Onze webcam

Cul-de-sac Cam

vrijdag, juli 31, 2015

Voorbereiden van Saskia's verhuizing

Een dag vrij en ik kan wat langer blijven liggen.  Niet te lang, want om negen uur komen de werkers om ons plafond te maken na de lekkage.  Ze zijn zeer efficient en voor ik het weet kan ik niet meer bij de ijskast en magnetron om ontbijt te maken!

Eigenlijk baal ik ervan dat dit op mijn ene vrije dag moet gebeuren.  Een beetje met mijn ziel onder mijn arm eet ik mijn bij elkaar geraapte ontbijt op het deck.  De vochtigheid is helemaal verdwenen en de lucht is knalblauw.  Zo grappig hoe dat iedere keer gebeurt als ik geen rondleiding heb.

Zo'n blauwe lucht heb ik alweer even niet gezien

Gelukkig hoef ik niet thuis te blijven voor de werkers, die ook de buitenkant van het huis zullen schoonspuiten. Zo gauw ik kan vlucht ik dan ook naar Anytime Fitness.  Daar doe ik een kwartier op de elliptical en dan komt Sharon me halen voor het uur personal training.

Een groot deel daarvan besteden we aan rek- en strekoefeningen voor mijn benen.  Ik moet echter zeggen dat mijn pijnen de afgelopen paar weken een stuk minder waren.  Constant in beweging zijn en het warme weer helpen daar beiden mee.

Na afloop haast ik me naar huis, want Saskia wilde graag naar Target om nog wat laatste spullen voor haar verhuizing morgen te kopen.  Tot mijn verbazing is zij echter niet thuis.  Ze blijkt al bij Target te zijn en ik rijd daar ook heen, want mijn van heeft alle ruimte, die Saskia's Kia niet heeft.

Hopelijk is dit de laatste shopping trip, maar ik vrees van niet.  Onvoorstelbaar wat er allemaal nodig is voor zo'n appartementje.  Het zijn ook echt geen frivole aankopen, vuilnisbak, prullebak, douchegordijn e.d.  Target heeft altijd goede prijzen en ik koop ook gelijk onze voorraad zonnebrandsprays in, sommigen hebben Minions erop.

Saskia helpt de spullen in de van laden en dan zien we dat we een stapeltje kleinere dingen zijn vergeten af te rekenen onderin het wagentje.  Ik wil echt niet stelen dus loop terug om die alsnog te betalen, terwijl Saskia huiswaarts gaat en verder met inpakken.

Niemand bij de kassa's van Target kan het wat schelen dat wij misschien een paar onderbroeken onbetaald mee hadden genomen, maar ik vind dat niet kunnen.  Na betaald te hebben loop ik naar Sweet Green waar ik een heerlijke salade met watermeloen, feta, boerenkool, spinazie, komkommer, tomaat, mint, zonnebloempitten en een champagne vinaigrette soldaat maak.

Na nog wat in het Mosaic District rondgekeken te hebben ga ik huiswaarts.  Daar tref ik een wanhopige Saskia, die overweldigd is door alles wat er nog moet gebeuren.  Tijd om onze schouders eronder te steken, want tranen en stress heeft Saskia niet nodig.

We dragen dozen de van in en ik rangschik alles zodat het goed past. Soms verbaas ik mezelf over hoe ik dingen kan inpakken, zodat er veel meer in kan dan zou lijken.  Op dagen als deze ben ik erg blij nog een minivan te hebben. 

Veel gesjouw en werk later zijn alleen de spullen, die in de aanhangwagen moeten, nog over.  Een opgeluchte Saskia vertrekt naar vriendinnen en ik naar het zwembad.  Daar dobber ik lekker in het inmiddels vrijwel lauwe water en lees wat. 

Expres had ik mijn kappersafspraak om vijf uur gezet, zodat ik lekker kan relaxen.  Ik krijg echter een email of ik een half uur eerder kan komen.  Tja, eigenlijk heb ik daar geen zin in, maar vooruit.  Vroeger dan ik van plan was verlaat ik het zwembad en kleed me weer in nette kleding.

In Kai's auto, want Rick heeft de van nodig, rijd ik naar Lofty Salon. Carmen kleurt mijn haar weer bij en ik laat ook nog een verlate fooi achter voor Taylor.  Zij kleurde Saskia's haar van blauw naar donkerrood wat ik heel mooi vind staan.  Saskia vergat echter een fooi te geven en Taylor is net zo oud als Katja en die heeft zoiets hard nodig.

Terwijl mijn kleur intrekt begin ik aan mijn volgende zentangle.  Ik blijf het erg leuk "werk" vinden en heb er eigenlijk te weinig tijd voor naar mijn smaak.  Maar ach, dat komt wel weer deze winter.  Eigenlijk zou ik willen dat dan het drukke seizoen voor rondleidingen zou zijn.   Maar ja, wij vinden de winter niet zo leuk, de toeristen ook niet.

