Dag 5: Kayaktour door de mangroven

Hoe hard ik ook probeer, uitslapen lukt me gewoon niet en om half negen ben ik klaar wakker (eigenlijk al veel eerder, maar Rick vond gisteravond, dat het vandaag een uitslaap dag moest zijn, zodoende). Ik maak de lekkere instant Douwe Egberts koffie, die het hotel geeft en geef me over aan het feit, dat de anderen lang willen slapen. In gezelschap van een paar pelikanen op het vissersbootje in de gracht achter onze villa drink ik mijn bakje troost.

Als ik even later weer binnenkom zie ik tot mijn enorme (echt!) verbazing Rick al op. Hij wist, dat ik vanochtend nog zo graag even wilde snorkelen en is daarom vroeger opgestaan. Zo lief!

De kinderen zijn met geen stok wakker te krijgen en we proberen ook niet te hard. We gaan dus gezellig samen ontbijten. Hier in Bonaire worden we omringd door Nederlandse vakantiegangers en straks in Aruba zullen het voornamelijk Amerikanen (vooral uit New York en New Jersey) zijn. Het is leuk de verschillen op te merken.

Wat me vooral opvalt aan de Nederlanders is, dat ze, zelfs als ze zo meteen gaan duiken of zwemmen, perfekt gekleed aan het ontbijt komen! De mannen niet zo, maar de vrouwen zien er tot in de puntjes verzorgd uit, zelfs met hoge hakken. Ik voel me er een lelijk eendje bij, maar ik ga me echt niet opdoffen, als ik over een half uur met een masker en snorkel in het zeewater zal liggen!

Het ontbijt smaakt weer heerlijk en we gaan nog even terug naar de kamer om de kinderen op te krijgen en onze snorkelspullen te halen. We gaan nog even bij het 18th Palm rif van het resort snorkelen. Alweer is het prachtig, we zien reef squid (rif inktvis?) en een mureen en een waterslang vlakbij elkaar. Als je zo de zee van boven ziet heb je geen idee, wat er zich onder water allemaal bevindt. Snorkelen is net als in een aquarium zijn, maar dan in het "echt", d.w.z. de zeedieren zijn in hun natuurlijke omgeving. Het blijft iedere keer spannend, wat je nu weer zal zien!

Na een uurtje gaan we eruit om zeker te zijn, dat de kinderen op zijn en zich klaar maken. We willen in Kralendijk nog even wat souvenirs kopen. De kinderen en Rick kiezen sleutelhangers en t-shirts. Ik koop een heel leuke baddoek (het blijkt ook de laatste te zijn, want hij moet met een ladder naar beneden gehaald).

Er staat op: "Bonaire: That's A Moray" (that's amore), met een grote kleurige mureen (in het Engels Moray) erop. Ik vind hem zo leuk, al verdrinken we in de baddoeken, ik zal deze altijd speciaal vinden! Ook koop ik gauw een nieuwe snorkel, want die van mij loopt, als ik mijn hand er niet voor houd, opeens vol met water!

Het is inmiddels alweer lunchtijd en we nemen plaats bij het leuke, erg Hollands aandoende, City Cafe. Roger is hier vaak 's avonds DJ en raadde het aan. Hier staat waarempel een broodje paling op het menu en dan kan ik natuurlijk niet voorbij laten gaan! Het smaakt ook hier in de tropen verrukkelijk! Rick en Katja bestellen kip shoarma en ik proef daar ook wat van. Het smaakt net zoals de shawarma bij de restaurants uit het Midden-Oosten in ons gebied. Maar alles is erg lekker.

Na de lunch is het tijd om de duikspullen terug te brengen bij Captain Don's. We zien Roger net terugkomen van een duik, maar Karin is er niet. Alles klopt en we betalen de rekening. Rick en Katja hebben volgens mij de afgelopen dagen heel veel geleerd door gewoon op elkaar aangewezen te zijn. In Aruba moet je met een divemaster duiken, helemaal zelfstandig duiken heeft hen veel zelfverzekerder gemaakt (en mij laten zien, dat ze het wel kunnen).

Kwa tijd past alles precies, we moeten om twee uur bij het activiteitencentrum van ons resort zijn en we zijn waarempel tien minuten te vroeg! Maar dat komt mooi uit, want er is wat papierwerk in te vullen. Dan komt Brian ons ophalen, hij zal onze gids zijn tijdens het kayakken door de mangroven. Hij is Nederlands en loopt hier stage voor zijn toerisme opleiding.

