Dag 6: Het Adriatische strand

Na een heerlijke nacht, waarin het eindelijk lekker koel was, word ik net voor negenen wakker. De anderen liggen nog in diepe rust, dus ik blijf ook nog een half uurtje doezelen. Het ontbijt duurt maar tot half elf, dus om half tien vind ik het welletjes en wek de rest.

Op deze verdieping staat een lekker buffet met verschillende broodjes, ham, kaas en ei en wat cereals. Daarbij vraag ik een caffe Americano, want dat bijkt een gewone kop koffie te zijn. We eten buiten op het terras met uitzicht op de zee, die er aantrekkelijk uitziet.

Voor we ervan mogen genieten moet er echter even gesport worden. Rick gaat joggen op het strand en ik doe met Kai zijn routine. Die duurt lekker kort, mamaar de spieren worden er totaal door uitgeput! Vandaag zijn het 123 squats, 63 push ups, 117 lunges en 3 minuten en 18 seconden de plank.

De beenoefeningen lukken me wel, hoewel ik morgen mijn bilspieren ga voelen! De push ups kan ik alleen op mijn knieen, maar dat gaat ook nog. Bijna 3,5 minuten zonder stoppen de plank doen lukt me echt niet. Bij iets meer dan twee minuten (vind ik al lang!) moet mijn knie even naar beneden. De hele filosofie achter dit "Max Capacity" programma vind ik wel interessant.

Na afloop kleden we ons gauw in badpak. Ik haal beneden bij de receptie baddoeken en dan lopen we naar het strand. Daar staan allemaal witte parasols en stoelen, die bij het hotel horen. We nemen vier stoelen en een parasol en ik kijk rond, of we daarvoor moeten betalen. Ik zie echter niemand en andere mensen gaan ook zo zitten. Kennelijk zitten ze bij onze kamer inbegrepen, heel fijn!

Rick is nog niet terug, maar de kinderen kunnen niet wachten om het water in te gaan. Dat is verfrissend koel, het duurt even voor we door zijn, maar dan is het heerlijk. Het strand ziet er kleurig uit met verschillend gekleurde parasols voor ieder paviljoen. Eigenlijk verschillen stranden van over de hele wereld wat dat betreft niet veel met elkaar. In de verte zien we een enorm cruiseschip liggen.

Rick heeft naar dat cruiseschip gejogd en heeft het daardoor natuurlijk flink heet gekregen. Hij komt dan ook gewoon de zee ingerend! Om ons heen horen we voornamelijk Italiaans en wat Frans, duidelijk is dit geen grote internationale bestemming. Dat was ons doel ook om in een echte Italiaanse badplaats te verblijven. Na even lekker gezwommen te hebben, krijgen Saskia en ik het koud.

De anderen gaan op de stoelen liggen lezen, maar ik loop langs het strand in de hoop een restaurant voor vanavond te vinden. Het restaurant bij ons hotel heeft veel te weinig gerechten, die Saskia lekker vindt. Hier aan zee ligt de nadruk op visgerechten en daar houdt zij niet van.

Gelukkig vind ik een paar paviljoens verderop een restaurant met een uitgebreider menu. Ik maak er een reservering voor half acht en de vriendelijke serveerder vraagt, of we met zicht op zee willen zitten. Si, mi piace molto!

Saskia is opgelucht te weten, dat ze vanavond wellicht eens iets anders, dan caprese kan bestellen. Hoe lekker ook, na een tijdje gaat het vervelen. We lezen wat en zwemmen wat en dan is het tijd voor de lunch. We besluiten die wel gewoon hier bij het hotel te gaan eten.

Ze hebben lekkere broodjes, maar ook piadina, platte broodjes, die typisch van deze streek, Emilia Romagna, zijn. Saskia en ik bestellen die, de mijne met tonijn en tomaat, heerlijk is het!

