Ski middag

De afgelopen paar dagen heb ik Saskia om de zoveel minuten aangespoord alvast naar buiten te gaan om op tijd te zijn voor haar "lift" naar school. Telkens werd zij boos op mij, omdat mijn klok zogenaamd voorliep. Ze liet het iedere keer op de laatste minuut aankomen en ik was iedere dag opgelucht, dat ze niet terugkwam, omdat onze overbuurvrouw al was vertrokken. Vanochtend is het dus wel zover, Saskia gaat te laat naar buiten en haar ritje is vertrokken. Rick moet haar dus naar school brengen. Hopelijk is de les geleerd.

Een paar mensen vroegen, hoe laat de high school volgend jaar dan begint. Dat is tien voor half acht. De school is maar een kilometer of drie hiervandaan (via een heel drukke weg zonder voetgangerslichten), maar door het vele stoppen duurt het zolang. Wij hopen telkens, dat men de aanvangstijden later zal leggen. Dat is dit jaar gebeurd met de elementary en middle scholen, maar tot onze verbazing niet met de high school!

Rick, Katja en ik maken ons klaar om op weg te gaan. Skibroeken, handschoenen, zonnebrillen, ski's (in het geval van Rick en Katja) gaan de van in. We gaan namelijk skien. De Appalachen liggen hier maar iets meer dan een uur vandaan en er zijn tientallen ski oorden te vinden. Ik vergelijk het skien hier met het skien in bijvoorbeeld Sauerland. Het is niet hetzelfde, als de Alpen of de Rockies, maar toch zeker goed vermaak.

Om half tien gaan we op weg naar Whitetail in Pennsylvania. Hier zijn we nog nooit geweest, al ligt het slechts op anderhalf uur rijden hiervandaan. Natuurlijk hebben wij net weer "geluk". Een tanker is bij een van de afslagen van I-270, waar we langs moeten, in brand gevlogen. Gevolg is de sluiting van twee van de vijf banen van die weg. Zelfs om half elf staan we nog in een flinke file.

Gelukkig lost het verkeer gauw op en kunnen we verder. Al met al heeft het weinig tijd gekost, hoe dramatisch het ook klonk op de radio. Wij konden die vlammende tanker niet eens zien!

Zonder verder oponthoud komen we tegen twaalven bij het ski oord aan. Tot onze verbazing is het een flink stuk groter, dan Liberty, waar we vorig jaar heen gingen.

We kopen de dagkaartjes, met een vier uur kaartje krijgen we $5 korting. Later dan tien voor half vijf zullen we toch niet blijven. Katja en ik huren ski's, want de laarzen van Katja's eigen ski's deden haar gisteren zoveel pijn, dat ze ze niet weer aan wil doen. Rick heeft zijn eigen ski's en laarzen.

Voor we de pistes opgaan eten we lunch. Zoals vrijwel overal is de keuze in het restaurant beperkt tot hamburgers, chili, verschillende soorten soep en salades. Ik kies de chili in een brood met kaas en jalapenos. Rick en Katja kiezen een kaasburger met "curly" frietjes (waarvan ik er tot mijn schande ook een paar meesnaai).

Dan zijn we klaar voor de sneeuw. Ik heb pas in 2005 skien geleerd en ben als de dood voor gladheid. Ik moet dus altijd even mijn "ski"benen krijgen en hier hebben ze drie heel goede pistes daarvoor. Met een heuse lift worden we naar boven gebracht (meestal is het een kleedje of zo'n ding, dat je tussen je benen moet doen).

Voor mij is de sneeuw perfect! Het dooit licht en er is geen ijs. Na twee keer op en neer ben ik wel weer klaar voor meer uitdaging (ongetwijfeld tot opluchting van Rick en Katja, die beiden met gemak zwarte diamanten (de moeilijkste hellingen) skien).

We nemen de lange lift voor de makkelijkere hellingen naar boven, die tenminste vijf minuten duurt (langer, omdat hij telkens stopgezet wordt). "Snow Park" heet een van de twee groene hellingen hier. Nou, voor mij is die flink steil. Zelfs Rick geeft toe, dat ik het erg goed gedaan heb, als ik hijgend beneden bij de lift aankom. Hijgend, met ogen zo groot als schotels, dit is "green"?


