First Manassas trail

Voor ik naar de Verenigde Staten verhuisde had ik nauwelijks van de Burgeroorlog, die hier van 1861 tot 1865 woedde, gehoord. Ik had vaag van een Noorden en Zuiden gehoord en in de "Robbedoes" de strip "De Blauwbloezen" weleens gelezen (ik zie nu, dat ze zelfs een Bull Run album hebben, dat zou ik nu wel graag willen lezen), maar echt betekenis had het allemaal niet voor mij.

Hier in Virginia, de meest noordelijke van de "Zuidelijke" staten, ontkom je niet aan de geschiedenis van de bloedigste oorlog, die dit land heeft gekend. Hier vonden een paar van de grootste gevechten plaats, Arlington Cemetery was vroeger het huis van Generaal Robert E. Lee en overal staan bordjes met "Civil War Trails".

Met mijn voorliefde voor geschiedenis werd mijn interesse in deze periode na mijn verhuizing hierheen natuurlijk aangewakkerd. Het is fascinerend, hoe broers binnen een familie elkaar bevochten, hoe ongeorganiseerd het allemaal was, maar ook verschrikkelijk droevig hoeveel jonge mensen hun leven gaven. Gelukkig heeft het Noorden gewonnen, maar zo makkelijk ging dat allemaal niet en die splitsing tussen "Noord" en "Zuid" wordt tot de dag van vandaag gevoeld, zelfs nog hier in het progressieve noorden van onze staat.

Als ik vanochtend opsta is de Burgeroorlog ver van mijn gedachten. Katja moet al "vroeg" (negen uur) oppassen en ik ben op tijd op, maar kan me er niet toe zetten naar de intervalsklas bij de sportschool te gaan. De zon schijnt uitbundig en het voelt al zwoel warm buiten, de voorbode van een heel warme dag.

Katja is de enige van het gezin, die ook koffie drinkt, en zij heeft al een pot gezet als ik beneden kom. Op het deck drinken we gezellig een bakje en dan gaat zij op pad.

Het is alweer even geleden sinds ik Cosmo meenam de natuur in. Hij heeft al sinds zondag niet met zijn poot getrokken, dus ik denk, dat het wel weer eens kan. Daarvoor wil ik wel een "zacht" pad nemen, want op asfalt of cement gaat zijn nagel vast weer pijn doen. Het W&OD pad valt dus af.

In Great Falls heb ik ook geen zin en de andere bekende parken ook niet. Ik heb zin in iets heel nieuws. Online zoek ik naar "hikes in Northern Virginia" en kom op LocalHikes.com terecht. De meeste locaties zijn net te ver weg, maar het Manassas Battlefieldis hier maar een kwartiertje rijden vandaan.

Bij dit nationale park, waar twee van de grootste en belangrijkste veldslagen van de Burgeroorlog plaatsvonden, ben ik al meerdere malen geweest. Ook weet ik, dat er mijlen van wandelroutes zijn en daar altijd veel goeds over gehoord, maar zelf heb ik ze nog nooit gelopen. LocalHikes raadt het First Manassas Trail aan van ongeveer vijf mijl. Dat lijkt de perfecte lengte voor een wandeling voor vandaag, dus ik doe Cosmo in de van en rijd naar Manassas.

Afhankelijk van of je met een Noorderling of een Zuiderling spreekt, heet het slagveld hier "Bull Run" of "Manassas". De eersten duidden de veldslagen aan met de naam van het water, waarbij die gevochten werden, de laatsten met de naam van de dichtstbijzijnde plaats.

In het bezoekerscentrum laat ik mijn Nationale Parkenpas zien en krijg gratis een kaart van het First Manassas trail mee. De parkranger laat me zien, waar het pad begint en dan moet ik de blauwe paaltjes volgen, de gele paaltjes zijn voor paardenpaden, zo legt ze uit.