Een uurtje later loop ik naar buiten en Rick komt ook net terug met de minivan en de UHaul aanhangwagen erachter.  Ik help hem de wagen achteruit de oprit oprijden en dan vertrekken Kai, Rick en ik naar ons avondeten.

Bij Pazzo Pomodoro worden we als oude bekenden begroet en krijgen het laatste tafeltje. Kai en ik delen hun kaas en prosciutto plankje, er zit ook speck op, nooit geweten dat er Italiaanse speck was!  Ik geniet van een Aperol Spritz en als hoofdgerecht de trenette al nero, zwarte (van inktvisinkt) pasta met zongedroogde tomaatjes en garnalen.

Thuis gaan Rick en Saskia de meubelen in de aanhangwagen laden.  Ze krijgen hulp van onze buren en Saskia's vriendinnen.  Helaas kan ik niet helpen, want was ik vanochtend nog zo positief nu doen al mijn spieren pijn en vrees ik voor morgen.  Opeens voel ik me helemaal niet goed, geen aanleiding en typische fibromyalgie.  Voor het slapen gaan zal ik mezelf plat spuiten met Icy Hot.
Morgen gaat Flapjack ook mee met Saskia en ik zal hem missen.  Ik bedacht me gisteren dat geen van de katten onze keuzes waren sinds Miep, die meer dan tien jaar geleden overleed.  Toch houd ik van allemaal.
 
Voor we gaan slapen gaan we nog even naar buiten om het Internationale Ruimtestation over ons heen te zien vliegen.  Inderdaad zien we dat goed. Heel bijzonder!

donderdag, juli 30, 2015

Een onweer ontduikende rondleiding

Mijn laatste rondleidingsdag deze week begint weer lekker warm.  Ik kleed me in een van mijn uniformen, luchtig topje en golf bermuda, en geniet van wafels en verse bosbessen en frambozen op het deck.  Het kolibrietje komt ook langs, ik blijf het zo bijzonder vinden hoe dichtbij zij komt.  Het is nog steeds een vrouwtje, een mannetje heb ik nog altijd niet gezien.


Rick zet me weer af bij de metro en we grappen nog dat het vandaag niet zo lang kan duren voor ik in de stad aankom als gisteren.  Nou, dat was de wet van Murphy over mij afroepen!  Om te beginnen staan er twee treinen in het station en dat is al een veeg teken.

Ik neem plaats in degene waarvan men zegt dat hij als eerste zal vertrekken.  Gelukkig doet die dat ook een half uur (!) later, zonder enige uitleg over het waarom.  Online zag ik al dat er alweer een trein mechanische problemen had. Ik heb mijn gezin van vandaag al ge-sms-t dat ik verlaat zal zijn.

Tussen de stations wordt er alweer telkens gestopt of langzaam gereden.  Zo ergerlijk!  Ik merk om me heen dat mensen ook boos beginnen te worden.  De meesten hebben afspraken en moeten op hun werk zijn.  Je kunt niet zomaar iedere dag anderhalf uur te laat komen!

Als in Rosslyn, het station aan de overkant van de rivier van de stad, wordt omgeroepen dat er nog meer vertraging is vanwege nog een trein, die het niet meer doet, heb ik er genoeg van.  Ik stap uit en na een snelle pit stop bij een Cosi roep ik een Uber.

Die brengt me dan eindelijk naar het Smithsonian station waar ik weer bijna drie kwartier te laat aankom.  Gelukkig is mijn gezin van vandaag ook geduldig en hebben ze nog even Starbucks koffie gehaald.  Ik maak kennis met A. en E. en de tieners P. en T.

Intussen heb ik de Old Ebbitt Grill ook al gebeld en de reservering verzet, want kwart over twaalf gaan we niet halen.  Geen probleem zei Tony en maakte het voor een uur.  Zo hoef ik ook niet constant op mijn horloge te kijken.

Na de korte geschiedenis van het ontstaan van de stad verteld te hebben lopen we naar het Washington Monument.  Het is heel warm, maar er staat gelukkig een briesje wat helpt.  Ook ken ik inmiddels alle schaduwplekjes bij de monumenten wat het aangenamer maakt.

Het Washington Monument heeft een interessante en ook grappige geschiedenis, dus altijd een goed begin van de rondleiding.  Het is niet zomaar de hoogste obelisk ter wereld met wat vlaggen er omheen.

Bij het Tweede Wereldoorlogmonument is het vandaag vrij rustig.  Geen veteranen, althans niet zo vroeg in de ochtend.  Ook bij de Vietnam muur valt het mee met de drukte.  Maar dan komen we bij het Lincoln Memorial en daar wemelt het zoals altijd van de toeristen.
Dit uitzicht verveelt nooit

Ook is het in het monument als een stoombad zo vochtig warm.  P.  leest haar vader het Gettysburg Address voor wat links in het monument staat.  Het is de kortste speech, die een president ooit heeft gehouden.  Het gezin gaat na hun bezoek aan Washington naar o.a. Gettysburg dus het past helemaal in hun reis.

