Over een gezellig happy hour

Zoals bijna altijd is Rick al voor zevenen zijn bed uit. Het is licht in de kamer, want de zon schijnt, maar ik blijf nog even liggen. Om kwart over zeven ben ik echter ook klaar om aan de dag te beginnen. 

Beneden kook ik mijn ontbijt en schenk een mok door Rick gezette koffie in. Het is de perfecte temperatuur om buiten te ontbijten. Rick eet intussen zijn keto cereal waarvan hij zegt dat het eigenlijk niet te pruimen is. Ik heb al meerdere malen aangeboden ook voor hem ontbijt te koken, maar daar wil hij niet van weten. 

Terwijl Rick zich klaarmaakt voor de werkdag doe ik alvast wat cardio. Het is fijn om al wat stappen bijeen te krijgen in plaats van op Rick te zitten wachten. 

Als we bij Ricks auto komen zien we een mooie katydid (sabelsprinkhaan?) op de auto zitten. We rijden naar Starbucks, halen onze koffies op en spelen wat Pokemon Go. Bij thuiskomst blijkt de sprinkhaan er nog te zitten, die heeft even een leuk ritje gehad. 

Zijn vleugels zien eruit als blaadjes, mooie mimicry

Omdat we twee dagen de oprit niet kunnen gebruiken parkeren we ervoor. Alleen heeft Rick auto geen elektriciteit meer en nu kan hij zijn oplader niet bereiken. In plaats daarvan haalt Rick een verlengsnoer naar buiten en laadt de auto met een of andere noodoplader op. Dat duurt wel vele malen langer dan gewoonlijk. 

Terwijl ik de rest van mijn cardio doe heeft Rick zijn jaarlijkse evaluatiegesprek met zijn manager. Hij komt daarna helemaal blij uit het kantoor. Het was het beste jaar in lange tijd voor hem. Dat geeft natuurlijk weer hernieuwde motivatie om verder te gaan. 

We maken ons middageten en eten samen op het deck. Daarna gaan we een stukje lopen. Ik heb mijn stappendoel al bijeen, maar Rick nog niet. De herten zijn vandaag in geen velden of wegen te bekennen. 

Zo'n wandelingetje doen we nog een paar keer en de rest van de middag lees ik op het deck. Ik voel me zeer lui, maar de rust doet me wel goed. Zo heb ik genoeg energie voor het maandelijkse happy hour vanavond. 

Daarvoor tut ik mezelf voor de verandering eens op. Ik doe een jurk met een mooie ketting en oorbellen aan en krul mijn haar. We gaan naar een chique restaurant dus dan mag dat weleens. 

Om kwart voor vijf komt Maria me ophalen. We gaan naar Roberto, een vrij nieuw Italiaans restaurant in Vienna. Ik heb een tafel gereserveerd in het bar gedeelte zodat mensen ook van het aperitivo menu kunnen bestellen als ze dat willen. 

De een na de ander komt binnen druppelen en we zijn vanavond met zijn achten. Twee vrouwen zijn niet op komen dagen en daar erger ik me aan. Zeg dan niet dat je komt, Facebook stuurt meerdere berichtjes, zelfs nog op de dag zelf.

Maria heeft een goed idee. Met haar volleybalteam dat op zaterdag speelt moet iedereen voor donderdagavond ja of nee zeggen. Natuurlijk kan er nog altijd iets tussen komen, maar vooral bij een restaurant als vanavond geneer ik me als ik voor meer reserveer dan er komen. 

We hebben verder een heel gezellig groepje. Iedereen praat met iedereen en de serveerster is heel attent. Ik vind het altijd ook super aardig bij restaurants dat iedereen apart kan afrekenen. Dat is natuurlijk meer werk voor de bediening. Ik geef dan ook een goede fooi.

Het happy hour menu spreekt me niet zo aan, dus ik bestel twee voorafjes. Het worden de gefrituurde met ricotta en mozzarella gevulde courgettebloesems en de octopus. De bloesems smaken beter als ik het gefrituurde beslag eraf haal. De inktvis is om mijn vingers bij af te likken. 

Het is zo gezellig dat we in plaats van een uur twee uur blijven. Dan rijd ik met Lois en Serena mee naar huis. Iedereen is altijd zo dankbaar dat ik deze avonden regel, maar het is weinig werk en iedere keer weer gezellig.