Rijbewijsceremonie

Na zo'n paar dagen reizen vind ik het heerlijk om een lekker rustige ochtend, zoals vanochtend, te hebben. Ik drink op mijn gemak een paar bakjes koffie en eet mijn ontbijt van twee gepocheerde eieren met kaas en tabascosaus. Klinkt misschien vreemd, maar ik vind het heerlijk!

Het heeft vannacht wat geregend, maar tegen tienen begint het wat op te klaren. Voor de komende paar dagen wordt slecht weer voorspeld, dus ik besluit Cosmo mee te nemen voor een lange wandeling. Om die wat "spannender" te maken, vind ik op geocaching.com twee caches langs mijn voorgenomen route, die ik in mijn GPS laad.

Het valt me wel tegen, hoe koud het weer is. Ik had eigenlijk op de temperatuur van gisteren gerekend en mijn handschoenen niet meegenomen. Er staat een ijzig windje en dus worden mijn handen ijskoud. Ik gebruik de meegebrachte plastic zakken voor Cosmo's behoeftes tijdelijk als bescherming. Dat werkt gelukkig wonderbaarlijk goed.

Mijn route naar het W&OD pad dit keer is enorm heuvelachtig. Vooral een helling is heel lang. Ik heb mijn vest met gewichtjes aan en loop wel even te huffen en puffen! Mijn "handschoenen" zijn in ieder geval niet meer nodig!

Bij het W&OD pad gekomen, loop ik eerst in oostelijke richting (richting Washington). Daar moet, als het goed is, de eerste cache te vinden zijn. In de beschrijving stond, dat het dichtbij het informatiebord over een legerkamp, dat hier tijdens de Spaans-Amerikaanse oorlog in 1898 was opgezet. Dat bord vind ik en volgens de GPS ben ik op mijn bestemming aangekomen.

Hoe ik ook zoek, ik zie geen cache! Er zitten geen bladeren aan de struiken, dus ik dacht, dat hij wel makkelijk te zien zou zijn, maar niets is minder waar. Online staat, dat het een makkelijke cache is en iedereen heeft hem gevonden. Dat belooft wat voor mijn speurtalenten, want na een kwartier krijg ik het koud en geef ik het op.

Wie weet heb ik beter succes met de tweede, al vonden andere zoekers die moeilijk. "Don't get bamboozled" staat erbij en precies bij een aantal bamboestruiken zegt mijn GPS "0 ft". Ik zoek en zoek en zoek, maar noppes, nada, niets. Toch een beetje teleurgesteld loop ik verder. Misschien moet ik een van de kinderen weer eens meenemen voor een paar extra ogen.

Inmiddels is de zon helemaal tevoorschijn gekomen en is het lekker lopen. De rode cardinaaltjes vliegen af en aan en de felblauwe blue jays gillen naar elkaar. Opeens begint Cosmo heen en weer te lopen en de bosjes in te kijken. Ik zie eerst helemaal niets, maar dan een paar meter verderop een hert. Ze staat ons rustig aan te kijken en Cosmo ruikt haar wel, maar ziet haar niet. Het blijft bijzonder, deze mini natuuroase middenin suburbia.


Na bijna zeven mijl gelopen te hebben, zijn we weer thuis. Ik rijd gauw naar Whole Foods om avondeten te kopen. Rick heeft nog sloppy Joe's over en wil dat ik daar broodjes voor meeneem. Ik heb het niet zo op dat gehaktmengseltje, dus koop voor mezelf een moot zalm.

Tegen tweeen komt Rick thuis en, als Kai uit school komt, rijden we met zijn drieen meteen naar het Fairfax County Courthouse. Daar moet Kai verschijnen voor zijn rijbewijsceremonie. Virginia is een van de weinige staten, die een ceremonie, voorgezeten door een rechter, vereist voor de officiele uitreiking van het rijbewijs.

Op de aankondiging staat, dat er maar een ouder mee kan komen, maar een paar jaar geleden met Katja's ceremonie was er plaats voor Rick en mij beiden om het bij te wonen. We gokken het er dus maar op. Ook staat er, dat er geen camera's of mobieltjes het gerechtshof binnen mogen.

