Onze webcam

Cul-de-sac Cam

dinsdag, juli 12, 2011

Terug in het gareel

Eigenlijk ben ik om vijf uur al klaarwakker, maar blijf toch liggen. Heb ik de hele vakantie helemaal geen last van mijn nek gehad, nu word ik weer met brandende spieren wakker. Waarschijnlijk komt het door de zware backpack van gisteren, maar balen is het wel.

Als Rick om half zeven opstaat, rol ik ook uit bed, ik kan met de beste wil van de wereld niet langer doezelen. Ook de kinderen zijn al wakker, lang leve de jet lag! Eigenlijk hoop ik dit schema vol te kunnen houden, want zo heb je lekker veel dag voor de boeg.

We eten samen ontbijt en dan maakt Rick zich klaar voor zijn werk. Hij schroeft de uit Rome meegebrachte douchekoppen aan onze leidingen en komt niet veel later enthousiast vermelden, dat die een lekker sterke straal water geven. Veel beter, dan het minieme straaltje uit onze oude douchekop.

Nadat ik mijn tas heb uitgepakt, wil ik wat aan beweging gaan doen. Ik heb nog geen zin en fut om voor een serieuze workout te gaan doen. Het is nog maar net na negenen en nog niet te warm. Ik lijn een dankbare Cosmo aan voor een wandeling door de buurt. Dat hebben we beiden al een tijd niet gedaan.

Intussen bel ik Christine om bij te kletsen. Dat duurt altijd lekker lang, want ik heb natuurlijk van alles te vertellen over Italie en zij is naar een romanauteursconferentie in New York geweest. Het is toch al flink heet, zo'n dertig graden, dus ik ben blij om na zo'n zes kilometer lopen weer thuis te zijn.

Saskia klaagt al een tijdje, dat ze zich duizelig voelt, als ze opstaat. Met haar gewichtsverlies wil ik er zeker van zijn, dat ze geen ijzertekort heeft. Ik heb dus een afspraak bij de kinderarts gemaakt voor tien over half twaalf.

We moeten, zoals gewoonlijk, een half uur wachten, maar krijgen dan wel de hoofddokter hier te zien. Daar ben ik blij om en terecht blijkt, want hij benadert Saskia helemaal goed. Hij zegt, dat hij trots op haar is, dat ze zo gedisciplineerd en gezond eet, maar dat we op moeten passen, dat het haar leven niet overneemt.

In Italie merkten wij, dat ze inderdaad bang was om teveel te eten. Begrijpelijk, want voorheen at Saskia (heel) veel pasta en pizza zonder na te denken over de hoeveelheid. De dokter benoemt dat ook en hoe jammer het is, dat ze er daardoor niet van kon genieten. Saskia herkent dat helemaal en knikt fervent bij alles, wat hij zegt. Niet voor niets heeft hij een wekelijks radioprogramma, hij heeft charme, charisma en weet het kind te bereiken.

Hij stelt voor wat bloed af te nemen om ijzertekort uit te sluiten en beaamt mijn suggestie om een nutritionist te bezoeken. Vanochtend heb ik online iemand gevonden hier in Vienna, die ook veel met tieners werkt en daar al een berichtje bij achtergelaten.

Helaas voor Saskia gaat het bloed afnemen helemaal mis. De lab assistente lukt het niet om haar aders te vinden, dus we worden naar beneden naar het bloedpriklaboratorium gestuurd. Ook daar lukt het prikken niet. Het arme kind! De laborante denkt, dat het door de vlucht van gisteren komt en Saskia wat uitgedroogd is. Ze stelt voor veel te drinken en over een paar dagen terug te komen.

Intussen val ik zo ongeveer van mijn graad van de honger. Saskia heeft een vroege lunch gegeten voor de dokter, maar ik dus niet. Bij Whole Foods haal ik een sandwich met meergranenbrood, ham en verschillende groentes. Saskia vindt er een paar lekkere ijsjes.

Op een gegeven moment zegt Saskia tegen mij: "Kijk, Mammie, Gouda!" Daarop zegt de man naast mij opeens: "Goh, wat een toeval". Het blijkt E. te zijn, een Nederlander, die wij hier in de buurt kennen. Hij is op een fietstocht en kwam hier lunch halen. Hij herkende ons meteen als Nederlanders, ondanks, dat hij met zijn rug naar ons toe stond, aan Saskia's uitspraak van de kaasnaam. Zo grappig!

Thuis eet ik mijn sandwich op het deck, waar Kai ook zit. Het is heel warm buiten, zeg maar gerust heet, met 38 graden. Ons deck ligt echter gelukkig in de schaduw en er staat een briesje. We zijn zeer aan de hitte gewend, dus het voelt wel lekker.

Saskia komt opeens opgewonden aanlopen. Er blijkt een kolibri in onze garage te zijn gevlogen en hij kan er niet meer uit. Het beestje probeert van alles bij het plafond, maar de opening van de garage is een stuk lager. We denken, dat hij misschien bang is van ons, dus laten hem maar even met rust.

De nutritionist van vanochtend belt terug en we maken een afspraak voor vrijdagochtend. Tot dan moet Saskia van haar een voedseldagboek bijhouden. Ik merk aan Saskia al een opluchting na vanochtend met de dokter te hebben gesproken.