Na de soldaten in het Koreaanse oorlogsmonument bekeken te hebben lopen we naar het Tidal Basin.  Daar zien we Martin Luther King Jr. zonder voeten (om te kunnen omzeilen dat zijn "standbeeld" hoger is dan "Freedom" op het Capitool) en Franklin Roosevelt in zijn rolstoel, al kun je dat niet zien tenzij je onder zijn cape kijkt.

Als laatste bezoeken we Thomas Jefferson in zijn monument.  Daar tocht het altijd lekker en blijven we even van de koelte genieten.  Intussen kijk ik op mijn buienradar app en die stemt me niet blij.  Er komt een enorm onweer aan, maar ik denk dat we het nog wel droog naar het restaurant zullen halen.

Dat is inderdaad het geval en Mark heeft onze tafel al klaar.  Onze serveerder is vrij nieuw en dat is te merken, want het is niet de gewoonlijke geoliede machine.  Hij is wel heel aardig en zelfs in Nederland geweest dus dat maakt alles goed.

Vandaag bestel ik eens het flatbread met kaas, tomaat en rucola, heel erg lekker!!  De anderen smullen ook van hun gerechten.  Intussen zien we het buiten steeds donkerder worden en net voor we klaar zijn barst de bui los.

Zijn wij even blij binnen te zitten!  We besluiten nog koffie te bestellen en er wordt een stuk cheesecake en key lime pie gedeeld.  Intussen zien we het buiten plenzen en ik zie doorweekte mensen het restaurant binnenlopen. 

Pas om kwart voor drie durven we het erop te wagen de tour voort te zetten.  Het regent echter nog best hard en bij White House Gifts aan de overkant koopt A. een paraplu met de Amerikaanse vlag.  Dan is het tijd om het Witte Huis van voren en achteren te bekijken.

Mijn hoop dat het na de bui minder vochtig zou worden vervliegt. De temperatuur is wel flink gedaald dus het is goed vol te houden.  Langs Pennsylvania Avenue lopen we naar het Capitool waar alleen de Senaat aan het werk is.  Dat is te zien aan de vlag, die boven die vleugel uithangt.

Zoals altijd eindigen we in de Library of Congress.  Gewoonlijk leg ik gewoon mijn tas op de band en loop door het poortje, maar vandaag vindt de agent dat ik mijn horloge, Band en armband ook af moet doen.  Daar protesteer ik wat tegen, maar doe het toch maar, duidelijk een staaltje machtsvertoon.  Mijn Pandora armband krijg ik niet open en die mag bij gratie Gods aanblijven.

We bekijken alles in de Library of Congress.  Dan lopen we naar hun hotel, het Liaison Hotel, vlakbij het Capitool.  Daar trakteren A. en E. mij op een paar biertjes, terwijl de kinderen zwemmen.  We kletsen gezellig en ook met een Surinaamse, die we Nederlands hoorden praten.
Deel van de bibliotheek van Thomas Jefferson

Intussen rijden Rick, Kai en Saskia naar de stad.  Als ze een mijl weg zijn neem ik afscheid van het gezin na een heel gezellige dag samen.  Ik wacht nog op de dag dat ik blij ben dat de rondleiding over is, omdat ik de mensen niet leuk vond!  Ik vind het meestal juist jammer dat ik ze waarschijnlijk niet weer zal zien.  Je bouwt echt een band(je) op tijdens zo'n dag samen.

Ricks auto rijdt voor en ik herken hem eerst niet.  Moet er nog aan wennen dat het geen groene BMW meer is!  We rijden naar H Street NE, een buurt die helemaal in opkomst is en waar binnenkort de eerste tram in Washington zal rijden.  Die tram zien we nu al "oefenen".

Saskia wilde voor ze weer naar Richmond vertrekt heel graag een keer met zijn allen naar Sticky Rice.  Daar hebben ze veel veganistische gerechten.  Ik moet zeggen dat ze allemaal even lekker zijn!  Ik neem wel een sushi met zalm, maar de rest van mijn maal is ook veganistisch. 

Het zag er allemaal zo lekker uit dat we veel te veel bestellen.  Gelukkig is het allemaal veganistisch en nemen Kai en Saskia "doggy bags" mee naar huis om er morgen weer van te eten.  Jammer, dat dit restaurant redelijk ver van huis is, want niet alleen is het eten lekker, de prijzen zijn ook zeer redelijk.

Rick had moeite een parkeerplek te vinden en parkeerde uiteindelijk aan een straat in de woonbuurt.  Nu stond NE (noordoosten van de stad) toen wij hier kwamen wonen bekend als een gevaarlijke buurt en het is nog steeds een voornamelijk zwarte buurt, maar veel vriendelijker dan in de jaren tachtig.
 