Maar het is me gelukt, dus we gaan nog een keer. De tweede keer gaat beter, want ik weet, wat te verwachten, maar echt leuk vind ik het niet, als ik het gevoel heb geen controle over mijn snelheid te hebben. De sneeuw voelt wel heel fijn aan, het gebrek aan ijs is een groot voordeel (als dat er wel was geweest, had ik de hele middag de andere skiers gadegeslagen).

De derde keer proberen we de andere groene piste en die bevalt me een stuk beter. Na de eerste keer weet ik, dat dit mijn ding is. Ik spoor Rick en Katja aan de rest van de berg (met blauwe en zwarte hellingen) te gaan verkennen. Intussen vermaak ik me prima op de "Sidewinder". Ik ga er zo'n vier keer vanaf, soms zonder dat er iemand voor me of achter me is, heerlijk!

Dan zie ik Rick weer bij "mijn" lift. Katja kreeg pijn aan haar kuiten en wil eigenlijk niet verder. Ik heb enorme dorst, dus we besluiten even te pauseren. Het is pas kwart over drie, dus daarna kunnen we nog een paar keer op en neer. Ik ontdek hier SoBe, hun 0 calorieen "levenswater" met appel en perensmaak is ontzettend lekker!

Voor onze lifttickets verlopen gaan we nog twee keer naar boven. Katja negeert haar kuitpijnen, maar dit weekend zullen we voor nieuwe skilaarzen voor haar moeten gaan. Ze is op school lid van het ski team en het zou veel duurder zijn om iedere keer te huren.

Nu de zon achter de berg is verdwenen is het meteen een stuk kouder. De rest van de dag was het heerlijk skien, goede sneeuw, veel zon, staalblauwe lucht en aangename temperatuur. Nu krijg ik koude handen en voeten, dus het is precies op tijd om op te houden.

Voor we de terugweg aanvangen, kopen we nog warme drankjes bij de Starbucks daar. Ik neem een groene thee en de anderen lattes. Bij de BP haalt Rick benzine en dan gaan we huiswaarts. Dat gaat allemaal prima, tot we de Washington Beltway (ringweg) bereiken. Dan wordt het file rijden.

Morgenavond moet Katja babysitten, dus dit is haar laatste avond thuis voor het avondeten. Ze vraagt, of we bij Tequila Grande kunnen gaan eten. Daar zijn Kai en Saskia ook voor te vinden.

Zoals bij ieder Mexicaans restaurant hier, krijgen we een mandje met tortilla chips en een paar bakjes met salsa (die hier ontzettend vers en lekker is). Ik bestel de gegrilde gamba special en dat is geen verkeerde keuze! Saskia neemt een quesadilla, Kai carne assada en Rick en Katja fajita's. De bediening is ook ontzettend goed. Als je er langs rijdt, zou je waarschijnlijk nooit bij dit restaurant stoppen, maar het levert consistent goed eten (Howard Johnson's en Roy Rogers overleefden hier niet, maar dit restaurant wel al meer dan tien jaar!).


Zeldzame foto van ons drietal

Thuis zitten we allemaal in een kamer (ook ongewoon) met ieder een laptop op de schoot. Rick heeft niet officieel vrijgenomen vandaag, dus hij moet zijn werk emails e.d. bijwerken. Katja moet inpakken en Kai en Saskia doen huiswerk. Het maakt het voor mij makkelijker, dat Katja overmorgen weer vertrekt, om te weten, dat we haar aan het einde van de maand weer zullen zien. Ik voel me echt zo'n moederkloek, want ik ben eigenlijk het blijst, als het hele gezin bij elkaar is.

Met dit alles blijven de beelden uit Haiti ook binnenstromen. Twee zwaar getrainde teams van onze county zijn al in Haiti aanwezig. Wij hebben gisteren gegeven aan Mercy Corps, waarvan ik weet, dat ze al op het eiland aanwezig zijn. Miljoenen Amerikanen hebben hun mobieltjes gebruikt en de sms 90999 met de tekst HAITI verstuurd. Dat geeft $10 aan het Rode Kruis. Tot nu toe is er meer dan vier miljoen dollar verzameld op die manier. Ik vind de situatie eng en merk, dat de tranen hoog zitten bij ieder nieuwsbericht hierover. Dit was geen terrorist, maar de natuur. Eens te meer: Carpe diem!