Inpakstress

Rick en ik zijn al vroeg wakker. Hij, omdat hij nog een drukke werkdag heeft en ik, omdat mijn hoofd vol zit van alles, wat nog moet gebeuren. Morgenochtend om half zes moeten we van huis, dus alles moet vandaag klaar.

Op een rijtje werk ik alles af. De telefoontjes om alles tijdelijk stop te zetten: de krant, de post (die op het postkantoor wordt vastgehouden) en de schoonmaaksters.

Dan is het toch zaak om te bewegen, dus ik doe een zware (15 pond gewichten) krachtroutine. Daarna neem ik mijn acht pond gewichten en Cosmo mee voor een lange wandeling.

Onderweg breng ik een lekkere fles rose naar Mary Ellen als dank voor het gebruik van haar wasmachine. Als ze hoort, dat ik een wandeling ga maken, verkleedt ze zich snel en gaat gezellig mee.

We lopen ongeveer twee mijl door de vochtige hitte. Dat is wel het maximum voor Cosmo en eigenlijk ook voor ons! Met een zweterige hug en elkaar een goede reis wensend (zij vertrekken donderdag en we zullen de 14e met de beide gezinnen uit eten gaan in Aruba) nemen we afscheid.

De tieners zijn inmiddels ook wakker en hard aan het pakken. Saskia is nog bij Tabatha en ik haal haar op, zodat ook zij haar kleding klaar kan leggen.

Kai heeft nog wat laatste minuut dingen nodig, dus we gaan naar de mall. Bij de Sony winkel koopt hij een nieuwe koptelefoon van zijn zakgeld. Cosmo heeft zijn vorige opgekauwd, omdat hij lag te slingeren, en dan is een nieuwe voor eigen rekening.

Bij PacSun kiest Kai een sportief paar slippers, hij heeft enkel skate schoenen en die zijn niet zo praktisch aan het strand!

Hij heeft verder maar een zwembroek en gelukkig is er nog precies een zwembroek in zijn maat tussen de weinige overblijfsels van het zomerseizoen. Tot slot kopen we ook een paar nieuwe skate schoenen, heeft hij die alvast voor het nieuwe schooljaar.

Met een tevreden zoon verlaat ik de mall. Zelf heb ik ook nog wat dingen te doen en we stoppen bij Giant. Nu de TSA alleen vloeistoffen in verpakkingen van 3 ounces of minder toelaat, zit ik met mijn contact lens vloeistof, die in een flesje van 4 ounces komt.

Bij Giant hoop ik een reisformaat flesje te vinden, maar die hebben ze niet. Mijn noodoplossing is dus een lenzendoosje te vullen met vloeistof, zodat ik ze, indien nodig, daarin kan bewaren. Dit alles gaat natuurlijk keurig in een doorzichtig plastic zakje.

Bij Inkstop is er een sale op de SD en CF kaarten. Ik koop van ieder een 2GB kaart. De SD kost $19,99 en de CF kaart $24,99. Dat is toch niets?

Als laatste is Whole Foods aan de beurt. Ik heb niet genoeg Sam-E voor de vakantie, dus heb daar meer van nodig. Verder haal ik er lunch voor Katja en mij, zo vlak voor een reis is de ijskast vrijwel leeg.

De hitte is enorm, de thermometer bij Whole Foods wijst 97 graden aan, zo'n 36 graden, maar met de vochtigheid voelt het alsof het veertig graden is.

Volgens Katja ben ik "grumpy" op de laatste dag voor een reis. Ze raadt aan, dat ik ga zwemmen, want dat kalmeert me. Omdat de schoonmaaksters er zijn en ik dan toch niets in huis kan doen, luister ik naar haar.

Met het voornemen om twintig banen te zwemmen en dan weer terug te gaan neem ik de moeite niet me in te smeren. Maar als ik het (heel rustige) zwembad binnenloop zie ik Mary Ellen aan de rand zitten. Ze is er met zes-jarige Katherine, haar jongste en een vriendinnetje.

Natuurlijk zijn we nog lang niet uitgepraat, zoals dat gaat (alleen vrouwen snappen dat, denk ik). Maar opeens voel ik mijn schouders toch wel branden, ondanks (of misschien juist omdat) dat ik in het water zit. Oh ja, niet ingesmeerd! Gauw verplaatsen we ons naar de schaduw.

Een kwartiertje later nemen we nu echt afscheid tot over een week en begin ik aan mijn baantjes trekken. Het water is eigenlijk te warm om snel in te zwemmen, maar ik heb het zwembad voor mezelf en het gaat lekker. Inderdaad heeft Katja gelijk, het kalmeert me enorm, het ritme van "intrekken, spreiden, sluit!".

Na een douche begin ik met het inpakken van mijn kleding. Het is lekker makkelijk om naar een warme bestemming te gaan. Ik neem voornamelijk badkleding en jurkjes mee. Grappig is wel, dat het daar koeler zal zijn, dan hier!

En dan komt toch het afscheid van Cosmo. De kinderen knuffelen hem nog even en ik maak zijn zak met eten en zak met Greenies klaar. Daar zal hij er een per dag van krijgen. Hij is er dol op en het houdt zijn kiezen schoon.

Bij de kennel trekt hij naar binnen en als de beheerder komt, begroet Cosmo hem als een oude vriend (en omgekeerd ook). Hij vindt het hier duidelijk leuk en dat maakt het toch makkelijker hem achter te laten. Na nog een aai verdwijnt hij achter de deur. Iets zegt mij, dat ik meer moeite heb met het afscheid, dan hij!

Precies op tijd voor mijn afspraak arriveer ik bij de nagelsalon. Mijn nagels zien er niet uit, na gisteren krab te hebben gegeten! Ik heb mijn handen wel twintig keer gewassen en nog ruiken ze naar krab!

Maar een uurtje later zijn ze weer elegant en netjes. Ook mijn tenen worden opnieuw gekleurd. Geen hele pedicure, want daar gun ik mezelf de tijd niet voor, maar enkel een nieuwe laag lak. Dan nog wordt er geknipt en gevijld, dus het ziet er weer keurig uit, klaar om door het Caribische zand eraf geschaafd te worden.

Katja moet vanavond nog werken en verder bestellen we gemakkelijk pizza. Terwijl ik dit schrijf hoef ik alleen mijn laptop en mobieltje nog in te pakken. Om kwart voor vijf morgenochtend zal de wekker gaan. Ik ben toch altijd weer zenuwachtig en probeer maar niet te denken, wat er allemaal mis kan gaan, voor we (hopelijk) morgenavond op Bonaire landen!