Onze webcam

Cul-de-sac Cam

woensdag, januari 09, 2013

Een Michelangelo en pop art

Gisteravond laat hoorde ik Saskia in haar kamer huilen.  Dit is hoogst ongewoon, want Saskia huilt vrijwel nooit.  Ze is gewoon erg gespannen, want het einde van het kwartaal nadert. Saskia heeft goede cijfers, maar ze wil ze beter hebben. 

Ook is Saskia lid van twee National Honor Societies (National en Science) waarvoor ze nog 16 uur vrijwilligerswerk moet doen.  Ze gaat daarvoor mentor zijn voor basisschoolkinderen bij twee basisscholen, beginnend vandaag. 

Tel daar nog haar baantje bij op en het is wel erg veel voor een 17-jarige.   Ik heb met Saskia gepraat en vooral de angst dat ze niet bij het college van haar keuze zal worden aangenomen hopelijk wat verzwakt.  Ze kent nu eigenlijk alleen nog Virginia Tech, maar we gaan in de lente de andere scholen bezoeken en wie weet vindt Saskia een daarvan zelfs wel leuker.  Mijn advies om tenminste alleen in het weekend te werken en niet door de week slaat ze af, want ze mag op haar werk huiswerk maken.

Door dit alles ging ik pas na middernacht slapen.  Rick lag al uren in diepe rust, want hij moet vanochtend vroeg weg naar zijn werk.  Saskia blijft het eerste uur thuis, ze heeft twee proefwerken later vandaag en ging zo laat slapen dat ze die extra tijd hard nodig heeft.

Na de late avond wil ik zo lang mogelijk blijven liggen voor ik haar naar school breng.  Helaas kiezen de schoonmaaksters echter uitgerekend vandaag uit om al om acht uur te komen.  Opeens hoor ik ze beneden en aangezien ze altijd boven beginnen sprint ik uit mijn bed om te vragen of ze vandaag in de basement kunnen starten.  Dat is geen probleem.

Gauw kleed ik me aan en stel Kai ervan op de hoogte dat de dames er al zijn.  Die is natuurlijk helemaal niet blij, want zijn routine tot nu toe is tot elf of twaalf uur slapen.  Zo reislustig als Kai is, hij is ook helemaal happy met dagen, zo niet weken, lang nergens heengaan.  Hoogstens laat hij Cosmo een paar keer per dag uit.  Ik vind het wel erg gezellig dat hij er is en hij zal snel genoeg weer hard moeten werken.  Hij doet wel heel veel Duits online op Duolingo.com, dus dat gaat hem straks goed helpen.

Na het ontbijt breng ik Saskia naar school.  Gelukkig lijkt ze vandaag wat positiever.  Ze heeft ook zin om mentor te worden op de basisscholen, want de afgelopen twee jaar heeft ze daar echt van genoten.  Ik vraag hoe het zit met zieken op haar school en dat zijn er heel wat. 

Ook Rick vertelde dat een heel stel van zijn collega's ziek is.  De stad Boston heeft zelfs een volksgezondheidscrisis afgekondigd, hun ziekenhuizen liggen vol met grieppatienten.  De ziekenhuizen hier hebben extra dokters en verplegers aangenomen om de zieken aan te kunnen.  Ik hoop dat het ons voorbij blijft gaan.

Een uur cardio staat op mijn programma en ik heb het nieuwste Barbara Freethy boek om te lezen.  Al haar boeken vind ik heerlijk om te lezen, ook deze weer.  Voor ik het weet is het uur voorbij.

Saskia heeft me gevraagd een paar dingen bij Whole Foods te halen voor haar.  Daar hebben ze bosjes tulpen, die uit Virginia komen.  In Stevensburg blijkt de grootste producent van tulpen aan de oostkust te zitten.  Natuurlijk zijn de bosjes lang niet zo goedkoop als in Nederland, maar ik koop er toch een voor echte bloemen in de winterse dorheid.

Thuis maak ik mezelf gauw klaar om naar de stad te gaan en Kai rijdt me naar het metrostation.  Er werd ons een zonnige dag met dertien graden beloofd, maar ik vind het maar kil en grijs.  Ik ben blij dat ik mijn dikke jas en handschoenen aanheb.  Nu ben ik wel een erge koukleum en op perrons tocht het ook, maar dit voelt niet als 13 graden.

Ook eenmaal in de stad loop ik rillend naar het American Indian Museum.  Daar staat Irene met al op te wachten.  Ook zij vindt het maar kil.  Gauw lopen we naar binnen en laten onze tassen controleren. 

We willen eigenlijk bij Mitsitam, het Native American cafetaria eten, maar Irene ziet al gauw dat veel van de gerechten noten of bonen als ingredient hebben.  Daar is zij allergisch voor en het is dus geen goed idee om hier te eten. 

