Onze webcam

Cul-de-sac Cam

maandag, mei 31, 2010

Memorial Day

Memorial Day, herdenkingsdag, een vrije dag voor vrijwel iedereen hier in de VS, die veelal met barbecues en picknicks wordt gevierd. Over de geschiedenis van deze dag heeft Dennis een heel interessant log geschreven, ik raad iedereen aan het te lezen. Bedankt, Dennis!

Hoe wij dit weekend doorbrengen verschilt van jaar tot jaar. Tot voor kort gingen we altijd op familiebezoek, maar nu de kinderen ouder zijn hebben zij van alles gaande, waardoor dat niet meer lukt. Hoe leuk ik zo'n reisje altijd vond, het was toch altijd weer drie dagen stressen. Vooral als het weer is, zoals dit lange weekend, vind ik thuisblijven absoluut geen straf!

We worden vanochtend langzaam wakker met een eitje en kopje koffie op het deck. Het voelt al warm en zwoel aan. Ik besluit na enig beraad met mezelf toch naar de sportschool te gaan. Viva! Vienna! wordt in die straat gehouden, dus ik kan niet met de auto. Een mooie gelegenheid om de fiets eens te nemen en te kijken, hoe lang dat duurt.

De afstand van ons huis naar Anytime Fitness is ruwweg drie kilometer. Daar doe ik twintig minuten over, maar ik moet een stuk lopen door de braderie. Gewoonlijk zal het, denk ik, een kwartiertje duren. Ik moet van mezelf van nu af aan zo vaak mogelijk op de fiets erheen!

De stairmaster is bezet, dus ik doe eerst been-, borst- en rugoefeningen met gewichten. Daarna besluit ik een niveau moeilijker te gaan op de stairmaster. Gelukkig is mijn boek net op het heel spannende punt en gaat de tijd snel. Na veertig minuten cardio en nog wat buikoefeningen stort ik me weer in de braderiedrukte.

De thermometer is inmiddels zeker de dertig graden gepasseerd en ik ben bijna dankbaar voor mijn kleddernatte kleding, die op een vreemde manier verkoeling geeft. Ik denk even een fata morgana te zien, als ik Cosmo tussen de menigte denk te zien lopen. Dichterbij gekomen blijkt het wel een Australian shepherd te zijn, maar toch beduidend lichter en wat kleiner, dan Cosmo. Ik klets even met de eigenaren, die ook opmerken, dat "wij" Australian shepherd eigenaren elkaar altijd aanspreken.

In onze straat aangekomen hoor ik een vreemd gefluit. Het blijkt Rick te zijn, die net terugkomt van het hardlopen. Ik verklaar hem (liefhebbend, hoor) voor gek, want in deze warmte hardlopen is niet goed, zeker niet voor iemand, die niet getraind is. Toch ben ik trots op hem, dat hij het lopen volhoudt.

We hebben het allebei snikheet en zijn het meteen eens: zwembad is de volgende stap. Gauw maken we een lichte lunch klaar, want met deze hitte hebben we niet veel trek, verkleden ons en lopen naar de overkant. Die eerste duik in het zwembad voelt hemels! Ik kan me niet herinneren, dat ik ooit op 31 mei al in het zwembad sprong! Het water is precies de juiste temperatuur voor baantjes trekken, dus ik zie nieuwe sportmogelijkheden voor de komende week.

Als we voldoende zijn afgekoeld, picknicken we aan een van de tafels. Saskia is er ook. Zij en haar hele groepje vrienden en vriendinnen hebben pizza besteld. Het zwembad is ook altijd een leuke sociale aangelegenheid, waarbij we mensen, die we de hele winter niet hebben gezien, weer spreken. Het is vandaag ook heel druk, want zo'n warme Memorial Day is ons niet ieder jaar gegeven. Met de buren hebben we het er over, hoe we een paar maanden geleden bergen sneeuw schepten en nu al in het zwembad liggen!

Rick gaat terug naar huis om zich met de tuin bezig te houden. Katja zou komen zwemmen, maar in plaats daarvan nemen Leah en zij de honden mee naar Scott's Run. Kai is al nooit zo'n zwemmer geweest en ook vandaag is hij niet geinteresseerd. Hij gaat een nieuw lied componeren met zijn bandje. Ik blijf dus "alleen" achter.

In de schaduw op mijn ligstoel voel ik me helemaal ontspannen. Ik lees verder in mijn boek, dat de climax nadert. Zo af en toe komt er een bekende langs en sommige mensen merken op, dat ze de serie, die ik aan het lezen ben, ook zo leuk vinden. Nou, ik ook, en ik heb nu wel boek 7 uit, maar er komen er nog twaalf!

Tegen vijven belt Rick op, dat hij bioscoopkaartjes heeft voor tien voor half acht. We gaan naar Iron Man 2, ik weet niet zeker, of ik die film leuk zal vinden, maar de recensies zijn goed. Mijn boek is net uit, dus ik haast me naar huis om me klaar te maken.

Saskia is nog steeds druk met een hele groep vriendinnen hier en wil niet mee. Katja, Rick en ik gaan naar de mall. Rick wil zijn Gordon Biersch kaart weer eens gebruiken. Hij wil vroeg zijn, want vreest grote drukte. Dat blijkt ongegrond, de restaurants zijn heel rustig. Waarschijnlijk zitten veel mensen vast in het erge verkeer en met het mooie weer zal men liever barbecuen.

Kai is nog druk met zijn band en belt Rick, dat hij ons wel bij de bioscoop zal ontmoeten. Wij delen een voorafje van hummus, olijftapenade, bruschetta en knoflook. Als hoofdgerecht bestel ik de kreeft en garnalentaco's. Hun taco's worden geserveerd met twee tortilla's en ik vraag alleen de blauwe maistortilla. Ook hoef ik de bonen en rijst erbij niet. Dat vind ik altijd wel heel fijn hier, dat je je maaltijd kunt aanpassen aan jouw smaak en de bediening kijkt daar niet van op.

Ook bij de bioscoop is het niet zo druk, als Rick vreesde. We vinden goede zitplaatsen in de zaal. Kai komt ook precies op tijd voor de film. Eigenlijk leek mij deze film niets, maar ik moet zeggen, ik verveel me geen moment! Natuurlijk zijn er ook de nodige bekende acteurs, dat zegt vaak al wat. Ik vind het een aanrader en had van tevoren nooit gedacht, dat ik dat zou schrijven!

Bij thuiskomst lees ik online, wat ik al de hele dag heb gevreesd. Op 18 mei schreef ik over Henry Granju, die door een drug overdosis en fysiek geweld in de ICU was beland. Op dat moment leek alles de goede kant op te gaan met hem en was de discussie, of zijn moeder wel het recht had zijn situatie online te beschrijven (haar blog).

Al een paar dagen na zijn wakker worden, werden de berichten minder. Henry had ernstige hersenbeschadigingen opgelopen en enige hoop, dat hij nog ooit op zichzelf zou kunnen wonen, vervloog al snel. Dat was al moeilijk om te lezen.

Behalve, dat ik Katie al vanaf voor Saskia's geboorte "ken" via een emaillijst, is Henry ook Kai's leeftijd. Zoals we hier zeggen "it hit home". Dit zou zomaar Kai kunnen zijn in andere omstandigheden. Hoezeer ik me begaan voel doet me weer eens overpeinzen, hoe het internet de wereld heeft verkleind en hoe we ook online mee kunnen leven, al hebben we iemand nooit ontmoet. Dit is nu al de zoveelste keer, dat ik een hartverwarmende reactie zie van een groep, die elkaar nooit in persoon heeft gezien, maar toch 100% meeleeft.

Enfin, dit alles, omdat ik het eigenlijk niet wil schrijven. En ik "ramble" nu, weet ik ook. Maar vanavond lees ik dus ook weer online, door Katie zelf op Facebook gezet, dat Henry is overleden. Het verbaast me niet, maar toch ben ik geschokt. Het is een ruwe gewaarwording, dat zelfs de beste ouder bepaalde dingen niet kan voorkomen.

Rest in peace, Henry Granju, en ik hoop, dat andere tieners door zijn verhaal ver van de drugs zullen blijven. Hoe dit moet zijn voor zijn moeder, die acht maanden zwanger is van zijn zusje, vader, andere broers en zusjes en verdere geliefden kan ik me niet voorstellen.

Deze Memorial Day wordt voor mij ook een herdenking voor alle kinderen, die ten prooi zijn gevallen aan drug dealers. Uit ervaring weet ik, dat ze overal zijn. Zelfs bij mijn elite stedelijk gymnasium, zoveel jaren geleden, vonden ze slachtoffers. En later in Utrecht, in Hoog Catharijne vooral. Je moet maar hopen, dat jouw kind sterk genoeg is en gelukkig zijn de meesten dat. Een garantie is er echter nooit, dat blijkt maar weer.

zaterdag, mei 29, 2010

Rolling Thunder,Viva! Vienna! en Kai in concert

Zaterdag

Terwijl Rick beneden afscheid gaat nemen van Bruce, maak ik me klaar en pak weer in. Bruce heeft om half elf weer een Sesame Street show, dus vertrekt al vroeg. Het zijn volle dagen werk voor die mensen. Vandaag hebben ze drie shows, dus de "acteurs" moeten bij elkaar meer dan drie en een half uur in die costuums doorbrengen. Je moet wat over hebben voor een carriere! Morgen zijn ze klaar met Richmond en reizen weer verder.

Rick en ik gaan op zoek naar een restaurant om te ontbijten. Aunt Sarah's Pancake House ziet er gezellig uit en dat blijkt het ook te zijn. Mijn gepocheerde eieren met een paar pancakes gaan er prima in! Alleen hun koffie is zo slap, dat het wel thee lijkt. Dat komen we niet zo vaak meer tegen, sinds Starbucks zo populair is.

Om onze caffeine toch binnen te krijgen, halen we een paar koffies voor onderweg bij Starbucks. Dan is het tijd voor de terugrit. We checken uit het Holiday Inn, dat ik maar een deprimerend geheel vond. Het was overal zo donker en oud.

Dit keer werkt het verkeer helemaal mee (in zuidelijke richting zien we wel kilometers file staan) en binnen een paar uur zijn we terug in Vienna. Saskia heeft vanochtend met haar Relay for Life team een "bake sale" gehad voor de Giant supermarkt.

Wij zijn net op tijd om haar op te halen. Ze hadden verschillende soorten koekjes, cupcakes en brownies gebakken en daar was nog aardig wat van over. Veel mensen gaven geld zonder een lekkernij te kopen. Thuis telt Saskia het geld en ze hebben maar liefst $429 binnengehaald! Echt fantastisch hoe vrijgevig mensen zijn.

Saskia heeft honger en Rick en ik lusten ook wel wat. Het is enorm druk in het centrum, want het is Memorial Day weekend en heerlijk weer. Op het terrasje voor Starbucks eten Saskia en ik een van hun sandwiches en Rick haalt een burrito bij Chipotle.

De andere twee kinderen zijn ook druk vandaag. Kai heeft een concert in Wheaton met zijn School of Rock band en Katja is met een vriend gaan "hiken" op Old Rag Mountain. Dat is een heel moeilijke "wandeling", eigenlijk meer bergbeklimmen, in de Shenandoah, die ik al heel lang ook wil doen.

Rick en ik maken er een rustig middagje op het deck van. Zo af en toe probeer ik Katja te bellen, want zij sms-te, dat ze een bon voor te hard rijden heeft gekregen. Dat sms-je kwam om twee uur en die "hike" duurt zes uur. Rick en ik zijn bezorgd, dat ze niet voor het donker van de berg zullen zijn, want het wordt hier erg snel donker en daarna is het natuurlijk levensgevaarlijk.

Gelukkig blijkt Katja het sms-je vanaf de berg, toen ze een seconde bereik had, te hebben gestuurd en belt ze om zes uur, dat ze op weg naar huis is. Zo af en toe zou ik wel een iets minder avontuurlijke oudste willen hebben! Haar andere plan voor dit weekend, om "even" naar Savannah, Georgia, te rijden (zo'n negen uur hiervandaan met goed verkeer), ging gelukkig niet door.

Dat Old Rag een uitdaging is, is te zien aan Katja's benen, die onder de krassen en modder zitten. Ze neemt een snelle douche en dan gaan we naar UNO's om te eten. Saskia is met vriendinnen naar het zwembad, waar ze ook pizza bestellen. Kai is inmiddels wel thuis uit Maryland en dus gaan we met onze twee oudsten.