Uitzicht over het hoofdslagveld

Vol goede moed beginnen Cosmo en ik aan onze "hike", die gedeeltelijk de voetstappen van de soldaten van het eerste gevecht bij Manassas volgt. Dat gevecht vond in juli 1861 plaats en al gauw heb ik diep respect voor de vrijwilligers, die hier in dik uniform in de vochtige zomerse hitte vochten. Ik heb voor onze hike namelijk een zeer soortgelijke dag uitgekozen en ben heel blij, dat ik genoeg water en een drinkbakje voor Cosmo mee heb.

We lopen langs het standbeeld van "Stonewall" Jackson, die over het slagveld uitkijkt, en zijn artillerie, die het begin van het pad aanduidt. Nu gaan we het bos in en daar is het lekker koel. De begroeiing is voornamelijk dennebomen met een bosgrond van varens. Het pad is bosgrond bezaait met houtsnippers, lekker zacht voor Cosmo, dus.


"Stonewall" Jackson



De artillerie

Het eerste punt van belang is het stenen bruggetje, waar, volgens het verhaal, het eerste schot van de eerste veldslag aan land van de Burgeroorlog werd gevuurd. Daarvoor zouden we nog een halve mijl moeten omlopen en we hebben het nu al erg warm. Ik heb de brug eerder gezien, dus besluit het pad verder te volgen zonder omweg. Hier moeten we ook de drukke US29 oversteken, gelukkig gaat dat goed, want men rijdt er erg hard.

In het bos vinden we het heerlijk, maar hele delen van het pad is een gemaaid pad door enorme velden. Daar is geen schaduw te bekennen en kan ik me helemaal voorstellen, hoe verschrikkelijk de omstandigheden voor de legers moeten zijn geweest.


Het is een vreemd gevoel hier te lopen, waar bijna hondervijftig jaar geleden bloed vloeide en zoveel mensen het leven lieten. Het is hier nu bijna eng stil. Alleen de geluiden van de natuur en Cosmo's gehijg zijn te horen. Hoe anders moet dat in juli 1861 en augustus 1862 zijn geweest. Ik heb een levendig genoege fantasie, dat ik me de taferelen en geluiden zo voor de geest kan halen.

Onderweg komen we maar een paar anderen tegen, sommigen met honden. Op de kaart lees ik interessante wetenswaardigheden, zoals de begraafplaats van de familie Carter. Alleen is daar niets meer van te zien. Na drie mijl begin ik me af te vragen, of ik wel de goede beslissing heb genomen, zo warm hebben we het. Maar teruggaan is nu verder, dan de cirkel volmaken, dus we lopen door, zo af en toe rustend en drinkend. Ik schat, dat het tegen de dertig graden loopt en de luchtvochtigheid is hoog.

Bij Matthews Hill verlaten we het bos helemaal en bevinden ons midden op het gigantische slagveld. Van hieruit is het nog anderhalve mijl (meer dan 2,5 kilometer) naar het bezoekerscentrum, dat ik in de verte als een Tantaluskwelling zie liggen. Cosmo lijkt het wel beter te doen, dan ik, want ik wil terug zijn bij dat bezoekerscentrum, terwijl hij nog van alles te besnuffelen heeft.

Bij het Stenen Huis, dat als ziekenhuis en hoofdkwartier van Generaal Pope diende, moeten we nog een keer een drukke weg over. Dit keer is er gelukkig een voetgangersoversteekplaats. Het laatste stukje van het pad is mij bekend, want het maakt deel van het gewoonlijke bezoek aan het slagveld.

Via een bruggetje lopen we over Bull Run (in Virginia heten kleine riviertjes "runs"), waar de veldslag zijn Noordelijke naam aan te danken heeft. Hier ziet het er zo idyllisch uit, dat het moeilijk voor te stellen is, dat dat water ooit rood zag van vergoten bloed. Ik wil een foto maken en maak daarbij toch nog een slachtoffer: mijn lensdop! Ik stoot tegen de houten railing en hij springt zo in het water. Dat stroomt snel en ik kan er niet bij, balen!


