Onze webcam

Cul-de-sac Cam

zondag, april 28, 2019

Over een weekend vol rondleidingen

Zaterdag

Mijn verkoudheid zet helaas toch door en ik word verstopt wakker. Toch blijf ik Zicam nemen in de hoop dat het niet lang gaat duren. Verder neem ik wat medicijnen in om me beter te voelen. Op zich is het niet de ergste verkoudheid, die ik ooit gehad heb, maar ik moet dit weekend twee rondleidingen doen dus zaak om me optimaal te voelen.

Rick is allang op als ik om acht uur naar beneden kom. Hij heeft zijn ontbijt volgens zijn dieetregels al op en we gaan naar Starbucks voor onze koffies. Ik bestel mijn ontbijt van Panera, weer eens iets anders. Zoals altijd krijgt Orion daarvan tot zijn grote genoegen het brood.

Dan ga ik op de plaats hardlopen en Rick gaat met de blazer de oprit en het deck te lijf. Beiden liggen dik bezaaid met esdoorn helikoptertjes. Het is vechten tegen de bierkaai want het waait hard en ieder helikoptertje dat Rick wegblaast wordt vervangen door een nieuwe. Rick houdt er dan ook al gauw mee op.


Het is ondanks de harde wind schitterend weer met een knalblauwe lucht en zo'n 20 graden. Bij de brandweerkazerne wordt de jaarlijkse Taste of Vienna gehouden. Daar zijn een heel aantal plaatselijke restaurants aanwezig en we gaan er lunchen.

We waren eerst bang dat er geen gerechten zouden zijn die in ons dieet passen, maar dat valt mee. We hebben zelfs keuzes. We eten een paar kipspiesjes van twee verschillende restaurants, een met Thaise kruiden en een met Filipijnse barbecue saus.

Dan nemen we een summer roll van Viet Aroma en gaan tevreden weer huiswaarts. Jammer genoeg kwamen we vandaag geen bekenden tegen wat in vorige jaren wel het geval was. Alleen Victor van de Vienna Vintner waar we eergisteren waren is er en ik ga even zeggen hoe lekker ik de rose, die we donderdag kochten vind.

Thuis maken we even een pit stop en dan brengt Rick mij naar de stad. Het verkeer is vreselijk slecht dus ik ben blij dat we een uur de tijd hebben genomen. Ik heb nog net genoeg tijd om een flesje water te kopen voor ik mijn gezelschap om twee uur zal ontmoeten.

Dat zou bij het standbeeld van Markies de Lafayette zijn, maar tot mijn ongenoegen zie ik dat Lafayette Park is afgesloten. De Japanse premier blijkt op bezoek te zijn bij Trump. De Japanse vlag hangt ook uit bij de Blair Mansion, het verblijf van bezoekende staatshoofden tegenover het Witte Huis.

Gauw zend ik S. een berichtje dat ik ga wachten op de hoek van Pennsylvania Avenue en 15th Street. Met mijn zombie verkoudheidshoofd was ik compleet vergeten dat er eigenlijk drie hoeken van Pennsylvania Avenue en 15th Street zijn. Ik loop gauw naar de hoek waar zij staan en dan vinden we elkaar al snel.

S. ken ik van de Wereldvrouwen Facebook groep dus erg leuk om elkaar in persoon te ontmoeten. Met haar zijn haar man M., die Portugees is maar vloeiend Nederlands spreekt. Haar zoon M. loopt stage in Boston en V. en zijn vriendin F. zijn er ook bij.

We lopen eerst de heuvel weer op naar de voorkant van het Witte Huis. Van hieruit is er maar beperkt zicht op het huis en het is druk! Er zijn een doedelzakspeler en een aantal protesteerders tussen de drommen toeristen.

Een beetje weg van al het lawaai vertel ik over de geschiedenis van het Witte Huis. Dan lopen we verder naar de achterkant wat ook nog een hele tippel is. Halverwege houdt de Secret Service ons tegen en zien we de stoet van premier Abe bij het Witte Huis aankomen.

Als we bij het verre uitkijkpunt voor de achterkant van het Witte Huis foto's maken komt een Secret Service agent ons vertellen dat we nu weer dichterbij kunnen komen. We hebben geen zin om terug te lopen dus zetten onze tocht voort naar de monumenten.

Bij het Washington Monument vertel ik over de grappige geschiedenis daarvan. Je zou het niet zeggen als je de eenvoudige obelisk (de hoogste ter wereld overigens) ziet, maar het heeft wat voeten in de aarde gehad om het ding te bouwen.