Voor de restaurants zien we allemaal groepjes motoren geparkeerd. De nummerborden komen uit verre staten. Zij zijn een klein gedeelte van de honderdduizenden (!) motorrijders hier voor Rolling Thunder morgen in Washington. Op het gezellige terras van Uno's is gelukkig nog een tafeltje open. Tot mijn genoegen zie ik, dat ze hun zomermenu weer hebben, maar allerlei lekkere kreeftgerechten erop.

Katja en ik delen een spinaziesalade met watermeloen, bosbessen en geitenkaas als voorafje. Rick en Katja nemen een burger, maar Kai en ik bestellen kreeftgerechten. Hij de macaroni met kaas en kreeft en ik de flatbread "BLT" pizza met kreeft en zonder de "B" (bacon). Als het eten wordt bezorgd, blijk ik de verkeerde pizza te hebben. De manager loopt net voorbij en maakt zijn excuses en belooft zo snel mogelijk de juist pizza. Als die klaar is, komt hij nogmaals zijn spijt betuigen en vertelt, dat hij de pizza van onze rekening heeft gehaald. Echt prima service! Met de bon voor een gratis gerecht, die Rick meeheeft, wordt dit een heel goedkope maaltijd!

Tot laat in de avond zitten we buiten. Lang niet altijd is het Memorial Day weekend, het onofficiele begin van de zomer, ook daadwerkelijk warm. Dit hele weekend blijft het wel zomers weer, heerlijk!

Zondag

Zoals bijna iedere zondag gaat Rick ook vanochtend op weg naar Starbucks om ontbijt te halen. Ik lig nog wat na te doezelen in bed, als hij vanuit zijn auto opbelt. Hij raadt me aan me snel aan te kleden en naar de afrit van de I-66 te fietsen met mijn fototoestel. Het verkeer is stopgezet om honderden motoren de interstate op te laten om naar het Pentagon te rijden en mee te doen aan Rolling Thunder . Volgens Rick klinkt het hier ook letterlijk als donder.

Gauw rol ik uit bed, schiet wat kleren aan, vergeet nog net niet mijn contactlenzen in te doen en binnen vijf minuten fiets ik de cul de sac uit. De I-66 loopt langs onze buurt, dus het is maar een halve kilometer naar de afrit. Al gauw zie ik Rick staan en blijkt dit een hele buurtaangelegenheid te zijn!

Mijn overbuurvrouw schreef er gisteren al over op Facebook, maar ik had er geen idee van, hoe indrukwekkend het zou zijn! Vorig jaar zijn we naar Washington gegaan voor de demonstratie (geen parade, er wordt gereden om de rechten van oorlogsveteranen te verbeteren), wat heel indrukwekkend was. Maar de honderden motorrijders, die nu vlak voor onze neus de snelweg oprijden, zwaaiend en het vredesteken makend, zijn ook erg imposant.


Alles bij elkaar duurt het meer dan een half uur voor de hele groep langs is gereden. Mijn plan om later vandaag naar Washington te gaan, laat ik varen. Het belooft een erg warme dag te worden en ik heb nu wel genoeg motoren gezien.


Na ons ontbijt gaan Rick en ik naar Petco. Nu we weer vaker buiten zitten worden we soms gek van Cosmo's geblaf, als er een andere hond langskomt. We gaan op zoek naar iets, dat het blaffen zal doen ophouden. Dat vinden we in de vorm van een ultrasonisch apparaatje in de vorm van een vogelhuisje. Volgens het verhaal moet de hond binnen een paar weken doorhebben, dat dat vervelende geluid begint, als hij blaft en stil blijven. We zullen zien.

Saskia is inmiddels al met vriendinnen naar Viva! Vienna! gegaan. Zij zal daar een armband kopen, waarmee ze ongelimiteerd in de attracties kan en de hele dag blijven. Deze kermis en braderie wordt ieder Memorial Day weekend gehouden.

Rick en ik besluiten erheen te fietsen en daar lunch te eten. Het is heel erg warm, maar niet zo vochtig, dus heerlijk fietsweer. Bij een van de vele fietsenrekken (wij zijn lang niet de enigen, die dat vervoermiddel gebruikten, zo te zien) zetten we de fietsen op slot en lopen het festival binnen.

Na een gigantische beker, zogenaamd "small", maar maatje zwembad, met lemonade te hebben gekocht, storten we ons in de menigte op zoek naar Saskia. Die vinden we in het reuzenrad. Ze vermaakt zich prima, heeft het niet te warm en is nog lang niet uit"gekermist".

In het gedeelte met alle etenstentjes proberen Rick en ik iets niet gefrituurds te vinden. Er is een ruime keuze aan etenswaren, van gegrilde kipspiezen (enorm!) tot gefrituurde Oreo koekjes (jakkes!). Onze keuze valt op een broodje met gegrilde crabcake. In de schaduw eten we onze lunch, die erg lekker smaakt.


Daarna lopen we transpirerend langs de braderiestandjes. Onderweg komen we een aantal bekenden tegen en praten even bij. Dat vind ik het leuke aan dit soort festivals, iedereen gaat erheen, dus er zijn veel kennissen. De standjes kunnen ons niet erg bekoren en het is werkelijk snikheet, dus we zijn er al gauw klaar mee.

Op de terugweg rijden we even langs Spokes Etc. om een batterij te kopen voor onze afstandsmeters op onze fietsen. Ik wil ook graag (weer) een bagagedrager op mijn fiets, maar die blijken $45 te kosten! Als het goed is, ligt mijn oude nog ergens in de garage, dus daar ga ik eerst maar eens naar op zoek.

Gisteren zagen we, dat ons favoriete Japanse restaurant, Sakana, opeens een nieuwe naam heeft. Katja en ik hebben daar op 14 mei nog gegeten en toen liet MJ, de eigenares, niets blijken van een verandering. Sushi chef Ken, haar man, was er niet, maar ons werd verteld, dat hij ziek was, wat natuurlijk goed kon. Het zou heel jammer zijn, als zij weg zijn, want hun persoonlijke service was hun kracht. We fietsen even langs het restaurant, maar het is gesloten en behalve een andere naam zien we niets bijzonders.

Thuis zien we, dat Leah en familie net terug zijn van hun Europese vakantie. Ze hebben het erg fijn gehad, alleen zat het weer de eerste week in Duitsland heel erg tegen. Katja en Leah vertrekken meteen naar het zwembad. Katja heeft haar beste vriendin toch wel erg gemist.

Tegen etenstijd tijgen we weer naar Vienna. Katja gaat mee en we willen kijken of Ken en MJ echt vertrokken zijn bij Sakana. Dit blijkt helaas het geval te zijn. Het restaurant is overgenomen door Yirasai, wat ook een restaurant in Maryland heeft. Wat er met Ken en MJ is gebeurd kan men ons niet vertellen. We besluiten het nieuwe restaurant een kans te geven en de sushi is best goed. Het voelt alleen niet hetzelfde, vooral Rick vindt het heel jammer. Hij kende Ken en MJ al van voordat ze hun restaurant openden.

Na het eten lopen we naar de Town Green, waar Kai met zijn School of Rock band een concert geeft. Saskia vinden we daar ook met haar groepje vriendinnen en Leah en wat andere vrienden van Katja komen ook. Er is een flinke opkomst en de muziek is goed. Het is voortreffelijk weer en zittend op het gras met mijn oordopjes in is het goed uit te houden.


Kai speelt in heel wat liedjes mee en ik voel een moederlijk trots gevoel, dat mijn zoon daar voor allerlei bekenden optreedt! Bij de "gewone" concerten zijn het voornamelijk de ouders van de spelers, die komen luisteren. Hier is het een "echt" publiek.


Na afloop nemen wij Saskia, Alexandra en Laura mee naar huis. Alexandra blijft logeren en Laura zetten we thuis af. Kai heeft zijn eigen auto en gaat nog naar Jammin Java met een stel andere muzikanten. Ook Katja en haar vriendinnen gaan Vienna nog even onveilig maken. Rick en ik gaan buiten zitten met een wijntje en proberen de vuurvliegjes te tellen. Als Kerstlichtjes dansen die door de bomen. Helaas heeft het warme weer de muggen ook doen uitkomen en die weten mij weer feilloos te vinden!

vrijdag, mei 28, 2010

Sesame Street Live

Net voor we naar bed gingen gisteravond brak het noodweer los! Mijn hemel, wat kan het hier toch soms tekeer gaan. Onophoudelijke bliksem, donder, die boven ons hoofd leek te zijn en grote hagelstenen kwamen over ons heen.

Natuurlijk kwam er niets van slapen met al dat lawaai, dus Saskia en ik gingen maar naar “Cats” liedjes luisteren. Toen de kinderen klein waren las ik ze de gedichtjes van T.S. Eliot voor en we hebben de musical een aantal keren gezien. Helaas speelt hij niet meer op Broadway, want het blijft een favoriet. Mr. Mistoffolees neuriend gingen we, toen Moeder Natuur wat gekalmeerd was, veel te laat slapen.

Het is dus even moeilijk opstaan vanochtend, maar Saskia haalt haar schoolbus en ik ben op tijd voor de core training. Onderweg moet ik erg lachen om een stel eekhoorntjes. We zien ze wel vaker over de bedrading langs de straten rennen en verbazen ons dan om hun evenwichtsgevoel. Terwijl ik voor het stoplicht sta te wachten, zie ik er maar liefst vier achter elkaar over de telefoondraad lopen! Eentje stapt mis en valt bijna, maar weet zich nog op tijd vast te grijpen. Het is een heel grappig gezicht!

Er zijn maar vier dames aanwezig voor Sharons klas vanochtend. Kennelijk is voor velen het lange weekend al begonnen. Alle spieren komen weer aan bod. Na nog een half uur op de stairmaster ga ik huiswaarts om in te pakken.

Mr. Mistoffolees heeft in mijn hoofd plaatsgemaakt voor Elmo’s Song, want Rick en ik gaan naar Richmond om een van zijn high school vrienden te ontmoeten, die kaartjes voor Sesame Street Live voor ons heeft geregeld. Onderweg hoor ik op de radio, dat de I-95 naar het zuiden al ongekend druk is. Ik bel Rick om hem tot spoed te manen, want hij moet nog thuiskomen van zijn werk en inpakken.

Na gauw lunch en een koffie voor onderweg bij Starbucks te hebben gehaald beginnen we aan de rit naar het zuiden. Gewoonlijk is het iets minder dan twee uur rijden naar de hoofdstad van Virginia (en, nog een Burgeroorlog weetje, de (Confederate) hoofdstad van het Zuiden gedurende die oorlog), maar op de vrijdag voor Memorial Day gaat iedereen naar het strand en begint de file al zodra we de interstate op draaien.

We wijken uit naar de parallel lopende US 1, die ook een veel leukere weg is, qua omgeving. Rick wil toch telkens weer de I-95 proberen, maar pas halverwege, na Fredericksburg, wordt het beter. Eindeiijk, na meer dan drie uur, komen we bij de Holiday Inn net buiten Richmond aan. Rick heeft dit hotel gekozen, omdat zijn vriend Bruce er ook logeert. De rit heeft ons er weer van overtuigd, dat Memorial Day weekend aan het strand gekkenwerk is.

Als we zijn ingecheckt en de bagage boven hebben gebracht, ontmoeten we Bruce in de lobby. Hij kon in New York niet bij de reunie zijn en hij was destijds een van Ricks beste vrienden. Op het moment is hij dus crew chief voor de Sesame Street Live show, waar hij verantwoordelijk is voor alles, wat achter de schermen gebeurt.

Bruce vertelt heel interessant over zijn carriere, want voorheen tourde hij met allerlei bekende rock and roll bands. Hij noemt namen als de Rolling Stones, Aerosmith en Grateful Dead, maar hij reisde ook met Michael Jackson naar Japan in de jaren tachtig. Verder heeft hij aan drie films en een aantal tv series meegewerkt.

Rick en ik hangen aan zijn lippen, want wat een avontuurlijk leven! Natuurlijk zitten er ook nadelen aan, want Bruce is in de afgelopen elf maanden pas een week thuis geweest. Hij is getrouwd en heeft drie kinderen, dus dat is wel zwaar voor zijn familie, maar ook voor hem. Hij zegt dan ook, dat hij dit touren nog een jaar zal doen en daarna alleen opdrachten in de omgeving van Portland, Oregon, waar hij woont, aan zal nemen.

Om een uur of vijf moet Bruce naar zijn werk en Rick en ik rijden alvast naar het Landmark theater, waar de show zal worden gehouden. Dit blijkt midden tussen de VCU gebouwen te liggen en ik neem de gelegenheid waar Rick wat van de campus, waar Kai volgend jaar zal wonen, te laten zien.