Toch voel ik me niet helemaal op mijn gemak hier, gewoon nog gewoonte, denk ik.  Als we bij de BMW i3 aankomen staan er aan de overkant een aantal mannen te praten.  Ze zien dat wij bij die auto horen en zijn er helemaal enthousiast over.  Ze vragen zelfs of ze de binnenkant mogen zien en foto's mogen maken.  Rick staat er natuurlijk als een trotse haan bij.

Zonder oponthoud rijden we huiswaarts en merken op dat we zouden willen dat het verkeer altijd zo was.  Dan zou ik geen metro nodig hebben.  Thuis gaan de voeten omhoog en kijk ik terug op weer vier leuke rondleiding.  Nu even twee dagen vrij, al zal zaterdag een enorm drukke dag worden met de verhuizing van Saskia en Bella.

woensdag, juli 29, 2015

En weer een hete, maar leuke rondleiding

Alweer daagt er een hete zomerdag.  Toch valt het me als ik naar buiten stap wel mee met de vochtigheid.  Misschien raak ik er wel goed aan gewend.

Na het ontbijt brengt Rick me naar de metro en de trein komt al gauw.  Twee stations verderop krijgen we echter een boodschap van de machinist waarvan we ieder ander woord kunnen verstaan.  Er mankeert nog weleens wat aan het omroepsysteem van de treinen, helaas.


Wat we er gezamenlijk wel uit op kunnen maken is dat er ernstige vertraging is door twee kapotte treinen voor ons.  Eerst moeten we een kwartier bij East Falls Church wachten en ik sms mijn gezin van vandaag dat ik waarschijnlijk verlaat ben.

Eenmaal in de tunnel is het helemaal erg.  We staan daar maar en ik probeer niet te denken aan het feit dat we in een tunnel zitten.  Het verbroedert wel, want iedereen praat opeens met elkaar, terwijl men anders leest of op mobieltjes spelletjes speelt. 

"In ieder geval hebben we nog airconditioning en licht", zegt een man optimistisch.  Een paar weken geleden zat hij namelijk in een trein waar beiden lange tijd uitvielen in de tunnels.  Als we even vooruit rijden en dan weer stoppen zeg ik tegen de vrouw naast me dat we ons er maar in moeten berusten.  "I love your positive attitude", zegt ze, want zij is net als ik al veel en veel te laat voor een belangrijke afspraak. 

Bij het volgende station staan we weer lange tijd stil.  Ik zie de tijd wegtikken en sms met T..  Zij gaan dan wel een koffie halen intussen.  Net denk ik erover een taxi te nemen als de trein weer verder rijdt en dan halen we opeens wat tijd in en na anderhalf uur (gewoonlijk een half uur) stap ik eindelijk uit bij het Smithsonian station.

Al gauw komen T. en E. en hun kinderen T. en S. aanlopen.  We maken kennis en meteen zie ik weer dat ook dit een heel geinteresseerd gezin is wat de warmte op de koop toeneemt.  S.  heeft zelfs een ingetapete verstuikte enkel en toch loopt ze de hele route!

Omdat het al wat later is en zij hebben gekozen voor een sandwich als lunch besluit ik mijn gewoonlijke rondje monumenten om te draaien.  Zo zullen we sneller bij het restaurant zijn.  We lopen dus naar het Jefferson Memorial en bekijken dat als eerste.

Enige nadeel van met de klok meelopen is dat we het Franklin Delano Roosevelt Memorial tegen de tijd in lopen.  Dat bestaat uit vier chronologische "kamers", voor iedere van zijn termijnen als president een.  Wij beginnen vandaag met zijn dood, maar ach, dat geeft ook niet veel.

Na het Martin Luther King Jr. Memorial lopen we naar het Koreaanse oorlogsmonument.  Hier zien we de eerste groep Honor Flight veteranen.  Het is zo'n goed programma dat de veteranen vanuit het hele land hierheen haalt om "hun" monumenten te zien.

Bij het Lincoln Memorial is het beredruk en ik grap dat arme Jefferson lang niet zoveel bezoek krijgt.  Aan de voet van de Reflecting Pool zien we allerlei internationale vlaggen staan.  Het zijn die van de landen, die mee hebben gedaan aan de Koreaanse oorlog en Nederland hangt er ook bij.
 
Intussen zien we de ene dreigende wolk na de andere voorbijkomen, maar het blijft droog.  Alweer zitten de buien vlakbij, maar bereiken ons gelukkig niet.  Ik hoop dat geluk nog een dag te houden, want morgen worden er zware onweersbuien voorspeld.

Via het Vietnam Veterans Memorial lopen we naar het Tweede Wereldoorlog Monument.  Daar maakt men zich duidelijk klaar voor een ceremonie.  Er zit een heel aantal W.O.2 veteranen uit Chicago (blijkt later).  Ik zie ook de "color guard" staan, de vlaggendragers van het leger, staan.