We besluiten dan maar naar de National Gallery of Art te lopen.  Daar hebben ze het Garden Cafe met meestal erg lekker eten.  Alleen krijgen we bij de ingang te horen dat dat Cafe nog tot de 14e gesloten zal zijn.  Niet getreurd, er is ook een enorm cafetaria waar we dan maar naar op zoek gaan.

Onderweg daarheen komen we langs een van de kunstwerken, die we hier willen bekijken.  Het is de Apollo-David van Michelangelo.  Het is natuurlijk een prachtig beeld en onvoorstelbaar dat het al zo oud is, maar ik vind het teleurstellend na de echte David gezien te hebben.  Wat ik wel erg interessant vind om te lezen is dat Michelangelo waarschijnlijk expres veel van zijn beelden onafgemaakt liet, zoals ook dit beeld. 

Na wat omzwervingen in dit immense gebouw vragen we maar de weg naar het cafetaria en vinden het dan ook snel. Daar scheppen we salades op, die best lekker zijn, al kan ik met mijn falafel vast iemand een hersenschudding bezorgen, zo droog en hard is die.

We zijn hier ook niet om te eten, al kletsen we nog een flinke tijd nadat de borden leeg zijn door.  Eerst bekijken we de leuke winkels hier uitgebreid.  Ik zie wel leuke dingen, vooral de Franse posters met katten erop, zoals deze.  Maar ik zou graag een boek hebben met prenten van Toulouse Lautrec en Steinlen en anderen en dat vind ik nergens.  Irene koopt een boekje met blanke ansichtkaarten om zelf te beschilderen. 

Dan nemen we de bijzondere lopende band door de "lichtjes" naar het oostelijke gebouw, die zelf ook een kunstwerk is.  Die lichtjes zouden tijdelijk zijn, maar waren zo populair dat ze zijn gebleven.

In het oostelijke gebouw met moderne kunst gaan we de tentoonstelling van Roy Lichtenstein bekijken.  Dit is de eerste grote tentoonstelling van zijn werk en wat ik ervan online zag sprak me aan.  Ik houd van pop art en Andy Warhol is daarvan de meest bekende artiest.  Maar Roy's werk vind ik eigenlijk nog leuker.

Hij werkt in vrijwel al zijn schilderijen met stippels in rijen.  In de eerste werken gebruikte hij daar een hondenborstel voor.  Later werd dat natuurlijk veel geraffineerder, maar het effect bleef hetzelfde.  Er hangen veel werken, allemaal weer net iets anders, maar zijn werk spreekt ons aan.  Onverwachts is het toch wel, na die van Toulouse Lautrec, mijn favoriete tentoonstelling in dit museum ooit.

Als we alles hebben bekeken gaan we nog langs de permanente collectie, die vrij klein is.  Er hangen wel een aantal beroemdheden, Mondriaan, Kandinsky en Picasso, bijvoorbeeld.  Dit gebouw is (net als het Guggenheim museum van Frank Lloyd Wright in New York)  architectureel beroemd, maar de architect heeft niet genoeg tentoonstellingsruimtes aangebracht.  Het museum heeft veel meer kunst dan er te zien is.

Wij lopen weer naar buiten en daar is het niet alleen meer kil, maar regent het zelfs een beetje.  Waar is die prachtige zonnige dag, die ons werd beloofd.  Maar ja, het is wel hartje winter en dit is wel een stuk warmer dan de gemiddelde temperatuur.  Mij hoor je niet klagen.

Irene en ik lopen samen terug naar Federal Center SW.  Daar neemt zij de blauwe trein terug naar huis en ik wacht op de oranje trein.  Kai haalt me op van Vienna en dan neemt Saskia de van vrijwel meteen weer mee naar haar werk.  Deze week werkt ze twee avonden, maar ze heeft ons ervan verzekerd dat ze voortaan een avond zal werken.

Het is maar goed dat Sharon heeft gezegd dat zij mij op zal halen voor yoga, want ik ben heel moe en was anders vast niet gegaan.  Nu vind ik dat ik niet kan afzeggen en verkleed me gauw in sportkleding. 

Rick heeft een vergadering met zijn team bij Bazin's onder de sportschool, dus ik zwaai naar hem door het raam.  Sommige collega's herkennen mij en maken Rick erop attent dat ik er sta.  Ik ben al halverwege de trap naar boven, als Rick naar buiten komt.  Hij vertelt dat ze er avondeten zullen eten, dus Kai en ik zullen met zijn tweeen zijn.

Het uur yoga gaat zoals gewoonlijk heel snel.  Morgen ga ik mijn spieren voelen!  Marybeth is een super lerares, zo enthousiast.  Ik ben dan ook verbaasd als ze vertelt dat ze al haar hele leven met depressie kampt.  Ik weet van Julie, een andere collega van Marybeth en Sharon, ook dat het helemaal niet goed gaat op het persoonlijke vlak.  En toch staan ze daar dan altijd weer met een glimlach en grapjes. 