Online heb ik een restaurant in de buurt opgezocht en Cous Cous gevonden. De cuisine hier is Mediterranees met een Marokkaans tintje. Dit wordt een restaurant op ons “VCU” lijstje! Het menu is gevarieerd en uitgebreid en bestaat voornamelijk uit “meze”, wat in het Spaans tapas worden genoemd. Ook de prijzen zijn zeer redelijk. Rick en ik delen kipspiesjes, Marokkaanse pasteitjes en heerlijke gerookte zalm met dille saus. Het is werkelijk smullen geblazen.

Daarna lopen we terug naar het prachtige Landmark theater. Van buiten en later blijkt ook van binnen doet dit theater Arabisch aan. Het heeft twee torentjes met mozaiek betegeld, die zo op een mosque zouden kunnen staan.


Een beetje donker, maar details van het mooie theater binnen



Bij de “will call” halen we de kaartjes, die Bruce voor ons heeft geregeld, op. We blijken een heel goede zitplaats te hebben op de vierde rij in het midden. Om ons heen zitten allemaal ouders met kleintjes, die opgewonden op hun favoriete karakters wachten. Zouden wij de enige volwassenen zonder kinderen zijn?

De eerlijkheid gebiedt mij te bekennen, dat ik nooit zoveel met Sesamstraat heb gehad. Big Bird (Pino?) heb ik altijd een irritant zeurderig beest gevonden en zijn stem ergerlijk. Elmo vond ik wel schattig en Bert en Ernie wel grappig, maar daar bleef het wel bij. Onze kinderen keken het ook niet zoveel. Het is dus wel grappig, dat Bruce uitgerekend met deze show tourt nu, terwijl hij voorheen allerlei volwassen tours deed.

De show heet “Elmo’s Green Thumb” en is een grappig verhaaltje over een zonnebloem, die een plaatsje moet vinden in de tuin van Big Bird. Van Bruce hebben we al vernomen, dat er een bandje wordt gespeeld en alles gelipsynct wordt. Het begint met een waarschuwing van Big Bird, dat de show over drie minuten begint, en daarna duurt het precies 90 minuten inclusief een kwartier pause.


Om klokslag half negen eindigt de voorstelling met “kanonnen”, die confetti de zaal in blazen. Prachtig vinden de kleintjes het. Het was wel duidelijk, dat het niet veel langer had moeten duren, want een aantal van hen zag ik rusteloos worden. De ouders haasten zich naar buiten met hun vermoeide kroost en binnen de kortste keren zitten Rick en ik alleen in de zaal.

Bruce verschijnt met een bladblazer om de confetti van het podium te blazen. Hij neemt ons mee achter de schermen en stelt ons voor aan zijn medewerkers. De “dansers” zijn allang vertrokken en Big Bird hangt aan een draadje aan het plafond. Helaas mogen we hier achter geen foto’s nemen. Het zou natuurlijk ook traumatisch zijn voor kleintjes om Big Bird zo te zien hangen.

Dat Big Bird of Elmo spelen hard werken is, laat Bruce ons zien, als hij klaar is met opruimen. De schoenen en de hoofden, die bij de costuums horen zijn aardig zwaar en de acteurs kunnen alleen door de mond zien.

Met een hand bedienen ze de mond, als ze moeten “praten”. Tijdens de voorstelling heb ik daarop gelet en die bewegingen zijn nauwelijks te zien. Bruce vertelt, dat dat deel van de training is. Ze krijgen het zo warm op het podium, dat ze na de show meteen hun costuums uitdoen en die worden in een gekoelde kamer met fans gehangen om ze te laten drogen. De meesten van het ensemble willen via deze shows ervaring opdoen om in New York of Los Angeles verder te gaan. Rick en ik vinden het erg interessant om zo’n kijkje achter de schermen van zo’n grote productie te nemen.

We geven Bruce een lift terug naar het hotel, waar we in de bar nog wat na gaan kletsen. Bruce vertelt hilarische verhalen over dingen, die tijdens Sesame Street Live zijn misgegaan. Zo verloor Big Bird een paar weken geleden tijdens het dansen een oog. Het rolde over het podium, maar Big Bird had er geen erg in, want die kan alleen door zijn stropdas zien. We vallen bijna van onze barstoel, als we horen, hoe duur die costuums zijn! Big Bird’s costuum kost $45.000 en dat van Elmo $30.000!

Als Rick en Bruce herinneringen aan hun high school tijd gaan ophalen, neem ik afscheid en ga terug naar de kamer. Daar kijk ik allerlei trouwshows op TLC. Eentje gaat over gezette bruiden, die een grote maat jurk zoeken. Met een van de meisjes heb ik enorm medelijden, want haar moeder (ook niet de dunste) en nicht keuren alle jurken af en lachen haar uit, omdat ze zo “vet” is. Vreselijk gemeen!

Kennelijk hebben de mannen grote lol samen, want Rick is om middernacht nog niet terug. Dat is mij laat genoeg, dus ik maak me klaar om te gaan slapen. Wel erg leuk voor Rick, dat hij het weer zo goed met Bruce kan vinden.

donderdag, mei 27, 2010

First Manassas trail

Voor ik naar de Verenigde Staten verhuisde had ik nauwelijks van de Burgeroorlog, die hier van 1861 tot 1865 woedde, gehoord. Ik had vaag van een Noorden en Zuiden gehoord en in de "Robbedoes" de strip "De Blauwbloezen" weleens gelezen (ik zie nu, dat ze zelfs een Bull Run album hebben, dat zou ik nu wel graag willen lezen), maar echt betekenis had het allemaal niet voor mij.

Hier in Virginia, de meest noordelijke van de "Zuidelijke" staten, ontkom je niet aan de geschiedenis van de bloedigste oorlog, die dit land heeft gekend. Hier vonden een paar van de grootste gevechten plaats, Arlington Cemetery was vroeger het huis van Generaal Robert E. Lee en overal staan bordjes met "Civil War Trails".

Met mijn voorliefde voor geschiedenis werd mijn interesse in deze periode na mijn verhuizing hierheen natuurlijk aangewakkerd. Het is fascinerend, hoe broers binnen een familie elkaar bevochten, hoe ongeorganiseerd het allemaal was, maar ook verschrikkelijk droevig hoeveel jonge mensen hun leven gaven. Gelukkig heeft het Noorden gewonnen, maar zo makkelijk ging dat allemaal niet en die splitsing tussen "Noord" en "Zuid" wordt tot de dag van vandaag gevoeld, zelfs nog hier in het progressieve noorden van onze staat.

Als ik vanochtend opsta is de Burgeroorlog ver van mijn gedachten. Katja moet al "vroeg" (negen uur) oppassen en ik ben op tijd op, maar kan me er niet toe zetten naar de intervalsklas bij de sportschool te gaan. De zon schijnt uitbundig en het voelt al zwoel warm buiten, de voorbode van een heel warme dag.

Katja is de enige van het gezin, die ook koffie drinkt, en zij heeft al een pot gezet als ik beneden kom. Op het deck drinken we gezellig een bakje en dan gaat zij op pad.

Het is alweer even geleden sinds ik Cosmo meenam de natuur in. Hij heeft al sinds zondag niet met zijn poot getrokken, dus ik denk, dat het wel weer eens kan. Daarvoor wil ik wel een "zacht" pad nemen, want op asfalt of cement gaat zijn nagel vast weer pijn doen. Het W&OD pad valt dus af.

In Great Falls heb ik ook geen zin en de andere bekende parken ook niet. Ik heb zin in iets heel nieuws. Online zoek ik naar "hikes in Northern Virginia" en kom op LocalHikes.com terecht. De meeste locaties zijn net te ver weg, maar het Manassas Battlefieldis hier maar een kwartiertje rijden vandaan.

Bij dit nationale park, waar twee van de grootste en belangrijkste veldslagen van de Burgeroorlog plaatsvonden, ben ik al meerdere malen geweest. Ook weet ik, dat er mijlen van wandelroutes zijn en daar altijd veel goeds over gehoord, maar zelf heb ik ze nog nooit gelopen. LocalHikes raadt het First Manassas Trail aan van ongeveer vijf mijl. Dat lijkt de perfecte lengte voor een wandeling voor vandaag, dus ik doe Cosmo in de van en rijd naar Manassas.

Afhankelijk van of je met een Noorderling of een Zuiderling spreekt, heet het slagveld hier "Bull Run" of "Manassas". De eersten duidden de veldslagen aan met de naam van het water, waarbij die gevochten werden, de laatsten met de naam van de dichtstbijzijnde plaats.

In het bezoekerscentrum laat ik mijn Nationale Parkenpas zien en krijg gratis een kaart van het First Manassas trail mee. De parkranger laat me zien, waar het pad begint en dan moet ik de blauwe paaltjes volgen, de gele paaltjes zijn voor paardenpaden, zo legt ze uit.


Uitzicht over het hoofdslagveld

Vol goede moed beginnen Cosmo en ik aan onze "hike", die gedeeltelijk de voetstappen van de soldaten van het eerste gevecht bij Manassas volgt. Dat gevecht vond in juli 1861 plaats en al gauw heb ik diep respect voor de vrijwilligers, die hier in dik uniform in de vochtige zomerse hitte vochten. Ik heb voor onze hike namelijk een zeer soortgelijke dag uitgekozen en ben heel blij, dat ik genoeg water en een drinkbakje voor Cosmo mee heb.

We lopen langs het standbeeld van "Stonewall" Jackson, die over het slagveld uitkijkt, en zijn artillerie, die het begin van het pad aanduidt. Nu gaan we het bos in en daar is het lekker koel. De begroeiing is voornamelijk dennebomen met een bosgrond van varens. Het pad is bosgrond bezaait met houtsnippers, lekker zacht voor Cosmo, dus.


"Stonewall" Jackson



De artillerie

Het eerste punt van belang is het stenen bruggetje, waar, volgens het verhaal, het eerste schot van de eerste veldslag aan land van de Burgeroorlog werd gevuurd. Daarvoor zouden we nog een halve mijl moeten omlopen en we hebben het nu al erg warm. Ik heb de brug eerder gezien, dus besluit het pad verder te volgen zonder omweg. Hier moeten we ook de drukke US29 oversteken, gelukkig gaat dat goed, want men rijdt er erg hard.

In het bos vinden we het heerlijk, maar hele delen van het pad is een gemaaid pad door enorme velden. Daar is geen schaduw te bekennen en kan ik me helemaal voorstellen, hoe verschrikkelijk de omstandigheden voor de legers moeten zijn geweest.


Het is een vreemd gevoel hier te lopen, waar bijna hondervijftig jaar geleden bloed vloeide en zoveel mensen het leven lieten. Het is hier nu bijna eng stil. Alleen de geluiden van de natuur en Cosmo's gehijg zijn te horen. Hoe anders moet dat in juli 1861 en augustus 1862 zijn geweest. Ik heb een levendig genoege fantasie, dat ik me de taferelen en geluiden zo voor de geest kan halen.

Onderweg komen we maar een paar anderen tegen, sommigen met honden. Op de kaart lees ik interessante wetenswaardigheden, zoals de begraafplaats van de familie Carter. Alleen is daar niets meer van te zien. Na drie mijl begin ik me af te vragen, of ik wel de goede beslissing heb genomen, zo warm hebben we het. Maar teruggaan is nu verder, dan de cirkel volmaken, dus we lopen door, zo af en toe rustend en drinkend. Ik schat, dat het tegen de dertig graden loopt en de luchtvochtigheid is hoog.

Bij Matthews Hill verlaten we het bos helemaal en bevinden ons midden op het gigantische slagveld. Van hieruit is het nog anderhalve mijl (meer dan 2,5 kilometer) naar het bezoekerscentrum, dat ik in de verte als een Tantaluskwelling zie liggen. Cosmo lijkt het wel beter te doen, dan ik, want ik wil terug zijn bij dat bezoekerscentrum, terwijl hij nog van alles te besnuffelen heeft.

Bij het Stenen Huis, dat als ziekenhuis en hoofdkwartier van Generaal Pope diende, moeten we nog een keer een drukke weg over. Dit keer is er gelukkig een voetgangersoversteekplaats. Het laatste stukje van het pad is mij bekend, want het maakt deel van het gewoonlijke bezoek aan het slagveld.

Via een bruggetje lopen we over Bull Run (in Virginia heten kleine riviertjes "runs"), waar de veldslag zijn Noordelijke naam aan te danken heeft. Hier ziet het er zo idyllisch uit, dat het moeilijk voor te stellen is, dat dat water ooit rood zag van vergoten bloed. Ik wil een foto maken en maak daarbij toch nog een slachtoffer: mijn lensdop! Ik stoot tegen de houten railing en hij springt zo in het water. Dat stroomt snel en ik kan er niet bij, balen!


