Onze webcam

Cul-de-sac Cam

woensdag, juli 06, 2011

Dag 8: Venetie verkennen en de gondola vaart

Om zeven uur word ik gewekt door het klokkenspel in de toren naast het hotel. Wat een vrolijk wakker worden! Ik blijf nog een half uurtje liggen, maar dan lonkt een vroege wandeling door de stad voor de vele toeristen komen, te erg.

Stilletjes maak ik Rick wakker, die gisteravond heeft aangegeven mee te willen. We lopen eerst naar Piazza San Marco en dan door de nauwe steegjes. Venetie is net aan het wakker worden en we zien nu voornamelijk de bewoners naar hun werk gaan. Met boten worden hotels van wasgoed en groente en fruit voorzien en bij de bakkerijtjes halen mensen hun warme broden.

Helaas gaat de tijd snel en voor we het weten loopt het tegen negenen. Dat is later, dan ik had gewild, want we moeten nog ontbijten en ik vrees een flinke rij voor de St. Mark Basiliek. Rick gelooft me niet zo en zegt, dat ik niet zo moet haasten. Tja, ik heb de rij gisteren gezien en de enorme hoeveelheid toeristen.

We eten beneden ontbijt, dat lekker veel fruit heeft. Tomaat met kaas en meloen met prosciutto zijn de hoofdzaken op mijn bord. Daarbij een lekker sterke kop koffie en ik kan er weer tegenaan.

Terwijl Rick het rustig aan wil doen en nog een capuccino neemt, gaan Kai en ik vast naar boven. Het is vandaag deel twee van de Max Capacity training, waarbij we de oefeningen van vorige week zo vaak moeten doen, als Kai ze deed, maar dan achter elkaar. Een beetje moeilijk uit te leggen, maar het houdt in ieder geval weer een paar trillende benen en armen en dat in minder, dan een kwartier!

Het loopt tegen tienen, als we eindelijk naar de St. Mark lopen. De rij is al ellenlang en Rick moet toegeven, dat ik gelijk heb. Omdat ons hotel zo dichtbij is, besluiten we morgenochtend om kwart over negen paraat te gaan zijn. Hopelijk kunnen we dan vrij snel naar binnen.

De rij voor de Campanile is een stuk korter. We betalen de 8 euro entree per persoon en nemen de lift naar boven. Het is prachtig helder weer vandaag, dus we hebben mooi zicht over heel Venetie. Saskia vertelt, dat ze zich nooit zo veilig voelt in deze oude torens. Ik vertel haar maar niet, dat deze toren in 1902 in elkaar stortte!

Als we uitgefotografeerd zijn, gaan we het San Marco plein verkennen. Rick, Kai en ik proberen duiven op ons te krijgen, Saskia vindt ze te vies. Er landt er een op mijn hand, maar Kai is heel populair. Maar liefst drie duiven landen op hem. Eentje vindt het zo prettig op zijn schouder, dat hij haar er nauwelijks meer vanaf krijgt.

In een van mijn boeken heb ik gelezen over Caffe Florian. Dat is duidelijk een sjieke aangelegenheid met live vioolmuziek. Aan een van de tafeltjes gaan we ervan genieten en mensen kijken. Ik drink waarschijnlijk de duurste ijskoffie ooit, maar de atmosfeer is wel speciaal. Rick is in zijn nopjes, want voor ettelijke euro's extra krijgt hij hier wel een partje citroen bij zijn cola.

Kai vindt het super deze steden te bezoeken, want hij herkent veel plaatsen uit het spel Assassin's Creed. Gisteravond heeft hij die hier in Venetie op de kaart omcirkeld. We gaan een paar daarvan vandaag bezoeken.

Allereerst lopen we de Rialto brug weer over, dit keer de markt op. Kai en Rick willen graag wat vers fruit en in mijn beste Italiaans bestel ik het. Zelf eet ik ook een abrikoos en een pruim, die allebei smaken, alsof ze zo van de boom komen, heerlijk!

Na de vismarkt gaan we op weg naar de Frari Basiliek, die ook in Assassin's Creed voorkomt. Dat valt echter niet mee en we dolen door de nauwe straatjes van de stad. Hier komen de toeristen niet, dus ik vind het wel leuk. Opeens blijken we vlakbij de kerk te zijn, schijnbaar puur bij toeval, want ondanks onze kaarten waren Kai en ik de weg wel een beetje kwijt.