Langs het huisje van de sluiswachter waar hij begin 19e eeuw met zijn 13 kinderen woonde lopen we naar het Tweede Wereldoorlog monument. Dat blijft indrukwekkend, bombastisch vinden sommigen het, maar ik vind dat het prachtig gedaan is.

De Reflecting Pool reflecteert vandaag niets want het waait flink. Ik heb mijn haar omhoog gedaan en heb een hoofdband aan, want als ik ergens een hekel aan heb is het als mijn haar constant in mijn gezicht waait. S. heeft daar ook last van en houdt het met haar zonnebril in toom.

Het Vietnam Veteranen Monument vindt iedereen indrukwekkend in zijn eenvoud. Het is overal heel druk, zo ook hier. Er zijn vrijwilligers, die vragen beantwoorden. Ik vraag of er nog nieuwe namen bij zullen komen dit jaar, maar daar weet de beste man geen antwoord op. Ik ga het morgen weer vragen.


Van verre wijs ik het Nederlands carillon aan waar Rick en ik volgende week weer zullen zijn voor de Dodenherdenking ceremonie. Dat blijft een bijzonder iets en dit jaar is het op zaterdag en kan Rick het dus ook meemaken.

Ook bij het Lincoln Memorial wemelt het van de mensen. Er zijn ook groepjes in gala kleding geklede jongeren, die foto's maken voor hun prom. Halverwege de trappen wacht ik op mijn groepje zodat zij mij makkelijk terug vinden. Zij bekijken Lincoln op zijn troon en de speeches, die in de muren gebeiteld zijn.

Het Koreaanse Oorlogsmonument is mijn favoriet en daar is zeker S. het met me eens. Er is ook zoveel symboliek in dit monument en ik ben de Koreaanse oorlogsveteraan, die me alles uitlegde, daar nog altijd dankbaar voor.

We steken over naar het Tidal Basin en hier besluiten we niet helemaal omheen te gaan lopen. Vanuit het Martin Luther King Jr. Memorial is het Jefferson Memorial heel goed zichtbaar dus ik vertel erover van verre.

Dan lopen we nog door het uitgebreide Franklin Delano Roosevelt Memorial. Helaas staan de fonteinen hier uit omdat de ruimte met alle elektronica, die ze aandrijft onder water is komen te staan deze winter. Alles moet gemaakt worden dus dat zal wel even duren. Heel jammer want de fonteinen maken het monument af.

Nu lopen we naar de rivier en roepen daar Ubers. Die van mij komt eerder dan de hunne want zij hebben een XL nodig. Ik neem dus afscheid en vind het leuk om tenminste met S. nog via Facebook contact te zullen houden.

De Uber chauffeuse is een jonge vrouw en erg aardig. Samen lukt het ons het nogal verwarrende verkeer in Washington te navigeren. Iets voor zes uur zet zij mij af bij Birch and Barley. Rick is hier al en we krijgen een tafeltje buiten.

We delen een paar overheerlijke gevulde eieren met krab en zeeegel. Dan neem ik twee voorafjes, het koeienhart tartaar en de bietensalade. Rick heeft de biefstuk. Alles smaakt heel goed! De bediening is ook heel attent.

We zijn dus zeer te spreken over dit restaurant tot we de rekening krijgen. Ik had twee glazen Sauvignon Blanc en Rick een biertje. Mijn wijntjes kostten op het menu $15 per glas (duur, ik weet het) en op onze rekening opeens $18. Ook Ricks biertje staat op het menu voor $10 en op onze rekening is het $12.

Natuurlijk laten we dit aan onze serveerster weten. Met de belasting erbij hadden we dus bijna $9 teveel betaald! Zij komt niet veel later terug met haar verontschuldigingen en de aangepaste rekening. Ik laat het er niet bij zitten, $9 teveel vragen vind ik gewoon diefstal, gelukkig merkten we het. Ik vraag haar of we de manager kunnen spreken.

Die komt niet veel later en heeft als excuus dat de menu's nog de oude zijn. Tja, dat is ons probleem toch niet en $9 teveel vragen vind ik niet "een beetje" zoals hij dat brengt. Dan zegt hij dat hij Ricks biertje van de rekening heeft gehaald om het goed te maken. Dat is dan weer heel schappelijk en als hij al die excuses niet had proberen te maken was het daarmee afgedaan.

Waarschijnlijk is het omdat ik jarenlang met veeleisende en soms moeilijke Amerikaanse klanten heb gewerkt als reisagente. Een grote regel: de klant wil niet weten waarom je een fout maakte, maak het gewoon goed door ze tegemoet te komen met een kleinigheid.

