Dag 4: Genieten van Rome

Na de heel drukke dag van gisteren (of eigenlijk alle drukke dagen tot nu toe) doen we het vanochtend rustig aan. Alleen Rick moet er voor achten uit om benzine te halen en de auto terug te brengen. Nadat hij is vertrokken, val ik weer in slaap en word met schrik net voor negenen wakker, een half uur later, dan ik op wilde staan. Nou ja, ik had het kennelijk nodig.

Saskia en Kai liggen nog in diepe rust, dus ik ga op ons bed aan de foto's en het blog van gisteren werken. Daarna doe ik nog wat halfhartige oefeningen om mijn spieren los te krijgen, morgen doe ik wel weer serieus met Kai mee. Gelukkig heb ik hier weinig tot geen last van pijn.

Rick is inmiddels terug en brengt mij een capuccino. Dan besluiten we de buurt in te lopen op zoek naar een cafeetje voor het ontbijt. Ik vind het wel heel leuk, dat we hier centraal zitten, maar ook helemaal buiten het grote toeristische gebeuren. Het is een heel gewone Romeinse buurt hier, ondanks de nabijheid van het Vaticaan.

We gaan aan een tafeltje zitten en bestellen een paar broodjes en voor mij een capuccino. Rick neemt een capuccino alla carbonara, met een soort creme, die mij er te machtig uitziet. Mijn tosti met zalm, spinazie en mozzarella is erg lekker. Intussen kijken we mensen en luisteren naar een Italiaanse moeder, die haar peuterdochtertje in bedwang wil houden. Al de bezienswaardigheden zien is leuk, maar dit ook, gewoon de sfeer van de stad voelen.

Als we klaar zijn nemen we nog een broodje mee voor Kai en gaan dan naar de kranenwinkel. Ja, je leest het goed. Rick is op een missie om een douchekop te kopen hier. De Amerikaanse douchekoppen hebben allemaal een waterbezuiniging erop zitten, waarvan het enige resultaat is, dat je een miezerig straaltje krijgt en daardoor langer moet douchen om af te spoelen e.d.. De Europese douchekoppen hebben die restrictie niet.

Vlakbij ons appartement hebben we dus een winkel ontdekt, waar ze die dingen verkopen. Gelukkig heeft de medewerker vier jaar in Londen gewoond en is zijn Engels erg goed, want verder dan "doccia" kom ik wat dit onderwerp betreft niet in het Italiaans.


Hij raadt ons een goedkope metalen kop aan en laat zien, hoe we die van calcium kunnen ontdoen, want we hebben nogal hard water thuis. We kopen er twee van, voor onze badkamer en die van de kinderen, en hopen maar, dat de schroef hetzelfde is, als in de VS.

Bij de Carrefour halen we nog wat laatste boodschappen, zoals ontbijt voor morgenochtend. Ook neemt Rick een pakje wasmiddel mee, want dit is waarschijnlijk de enige plek, waar we gratis kunnen wassen. Thuis gaat er dus een lading in de machine.

De kinderen zijn inmiddels ook op. Als we allemaal klaar zijn en gedoucht hebben loopt het al tegen enen. Saskia wil niet mee, dus Rick, Kai en ik gaan er met zijn drieen op uit. Saskia voelt zich telkens erg moe, thuis gaan we zeker naar de dokter om op ijzer te laten nakijken. Ze neemt wel extra, maar volgens mij niet genoeg.

Als eerste lopen we weer naar het St. Pieterplein. Rick en ik willen alle plekken, die in het Bernini Mysterie worden besproken, fotograferen. Een daarvan, die we telkens gemist hebben, is de "Wind" op dat plein. De eerste dode cardinaal in het boek werd daar aangetroffen. Het blijkt een tegel op het plein te zijn. Het is zaterdag en kennelijk busdag, want het halve plein staat vol met geparkeerde bussen. Zijn wij even blij, dat dit niet de enige dag is, dat we hier zijn!

In een soeverierswinkel in het Vaticaan gaan Rick en Kai op zoek naar iets leuks. Het zijn vooral religieuze dingen, die er te koop zijn, maar Kai verzamelt ook munten. Hij koopt er een met Johannes Paulus II erop, die nu net tot bijna Sint is uitgeroepen. Overal zie je zijn foto en ik vraag me af, hoe de huidige Paus zich daarover voelt. Moet moeilijk zijn in zo iemands voetstappen te treden!

