Op de berg

Om half zes word ik wakker en alles, werkelijk alles, doet pijn! Mijn nek, schouders en rug staan in brand!! Ook Rick heeft last van zijn rug. De matras op dit bed is vreselijk slecht! We betalen heel wat voor dit apartementje en in een hotel zou je dan steen en been klagen. Dat kan hier niet, want we weten niet, wie de eigenaren zijn van ons apartement.

Na nog een paar uur kwelling in bed houden we het niet meer uit en staan op. Ik weet al, dat dit een serieuze pijndag gaat worden. Al mijn spieren staan in vuur en vlam, niets helpt en ik ben de Mineral Ice vergeten.

Online zie ik, dat het weer thuis ook veel slechter is, dan voorspeld. Er zou slechts een centimeter of minder vallen, maar het "Winter Weather Advisory" wordt al gauw een "Winter Storm Warning", want opeens kan er wel twintig centimeter vallen! Hier in Snowshoe sneeuwt het ook flink en in Blacksburg, bij Virginia Tech, ligt zeker 25 centimeter.

Rick gaat naar Starbucks om koffie te halen en we eten ontbijt in de kamer. Alweer duurt het toch even voor we op de piste staan. Hoe lang ik het ga volhouden, weet ik niet, want ik heb erg veel pijn. Het sneeuwt en vriest zeker tien graden, dus aangenaam is het zeker niet buiten.

We skien naar beneden en nemen de Powderidge lift naar boven. Deze lift leidde ons de vorige keer terug naar het huisje uit de hel, waar Kai doodziek was. Maar hij leidt ook naar een paar mooie pistes. De eerste is me veel te stijl, dat die groen is, begrijp ik echt niet! Ik zie minder ervaren mensen er in de V vanaf glijden. Ik heb geleerd niet naar beneden te kijken, want dan lijkt het zo enorm stijl! Ik kijk in de richting waarin ik ski en dat gaat heel redelijk.

Mijn spieren werken echter niet mee. Ik heb moeite de kracht te vinden om de stijlere heuvels te doen. Alles doet pijn en ik vind uit, dat skien geen verlichting geeft, zoals andere beweging dat wel doet. Integendeel, ik ben gespannen, omdat ik gladheid doodeng vind, waardoor mijn spieren zich natuurlijk allerminst ontspannen.

Rick belooft deze piste niet weer te doen. We gaan nog eens naar boven en dan van een minder stijle helling naar beneden. Dat gaat wel erg lekker, want er ligt veel nieuwe sneeuw. Dan is het alweer tijd om te gaan lunchen. We nemen de lift naar het Shaver's Centre daarvoor.

Rick gaat even terug naar de kamer om wat vergeten dingen op te halen en de kinderen en ik wachten op een tafel. Dit is het grote cafetaria hier, maar er zijn maar weinig tafels en stoelen. Gelukkig vraagt iemand mij, of we op een tafeltje wachten. Op mijn beamende antwoord zegt zij, dat ze op het punt staan te vertrekken. Heel aardig!

De kinderen en ik gaan vast eten halen. Er is een ruime keuze: Amerikaans (burgers, veggie burgers), verschillende salades, Mexicaans (quesadilla's, taco's etc.) en Vietnamese Pho soep. Kai kiest pizza, Saskia (en Rick later) een burger en Katja en ik gaan voor de Vietnamese soep met garnalen. Die smaakt bijzonder lekker, moet ik zeggen en er zitten veel groentes in. Het is een van de gezondste lunches, die ik ooit tijdens het skien heb gegeten.

Het blijft buiten maar sneeuwen en het lokt niet echt er weer op uit te gaan. Wie heeft ooit bedacht, dat het "leuk" zou zijn om op twee houten latten de berg af te glijden bij temperaturen ver onder nul. Maar goed, we gaan natuurlijk wel weer verder, want skien hier is niet goedkoop (als het dat wel was, ging ik nu terug naar onze kamer!).

Iets meer dan vier jaar geleden leerde ik skien, zodat ik me niet de hele dag in een cafetaria hoefde te vervelen, terwijl de rest van de familie lol had. Ik moet toegeven, dat ik nog steeds een haat-liefde relatie heb met de sport.

