Dag 10: Cultuur opsnuiven in Florence

Rick heeft zijn wekker voor half acht gezet, want we hebben een vroege reservering om "de" David te gaan bekijken. Ok, voor de Galleria dell'Accademia, maar de grote trekpleister is wel dat beeld.

We ontbijten een verdieping hoger, dan onze kamers, want de receptie ligt op de bovenste verdieping van dit gebouw en het restauarant ook. Ik vind dit ontbijt het minste, van de hotels, die we tot nu toe hebben bezocht (dat aan het strand het lekkerst). Vooral omdat er minder vers fruit is. Ik maak een broodje met ham en brie en dat smaakt ook prima.

Na het eten wandelen we naar de Accademia. Wij hebben reserveringen voor 9:15 en komen er net voor negenen aan. Er staat al een flinke rij wachtenden, maar met reservering zijn wij de eerste, die het museum binnengaan. Na de veiligheidscontrole laat ik de paspoorten van de kinderen zien, die korting krijgen, en dan mogen we naar binnen.

Eerst zien we een zaal met oude religieuze schilderijen, niet onze interesse. Daarna bekijken we een zaal met gipsen copien van beeldhouwwerken van Bartolini. Ook niet echt ons ding, dus we gaan op zoek naar de David, voor de menigte komt.

We vinden hem al gauw en zien meteen, waarom hij zo beroemd is. Dat iemand zo'n levensecht groter dan levensgroot beeld uit een stuk marmer kan maken! Zelfs de aderen in zijn hand, arm en voet zijn zichtbaar. En dat zoveel honderden jaren geleden, onvoortstelbaar. Ik ben er echt even stil van. Ik had verwacht even te kijken, zoals bij de Venus van Milo en dan te kunnen zeggen, dat ik hem gezien heb.

De kinderen en Rick zijn net zo onder de indruk. We bekijken het standbeeld van alle kanten en zien ook, dat het nauwlettend in de gaten wordt gehouden. De kleinste aardbeving kan al catastrofale gevolgen hebben voor dit kunstwerk, dus worden de spanningen op het beeld constant electronisch gemeten, erg interessant.

Hierna lopen we nog even wat door de galerij en zien nog een negentiende eeuwse tentoonstelling van namaakbeelden, die geen indruk maakt, behalve dat er om de zoveel centimeter een spijker in het gips zit en we ons afvragen waarom. Een vraag, die onbeantwoord zal blijven. Niets haalt bij David, dus we besluiten dit museum na een laatste blik op zijn majestueuze verschijning te verlaten.

Het is nog zo vroeg, voordeel van vroeg beginnen, pas kwart voor tien. De Duomo is nog niet eens open, maar er staat al een flinke rij. Wij besluiten die voor morgenochtend te laten en lopen door naar de Campanile (beltoren). Daar betalen we de 6 euro per persoon om naar binnen te mogen.

We beginnen aan de 414 treden naar boven. Er zijn tussendoor wel een paar verdiepingen, waar we even kunnen uitblazen. Het is een hele klim, maar dan hebben we ook wat, namelijk prachtig uitzicht over Florence. Tegenover ons zien we de mensen, die de Duomo hebben beklommen, dat hopen wij morgen te doen.

We blijven een tijdje boven om te genieten. Ik vind het zo bijzonder, dat eeuwen geleden dit uitzicht niet veel anders was. Na Dubrovnik was en is Florence (zelfs al was ik destijds niet in de beste vorm) mijn favoriete middeleeuwse stad en mijn herinnering stelt me niet teleur.

Na een half uur beginnen we aan de tocht naar beneden. Ik moet regelmatig wachten op zuchtende en steunende mensen, die naar boven komen. Helemaal beneden vraagt een Nederlands gezin mij in het Engels of het moeilijk is en de moeite waard. Tot hun verbazing krijgen ze Nederlands antwoord (zeker de moeite waard en met rustpauzes tussendoor kunnen de meesten het).

Al de hele tijd vind ik het vervelend, dat we alleen een reisgids voor Rome van thuis hebben meegenomen. In het winkeltje hier koop ik een beknopte gids voor Florence. De MapEasy kaart vertelt heel wat, maar niet de details.

We kopen wat water en beginnen dan aan een lange stadswandeling. Als eerste gaan we naar de kerk van Dante Alighieri, stammend uit 1032. Later blijkt, dat ik de enige van ons ben, die erg onder de indruk is van zo'n oud kerkje en het feit, dat een belangrijke personnage uit de Divina Comedia, Beatrice Portinari, hier begraven ligt.

Slechts een paar stappen van dit kerkje ligt Dante's huis, waar nu een museum in is gevestigd. Was ik alleen, dan zou ik het zeker hebben bezocht, maar duidelijk zijn mijn reiscompagnons verveeld. We kijken nog even naar een artiest, die Dante's gedichten met verve opzegt, en lopen dan verder. Ik zou er bijna de Divina Comedia van gaan lezen, ware het niet, dat ik daar tijdens mijn studie Italiaans vrijwel niet doorheen kwam.