Het is inmiddels ook lunchtijd, dus we zoeken een restaurant met broodjes. Dat vinden we al gauw en er wordt een tafeltje buiten voor ons bijgezet. Ik bestel een vissalade, die erg lekker is. De anderen nemen het typische platte brood van hier met tomaat, mozzarella en prosciutto.

Zoals bij veel kerken hier in Venetie kost het 3 euro om de Frari Basiliek in te mogen. Eerlijk gezegd ben zelfs ik een beetje "uitgekerkt", dus we werpen even een blik door het open raam en dat is genoeg.

In tegenstelling tot Rome heeft Venetie wel leuke souvenirs. In een winkeltje. La Bauta, met allemaal handgemaakte maskers kiezen Rick en ik een klein blauw maskertje voor aan onze slaapkamermuur. Daar hangen al een paar mooie maskers uit New Orleans, dus daar past hij mooi bij.

Het leuke is, dat we kunnen zien, waar de artiest de maskers maakt. Ze zijn allemaal uniek, omdat ze met de hand zijn gemaakt. Ons maskertje heeft een vrij vrolijk gezichtje. Vaak vind ik de maskers hier in Venetie een beetje eng. Zo zijn er veel van het soort, dat de dokters droegen tijdens de pestuitbraken. Kai wil daar graag een van, maar de goedkoopste bij deze winkel 45 euro.

Bij een ander winkeltje kiest Saskia Murano glasarmbandjes voor haar vriendinnen. Langzaam lopen we, al etalages kijkend, terug naar het hotel. Opeens roept Rick mij en wijst me op een winkeltje, waar ze bedeltjes verkopen, die aan Pandora armbanden passen. Ze hebben een zilveren Rialto brug en het Colosseum in Rome. Rick koopt ze voor mij, hartstikke leuk. Ik ben echt wel een ekster, ha ha!

Vlak naast ons hotel is ook een glaswinkeltje. Hier verkopen ze ook oorbellenknopjes, waar Saskia naar op zoek is. Zij kiest een paar uit en ik neem meteen ook een paar kleurige hangers mee voor Katja.

Blij met onze aankopen gaan we naar boven naar de kamer. Het is inmiddels al drie uur en ik had me voorgenomen een kleine siesta te nemen, omdat ik vanavond de verlichte gebouwen wil zien. Kai wil naar het Arsenaal en Rick gaat mee. Ik zou ook wel willen, maar dan krijg ik die nodige rust niet. Saskia en ik blijven dus even op de kamer relaxen.

Na een uurtje zijn de mannen ook weer terug. Aan de foto's te zien is dat Arsenaal een aanrader en nu baal ik, dat ik niet mee ben gegaan. De rust deed echter ook goed. Saskia heeft ook hernieuwde energie, vooral omdat we iets gaan doen, wat zij ook leuk vindt.

We gaan namelijk op zoek naar een gondel. Er zijn er heel wat, natuurlijk, en aan het Grand Canal informeerde Rick al naar prijzen. Die kwamen wel overeen met hetgeen ik gelezen had. Alleen vonden we de gondelier aan wie Rick het vroeg nu niet overlopen van enthousiasme.

Ergens tussen het Piazza San Marco en de Rialto Brug zien Saskia en ik een gondel liggen met een lekker traditioneel geklede Italiaan als gondelier. Rick wil wel kijken, hoeveel die dan vraagt. Als Rick dat in het Engels vraagt, maakt de man duidelijk die taal niet te spreken. Niet getreurd, zegt Rick, mijn vrouw spreekt Italiaans, slik!

De gondelier roept er toch maar een jongere collega bij, die wel Engels spreekt, maar duidelijk liever Italiaans. Zo gaan de onderhandelingen dus in het Italiaans. Ik had dit al verwacht, want herinner me van vele jaren geleden, dat het net zo was. Gondeliers weten precies genoeg Engels om de belangrijkste bezienswaardigheden onderweg te laten zien.

Na wat heen en weer gedoe krijg ik er tot mijn genoegen een prijs uit, waar we mee kunnen leven. Natuurlijk krijgen we die korting omdat ik zo goed Italiaans spreek. Charmant blijven ze toch, die Italianen, al flessen ze je, waar je bij staat.

Maar goed, een tochtje in de gondel hoort toch bij Venetie (ja, ja, ik weet het, supertoeristisch). Sommige mensen, Aziaten in ons geval, hebben er zelfs nog een zanger en accordeonspeler bij gehuurd, waardoor het O Sole Mio en Cantare over het water knallen en wij gratis mee mogen genieten.