Het lukt mij gewoon niet vrolijk en onbezonnen een helling af te glijden, zoals de rest van mijn gezelschap. Als het maar iets glooiender wordt, dan gewoon lekker glijden, voel ik de spanning. Ik wil controle behouden en niet te snel gaan. Vooral als het druk is, zoals vandaag, is dat geen ontspannen iets, want dan kan ik de ruimte niet nemen om lekker te draaien, zoals ik wil.

Na anderhalf uur en drie keer op en neer heb ik een nog knallender hoofdpijn, dan voorheen. Ik heb er genoeg van en wil terug naar de kamer. Saskia is ook klaar, maar de anderen gaan door op de meer gevorderde pistes.

Om de pijn te bedwingen neem ik vier Advils en ga lang onder de douche. Gelukkig heeft die een harde straal, dus ik hoop, dat dat en het warme water wat zullen helpen. Het is lang geleden, dat ik zoveel pijn had. Ik weet werkelijk niet, waar ik het zoeken moet. Eigenlijk wil ik stante pede naar huis, maar ja, dat kan niet. Het is gewoon erg balen om juist nu zo'n erge aanval te krijgen!

Als Rick en de kinderen terug zijn, maken we ons gauw klaar voor het avondeten. We (vooral Rick) willen graag bij de Foxfire Grille eten, maar die is erg populair. Door vroeg te gaan hopen we de menigte voor te zijn, maar stuiten toch op een wachttijd van drie kwartier.

Hun bar is erg druk, maar bij Taste of Asia aan de overkant zijn genoeg stoelen vrij. Daar bestellen we een drankje en delen Katja en ik een sushi roll als voorafje. Hier worden we weer geconfronteerd met de verschillende wetten tussen de staten, want, anders dan in Virginia, hier mogen de kinderen wel bij de bar zitten, maar niet eraan.

Skippy, met drie oorbellen in zijn oor en een paardestaart, maar hartstikke aardig, zorgt voor ons. Eigenlijk wil ik hier helemaal niet weg. Een leuke bar en sushi om te bestellen, wat wil ik nog meer? Maar Rick heeft zijn zinnen gezet op de Foxfire Grille.

Daar krijgen we een tafeltje naast de keuken. Gelukkig, want iedere keer als er nieuwe klanten binnenkomen, is het ijzig koud. Buiten sneeuwt het nog gestaag. Ik bestel de zalm, die erg lekker is. Rick vergist zich in de porties, want hij bestelt een vol "rack" van ribs. De helft was meer dan genoeg voor hem geweest!

Als toetje bestellen de meisjes s'mores. We krijgen een vlammend potje, marshmallows, chocolade, graham crackers en caramels. Wat voor materiaal ze gebruiken voor het vuur weten we niet, maar leuk is het zeker!

Buiten sneeuwt het nog steeds en de meisjes en ik willen binnenhandschoenen, want het zal morgen weer flink koud zijn. Gelukkig zijn die heel goedkoop en Rick rekent af. Daarbij bedenkt hij zich, dat hij zijn eigen handschoenen niet heeft.

Terwijl hij teruggaat om ze te zoeken, schuilen de kinderen en ik in de kinderwinkel. De medewerkster komt vragen, of ze ons kan helpen, maar wij zijn eerlijk, dat we slechts even schuilen. Dat is prima. We vermaken ons intussen wel met alle leuke dingen (waaronder spinnenhandschoenen), die er nu voor kinderen zijn.

Gelukkig vindt Rick zijn handschoenen weer en we lopen terug naar de kamer. Toch grappig, hoe de tijden veranderd zijn. Vroeger keken we dan gezamenlijk tv. Deze tv krijgen we niet aan de praat, dus iedereen is op zijn of haar eigen laptop. Ach, we zijn in dezelfde ruimte, dus veel verschil maakt het niet.

Vannacht ga ik op het opblaasbed, dat we mee hebben genomen, slapen. Hopelijk werken mijn spieren morgen meer mee. Stiekem tel ik de dagen af voor Katja's en mijn reisje naar Mexico. Wat kan ik nu naar de warmte snakken, zeg! Ik weet, dat de rest van het gezin zich hier prima vermaakt, maar voor mij is zo'n skireis een noodzakelijk kwaad.

Hier Ricks foto's van gisteren, de mijne volgen later.