We lopen verder naar het Piazza della Signoria met het uit de 13e eeuw stemmende Palazzo Vecchio. Hiervoor staat de copie van David. Na net het origineel te hebben aanschouwd valt op, dat de copie lang niet zo gedetailleerd is. Toch wel leuk om foto's van te nemen, al vinden de kinderen niet, dat ik op het meest viriele deel van het beeld mag inzoemen.

Het palazzo vecchio is gratis te bezoeken. We kijken er wat rond en fotograferen, maar vinden de in mijn gids genoemde mooie kamers niet. We zien hier vandaag ook zoveel, dat we daar maar niet om treuren.

Het is snikheet, dus tijd voor een drankpauze. We gaan een van de self service restaurants binnen. Daar liggen ook lekkere cannoli's. Kai, Rick en ik delen een grote cannolo en die smaakt toch wel anders (super lekker en vers), dan wij bij Italiaanse restaurants thuis gewend zijn. Niet, dat ik nu zo vaak (of eigenlijk ooit) cannolo bestel.

We lopen door naar de Ponte Vecchio en vergapen ons, althans Saskia en ik, aan de prachtige juwelen. We vragen ons af hoe de prijzen vergelijken met de juwelieren in Aruba. Dat zullen we nooit weten, want prijzen zijn, zoals altijd bij juwelieren, niet zichtbaar en naar binnen om te vragen willen we niet. Het is wel bijzonder, dat iedere winkel een juwelier is. je vraagt je af, hoe ze de concurrentie overleven!

Door de zenderende hitte lopen we door naar het Palazzo Pitti. Zo van voren is dat groot, maar verder niet interessant. We hebben geen zin om nog meer entrees te betalen, dus laten het er maar bij. Ik weet, dat de musea werken van bijvoorbeeld Raphael hebben, die ik graag zou zien, maar ik ben de enige kunstgek van ons vieren (hoewel Kai ook neigingen vertoont).

Het is inmiddels lunchtijd en Saskia wil graag op een terrasje eten. Rick en ik willen het goedkoop houden, dus alleen een broodje. Waarempel vinden we Caffe Bianchi, een klein terrasje met lekkere broodjes. Kai en ik kiezen de "tonno, uovo e pomodori", dus met tonijn, ei en tomaat. Een combinatie, die we thuis niet zouden krijgen, maar die ik me voorneem wel eens te maken. In de hitte smaakt het prima.

Bij alle souvenirsstandjes en winkels zien we Pinocchio hier. Het blijkt, dat Carlo Collodi uit Florence komt. Vandaar overal dat houten jochie met zijn lange neus. Saskia koopt er een souvenir van voor een van haar vrienden.

Ons volgende doel is de Piazzale Michelangelo. Hiervoor moeten we een stuk langs de Arno lopen, zoveel mogelijk in de schaduw, want het is heet. Net zo warm als bij ons thuis overigens, dat wordt wat voor de rondleidingen in DC straks!

Puffend lopen we de heuvel op. Eenmaal boven is dat duidelijk niet voor niets! We hebben prachtig uitzicht over Florence. Het is, dat het zo warm is in de zon, anders zou ik hier lang kunnen blijven.

Er staan allerlei souvenirstandjes en Kai kiest een grappig t-shirt voor de enorme prijs van 5 euro. Saskia koopt haar laatste souvenir voor een vriendinnetje, een masker, dat ze ook in Venetie heeft gezien, maar hier de helft van de prijs is.

Terwijl we hier zo rondlopen en ook in de andere plaatsen luister ik graag mee met de gidsen. Boven op de St. Mark in Venetie leerde ik al een aantal dingen en vandaag ook weer. Op een van de heuvels tegenover ons blijkt een oud Etruskisch dorpje te liggen uit de 9e eeuw voor Christus. Jammer, dat we geen tijd hebben dat te bezoeken!

Na genoten te hebben van het uitzicht, vooral Saskia vond het hier heerlijk, want zij vindt de stad niets, gaan we weer naar beneden. Dat gaat natuurlijk veel sneller, dan naar boven, dus we komen een half uur voor onze gereserveerde tijd aan bij het Uffizi.

Maar goed ook, want we moeten eerst onze vouchers inwisselen voor kaartjes. Daar staat al een rij en bij de ingang daarna ook. Om precies kwart voor drie lopen we een van de oudste en meest prestigieuze musea ter wereld binnen.

Eerst moeten we allerlei trappen op naar de bovenste verdieping. Daar zien we een galerij met eeuwenoude standbeelden en schilderijen van belangrijke personnages in de Italiaanse geschiedenis. De zalen met schilderkunst liggen daarlangs.

Het moet gezegd, ik ben dol op Botticelli nu ik zijn schilderijen in het echt heb gezien. Hoe verfijnd, wat een schilderkunst voor alweer zo verschrikkelijk lang geleden. Ook Kai is helemaal geinteresseerd, vooral in de geboorte van Venus. In de kamer met Boticelli's werken blijven we het langst.