We blijven natuurlijk even kijken en inderdaad worden de kleuren naar voren gedragen.  Dan zingt een soldate in net uniform het volkslied en als laatste wordt Taps gespeeld.  Het is altijd weer bijzonder zoiets mee te maken.

Intussen rommelen de magen wel weer en we lopen naar Potbelly.  Daar komt net een tafeltje
voor vijf vrij en het is lekker weer even in de airconditioning af te koelen.  Al moet ik zeggen dat het niet zo heet voelt als voorspeld was.

Iedereen kiest zijn of haar sandwich en we bestellen ze bij de balie.  Ik neem weer een mushroom melt, maar dit keer op flatbread.  Ik vraag er tomaat, augurk en hun hete pepers (die ook echt heet zijn!) op.  

Het vergt even vertalen, want zelfs ik vind het moeilijk de man achter de balie te verstaan, maar dan hebben we alle vijf broodjes.  Eenmaal aan tafel maak ik de mijne open en zie dat er mayonnaise op zit!  Bah!  Ik zou het gewoon eten als het sla of mosterd of zo geweest was, maar mayonnaise vind ik helemaal niet lekker op dit broodje.

Bij de kassa krijg ik grote excuses en wordt er meteen een nieuw broodje gemaakt.  Er wordt zelfs dubbel gevraagd of er nu wel de juiste toppings op zitten.  Het smaakt dan ook bijzonder goed.  Ook de anderen zijn het erover eens dat de broodjes hier echt lekker zijn.  Niet voor niets groeit de Potbelly keten als een paddestoel.

Er is even overleg of we verder zullen lopen of ook de metro zullen nemen.  S. zegt het wel vol te kunnen houden.  We zetten onze tocht dus voort en bekijken het Witte Huis van voren en achteren.  De president is weer thuis uit Afrika, maar daar is helaas niets van te merken.  Ik hoop toch nog een keer mee te maken dat hij weer tussen "het volk" een wandeling gaat maken.

Via Pennsylvania Avenue en langs o.a. het FBI gebouw en de National Archives lopen we naar het Capitool.  De benen en vooral S.'s enkel protesteren nu toch wel, maar elk aanbod van de metro wordt afgeslagen.  Echte "troopers" zijn het!

Onderweg komen we een standje tegen met gratis water, ijskoffie en lemonade. Het blijken studenten uit New Jersey te zijn, die hierheen zijn gekomen om gratis water te verstrekken in naam van Jesus, die het ook gratis zou hebben gegeven.  Vaak zijn deze religieuze dingen heel opdringerig, maar zij zijn dat helemaal niet.  We praten even en bedanken ze voor het lekker verfrissende dankje.

Gelukkig staat er een flinke bries, die de hitte draaglijker maakt dan vanochtend.  Capitol Hill is altijd moeilijk om te beklimmen na zoveel kilometers, maar het einddoel, de Library of Congress, maakt dat ook nu weer helemaal goed.  Dat is gewoon zo'n mooi gebouw van binnen en niemand verwacht dat.
Hooggerechtshofgebouw
 
Grote leeszaal Library of Congress 

Na de korte rondleiding, bezoek aan de gerecreeerde bibliotheek van Thomas Jefferson en de twee vijftiende eeuwse bijbels bekeken te hebben staan we weer buiten.  Hier nemen we vast afscheid, maar lopen daarna met zijn allen naar de metro. 

Daar moeten zij nog kaartjes kopen, maar weten hoe dat gaat.  Ik wens ze nog een fijne vakantie verder, want zij vliegen door naar Florida, en ga op mijn trein wachten.  Die komt na een paar minuten en gelukkig is er vanmiddag voor de verandering geen oponthoud.
Onweerswolken,maar gelukkig geen donder of regen bij ons

Saskia komt me van het station halen en haar nieuwe haarkleur valt meteen op.  Ze is van blauw naar donkerrood gegaan.  Ik vind dit haar werkelijk prachtig staan.  Het past helemaal bij haar ogen.  Helaas zijn er nog geen foto's.

Thuis kleed ik me meteen in badkleding en loop naar de overkant voor een duik in het zwembad.  Het water voelt weer heerlijk koel.  Ik zwem tien baantjes en ga dan opdrogen.  Gek genoeg krijg ik zelfs kippenvel van de wind, terwijl het meer dan dertig graden is!

Sabayna komt naast me liggen en we kletsen bij.  Zij heeft vijf kinderen waarvan de oudste Kai's leeftijd heeft.  Drie zonen, die allemaal heel goed honkbal spelen, zo goed dat een ervan hoopt professioneel te gaan spelen. 

Die zijn allemaal rond de twintig en dan heeft ze nog twee meisjes, de jongste is acht en laat ons haar kunsten van de duikplank zien.  Aan de ene kant mis ik dat en zeg dat ook tegen Sabayna, zo'n kind dat nog helemaal jouw aandacht wil van "kijk je, Mamma?".  Aan de andere kant is onze huidige vrijheid om te gaan en staan waar we willen ook wel erg fijn.