Rick heeft zijn auto op een parkeerplaatsje vlakbij kunnen parkeren. Heel fijn want ik heb vandaag meer dan genoeg gelopen. Al het verkeer van eerder vandaag is opgelost en zo'n twintig minuten later zijn we weer thuis.

Daar ga ik zoveel mogelijk rusten want morgen moet ik weer energie hebben om de hele dag een gezin rond te leiden. Hopelijk helpen alle heel goede anti-verkoudheidsmedicijnen daarbij.

Zondag

Gelukkig voel ik me vanochtend ondanks een wat verstopte neus stukken beter dan gisteren. Het lijkt erop dat de Zicam zijn werk goed doet. Daar ben ik natuurlijk heel blij om.

Het heeft vannacht geregend, maar het is gelukkig weer droog. Wel is de voorspelling kans op buien. Het is ook maar 13 graden dus ik doe mijn donzen jasje aan en neem voor de zekerheid een paraplu mee.

Na bij Starbucks onze koffies en egg bites te hebben gehaald brengt Rick me naar Washington. Vanwege het heel slechte verkeer gisteren hebben we een uur genomen om daar te komen. Nu is er helemaal geen verkeer dus komen we veertig minuten te vroeg bij het Smithsonian kasteel aan.

Eerst ga ik even een flesje water kopen in het kasteel en dan spelen we Pokémon Go tot het tijd is mijn gezelschap van vandaag te ontmoeten. Die zitten al te wachten als ik aan kom lopen. Ik maak kennis met M. en A. en hun kinderen J. (14) en M. (11). Ze hebben er allemaal duidelijk zin in, leuk!

Het is bewolkt en drupt af en toe maar er komt blauwe lucht aan, zie ik. We lopen naar het Washington Monument waar van de toiletten gebruik wordt gemaakt. Ik krijg zoveel vragen en we zijn zo in gesprek dat ik hier helemaal vergeet mijn gewoonlijke verhaaltje over het monument te houden.

Niet getreurd, bij het Tweede Wereldoorlog Monument is er een bankje met goed zicht op het Washington Monument en terwijl iedereen dankbaar zit houd ik alsnog mijn praatje. Ook leg ik de symboliek van het Tweede Wereldoorlog Monument uit en zoals altijd maakt het indruk.


We lopen er doorheen en nadat ik het "Kilroy was here" tekeningetje heb laten zien maken we foto's bij de Reflecting Pool. Vandaag is het bijna windstil en de weerspiegeling mooi. Ook is er een familie eenden met schattige kleintjes.



Bij het Vietnam Veteranen Monument vraag ik weer aan een vrijwilliger of er dit jaar namen zullen worden toegevoegd. Hij antwoordt dat er net als vorig jaar geen nieuwe namen bij zullen komen. Het aantal namen blijft dus 58318.

Het is vandaag niet zo druk als gisteren dus er kunnen mooie foto's genomen worden in het Lincoln Memorial zonder andere mensen erop. Ik vind hun enthousiasme erg aanstekelijk. Daarom blijf ik de rondleidingen zo plezierig vinden. Iedere keer dat mensen dit moois voor het eerst zien stemt dat mij ook gelukkig om hier zo vaak te mogen komen.

Via het Koreaanse Oorlogsmonument lopen we naar het Martin Luther King Jr. monument.Van daaruit lopen we rond het Tidal Basin door het Franklin Delano Roosevelt Memorial en dan naar het Jefferson Memorial.



Intussen is het helemaal zonnig en een aangename temperatuur. Ik doe in ieder geval mijn jas uit. We gaan terug naar de bewoonde wereld en bekijken daar de achterkant van het Witte Huis. Daar mogen we vandaag wel dichtbij komen.


Inmiddels rommelen de magen, althans die van mij wel. Ik leid iedereen naar Potbelly Sandwich Works waar we een tafeltje op hun terras nemen. De anderen nemen broodjes en ik een salade. Alles valt in goede smaak en we blijven hier een tijdje zitten.

Opeens zie ik dat kleine M. ook Pokémon Go speelt. Ik speelde dat stiekem ook bij het Franklin Roosevelt Memorial en dat hadden ze al gezien, vertelt A. Daar moesten de kinderen erg om lachen, maar M. en ik worden Pokémon vrienden en sturen elkaar pakjes.