We lopen verder naar het Castel Sant'Angelo. Eerst maken we foto's met de mooie brug met allerlei standbeelden van engelen op de voorgrond. Dan kopen we toegangskaartjes, Kai mag er tegen gereduceerde prijs binnen.

Dit kasteel is gebouwd op de fundamenten van het mausoleum van de Romeinse keizer Hadrianus. Zoals zoveel gebouwen in deze stad is een groot gedeelte bewaard gebleven, omdat de pausen het hun kasteel maakten in geval van dreiging.

We dwalen door de kamers en gangen en zien een aantal mooie Renaissance werken. Helaas mag er binnen vrijwel nergens gefotografeerd worden, want ook hier is de pracht en praal weer niet te beschrijven. Vanaf de vijftiende eeuw heeft vrijwel iedere paus er wel wat bijgebouwd. Ook genieten we van het uitzicht van boven, al zien we later pas, dat we niet helemaal bovenin zijn geweest. Hoe we dat hebben gemist?

Na bijna twee uur en heel wat foto's later besluiten we, dat het tijd is Saskia op te gaan halen. Die heeft inderdaad inmiddels flinke honger. De mannen hebben net onderweg al een broodje gekocht, maar die hebben hier Amerikaanse proporties en zijn teveel voor mij.

Rick heeft, terwijl we weg waren, een wasje gedraaid. Mijn hulp kwam en komt erbij te pas om het allemaal tot een succesvol einde te brengen. De wasmachine is in het Italiaans en het zou wel handig zijn, als men er een gebruiksaanwijzing voor had achtergelaten. Het lukt me echter wel het uit te vogelen.

Terwijl Rick met zijn was bezig is, gaan Saskia en ik naar beneden. Daar nemen we een tafeltje bij het familierestaurant vlak naast ons appartement. Trattoria ai Musei heet het, en het wordt door een familie gerund, al sinds 1920. We maakten al kennis met een van de broers, toen de grote gemeenschappelijke voordeur van ons appartement niet makkelijk openging om woensdag.

Saskia en ik worden dan ook als zodanig erkend (le due belle ragazze di mercoledi). We krijgen er een gratis mandje brood voor, maar dat eten we geen van beiden, dus ik bedank vriendelijk. We bestellen allebei een caprese salade, die weer super is met knalrode tomaten.

Later komen de mannen er ook bij en Rick bestelt een cola. Hij is teleurgesteld, als hij enkel een blikje krijgt en geen glas met een partje citroen, zoals hij "in Europa" is gewend. Ik herinner hem eraan, dat Europa nog diverser is, dan de VS.

Na veel grazie's nemen we afscheid van de eigenare(sse)n van dit restaurant. Een ervan komt ons in het Italiaans nog eens vragen, hoe we dat brood hebben kunnen laten staan. Ze wijst op haar heupen, zij kan het niet weerstaan.

Daarop antwoord ik, in heel gebroken Italiaans, dat dat de reden is, dat Saskia en ik het niet namen. Groot gelach tot gevolg, deze mensen genieten van het leven. Ik kan me niet goed genoeg uitdrukken in de taal om te zeggen, wat ik wil, dus ik eindig maar met "La vita e bella". Ze maakt een gebaar, wat dat inderdaad betekent. Leuke mensen hier beneden (trouwens, de appartementbewoners zijn ook iedere keer erg aardig), we zouden hier zo kunnen wonen, onder de rook van de Paus.

Maar we hebben nog meer Rome te zien en nemen een taxi naar het Pantheon. Wat een verschil met een paar dagen geleden! Het is er superdruk en zelfs bij de ingang van de kerk, die het nu is, wordt gewaarschuwd voor tasjesdieven. Ik houd mijn tas dus maar weer extra goed vast.

Na de nodige foto's buiten lopen we weer naar binnen. Wat een prachtig gebouw is dit ook weer. Een van de best (zo niet de beste, zoals ze hier schrijven) overgebleven Romeinse bouwwerken, ook weer dankzij de katholieken, die hier een kerk van maakten. Vooral de deuren zijn een voorbeeld van de Romeinse tijd.

Het is er ook heel erg druk! Ik hoor Nederlands en Engels, behalve Amerikanen zijn er ook heel veel Britten. Ik fotografeer het "duivelse gat" bovenin en lees, hoe regenwater wordt afgevoerd door gaten in de vloer. Rick en ik zijn alleen allebei vergeten om het graf van Rafael te vinden. Het is dan ook zo donker en zo druk en de kinderen hebben er al gauw genoeg van.