We gaan samen naar Safeway, waar zij een zakje pita's koopt voor de hummus, die we bij Whole Foods vonden. Ik koop urgent een fles met wasmiddel, want we hebben veel was van de reis en dat is helemaal op! Tot mijn genoegen zie ik Saskia huppelen. Dit hele gedoe met eten zat haar duidelijk erg dwars.

Bij thuiskomst fladdert de kolibri nog steeds in de garage. Het arme dier heeft het duidelijk moeilijk. De vleugeltjes staan uit en het bekje open, een teken van warmte. Op Facebook gaven mensen een paar tips. Een ervan was hem met een handdoek vangen, de ander met iets felroods bij de uitgang te gaan staan. Kolibri's komen op felrood af, al hun voeders hebben die kleur.

Inderdaad vliegt hij regelmatig naar Katja's fiets, die knalrood is en dichtbij het plafond hangt. Ik hoop hem dus te lokken, als ik de fiets naar beneden haal, maar dat lukt niet. Kai klimt op de van met een knalrode sneeuwschuiver, maar daar vliegt het dier niet in.


Dan toch maar de handdoeksuggestie volgen. Tot onze verbazing heeft die al snel succes. Het minieme diertje is duidelijk moe, dus Kai vangt hem onder veel piepprotest en springt van de van af. Hij laat het diertje buiten los en het vliegt meteen de boom voor ons huis in. Gelukkig, want Christine schreef, dat het hen niet was gelukt en de kolibri ging in hun garage dood van vermoeidheid.


Dat was het avontuur weer voor vandaag. De cicades zijn in de afgelopen paar weken ook helemaal uitgekomen, lekker zomerse concerten. Cardinalen zingen in de tuin en met het donker worden zijn de vuurvliegjes weer volop aanwezig. Ik ben toch wel dol op alle natuur hier.

Als avondeten haalt Rick voor mij sushi, dat heb ik enorm gemist de afgelopen weken. Kai en hij gaan voor de kip souvlaki van het Griekse restaurant. Ik denk wel, dat we allemaal een tijdje genoeg hebben van pasta en pizza. Hoewel, Rick en ik willen wel graag naar Buonaroti, het plaatselijke heel goede Italiaanse restaurant. We wisten nooit, dat dat Michelangelo's achternaam was.

Na het eten laat Kai ons Assassin's Creed zien, waar hij al die plaatsen om te bezoeken uithaalde. We zien, dat er nog een aantal in Florence waren, die we niet hebben bezocht. Tijd om weer terug te gaan, dus. Het was zo'n fantastische vakantie, gelukkig hebben we verslagen, foto's en Assassin's Creed om erop terug te blikken!

8 reacties:

Anoniem zei

Hallo Petra!
Vast fijn om weer thuis te zijn, ik heb heerlijk meegelezen met jullie blog vanuit Italie. De afgelopen 2 zomers bracht ik in Toscane door en wat een feest van herkenning in je verslag! Sterkte met het bijkomen van de jetlag en de omschakeling! Hartelijke groet, Sandra

Anoniem zei

Oooh.... Een kolibrietje. Mijn favoriete vogeltje.
Marjon

Petr@ zei

Fijn dat er zo'n last van Saskia's schouder is gevallen, wat betreft eten. Het is natuurlijk ook lastig om, na het afvallen, op gewicht te blijven. Veel mensen weten niet hoe ze dat moeten doen. Goed dat je naar een nutrition gaat met haar. Dan kan ze hier straks beter mee omgaan.

Fijn dat de kolibrie uit de garage weg is. Arm dier.

Marion2 zei

Ik lees al een tijdje, door mijn ervaring enigszins verontrust, over het afvallen van Saskia. Ik ben blij om te lezen dat jullie een goede kinderarts hebben. Ik hoop ook, dat Saskia nu kan en wil stoppen met haar dieet. Op haar leeftijd moet je zo ontzettend uitkijken hiermee.

Wat heerlijk die temperatuur bij jullie. Hier lijkt het wel herfst en voorlopig blijft het zo.

Becs zei

Ik hoop dat de nutrionist hulp zal brengen voor Saskia. FIjn om te lezen dat er al zo een last van haar schouders is gevallen.

Anja zei

Fijn dat Saskia al zo snel bij de nutrionist terecht kan!

Petra zei

@Sandra - Dank je! Het is hier thuis ook niet saai in ieder geval, hebben we vandaag weer gemerkt, LOL.

@Marjon - Zo schattig, ja!

@Petra - Inderdaad, ik had er zelf ook moeite mee om de balans te vinden.

@Marion - Ik weet het, ik heb het goed in de gaten gehouden en nu is duidelijk, dat ze hulp nodig heeft met weten, hoeveel ze, nu ze haar gewicht heeft bereikt, mag eten. Ze wil graag, maar weet het gewoon niet. Ik zie geen tegenzin om te eten bij haar, dus dat stemt me wel positief.

@Becs - Ik hoop het ook en ik denk het ook wel. De wil is er bij Sas wel.

@Anja - Vind ik ook!

naomi zei

Hallo Petra

Ik vindt dat je goed hebt gehandeld om trend Saskia en haar eten. Fijn dat de arts in het ziekenhuis ook zo open ervoor stond en dat je snel terecht kan.

Kan je niet een beetje zon naar ons toe asturen. Baal van het herfst weer.

Groetjes Naomi