Dag 9: St. Mark Basiliek en naar Florence

Alweer word ik door het klokkenspel van de Campanile wakker. Even speel ik met het idee om weer een vroege wandeling te maken, maar nog even lekker liggen wint. Om acht uur wek ik Rick en Kai, zodat we ontbijt kunnen eten voor we naar de Basiliek St. Mark gaan. Saskia gaat ook mee naar beneden om te eten, maar blijft daarna op de kamer internetten.

Ongeveer drie kwartier voor het openen van de basiliek sluite we aan in de al vrij lange rij. Gelukkig staan we in de schaduw en is er een lekker briesje. Met mensen kijken gaat de tijd snel voorbij en zelfs al voor kwart voor tien komt er beweging in de rij.

Ook hier weer wordt de regel van schouders en knieen bedekken streng gehandhaafd. Iedereen, die niet zo gekleed is, krijgt een soort donkerrode servet om om te doen. Wij zijn goed gekleed, dus mogen meteen doorlopen.

Ergens heb ik een opinie gelezen, dat de St. Mark de mooiste kerk ter wereld is. Van wat ik gezien heb, kan ik het daar wel mee eens zijn. Van binnen is hij nog indrukwekkender, dan van buiten. Alle muren, inclusief de binnenkant van de vijf koepels, zijn bedekt met mozaieken met heel veel goud. We horen van een gids, dat dat glazen stukjes zijn met 24 karaatsgoud erin.

Met open mond nemen we het geheel in ons op. We laten de schatkamer en het altaar, waar je beiden entree voor moet betalen, zitten. Als we al het moois in ons op hebben genomen, gaan we wel naar boven. Daar wordt een entree geheven van 4 euro per persoon voor het museumpje en het balkon.

Het museum is interessant en vertelt over de geschiedenis van de kerk. Ook staan hier de vier originele koperen paarden uit de tweede eeuw na Christus. Sinds 1982 zijn de paarden, die nu buiten staan, copieen.

Binnen mag niet gefotogafeerd worden, maar buiten op het balkon wel. We staan nu nog dichter bij de mooie mozaieken op de voorgevel, dus nemen daar foto's van. Ook zien we hier over het hele Piazza San Marco met zijn drukte uit. Na een aantal foto's hebben we het wel gezien en gaan even terug naar het hotel.

Kai wil toch heel graag een masker van een pestdokter en Rick een souvenirgondel. Zij gaan daarnaar op zoek. Ik wil nog een paar dingen in de stad bezoeken, dus ga er alleen op uit.

Allereerst maak ik een foto van de Brug van de Zuchten, zo genoemd, omdat de gevangenen via die brug naar de gevangenis werden gebracht en daar hun laatste blik op Venetie wierpen. De brug wordt gerenoveerd, maar ik wil dit bekende plaatje toch maken.

Op mijn MapEasy kaart zie ik, dat hier dichtbij de kerk San Giorgio dei Greci een scheve beltoren heeft. Dat wil ik weleens zien. Via de heel drukke kade loop ik erheen. Mannen en vrouwen verkleedt als met Carnaval proberen geld te verdienen door foto's, die toeristen van hun nemen. Ze roepen ook mij toe met mijn overduidelijke fototoestel. Ze hebben echter pech, want aan zulke foto's vind ik helemaal niets.

Na een tijdje volg ik de kaart de nauwe steegjes in. Hier is het opeens absoluut niet meer toeristisch. De wassen hangen hoog boven mijn hoofd te drogen en een oude vrouw hangt uit een raam een kleed te kloppen. Opeens komt er zo'n Carnavalspaar de steeg inrennen en begint in allerijl hun costuums uit te trekken. Een plotselinge amoureuze intermezzo of iets anders?

Verder baan ik mij een weg door de steegjes, nauwkeurig de kaart volgend, want je verdwaalt hier zo. Ik heb de scheve toren al gezien en gefotografeerd, maar het hele kerkje vind ik niet. Is ook niet belangrijk, dus ik geef het op.

Kai heeft de kerk van San Zacccaria ook op de kaart omcirkeld als voorkomende in Assassin's Creed. MapEasy weet te vermelden, dat de nonnen van het bijbehorende klooster bekend stonden om hun ondeugendheid. Wat ik me daar nu weer bij moet voorstellen? Deze kerk is erg donker en lang vertoef ik er niet. Zo langzamerhand moet een kerk wel heel mooi zijn om mijn belangstelling nog te houden.

Een laatste gebouw hier in Venetie, dat ik graag wil zien, is het Palazzo Contarini di Bovolo. Dit paleis uit de laat 15e eeuw staat bekend om zijn wenteltrap aan de buitenkant. Op mijn kaart zie ik, dat het niet zover is, maar ik moet wel door de meute op het San Marco plein. Nou ja, vooruit dan maar.

Na wat gezoek vind ik het paleis en maak een paar foto's. Helaas is het nu tijd om terug naar het hotel te gaan en straks afscheid van Venetie te nemen. Ja, het stinkt er regelmatig, het is er idioot druk en er is veel verval, maar toch vind ik dit een stad met karakter. Ik heb genoten van onze tijd hier.