Er volgt nog een grappige situatie, als Rick in het Italiaans een bak fruit probeert te bestellen. Ten eerste verstaat de serveerster zijn prosciutto "cotto" als "crudo", dus dat verbeter ik maar gauw. Maar dan denkt ze, dat Rick het fruit op zijn brood wil als salade. Die rare Amerikanen moet ze hebben gedacht, ha ha! Gelukkig begrijpt ze het wel, als ik het uitleg.

We bestellen allemaal zo'n bakje fruit en daar krijgen we geen spijt van! Het is ongeveer het lekkerste, precies rijpe, verse fruit, dat we ooit hebben gegeten. Vooral de perziken zijn supersmakelijk!

De kinderen gaan terug naar het strand, maar Rick en ik willen toch even snel een blik op Ravenna werpen. We zijn daar zo'n vijf kilometer vandaan en volgen de "centro" bordjes. Alleen is er zoveel eenrichting en helemaal niet duidelijk waar de mooie oude gebouwen zijn. We vinden de Duomo en maken daar wat foto's van.

Verder zien we wat mooie gedeeltes van het centrum uit de auto, maar na een tijdje zoeken geven we het op. We wilden gewoon snel even rondkijken, dus parkeren en een eind lopen willen we niet. Het strand vinden we vandaag belangrijker.

Daar vinden we Kai en Saskia terug in het water. Het is mij te koud, maar Rick gaat er nog eens in. Ik lees in mijn flutromannetje over Florence en daarna, als Saskia de Kindle opeist voor haar boek, in meegebrachte tijdschriften. Saskia was haar Pretty Little Liars boek vergeten in het vliegtuig en het is een serie, die op volgorde moet worden gelezen. Lang leve het electronische tijdperk. Ik heb het boek zonder extra kosten op mijn Kindle gezet en nu lezen we er dus om de beurt een ander boek op.

Tegen vijven begint het te betrekken en er staat een koel windje. We hebben het op het strand wel gezien. Kai en ik gaan douchen en Saskia en Rick verder lezen op de gerieflijke "bedden" op het terras net buiten onze kamer. Niet veel later komen ook zij binnen om zich op te frissen.

Rick en ik gaan beneden een aperitiefje drinken om 4 juli, de Amerikaanse onafhankelijkheidsdag, te vieren. Gewoonlijk zouden we vanavond vuurwerk gaan kijken, maar dit jaar missen we dat. Het is toch grappig, hoe we deze speciale dag thuis toch wel een beetje missen, ook al hebben we het super op vakantie.

Als de kinderen ook klaar zijn, lopen we naar het restaurant voor het avondeten. Dat duurt letterlijk vijf minuten over het strand, zo dichtbij zou ik wel vaker willen eten! Ons tafeltje staat al klaar en de anderen zijn het met mij eens, dat dit een leuk, modern strandrestaurant is.

Het eten is ook prima en helemaal niet duur. Ik begin met een "Oosterse" tonijntataki, die erg lekker is. Daarna een pizza met olijven, artisjok, champignons en ham. De korst is zo dun, onvoorstelbaar, echt voortreffelijk. Ook de anderen smullen.

Toe neem ik een limoncello, Rick een capuccino, Saskia een toetje met aardbeien en Kai eentje met rum en chocolade, die als een soort milkshake wordt opgediend. Alles is even goed en lekker en we rollen zowat terug naar het hotel!

Grappig is, dat tijdens het eten het liedje speelde, dat wij altijd horen, als we Katja bellen. Ze zingen "I wish you were here" (geen idee, wie de groep is) en dat wensen wij natuurlijk ook zeker van Katja. Maar die dame beleeft op het moment haar eigen avonturen en is net terug van de Galapagos eilanden, waar ze gedoken heeft en allerlei bijzondere zeedieren heeft gezien.

Terug in het hotel pakken we alvast in, want morgen gaan we weer verder naar de stad met kanalen. Niet veel foto's vandaag en slechts met mijn telefoon genomen, maar ze staan hier.