Luigi, onze gondelier, doet dit al 28 jaar. Ik vraag hem, of hij ervoor naar school moest. Hij nog niet, want zijn vader was ook gondelier en toen werd het van vader op zoon doorgegeven, maar tegenwoordig moet men wel naar school.

Op mijn (tongue in cheek) vraag, of hij dan ook zingen heeft geleerd van zijn vader, antwoordt hij lachend, dat hij die serenades graag aan de professionele musikanten overlaat. Geen zingende gondelier voor ons dus, helaas. Hij geeft me alweer een compliment over mijn Italiaans, dat doet toch wel goed, eigenlijk. Er zullen wel niet heel veel buitenlanders zijn, die zich in deze taal verstaanbaar kunnen maken.

Het valt me deze vakantie op, dat de Fransen gewoon Frans praten met de Italianen en de Spanjaarden gewoon Spaans. Het lijkt, alsof de Italianen die twee talen beter beheersen, dan Engels.

Na iets meer dan een uur zijn we terug bij de kade, waar we begonnen. Het is vreemd, we hadden allemaal het gevoel veel korter onderweg te zijn geweest. We vonden het allemaal heel leuk, in ieder geval. Met nog een joviale "ciao" en een extra zwaai voor mij nemen we afscheid van Luigi.

Het is pas half zes, maar we hebben allemaal al trek. Rick en ik hebben op onze ochtendwandeling een leuk gelegen en betaalbaar terrasje gevonden. Artblu Caffe ligt bij de San Stefano kerk. Grappig is, dat er twee andere Nederlandse gezinnen op het terras zitten.

Voor mij is het vooral belangrijk wat visgerechten op het menu te hebben. Dat miste ik in Rome heel erg, daar waren ze gigantisch duur. Ik ben geen fan van pizza en pasta en de caprese verveelt toch op een gegeven moment ook wel. Wat dat betreft is Venetie wel mijn stad, overal verse vis op het menu.

Kai en ik delen een bruschetta. We lachen om de Engelse vertaling op dit menu: gallig bread. Waarschijnlijk bedoelde men garlic bread, maar dat is het ook niet. Wie de Engelse vertalingen van de Italiaanse menu's doet, weet ik niet, maar de helft is onbegrijpelijk en zeer lachwekkend.

De bruschetta is matig, het brood niet zo knapperig, als we eerder deze vakantie hadden. Ik bestelde het vooral om de tomaat, dus eet die gewoon van het brood af.

Als hoofdgerecht bestel ik, net als gisteren, het Venetiaanse specialiteit: sieppe al nero, oftewel inktvis in een saus van zwarte inkt. Dit wordt alweer met polenta geserveerd, ook een plaatselijk gerecht zie ik online. Het smaakt alweer heerlijk, al is het wat zouter, dan gisteren.

Hoe hard ik ook probeer, ik krijg geen van de anderen zover een hapje te nemen. Hun verlies, denk ik maar. Rick heeft nota bene spaghetti met gehaktballen (twee hele gehaktballen) en Kai en Saskia een pizza. Saskia vindt die van haar, met groentes (aubergine o.a.) niet lekker en eet er niet veel van. We beloven haar een gelato als dessert.

Er zijn gelateria's op iedere straathoek, maar wij wachten tot vlakbij ons hotel. Ondertussen zoeken we ook nog naar een betaalbaar "pest"masker voor Kai. Tot nu toe kosten degenen, die er een beetje authentiek uitzien tegen de honderd euro!

Bij de gelateria hier op de hoek neemt Kai er een met drie smaken en Saskia met twee. Ik wil niet zoveel, maar toch proeven, dus bestel een hoorntje met meloenijs. IJs, zelfs gelato, is me al gauw te zoet en zo ook nu. De eerste paar likjes zijn lekker en dan heb ik genoeg. Eigenlijk vind ik alleen citroen superlekker. In mijn herinnering zijn gelato's ook minder romig, dan we ze hier zien, maar misschien herinner ik me dat verkeerd.

Eigenlijk wilde ik er vanavond nog met mijn fototoestel op uit, zoals Rick en Kai gisteren. Rick zou wel meegaan, als ik dat wil, maar waarschuwt me voor een teleurstelling. Alleen de Rialto Brug was wel mooi verlicht, maar heel moeilijk te fotograferen en toch wel een flinke wandeling van hier.

Piazza San Marco viel erg tegen vonden ze gisteren. Ik vind het wel best en sta morgen liever weer vroeg op voor een wandeling zonder toeristen. We zullen zien of me dat weer lukt. Na de lunch vertrekken we naar Florence, onze laatste bestemming van deze vakantie, voor we terugkeren naar Rome.