Om half zeven loop ik weer naar huis. Rick is al thuis en we maken samen avondeten.  Het worden pita's gevuld met kip, paprika en ui en fajita saus.  Saskia heeft veganistische kip erin.  Het smaakt weer zeer goed.

Mijn benen gaan omhoog en ik leg een zak ijs op mijn voet, al moet ik toegeven dat die de afgelopen paar dagen minder pijn deed. Hopelijk doet de metro het morgen goed, maar ik heb de vertraging van vanochtend in al mijn 31 jaar hier in Washington nog niet meegemaakt (ik nam toen ik voor een baas werkte dagelijks de metro).

dinsdag, juli 28, 2015

Halve dag rondleiding en ballenbak voor volwassenen

De zon schijnt vrolijk onze kamer binnen als ik opsta.  Vannacht gelukkig geen onweer dus we hebben heerlijk geslapen.  Ik zoek weer mijn koelste kleding uit.  Ik ben helemaal blij met mijn nieuwe "uniformen", de golf skorts en luchtige topjes.


Vandaag heb ik een halve dag rondleiding en afgesproken bij het standbeeld van markies de Lafayette in het parkje bij het Witte Huis. Dit keer om tien uur, want zij hadden om half acht een rondleiding door het Witte Huis en wilden hun spullen nog ophalen in het hotel.  Je mag namelijk behalve je paspoort en telefoon of kleine camera niets mee naar binnen nemen daar.

Rick zet me op weg naar zijn werk af bij het metrostation en ruim een half uur voor we afgesproken hebben stap ik bij het McPherson Square metrostation uit.  Ik loop naar het standbeeld en neem plaats op een bankje in de schaduw.
Waar James and Dolley Madison woonden na de brand in het Witte Huis ca. 1815

Van de wachttijd maak ik gebruik om Tony bij de Old Ebbitt Grill te bellen.  Ik heb de komende week weer een aantal lunches te boeken daar.  Veel kan ik online doen, maar meer dan vijf of op het weekend om half een niet.  Tony zegt "we love you" en maakt de reserveringen.  Zo aardig!

Tegen tienen ga ik eens bij mijn vriend Lafayette staan en niet veel later hoor ik mijn naam roepen.  Ik maak kennis met B. en R. en hun kinderen L. en J., vers uit Nederland.  J. ziet er nu al moe uit, maar goed dat B. de halve dag rondleiding heeft geboekt.

Het is natuurlijk ook nog eens heel warm voor hen.  Dat is het voor mij ook, maar ik ben er toch wel wat meer aan gewend.  Toch lukt het iedereen om, weliswaar puffend en af en toe even in de schaduw op een bankje neerzijgend, alle monumenten te bekijken.
 
Ze groeien voor mijn ogen op, zo schattig
 

Om een uur of half een zijn we bij het Smithsonian kasteel en neem ik afscheid.  Zij willen gaan lunchen en dan naar het Air and Space Museum.  Ik raad het cafe in het Smithsonian kasteel aan, want Air and Space heeft weliswaar een gigantisch "food court", maar het is ook het op twee na drukstbezochte museum ter wereld en zeker vol met kinderen.

Als afscheidscadeautje krijg ik een zak met zoute boerderijdrop van ze.  Heerlijk!  Daar moet ik er meteen een van hebben.  In deze hitte smaakt zo'n zout dropje ook erg lekker, gek genoeg. 

Zelf loop ik naar bakkerij Paul en bestel daar mijn favoriete "Atlantique" sandwich met gerookte zalm, tomaat en sla.  Iedereen eet met dit weer binnen, maar ik vind nog een tafeltje vrij in de schaduw op hun terras.

Na gesmuld te hebben van dat broodje loop ik naar het National Building Museum.  Daar is deze zomer een "strand" aangelegd met een "zee" van wittte ballen om in te duiken.  Het is een ballenbak voor volwassenen en kinderen samen.

Gisteravond heb ik een kaartje online gekocht en krijg meteen een wit bandje om mijn arm.  Dan sluit ik aan in de rij wachtenden.  Die is niet zo heel lang en na een minuut of twintig mag ik naar binnen.

Het ziet er inderdaad uit als een strand met strandstoelen en een cafeetje. Ik loop de ballen in en op een gegeven moment kan ik niet meer lopen.  Dan maar duiken en dat voelt leuk!  Ik "zwem" eens rond en neem wat selfies.

Maar dan wil ik eruit en dat is niet zo makkelijk!  Ik zwem naar de leuning aan de zijkant, van plan me daaraan op te trekken, maar allerlei mensen houden zich daar juist aan vast om de bak in te lopen.  Een man ziet mij worstelen en vraagt of ik op wil worden getrokken.  Dat wil ik wel en hij hijst me weer op de been.

