Noodweer

Door de jet lag en de felle zonnestralen, die de kamer binnenkomen, omdat we vergeten zijn de lamellen omlaag te doen, zijn Rick en ik alweer vroeg wakker. Ik blijf nog tot kwart over zeven liggen, maar dan begin ik over van alles te malen, dus tijd om op te staan.

Het is alweer flink warm buiten, dus ik eet lekker buiten mijn ontbijt en geniet van mijn Starbucks Verona koffie in mijn kitsche schuine Pisa mok. Rick vindt het nota bene al te warm en blijft liever in de airco. Daarna vertrekt hij naar zijn werk en ik maak me klaar voor de sportschool.

Daar doe ik veertig minuten op de stairmaster en klim 140 verdiepingen. Onderwijl lees ik een romannetje, dat in Florence speelt en waar veel bekende plekken in voorkomen. Het is niet hetzelfde, als het beklimmen van de Campanile daar, maar ik moet het er maar mee doen.

Mijn van heeft nog maar 15 mijl benzine, dus tijd om bij te tanken. Terwijl ik daar sta, komt er een man met een schoolbus aanrijden. Zullen we onze rekeningen verwisselen, vraagt hij.

We raken aan de praat en hij vertelt, hoe hij de schoolbus heeft gekocht, want huren is te duur. Hij heeft een kinderdagverblijf en maakt excursies met de kinderen. Een volle tank voor de bus zou hem $250 kosten, maar hij gooit hem nooit vol. Intussen is mijn van vol, ik vind de $60 opeens maar goedkoop. Altijd grappig, zulk soort gesprekjes, Amerikanen zijn daar goed in.

Thuis krijg ik Kai zover mee te gaan naar Great Falls, Maryland. Cosmo gaat natuurlijk ook mee en extra water ook, want het is erg warm. Voor de Maryland kant van de watervallen parkeren we in het C&O Canal Historic Park. Tot mijn verbazing hoeven we geen entree te betalen (of, zoals in ons geval, onze parkenpas laten zien).

Eerst lopen we naar het platform, waarvandaan we het adelaarsnest zouden moeten kunnen zien. Waarschijnlijk zijn de jongen echter al uitgevlogen en we zien helemaal geen adelaarsactiviteit. We lopen dus maar verder het park in.

Hier aan de Maryland kant leidt een boardwalk naar het uitkijkpunt over de watervallen. Omdat honden daar niet op mogen, heb ik de watervallen van hieruit al jaren niet meer gezien. Kai en ik besluiten om de beurt te gaan kijken, zodat een van ons bij Cosmo kan blijven.

Kai gaat eerst en ik ga lekker op een rots in de schaduw wachten. Na een kwartiertje komt hij terug en ga ik op weg. Zoals ik al schreef, is het vele jaren geleden, dat ik de watervallen van deze kant heb gezien.

Onderweg loop ik langs een paar takken van de rivier, waar ook watervalletjes te zien zijn. Het grote uitkijkpunt valt me echter tegen. Het is natuurlijk nog steeds mooi, maar vanuit Virginia zijn het meer echt watervallen, die je ziet. De foto's staan hier.

Het loopt al tegen enen en Kai en ik hebben trek. Op de weg uit het park zien we drie "bambi"'s langs de weg, van die schattige hertjes met stippeltjes. Hun ouders zijn niet in zicht.

We halen lunch bij Manhattan Bagel en eten dat buiten op. Net als ik denk, dat dit een lekkere middag is om naar het zwembad te gaan, zie ik donkere wolken aankomen.

Een blik op de radar doet me me wel twee keer bedenken om me in badkleding te steken! Knalrood komt op ons af en nog geen tien minuten later hoor ik de eerste donder. Al gauw is het een gigantisch noodweer!! Kai en ik kijken er vol interesse naar vanuit onze achterdeur.

Tot het opeens enorm begint te waaien en we een harde "pop" horen en dan geraas. De wind draait alle kanten uit en opeens krijgen we de lading fors over ons heen! Kai en ik zijn meteen kleddernat en doen gauw de deur dicht. Gelukkig lijkt het thundershirt Cosmo wel te helpen.

Het raast en giert en bliksemt en dondert. In de garage probeer ik het een beetje op video te zetten. Dan komt Kai aanrennen en roept, dat ik eens naar de boom voor ons huis moet kijken. Die is duidelijk getroffen, de hele top is eruit. De enorme tak blokkeert de hele oprit van onze buren, dus daar moet wat aan gedaan worden.


De severe thunderstorm warning wordt met een uur verlengd en berichten, dat Vienna onder water staat, komen door het nieuws. Auto's staan vast in diep water en straten zijn afgesloten. In minder dan twee uur is er bijna vijf centimeter gevallen!

Als de storm eenmaal voorbij is, ga ik de schade goed verkennen. Duidelijk is onze boom door de bliksem getroffen, er zitten zwarte plekken aan. Ook bij het huis van Leahs ouders is een gigantische tak gevallen, op hun garage, maar zo te zien gelukkig geen schade. Mijn buurvrouw Lorraine is ook bezig met takken opruimen. Zij hebben een enorme tak in hun achtertuin liggen.

In de straat achter ons hoor ik een kettingzaag, dus daar zal ook wel iets gebeurd zijn. Ik ga kijken en er blijkt een boom op de achterkant van hun huis te zijn gevallen. Door hun dak heen in de kamers van de kinderen. Iedereen, ouders en drie kleintjes, was thuis, maar gelukkig niemand gewond. Ik vond het zonde van onze boom, maar hierbij vergeleken is dat niets.

Zoals altijd na zulk noodweer schijnt de zon vrijwel meteen weer. Als Rick thuiskomt, gaat hij meteen met de zaag in de weer, want de boom ligt voornamelijk op de oprit van de buren. Foto's van de stormschade staan hier.

Net als we aan een laat avondeten beginnen, gaat de deurbel. Ik hoor gelach en het blijkt Katja's goede vriendin Meghan. Samen met een schoolgenootje is zij op weg terug naar college in Florida en kwam zomaar even langs. Ze zouden in het appartement van haar vader in Washington gaan logeren, maar wij bieden hen een slaapplaats aan, want dat is veel makkelijker. Die nemen ze met plezier aan.

Zo krijgt Meghan ook de kans om met Katja op Skype te kletsen. De meisjes hebben elkaar al sinds hun senior prom niet gezien, dus het is erg leuk. Verder is Zorro het vertier van de avond. We hebben geen tv meer nodig met die kat in huis! Vanochtend nam ik deze foto van hem en Kai: