Monumenten en ijs

Het Nederlandse avondje gisteren was weer erg gezellig. We toastten op het nieuwe jaar en het menu bestond uit een hartig stoofpotje (uit de crockpot van Lia), rode kool en salade en een heerlijke witte chocolade mousse toe. Vanwege mijn lichamelijke gesteldheid had ik Kai gevraagd me om negen uur op te halen, wat hij keurig deed. Toch handig, die rijdende tieners, ik zal het volgend jaar weer missen!

Daarna heb ik heerlijk geslapen en schrik om kwart over zeven wakker! Gelukkig is Saskia op tijd opgestaan, anders had ik haar naar school moeten brengen. Kai is geruisloos al vertrokken.

Katja heeft vandaag met een vriend afgesproken bij Wintergreen te gaan skien. Hij is daar skileraar en kan haar een gratis liftpas geven. Wintergreen ligt hier zo'n drie uur rijden vandaan, dus voor haar doen staat Katja vroeg op. Om half tien vertrekt ze naar Charlottesville om van daaruit met Jim mee te rijden naar het ski oord.

Zodra Katja weg is, rijd ik naar de sportschool. Daar doe ik gauw een intensief half uur op de stairmaster. Ik klets nog even met buurvrouw Jeanne over hoe haar zonen en Saskia zulke goede vrienden zijn en tot laat 's avonds op de trampoline staan. Dat blijkt een zeer populair ding te zijn!

Er worden eindelijk temperaturen boven nul voorspeld en ik heb besloten, dat ik er echt met Cosmo op uit moet. Niet alleen voor hem, maar ook, omdat buiten zijn mijn gemoed helpt. Ik heb het advies van mijn reumatologe om, weer of geen weer, tenminste een half uur per dag buiten te lopen, schandalig genegeerd de afgelopen weken.

Eerlijk gezegd is dat niet alleen om het weer. De buurt verveelt me en ik vind het vervelend, hoe Cosmo er iedere tuin met honden kent en blaft en trekt. Ik besluit dus eens ergens heel anders heen te gaan. Zonder echt te weten, waarheen dan, ga ik op weg richting Washington. Er zijn langs de rivier en in de stad allerlei wandelmogelijkheden.

Op de I-66 krijg ik een ingeving. Bij het Tidal Basin moet het nu heel rustig zijn. Er is daar een gratis parkeerplaats en ik kan de wandeling zo lang maken, als ik wil. Tot mijn verbazing staat de parkeerplaats toch vrij vol, maar er is nog een plekje voor ons.

Gelukkig heb ik me, ondanks de optimistische voorspellingen, dik aangekleed, want het waait stevig bij het Basin! Dat maakt, dat het ver onder nul aanvoelt. Het uitzicht op het mooie Jefferson Memorial maakt dat echter helemaal goed. Cosmo ruikt aan ieder Kersenboompje, waardoor we niet echt opschieten, want daar staan daar hier honderden van, die in de lente prachtig roze bloeien.

Op het moment is dat moeilijk voor te stellen. Het Tidal Basin is voor een groot deel bevroren en waar dat niet zo is zwemmen tientallen Canadese ganzen. De meeuwen hebben de dokken van de zomerse fietsbootjes overgenomen, die nu ergens opgeslagen liggen.


Voor het Jefferson Memorial poseer ik Cosmo, die gewillig gaat zitten en op mijn "Diego!" ook leuk naar me kijkt. Aan de overkant van de straat ligt het George Mason memorial. Een meer dan levensgroot beeld van George zit er op een bankje.

Het lijkt mij zo leuk om Cosmo naast hem neer te zetten. Die heeft daar echter andere ideeen over. Hij vindt George helemaal niets en begint hard naar hem te blaffen. Een keer kijkt hij toevallig in mijn lens, dus een foto lukt. Hij moet niets van dat donkere beeld hebben!


We lopen verder en komen langs het Franklin D. Roosevelt memorial. Tot mijn verbazing staan er bordjes, dat het verboden is te eten of drinken, maar geen honden verboden bordje. Ik loop dus door het wijds opgezette monument, maar laat mijn oorspronkelijke idee om Cosmo naast FDR en zijn hondje, na de episode met George Mason, maar varen.

Al met al kom ik helemaal verfrist weer bij de van terug. Ik moet gewoon vaker naar de stad gaan, het voelt altijd als een minivakantie en geeft me weer positieve energie. Het is, zo midden op de dag, maar iets meer dan twintig minuten rijden, tenslotte.

Al de hele dag hoor ik op de nieuwsradio over de zware aardbeving in Haiti. Speciale reddingsploegen uit dit gebied zijn al op weg daarheen. Er wordt opgeroepen vooral geld te doneren. Dat ga ik meteen bij thuiskomst doen. Het voelt als veel te weinig, maar is in ieder geval iets.

Op de terugweg stop ik bij Trader Joe's om avondeten te kopen. Christine rijdt zelfs twee uur heen en terug naar Birmingham's of Nashville's Trader Joe's om hun mandarin orange chicken in te slaan. Ik wil nu eindelijk weleens weten, wat daar zo lekker aan is. Erbij gaan we broccoli (ik heb net ontdekt, dat Kai dat ook lekker vindt) en bruine rijst eten.

Aan de overkant haal ik bij Whole Foods Goodbelly voor Saskia. Dit is een andere Whole Foods, dan degene in Vienna, en minder goed gesorteerd. Ik kom hier eigenlijk nooit, al is de winkel ongeveer net zo ver bij ons vandaan. Het verschil tussen de twee winkels zo dicht bij elkaar vind ik wel opvallend. Ze zijn ongeveer even groot, dus daar kan het niet aan liggen.

Terwijl Saskia naar de chiropractor is, rijd ik naar het postkantoor. Met een bloglezeres heb ik geregeld, dat zij Yaktrax bij mij liet bezorgen, die ik nu doorstuur naar Nederland.

Tot mijn opluchting (ja, echt!) staat er een lange rij, dus ik moet zeker een kwartier wachten. Als ik ergens een hekel aan heb, is de wachtkamer bij de chiropractor. Ik ben helemaal voor vriendelijkheid en positieve energie, maar daar is het zo stroperig en onecht, dat het me mateloos ergert. Bovendien speelt er een diashow met rare uitspraken en ligt er een "opbeurend" bericht op iedere stoel. Te veel van het goede!

Als ik bij de chiropractor aankom, is Saskia helaas nog niet eens aan de beurt geweest. Brandon heeft vorige week een scan gedaan bij Saskia en is daar zeer tevreden over. Ze hoeft voortaan nog maar om de twee weken te komen. Hoera!!!

Ongeveer tegelijk met ons komt Rick ook thuis. Hij heeft een succesvolle reis gehad en een leuke tijd met zijn zus en zwager. Het is jammer, dat zij zover weg wonen, want we kunnen het allemaal goed met elkaar vinden. Denver is alleen net te ver om voor een lang weekend heen te rijden, zoals we met de andere familie kunnen doen.

De mandarin orange chicken gaat er bij de kinderen en mij goed in. Rick vindt het echter niet lekker. Zucht! Ik word daar wel moe van, hoor. Er is altijd wel iemand, die het niet lekker vindt. Maar ja, misschien komt dat gewoon met vijf verschillende smaken.

Inmiddels is het nieuwe American Idol seizoen begonnen. Het laatste met Simon Cowell en zonder hem ga ik er niets aan vinden. Hij is, naar mijn mening, de enige, die echt kijk heeft op de industrie.