Op de kamer pakken we in en checken uit. We kunnen de bagage bij de receptie achterlaten en gaan op zoek naar restaurantje voor de lunch. Dat vinden we vrijwel tegenover het hotel. Ai Specchiere heeft lekkere broodjes, die Rick en Saskia bestellen. Kai neemt gehaktballen met de typisch Venetiaanse polenta en ik neem weer eens een caprese.

Om een uur staat de boottaxi klaar en helpt de medewerker van het hotel met onze bagage. De taxichauffeur vaart lekker langzaam, zodat Rick en ik nog wat laatste foto's kunnen nemen. Dan lopen we door de drukte terug naar de garage San Marco. Het duurt even voor de garagebeheerder onze auto terugvindt, maar dan kunnen we op weg.

Voor we het weten draaien we de autostrada in de richting van Bologna op. Het landschap is hier nogal saai, vlak en weinig te zien, pas na Bologna wordt het mooier. Het wordt steeds heuvelachtiger en we rijden door tunnel na tunnel. Er is enorm veel vrachtverkeer, die allemaal keurig rechts blijven rijden. Rick en ik verzuchten, dat we wilden, dat er zo'n wet in Amerika was.

We verlaten Emilia en rijden Toscane binnen. Al gauw gaan we de snelweg af en worden door de GPS ingewikkeld door de voorsteden van Florence geleid. Rick heeft moeite met de aanwijzingen en het duurt vrij lang voor we eindelijk in het centrum zijn.

Daar zien we de naam van ons hotel Pensione Pendini wel op het gebouw staan, maar kunnen de ingang niet vinden. We bellen toch maar even en Rick krijgt een nogal ongeduldige Italiaan aan de telefoon, die zijn uitspraak van de straten niet verstaat. Ik neem het dus maar even over en met ijzige stem wordt mij uitgelegd, dat de ingang aan een van de zijstraatjes is.

Rick wordt helemaal nerveus van de smalle straatjes met aan weerszijden motorfietsen. Gelukkig vinden we nu de ingang snel en ik ga inchecken, terwijl Rick en de kinderen uitladen. Hier geen "benvenuto" of zo, maar een werkelijk koude vis van een receptionist, die me ook nog eens eraan herinnert, dat hij de autosleutel moet hebben, want zonder kan de auto niet worden geparkeerd. Ja, duh!

In ieder geval hebben we een superkamer of liever een suite. De kinderen hebben een kamer met twee bedden voor en Rick en ik onze eigen kamer met dubbel bed. Het is eenvoudig ingericht en we hebben geen uitzicht, maar we gaan hier toch alleen maar slapen.

We hebben inmiddels trek gekregen en gaan onze omgeving wat verkennen. We hebben flinke trek en strijken neer op een van de terrasjes aan het plein voor ons. We krijgen een tafeltje vooraan en er is van alles gaande op het plein, waaronder een Indiaanse dansgroep, dus dat is leuk.

Onze serveerder is een grapjas van jewelste, dus het wordt een leuke maaltijd. Rick en ik delen een zalm carpaccio, wat gewoon een paar plakken gerookte zalm blijkt te zijn, maar erg lekker. Mijn hoofdgerecht, een filet van dorade met tomaat, uit, aardappel en olijven in alumiumfolie bereid, is precies goed met dit hete weer.

Toe delen Kai, Rick en ik voor het eerst een tiramisu, die duidelijk vers bereid is. De serveerder is laat met de extra lepeltjes brengen en we hebben het al met messen opgegeten. Hij moet daarom lachen en verontschuldigt zich. Om het goed te maken krijgen we een tweede tiramisu gratis. Gelukkig heeft Kai daar nog wel een plaatsje voor.

Na het eten lopen we naar de Duomo. Nu dacht ik echt in Venetie de mooiste kerk van buiten te hebben gezien, maar ik vind deze nog mooier. We bezoeken de doopkapel en nemen foto's van de prachtige ook weer met goud gemaakte mozaieken in het plafond.

Dan lopen we verder naar het Palazzo Vecchio, waar de copie van de David staat en de Uffizi Gallerieen. Daarna naar de Ponte Vecchio, maar Saskia is moe, dus die laten we voor morgen. Het was vandaag weer een volle dag en dat zal het morgen ook zeker worden!

Er is een grappig verhaal over Florence en mij. Toen ik achttien was, waren we bij Venezie op vakantie. Op de avond voor we een dagje naar Florence gingen, hadden mijn broer en ik nogal veel lol met een stel Italiaanse jongens en hun wijn gehad. Wij hadden dus enorme katers, toen we door de straten van Florence liepen. Al het moois ging dus zo'n beetje langs ons heen. Daar heb ik later zoveel spijt van gehad (op de dag zelf al)! Ik hoop er morgen bewust van te kunnen genieten om de David in het echt te zien en alle kunstwerken in het Uffizi (ok, misschien niet alle, maar toch een aantal).

Foto's van vandaag staan hier.