Wat ben ik blij om de van weer te zien! Doorweekt van het zweet, dat zelfs in mijn ogen stroomt. Na Cosmo het laatste water gegeven te hebben, rijd ik huiswaarts. Ik zet de airconditioning op heel koud en heel hard! Ook Cosmo geniet van de airco, hij zit volop in de wind ervan en ziet er zeer happy uit. Deze "hike" wil ik zeker vaker doen, maar dan wel op koelere dagen! Toch hebben we (volgens mij) wel erg genoten en Cosmo had geen last van zijn poot.

Zodra ik thuis ben, belt Katja, dat ze klaar is met oppassen. We hebben afgesproken samen te gaan lunchen, maar ik wil absoluut eerst douchen. Als ik klaar ben en in mijn luchtigste jurk gekleed, gaan we naar Sweet Ginger. Net als Pat vind Katja dit restaurant heerlijk. Het zit dan ook propvol en we moeten aan de sushi bar plaatsnemen. Dat vinden we geen enkel probleem. Ik bestel mijn gewoonlijke chirashi, die weer heerlijk vers is. Katja neemt de "box C" met sashimi, ze heeft helemaal dezelfde smaak als Pat!

Na de lunch steken we de straat over en halen avondeten bij Giant. De keuze valt op spiesjes met verschillende groentes en kip en biefstuk, rijst, komkommersla en rauwe worteltjes met dip. Hopelijk blijven de beloofde onweersbuien uit, zodat we kunnen grillen.

Het is wel erg warm en vochtig, maar op het deck staat een lekker briesje. Terwijl ik lees, schrijft Katja een "sollicitatie" brief. Zij wil graag het ijshockeyteam als EMT gaan begeleiden volgend jaar. Ik moet zeggen, dat ik geniet van mijn ondernemende dochter en haar stiekem ook bewonder voor haar originaliteit en doorzettingsvermogen. Ze heeft natuurlijk ook veel mogelijkheden, die anderen niet hebben, maar ze rust beslist niet op haar lauweren!

Opeens horen we een heel gedoe en gepiep beneden in de tuin. Cosmo heeft in de bosjes een chipmunk gevonden en zit er achteraan. Helaas voor hem heeft Rick een deel van de tuin afgezet, zodat Cosmo het gras niet doodt, en vlucht het gestreepte diertje daarheen. Cosmo laat het er niet bij zitten en binnen de kortste keren heeft hij nog een chipmunk gevonden.

Helaas voor hem ontsnapt ook die, chipmunks 2 Cosmo 0. Het is een beetje, zoals DC United gisteravond tegen AC Milan, de underdog won, 3-2. Als dat nu ook in het Wereldkampioenschap doorzet!


Hoewel we een severe thunderstorm warning hebben voor onze county blijft het onweer uit. We eten een lekker zomers maaltje buiten met zijn allen. Dit keer maak ik eens de Uncle Ben's magnetron rijst met kaas warm. Die is verrassend lekker (we hebben ook gezonde bruine rijst, vrees niet). Ook de komkommersalade met azijn en zout blijft een favoriet en natuurlijk grilt Rick de spiesjes als een gerenommeerde chef.

Saskia gaat met Aoife wandelen, dat is iets, wat opeens iedere avond gebeurt. Ze komt enthousiast thuis, dat er een maansverduistering is, maar online vinden we daar niets van. Het zal dus wel de bewolking geweest zijn, die de maan oranje deed lijken.

Terwijl ik dit blog schrijf, het is inmiddels bij tienen, zit ik buiten, maar ik hoor vervaarlijk gerommel in de verte en de radar ziet er rood uit. De naderende buien zorgen voor een lekker fris windje, in ieder geval. Ik vrees, dat ik straks in allerijl naar binnen zal moeten vluchten, maar deze zomerse dag hebben we in ieder geval tot het uiterste benut!

woensdag, mei 26, 2010

Kajakken op de Potomac

Als ik Cosmo de tuin inlaat voel ik het al. Het zal vandaag flink warm worden, heerlijk! Komend weekend gaat het zwembad open, wie weet zal het zelfs warm genoeg zijn om er een teen in te steken. Het zal nog wel even duren voor ik het water inga.

Christine belt. Zij is bezig aan haar dagelijkse wandeling. Ik bel haar terug op mijn mobieltje, terwijl ik Cosmo uitlaat. We missen allebei de gezellige wandelingen van toen zij hier nog woonde. Ook heeft Christine nog steeds maar weinig contacten gelegd daar in Alabama. Ze vindt het moeilijker, dan hier.

Intussen hebben de meisjes zich aangekleed en klaargemaakt voor de dag. Saskia voelt zich nog niet lekker, dus gaat wat later naar school. Ze heeft vandaag weer een SOL. Hopelijk gaat het beter, dan gisteren.

Nadat ik Saskia op school heb afgezet, rijden Katja en ik naar Washington. Ik parkeer de van op de parkeerplaats van het Thompson Boat Center en gooi $2,25 aan kwartjes in de meter. Daarvoor mogen we drie uur blijven staan, heel goedkoop, dus.

In tegenstelling tot in het weekend is het bij het Boat Center heel rustig. Dit centrum wordt gerund door de National Park Service en daardoor zijn de prijzen zeer schappelijk. Katja en ik huren een tweepersoonskajak voor $17 per uur.

De rivier staat hoog, het water komt bijna tot op het dok. Dat maakt instappen ook makkelijker, want de medewerker houdt de boot voor ons vast en we kunnen er zo in. We moeten natuurlijk eerst een zwemvest aan en dan stapt Katja voorin en ik achter haar. Het is een comfortabele groene kajak met stoeltjes. Ik vind hem fijner, dan de zeekajakken, die we weleens in Aruba huren.


Met de Key Bridge op de achtergrond

Aan onze kant van de rivier ligt Georgetown en aan de andere kant het natuurgebied Roosevelt Island. Dit is voor Katja de eerste keer kajakken op de Potomac en we varen eerst naar het eiland. Daar zien we een aantal schildpadden zonnen en een wandelaar laat zijn hond in de rivier zwemmen. Katja merkt op, dat ze zou willen, dat Cosmo dat ook leuk vond. Ik ben blij van niet met zijn lange vacht!


Georgetown Waterfront vanaf het water



Zonnende schildpad, Roosevelt Island

Nu zetten we koers voor de Key Bridge, een van de bruggen, die Virginia met Washington verbindt. Op de brug zien we allerlei fietsers en joggers. Herhaaldelijk komen er helicopters laag over de rivier gevlogen, soms van de Coast Guard, soms van het leger. De brug lijkt dichterbij, dan hij is en we moeten flink peddelen. Zodra we onder de brug door zijn is ons uitzicht alleen nog maar bos. Weg zijn de gebouwen van de stad!

Terug hebben we de stroom mee, dus dat gaat een stuk sneller. We zien in de verte het Lincoln Memorial en Washington Monument met het Watergate hotel en Kennedy Center op de voorgrond. Een volgende keer wil ik eens die kant opgaan, tot nu toe gingen we altijd richting Key Bridge.


Watergate, Washington Monument en Kennedy Center

Na de boot afgeleverd en betaald te hebben, lopen we de kade langs de rivier op om te gaan lunchen. Ongemerkt zijn we toch best nat geworden in de boot, maar door de warmte drogen onze korte broeken weer snel op. We vinden een open tafeltje op het terras van Tony & Joe's, vlak aan het water.




Het terrasje en zelfs de bar zitten tot onze verbazing vrijwel vol. Het menu ziet er lekker uit, maar je betaalt wel voor de locatie. Dat is niet verwonderlijk natuurlijk, want hun huurkosten zullen ook een stuk hoger liggen. Katja en ik bestellen allebei de gegrilde mahi mahi met een ananas mango salsa en orzo met zongerijpte tomaatjes. Het smaakt voortreffelijk!


Katja denkt nu al vooruit naar volgende zomer en zit al vol plannen voor verre reizen (au pair in Spanje, bijvoorbeeld). Ik ben nog volop met deze zomer bezig en dan vooral of we voor Kai nu wel of niet een ticket naar Ierland zullen kopen. Ricks vader heeft nog geen uitsluitsel en is allerminst beter, al is de pijn iets minder. Veel langer wachten met een beslissing kunnen we niet.

Vanmiddag moet Katja een deel van haar EMT examen opnieuw doen om te slagen. Daarvoor moet ze om half vijf in Falls Church, zo'n kwartier rijden bij ons vandaan, zijn. Ze is wat nerveus ervoor, dus we vertrekken bijtijds uit de stad.

Op het deck is het heerlijk, dus we gaan buiten zitten lezen. Kai en Saskia komen er na school ook bijzitten. Het is fijn, dat ons deck 's middags in de schaduw ligt, anders zou het te warm zijn om buiten te zitten. Het is in de schaduw al 32 graden.

Rick brengt eten mee van Plaka Grill. We eten natuurlijk buiten. Katja komt redelijk optimistisch terug van haar examen. Ze zal pas volgende week de uitslag weten en de riemen van de brancard waren nogal moeilijk open te krijgen, dus zeker is ze nog niet.

Daarna brengt Rick Saskia naar S., waar ze gaat oppassen en ik rijd met S. mee naar Karin, waar we vanavond een gezellig Nederlands wijn- en kaasavondje hebben. Ik heb een fles van de Yellowtail rose en een stuk brie met crackers mee.

Het blijft tot laat in de avond warm, dus we kunnen met zijn allen buiten kletsen. Maar goed ook, want er komen maar liefst achttien dames! Iedereen woont in en rond Vienna. Ik had er geen idee van, dat er zoveel Nederlanders zo dichtbij wonen! Het is leuk weer eens heel andere mensen te leren kennen.

Rond half tien gaan een aantal dames naar huis en S. en ik ook. Saskia zwaait, als ze ons ziet aankomen. De meisjes hebben rustig doorgeslapen. Rick komt ons ophalen en, nadat we hebben opgezocht, wie American Idol heeft gewonnen, gaat Saskia naar bed. Rick, Katja en ik blijven nog even tv kijken, maar ik maak het ook niet veel later. Dit was een dag met een grote ster!

dinsdag, mei 25, 2010

Meadowlark Gardens

Au, au, spieren, waarvan ik het bestaan niet eens ken, doen pijn vanochtend! Die Zumba leek zo onschuldig, maar blijkt een heel goede cross training te zijn. Gek genoeg vind ik deze spierpijn helemaal niet erg. Het geeft me een goed gevoel, in tegenstelling tot de nare fibromyalgiepijnen.

Moeder Natuur heeft uitgerekend gisteren uitgekozen om Saskia "vrouw" te maken. Deze week is het SOL week, de einde van het jaar examens. Het arme kind heeft mijn nare krampen ook geerfd, blijkt vandaag. Na haar algebra examen belt Saskia of ik haar op kan komen halen, want ze voelt zich erg naar.

Algebra is gewoonlijk een van haar beste vakken, maar Saskia voelde zich zo naar vanochtend, dat ze zich niet op de sommen kon concentreren. Ze is nu bang, dat ze het niet gehaald heeft. Dat zou, volgens Saskia, betekenen, dat ze algebra volgend jaar opnieuw zal moeten doen. Als dat zo is, ga ik dat zeker aanvechten, want Saskia heeft dit hele jaar A's voor algebra gehaald. Het zou toch te gek zijn, als zo'n momentopname dat alles te niet zou doen (maar het zou me niets verbazen).

Thuis geef ik Saskia een Saridon, een paardenmiddel, ik weet het, maar eens per maand moet kunnen en ik heb hier nog niets gevonden, dat goed helpt. Ook maak ik een kruik voor haar klaar, want dat hielp mij altijd erg goed. Dat blijkt ook bij haar het geval te zijn. Daarna maak ik me klaar om naar de fitness te gaan.

Het is nog steeds bewolkt en mijn plan om lang met Cosmo te gaan lopen laat ik varen. Zijn poot lijkt minder pijn te doen en ik mag er eindelijk uitgebreid naar kijken. Twee van zijn nagels zijn gespleten. Ze doen hem geen pijn meer, maar ik blijf er zalf op smeren. Online zie ik, dat ik het aan kan kijken, maar op moet letten, dat het niet gaat ontsteken.