Verder "pootje baad" ik nog wat, maar het is ook erg druk met duikende kinderen dus daar laat ik het bij.  Het was vast leuker geweest als ik niet alleen was, maar ik wilde dit gewoon gedaan hebben.  Ik loop naar het dichtstbijzijnde metrostation Judiciary Square.
Tot mijn grote verbazing zie ik hier nu eindelijk het National Law Enforcement Officers Memorial waar we eerder dit jaar eindeloos naar zochten. Het is indrukwekkend met alle namen van gevallen politieagenten, heel veel kransen en leeuwenstandbeelden.



Dit is de rode lijn en die neem ik twee stations naar Metro Center.  Daar is het heel druk met toeristen en ik besluit een trein in de tegenovergestelde richting dan ik moet hebben te nemen een station terug.  Zo ben ik verzekerd van een zitplaats en kan nog plaatsnemen in dezelfde oranje lijn trein waar ik in Metro Center op had staan wachten.  Dit foefje werkt vaak goed voor me.

Kai haalt me van het Vienna station op en we rijden meteen door naar Whole Foods.  Daar haal ik spullen voor het avondeten.  Hopelijk komt er geen onweer zodat Rick niet in de regen hoeft te grillen!

Thuis kleed ik me meteen in bikini en loop naar het zwembad.  Wat een luxe is het toch dat zo dichtbij te hebben.  Tegelijkertijd met Chris kom ik er aan en ik hoor haar verhalen over de bruiloft van haar dochter dit weekend.  Even later komt Bets, een andere kennis, er ook bij en we praten zoveel dat er opeens een uur voorbij is en we nog niet eens in het water zijn geweest!

Tijd om erin te duiken.  Het is precies mijn temperatuur, nog wel koeler dan de luchttemperatuur, maar tegen het lauwe aan.  Ik dobber wat en het is zo ontspannend!  De rondleidingen zijn altijd heel leuk, maar de hitte vermoeit ook mij erg.

Op een ligstoel lees ik verder in mijn boek.  Ik ben werkelijk een enorme fan van de Chronicles of St Mary serie van Jodi Taylor.  Het is wat romantisch, maar het hoofdthema is het tijdreizen en dat vind ik het leukst.  Ze zet me ook aan het denken, bijvoorbeeld over het Trojaanse paard.

Net als ik denk nu toch echt naar huis te moeten horen de lifeguards (en ik ook) donder.  Die onweersbui bereikt ons niet en als Rick thuiskomt rommelt het ook vervaarlijk in de verte.  Op mijn buienradar app zie ik dat het om ons heen flink huishoudt, maar wij krijgen geen druppel!

Gelukkig, want zo kan Rick onze kipsate goed grillen.  We hebben er pindasaus (natuurlijk), erwten en wortels en bruine rijst bij.  Het smaakt weer prima.  Dinsdagavond is dan America's Got Talent avond wat we altijd met zijn allen kijken.  Het blijft leuk.

maandag, juli 27, 2015

Rondleiding nummer een van vier

Midden in de nacht lijkt het wel of we weer een klein kind hebben.  Er komt een onweer over en Cosmo kruipt trillend op ons bed.  Het wordt zo een gebroken nachtje, want Cosmo blijft nerveus.


Al te snel gaat mijn wekker dus al om half acht.  De stormen zijn overgetrokken, maar voor vanmiddag worden er meer voorspeld dus ik leg mijn paraplu klaar.  Na ons ontbijt zet Rick me af bij de metro en om tien voor half tien stap ik uit bij het Smithsonian station.

Daar is het rustig en ik zie een gezin van vier zitten, die er wel Nederlands uitzien.  Inderdaad is het het gezin v.d. B.  Ik word heel enthousiast begroet, ze hebben er zin in. Nou, dat hoor ik natuurlijk heel graag!

Twee van de vier hebben nog geen ontbijt op en na even weifelen wordt er toch besloten een broodje te gaan halen bij het cafe in het Smithsonian kasteel.  De rest kijkt wat in de winkel en vindt een bal waar de "bliksemschichten" je vingers in volgen. 

Als er wat proviand in de magen zit beginnen we aan de wandeling.  Het is weer flink vochtig, maar door de bewolking valt de temperatuur wel mee.  We lopen langs het Washington Monument, Tweede Wereldoorlog Monument, Vietnam Memorial en bekijken Lincoln op zijn troon.


Van verre al horen we namen afroepen bij het Koreaanse oorlogsmonument.  Opeens daagt er iets bij mij en ik zoek het op op mijn telefoon. Inderdaad is het vandaag 62 jaar geleden dat de wapenstilstand werd gesloten tussen Noord- en Zuid-Korea.

Bij het monument worden de meer dan 50000 namen afgeroepen van de Amerikanen die in die oorlog gesneuveld zijn.  Er staat ook een vrijheidsbel, die ik nog niet eerder heb gezien.  Het is allemaal nog indrukwekkender dan gewoonlijk.