Later zien we een Michelangelo (haalt niet bij zijn David, vind ik), werken van Bellini, Raphael, El Greco en Titian, allemaal even indrukwekkend. Ik vind de zaal met Nederlandse meesters erg leuk. Er zijn drie Rembrandts, waaronder een zelfportret. Ik wist, dat hij die graag maakte, maar niet, dat ze ook erg gezocht waren door Rembrandts leeftijdsgenoten. Een stilleven door een van de Nederlandse meesters vind ik weer zo geniaal, alsof je de sinaasappel zo van het bord pakt!

Na al dit lopen heeft Saskia last van haar rug. Niet verwonderlijk, want zij loopt de hele tijd op slippers. Maar ook mijn voeten klagen steen en been. We lopen nog door een interessante tentoonstelling over het ontstaan van het Uffizi (begonnen in 1560, maar liefst!), maar de kinderen hebben het nu gehad, dus Rick en ik haasten ons er doorheen.

Dacht ik altijd, dat je in Amerika eerst door grote winkel wordt geloodst voor je een bezienswaardigheid uit bent. Hier moeten we een waar winkelcentrum door! Eerst boeken, dan wijn, dan kleding etc. eindelijk is daar de uitgang!

Rick heeft nu wel zin in een gelato en ik eigenlijk ook. Ik neem een klein citroenijsje en Rick kiest pistachenotenijs (erg lekker!). Saskia wil niets, maar Kai bestelt de mint granita, ook dat is erg verfrissend.

Saskia, die al dit stadsgedoe maar niets vindt, wil graag een ritje in een van de koetsen aan dit plein maken. De prijs valt mee, dus we gaan op een ritje. Helaas zegt de koetsier helemaal niets onderweg. Rick vooral had gehoopt op een meer "New Orleans" ervaring. Daar zijn de koetsiers ook gidsen, de helft van de tijd versta je ze niet, maar het is het idee. Het paard is in ieder geval lief en onze voeten krijgen even respijt.

Het is dan ook weer even vervelend opstaan, want mijn voeten protesteren hard! Arme Saskia heeft echt rugpijn. We gaan dus terug naar het hotel, dat eigenlijk vlakbij ligt. Alweer heeft Rick een heel centrale locatie geboekt hier.

Gisteravond wilde Rick al een drankje drinken bij het Hard Rock Cafe, dat naast ons hotel ligt. Toen voelde ik me niet lekker, dus stel ik voor nu te gaan. Daar is Rick helemaal voor, dus we geven de sleutel aan de kinderen.

We krijgen een leuke serveerster en ik neem een droge Martini. Volgens mij heb ik die al sinds mijn studententijd niet gedronken. Het smaakt erg lekker. Rick wil ook Grappa weleens proberen, dus dat doen we ook. Pff, ik ben zo moe van vandaag, ik zou zo aan deze bar kunnen blijven hangen.

Intussen kijken we op Tripadvisor.com naar restaurants voor vanavond en zien zowel op de Engelse, als de Italiaanse, Antica Trattoria da Tino. Dat krijgt zoveel goede aanbevelingen, dat ik gauw opbel om te reserveren.

Na een snelle douche, met deze warmte onontbeerlijk, gaan we op zoek naar een taxi om ons naar het restaurant te brengen. Er is een taxi standplaats vrijwel voor de deur, dus we kunnen al snel mee.

Een reservering was absoluut niet nodig, waarschijnlijk omdat Italianen pas na achten eten. We krijgen dan ook Engelstalige menu's, maar ik ben vastbesloten Italiaans te spreken. Op zo'n moment voel ik me meer Nederlands, dan Ameerikaans en als mensen Engels terug spreken heb ik de neiging te vragen, of ze ook Nederlands spreken. Ik heb toch niet voor niets die cursus Italiaans gedaan!

Onze hoofdserveerder vindt het duidelijk wel makkelijk Italiaans te kunnen praten, dus helemaal goed. De anderen staan op Engels, maar de rest van de klanten zijn dan ook Australisch of Brits. Kai en Saskia vermaken zich met het ontcijferen van die accenten, dat lukt dus niet.

We nemen een bord met Toscaanse produkten als vooraf(je), het is dus een enorm bord, dat we absoluut niet opkrijgen. Mijn zwaardvis pasta is lekker en teveel en de anderen smullen ook. Een afgelegen maar goede keuze aan restaurant zeker. Voor het eerst waren de menen ook vriendelijk hier in Florence, tot nu toe vonden we de mensen maar nors.

In het Italiaans vraag ik om een taxi en die komt niet veel later aanzetten. Alweer in het Italiaans geef ik het adres van ons hotel. Dat zal ik nog het meest missen straks thuis. Het gaat zo goed met Italiaans en ik vind het zo'n mooie taal, niet voor niets heb ik het gestudeerd. Ik zou wel een Italiaanse Facebook vriend willen, of zo. Zonder twijfel was vandaag weer een onvergetelijke dag!

Foto's volgen later, ik laad ze nu op