Nu we meer dan halverwege zijn zou ik wel weer opnieuw willen beginnen, maar ik weet, dat er thuis straks ook zoveel speciaals te wachten staat. In ieder geval gebruik ik mijn Italiaans regelmatig en hopelijk helpt dat met het onthouden voor de toekomst. Ik heb het altijd erg gevonden, dat ik die taal "vergeten" (dus niet, want het kwam zo terug) was.

Foto's van vandaag staan hier.

11 reacties:

Anoniem zei

Ik kon me in Venetië maar niet voorstellen dat daar ook echt mensen woonden.
Marjon

Elke zei

(er staat een witte auto bij op jullie oprit?)
En we reizen denkbeeldig weer verder met je mee..

Wat mij telkens opviel in Venetie, was de geur. Allemaal verschillende dingen door elkaar: eten van de restaurantjes, zwetende toeristen, het water en weet ik veel wat nog meer. In ieder geval vond ik dat telkens zo onaangenaam, dat ik er niets romantisch aan vond.
(ik was er in 1987 en in 1989)

Firenze... ik kijk er naar uit! Het is daar haast mooier qua musea dan in Rome!

Natasja Valentijn zei

Wat een leuk verslag weer! Dat jullie genieten staat vast! Wat is Italië toch een mooi land, hè! Nou voor morgen wens ik jullie weer veel plezier!

Annemiek zei

Dat spel hebben ze hier ook, ik wist niet dat het echte gebouwen zijn. Zoiets maakt het dan weer net wat specialer voor de electronisch ingestelde jeugd :)

Anja zei

Prachtige foto’s heb je weer gemaakt. Fijn dat jullie zo genieten in Venetie!

naomi zei

Hallo

Weer veel gedaan, genoten van je verslag en foto's. Ook deze stad is zo mooi. Er is ook zoveel te zien in Europa. Ik wil ook ceht ooit naar Italie ben daar nog nooit geweest.

Fijne dag ook weer vandaag eerst nog even Venetie en dan de auto halen en op naar Florence. Een goede rit gewenst.

Groetjes Naomi

marianne zei

Echt leuk dat je Italiaans weer zo is teruggekomen! Dus vandaag naar Florence? Nog heel veel plezier!

Wij vertrekken morgen richting Dordogne en ik heb nog meer zin in vakantie gekregen door jouw enthousiaste reisverslagen :).

Anja L. zei

Ik vind die maskers altijd zo eng. Hier in de Italiaanse ijssalon hangen ze ook maar ik vind ze er niet prettig uitzien.
Goede reis naar Florence.
Anja L.

Marjon zei

inktvis met inktsaus, jasses, ik moet er niet aan denken.

Als je niet van pizza en pasta houdt is Italië niet echt en land voor jou wat betreft eten. Ik kan juist zo smullen van al die verschillende pasta's, heerlijk!!


En morgen naar Florence, ik ben jaloers. Prachtige stad vind ik dat.

Veel plezier!

Petr@ zei

Hopelijk is het vandaag wel gelukt, St Marks.

Ik vind die maskers in Venetië zo geweldig mooi. Grappig dat juist veel mensen ze eng vinden.

Heel veel plezier in Florence.

Petra zei

@Marjon - Ja, gek, he? Maar het merendeel is toch wel inwoner.

@Elke - Die witte auto is van Laura, die voor de katten zorgt. Ik moest vanochtend aan je stankopmerking denken, want op een gegeven moment was de visstank overweldigend in een steeg.

@Natasja - Het is zeker genieten!

@Annemiek - Inderdaad, ik vind het erg leuk Kai zo enthousiast over deze steden te zien daardoor, ha ha.

@Anja - Het is een leuke stad, maar we waren er lang genoeg.

@Naomi - Ja, zeker eens hierheen gaan, erg leuk land. Hoewel ik de Italianen niet zo vriendelijk vind, over het algemeen, maar dat zal met de steden te maken hebben.

@Marianne - Superveel plezier in de Dordogne. Dat gebied lijkt heel veel op waar wij in Virginia wonen, heb ik mij laten vertellen.

@Anja - Ja, ik vind ook iets engs aan die maskers, terwijl ik dat in New Orleans niet heb.

@Marjon - Het is echt lekker, hoor, die inktvis. Ik ben gewoon niet zo'n brood/graan liefhebster. Ik weet het, ik ben raar.

@Petra - Het is gelukt, we hebben de basiliek gezien. Ik vond veel van de maskers ook mooi, maar die van Kai bijvoorbeeld creepy ;)