Op de radio wordt lekker zonnig weer beloofd, maar boven ons hoofd zijn de wolken hardnekkig. Als ik op de stairmaster sta, belt Saskia, dat ze voor de SOL haar telefoon moest afleveren. Ik beloof hem na het sporten op te gaan halen. Na de stairmaster doe ik nog een half uur op de fiets.

Het is snikheet in de zaal en ik ben te bezweet om me onder de mensen te begeven. Thuis zijn de schoonmaaksters bezig, maar zijn gelukkig klaar met onze douche. Saskia neemt de gelegenheid waar om om McDonald's te vragen als lunch. Ze heeft zin in een kaasburger en hun "sweet tea". Ik wil ook graag een van hun "Shrek" glazen, dus dat komt mooi uit.

Bij Thoreau is de telefoon gelukkig snel gevonden. De drive thru van McDonald's is druk en ik vermaak me met het luisteren naar de bestellingen van de mensen voor mij. De vrouw in de enorme SUV voor mij bestelt een diet Coke en een Big Mac. Passend.

Na Saskia's telefoon en maaltje en het Shrek glas thuis af te hebben gezet, ga ik door naar Safeway. Ook het avondeten is Saskia's keuze: taco's. Mij hoor je niet klagen. Iedereen vindt dat lekker en het is een makkelijk maaltje.

Tot mijn vreugde is de Yellowtail rose ook weer eens in de uitverkoop. Dat is mijn favoriete drankje in de zomer. Ik koop gelijk zes flessen, want dan is er een extra 10% korting. Zo kost een fles $6,30. Is dat redelijk of duur voor Nederlandse begrippen?

Katja heeft deze dagen allerlei oppasbaantjes bij verschillende gezinnen. Ze is zelfs bang er een dubbel te boeken, dus heeft een heuse agenda opgezet. Vanochtend heeft ze op een jongetje van 19 maanden gepast en daar duidelijk van genoten. Nu denkt ze erover naar een au pair baantje in een Spaanstalig land te zoeken voor volgende zomer.

De meisjes hebben geen zin om mee te gaan, dus ik ga in mijn eentje naar Meadowlark Gardens. Deze botanische tuinen zijn maar een kwartiertje rijden bij ons vandaan. Pat en ik hebben er al regelmatig gefotografeerd.

Na de $5 entree te hebben betaald, loop ik het park binnen. Ik had gehoopt foto's te maken van de lelies, maar die zijn nog nauwelijks uit. Even denk ik, dat er vandaag dan weinig te zien zal zijn, maar meer dan 150 foto's later is dat allerminst het geval!

Er blijkt van alles te zien in dit stukje natuur. De waterlelies bloeien, roodwangschildpadden zonnen, een jong cardinaaltje is nieuwsgierig. Libelles vliegen af en aan, een angstaanjagende snapping turtle "hangt" in het water en een hele groep zwaluwtjes vliegt net uit hun nesten en zonnen op het pad. Ik geniet en besluit een jaarpas te gaan kopen.


De $5 van vandaag wordt daarvan afgetrokken, dus ik betaal $20 voor de jaarpas. Daarbij krijg ik een gratis gastenpas, handig als Pat er is, of als ik Rick zover krijg mee te komen. Vier keer dit park bezoeken in het komende jaar moet toch lukken. De rest van de foto's van vanmiddag staan hier.


Het is inmiddels fantastisch weer en ik ga buiten mijn foto's bewerken. Katja past weer op Cammie en die is intussen kind aan huis hier. Katja heeft het makkelijk, want Cammie vermaakt zich op onze "speeltuin" en trampoline en met het knuffelen van de dieren. Als avondeten voor Cammie maakt ze een tosti, daarmee het geld, dat Cammie's vader voor een restaurantmaaltijd heeft gegeven, uitsparend. Dan brengt Katja het meisje naar gymnastiekles en heeft weer $24 verdiend in een paar uur.

De taco's gaan er prima in. Ik heb er 1% vet kalkoengehakt voor gebruikt en dat blijkt erg lekker. Zelfs Saskia smult ervan en dat zegt heel wat. We eten gezellig buiten, nu de muggen er nog niet in grote getalen zijn gaat dat prima.

Dan werkt Rick met Kai, want die moet er even aan trekken om de cijfers voor het laatste kwartaal voldoende te krijgen. Niet alleen met wiskunde staat hij zwak, maar ook met Engels, Government en Computer Graphics. Kai heeft last van wat men hier "senioritis" noemt. Als de kinderen eenmaal bij een college zijn aangenomen is het moeilijk nog hard te werken aan de high school vakken. Het is een bekend fenomeen, maar natuurlijk moeten er tot het einde van het schooljaar voldoende cijfers geleverd worden.

We blijven tot het te fris wordt buiten zitten. De vuurvliegjes dansen om ons heen, maar helaas zijn er ook al een paar muggen en die weten mij feilloos te vinden. Tijd voor Off! dus weer, want ik weiger naar binnen te worden gedwongen door die bloedzuigers! Voor de komende dagen wordt zomers weer voorspeld, yeehaw!

maandag, mei 24, 2010

Fitste gebied van Amerika

Zijn er hier liefhebbers van maandagen? Ik ben er in ieder geval geen en mijn mede-gezinsleden ook niet. Misschien ben ik er daardoor wel geen liefhebster van, want drie ochtendhumeuren na een gezellig weekend hebben een allerminst opfleurend effekt, moet ik zeggen.

De zon laat ook nog eens verstek gaan, hoewel het wel drukkend warm is buiten. Rick, die de rest van de dag zo vrolijk is, reageert zijn ochtendhumeur af op het weer. Hij oppert zo af en toe, dat hij wel een paar jaar in Nederland zou willen wonen. Ik moet op mijn tong bijten om hem er niet op te wijzen, dat je daar toch wel wat meer grijze dagen kunt verwachten.

Dankbaar voor de wekelijkse core training ontsnap ik naar de sportschool. De gymzaal heeft geen ramen en het gesprek is weer geanimeerd. Mijn humeur verbetert al snel.

Deze week komt de zumba instructrice wel om tien uur en ik laat mijn stairmaster plannen varen ten gunste van haar dansles. Ik ben absoluut geen danseres, dus probeer zo min mogelijk in de spiegels te kijken. Wat ik dan zie is een stijve hark, terwijl ik zonder te kijken mijn heupen gracieus op de Latijns Amerikaanse muziek voel bewegen. Laten we zeggen, dat ik geen drup "Latijns" in me heb. Toch vind ik het dansen leuk en ongemerkt gaat het uur voorbij en ben ik toch flink bezweet.

Thuis bel ik mijn broer en schoonzus in Canada op. Ongemerkt is het alweer een paar maanden geleden, dat we elkaar spraken. Vroeger gingen wij tenminste eens per jaar naar Ottawa, maar met de drukke schema's van de kinderen is ons dat de afgelopen jaren niet gelukt. Ook zij beginnen aan de tienerjaren met hun kinderen, dus begrijpen dat heel goed. Hopelijk zien we ze deze zomer even op doorreis naar hun vakantieplek.

Bij Whole Foods haal ik, behalve benodigdheden voor het avondeten, calendulazalf (bedankt, Ann!). Al heeft Cosmo gisteren en vandaag helemaal niet met zijn poot getrokken, hij vindt het nog steeds niet fijn, als zijn nagels worden aangeraakt. Ik smeer er dus wat zalf op, baat het niet, dan schaadt het ook niet.

Katja is inmiddels ook op en merkt op, dat er nog Paaseieren aan de ramen hangen en in de fruitschaal liggen. Inderdaad is de lente nu wel voorbij, dus tijd om de zomerspullen tevoorschijn te halen.

Vroeger vond ik het heerlijk om mijn kamer opnieuw in te richten, maar dat gaat hier niet zo makkelijk. Andere accenten ieder seizoen geven een soortgelijk effect. De hoofdkleuren voor de zomer zijn blauw, groen en geel. De kussens van Target, die we vorige week kochten, staan erg leuk. Laat maar komen, die zomer!


Dit weekend heeft Saskia een poging ondernomen om de dozen in haar kamer eindelijk eens uit te pakken. Ze heeft haar best gedaan, maar nu staan al haar planken vol met alles, wat ze wil bewaren. Helaas hebben beide meisjes Ricks verzameldrang geerfd. Ik heb maar weinig met spullen en Kai ook, maar de anderen bewaren letterlijk alles!

Organisatie is ook nog iets, wat Sas moet leren en na een uurtje van mijn "touch" ziet het er al een stuk beter uit. Zij is er in ieder geval blij mee, als ze thuiskomt. Het is zo'n leuke tienerkamer nu, zonde om er een troep van te maken.

Intussen laat de zon zijn gezicht ook af en toe zien en ik ben net zo'n duveltje in een doosje. Zodra het warm genoeg is, ben ik buiten te vinden. Ik kan nog net een kwartiertje lezen voor het tijd is voor de chiropractor.

Saskia heeft die steeds minder nodig en wil eigenlijk niet gaan. Toen we aan de behandeling begonnen, werd ons beloofd, dat na verloop van tijd de bezoeken steeds minder zouden worden. Nu zie ik echter geen evaluaties meer en zitten we vast op iedere twee weken. Volgende keer ga ik weer eens vragen, wanneer de volgende evaluatie is, want binnenkort moeten wij weer betalen voor de bezoeken.

Rick belt, terwijl ik in de wachtkamer zit. Hij heeft net zijn vader aan de lijn gehad en die heeft vorige maandag zijn rug bezeerd. Het ziet er niet goed uit, want het wordt niet beter. Hij wacht nu op de uitslag van roentgenfoto's, maar vertelde Rick alternatieve plannen te maken voor het geval het hem niet lukt op tijd beter te zijn voor zijn reis met Kai.

Arme Kai schrikt zich lam, als ik het hem bij thuiskomst vertel. Hij reageert meestal niet zo sterk, maar dit keer staat het huilen hem duidelijk nader, dan het lachen. Gauw stel ik hem gerust, dat, als hij niet met zijn Grandpa op reis kan, hij meegaat naar Ierland. Zijn gezicht klaart meteen wat op, want hij dacht, dat hij nu alleen thuis zou moeten blijven.

Het lijkt wel, alsof het onze kinderen niet meezit met hun graduations. Eerst Saskia's blindedarmontsteking met Katja's graduation twee jaar geleden en nu komt er bij Kai's graduation waarschijnlijk geen verdere familie, behalve ons vijven. Maar goed, we zullen niet op de feiten vooruit lopen, hoewel ik daar, tot ergernis van Rick, een ernstig handje van heb. Duim allemaal als jullie blieft, dat Ricks vader genoeg zal genezen om tenminste bij de graduation te zijn. Ik vind het zo sneu voor Kai!

Katja maakt het eten klaar voor ons vanavond. Zij en ik eten vis en de anderen meatloaf, daarbij haricots verts en zoete aardappelfrietjes. Daarna verdwijnt iedereen weer naar de basement, inclusief buurjongen Raffi, omdat vanavond de seriefinale van "24" is. Ik vermaak me liever met de sit coms, vooral "How I met your Mother" en "Big Bang Theory". Gelukkig zijn dat alleen seizoensfinales en kunnen we daar volgend seizoen weer van genieten!

Dan nog iets, wat ik persoonlijk heel leuk vind: dit gebied is voor het derde jaar achtereen uitgeroepen tot het fitste van de Verenigde Staten. Hier staat daar alles over te lezen.

zaterdag, mei 22, 2010

Shrek Forever After

Zaterdag

In tegenstelling tot het weerbericht, dat het bewolkt en regenachtig zou zijn, schijnt de zon stralend naar binnen. Ik ben dan ook blij, als Mary Ellen belt om te vragen of ik zin heb een stuk te gaan lopen.

We lopen door Sharons buurt, die gisteren al vertelde, dat er een aantal vossennesten in de tuinen van haar buren zijn. Vlakbij haar straat steekt er inderdaad een vos recht voor ons over. Deze is heel dun, dus niet dezelfde, die ik vorige week zag.

Na zo'n vier mijl zijn we terug bij Mary Ellens huis. Ik loop alleen verder en zie in de tuin van een van Mary Ellens overburen een chipmunk heel rustig graven. Gewoonlijk zijn het hier schichtige diertjes, maar deze reageert niet op mijn nabijheid.

Nu vind ik chipmunks schattige diertjes, dus bekijk deze eens wat nader. Dan zie ik, dat hij of zij geen oogjes heeft. In plaats daarvan groeit er witte vacht. Een blinde chipmunk, dus, geen wonder, dat hij niet op mij reageerde. Gauw haal ik thuis mijn fototoestel en maak een paar foto's. Ik denk er even over hem te vangen, maar met onze katten heeft hij in onze tuin geen schijn van kans.


