Het strand (of liever water)leven keert terug

Alweer onze laatste volle dag op Aruba! Het lijkt allemaal heel snel gegaan en toch ook niet, twee weken voelt voor ons als een lange vakantie. Rick en ik gaan voor de laatste keer dit jaar op onze Palm Beach wandeling. Overal wordt opgeruimd en het is, nu alles echt is gekalmeerd, toch wel schokkend om de stranderosie te zien!

Vooral bij het Holiday Inn hotel is het heel erg. Hele stukken strand zijn gewoon verdwenen en een enorme laag zeewier en andere troep wordt met tractors schoongemaakt. Diverse palmbomen en palapa's liggen omver, bedolven met zand. En dit door een storm, die honderden mijlen verderop raasde, we kunnen er niet over uit!

Nu het water eindelijk weer rustig is komen alle watersporten terug: de tubes, de bananenboten en de parasailers. Rick en ik gaan dus het snorkelen maar weer proberen. We stoppen eerst bij Malmok, waar ook de grote snorkel boten aangelegd liggen. Hier is het water echter zo troebel door allerlei zeewier deeltjes, dat er geen moer te zien is. Ik heb medelijden met de mensen, die voor de snorkeltoer hebben betaald, want die zien echt helemaal niets.

Wij gaan eruit en het even verderop bij Arashi nog eens proberen. Dit is een zandstrand met aan de zijkanten rotsen met veel vissen. Vorig jaar zagen we hier zelfs twee keer een schildpad. Hier is het gelukkig een stuk helderder en we blijven in het water tot we koud worden (wat niet zo lang duurt, want zelfs in mijn shorty heb ik het gauw koud). Net voor we het water uit gaan vind ik nog een inktvis me vanuit zijn schuilplaats in een rots aanstaren. Fantastisch!

Rick zet mij bij het zwembad af en gaat zelf naar Superfood om saucijzebroodjes en ham en kaasbroodjes voor de lunch te halen. We hebben namelijk geen zin in weer een lange en dure lunch bij Gilligan's en Bugaloe is nog steeds dicht. De warme saucijzebroodjes gaan er met een Amstel Brightje heel goed in!

Inmiddels hebben we de Jeep ook weer terug, gelukkig, want die hebben we morgen voor alle bagage nodig. Na de lunch gaan we een kleine katamaran huren voor Kai en kijken of we met de parasailboot mee kunnen. Het is een drukte van jewelste bij de watersportcentra, net of iedereen het gemis van de boten van de afgelopen drie dagen wil inhalen.

Dit betekent helaas, dat er nog maar twee plaatsen op de parasailboot zijn. Kai neemt Katja en Rick mee op de katamaran en Saskia en ik wachten op de parasailboot. Dat wordt ontzettend leuk! We zien daarboven vliegend maar liefst drie schildpadden voor adem naar de oppervlakte komen. Zo'n leuk gezicht vind ik dat en voor Saskia was het de eerste keer, dat ze het zag.

In het zwembad vinden we de anderen terug en drinken we lekker wat. Het is happy hour, dus je krijgt twee drankjes voor de prijs van een, mooi meegenomen, dus. Rick, Katja en Kai spelen een potje volleybal mee in het zwembad en dan is het alweer tijd om ons klaar te maken voor het avondeten.

Vanavond gaan we naar een nieuw restaurant aan Eagle Beach: de Screaming Eagle. Maar eerst stoppen we bij de bekendste divi divi boom op het eiland, hopend op mooie zonsondergang foto's. Maar het mocht deze vakantie gewoon niet zo zijn, het merendeel van de zonsondergangen waren bewolkt en zo ook vanavond. Nou ja, er zijn ergere dingen.

Nu zijn we wel vroeg voor onze reservering bij het restaurant, maar gelukkig heeft men daar al plaats voor ons. En nog wel op de bedden, waar ze op hun website mee adverteren. Jeetje, wat is dat ontspannend, zeg! We vallen bijna in slaap! We eten dus letterlijk op bed, heel grappig! We voelen ons van die decadente oude Romeinen!

Bovendien is het eten ook nog eens verrukkelijk en origineel. Mijn pompoensoep met garnalen tonijn tataki met soft shell crab en als klap op de vuurpijl een dessert van een donkere chocolade beker vol sinaasappel sorbet is om je vingers bij af te likken! Aan ontzettend goede restaurants heeft dit eiland geen gebrek! Hopelijk zal de weegschaal niet te onvriendelijk zijn na al deze culinaire uitspattingen!

Terug in de kamer wordt er hard ingepakt, zodat we morgenochtend nog zoveel mogelijk tijd hebben om van de laatste uren te genieten.