Als we verder gaan is het opeens weer bewolkt. Bij de voorkant van het Witte Huis zijn allerlei protesten gaande. Volgens mij is Trump niet thuis en trekt hij zich toch niets aan van het gepeupel. Een man is wel heel grappig met een kartonnen Trump die een speen in zijn mond heeft.

Dan beginnen we aan onze tocht langs Pennsylvania Avenue. Soms zien de wolken er erg dreigend uit, maar het blijft droog. En dan klaart het tegen de tijd dat we bij het Capitool aankomen weer helemaal op. Het begint ook hard te waaien wat welkom is want in de zon is het warm.

In de botanische tuin zoeken we de wc's even op en merkt A. op dat het wel bijzonder is dat zoveel hier gratis is. Dat is het zeker en ik geniet daar ook heel veel van. Het is een groot goed.

We gaan Capitol Hill op, iedere keer weer een klim na de hele dag lopen. Voor het Capitool vertel ik over de geschiedenis daarvan en dan ook maar gelijk over de Library of Congress en het Supreme Court (Federaal Hooggerechtshof) aan de overkant.

 

Dit alles zittend op een bankje voor het Capitool. Mijn rondleiding is nu voorbij aangezien de Library of Congress op zondag gesloten is. We praten nog wat na op dat bankje tot Rick me op komt halen. Dan nemen we afscheid, maar ook dit keer kunnen we weer via Facebook contact houden.

Rick heeft ook een drukke dag gehad. Hij heeft wat boodschappen gedaan, maar voornamelijk zijn MRI voor zijn linkerschouder gehad. Ik ben benieuwd wat er uiteindelijk uitkomt en welke schouder het eerst geopereerd moet worden.

Thuis ontspannen we ons even en bedenken dan wat we voor het avondeten willen doen. Dat wordt Jaipur, het Indiase restaurant vlakbij. Rick en ik smullen van hun "saag", de spinazie met veel kruiden. De mijne met de Indiase kaas paneer en Rick neemt die met lamsvlees. Altijd weer een heerlijk maal.

En zo is het weekend alweer voorbij. Het was weer super "mijn" stad te laten zien. Het verveelt werkelijk nooit want alles is zo groots. Weekends gaan wel veel te snel, zeker met rondleidingen beide dagen.

5 reacties:

Anoniem zei

Het was weer genieten van jouw beschrijving van de Washington-monumenten en bijhorende foto's.
Wat mij wel verwonderd dat Rick zijn L-schouder op een zondag kan laten nakijken in een medisch centrum.
In België kan men op een zondag alleen naar de spoeddienst van de kliniek voor dringende gevallen, maar niet voor routine zaken.
Groeten van Hilde uit B.

Petr@ zei

Druk weekend met 2 rondleidingen! Maar wel leuk als mensen er enthousiast over zijn.

Gelijk heb je, dat je geklaagd hebt bij de manager over die hoge rekening. Het was nogal een verschil. En inderdaad wil je als klant helemaal niet weten waarom de fout is gemaakt. Ik kan me ook zo ergeren als ze een collega de schuld geven; dat hoort gewoon niet en voor absoluut niet interessant wie de fout maakte.

Ben benieuwd wat er uit de MRI komt. Wanneer hoort Rick meer?

Marion2 zei

Een druk weekend zo. Komt door de Meivakantie, denk ik.
Wat leuk dat jullie net de stoet van de Japanse premie zagen aankomen.
Om welk reden kunnen er bij het Vietnam monument namen bijgeschreven worden?

Hier stond het weekend in het teken van Koningsdag. Helaas was het koud en nat.
Ik kan je aanraden om het bezoek van de koning en zijn gezin aan Amersfoort
terug te kijken.

Jort & Suus - On the road zei

Ik ben weer helemaal bijgelezen.
Hoe is het met Orion nu? Knapt hij een beetje op?

Balen van Rick zijn schouders? Kan hij de pijn een beetje uithouden?

Petra zei

@Hilde - Het verbaasde mij ook, maar het is een 24 uurs economie

@Petra - Nu moet Rick een afspraak met zijn dokter maken. Hopelijk snel.

@Marion - Als er nog Vietnam veteranen overlijden vanwege verwondingen, die ze in die oorlog hebben opgelopen, kan hun familie een petitie indienen om hun naam op de muur te krijgen. Vanaf 1982 kwamen er tot vorig jaar nieuwe namen bij.

@Suus - Orion heeft helemaal geen last van zijn poot gelukkig en het ziet er goed uit. Rick heeft wel moeite met de pijn, hij staat er telkens extra vroeg door op.