Het weer blijft maar lekker, dus we zitten allemaal buiten. Terwijl we zo zitten te kletsen, merkt Kai op, dat we de chipmunk misschien toch moeten vangen, want in het wild heeft hij geen kans. Hij en ik lopen met een handschoen (voor het geval hij bijt) en een tas terug naar de tuin, waar ik hem zag.

Natuurlijk is het diertje al in geen velden of wegen meer te bekennen, maar de eigenaar van het huis komt naar buiten. Met het oudere echtpaar, dat hier woont, heb ik al vaker gesprekken gehad, dus ik vertel hem, dat er een blinde chipmunk in zijn tuin woont. Hij zegt, dat dat dan de chipmunk geweest moet zijn, die zijn vrouw ook al opviel, omdat hij helemaal niet bang leek te zijn. Zij zijn dol op de chipmunks en voeren ze ook weleens. Hij belooft er goed voor te zorgen en dat is alles, wat we voor het diertje kunnen doen.

Rick heeft opeens een vakantiegevoel en daar hoort een lekkere cocktail bij, volgens hem. Hij kijkt in zijn Margarita boekje en maakt een zogenaamde "Pink Cadillac" voor ons. Het smaakt heerlijk, alleen is Ricks versie geel en niet roze, dus waar dat "pink" vandaan komt?

Tegen vijven begint het dan toch echt te regenen en niet zo'n beetje ook. Wij kleden ons netjes aan, want we zijn uitgenodigd bij de huwelijksreceptie van een van onze Mormoonse overbuurjongens. Hij trouwde vorige maand in Salt Lake City en nu geven ze hun receptie voor de Oostkust familie en vrienden. Omdat familie vaak zover uiteen woont, zijn twee recepties, een, waar de bruid vandaan komt en een, waar de bruidegom woonde, niet ongewoon hier.

Na het echtpaar en hun ouders gefeliciteerd te hebben, kletsen we nog wat met onze buren. Als de buren niet veel later vertrekken, nemen wij ook afscheid. Uit ervaring weten we, dat de Mormoonse gasten niet erg geinteresseerd zijn in een gesprek met mensen buiten hun groep.

Rick haalt Saskia, Laura en Aoife op van de mall, waar ze ook al gegeten hebben. Kai moet naar de School of Rock om nog te oefenen voor zijn show morgen. Katja smeekt Rick om naar de Lebanese Taverna te gaan en natuurlijk kan hij haar grote blauwe kijkers niet weerstaan.

Het restaurant zit vol en we moeten een kwartiertje wachten op een tafeltje. Zoals altijd delen Katja en ik een aantal "mezze", kleine hapjes. We nemen Fattoush salade, kip shawarma met hun heerlijke knoflooksaus, zalige garnalen en Kibbeh Nayeh, rauw lamsvlees met bulghur. Rick is wat minder avontuurlijk en bestelt kip shawarma hoofdgerecht.

Thuis vertrekken Rick, Katja en Kai naar Iron Man II. Ik blijf thuis met de meisjes. Saskia heeft Aoife en Laura hier, waarvan de eerste (natuurlijk) blijft logeren. Ik kan me geen recent weekend herinneren, dat Saskia niet ergens ging logeren of iemand te logeren had. Toch grappig, een dochter van mij, terwijl ik vroeger enorme last van heimwee had!

Zondag

Het plenst werkelijk, als we pas tegen tienen opstaan. Doordat de kamer donker was, heb ik veel langer geslapen, dan gewoonlijk. Volgens Rick heeft het vannacht flink geonweerd en was Cosmo bang, maar ik heb er niets van gemerkt.

Door de stromende regen rijden we naar Starbucks. Ik heb een jas aan, maar het is vreemd warm buiten. Zoals de weermensen altijd enthousiast roepen, we hebben de regen nodig, maar ik hoop toch, dat het niet de hele dag aan gaat houden!

De nieuwe barista bij Starbucks vindt het duidelijk allemaal maar ingewikkeld. Dat is het ook wel, als je hoort, wat voor verschillende drankjes iedereen bestelt! Soms vermaak ik me gewoon met hoe ingewikkeld mensen het maken, tot de hoeveelheid pompjes van siroop toe! In haar verwarring maakt ze ook de verkeerde wrap voor mij warm. Thuis zie ik, dat het de Southwest wrap is, in plaats van de spinazie. Die heb ik nog nooit op en kan nu dus melden, dat ook die erg lekker is.

Terwijl we ontbijt eten krijgt Kai een sms-je. Zijn show van vandaag is afgelast. Niet verwonderlijk, want het zou buiten bij een craft show zijn en daar komt natuurlijk met dit weer geen hond naartoe. Bovendien willen ze de dure muziekinstallaties en -instrumenten niet nat laten worden. Rick en ik zijn opgelucht, want het was best ver weg en de automobilisten hier weten geen raad met slecht weer.

Katja heeft voor haar internship in St. Eustatius kampeerspullen nodig. Zij bekostigt deze reis zelf met o.a. een spaarcertificaat, dat ze bij haar geboorte van Ricks ouders kreeg. Voor haar is het dus zaak alles zo goedkoop mogelijk te krijgen.

REI heeft tot en met 31 mei uitverkoop. Katja koopt er met flinke korting een lichtgewicht driepersoons tentje en een opblaasbare matras. Alles is zo compact en licht! Maar goed ook, want de hoeveelheid bagage, die je internationaal mee mag nemen, wordt steeds minder en Katja moet ook haar duikspullen meeslepen straks.

Kai gaat na zijn graduation met Ricks vader naar Duitsland, Zwitserland en Oostenrijk. Zij gaan dan vooral met de trein reizen, dus een backpack is dan wel zo handig. Ook die zijn vandaag flink afgeprijsd bij REI. Nu nog een betaalbare regenjas voor hem vinden, want die bij REI zijn idioot duur. Omdat het hier vrij weinig regent, ben ik de enige in het gezin die een regenjas bezit en die is felgeel. Geen tiener, die daarin gezien wil worden.

Blij, dat we goed geslaagd zijn, lopen we naar Fairfax Corner De Lux om Shrek Forever After in 3D te gaan kijken. Deze film wordt hier ieder half uur gespeeld, dus de zaal zit niet bomvol (al verbaast het ons, hoe vol die nog zit met zoveel voorstellingen).

De film is leuker, dan ik had verwacht. Ik lach niet snel hardop, maar Eddie Murphy als het ezeltje lukt dat iedere keer weer. Het verhaal is ook minder voorspelbaar, dan het zou lijken. Al met al vinden we het alledrie een waardige afsluiting van de Shrek serie.

Intussen is het helemaal droog en komt de zon zelfs tevoorschijn. Het is drukkend warm, duidelijk een zuidelijke stroming. De wolken zien er onweersachtig uit, maar dat blijft uit.

Komende woensdag is er weer een Nederlands wijnavondje en Saskia gaat dan babysitten bij een van de Nederlandse gezinnen. Daarvoor neem ik haar mee om kennis te maken met de kleine Simone en Sophia. Intussen kletsen hun ouders en ik gezellig over van alles en nog wat. Saskia is altijd wat verlegen met Nederlands spreken, dus ze is opgelucht, als de meisjes ook Engels blijken te spreken. Het zal woensdag wel een mengelmoesje worden, denk ik zo.

Vanavond zien of horen we niets meer van Rick, Katja en Kai. De finale van de serie Lost is op tv en die duurt maar liefst vier uur. Dit is een serie, waar ik nooit in geinteresseerd ben geraakt, maar die heel erg populair is. Er worden zelfs allerlei "afscheids"feestjes georganiseerd. Ik weet, dat het in Nederland ook op tv is.

Hoeveel seizoenen loopt Nederland tegenwoordig achter op de series in de VS? Ik ben ten tijde van het hoogtepunt van Dallas en Dynasty hierheen verhuisd, precies toen de grote "wie schoot JR?" cliff hanger het seizoen beeindigde. In Nederland liepen we toen tenminste (precies weet ik het niet meer) twee seizoenen achter.

vrijdag, mei 21, 2010

Zomerse vrijdag

Vroeger in Nederland had ik het al. Een vakantiegevoel, als het zomers weer beloofde te worden. Dan leefden we buiten tot laat in de avond, om maar zo min mogelijk warmte te missen. Al is zomers weer hier meer gewoon, dat gevoel heb ik nog steeds.

Zo ook vanochtend, het belooft een heerlijke dag te worden en met Katja thuis voelt het sowieso al een beetje als zomervakantie. Ik eet mijn yoghurtje buiten op, terwijl ik door een cardinaaltje word toegezongen. Ok, het lied is voor zijn geliefde bedoeld, maar hij kijkt mijn richting uit, terwijl hij vol overgave fluit. Wat zijn het toch mooie vogeltjes! Dit is ook nog een extra mooi knalrood exemplaar (vast populair bij de dames, die van veel minder kleurig pluimage zijn).

Sharons training is pittig vanochtend. Alle spieren komen aan bod en we doen heel veel evenwichtsoefeningen. Misschien is het, omdat de eigenaar van de wijnbar beneden meedoet, maar het lijkt vandaag allemaal net iets intensiever te gaan. Het uur vliegt in ieder geval voorbij.

Thuis haal ik Cosmo op om Kirsten bij Whole Foods te gaan ontmoeten. Ik wacht en wacht en geen Kirsten. Na een kwartiertje besluit ik eens te bellen en tref haar thuis aan. Ze was vergeten, dat we hadden afgesproken, maar belooft zich gauw klaar te maken en alsnog te komen. Geen probleem, ik heb geen haast, dus wacht geduldig.

Intussen lees ik Facebook op mijn telefoon en doe deze quiz om te kijken hoe "Noord-Virginia" ik ben. Nou, sommigen van die vragen zou zelfs een geboren en getogen Northern Virginian niet weten! Ik heb er 17 van de 25 goed en weet nu van die belangrijke dingen, als dat dit gebied 73 mijl aan HOV banen heeft en dat de data centra hier maar liefst de helft van het internetverkeer in de VS voor hun rekening nemen. Je weet nooit, wanneer die kennis van pas zal komen.

Als Kirsten er is lopen we voor de verandering eens naar het oosten op W&OD pad. Dit gedeelte kent Cosmo niet en hij gedraagt zich meteen heel anders. Een andere hond negeert hij en, als even later heel dichtbij een paar herten uit het struikgewas zien komen, wordt hij wel heel opgewonden, maar blaft niet. Duidelijk is dit gedeelte nog niet "zijn" pad.




Het pad ligt helemaal in de zon en het is al laat in de ochtend en flink warm. We besluiten onze wandeling in te korten, ook al, omdat Cosmo opeens weer met zijn rechterachterpoot hinkt. Als ik zijn poot betast lijkt het, alsof zijn twee middelste nagels pijn doen. Cosmo weet precies, wat "pootje" betekent, iedere keer, als ik dat woord zeg, trek hij zijn achterpoot heel zielig op. Heeft iemand met hondenkennis enig idee, wat dat kan zijn, voor ik er weer een duur dierenartsenbezoek aan besteed?

Na een uurtje zijn we weer terug en breng ik Cosmo naar huis voor ik verder ga. Het is nu te warm om hem in de auto te laten. Morgen hebben we een receptie voor een van onze Mormoonse overbuurjongens, die vorige maand in Utah trouwde. Bij Safeway kies ik bij de "Gift card mall" een cadeaubon van American Express uit voor ze. Dat kan iedereen wel gebruiken.

Katja belt of ik een skinny cinnamon dolce latte van Starbucks voor haar mee wil nemen. Als ik daar dan toch ben neem ik hun wrap met kip, wortel, hummus en olijven mee als lunch. Daarbij een grande shaken iced green tea en we hebben het voortbestaan van deze Starbucks weer veilig gesteld. Hoewel, getuige de enorme drukte in de winkel hebben ze ons daar niet echt voor nodig.

Op het deck zie ik de jaarlijkse zwerm vliegende termieten. Overal liggen vleugeltjes, want de insekten overleven niet lang. Vorig jaar is me verzekerd, dat we ons om de vliegende soort geen zorgen hoeven te maken, maar ik neem me toch voor binnenkort weer eens een termieteninspectie te laten uitvoeren.

Na de tentoonstelling van Hendrick Avercamp gezien te hebben, heb ik een onbedwingbare zin om "De Stomme van Kampen" van Thea Beckman te herlezen. Ik heb mijn Amelia Peabody boek net uit, dus nu is mijn kans. Het verhaal grijpt me meteen en ik lees zo geconcentreerd, dat ik niet eens doorheb, dat Rick vroeg thuiskomt en volgens hem al vijf minuten naar mij staat te kijken.

