Dag 10: Natural Bridge of wat ervan over is

Dachten we gisteren een wilde zee voor Palm Beach te zien, vanochtend zie ik vanuit onze kamer al grote witte golven binnenrollen op het strand! Zo heel ongewoon voor dit gewoonlijk zo kalme prachtig turquoise met diepblauwe water! Rick en ik nemen het fototoestel en de camcorder mee om dit vast te leggen.

Bij het kleine cafeetje in de lobby halen we eerst een paar ham en kaas croissants en wat iced lattes. De dame, die achter de balie staat, komt uit Bonaire, dus we kletsen even over hoe we dat eiland ook zo leuk vonden. Op een stoel in het zwembad eten we ons ontbijt, niets lekkerders, dan gesmolten Goudse kaas! Dat is een van de dingen, die we van dit hotel waarderen, hun kaas, of het nu op een croissant of op nachos is, is altijd Gouda!

We lopen langs het strand, het zand voelt superzacht onder onze voeten, maar er is ook heel veel rotzooi! Niet alleen zeewier, maar ook talloze blikjes, bekers, en andere troep, die toeristen "gewoon" in de zee zijn "verloren". Zo'n storm is wel een goede manier om de vuilnis uit het water te halen. Het strand bij ons hotel is helemaal afgezet en dicht. Er ligt zoveel zeewier, dat er liggen of zwemmen geen plezier zou zijn.

Ook de bars en restaurants op de drie pieren zijn dicht. We zien allerlei draden liggen, die anders in pijpen onder het zand liggen. We leren nog eens, hoe de pieren hun electriciteit verkrijgen! Twee van de pieren hebben wat schade, van de een is een trap weggeslagen, de ander mist een heel houten paneel van het dok.

Bij het Holiday Inn hotel is het nog erger dan gisteren. Nu zijn er een paar palmbomen omgevallen. Balen, als je daar logeert, want zonder het strand is er echt niets. Wij hebben tenminste nog een heel groot en mooi zwembad. We komen onderweg "Kees" tegen, een oudere Nederlander, die een gedeelte van het jaar op Aruba doorbrengt. We hebben hem in 2004 ontmoet en het is wel een bijzonder persoon. We kletsen even over de omstandigheden en hij denkt wel, dat we nog een goede water dag zullen hebben.

Intussen zijn de kinderen weer bij het Westin hotel te vinden en wel om de vogels te knuffelen. Carlos, die daar de vogels verzorgt, is maar wat blij met ze. Vooral Lisa, een van de kakatoes, is dol op onze kinderen. Natuurlijk moeten wij weer al het gezeur over een vogel voor thuis aanhoren, maar we blijven bij ons "nee".

Voor de lunch gaan we naar de Paddock. Dit restaurant staat ook standaard op ons (lunch)menu. Het heeft een typisch Nederlands menu met allerlei pistoletjes en kroketten en frikandellen etc. In vorige jaren was de bediening niet om over naar huis te schrijven, maar dit jaar absoluut wel! De dames (waarvan we er een van vorig jaar herkennen) zijn super aardig en het eten is ook niet te versmaden!

De kip shoarma smaakt superlekker en Kai en ik bestellen er ook nog een frikandel bij. Natuurlijk kijkt de serveerster daar even vreemd van op, maar als we uitleggen, dat we in de VS wonen wordt alles duidelijk. Het is altijd grappig hier in Aruba, want men verwacht, dat je Amerikaans bent. Natuurlijk zijn wij dat ook, maar we spreken wel Nederlands. Over het algemeen vindt men dat erg leuk en Rick krijgt veel applaus om zijn kennis van die taal.

Omdat er vandaag weer geen lol is te beleven aan het strand besluiten we een stukje eiland te gaan verkennen. In 2005 is de Natural Bridge, waaromheen een hele toeristische poespas was gebouwd, ingestort. We besluiten eens te gaan kijken, hoe dat er nu allemaal uitziet.

Onderweg stoppen we bij de ruines van goudsmelters. Dat valt wat tegen, want er is allerlei graffiti en mooi is het niet. De Natural Bridge is dus niet meer, maar vlak ernaast is een kleinere versie ervan. Bovendien kun je hier heel goed zien, hoe ruw de oostkust van het eiland is. De golven beuken tegen de rotsen en de kleuren van het water zijn super.

Na de nodige foto's kopen we een paar drankjes en betalen de vijftig cent om naar de wc te mogen. Het is wel leuk zo weer eens een stukje Aruba te zien. Terug bij het hotel besluiten we het beste van de wilde zee te maken en een plek te vinden, waar je zonder zeewier in de golven kunt spelen. Grappig genoeg is dat bij het Westin hotel, waar we de afgelopen twee jaar logeerden en de kinderen willen daar zo weer naar toe.

Het is leuk zo in de hoge golven te springen, zo ongewoon voor hier! Nadat we uitgesprongen zijn gaan we aan het zwembad lezen. Ik ben Karin dankbaar voor haar leuke Nederlandse tijdschriften. Ik weet nu ook, dat er leukere roddelbladen zijn, dan Story en Weekend, want Glossy bijvoorbeeld is erg leuk.

Alweer is de zonsondergang bewolkt! Ik ben blij, dat we in ieder geval in Bonaire mooie zonsondergangen zagen! Voor het avondeten gaan we naar Bingo! Dit is gezellig Nederlands restaurant in Noord. Wat ons hier in Aruba opvalt is, dat de meeste toeristen Amerikaans zijn en dan vooral uit New York en New Jersey (en geloof me, dat is alsof je op het strand ligt met Duitsers in Nederland!), maar de meeste restaurants zijn onder Nederlands management (gelukkig!).

We genieten van het eten. Vooral Kai en Saskia, die de kaasfondue nemen. Katja en ik nemen vooraf de rauwe ham met meloen en daarna de rundersate met frietjes en salade. Allemaal even lekker!

We zijn lekker vroeg klaar met eten en Rick en ik duiken nog even het casino in. Ik verlies een hele $50 met Let It Ride, maar gelukkig wint Rick het met Blackjack allemaal weer terug! Eigenlijk ben ik iedere avond te moe om te gokken, misschien moeten we gewoon maar weer eens een reisje naar Atlantic City inlassen. Voor de lol, zeg maar.

PS: Het is inmiddela 21 augustus en morgen gaan we terug naar de Verenigde Staten. Ik hoop de rest van dit verslag in het vliegtuig te kunnen schrijven. Orkaan Dean heeft zeker een stempel op dit bezoek van ons aan het eiland gezet en het heeft ons doen realiseren, dat een volle "hit" van een orkaan niet iets is, dat met een paar dagen of zelfs een jaar wordt opgeruimd!