Wat ben ik blij om de van weer te zien! Doorweekt van het zweet, dat zelfs in mijn ogen stroomt. Na Cosmo het laatste water gegeven te hebben, rijd ik huiswaarts. Ik zet de airconditioning op heel koud en heel hard! Ook Cosmo geniet van de airco, hij zit volop in de wind ervan en ziet er zeer happy uit. Deze "hike" wil ik zeker vaker doen, maar dan wel op koelere dagen! Toch hebben we (volgens mij) wel erg genoten en Cosmo had geen last van zijn poot.

Zodra ik thuis ben, belt Katja, dat ze klaar is met oppassen. We hebben afgesproken samen te gaan lunchen, maar ik wil absoluut eerst douchen. Als ik klaar ben en in mijn luchtigste jurk gekleed, gaan we naar Sweet Ginger. Net als Pat vind Katja dit restaurant heerlijk. Het zit dan ook propvol en we moeten aan de sushi bar plaatsnemen. Dat vinden we geen enkel probleem. Ik bestel mijn gewoonlijke chirashi, die weer heerlijk vers is. Katja neemt de "box C" met sashimi, ze heeft helemaal dezelfde smaak als Pat!

Na de lunch steken we de straat over en halen avondeten bij Giant. De keuze valt op spiesjes met verschillende groentes en kip en biefstuk, rijst, komkommersla en rauwe worteltjes met dip. Hopelijk blijven de beloofde onweersbuien uit, zodat we kunnen grillen.

Het is wel erg warm en vochtig, maar op het deck staat een lekker briesje. Terwijl ik lees, schrijft Katja een "sollicitatie" brief. Zij wil graag het ijshockeyteam als EMT gaan begeleiden volgend jaar. Ik moet zeggen, dat ik geniet van mijn ondernemende dochter en haar stiekem ook bewonder voor haar originaliteit en doorzettingsvermogen. Ze heeft natuurlijk ook veel mogelijkheden, die anderen niet hebben, maar ze rust beslist niet op haar lauweren!

Opeens horen we een heel gedoe en gepiep beneden in de tuin. Cosmo heeft in de bosjes een chipmunk gevonden en zit er achteraan. Helaas voor hem heeft Rick een deel van de tuin afgezet, zodat Cosmo het gras niet doodt, en vlucht het gestreepte diertje daarheen. Cosmo laat het er niet bij zitten en binnen de kortste keren heeft hij nog een chipmunk gevonden.

Helaas voor hem ontsnapt ook die, chipmunks 2 Cosmo 0. Het is een beetje, zoals DC United gisteravond tegen AC Milan, de underdog won, 3-2. Als dat nu ook in het Wereldkampioenschap doorzet!


Hoewel we een severe thunderstorm warning hebben voor onze county blijft het onweer uit. We eten een lekker zomers maaltje buiten met zijn allen. Dit keer maak ik eens de Uncle Ben's magnetron rijst met kaas warm. Die is verrassend lekker (we hebben ook gezonde bruine rijst, vrees niet). Ook de komkommersalade met azijn en zout blijft een favoriet en natuurlijk grilt Rick de spiesjes als een gerenommeerde chef.

Saskia gaat met Aoife wandelen, dat is iets, wat opeens iedere avond gebeurt. Ze komt enthousiast thuis, dat er een maansverduistering is, maar online vinden we daar niets van. Het zal dus wel de bewolking geweest zijn, die de maan oranje deed lijken.

Terwijl ik dit blog schrijf, het is inmiddels bij tienen, zit ik buiten, maar ik hoor vervaarlijk gerommel in de verte en de radar ziet er rood uit. De naderende buien zorgen voor een lekker fris windje, in ieder geval. Ik vrees, dat ik straks in allerijl naar binnen zal moeten vluchten, maar deze zomerse dag hebben we in ieder geval tot het uiterste benut!