Extreme hitte

"It's another scorcher", zegt Rick, als hij de achterdeur opendoet. Inderdaad lijkt het zo vroeg al een oven, als ik Cosmo uitlaat. Helaas voor hem is dit zijn enige goede wandeling van de dag. Later wordt het gewoon te heet voor hem buiten.

Petra in Nederland en ik beginnen vandaag serieus aan het Max Capacity programma. Kai werpt zich op tot mijn coach en zorgt ervoor, dat ik de oefeningen in goede vorm doe. Het is maar iets meer dan een kwartier, maar dat is dan ook echt afzien! Vooral de push ups vind ik verschrikkelijk moeilijk. Het is erg leuk om het zo samen te beginnen, via Facebook houden we elkaar op de hoogte.

De rest van de ochtend zijn we ronduit lui. We kijken wat tv en computeren. Het is toch gezellig met zijn drietjes. De zon schijnt buiten zo mooi, dus ik ga even buiten lezen. Nou, ik houd er erg van om buiten te zijn in de zomer en kan heel goed tegen (vochtige) hitte, maar ik ben binnen het kwartier weer binnen. Het is echt niet uit te houden!

Op de computer zie ik, dat de gevoelstemperatuur 109 graden Fahrenheit bedraagt. Dat is 42 graden Celsius! Vorige zomer werd het heel erg warm, maar niet hoger dan 105 graden, wat 40 graden is. Morgen zal het volgens het verhaal zelfs tegen de 50 graden lopen, qua gevoelstemperatuur.

Om half een heb ik voor de lunch afgesproken met Marcella. We ontmoeten elkaar bij Panera. Dit restaurant begint al echt de ontmoetingsplaats van Vienna te worden, want we zien een aantal andere bekenden.

Marcella bestelt een salade en ik een halve salade met kip en fruit en een halve sandwich met tonijnsalade. Marcella en haar gezin zijn ook naar Italie geweest. Niet zover naar het zuiden, als Rome, maar wel naar de meer noordelijke plaatsen, waar wij ook waren. We kletsen en kletsen en voor we het weten zijn er bijna twee uur voorbij! Dat is wel ongeveer de langste lunch, die ik ooit heb gehad.

Thuis wachten Kai en Saskia al ongeduldig, want ik heb ze beloofd naar Target te gaan. Cosmo heeft ook bijna geen eten meer en al helemaal geen botjes of andere kauwdingen, dus we beginnen bij Petsmart. Helaas is veel en veel te heet om Cosmo mee te nemen, want die vindt zo'n uitje altijd erg leuk.

Bij Target vindt Saskia nog een paar leuke bikini's. Er is nog maar weinig keuze, want de winkels zijn zich al aan het inrichten voor het herfstseizoen. Ze slaagt ook voor een leuke spijkerbroek en Kai ook voor een paar kledingstukken.

Op aanraden van Elke (meen ik) ga ik nog naar Dick's om naar golfpolo's te kijken. Die zien er inderdaad netjes uit en zijn van hetzelfde materiaal, als mijn Virginia Tech sportshirt (wat van Under Armour is).

Na wat passen koop ik een paarse met een ritsje voor van Under Armour en een rode met knoopjes van Nike, beiden afgeprijsd, dus dat is leuk meegenomen. De golfcapriboek, die ik er zelf ook wel lekker en handig uit vind zien, wordt door de kinderen afgekeurd, dus ik draag maar mijn gewoonlijke bermuda's. Ik zal er netjes uitzien voortaan, maar hopelijk niet zo doorweekt!

Omdat ik het werkelijk vreselijk vind met mooi zonnig weer binnen te zitten, ga ik toch op het deck zitten lezen. Dat houd ik precies twintig minuten vol, dan slaat het me aan alle kanten uit en ben doorweekt. Gelukkig kan ik de airconditioning weer opzoeken.

Op de radio hoorde ik, dat zulke hittegolven de dodelijkste weersomstandigheden zijn, meer nog dan orkanen en tornado's! Dit weekend zal de helft van de VS en honderden miljoenen mensen ermee te maken hebben.

Voor het avondeten heeft Rick gereserveerd bij een nieuw restaurant in Tysons Corner, Seasons 52. Alle gerechten in dit restaurant zijn vers en seizoensgebonden en minder dan 475 calorieen.

Wij verwachten dus heel kleine porties te krijgen, maar het tegendeel is waar. Ik bestel de met crab en garnalen gevulde champignons als voorgerecht en Kai en Rick de chili met bison. Het is erg lekker en zeker niet maar een hapje.

De scallops met gegrilde asperges en parelpasta met tomaat en champignons gaan er bij mij ook prima in. Kai heeft een spies (zeker niet met -je erachter) met kalkoen en groentes, Rick varkenshaas met allerlei lekkers en Saskia barbecue kip met mais en andere groentes en aardappelpuree. We eten onze borden leeg en voelen ons niet schuldig. Het restaurant is enorm, maar in kamers onderverdeeld, waardoor het heel intiem voelt. De bediening is erg attent, we gaan hier zeker terug!

Voor Katja is haar laatste avond in Ecuador aangebroken en dat voelt "bittersweet". Ze is verdrietig, want ze moet (althans voorlopig) afscheid nemen van haar vriendje en de andere vele vrienden, die ze daar heeft gemaakt. Hier heeft ze echter ook een heel aantal mensen, die haar hebben gemist. "Partir, c'est mourir un peu" (vertrekken is een beetje sterven), het is een Frans gezegde, dat ik altijd zo waar heb gevonden.