Wij laten die dus keurig in de auto, maar anderen duidelijk niet. We moeten door veiligheidspoortjes en tassen worden doorzocht en daar komen nog allerlei fototoestellen en mobiele telefoons uit. Zelfs Rick, die dacht alle electronica in de auto gelaten te hebben, blijkt zijn kleine cameraatje te hebben. Gelukkig hoeft hij niet helemaal terug naar de auto, maar krijgt een nummertje, waarmee hij het later weer op kan halen.

Dit gebouw is heel nieuw en het is even zoeken naar de rechtszaal op de derde verdieping. Kai geeft zijn Learner's Permit en tijdelijke rijbewijs af en dan wordt ons gezegd, dat er maar een van ons mee naar binnen mag. We hadden al afgesproken, dat ik dat zou zijn, dus Rick wacht op een bankje of er eventueel nog plaats zal zijn voor hem (dit blijkt niet het geval, de zaal zit propvol).

Om klokslag kwart over drie klinkt het "All rise for honorable judge Glenn Clayton". We staan op, de rechter loopt binnen en we mogen weer gaan zitten. De rechter maakt wat algemene aankondigingen, zoals dat hij de ouders het rijbewijs zal overhandigen, ook als de ontvang(st)er al ouder dan achttien is.

Daarna krijgen we een film te zien over een jongen, die, onder de invloed van alcohol, een ongeluk heeft veroorzaakt, waarbij een meisje overleed. Verschrikkelijke beelden en ik hoop, dat die op het netvlies van de jonge chauffeurs in deze zaal zullen blijven staan.

Politieagent Harrington neemt dan het woord. Dit is dezelfde agent, als bij Katja's ceremonie. Hij vertelt, dat er vandaag al 49 ongelukken zijn gebeurd op de wegen van onze county. Op een grote kaart laat hij zien, hoeveel ongelukken met verwondingen er in 2008 met chauffeurs onder de 20 zijn gebeurd. Ook leest hij de omstandigheden van een aantal dodelijke ongelukken met tieners op. Het gros daarvan heeft met te hard rijden te maken.

Het is duidelijk aan de toon van deze agent te horen, dat hij er alles aan wil doen om die ongelukken te voorkomen. Hij vertelt, dat hij twee keer het vreselijkste ooit heeft moeten doen: ouders op de hoogte stellen van het overlijden van hun kind bij een autoongeluk. Slik!

Natuurlijk passeert het dragen van een riem ook de revue en hoe het kleinste losse object in een auto een zwaar projectiel kan worden bij hard remmen. Ik neem me meteen voor om daar zelf ook weer beter op te letten.

Er wordt gehamerd op het feit, dat er het eerste jaar maar een passagier onder de 18 mee mag rijden, tenzij het broers of zussen van de chauffeur zijn. Voeten op het dashboard leggen is, met luchtzakken, heel gevaarlijk, mensen hebben hun benen erdoor gebroken. Katja doet dit regelmatig en wordt boos, als ik zeg, dat ik het niet wil hebben. Nu heb ik weer eens wat ammunitie om het te verbieden.

Na de agent laat de rechter nog een aantal heel grafische filmpjes uit Ierland zien. Een van een ongeluk met te hard rijden, een over de verschrikkelijke gevolgen, die rijden zonder riem kan hebben en eentje over niet opletten en een kind aanrijden. Brrrr!!! Ik zit er met tranen in mijn ogen naar te kijken, want weet, dat zulke dingen echt gebeuren.

Na een uur hebben we genoeg verschrikkelijke beelden gezien en is het tijd voor de uitreiking. In trio's worden de namen afgeroepen. Tot onze verbazing spreekt de rechter Kai's naam correct uit. Kai krijgt een "congratulations" en "be safe" te horen en ik krijg het rijbewijs aangereikt.

Helaas is Kai's tweede naam verkeerd gespeld, Tristen i.p.v. Tristan, en zullen we dus naar het DMV moeten om dat te veranderen, zucht! Buiten overhandig ik Kai het kaartje, tenslotte rijdt hij al bijna een half jaar en heb ik geen reden hem het rijbewijs te onthouden.

Rick komt al voor rijden en door het spitsuur rijden we huiswaarts. Daar eten we gauw avondeten, want ik heb Mary en Denise beloofd vanavond mee te helpen enveloppen te adresseren voor een of andere inzamelingsactie voor Kai's high school.