Je weet toch nooit wat er speelt, tenzij je iemand heel goed kent.  Een ding weet ik wel en prent ik mezelf weer eens in: wens nooit voor het leven van een ander, want iedereen heeft moeilijkheden, die jij niet zou willen hebben.  Ja, Sharon, Julie en Marybeth hebben perfecte en zeer gespierde figuren, die ik graag ook zou willen hebben, maar verder houd ik het liever bij mijn eigen, ook zeker niet perfecte, maar heel goed te leven, leven.

Kai en ik besluiten dat we zin hebben in Japans  Ik bestel sushi en hij kip katsu. 
Kai rijdt naar Yama en we halen het eten op.  De sushi is weer erg lekker.  De open haard gaat aan en de voetrust omhoog, want ik ben echt moe nu.  Het was wel een superleuke dag, weer.

8 reacties:

Sophie zei

Leuk om te lezen dat Washington ook een moderne kunst museum heeft, dat wist ik eigenlijk niet. Dat trekt mij altijd in steden en vind ik altijd een bezoekje waard.

Heb je foto van de dag nog niet gezien, dus ga daar zo eens even naar kijken!

Groetjes,
Sophie

Anoniem zei

Wat erg dat Saskia zo gestressed is. Ze neemt wel veel op zich. Naar een ander college dan de eerste keus is ook niet het einde van de wereld. In het grote plaatje zijn die college jaren er maar een paar, maar ja, nu o zo belangrijk in hun gedachten. Misschien zelfs beter om wat anders dan zus te zoeken en zelf te ontdekken.
Annemiek

Anoniem zei

En toch zou ik tekenen voor jouw leven en zo'n leuk gezin :-)
Hier vandaag de laatste grijze dag, morgen lekker koud en zonnig, heerlijk!
Groejes,
Evelyn

Ineke zei

Als jij over al die mooie musea schrijft, zo redelijk dicht in de buurt, dan word ik altijd een klein beetje jaloers en wat zou ik ze ook eens graag willen bezoeken!

Tineke zei

Wat een apart systeem, de honeursships; nooit geweten. Op zich wel lovenswaardig om andere schoolkids bij de staan, maar met 2 is het wel erg veel tijd , die erin gaat zitten. Goed dat je haar wat kon opbeuren. Misschien is yoga wat voor Saskia om meer te ontspannen.
Wat voor werk doet Saskia nu, dat ze huiswerk mag maken?
De vorst komt het land binnen, dus de wollen kleding klaarleggen om lekker warm te blijven.
Morgen nog even naar de uitverkoop; lekker snuffelen.

naomi zei

Hallo

Wat een heerlijke dag lekker naar het museum en een leuke tentoonstelling. Nu ikw at foto's zag ken ik zijn werken wel. Wist alleen niet dat hij zo heette. Die tunnel is erg mooi. Rare winter is het toch tnt.

Arme Sas ik hoop dat ze het allemaal trekt en een leuke school vindt. Sterkte voor haar. Ze doet het echt goed.

Wat knap dat je nog naar yoga bent geweest, verbaas me wel eens over jouw energie waar haal je het vandaan denk ik dan.

Ja elk huisje heeft zijn kruisje zeggen ze dan. En veel mensen hebben een muurtje om zich heen en zien ervan buiten leuk uit maar van binnen problemen.

Liefs Naomi

Petra zei

@Sophie - Volgens mij heeft Washington elk museum wat je je maar kunt bedenken ;). Dit is ook niet het enige moderne kunstmuseum, de Hirshhorn is dat ook en het Kreeger museum (wil ik eens heen) ook.

@Annemiek - De schoolprestatiedruk is hier in Fairfax County heel hoog. Een B is al bijna een slecht cijfer wat natuurlijk idioot is.

@Evelyn - Ik klaag ook absoluut niet over mijn leven, hoor!

@Ineke - Volgens mij zou jij Washington erg leuk vinden.

@Tineke - Ze werkt bij yoghurtijssalon en die is in deze tijd van het jaar natuurlijk niet zo druk.

@Naomi - Nou, het was dat Sharon me op kwam halen, anders had ik mezelf er makkelijk uitgekletst. Ik slaap altijd wel heel erg goed na zo'n yogaklas merk ik.

Anoniem zei

Petra, ik hoorde iemand in mijn klas een B een Azische F noemen :) Te gek dat die druk zo op leerlingen staat; mijn jongste heeft het wel eens over leerlingen in zijn klas gehad die met een B huilden. Als ze toch eens konden zien dat voor hun eigen gevoel het beste doen wat ze kunnen veel meer waard is dan die letter die ze voor hun werk krijgen. Wie weet er over een paar jaar nog met welke cijfers je slaagt.
Annemiek