Het is heel druk met enorme groepen toeristen in dit gedeelte van de Mall.  Als we oversteken naar het Tidal Basin valt op hoeveel rustiger het daar is.  Martin Luther King Jr., Franklin Roosevelt, George Mason (hij helemaal, want hij zit ergens achteraf) en Thomas Jefferson krijgen beduidend minder bezoek.  Maar goed dat hun gevoelens geen pijn meer gedaan kunnen worden.

Bovenin het Jefferson Memorial wijs ik waar het restaurant voor de lunch ongeveer is en via de achterkant van het Witte Huis lopen we naar Potbelly.  Daar bestellen we wat we willen, voor mij de mushroom melt met hun hete pepers, zo lekker!  We nemen een tafeltje binnen om even uit de hitte te zijn.

Er was even sprake van de metro nemen naar het Capitool, maar iedereen kan goed lopen en ik raad dat toch aan.  Zo zie je weer een heel ander deel van Washington wat je anders mist.  We lopen dus via de voorkant van het Witte Huis naar Pennsylvania Avenue.

Aan weerszijden daarvan staan ook allerlei bomen dus meestal lopen we in de schaduw.  We komen zo o.a. langs het stadhuis, het enorme TRUMP bord dat voor het mooie Old Post Office Pavillion staat nu en het Newseum. 

Als we daar aankomen horen we een flinke donderklap.  Een blik op de buienradar laat zien dat er een fikse onweersbui vlak ten noorden van ons is.  Bij ons schijnt de zon nog, maar het ziet er erg dreigend uit en ik praat maar niet te lang bij het Capitool.  Als het losbarst wil ik liever in de Library of Congress zijn.

Daar bekijken we alles rustig.  De bibliotheek van Thomas Jefferson maakt het altijd weer compleet.  Dat zoiets enorms uit 6700 boeken is gegroeid, maar ook dat een persoon 6700 boeken over allerlei onderwerpen bezat!
Vind ik zo'n mooi plaatje in de Library of Congress

Buiten nemen we afscheid.  Ik geef wat tips over wat ze nog kunnen doen vanmiddag, want het is pas kwart voor drie.  Soms gaan de rondleidingen een stuk sneller dan anders, kennelijk zetten we er vandaag flink de pas in. 

Het dondert nog steeds, maar blijft droog tot ik het metrostation bereik.  Eenmaal weer boven de grond regent het echter.  Kai haalt me dan ook midden in het onweer op.  Helemaal droog blijf ik niet, maar stukken beter dan er doorheen te moeten lopen.

Cosmo is natuurlijk weer heel bang, het arme dier.  Vroeger trilde hij niet zo, het lijkt wel of het erger wordt.  Gelukkig drijft het onweer gauw over en komt de zon al snel weer tevoorschijn.  De kolibrie komt meteen weer drinken en een natte eekhoorn valt aan op de maiskolf op ons deck.

Intussen klets ik gezellig bij met mijn zus.  Ik heb haar en haar gezin alweer meer dan een jaar niet gezien (de laatste keer was ook nog eens tijdens de brand!) en in gedachten plan ik een bezoek daar eind oktober als Rick en zijn vader naar Marokko zijn.  Lijkt me leuk om mijn neefje en nichtjes met Halloween mee te maken.  Het zijn nog maar ideeen, maar ze nemen steeds meer vorm aan in mijn gedachten.

Mensen vragen me vaak of ik nog regelmatig naar Nederland ga om familie te bezoeken, maar het neemt al zoveel tijd om familie aan deze kant van de oceaan te bezoeken!  Gelukkig komen mijn Canadese broer en gezin hier half augustus.  Schoonzus en gezin zouden we ook graag vaker zien, maar die wonen een vlucht weg.

Voor het eten kleur ik mijn nieuwste mandala in.  Dit keer gebruik ik stiften en kleurpotloden en vind het resultaat leuk.  Mijn voet doet wel weer veel pijn dus Rick maakt de taco's voor ons avondeten klaar.

Er zijn twee soorten "gehakt", gewoon en veganistisch.  Ook twee soorten tortilla's, mais voor mij en bloem voor de anderen.  Ik neem zowel het gewone als het veganistische gehakt en vind die laatste erg lekker.  Deze week hopen we iedere avond een maaltijd te serveren met zowel veganistisch als gewoon vlees.  Dat valt niet altijd mee.

Na het eten  gaat er een zak met ijs op mijn voet in de hoop dat ik er dan morgen een stuk minder last van zal hebben.  Ik kijk de finale van de Bachelorette en ben daar alleen in, niemand anders is er in geinteresseerd.  Gewoonlijk kijk ik die show ook niet, maar deze zomer ben ik op de een of andere manier in het drama verzeild geraakt.  Degene, die ik verwachtte, "wint", nu nog zien of er wat uit groeit.