Over een drukke dag in DC

Als Ricks alarm om zeven uur afgaat ben ik al wakker. Ik heb heel goed geslapen, de kamer was lekker koel en het bed heerlijk. Rick heeft wat meer moeite met opstaan.

We maken ons klaar, behalve tanden poetsen voor mij, want ik walg daarvan op een lege maag om de een of andere reden. 

Er is een Starbucks in het hotel. Dat is handig, alleen hebben ze geen nitro brew. Dan maar cold brew zonder ijs en natuurlijk dubbel gebakken eiwit egg bites. Rick neemt zijn gewoonlijke latte en een kalkoenspek broodje.

We ontbijten op de kamer. Dan pakt Rick zijn tas in en ik poets mijn tanden. We lopen samen naar de ingang van het Convention Center en daar scheiden onze wegen zich. Ik zal Rick pas na het avondeten weer zien. 

Mijn eerste doel is het Hirshhorn museum. Daar is een tentoonstelling van Yoyai Kusama, die ik dolgraag wil bezoeken. De gratis kaartjes komen om half tien beschikbaar en ik wil bij de eerste groep horen. 

Het is ongeveer een half uur lopen langs 9th Street NW om bij het museum te komen. Onderweg loop ik door een aantal verborgen tuinen. Het zijn kleine oases in de stad.

Om half negen kom ik bij het Hirshhorn aan. Dit ronde museum is voor de moderne kunst, maar wordt op het moment gerenoveerd. Daardoor is het even zoeken naar de rij voor de kaartjes. Als ik die eenmaal vind ben ik nummer zes in de rij. 

Langzaamaan wordt die een stuk langer dus ik ben blij vroeg te zijn gegaan. Gelukkig is het heerlijk weer en we staan in de schaduw, want een uur wachten is best lang. Het wachten loont echter, want ik krijg een kaartje voor tien uur, wanneer het museum opent. 

Na nog een half uur in de rij moeten we door een tassen controle en dan naar beneden voor de tentoonstelling. Ik ben al tijden niet in het Hirshhorn geweet en vind de grote zwart-rood-witte woorden ook bijzonder. 

Nadat mijn kaartje gescand is krijg ik te horen dat tassen niet toegestaan zijn in de spiegelzalen. Ze hebben kluisjes en ik vind het prima om de tentoonstelling zonder mijn toch zware schoudertas te bekijken. Alleen mijn telefoon gaat natuurlijk mee. 

Na een zaal waarin het leven en de kunst van Yoyai Kusama wordt beschreven komen we in de eerste stippenzaal terecht. Kusama is dol op pompoenen daar staat er dus een van in de oranje met zwarte stippenzaal. 

Na deze zaal sluit ik aan in de rij voor de eerste spiegelzaal. Op de muur staat een bericht dat Kusama over de huidige toestand in de wereld heeft geschreven. 

De eerste spiegelzaal heeft wit met rode stippen vormen. Ik mag er alleen in en krijg een halve minuut om te kijken en foto's te maken. Dat is wel erg kort, ik had er langer willen blijven, maar er zijn natuurlijk nog veel wachtenden na mij. 

In de tweede spiegelzaal, waar lantaarns met verschillende kleuren stippen hangen, mag ik iets langer blijven (een minuut). Ik zie dat de kleuren van de lantaarns veranderen en het geheel is desorienterend. Je hebt het gevoel tussen de stippen te staan en ik moet goed kijken waar het pad is. 

Het maakt grote indruk op me. Ik vind het werkelijk prachtig! De vorige tentoonstelling van haar heb ik gemist, dus ik ben superblij dat het met deze wel gelukt is om te komen. 

Als ik mijn tas weer op heb gehaald ga ik de rest van het museum bekijken. Helaas is er weinig interessants, behalve dat het gebouw rond is. Ik ben niet zo'n fan van abstracte moderne kunst en ben al gauw uitgekeken. 

Aan de overkant van het Hirshhorn museum ligt de beeldentuin van de National Gallery of Art. Daar ga ik doorheen lopen. De fontein is mooi en ik probeer een foto voor het maandthema "Natuur" te vinden. 

