Over een koude en natte anders dan anders rondleiding

Ricks wekker gaat om tien over zeven en ik ben eigenlijk al klaarwakker. Ik lees wat op mijn telefoon en sta dan op. Ik zie dat de straten nat zijn dus de voorspelde regen is inderdaad gearriveerd. Jakkes!

Gisteravond had ik even contact met N., de man van het gezin dat ik ga rondleiden. Zij zijn hun paraplu's vergeten. Gelukkig hebben wij er heel wat en ik prop vier kleine paraplu's in een tas.

Na mijn ontbijt van gerookte zalm en komkommer neem ik mijn douche en daarna Rick de zijne. Dan zet Rick me af bij het metrostation. Ik mis de trein van tien over half negen net, maar niet getreurd, acht minuten later vertrekt de volgende en ik kom veertig minuten voor de aanvang van de rondleiding bij McPherson Square aan.

Daar loop ik naar het Eye Street Café (aan I Street, snap je) en koop daar een flesje water. Dat is de enige manier waarop ik van hun wc gebruik mag maken. Ik krijg de sleutel en pleng mijn plasje zoals mijn oma dat altijd zo leuk zei.

Dan ga ik bij het metrostation wachten. Alleen tocht het hier enorm! Ik kijk van welke richting de wind komt en ga achter een pilaar staan waar de wind tegenaan blaast. Daar is het niet zo waterkoud tenminste.

Net na tienen zie ik een gezin met twee meisjes aan de overkant uit een auto stappen. Ik vermoed dat dit mijn gezelschap van vandaag is. Inderdaad zijn het de Belgische N. en S. met hun zeven en tienjarige dochtertjes. S. heeft MS en kan niet ver lopen dus mijn volle dag rondleiding zal anders gaan dan gewoonlijk.

Het regent en al gauw komen mijn meegebrachte paraplu's goed van pas. Het is niet de beste dag om de stad te verkennen, maar goed, het weer valt niet te manipuleren. Ze zijn me wel heel dankbaar voor de regenschermen. Soms komen de idioot veel paraplu's die wij hebben van pas.

We beginnen vandaag met het Witte Huis. We zien de voor- en achterkant en lopen dan naar de Mall. Daar vertel ik over het Washington Monument en de symboliek achter het Tweede Wereldoorlog Monument. Ook het 18e eeuwse huisje van de sluiswachter, die daar met zijn dertien kinderen woonde, spreekt tot de verbeelding van de kinderen.

Een kijkje in de souvenirwinkel moet ook, ik vind die rechtse hoodie zo leuk, maar die zou ik nooit dragen

N. kwam met het idee om de Circulator te gebruiken als vervoer tussen monumenten. Dat is een gratis bus, die rond de hele Mall rijdt. Ik heb hem nog nooit gebruikt en dacht er daardoor niet aan om de afstanden te verkorten.

Gisteravond heb ik een kaartje van hun routes uitgeprint en we zoeken de dichtstbijzijnde halte op. Daar rijdt de bus net weg maar ze komen ongeveer iedere tien minuten. De volgende bus voor ons arriveert sneller dan dat.

We nemen plaats en ik zie op het kaartje dat we eerst naar Union Station, het eindstation, gaan voor we richting het Jefferson Memorial kunnen. De cirkel van de Circulator gaat dit stuk eerst tegen de klok in.

Het is warm in de bus en we zitten en onderweg wijs ik allerlei gebouwen aan, die ze anders niet gezien zouden hebben. Het is dus niet afzien dat we wat om moeten rijden.  Bij Union Station moeten we echter uitstappen want de dienst van de chauffeur zit erop. Er staat een bus achter de onze, die ook buiten dienst is.

Een dame vraagt aan onze chauffeur wanneer de volgende bus komt. Zij wacht al twintig minuten. Dat stemt ons niet optimistisch want zo lang kan S. niet staan. Net als we een Uber willen roepen komt er toch nog een bus.

Die brengt ons naar het Jefferson Memorial. Daar stappen we uit en er worden warme drankjes gekocht. Hopelijk helpen die een beetje met opwarmen want dit is gewoon een heel koude dag voor ons in de lente.

Dan bekijken we de statige Thomas Jefferson in zijn monument. Dit monument is echter in de winter/lente het koudste op de Mall. Het tocht en vandaag staat er een venijnige wind. Het mag dan even droog zijn, maar de wind gaat door merg en been.

Mijn plan was om nu de Circulator naar het Lincoln Memorial te nemen, maar S. en de kinderen beginnen de jet lag te voelen. Ook is het al na enen en de magen rommelen. Hun hotel is niet ver van de vier monumenten, die we zouden gaan zien, en N. ziet het wel zitten om daar morgen langs te fietsen en dan ook de nog steeds prachtige bloesems beter te zien met hopelijk mooier weer.

De beslissing is snel genomen, stiekem tot mijn genoegen. We slaan vandaag die monumenten over en nemen de Circulator naar het Smithsonian kasteel waar we bij het café daar gaan lunchen. De chauffeur in deze bus doet wat ik ook zou doen als ik die baan had. Ze blijkt een goede gids te zijn en wijst van alles aan waar we langskomen.

Het loopt al bij tweeen als we door de veiligheidscontrole van het kasteel zijn en een tafel in het café vinden. Mijn lunch wordt een salade met ham, kalkoen, kaas, ei en een gemengde bladsalade. Ik heb zoveel trek dat ik het als een wolf opeet. De anderen zijn ook blij met hun keuzes. Het is niets om over naar huis te schrijven, maar vult de magen.

Eerst dacht ik van hieruit de Metro naar het Capitool te nemen, maar zij zijn hier alleen nog morgen en een metrokaart kost $10 ($2 voor de kaart en $8 om mee te reizen). Dat gaan zij er niet uit krijgen dus ik stel voor een Uber te nemen.

