zijn filanthropische groepen en ertoe behoren is een enorme eer (een meisje in de groep vraagt of je ook kunt weigeren, waarop Jacklyn lacht en zegt, dat je echt wel heel speciaal bent, wil je ervoor uitgenodigd worden!).

De meest openlijke van de drie groten is IMP. Die lopen met duivelshoorns en een rode cape over campus en als je wordt getikt, willen zij, dat jij een IMP wordt. Hun bijdragen zijn vooral het helpen met kleinigheden. Als voorbeeld geeft Jacklyn, dat als iemands bril stuk is, hij opeens geld voor een nieuwe bril in zijn brievenbus vindt.

De tweede societeit, de "Z"'s (Zies, op zijn Amerikaans), zijn geheimzinniger. Zij sponsoren bijvoorbeeld diners voor studenten, die zich op bepaalde manieren onderscheiden, en grotere doelen. Je weet niet, dat iemand een "Z" is, tot hun graduation. Dan kun je aan hun jaarring (die een Z erop heeft) zien, dat degene, die je al jaren kent, een Z was.

De derde van de groep "groten" zijn de Sevens (7s). Deze zijn het mysterieust. Ook deze groep doet veel goeds in de universiteit en erbuiten. Maar je weet pas, dat iemand een 7 was, als ze zijn overleden! Dan komt er een krans met 7 van zwarte rozen en een overlijdensadvertentie in het universiteitsblad (waar verder nooit overlijdensadvertenties in staan). Fascinerend, allemaal!


De bibliotheek



Twee van de "secret societies" tekens, de ander zijn gewoon de hoofdletters IMP

Jacklyn zelf is lid van een sorority, oftewel "Greek", zoals ze dat hier noemen. De sororities en fraternities zijn nationaal en de namen zijn meestal drie Griekse letters. Ze hebben hun eigen huizen bij de universiteiten en zijn of gewoon feestbeesten of heel begaan met hun omgeving, afhankelijk van de groep. Jacklyn vertelt, dat ongeveer een derde van de studenten bij een fraternity of sorority is aangesloten.

Bij het openlucht amphitheater vertelt ze over de vele activiteiten, die de school biedt, buiten het academische. Met zo'n enorme groep studenten zijn er ontelbare interesses en als die van jou er niet bij zit kun je zelf beginnen, zolang je een mede student hebt, die de interesse deelt.


In het amphitheater vertelt Jacklyn over de buitenschoolse activiteiten

Als laatste gaan we naar de "Lawn", dit is het hart van de universiteit. Drie jaar geleden (zie mijn blog van mei 2004) maakten we hier de graduation mee van onze vriendin Lauren. Dit is het originele gedeelte, dat door Thomas Jefferson werd opgericht. Dit deel van de universiteit is deel van de Unesco World Heritage, een levend museum, dus. Want aan weerszijden van de unieke Rotunda staan nog steeds de gebouwen, waar in de tijd van Thomas Jefferson de studenten beneden woonden en de professoren boven woonden en les gaven.

Tegenwoordig zijn die studentenkamers een enorme eer om te verkrijgen. Je moet iets bijzonders voor de universiteit hebben gedaan om er je laatste jaar te mogen wonen. En boven wonen nog steeds professoren, al wordt er geen les meer gegeven. Ook dat is een grote eer, om er als professor te mogen wonen.

Het is leuk om te zien, hoe die studenten het hebben ingericht (diverse kamers staan open en we zien bijvoorbeeld een mooie oude open haard). Tot mijn verbazing staan er ook kleine Weber grills, lijkt me, dat die bij zoiets ouds wel verder naar buiten aangestoken moeten worden!

Niets is (echt) veranderd, sinds Jefferson's tijd!

Zonder een gebouw binnen te zijn gegaan, wat wij heel erg jammer vinden, is de rondleiding na een uurtje klaar. Echt een gevoel over hoe het als student zou zijn, zoals bij Mary Washington, hebben we niet. Wel jammer, want dat maakt het minder "echt".

Nadat ik mijn parkeergarage kaart heb laten valideren gaan we nog even naar de boekenwinkel. Daar is het een drukte van jewelste, maar Katja slaagt dus met een broek en een t-shirt en ik koop nog een schrift voor Kai om zijn project in op te schrijven.

Bij het cafetaria halen we nog wat drinken en chips voor onderweg en dan gaan we weer huiswaarts. Katja gaat zich niet opgeven voor deze school (dat opgeven kost ook nog heel wat, afhankelijk van de school). Ze vindt het niets en dan zou het zonde van het geld zijn. Toch hebben we vandaag weer heel wat geleerd. Ik zie uit naar het volgende college bezoek!

Om het stadje te bekijken rijden we nog even door historisch Charlottesville en dat is echt erg leuk. Het is Katja's toekomst, ik heb wat met Thomas Jefferson en dus ook met Charlottesville en UVA, maar ik kan me haar gevoelens ook goed voorstellen. En als je ergens voor vier jaar of meer moet wonen, moet het ook goed voelen.

De terugweg verloopt voorspoedig en hoe verder we naar het noorden rijden, hoe zonniger het wordt! In ons gebied was het dus gewoon een lekkere zonnige zomerdag! Wat een verschil een paar honderd kilometer kan maken! We stoppen nog bij Starbucks in Warrenton voor een pit stop en heerlijke lattes met caramel siroop.

Het is wel heel gezellig zo'n dagje met mijn oudste op stap en ik geniet er des te meer van, omdat het steeds minder voor komt. Op de interstate terug staan we even in de file, dus de terugweg duurt langer dan heen. Maar al met al is Charlottesville ook niet zo ver weg, als het altijd lijkt.

Bij Saskia's school hangen inmiddels de lijsten met docenten en leerlingen. Saskia heeft me onderweg al twee keer gebeld. Zo weet ik al, dat ze bij Tabatha in de klas zit, echt heel erg leuk! Maar Katja en ik kunnen ons niet beheersen en gaan ook kijken. Saskia's lerares (of leraar, dat staat er niet bij) is Phillips, een nieuweling, dus (er zijn heel veel nieuwe leerkrachten dit jaar, ik herken maar een paar namen!). En niet alleen Tabby zit bij haar in de klas, maar ook Laura (voor het eerst in de hele zes jaar!), Aoife, Kaileigh en Emily.

Van haar heel goede vriendinnetjes zitten alleen Mary Kate (overbuurmeisje) en Madison (Kirstens dochter) niet bij haar in de klas. Dat er hier een heel stel zeer blije meisjes rondloopt (en slaapt, want Tabby logeert hier) spreekt vanzelf.

Kai heeft intussen een hele dag gedaan over een hoofdstuk in zijn boek. Dat belooft (niet) veel goeds! Morgen ben ik voor een groot deel hier, dus hoop hem in ieder geval in den lijve bij te staan. Het projekt zal af moeten (hoewel hij toch wel geinteresseerd lijkt, hij vertelde vanavond bijvoorbeeld al over de Oost Indische Companie en de Nederlanders).

Een super drukke dag is weer voorbij, maar ik geniet wel heel erg van dit soort dagen. Er is veel nieuws te leren en daar leef ik voor!