Beeld van Alexander Calder, een van mijn favoriete moderne kunstenaars

Daar verwacht ik niet veel van tot ik een aantal mensen naar een van de kunstwerken zie staren en fotograferen. Dat kan niet alleen om het kunstwerk zijn. 

En inderdaad, er zit een Cooper's havik met een rat in zijn klauwen. Hij vliegt telkens wat hoger tot hij uiteindelijk wegvliegt. Dat is meer natuur in de stad dan waar ik op gehoopt had! (hier de link naar een kort filmpje ervan:  https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=pfbid0H2bXgGYJZu2F8nfYvdutkUnTjkv2T5iUa5JNbBsWcTnchMFRS9sFt29wRqLaPd7Zl&id=731210589) 

Het is half twaalf en ik wil vroeg bij Zaytinya zijn om te lunchen. Dat restaurant is altijd al populair en nu met Restaurant Week helemaal. 

Gelukkig vind ik zonder moeite een stoel aan de bar. Ik bestel de bloemkool met kappertjes en pijnnoten en de branzino. Allemaal even lekker, dit restaurant stelt nooit teleur. 

Na het eten loop ik richting het hotel. Vlakbij is de Carnegie bibliotheek, een mooi gebouw uit 1902 en ik wil het graag van binnen zien. Dat valt wat tegen, maar de trappen zijn wel fotogeniek. 

Moe van al het lopen en staan zoek ik een bankje in een park naast de bibiotheek op. Ik blijf er een tijdje zitten en mensen gadeslaan. 

Aan de overkant van de straat staan een paar parken vol met tenten van daklozen. Ik vind dat fijner voor ze dan op straat zitten, dus goed dat de stad dat toestaat. Natuurlijk zou het nog beter zijn als iedereen een dak boven zijn of haar hoofd had.

Om half drie ga ik naar de kamer om me wat op te frissen en een uurtje te rusten. Dan vertrek ik weer en loop naar 7th Street NW. Ik heb een ticket voor de Banksy tentoonstelling daar. Die loopt tot zondag en ik wil hem graag zien.

Het was best duur dus ik verwacht heel wat.  Natuurlijk valt het dan een beetje tegen.  Het is leuk om allemaal te zien en over zijn werken te lezen, dat wel.  

Voor de grote fans zijn er video's waarin een van Banksy's mede kunstenaars van alles vertelt.  Dat duurt me allemaal te lang. 

Spijt van mijn bezoek heb ik niet en wellicht hebben grote fans van hem er meer aan.  Het helpt ook niet dat mijn voeten heel hard protesteren. 

LP hoezen die Banksy ontwierp 

Deze werkt op mijn lachspieren 

Eenmaal weer buiten heb ik geen puf om terug naar het hotel te lopen en het is te vroeg voor mijn restaurant reservering. 

Het Amerikaanse kunstmuseum heeft grote trappen en daar ga ik op zitten.  Er gebeurt van alles hier in Chinatown.  Auto's worden weggesleept, ambulances racen met gillende sirene's en kleurrijke mensen lopen langs. 

Zo is het al snel na vijven en ik loop naar het derde Jose Andres restaurant waar ik wil eten.  Bij China Chilcano heb ik nog maar een keer gegeten. 

De cuisine is een mix van Peruviaans en Aziatisch.  Ik begin met een heerlijke happy hour pisco sour en een lotusbroodje met vis.  Erg lekker! 

Daarna is de zalm tiradito om mijn vingers bij af te likken.  De dorado siu mai maakt mijn maal compleet. Hoe ze zoveel smaak in een kleine shumai kunnen krijgen is me een raadsel. 

Tijdens het eten hoorde ik flink wat donder,  maar een blik op de radar laat zien dat het onweer weg is getrokken.  Ik wilde een Uber nemen,  maar loop nu maar gewoon terug naar het hotel. 

Op de kamer maak ik dit blog af en ga zo wat shows kijken.  Ik ben benieuwd hoe Ricks dag was.