N. probeert die op zijn app te bestellen, maar hij heeft geen bereik meer. Dan bestel ik de UberXL (die kan tot zes personen aan) op mijn app en N. betaalt me terug. Al gauw komt Ahmed in zijn SUV voorrijden.

Volgens Ahmed zouden we best naar de Library of Congress kunnen lopen. Hij geeft zelfs aanwijzingen. Ik blijf beleefd en zeg dat we iemand bij ons hebben, die niet zo ver kan lopen (wel meer dan een kilometer en heuvel op, he!). Daarom geef ik hem minder sterren en fooi na afloop.

Een van de redenen waarom ik zo blij ben met Uber en Lyft is dat je er kleine afstanden mee kunt gaan. Van taxi chauffeurs heb ik ook al een aantal keren te horen gekregen dat ik "best had kunnen lopen". Die krijgen voor zo'n kort ritje te weinig betaald, maar van de shared rides wil ik dit niet horen. Enfin, van mijn soapbox.

Eenmaal uitgestapt vertel ik eerst over het Capitool en Hooggerechtshof en dan gaan we via de rolstoel ingang de Library of Congress binnen. De vorige keer dat ik probeerde geen trappen te hoeven lopen werden we tegengehouden omdat ik geen invalidenkaart heb.

S. heeft er wel een dus ik vraag haar die te voorschijn te halen. Helemaal voorbereid lopen we naar binnen en natuurlijk wordt er nu geen boe of bah gezegd als we hier door de controle gaan. We nemen dus zonder problemen de lift naar boven.

Daar moeten we even wachten tot een groep uit de grote leeszaal is vertrokken. Dan mogen wij als eersten naar binnen wat fijn is want het is flink druk vandaag. Ik kan op die manier goed vertellen over wat we hier zien. De meisjes hebben ieder hun eigen fototoestelletje en fotograferen erop los. Zo leuk, want dat wekt hun interesse nog meer op.

We lopen naar beneden waar ik vertel over wat we hier zoal zien. Het feit dat het zilverkleurige materiaal aan het plafond aluminium is verbaast iedereen. Daarin zijn ze niet de enigen.  Men wist dat niet tot dit gebouw in de jaren tachtig grondig schoon werd gemaakt.

De bibliotheek van Thomas Jefferson volgt, die spreekt ook tot de verbeelding. Dat een man al die boeken heeft gelezen! Maar in de achttiende en negentiende eeuw was er geen computer of televisie en Jefferson woonde relatief afgelegen dus zijn boeken waren letterlijk zijn vrienden. Een beroemde uitspraak van hem is: "I can not live without books".

We bekijken de originele Gutenberg bijbel en het vroegere kantoor van de bibliothecaris (menigeen zou er jaloers op zijn). Als laatste lopen we naar de oudste kaart van de VS uit 1784. Altijd weer leuk om te laten zien omdat de staten er nu zo heel anders uitzien.

Dan is de rondleiding afgelopen en tijd om afscheid te nemen. Dit was hun eerste dag ooit in de VS en zo te zien heb ik weer een tevreden groepje. Ook de twee meisjes antwoorden enthousiast "ja" als ik vraag of zij het leuk vonden. Dat is altijd het grootste compliment! Ik was wat nerveus over vandaag, maar het ging allemaal prima.

Buiten nemen we afscheid en roepen zij een Uber terug naar het Watergate hotel (waar ook het Nixon schandaal plaatsvond). Ik loop naar de metro en stap meteen in de trein terug naar Vienna. Daar sms-t Rick me waar ik ben.

Als ik antwoord net in Vienna aangekomen te zijn blijkt hij in Tysons Corner te zijn. Ik neem de metro terug daarheen en stap dan over in East Falls Church op de zilver lijn. Om de een of andere reden mis ik het Tysons Corner station en ga een station te ver. Daar draai ik dan maar om, weer op het koude perron wachten, zucht! Ik moet toegeven dat ik het liefst mijn bed in zou duiken nu!

Eindelijk in Tysons Corner sms-t Rick om de Earl's Bar and Kitchen binnen te gaan. Daar zie ik hem aan een van de bars zitten en de schat heeft al een bloody Mary klaarstaan voor mij! Ook heb ik een stoel en ik ontspan me meteen.

Het was weer een succesvolle rondleiding en ik heb aan mezelf laten zien dat ik ook van de routine kan afwijken en mensen toch een heel fijne dag bezorgen. Ik heb de Circulator nu leren kennen en wie weet gebruiken we die voortaan vaker.

Nu we toch aan deze bar zitten bestellen Rick en ik gelijk maar avondeten. Lorraine laat intussen Orion nog een keer uit en geeft hem eten en medicijn. Wat zouden we zonder onze buren moeten? Dat vraag ik me soms af, maar gelukkig geven ze nog geen tekenen van verhuizen.

Rick heeft een sushi rol als voorafje en ik de tonijn sashimi, allemaal erg lekker en met happy hour $3 goedkoper dan gewoonlijk. Als hoofdgerecht neemt Rick een burger en ik de kung pao hunan kip zonder de noedels met extra groentes. Daar kom ik voor terug, dat is zo lekker!

We rekenen af en rijden door de regen terug naar huis. Het was een volle dag en ik vond het erg vermoeiend hoewel ik lang niet zoveel gelopen heb als gewoonlijk. Toch ben ik moe en voldaan in de wetenschap dat ik mensen op hun eerste vakantiedag in een nieuw land herinneringen mee heb gegeven. Ik kreeg net nog een WhatsApp over hoe leuk ze het vonden. Dat is het beste compliment.