Het hele gezin is er vanavond en we willen met dit weer graag ergens op een terrasje eten. De keuze valt op Cafe deLuxe, maar bij aankomst zien we al, dat het terras daar volzit. De deuren naar buiten staan wel allemaal open, zoals ook bij cafe's in Parijs het geval is. Zo krijg je toch het gevoel buiten te zitten. We nemen dus genoegen met een tafeltje binnen naast een van de deuren.

Bij dit restaurant kan ik het niet laten de tonijn mignon met groene pepersaus (die ernaast wordt geserveerd) te bestellen. Ook nu weer krijg ik zo'n mals stuk tonijn, perfekt gegrild, dat ik het met een vork kan snijden. Ook de anderen vinden hun eten zalig. Dit restaurant is echt een aanrader, als je in de buurt van Tysons Corner bent. Hun keuken is erg goed en de prijzen zeer redelijk.

De televisie blijft vanavond bij wijze van hoge uitzondering uit, want zelfs Rick heeft een boek, dat hem boeit. Katja leest "The Lovely Bones" en ik lees mijn Nederlandse boek uit.

Online zoek ik de leermeesters, David Vinckboons en Pieter Isaacz en de vriend, Arent Arentz, van Hendrick Avercamp op. Het geeft een andere dimensie aan die namen om ook gelijk de werken, die hen bekend maakten, te kunnen zien.

Terwijl ik buiten zit te lezen, zie ik de eerste vuurvliegjes in de bomen dansen. Het lijken wel Kerstlichtjes, zo leuk. Vuurvliegjes kondigen echt het begin van de zomer aan.

donderdag, mei 20, 2010

Zoofari

Mijn eerste daad, als ik mijn ogen opendoe, is mijn lichaam nagaan of het ergens ernstig kriebelt. Dat is gelukkig niet het geval, al durf ik nog niet te geloven, dat ik uit de brand ben, want ik heb gelezen, dat een poison ivy reactie soms een week op zich kan laten wachten.

Het tweede, dat ik opmerk, is de terugkomst van de zon. Hoera! Hij schijnt weer lekker fel naar binnen en geeft meteen ook weer energie. Ik vind het veel makkelijker opstaan met mooi weer.

Gauw eet ik ontbijt en rijd dan naar Anytime Fitness. Binnenkort wil ik erheen gaan fietsen nu het warmer weer wordt, maar daar ben ik vanochtend te lui voor. De stairmaster wacht geduldig en ik doe er twee keer een half uur op (verschillende programma's, vandaar niet een uur aan een stuk). Daarna nog wat buikverstrakkende (althans ik hoop, dat ze dat uiteindelijke effect zullen hebben) oefeningen en klaar is Petra.

Thuis trommel ik Katja uit bed, want die heeft aangegeven mee te willen naar Great Falls. Nadat zij uitgebreid brunch, anders kan ik het om half elf niet noemen, heeft gegeten, doen we Cosmo in de van en rijden naar het park.

Daar is het druk met groepen toeristen, maar zoals altijd zijn wij vrijwel alleen op de paden. We lopen naar de dam en terug langs de rivier. Helaas zijn er dit keer, op wat ganzen- en eendenfamilies na, weinig dieren te zien. Cosmo jaagt een hagedis de boom in en daar blijft het bij.

Katja vraagt, of ik haar poison ivy kan laten zien. Zij weet niet hoe dat eruit ziet en gaat in Blacksburg ook regelmatig "hiken". Er groeit hier meer dan voldoende van het goedje, dus na de wandeling weet Katja het prima te identificeren.

Bij de watervallen lopen we naar het tweede uitkijkpunt. Daar zien we zeker tien reigers op de rotsen. Ze hebben een enorme schutkleur, dus we amuseren ons met ze te vinden. Het mooist zijn ze, als ze boven de rivier vliegen, dus ik probeer ze te fotograferen. Dat valt nog niet mee, want ze vliegen heel snel!


Katja en Cosmo worden ongeduldig, ik zou er nog uren kunnen staan. Onze magen rommelen ook, dus we besluiten op het terrasje van Noodles & Co te gaan lunchen. Daar mag Cosmo er ook bij zijn, want het is te warm om hem in de van te laten. De Bangkok curry met extra asperge gaat er goed in!

De rest van de middag zitten we buiten. Katja haalt de zevenjarige Cammie op, waar ze geen kind aan heeft, zo leuk vindt zij het om met onze dieren te spelen. Onze tuin is natuurlijk ook praktisch een speeltuin voor zo'n kleintje. Precies om die reden halen we de "speeltuin" met schommels en glijbaan niet weg. Natuurlijk moet er ook op de trampoline gesprongen worden en zo vliegen de twee uur, dat Katja moet oppassen, om.

Rick heeft kaartjes geregeld voor de jaarlijkse Zoofari bij de National Zoo. Dit jaar gaat Katja ook mee, aan Kai en Saskia is de cuisine niet besteed. Rick gaat daar meteen vanuit zijn werk heen en zal ons daar ontmoeten. Op die manier kan hij een goede parkeerplaats krijgen, want Katja en ik kunnen pas na haar oppasbaantje rond kwart over zes weg.

Door een Yellow Cab taxi laten Katja en ik ons naar de zoo brengen. Onderweg komen we flink in de file te staan en ik zie de meter doortikken. Gelukkig komen we via sluipwegen toch na zo'n drie kwartier bij de dierentuin aan. Daar komt Rick ons al tegemoet lopen en overhandigt ons een van de handige bordjes, waar je je drankje, vork en lepel, en hapjes op kunt leggen.

Rick is hier al een uur, dus heeft al heel wat hapjes geprobeerd. Hij maneuvreert Katja en mij naar de lekkerste. Wij hebben flinke trek, dus het gaat er allemaal goed in. Er zijn dit jaar veel koude soepjes, allemaal even exotisch smakend en lekker. Verder gaat onze voorkeur uit naar de vishapjes, waarvan er ook heel wat te vinden zijn. Tussendoor staan standjes met non-alcoholische drankjes en bier en een heel aantal wijngaarden.

Favorieten dit jaar zijn Belga Cafe, waar ze Belgische wafels serveren. Zowel hartige, met zalm en foie gras (die laatste is mijn nummer een gerecht dit jaar), als zoete met chocoladesaus. Er is ook een (voor ons althans) nieuw Belgisch restaurant, Et Voila, dat onder anderen patat met mayonnaise serveert. Daar moeten we zeker ook eens heen. Als "dessert" vind ik de aardbeien "s'more" (gegrilde aardbeienmarshmallow op een stukje chocola en een graham koekje) van 1789 het lekkerst.


Ook Katja geniet van haar eerste Zoofari. We zijn het erover eens, dat er heel veel goede restaurants zijn in dit gebied. Een heel aantal daarvan hebben wij nog nooit bezocht.

Aan de drukte te zien verdient de dierentuin heel wat geld met deze actie. Dieren zien we nauwelijks, tot Katja's teleurstelling. De prairiehondjes blijven in hun holletjes, maar de alligator is wel even actief en daarmee vertegenwoordigt hij alle dieren in de tuin, die muisstil is. Je zou niet denken, dat hier leeuwen en tijgers, olifanten en giraffen en, iedereens favorieten, panda's "wonen".

Tegen negenen zoeken we, helemaal verzadigd, de auto op. Katja rijdt ons bekwaam naar huis, al vindt ze Ricks auto even wennen. Helaas komen we nog in de file terecht, want er zijn overal wegwerkzaamheden. Onderweg zijn we het erover eens, dat dit toch altijd wel een erg bijzonder evenement is. We hebben alle drie genoten.

woensdag, mei 19, 2010

Weer een leuke "blog" ontmoeting

Dat is nog eens leuk wakker worden op deze alweer grijze ochtend! Mijn mailbox zit vol met reacties. Ik heb zoveel te lezen, dat ik er een tweede kop koffie bij neem. Sommigen merkten op, dat de code ze ervan weerhield te reageren. Ik heb hem voorlopig uitgezet, hopelijk blijven de spammers weg. Ook vind ik het erg leuk te lezen, dat veel mensen dit blog graag in het Nederlands zien. Het is voor mij ook erg goed om zo de taal bij te houden. Bedankt voor het leuke leesvoer!

Christine belt om me verder op de hoogte te stellen van de saga van haar schoonfamilie na de dood van haar schoonvader vorige week. Voor ik het weet is er een uur voorbij, het is me een soap! Je zou het bijna zelf niet kunnen verzinnen voor een boek.

De tijd tikt verder en het is al halverwege de ochtend. Eigenlijk stond er een gewichtenroutine op mijn programma, maar ik heb er helemaal geen zin in. Na de nodige interne discussies met mezelf "mag" ik vrij nemen. Ik neem Cosmo mee naar het W&OD pad en loop een half uur naar het westen.


Vorige week schreef ik een blog over poison ivy en ik hoop werkelijk niet, dat ik morgen of overmorgen uit eigen ervaring zal kunnen schrijven, hoe het voelt. Terwijl ik met mijn zus aan de telefoon klets, let ik niet zo goed op Cosmo en voor ik het weet plast hij tegen een poison ivy struik. Waarschijnlijk zit die nare olie nu dus op zijn vacht, maar ik maak me er (nog) niet druk om, want ik hoef hem niet aan te raken.

Dat verandert niet veel later, als ik hem in bedwang moet houden, zodat hij niet op een man afspringt. Als er olie aan Cosmo's vacht zat, zit die nu zeker op mijn handen. Thuis schrob ik die schoon, maar online lees ik, dat de olie snel de huid binnendringt. De reactie erop laat meestal een of twee dagen op zich wachten. Hopelijk ben ik immuun of zat er toch geen olie op mijn handen (online staat, dat je maar de hoeveelheid van een korrel zout hoeft te hebben om een reactie op te roepen).

Een paar dagen geleden kreeg ik een Facebook berichtje van Anneke, die, met haar man Chuck, in een RV door de Verenigde Staten reist. Helaas voor hen (want het weer kon bijna niet slechter) staan ze op het moment in Centreville hier niet ver vandaan.

We spraken af vanmiddag te gaan lunchen bij de Lebanese Taverna. De Tysons Galleria mall lijkt wel een bijenkorf zo druk! Ik moet flink zoeken naar een parkeerplaats en heb geluk, dat er net iemand voor mij weggaat. Hierdoor kom ik iets later, dan afgesproken, aan en Anneke, Chuck en hun Nederlandse vriendin, die ook in Vienna woont, staan al te wachten.

Ook in het restaurant is het drukker, dan gewoonlijk, maar we kunnen meteen een tafeltje krijgen. Het gesprek is meteen geanimeerd. Ik vind Chuck en Annekes reizen altijd erg leuk om te volgen en zij lezen mijn blog ook, dus het is, alsof we elkaar al jaren kennen. Het is ook erg leuk om Marja te ontmoeten, ik nodig haar meteen uit voor ons wijnavondje volgende week.

Chuck bestelt een Libanese sandwich en wij dames alle drie de mezze "sampler", negen kleine vakjes met dingen als hummus, falafel, baba ganoush en meer. Het smaakt allemaal prima! Na afloop kletsen we buiten nog even verder, maar het is zo fris, dat we staan te rillen. Noodgedwongen nemen we dus afscheid. Hopelijk kunnen we de volgende keer, dat ze in deze buurt zijn, weer afspreken.


Thuis kleed ik me gauw warmer aan. Mijn schouders en nek zitten muurvast. Gelukkig wordt er morgen warm weer voorspeld, ik kan niet wachten! Ik weet het, het is nog maar mei, maar voor mij kan het niet snel genoeg warm blijven!

Kai is vroeg thuis vandaag. Hij heeft het AP examen voor "Government" gedaan. Hij denkt, dat hij het goed heeft gemaakt. Goede scores voor AP examens helpen vooral in het krijgen van extra credits voor college. Katja had op die manier een heel semester bij elkaar en was daarom officieel na de Kerstvakantie al een "junior". Kai heeft de examens tot nu toe ook goed afgelegd, dus zal ook wel wat punten krijgen.

Katja heeft deze hele week allerlei oppasbaantjes. Ze moet het meisje, waar ze vorige zomer ook op paste, na school ophalen en bezig houden. Na haar avondeten te hebben gegeven (van een restaurant) brengt ze Cammie dan weer terug naar huis. Zevenjarige Cammie is dol op onze dieren, dus Katja heeft er verder geen omkijken naar. Het is ook een erg leuk meisje.