Na een ritje van zo'n twintig minuten komen we bij de mangroven aan. Brian legt uit, dat er drie soorten zijn: de rode mangrove, wiens wortels in het water drijven, de zwarte mangrove, die minder mooi is en er wat zwartgeblakerd uitziet en de witte mangrove, die op het land groeit, maar waarvan de zoutkristallen het blad een witte aanslag geven. We zien ze tijdens onze rondleiding allemaal.

Onderweg zien we ook nog een enorme roze zoutpan en heel veel flamingo's in het omliggende water. Dan rijden we een mooi rustig strand op en Brian parkeert het busje en de kayaks. Terwijl Brian met de kayaks bezig is, mogen wij even gaan zwemmen, want het is bijzonder warm!

Er zijn nog een aantal oudere Nederlanders aanwezig, die het hele gebeuren met veel interesse gadeslaan. Gewend als ik ben om met de Amerikanen een praatje aan te gaan, vertel ik een van hen, dat we met een kayak de mangroven gaan verkennen. "Oh", zegt hij, me niet aankijkend en keert me letterlijk de rug toe. Ik begin gewoon een complex te krijgen, zo raar is het toch niet om gewoon een praatje te maken?

Enfin, lang sta ik er niet bij stil, want al gauw heeft Brian alle kayaks klaar en gaan we erin. Katja en Saskia staan erop een kayak te delen, Rick en ik gaan samen en Kai en Brian hebben hun eigen kayaks. Achteraf gezien denk ik, dat Katja en ik beter onze eigen kayak hadden moeten hebben en Rick er met Saskia op uit had moeten gaan.

Brian leidt ons bekwaam naar de eerste mangroventunnel, waar we doorheen zullen gaan. Deze is zeer nauw, maar, zo zegt hij, als je niet meer kunt peddelen, grijp je gewoon de wortels van de bomen vast om vooruit te komen. De meisjes hebben hier echter enorme moeite mee. Gelukkig lukt het ook hen na veel gegiechel, gescheld en nog meer gegiechel (Brians commentaar: "Ze hebben in ieder geval lol" is helemaal terecht!) door de tunnel te komen.

Al eerder waarschuwde Brian voor muggen, maar ik had geen muggenspul mee. Dat hebben we geweten! Die mangroventunnel, hoe leuk ook om doorheen te gaan, want dat doe je niet iedere dag, is ook een broedplaats voor iedere mug ter aarde. Rick moet een aantal van hen van mijn rug slaan en we hebben allemaal tenminste tien beten! En dit is pas de eerste tunnel!

Het zal vast verbeelding zijn, maar ik proef toch wat leedvermaak in Brian (die verder, vooral volgens Katja, een erg leuke jongen is, we zullen het hem vergeven). De rondleiding leidt nog door meer tunnels, die in meer of mindere mate met hun stille wateren perfekte woningen voor de vierpotige bloedzuigers zijn. Maar we worden al bekwaam in het om ons heen slaan, terwijl we peddelen en zoveel beten als in de eerste tunnel lukt het ongedierte verder niet.

Op een rustig plekje in het meer kondigt Brian aan, dat dit onze snorkelplek zal zijn. Voor we de mangroventunnel inzwemmen (hoera, onder water prikken die vermaledijde muskieten niet!) moeten we nog een paar regeltjes horen:

1. We mogen in de tunnel niet gaan staan, want er houden zich zeker vijf schorpioenvissen in op. Een aanraking met een van hen en je voet zwelt tot vijf keer zijn omvang op en een rit naar het ziekenhuis is onontkoombaar. Gelukkig hebben we allemaal, behalve Katja (en Brian) waterschoenen aan. Onze voeten zullen dus veilig zijn, maar we zijn gewaarschuwd.

2. Eenmaal buiten de tunnel mogen we ook niet staan, want daar zijn kwallen. Die liggen allemaal onschuldig op de bodem, maar als je ze per ongeluk los schopt kunnen ze gemeen steken.

1+2= Saskia wil prompt niet meer. Maar achterblijven bij de kayakken is ook geen optie, dus neemt Rick haar half op zijn rug mee. Uiteindelijk valt het allemaal heel erg mee. Ik heb in Aruba meer schorpioenvissen gezien, dan hier en ook de kwallen liggen niet overal, zodat Saskia gewoon op een stuk zand kan staan. Toch heeft ze het er allemaal niet mee op en wil zo gauw mogelijk terug naar de boten.

