Over een date night in DC

Als Rick opstaat ben ik ook wakker en klaar om mijn vreemde dromen van vannacht te verlaten. Ik droomde dat Fiona in een buis paste en volle zinnen sprak. We waren ergens met heel veel neven en nichten van mij, terwijl ik er niet zoveel heb. Waar het brein al niet opkomt. 

Na mijn gewoonlijke ontbijt begin ik vast aan mijn stappen. Het is altijd fijn daar al een deel van gedaan te hebben voor Rick klaar voor zijn werk is. Natuurlijk brengen we Starbucks vervolgens een bezoek en spelen wat Pokemon Go. 

Dan helpt Rick me mijn mini elliptische machine op het deck te zetten. Daarmee maak ik mijn uur cardio vol. Mijn rechterknie doet wel pijn van de val gisteren, maar alleen als ik een trap oploop. Met lopen of trappen op de elliptische machine heb ik er geen last van. Hopelijk gaat die pijn na verloop van tijd weg.

Als ik klaar ben blijf ik stil zitten wachten op het kolibrietje. Hij komt een aantal keren langs en blijft een keer lang genoeg zitten om wat foto's te maken. Het rood in zijn nekje is donker en daardoor moeilijk op de foto te krijgen. 

Voor de lunch ga ik nog even een wandeling naar de mooie tuinen maken. Ik word beloond met een prachtige zwaluwstaartvlinder op een oranje bloem. Ook onze eigen vlinderstruik heeft mooie vlinders, waaronder de eerste Monarch van dit seizoen. 

Rick heeft een interview van twaalf tot een en ik wil niet zo lang wachten met eten. Ik maak mijn geliefde lunch, die ik de afgelopen paar dagen ook had, en eet op het deck. 

Judith kon vandaag niet om half een, maar wel om twee uur. Dat is prima wat mij betreft en we praten iets meer van anderhalf uur over van alles en nog wat. 

Dan ga ik naar boven om in te pakken voor een paar nachten in Washington. Rick heeft morgen en overmorgen een conferentie, die heel vroeg begint. Daardoor heeft hij toestemming in de stad te overnachten. Ik ga mee en heb al een heel plan voor morgen en donderdag. 

We vertrekken om vijf uur en zoals altijd is het verkeer slecht.  Toch duurt het maar een half uur voor we bij de Marriott Marquis aankomen. Daar geven we onze bagage aan de valet en Rick checkt in.  We krijgen een kamer op de zevende verdieping van dit gigantische hotel. 

We pakken wat uit,  want Rick moet zijn nette kleding ophangen.  Dan lopen we naar Chinatown naar Ricks geliefde Yard House. Daar bestelt Rick een van de vele bieren en ik een dirty martini.  Rick kan niet wachten tot de Yard House vlakbij ons opengaat.  Ik ben minder enthousiast, teveel harde muziek. Ja, ik word oud. 

On zeven uur hebben we een reservering bij Jaleo, een Spaans tapas restaurant van Jose Andres.  Deze Spanjaard doet ontzettend veel goed in de wereld met zijn "World Central Kitchen" organisatie. Hopelijk lukt het me deze paar dagen bij drie Jose Andres restaurants te eten.  Ze zijn allemaal goed en uniek. 

Daarom zijn de restaurants enorm populair. We lopen om half zeven Jaleo binnen, maar we moeten tot onze reserveringstijd wachten op een tafel. Niet getreurd, er is genoeg te zien. Rick heeft het US Navy Memorial (Marine) nog niet uitgebreid bekeken dus dat gaan we doen. 

Tegen zevenen lopen we terug naar het restaurant en ik ga vragen hoe het met onze reservering staat. We hadden voor binnen gereserveerd, maar er is een tafel buiten open. Het is heerlijk weer dus die nemen we graag.

We krijgen een ontzettend lieve serveerster en alles is even lekker. We beginnen met een paar kleine hoorntjes gevuld met gerookte zalm en daarop zalmeieren. We delen chorizo en kleine kipkroketjes en de garnalen in knoflooksaus. 

Verder smul ik van de gazpacho en de gegrilde inktvis met inktvisinkt en rijst. Rick heeft een Spaans omelet en een kipgerecht. Het is allemaal voortreffelijk bereid en een genot om hier buiten te zitten. Grappig genoeg zijn Kai en Raquel nu bij Raquels familie in Spanje en ik at vorig jaar met hen bij Jaleo.

Er is een concert van Roger Waters (Pink Floyd) in de Capital One Arena hier en van alles gaande, zoals het Microsoft evenement in het Convention Center. Het is dus druk op straat als we terug naar het hotel lopen. 

Daar ga ik na meer dan 20000 stappen vandaag op bed liggen en dit blog typen. Rick gaat naar beneden in de hoop daar wat bekenden te zien. We willen op tijd gaan slapen, want morgen gaat de wekker om zeven uur. Ik heb zin in mijn korte "staycation" in Washington!