Niet zo heel ver van het Pantheon ligt de Trevi Fontein. Ook hier weer een menigte aan mensen, maar iets, dat we gezien moeten hebben. We nemen wat foto's, maar het muntje erin wil ik pas op onze laatste dag hier (over een week) gooien.

Rick en ik willen graag alle plaatsen in de stad, die in het Bernini Mysterie worden besproken, bezoeken. We lopen dus naar het Piazza Barberini en de Triton fontein. Daar zien we ook een leuk zaakje met zijden stropdassen, waar Rick er vier voor twintig euro koopt.

De allerlaatste plek om te bezoeken uit het Bernini Mysterie is de kerk Santa Maria della Vittoria. Saskia werd met haar korte broek al uit een andere kerk geweerd, dus hier blijft ze buiten wachten. Zoals ze zelf zegt zijn kerken toch al niet haar ding.

Kai, Rick en ik gaan wel naar binnen. Dit is een bizarre (en heel donkere, dus foto's zijn bijna onmogelijk voor mij met mijn filter op mijn toestel) kerk. Niet alleen ligt St. Theresa er zo ongeveer een religieus orgasme te hebben, aan de andere kant ligt een onbekend vrouwmens in glazen kist in een vreemde positie. Ik bedoel hier helemaal niets heiligschennends mee, het is gewoon, ik kan er geen ander woord voor vinden, bizar.

We blijven er een tijdje kijken en lezen het verhaal van St. Theresa. De tieners wachten intussen gelaten op de trappen. Zij willen op zoek naar een restaurant.

De bekende Via Veneto is heel dichtbij, dus daar lopen we heen. Onderweg zien we de Amerikaans ambassade, die, zoals altijd, zeer goed beveiligd is. Het gebouw is wel prachtig, het voormalige Palazzo Margherita.

Via Veneto is de Champs Elysees of Fifth Avenue van Rome. Hier zijn de dure winkels te vinden en de eveneens dure restaurants en cafe's. Op mijn MapEasy (aan te raden!) kaart/gids staat Harry's Bar aangegeven.

Hier gaan we even een aperitief drinken. We krijgen een tafeltje aan de straat en Kai en ik bestellen aperol spritz, Rick een "Bernini" cocktail. Zo'n bijzonder gevoel om hier te zitten. Limousines rijden af en aan en het is duidelijk de creme de la creme.

Avondeten hier is duidelijk teveel voor onze portemonnaie. Op mijn kaart staan een paar minder dure ideeen, maar die zijn of dicht of zien er niet erg gezellig uit. We denken erover een taxi naar een minder duur gedeelte van de stad te nemen, als Saskia vraagt, of we het menu van Caffe Strega niet willen bekijken. Daar zitten veel mensen, dus het is waarschijnlijk betaalbaar, denken wij.

Inderdaad valt de prijskaart mee, ons de taxirit besparend. De bediening is ook nog eens heel goed en attent en probeert niet constant Engels te antwoorden, als ik Italiaans spreek. Dat vind ik namelijk heel ergerlijk en is precies, wat Rick in Nederland telkens overkwam. Je probeert de taal te spreken, er is een ergernis over buitenlanders, die dat niet kunnen, en als ze het dan proberen, wordt er toch weer Engels geantwoord.

Het eten is prima, althans voor Kai, Saskia en mij (ik heb mijn eerste pasta maaltijd gegeten, tonnarelli met mosselen, calamari en garnalen). Rick heeft lamskotelet besteld en vindt het vreselijk, maar wil er niets over zeggen. Als "toetje" nemen Rick en ik nog een limoncello (mmm, wat zijn die lekker!) en dan is het op zoek naar een taxi.

Er is een taxistandplaats heel dichtbij. Ik geef de chauffeur het adres en voor het eerst heeft hij geen idee, waar het is. Deze man spreekt geen Engels, dus mijn Italiaanse kennis komt alweer van pas. We worden in ieder geval voor onze deur afgezet. Rosetta Stone mag dan niet goedkoop zijn geweest, het komt enorm van pas. Rick merkt regelmatig op, dat hij onder de indruk is van hoe goed ik kan communiceren.

Deze "rust"dag was toch ook weer vol. We deden veel vandaag, maar het voelde wel veel langzamer. Morgen verlaten we Rome en gaan andere delen van Italie verkennen. Ik kan in ieder geval iedereen zo'n appartement aanraden. Wij hebben het via Eurocityapartments.com geboekt en het adres is Via Santamaura 7. Morgen gaat Rick de huurauto ophalen en dan gaan we naar het noorden.

De foto's van vandaag staan hier.