Eerlijk gezegd ben ik zelf ook wat teleurgesteld in het snorkelgedeelte van de tour. Misschien omdat mijn broer het liet klinken of we allerlei bijzondere dingen zouden zien, zoals baby Barracuda's en baby Schildpadden. In werkelijkheid zien we een aantal grote vissen, ik zie een van de schorpioenvissen en er zijn heel veel kwallen. Die laatsten zijn wel mooi, maar ze liggen daar maar.

Daarentegen is de bovenwater omgeving van de mangroven prachtig! De stilte, we zien zo af en toe een witte reiger en komen een groepje pelikanen tegen. Brian vertelt hier wat leuke feitjes over. De pelikanen met een witte nek zijn mannetjes, de bruine zijn vrouwtjes. Als ze (de vrouwtjes) eieren hebben gelegd, hebben ze een bruine vlek in de nek. En iedere keer, als een pelikaan voor vis duikt, gaat zijn zicht wat achteruit. Pelikanen worden zo'n vijftig jaar oud en aan het einde van hun leven zijn ze vrijwel altijd blind en kunnen niet meer vissen. Heel zielig, dus!

We kayakken nog wat rond en de meisjes raken regelmatig van koers, want een grote giechelpartij oplevert. Dan komen we terug bij het strand en het busje en helpen Brian met opladen. Precies om vijf uur zijn we terug bij het resort en kunnen zo onze baddoeken inleveren. We bedanken Brian, het was echt een leuke en leerzame tour!

Om zes uur hebben we met Karin en Roger afgesproken bij Captain Don's, dus we hebben precies een uur om klaar te zijn. Vandaag sluit helemaal als een soort puzzel op elkaar aan. De kinderen willen ook graag mee, dus iedereen schiet op en keurig op tijd parkeren we de auto, als Karin en Roger net aan komen rijden.

Op maandagavond komt Captain Don zelf nog steeds om gasten te begroeten. De inmiddels 83-jarige met een houten been komt net met zijn vriendin aanrijden. De eerste indruk: excentriek! Lang grijs haar, een cap met een veer erin en een sterk karakter, dat beschrijft deze letterlijke "oude rot in het vak" wel. Hij duikt niet meer, maar het is duidelijk, dat de passie er nog is.

Terwijl de mini-frikandellen en bitterballen er goed in gaan krijgt Rick gelegenheid met Captain Don te praten. Er is ook een grote groep "Wounded Warriors", die in Irak geweest zijn, aanwezig en een ervan vergelijkt zijn kunstbeen met dat van Captain Don. De laatste heeft een simpel houten been, de ander een van de meest recente protheses. Het is onvoorstelbaar, wat er tegenwoordig gedaan kan worden en Captain Don is daar (zo zegt hij tegen Rick) begrijpelijk wat jaloers op. Het is echt een karakter, deze man. Een belangrijk iemand voor het eiland, wat ook blijkt uit het portret van hem, dat in de vertrekhal van het vliegveld hangt, zo zien we later.

Na zevenen nemen we afscheid van Karin en Roger, die ons verblijf in Bonaire werkelijk zeer hebben vergemakkelijkt en met al hun expertise en gezellige karakters ook echt een fantastische vakantie hebben gemaakt. Ik moet echt even slikken, want Karin is een schat en haar man ook. Afscheid is nooit makkelijk!

Wij gaan eten bij de Lion's Den, het restaurant naast Captain Don's. We krijgen een tafeltje aan het water en het eten is erg lekker. Ik bestel twee voorgerechten (zoals wel vaker): de salade van tomaten, olijven en feta kaas en de sate. Het smaakt prima en ook de anderen genieten.

Op de terugweg zien we Karin en Roger nog en zeggen nog even gedag. Dan is het tijd om in te pakken en te gaan slapen, want morgen moeten we om half zes alweer op! We hebben echt genoten van onze tijd op Bonaire. We hebben nog lang niet alles gezien, dus ik hoop, dat we binnen afzienbare tijd weer terug zullen gaan! We willen Karin en Roger echt heel hartelijk bedanken voor de fantastische introduktie, die ze ons van "hun" eiland hebben gegeven. Ik kan me helemaal voorstellen, dat ze zich regelmatig in de arm knijpen, dat ze in zo'n paradijs hun droom kunnen vervullen!

Bonaire: That's A Moray! We will be back!

De foto's van Bonaire boven water staan nu hier online. De onderwater foto's volgen nog.

Edit: de link moet nu als het goed is werken.