Saskia's vriendinnetje Shannon is morgen jarig en de traditie is in middle school om cupcakes voor de jarige te maken. Saskia wil het extra speciaal maken voor Shannon, omdat ze bij haar mocht logeren. Bij Michaels halen we Spongebob cupcakehoudertjes en speciale frosting en bij Safeway de citroencakemix, vanille frosting, mini chocoladedonuts en Graham crackers. Van de Graham crackers maakt ze "zand", de donuts zijn zwembanden en zo hebben de cupcakes een vrolijk strandthema, erg creatief!


Rick komt thuis met Chicken Out. Hun kip is zo mals, hij valt zo van het bot. Het is de enige kip met bot, die ik lekker vind. Voor men mij als verwend bestempelt, is het misschien de moeite waard uit te leggen, dat die afkeer stamt uit mijn tienertijd, toen ik eens in Engeland in een malse kippenpoot beet, waar het bloed uitspoot. Ik griezel er nog van. Rick en ik eten samen, zeker een toekomstbeeld.

De kinderen komen allemaal later thuis. Katja van oppassen, Kai van zijn muziekrepetitie en Saskia heeft een Relay for Life vergadering. Net vandaag heb ik de brief naar de andere ouders van haar team gestuurd. Ik bedacht me, dat twee van hen ook zonen van Kai's leeftijd hebben en dus ook graduation de avond voor de Relay. Ik ben benieuwd of we tenminste een aflossingsrooster overdag zullen kunnen maken. Dat de meisjes dit keer niet de hele nacht zullen "Relayen" staat voor mij eigenlijk wel vast.

dinsdag, mei 18, 2010

Hendrick Avercamp en Impressionisme

Op weg naar de fitness hoor ik op de radio, dat onze regio het erg goed heeft gedaan bij de buitenlandse toeristen het afgelopen jaar. Virginia kreeg zelfs maar liefst 16% meer toeristen uit andere landen op bezoek, DC en Maryland 6 en 5% respectief. Virginia had daarmee landelijk de grootste toename in buitenlandse bezoekers. Zouden mijn verhalen over deze staat daar ook mee te maken hebben? Helaas werd er niet bij verteld uit welke landen die toeristen kwamen.

Het is maar kil buiten en ziet er dreigend uit, maar is droog. Een voordeel is, dat het in het gymlokaal niet zo idioot warm is. Mijn lichaam werkt nog niet erg mee en mijn spieren voelen moe aan. Omdat Katja en ik Washington nog in willen gaan en dat ook veel lopen zal zijn, beperk ik me vanochtend tot een half uur interval op de stairmaster.

Na met Cosmo gewandeld te hebben, stappen Katja en ik in de van. Via de I-66, die zonder verkeer een directe en snelle weg naar de stad is, zijn we binnen het halve uur in Washington. Daar valt het ons op hoe druk het is. Overal staan bussen en drommen toeristen lopen, ondanks het koele, miezerige weer, over de Mall.

Zoals gewoonlijk wil ik in het Reagan gebouw parkeren. Daar moeten we onze id's laten zien en de auto wordt voor explosieven gecheckt. In de garage is het ook veel drukker, dan anders. Ik kan me nog net in een heel nauwe parkeerplaats wurmen.

Deze garage is zo enorm, dat het zaak is je parkeernummer op te schrijven en wij staan in "Rusland" op het groene niveau. Boven is het dan nog even zaak ons te herinneren, waar de liften zijn en bij welke uitgang. Het is een enorm labyrinth, dit gebouw, dat onder anderen de Environmental Protection Agency huist.


Het grote debat is om de stad Washington een stem in het Congres te geven, nu hebben alleen staten dat en Washington, DC, is geen staat.

Rillend lopen we naar Pennsylvania Avenue. Eigenwijze Katja wilde geen jas aan en loopt op teenslippers, ik heb tenminste een regenjack aan, dat winddicht is. Bij Ten Penh is het behaaglijk warm. Het restaurant zit flink vol, maar er is nog een tafeltje voor ons.

Het staat niet op het lunchmenu, maar ik weet, dat ze hun gefrituurde spinazie ook 's middags kunnen maken. Katja en ik zijn daar dol op, dus bestellen een portie. Ooit wil ik dat toch ook eens thuis proberen te maken, hier staat een recept. Mijn vegetarische "pho" (soep) is werkelijk verrukkelijk en ook Katja smult van haar kerriegerecht met garnalen.


Decor van het restaurant

Eigenlijk was deze lekkere lunch mijn manier om Katja mee te lokken naar een kunsttentoonstelling, die ik graag wil zien. Zij claimt "niets" te hebben met musea, maar gaat toch gewillig mee naar het klassieke gebouw van de National Gallery Art. De veiligheidsbeambtes grappen met ons en wijzen ons naar de Nederlandse galerijen.

Daar is tot 5 juli het werk van Hendrick Avercamp te zien. Over hem heb ik ooit het boek "De Stomme van Kampen" van Thea Beckman gelezen. Ik heb het hier in de boekenkast staan en wil het nu herlezen.

Wat een heerlijke schilderijen! Zoveel details, dat je ze in korte tijd niet allemaal in je op kunt nemen, en zoveel humor. Op een schilderij is een dame gevallen en laat haar roze achterwerk zien, bijvoorbeeld. Het is allemaal vrij klein geschilderd, dus het moet je maar net opvallen. Het zijn het soort schilderijen, waar ik er niet genoeg van kan bekijken. Helaas hangen er maar een beperkt aantal. We krijgen ook een leuke kijk op de schaatsgeschiedenis van Nederland, in de vitrines liggen een aantal heel oude doorlopertjes.

Naast de tentoonstelling liggen de galerijen met andere Nederlandse meesters, waaronder een aantal Vermeers en Rembrandts en een van mijn favorieten: een Jan Steen. Ik vertel Katja over de uitdrukking het huishouden van Jan Steen. Voor iemand, die zogenaamd niet in kunst is geinteresseerd, bekijkt zij de schilderijen wel erg goed en leest de beschrijvingen ernaast. We zien een aantal mensen schilderijen naschilderen, wat Katja ook interessant vindt.

Bij Peter Paul Rubens' Daniel in the Lions' Den (ik kan nergens de Nederlandstalige naam online vinden) moeten we lachen om een herinnering.

Jaren geleden nam ik de kinderen en Leah hierheen. Voor Leah was het de eerste keer in een kunstmuseum. Van mij mochten de kinderen allemaal een reproductie van hun favoriete schilderij uitkiezen. Katja koos de Waterlelies van Monet, Kai een Nederlands schilderij van een zeegevecht en Leah Daniel in the Lions' Den. Wij vonden dat allemaal een bijzondere keuze na alle schilderijen, die we hadden gezien.

Beneden gaan we de andere tentoonstelling, waar we in geinteresseerd zijn, bekijken: de Chester Dale collectie van Impressionisme tot Modernisme. Daar hangen een heel aantal van mijn favorieten: Monet, Renoir, Toulouse Lautrec. Katja is vooral geinteresseerd in de Picasso's, al hangen er geen uit zijn, zoals zij het noemt, "gekke" periode.


Allebei moeten we voor vier uur thuis zijn, dus de tijd begint te dringen. Ondanks alle voorbereidingen is het toch even zoeken naar de juiste lift en ook naar de van. Daar blijkt, dat de auto's, die bij aankomst naast ons stonden, plaats hebben gemaakt voor een paar SUV's.

Het lijkt er even op, dat ik er nu gewoon niet uit zal kunnen, want vlak achter me staat een onbuigzame witte muur. Ik ga het wel proberen, want we hebben niet de tijd om te wachten tot de eigenaren terugkomen, wie weet, wanneer dat zal zijn. Katja stapt uit en met veel gemaneuvreer en helaas ook even een heel lichte aanraking met de muur lukt het me vrij te komen. Volgens Katja was het centimeters aan beide kanten. Pfff!!!

De muur heeft wel wat schade verricht aan mijn bumper en er zit witte verf op. Thuis neem ik de fles Soft Scrub en, zoals al vaker met andere dingen, werkt dit spulletje perfect. Het schuurt zachtjes de witte verf weg en er blijven nog maar een paar plekjes over. Dank je wel, Soft Scrub!

Saskia wil haar haar korter en heeft daarvoor een afspraak met Mona. Intussen ga ik boodschappen doen bij Whole Foods. Vanavond staat spaghetti op het menu, met twee verschillende sauzen.

Mona wil precies Saskia's zin doen qua haar, maar dat is moeilijk met een tiener, blijkt. Saskia wil een schuinaflopende pony en die heeft ze, als ik terugkom van de supermarkt. Duidelijk is ze echter niet tevreden en Mona voelt dat ook. De pony wordt wat korter gemaakt en ziet er nu echt super uit. Maar het is duidelijk een geval van wennen, want nu vindt Saskia hem weer te kort.

Rick, Katja en ik koken samen de maaltijd. Het is duidelijk, dat Katja heel wat heeft geleerd dit afgelopen jaar. Zij maakt voor ons tweeen de saus met garnalen klaar (gewoon pastasaus, waar ze garnalen bijdoet, geen speciaal recept of zo) en Rick de saus met gehaktballen voor de andere drie. Intussen kook ik de volkoren spaghetti. Tot ons genoegen vindt zelfs Saskia die lekker. Het wordt weer een gezellig maaltje met zijn vijven.

Saskia en ik kijken naar American Idol (nu vinden we Lee wel erg goed, het wordt spannend) en Glee. Die laatste show vind ik net zo leuk, als jaren geleden Fame. Kai heeft morgen een AP examen en studeert daar met een groepje voor. Rick en Katja gaan naar de bioscoop om Hot Tub Time Machine te zien. Het voelt een beetje als vakantie met Katja thuis, moet ik toegeven, al moeten de andere twee nog naar school.

Het valt me op, dat er steeds minder mensen reageren hier, terwijl het aantal lezers ongeveer hetzelfde blijft. Zijn mijn schrijfsels te saai? Is er iets, waar jullie graag over willen lezen, wat met het leven hier te maken heeft? Iedere ochtend kijk ik toch wel, moet ik toegeven, uit naar de reacties. Ook ben ik wel benieuwd, of sommige mensen, die voorheen altijd meelazen, er nog zijn.

Het is weleens een vreemde positie om je in te bevinden, als blog schrijfster, zoveel lezers, die komen en gaan, die jou wel denken te kennen, maar jij kent hen helemaal niet. Daarin ben ik niet alleen, natuurlijk, want er zijn vele duizenden bloggers en hier in de VS een aantal, die er aardig aan verdienen.

Een van mijn Amerikaanse internetkennissen schrijft al vele jaren een "commercieel" blog. Ze heeft zelfs een boek uitgegeven. Ze schreef (in het Engels, dus een veel grotere groep van lezers, dan ik, die het Engels al gauw opgaf, te "open" voor mijn gevoel) over haar zwangerschappen, geboortes en ook haar nare scheiding. Maar nu staat ze voor de grootste, moeilijkste taak van haar leven.

Ze is zwanger van haar vijfde kind en haar oudste, Kai's leeftijd, heeft een overdosis drugs genomen en is zo erg in elkaar geslagen door een verkeerde deal, dat hij in de ICU terechtkwam. Nu heeft hij zo'n ernstige hersenbeschadiging, dat men niet weet, of hij ooit weer "de oude" kan zijn.

Zij heeft verkozen dit alles openbaar te maken en erover te bloggen. Natuurlijk creeerde dat twee kampen. Aan de ene kant degenen, die vinden, dat haar 18-jarige zoon volwassen is en het niet haar recht is zijn prive omstandigheden (die al heel openbaar zijn, door zijn eigen acties) op het internet te zetten. Aan de andere kant, en ik sta daaraan, diegenen, die vinden, dat zij als moeder ook steun verdient en wellicht andere families met soortgelijke problemen, waar men zich voor schaamt, helpt de realiteit naar voren te brengen.

Enfin, ik zou meer reacties leuk vinden, is alles, wat ik wilde zeggen. Intussen ben ik dankbaar, dat onze ergste "zorg" een F in wiskunde is. Hoe goed je je kinderen ook denkt op te voeden, er zijn geen garanties. Mijn gedachten zijn vaak bij Katie en Henry, want Kai heeft dezelfde leeftijd en ik kan me niet voorstellen, hoe het moet zijn voor haar om haar zoon zo te zien. Mijn kinderen hebben de afgelopen paar weken heel wat extra knuffels gekregen (tot hun ergernis, wel te verstaan). Iedereen in ieder geval bedankt voor het lezen van mijn hersenspinsels.